[Fic] อาคะ [NyTae]

ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER4

CHAPTER4

เจสสิก้าแทบอยากจะบ้าตายชะให้ได้เธอว่าแล้วเชียวเรื่องมันต้องเกิด

 

 มองดูตัวต้นเหตุที่นั่งดื่มเหล้าจนแทบไม่เหลือสภาพด้วยความเวทนา

 

 แทยอนหายไปนี่คือสิ่งที่ทุกคนรับรู้หลังจากทิฟฟานี่กลับบ้านมาไม่เจอแทยอน

 

 ผลนั่นหรอก็ไม่มีอะไรแค่หมีตัวหนึ่งคลั่งวิ่งวุ่นไปทั่วยังกะหมาบ้าตะเวนหาหลานทุกที่

 

ที่คิดว่าจะไปจนสุดท้ายกลับมานั่งกินเหล้าเมาหัวราน้ำอยู่ที่บ้าน

 

 เธอกับยูริเองก็ช่วยกันตามหาไปทั่วแต่ก็ไม่มีวี่แววของแทยอนเลย

 

 เจสสิก้าเดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเพื่อนรักของเธอ 

 

ยกมือเตะบ่าเพื่อนเบาๆให้รู้ว่าเธอยังอยู่ข้างๆ

 

"เลิกดื่มเถอะฟานี่ มันไม่ได้ช่วยให้แกหาแทยอนเจอหรอก"

 

คนเมาหันมองเพื่อนด้วยสีหน้าครุ่นคิด

 

"แกวางเหล้าลงและตั้งสติคิดดีๆสิว่าที่ที่แทยอนจะไปมันคือที่ไหน"

 

ทิฟฟานี่ก้มมองแก้วในมือตัวเองครู่นึ่งก่อนจะวางมันลงตามคำแนะนำของเพื่อน

 

"คราวนี้แกรู้จะยอมรับได้รึยังว่าแกรู้สึกยังไงกับแทยอน"

 

มือเรียวของร่างบางยกขึ้นมาเตะมือที่ว่างบนไหล่ของตนออกแรงบีบมันจนแน่น

 

"เจสชะ ชั้น ทำร้ายแทยอน ชั้นทำร้ายเขา"

 

"ชั้นรู้ฟานี่ไม่งั้นแทยอนคงไม่หายไปแบบนี้หรอก"

 

"ชั้นไม่รู้ว่าชั้นทำไปได้ยังไงรู้แค่ชั้นโกรธ โกรธที่แทยอนบอกว่าพี่โบอาไม่รักชั้น 

 

 แทยอนบอกว่าชั้นทำงานน่ารังเกียจ แทยอนรังเกียจชั้น

 

 แล้วบอกว่าจะไปจากชั้นชั้นก็เลย..ทำร้ายหลาน"

 

"ที่ชั้นไม่ยอมให้เขารู้ว่าชั้นทำงานอะไรเพราะอยากให้ชีวิตเขามีแต่ด้านดีๆ

 

 ไม่ต้องมีด้านมืดของชั้นเข้าไปในชีวิต"

 

"ชั้นเข้าใจฟานี่ชั้นเข้าใจ คราวนี้เรามาตั้งสติช่วยกันคิดว่าจะตามหาตัวแทยอนได้ที่ไหนดีกว่า"

 

"ชั้นไม่รู้เจสตั้งแต่เด็กจนโตแทยอนไม่เคยไปไหนไกลเลย ชั้นมืดไปหมดแล้ว"

 

 

 

.

 

.

 

.

 

ความเย็นที่สัมผัสเข้ากับผิวทำให้ร่างเล็กของแทยอนเบิกตาโพลงขึ้นมาทันที

 

  ตาคู่มองสำรวจสถานที่ที่เธอไม่ค้นเคยเพดานกับผนังห้อง

 

มันไม่ใช่ห้องเดิมที่เธอตื่นมาเจอในตอนเช้ายามเด็ก

 

"ตื่นแล้วเหรอ"

 

เสียงหวานข้างๆเตียงเรียกสายตาจากคนตัวเล็กได้ดี

 

  ภาพตรงหน้าคือใบหน้าคมของเด็กสาวที่คาดว่าอายุคงรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ

 

"แม่คะพี่เขาตื่นแล้ว"

 

 เสียงหวานดังกังวานเรียกผู้เป็นมารดาด้วยความตื่นเต้น 

 

 แทฮีรีบเดินเข้ามาดูอาการคนป่วย หญิงวัยกลางคนนั่งบนเตียงมือนุ่มสัมผัสที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน 

 

"ตื่นสักทีป้าเป็นห่วงเรามากรู้ตัวมั้ย"

 

  แทฮีแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่กับสภาพของหลานสาว

 

อะไรที่ทำให้เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆต้องซมซานมาหาเธอในตอนวิกาล

 

ไหนจะร่องรอยการทารุนที่เต็มไปทั่วผิวขาวละเอียดของเด็กน้อยนี่อีก

  

มือนุ่มลูบผมร่างเล็กอย่างอ่อนโยน

 

แทยอนเองรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ถ่ายทอดผ่านสายตาของผู้หญิงตรงหน้า

 

 น้ำใสๆค่อยเอ่อล้นจากดวงตาคู่สวยของร่างเล็ก

 

 ความอบอุ่นที่โหยหาจากใครอีกคนแต่ก็ไม่เคยได้รับมันเลยสักครั้ง

 

"ไม่ต้องร้องนะต่อไปหนูอยู่กับป้าไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น"

 

"  อ้อนี่จียอนลูกสาวป้าเองจียอนอายุน้อยกว่าเรา

 

ถือชะว่าเรามีน้องสาวอีกคนละกันนะถึงจะแสบไปหน่อยก็เถอะ"

 

"แม่อ่าจียอนไม่ได้แสบชะหน่อยจียอนออกจะน่ารัก"

 

 ใบหน้าของเด็กสาวงอง้ำอย่าขัดใจ แทยอนอดจะมีรอยยิ้มขำกับท่าทางเหมือนเด็กเอาแต่ใจไม่ได้

 

"พี่แทยิ้มสวยจังเลยนะคะ"

 

 คำชมซื่อๆจากเด็กสาวทำเอาแทยอนเกิดอาการเก้อเขินอยู่ไม่น้อย

 

"แหมทำเป็นปากหวานพี่เขาก็ต้องสวยเหมือนแม่เหมือนน้าโบอาสิใครจะเหมือนเรา

 

ที่ทำตัวเป็นม้าดีดกะโหลกอยู่อย่างนี้แหละ"

 

"แม่อะเชอะไม่เคยจะชมจียอนเลยงอนแล้วไปเอาโจ๊กกับยามาให้พี่แทดีกว่า"

 

  ว่าแล้วเด็กสาวก็เดินสะบัดตูดออกไปปล่อยให้ป้าหลานอยู่ตามลำพัง

 

"พอจะเล่าให้ฟังได้มั้ยทำไมแทถึงเป็นแบบนี้แล้วอาของเราละทำไมถึงปล่อยให้เราอยู่ในสภาพนี้"

 

ร่างเล็กกัดปากล่างแน่นเมื่อคำถามมันจี้ใจดำเธอเหรอเกิน

 

  จะบอกได้ยังไงว่าคนที่ทำให้เธอตกอยู่ในสภาพนี้คืออาของเธอเอง

 

ลำบากใจที่จะเล่าเหรองั้นป้าก็จะรอให้เราพร้อมก่อนแล้วค่อยบอกป้านะ

 

"ป้าคะ ฮึก อา อาฟานี่ เขาทำร้ายแทยอน"

 

คำสารภาพพร้อมทั้งน้ำตาทำเอาแทฮีถึงกับสะอึก

 

 นี่อย่าบอกนะว่าที่หลานเธอมีสภาพแบบนี้เพราะฝีมืออาแท้ๆ 

 

ถ้าเดาไม่ผิดทิฟฟานี่คงเอาเรื่องโบอามาลงที่หลานสินะ 

 

แทฮีรวบร่างเล็กเข้ามากอดอย่างเวทนา

 

 แรงสะอื้นจากการร้องให้ทำให้คนเป็นป้าอย่างเธอสงสารแทบจะจับใจ 

 

"ไม่เป็นไรนะต่อไปนี้ป้าจะไม่ยอมให้อาเราเขาทำร้ายเราได้อีก

 

 ไม่ร้องนะ ต่อไปนี้หนูคือครอบครัวของป้าเราจะดูแลหนูเอง"

 

  มือนุ่มของหญิงวัยกลางคนเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าของหลานสาว

 

"แล้วแทยอนมาหาป้าถูกได้ยังไง"

 

"แทเคยเห็นรูปคุณป้าที่ถ่ายกับแม่เลยถามแม่นมว่าผู้หญิงในรูปเป็นใคร "

 

"นมเหรอแม่นมยังสบายดีมั้ย "

 

แทฮีอดที่จะถามถึงหญิงชราที่ครั้งแทยอนคลอดใหม่เธอเคยไปเยี่ยมครั้งหนึ่ง 

 

เลยได้รู้จักกับแม่นมที่ดูจะอัธยาศัยดีชวนเธอคุยโน่นคุยนี่จนเธอสนิทกับแม่นมได้ไม่อยาก

 

 จะว่าไปหลังงานศพของโบอา เธอก็ได้แต่ฝากหลานให้ทิฟฟานี่ดูแลและไม่ได้ติดต่อกลับไปอีกเลย

 

 ถ้ารู้ว่าหลานตัวเองจะถูกทำร้ายแบบนี้

 

วันนั้นเธอคงจะเป็นคนที่อุปการะเลี้ยงดูหลานเองจะได้ไม่ต้องเกิดเรื่องแบบนี้

 

"สบายดีคะแม่นมดูแข็งแรงกว่าวัยเยอะเลย"

 

"มาแล้วๆโจ๊กอร่อยๆโดยเซฟจียอนคนสวยมาแว๊วววว"

 

เสียงแจ๋วดังมาตั้งแต่นอกประตูห้องเรียกว่าเสียมาก่อนตัวชะอีก

 

 จียอนถือถาดใส่อาหารพร้อมรอยยิ้มแป้นตามสไตล์เจ้าตัว

 

"พี่แทคะมาคะเดี๋ยวคนสวยจะป้อนเอง"

 

"โหกล้าพูดว่าคนสวย เอาเป็นว่าแม่ไม่กวนละต้องไปดูงานในไร่ต่อจียอนดูแลพี่เขาดีๆละ"

 

"รับทราบคะคนสวยจะดูแลเจ้าหญิงน้อยของเด็จแม่ให้ดีที่ส๊วดดดด"

 

คำรับปากทะเล้นๆทำเอาแทฮีได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา เจ้าลูกคนนี้ไม่รู้จักโตสักที

 

"มาคะพี่แทเดี๋ยวมื้อนี้คนสวยจะเป็นคนป้อนเอง"

 

รอยยิ้มแบบสดใสทำให้แทยอนอดที่จะยิ้มตามไม่ได้

 

เลยกลายเป็นว่ามื้อนี้เป็นมื้อที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของแทยอนเพราะฝีมือ

 

 ความฮาจากสาวน้อยที่ชื่อ..จียอน