สลับคู่จิ้น ให้ฟินเวอร์ 2

ลำดับตอนที่ #4 : อยากเก็บเธอเอาไว้ทั้งสองคน

   ... อยากเก็บเธอเอาไว้ ทั้งสองคน ...

  
            อากาศเริ่มอุ่นขึ้นแล้ว ผมดันผ้าที่คลุมร่างออกไปห่างตัว จะด้วยความรำคาญ หรือความร้อนก็เหอะ!! ตอนนี้ผมยังงัวเงี้ย ไม่อยากลืมตาเลย ... กลิ่นจางๆที่คุ้นเคย อยู่ใกล้ๆผมแค่นี้ บางที่มันก็พริ้วไหว ราวกับกำลังหยอกล้อเล่นอยู่ที่ปลายจมูกผม แม้จะหนีหน้าไปทางไหนก็ไม่มีทางพ้น มือเริ่มปัดป่ายให้ออกไป ร่างกายเริ่มต่อต้านอยากจะดันออกห่าง ยิ่งดันยิ่งไม่ขยับ จำเป็นต้องหลี่ตาดูที่ต้นเหตุ สายตาผมตอนนี้...ฝันไปหรือเปล่า เจ้าของดวงตากลมใส ริมฝีปากส้มฝาด อยู่ใกล้ผมขนาดนี้เลยเหรอ มือข้างหนึ่งยังพาดอยู่ที่อกผม ส่วนอีกขากายพาดทับ ... เออ ...เออทับบบ.. น้องชายผมเอาไว้

           ธรรมชาติผู้ชาย เราตื่นสายกว่าน้องชาย ... กันทุกคนล่ะครับ นาทีนี้ผมก็หวงตัวอยู่น่ะ พยายามดันแขนขาพี่ไวท์ออกจากร่างผม อย่างเบามือที่สุด!! >> " ทำไรร จานอนนน "
" อ้าวเฮ้ย!! ออกไปป กรูร้อน " ยิ่งบ่น ยิ่งกอดแน่นกว่าเดิมอีกครับ นาทีฉุกเฉินแบบนี้ รีบๆเขี่ยผ้าห่มขึ้นมาปิดไว้ที่เดิมน่าจะพอกันอายได้บ้าง >> ผมไม่อยากโดนแซวแต่เช้า!!


พะไวท์

           " อ้าว เช้าแล้วเหรอ " แล้วงานถ่ายรูปหล่ะ!! ผมหลีตามองหน้าน้องที่ตอนนี้คงยังนึกไม่ถึงว่าตัวเองมีนัด น้องมีอาการเบลอๆ แต่เช้าหน้าแดงๆ " อืม .. ไม่สบายหรือเปล่า " ผมถามจังหวะเดียวกับที่เอามือแตะหน้าผากน้อง " ตัวร้อนๆนะ " ด้วยความเป็นห่วงผมรีบเด้งตัวขึ้นมาดูอาการน้องในทันที ... หรือเมื่อคืน ผมจะทำรุนแรงเกินไป!! 


          " พี่ไวท์ ไปอาบน้ำป่ะ ไปช้าดีกว่าไม่ไปว่ะ "
          " อาบพร้อมกันก็ได้ กัป "

นิสัยน้องน่ารักครับ อะไรที่เป็นงาน!! เค้าจะเต็มที่เสมอ สั่งจบคว้าโทรศัพท์โทรไปหาเพื่อนฝูง พอจับใจความได้ว่าเดี๋ยวจะตามไป ผมคงต้องลุกไปอาบน้ำแต่โดยดี ตามหน้าที่สามีที่ดี ต้องไปรับ-ส่ง ภรรยา


                 กว่าจะถึงบ้านเพื่อนกัปตันก็จะ 10โมงแล้วครับ การถ่ายภาพเป็นงานศิลปะอย่างนึ่งดูทุกคนตั้งใจทำกันมาก ไปถึงผมก็ได้แต่นั่งเฝ้าล่ะครับ ... ถึงเพื่อนกัปตันบางคนผมจะพอรู้จักอยู่บ้าง แต่วันนี้มากันเกือบสิบคน ผมรู้สึกเป็นส่วนเกินเลยอ่ะ แกงค์นี้เค้าเด็กอินเตอร์ทั้งนั้นเลยครับ ดูจะมีคนไทยแค่2คน คือน้องหญิง กะอีกคนนี่ใครไม่รู้ คุ้นๆๆ (เหมือนเคยเห็นที่ไหน)


                จริงๆผมก็นั่งเป็นส่วนเกินอยู่อ่ะครับ มีมือถือกับพาวเวอร์แบงค์เป็นเพื่อนอยู่ตอนนี้ เข้าเกมส์นี้ ออกแอ๊ปนั่นไปเรื่อย เงยหน้าจากมือถือได้สายตาผมไปหยุดนิ่งอยู่ที่กัปตัน ที่ตอนนี้กำลังคุยสนุกสนานกับสาวน้อยปริศนาคนนั้น เหมือนว่ากล้องที่เธอใช้อยู่จะเป็นรุ่นที่กัปอยากได้ .. เค้าสองคนถ่ายรูปเล่นกันอย่างสนุกสนาน แววตาวิบวับที่มองกันของเค้าทำให้ตอนนี้ ผมจินตนาการไปไกลมาก ... สุดท้ายก็นึกออกซะที น้องคนนี้ น้อยหน่า นี่เองต้นเรื่องที่ทำให้เรางอลกันเมื่อคืน


              ผมดึงตัวเองออกจากห่วงอารมย์มาอยู่ในโลกความจริง ก่อนที่อารมย์หึงจะเดือดขึ้นมาอีกครั้ง ผมพาตัวเองออกมาร้านสะดวกซื้อเพื่อหาของกินให้น้องๆ ทำหน้าที่แฟนไม่ให้ขาดตกบกพร่อง เดินกลับเข้าบ้านอีกครั้ง ตอนนี้ในมือมีของกินเต็มสองข้างเลยครับ หอบพะรุงพะรัง ยังกับลุงซานต้าเลย มือเล็กๆเอื้อมมาจากด้านหลัง " ช่วยถือนะคะ " เป็นเสียงของน้อยหน่าเองครับที่ให้ความช่วยเหลือผม ผมยิ้มจางๆแล้วส่งของให้ถือแต่โดยดี

           " กัป เดี๋ยวเราไปช่วยพี่ไวท์ จัดของกินให้กัปในครัวนะ "
           คือ " กรูยังไม่ได้บอกเลยว่าจะเข้าครัว " ... " ซื้อมาให้แล้ว ต้องบรรจงแกะให้ด้วยไง " ... " มีมือก็แกะเองดิว่ะ " ประโยคพวกนี้ผมคิดในใจครับ ความจริงแล้วก็ทำได้แค่ยิ้มๆ แล้วเดินเข้าครัวแต่โดยดี บรรยากาศในครัวตอนนี้น่าอึดอัดมากครับ มีแค่เราสองคน 

        .. คนนึ่ง คือ ผม

        .. อีกคน คือ คน ที่ผม ไม่ชอบ


        .. ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกนั้นมันมาได้ยังไง รู้แค่ผมไม่ชอบเทอ ไม่ใช่ความหึงหวง แต่มันเป็นความรู้สึกไม่อยากอยู่ใกล้ ตั้งแต่เราเข้ามาในครัว เทอคุยจ้อไม่หยุด (นี่เหรอว่ะคนพูดไม่เก่ง??ที่กัปบอก!!) กัปตันอย่างนั้น กัปตันอย่างนี้ เธอต้องการอะไร? พูดเพื่อแสดงความสนิทสนมเหรอ? ==> ผมเริ่มหมดความอดทน ความเป็นสุภาพบุรุษเหลือน้อยลงทุกที ได้แต่อยู่เงียบๆ เหล่สายตามองเธอตอนนี้ เห็นเธอกำลังบรรจงกรีดซอกบาโลน่าเทใส่จานอยู่ 

   น้อยหน่า : " โอ๊ยยย!! เจ็บอ่ะะะ " (เธอกุมมือข้างนึ่งไว้ สีหน้าเจ็บปวด)

   ผม : " เป็นไร มีดบาดเหรอ? " (ผมตรงเข้าไปจับมือที่เจ็บอยู่ด้วยความตกใจ)

   น้อยหน่า : " เปล่า "

   ผม : " อ้าว!! แล้ววว "

   น้อยหน่า : " ผู้ชายก็คือผู้ชายเนอะ เป็นเพศที่อยากปกป้องตลอดอ่ะ " (ยิ้มมีเลศนัย)

               : " ตอนแรกคิดว่าพี่ไวท์เป็นแฟนกัปตัน แต่ตอนนี้ไม่น่าใช่ "

               : " ขอจีบได้ไหมคะ ขอไลน์ได้หรือเปล่า "

ยอมรับว่าผมตอนนี้อึ้งมาก คือเธอจู่โจมจนผมเองเริ่มกลัว มือผมที่คว้ามือเธอไว้ด้วยความตกใจ ตอนนี้คดีพลิกเป็นเธอจับผมไว้ไม่ยอมปล่อย ผมได้แต่อ้าปากค้าง ไม่รู้จะเถียงประโยคไหนก่อนดีเลย

              : " พี่ไม่ให้ เอาที่กัปตันก็ได้ "

              : " ถ้าน้อยหน่าไม่ได้ กัปตันก็ไม่ได้ ชิร์ "

ประโยค " ชิร์ " นี่เธอพ้นเสียงออกมาใกล้ปากผมมาก ผมละงงกับพฤติกรรมของเธอ คนที่ข้างนอกดูเรียบร้อยเขินอายตอนที่กัปตันอยู่ใกล้ๆ กับคนที่เพิ่งจะเข้ามาจูบผมเมื่อกี้ ... มันคนเดียวกันไหม? เธอเองก็รู้อยู่แล้วว่าผมกะกัปตันเป็นแฟนกัน? แต่เธอยังกล้าขอจีบผมอีก?


             หลังจากพูดจบ น้อยหน่าก็ปิดพลาสเตอร์ยาที่นิ้ว ทั้งๆที่มันไม่มีรอยบาดเจ็บใดๆ ยกจานบาโลน่า พร้อมของกินอีกเต็มตระกล้าออกไป เป็นน้อยหน่าผู้เรียบร้อยคนเดิม

             ผมที่เดินตัวปริ้วออกจากห้องครัวมา โดนกัปตันดุทางสายตา ประมาณว่าทำไมไม่ช่วยยกเนี้ย!! ทันทีที่ของกินถูกวางลง มหกรรมปอบก็ลงเหมือนกัน 

            สายตาผมยังมองไปเห็นน้อยหน่าผู้ไร้เดียงสา กับสายตาวิบวับที่เธอส่งให้กัปตันเป็นระยะๆ มือที่ส่งกล้องให้กันมีเผลอสัมผัสกันบ้าง กัปตันเห็นพลาสเตอร์สีฟ้าโด่ดเด่น " อ้าว!! เป็นไรอ่ะ " ==> " มีดบาดตอนเข้าครัวอ่ะ ไม่เป็นไร พี่ไวท์ดูให้แล้ว " ผมสัมผัสได้ว่าเสียงนั้นจงใจพูดให้ผมได้ยิน ผมสัมผัสได้ถึงสายตาน้องที่มองมา ผมเงยหน้ามาทำหน้ามึนๆ มันก็มึนจริงๆอ่ะ มีดไม่ได้บาด แผลไม่มี ผมไม่ได้ทำแผลให้ ==> น้องมโนได้ไกลมาก ถึงเชียงใหม่แล้วมั้ง?


              สมควรแก่เวลาแล้วๆ ตอนนี้เป็นเวลาครอบครัว ผมพาน้องแวะบ้านเตรียมเสื้อผ้ามาค้างห้องผม ก็เรามีเรียนแอคติ้งช่วงค่ำๆตลอด เดินทางลำบากนอนด้วยกัน นี่หล่ะปลอดภัยดี ... ผมว่ากว่าแกงค์นี้กว่าจะร่ำลากันเสร็จก็นานแล้วน่ะ นี่น้อยหน่ายังไลน์หากัปตันตลอดอีก ...


              ตลอดทางที่ผมอยู่กับน้องในรถ ผมพยายามแอบถามเรื่องน้อยหน่า แบบอ้อมน่ะครับ เพื่อจะเช็คดูว่า เค้าเป็นใคร? มาจากไหน? มือกัปตันเอื้อมมากุมมือผมไว้ " ไม่ต้องหึงผมน่ะ มันไม่มีอะไรจริงๆ " ผมพยักหน้ารับน้ำเสียงที่จริงใจ แววตาที่อบอุ่นนั้น แต่ลึกๆก็รู้ดีว่ามันต้องมีสิ!!
นักแสดงเจ้าบทบาท เจอมวยชั้นครู ซะแล้วยังไม่รู้ตัวอีก!!


             เวลาของเราเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว เปิดกล้องถ่ายซีรีย์แล้ว กิจกรรมต่างๆจ่อคิวมาแน่นเอี๊ยด!! มโนได้เลยว่าตอนนี้เราดาราคิวทองสุดๆ ทำให้ผมกะกัปตันตัวติดกันตลอด จะมีห่างหันบ้างก็ตอนที่ไปเรียนนะล่ะ ... จะทำงานหนักแค่ไหน เรื่องเรียนก็ต้องมาก่อน ทั้งๆที่อนาคตของเรา คือมีกันและกันก็พอ น่ะนะ!!


             อาการของกัปตันเริ่มแปลกไปทุกวัน ดูเค้าจะสนิทกับน้อยหน่ามากขึ้นทุกทีๆ เพราะตอนนี้นางเป็นเลขาส่วนตัว ค่อยเตือนส่งงาน เก็บแลคเชอร์วิชาต่างๆไว้ให้ ถ้าเค้าทำให้ด้วยความปรารถนาดีแบบมิตรผมก็ไม่อะไรหรอกนะ กัปตันเองก็พยายามแสดงความบริสุทธิ์ใจโดยการรับโทรศัพท์ต่อหน้าผม / เล่าเรื่องต่างๆให้ผมฟัง / ให้ผมอ่านไลน์ได้ตามสบาย


              แม้ว่าอาการของผมจะดูปกติ แต่ลึกๆก็หมั่นไส้นะครับ ... ไม่อยากให้ใครได้เข้าใกล้น้องขนาดนี้เหมือนกัน ผมเองก็พยายามแยกแยะว่า .. " นี่คือเรื่องส่วนตัว " งั้นผมก็คนอื่นน่ะดิ??


>> กัปตัน <<

              ผมรู้ดีครับว่า พี่ไวท์หึง!! เค้าก็มีสิทธิหึงอ่ะนะ ที่แฟนผู้น่ารักอย่างผม จะมีคนมาล้อมหน้าล้อมหลังแบบนี้ แต่ผมบริสุทธิ์ใจซะอย่าง ประโยคบอกเล่าที่น้อยหน่า พูดกับผม ทำให้ผมรู้สึกดีกับเธอมากๆ

         " เราขอเป็น FC กัปตันด้วยคนนะ เห็นพวกพี่ๆเค้าตามงานแล้วเราก็อยากไป ไปถ่ายรูป อยากมีเครดิตของตัวเองมั้ง แต่แม่เราคงว่าเอาน่ะ ขอเป็นคนคอยดูแลเรื่องเรียนให้แล้วกัน เดียวเราคอยเตือนกัปตันส่งงาน จะให้เราทำให้ก็ได้นะ กัปทำงานคงเหนื่อยมาก "

          ผมอ่านแววตาที่เธอพูดอยู่ตลอด มันเต็มไปด้วยความหวังดี จริงใจ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่ได้มาเป็น กัปตัน เลิฟแซ่บ ...  แฟนคลับที่รายล้อมอยู่รอบตัว สร้างแต่เรื่องดีๆให้ผม สร้างความทรงจำดีๆให้ผม และสร้างคนรักดีๆอย่างพี่ไวท์ให้ผม ...


            ผมไม่ลังเลที่จะให้ความสนิทสนมกับเทอ เราเริ่มออกไปไหนมาไหนด้วยกันมากขึ้น ความจริงก็ไปหมดทั้งกลุ่ม พี่ไวท์ก็คอยรับ-คอยส่งเหมือนเดิม แต่สายตากับคำพูดของเพื่อนๆคนอื่นเริ่มจะลามปาม จับเราเป็นคู่จิ้นคู่ใหม่แล้ว เห็นจะมีก็แต่หญิงที่ชอบทำสายตาแปลกๆ เวลาที่ได้ยินคำล้อเล่นเหล่านี้ บางทีก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจ แล้วชวนเปลี่ยนเรื่องคุย ซะอย่างนั้น


             วันนี้เรานัดมาเดินสวนจตุจักรกัน ... ผมนะชอบอยู่แล้ว เดินเล่นดูของชิวๆ ส่วนน้อยหน่าเองก็มาด้วย เธออยากมาถ่ายรูปนะ ... กว่าสมาชิกแกงค์เราจะมากันครบก็เลทมากแล้ว ผมว่าจตุจักรนี่เหมือนหนังชีวิตนะครับ ไม่มีจุดเริ่มต้น ไม่มีจุดจบ เราพอจะเดาๆได้ว่าข้างหน้าเราจะเจออะไรบ้าง แต่ก็ยังอยากเดินไปให้เห็นกับตาว่ามันจะมีจริงไหม?? ร้านค้าก็ยังเป็นร้านเดิมๆ ผมชอบมาหาเสื้อผ้าที่นี่ มันไม่โหล่ สวยและถูกดี ผมไม่ได้มีตังค์มากอย่างพี่ไวท์ที่จะใส่แบรนด์เนมทั้งตัว เฮ้อ!! ... พารากอน เอาไว้เดินเที่ยว ดูหนังคงพอได้ แต่ถ้าช๊อปปิ้งนี้ ไม่ไหวอ่ะ JJ นี่หล่ะเหมาะกับผมสุดๆแล้ว



            หลังจากที่น้อยหน่าชวนผมแวะซื้อน้ำ หันมาอีกที่ หมู่มวลชาวแกงค์ก็หายไปซะแล้ว เหลือเพียงเราสองคนเดินอยู่ด้วยกัน หรือว่ามันจะเปิดโอกาส ... ม่ายยยนะ ผมมีแฟนแล้ว!!
ใครเคยมาเดิน JJ คงรู้ดีนะว่า เบียดเสียด แน่นขนาดไหน คนเยอะจริงจัง น้อยหนาเองก็ลูกคุณหนูนิดๆ ดูเธอล้ามากแล้ว แต่ก็ยังปากแข็ง อยากเดินเที่ยวต่อ  


             ผมรู้สึกได้ถึงมื้อเล็กๆที่ดึงชายเสื้อผมไว้ หันไปมองที่มือนั้น ปรากฎว่าเป็นน้อยหน่าน่ะเองที่จับอย่างเขินอาย " ขอเกาะหน่อยนะ เดี๋ยวหลงอ่ะ " ผมได้แต่ก้มหน้ายิ้มๆ ไม่ได้ตอบอะไร จากที่เดินอยู่คู่กัน กลายเป็นว่าตอนนี้ผมเดินอยู่ข้างหน้า น้อยหน่าประกบติดอยู่ข้างหลัง จะเมาท์อะไรกันที ก็ลำบาก เพราะเธอเตี้ย!! เรียกว่าไซร์มินิดีกว่า เวลาที่หยุดกะทันหัน หัวเธอชน ได้แค่ไหล่ผมเองครับ น่าจะเตี้ยกว่าผมเกิน 20 เซนได้ อากาศตอนนี้ร้อมมากๆเลยครับ ผมว่าเราควรหาทางออกไปฝั่งสวนสาธารณะนั่งพักดีกว่า 


           ผมควาญมือไปข้างหลัง หวังจะส่งซิกแนวให้เลี้ยวแยกนี้ แต่น้อยหน่ากับคว้ามือผมไว้!!
ตอนนี้กลายเป็นเราจับมือกันโดยอัตโนมัติ มันเป็นเรื่องบังเอิญก็จริง แต่ผมตกใจจะรีบชักมือกลับ ... แต่กลายเป็นว่า มันไม่ปล่อยจากกันซะแล้ว น้อยหน่ายังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จับมือผมไว้แบบนั้น ผมจำเป็นต้องนิ่งไว้ ไม่เสียมารยาท นาทีนี้ผมยอมรับว่าตื่นเต้นนะ เพราะก็ไม่เคยเดินจูงมือผู้หญิงในที่สาธารณะ ไม่ใช่ดิ!! ไม่เคยจูงมือผู้หญิงตั้งหาก รู้สึกได้เลยว่าประหม่า มือมีเหงื่อชุ่ม เราเดินลัดเลาะ ออกจากซอยแคบๆมาจนจะถึงสวนสาธารณะแล้ว แต่น้อยหน่ายังคงหน้านิ่งๆ ชวนคุยไปเรื่อยๆ เค้าไม่รู้สึกเหรอว่ามือผมตอนนี้ ชุ่มจนเปียกเป็นน้ำแล้ว  " กัปตัน กัปตัน!! "


              เสียงเรียกของหญิง ดังมาแต่ไกลเป็นจังหวะดีที่ผมควรรีบดึงมือออก ก่อนที่ใจผมจะเต้นแรงไปมากกว่านี้

หญิง : " เฮ้ย!! โทรหาไมไม่รับว่ะ ไม่ได้ยินเหรอ "

ผม : " เออ แมร่ง คน โคตร เยอะ "

หญิง : " ไม่ได้ยิน หรือไม่มีมือจะรับว่ะ " (หญิงกระซิบถามใกล้ๆสายตาโหดๆ)

       : " เค้าโทรหามรึงให้วุ่น "

ผม : " เฟ้ยย!! มีไรว่ะ "

หญิง : " พี่ไวท์มารับมรึงวะ บอกมาก่อนเวลา เพราะเค้ามีธุระแถวนี้พอดี "

ผม : " เออดี!! กรูกลับเลยดีกว่า ร้อนชิหายย "

น้อยหน่า : " งั้นน้อยหนาไปด้วยนะ "

หญิง : " อย่าเลยน้อยหน่า เดี๋ยวเราไม่มีคนหารแท็กซี่ "

          " มรึงไปเหอะ พี่ไวท์รอนานแล้ว "


            สายตาของหญิงตอนนี้ ไม่ธรรมดาครับ เราเป็นเพื่อนกันมานาน ผมรู้สึกได้ว่าเค้ามีเรื่องในใจแน่ๆ แต่ผมก็เหนื่อย และร้อนมากจริงๆ กลับห้องพี่ไวท์ไปนอนแช่น้ำอุ่นๆดีกว่า แค่ผมได้ยินชื่อพี่ไวท์ นึกถึงพี่ไวท์ อาการใจเต้นแรงเมื่อกี่ก็หายไปหมดสิ้น ราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้น ของที่ซื้อมาเต็มสองมือ ทำให้ตอนนี้มือผมไม่โล่งจนเกินไป กำถุงของไว้แบบนี้ เหงื่อก็ออกเหมือนกัน >>> อารมย์ตอนนั้น เราไม่ได้ผิดปกติหรอก


+++ นู๋หญิง +++

         เหตุการณ์มันเกิดขึ้นที่นี่ ในห้องน้ำของโรงเรียน หญิงกับน้อยหน่าเป็นเพื่อนคนละห้องกัน เรารู้จักกันเพราะเราอยู่ชมรมถ่ายรูปเหมือนกัน สมาชิกใหม่อย่างเธอเข้ามาแรกๆก็น่ารัก เรียบร้อยดี หญิงเองยังหลงชื่นชมในอัธยาศัยดีๆของเธอ ที่เข้าครัวจนมีดบาด เพื่อเตรียมของกินให้พวกเรา ความรู้สึกมันเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่นาทีนี้

          " เฮ้ยย!! วันเสาร์นี้กรูไปสวนกัน กัปตันก็ไป มรึงเตรียมมาแอบถ่ายได้เลย ได้รูปเด็ดๆแน่ กรูจะอ่อยให้สุดๆ มรึงมาคนเดียวพอรู้เปล่า เออๆๆ งานจ้าง กรูไม่ใช้งานมรึงฟรีๆหรอกน่าา "

พนังห้องน้ำที่กั้นระหว่างเราเอาไว้ เธอคงไม่รู้ว่าอีกฝั่งจะเป็นคนสนิทของกัปตัน ... ยิ่งเสียงที่แผดคีย์สูงปี๊ด น้ำเสียงเย้ยหยัน คำพูดหยาบๆที่ออกมา เหมือนแสงสว่างที่ทำให้หญิงนิ่ง และเพ่งฟังอยู่แบบนั้น คำเมาท์มอยอีกมากมายกับเพื่อนปลายสาย พอจะจับใจความได้ว่าปลายสายเป็นเพื่อนโรงเรียนอื่น >> งานหินแล้วซิ!! แล้วจะรู้ได้ไง ว่าใครจะมาแอบถ่าย
อยู่รอจนน้อยหน่าออกจากห้องน้ำไปก่อน ค่อยออกมาข้างนอก มือกำไอโฟนไว้แน่น ไม่ลืมจะกดปุ่มบันทึกเสียง ( ตั้งแต่ได้ยินคำว่า กัปตัน มือก็รีบกดบันทึกเสียงในทันที เพื่อนกรู กรูก็รักนะโว้ย )

         แล้ววันเสาร์ก็มาถึง น้อยหน่าในชุดเสื้อยืดหลวมๆสีขาว ใส่กะกางเกงขาสั้น ดูน่ารักสดใส สงสัยเตรียมมาอ่อยจริงๆ ..
หญิง : " น้อยหน่า ขอยืมโทรศัพท์หน่อยดิ จะโทรหาพี่เรา แต่ตังค์หมดอ่ะ "
น้อยหน่า : " ได้ดิ กัปตันเมื่อไรจะมาอ่ะ "
หญิง : " มาแล้ว เดินไปรับหน่อยดิ มันมาตรงนี้ไม่ถูกหรอก "

           ออกปากไล่น้อยหน่าไปไกลๆ เพราะตอนนี้หญิงมีแผนอยู่ในหัว .. เห้อๆ รีบดูประวัติโทรออกอย่างไว แอบเก็บเบอร์ที่โทรบ่อยสุดไว้สัก 2-3 เบอร์ มันต้องมีสักเบอร์หล่ะ คนที่เค้าจ้างมาอ่ะ 

           ระหว่างที่เราเดินเล่นกัน หญิงก็ไล่โทรไปเรื่อยๆ จนพบเบอร์ที่คิดว่าจะใช่เบอร์เป้าหมายแล้ว เสียงปลายสายดูจอแจ เหมือนอยู่ใกล้ๆเรา ... จำต้องปลีกตัวออกห่างเพื่อให้น้อยหน่าได้อ่อยซะหน่อย ในมือก็ยังโทรเข้าเบอร์เป้าหมายเรื่อยๆ เพื่อจะได้รู้ตัวซะที ว่า...เค้าคือคนไหน


          บริโก!!! เจอตัวซักที ผู้หญิงหัวทองคนนี้เอง ดูดีๆนี่มันสก๊อย ชัดๆ >> คุณหนูคบสก๊อยแบบนี้ ก็น่าจะเคยๆหล่ะว่ะ << น้อยหน่าเนียนๆปลีกตัวอยู่กับกัปตัน 2ต่อ2ที่ร้านน้ำ เห็นน้อยหน่าส่งซิกแนว ให้เธอคนนั้น ยิ่งมั่นใจว่าถูกคนแล้ว

           สาวหัวทองเดินตามไปใกล้ๆ ยกมือถือขึ้นมาแอบถ่ายเป็นระยะๆ แต่คนเยอะมากๆรูปที่ได้คงไม่เห็นอะไร ตัวน้อยหน่าเองก็แค่ไหล่ มันไม่ได้ภาพสวีทๆ หรอก เหมือนน้อยหน่าจะรู้ตัว ตอนนี้เธอเริ่มเปลี่ยนจากเกาะชายเสื้อ เป็นเดินเซๆเหมือนคนจะเป็นลม พร่ำบ่นแต่ร้อนเนอะ!! แต่ก็อยากเดินต่อ ... ความเป็นสุภาพบุรุษของเพื่อนกรูเริ่มทำงาน พาลัดเลาะออกที่โล่ง มือที่บังเอิญชนกัน เหมือนเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายรีบคว้าไว้ ... สาวหัวทองหยิบมือถือมารัวเก็บภาพไม่ยั้ง อีกไม่กี่ก้าวก็จะเป็นที่โล่งแล้วเราจะทำไงดี


          นาทีนี้ ตัดสินใจวิ่งเข้าชนทำให้มือถือที่ถ่ายรูปอยู่ตกพื้น จะอยู่นิ่งๆทำไมหล่ะคะ เหยียบซ้ำอีกที แก้วน้ำในมือเทใส่ลงไปด้วย แล้วไอโฟนเจ้าปัญหาก็จอดำ ลาตายไปแล้ว นาทีที่ต้องเอาตัวรอดแบบนี้ สปีคอิงลิชใส่นาง ฟุดฟิดฟอไฟ ไปก่อนขอโทษ บลาๆ บลา และก็วิ่งออกมาหน้าตาเฉย ... 


          ตะโกนเรียกกัปตัน ทันทีที่มันจะเลี้ยวออกไป ถ้าพ้นโค้งนี้ไปหล่ะก็ แฟนคลับคงจะจำได้แน่ ว่าเป็นกัปตัน เลิฟแซ่บ!! ... กรูช่วยชีวิต มรึงไว้นะเนี้ย รู้ตัวป่ะ