คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ทดลองเป็นคุณอาครั้งที่ 3
หลังจากเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมาก็ร่วมอาทิตย์นึงได้ นั่นทำให้ปาร์คชานยอลโล่งอกขึ้นมากทีเดียวที่หลานตัวเล็กจะไม่โดนแฟนเก่ามา อาละวาดใส่อีก
แต่ยังมีกลิ่นลางสังหรไม่ค่อยดีลอยมาเบาๆ..
ทุกๆ วันยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆเหมือนเดิม แบคฮยอนปลุกชานยอล ชานยอลแกล้ง แล้วก็ไปทำงานด้วยกัน กลับบ้านด้วยกัน โคตรมีความสุขอะจริงๆ T__T
ยูรา ผมขอหลานไว้กับผมได้ปะ?
"วันนี้กินอะไรดีละเรา หืม?"
"งืมมม"
เด็ก น้อยทำท่าทางครุ่นคิดโดยเอามือเล็กๆจับไปที่คางมนของตนเองแล้วเหล่ตามอง ข้างๆตัวซึ่งมีตู้เย็นตั้งอยู่พร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้แล้วยิ้มแป้น
"กินข้าวข้างนอกกันน~"
"หา ทำไมล่ะ?" ขิ้วเข้มขมวดเล็กน้อยพลางกอดอดระหว่างรอคำตอบจากเด็กดื้อเอาแต่ใจ
"ไม่รู้กินอะไรนี่ เอางี้ เดี๋ยวพี่ชานยอลไปที่ห้องทำงานนะแล้วเดี๋ยวแบคซื้อของขึ้นไปให้"
"เหอ จะไปคนเดียวจริงๆหรอ?"
"อื้ม ไปกัน หิวแล้วนะ" ไม่ว่าปล่าวยังดึงมือหนาของคนตัวสูงให้เดินตามออกจากห้อง คุณอาขายาวอ้อมมาเปิดประตูรถให้ก่อนจะวิ่งกลับไปฝั่งคนขับแล้วออกรถไปยังจุด หมายทันที
เช้าวันนนี้รถติดเป็นพิเศษเพราะอะไรอะหรอ
ไม่รู้เหมือนกันสิ.. อาจจะเป็นเพราะงานแถลงข่าวบริษัทเปิดใหม่ข้างๆบริษัทผมก็ได้
"ตั้งใจทำงานนะเดี๋ยวซื้อข้าวให้ จุ้บ!"
"อืม"
ขา เล็กๆพาร่างบางมาถึงชั้นล่างเพื่อเดินไปหาของกินตอนเช้า วันนี้อากาศสดใสและหนาแน่นไปด้วยผู้คน เพราะข้างๆบริษัทนี้มีบริษัทเปิดใหม่
"อ่า คุณป้าฮะ เอานี่2ที่ฮะ" นิ้วเรียวจิ้มที่ตู้กระจกแล้วควานหากระเป๋าเงินแต่มันกลับ
หายไป
โอ้วววววววววววว!!!!!!!!!!
มือเรียวเปิดกระเป๋าเป้กว้างแล้วหามันใหม่อีกครั้งแต่ก็พบกับความว่างปล่าว มือสวยเย็นชืดกับใบหน้าซีดๆทำให้คนต่อแถวข้างหลังถึงกับชะเง้อมามองและพบว่า มันตกอยู่ข้างๆตัวแบคฮยอน
"เอ่อ คุณคะ ของคุณรึปล่าว?"
"อ่อ ฟู่ววว ขอบคุณนะฮะ---"
"อีเด็กกะโปโล!!!!!!"
"คุณป้าโบท็อกซ์!!!! "
ร่างของคนที่เก็บกระเป๋าตังให้ก็คือยัยป้าที่โยนหนังสือใส่เขาเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว แถมยังจ้องหน้าเหมือนจะกินหัวนั่นอีก!! เธอโยนกระเป๋าเงินลงพื้นใช้เท้าเหยียบแล้วชี้หน้าร่างเล็กแล้วตวาดแว้ดๆจนคนรอบๆหันมามองเป็นตาเดียวกัน
"วันนี้ฉันไม่ได้ตบแกคงไม่ได้แล้วล่ะอีเด็กกะโปโล!"
"ฮะ เฮ้ย !!!"
เพี๊ยะ!!!!
เสียงมือกระทบใบหน้าอย่างแรงดังจนแม่ค้าขายกับข้าวถึงกับช้อคจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ตะโกนเรียกรปพ.มาให้ช่วยแยกสองคนนี้ออกจากกัน แต่กลับไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งเมื่อเห็นว่าเธอคือ ว่าที่คู่หมั้นของชานยอลแต่หารู้ไม่ว่าทั้งคู่เลิกกันไปแล้ว
"อึก โอ้ยย!!!!" ผลักหน้าอกจนกระแทกกับตู้กระจกแรง ร่างกายบอบบางงอเข้าหากันเพราะความจุกเล่นงานเข้า แต่เธอไม่หยุดแค่นั้น ยังจิกกลุ่มผมสีเข้มติดมือแล้วตบอีกฉาดใหญ่ รอยแดงรูปมือปรากฎบนผิวแก้มขาวเนียน นํ้าตาจากความเจ็บค่อยๆไหลออกมาเล็กน้อยก่อนจะเหลือบไปเห็น..
"ยอนฮวา หยุดบ้าเดี๋ยวนี้!!!!!!”
ชายหนุ่มเจ้าของบริษัทวิ่งลงมายังศูนย์ขายของชั้นล่างก็พบร่างของหลานตัวเล็กของเขากำลังโดนแฟนเก่าทั้งจิกทึ้งกลุ่มผมและตบหน้าฉาดใหญ่ จนโมโหขึ้นหน้า
“ลุกออกไปเดี๋ยวนี้ยอนฮวา!”
“ช..ชานยอลคะ” เธอหันมองตามต้นเสียงก็พบร่างของคุณอาแสนดีกำลังทำหน้ายักษ์ใส่ เธออ้าปากพะงาบๆแล้วรีบลุกขึ้นจัดผมจัดเผ้าทันที ส่วนแบคฮยอนก็ลุกขึ้นยืนกะเผกๆทำเอาคนตัวโตยิ่งโมโหหญิงสาวเข้าไปใหญ่ ขายาวก้าวฉับๆเดินผ่านยอนฮวาไปหาเด็กน้อยของเขาแล้วสวมกอดเบาๆ เธอถึงกับเหวอไปสักพักที่ถูกเมินแบบนั้น แบคฮยอนคว้าชายเสื้อสูทกำมันแน่นๆแล้วซุกหน้าตรงช่วงอกผม ความรู้สึกแฉะๆช่วงหน้าอกของผมยิ่งทำให้รู้ว่าเด็กน้อยกลัวแค่ไหน แต่ห่วงหรือโมโหแค่ไหนก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากปลอบแบคฮยอนให้หายกลัวแล้วเรียกยอนฮวาไปเคลียร์ก็เท่านั้น
คราวนี้เรื่องใหญ่แน่..
BBH PART
“เจ็บมากมั้ย หืม” น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่ชอบฟังกล่าวถามแล้วลูบหัวเบาๆ
“อือ เจ็บฮะ พี่ยอนฮวาหยิกแบคฮยอนทั้งตัวเลย” มือน้อยๆรีบเอื้อมไปหยิกแขนตัวเองอย่างแรง พลางยกยิ้มร้าย บีบน้ำตาออกมามากๆแล้วชะเง้อหน้ามองยัยป้าโบท็อกซ์ยิ้มยีฟันให้
“ให้พี่ดูหน่อยครับ” คุณอาจำเป็นสุดหล่อผละออกมาเบาๆพร้อมกับขมวดคิ้วฉับมองรอยสีแดงที่แขนผมที่เป็นคนทำมันขึ้นมาเองแล้วหันไปมองยัยป้าที่ยืนทำหน้าเป็นปลาขาดน้ำข้างหลังแล้วทำท่าเหมือนจะโวยวายใส่เธอ แต่บทนายเอกยังคงค้ำคอผมให้รั้งแขนพี่ชานยอลไว้
“อย่าโมโหพี่ยอนฮวาเลยฮะ แค่หยิกเอง”
“แต่พี่เห็นเธอตบแบคฮยอนไม่ใช่หรอ?”
“เอ่อ..คือ”
“อย่าปกป้องเธอสิแบคฮยอน..”
“แบคไม่ได้ปกป้องนะฮะพี่ชานยอล” เขาหันมามองแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะดึงแขนที่ผมรั้งไว้ออก จัดสูทให้เข้าที่แล้วเรียกยัยป้านั่นให้ไปเคลียในห้อง ส่วนป้านั่นก็ได้แต่ชี้หน้าแล้วย่ำเท้าไปมา
”อี.. อีเด็กตอแหล” ชี้นิ้วยืนด่าเด็กน้อยที่ยืนกอดอกมองเธออย่างสมเพช พลางกลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่ายแล้วเดินตามพี่ชานยอลของเขาไป
“สู้ๆนะฮะป้า”
"ยอนฮวา แบบนี้มันไม่มากเกินไปหน่อยหรอครับ?" ทันทีที่ขาเรียวเล็กใต้ถุงน่องสีดำก้าวเข้ามาในห้องทำงานก็ขนลึกซู่เมื่อมองใบ หน้าเคร่งขรึมของอดีตคนรีกที่คบกันมาก็ไม่เคยเห็นมุมแบบนี้จากเขา
"มากอะไรกัน เด็กนั่นแย่งคุณไปจากฉันนะ"
"เห็นผมเป็นสิ่งของ?"
สะอึกไปหนึ่งดอก
"ฉันรักคุณนะ"
"ก็แค่อยากเอาชนะแบคฮยอนไม่ใช่หรอครับ"
สองดอก
"ชานยอลคะ"
"กลัวลืมชื่อผมหรอ?"
สามดอก
เด็กหนุ่มตัวเล็กที่แอบฟังหน้าห้องกลั้นขำจนมันปวดแก้มไปหมด ส่วนหญิงสาวยืนนิ่งเหมือนถูกสต้าฟไว้แล้วหันมองรอบๆตัวแก้หน้าแตก "ควรทำยังไงกับแบคฮยอนคุณรู้ใช่มั้ย"
"จะให้ฉันขอโทษมันน่ะหรอ?"
"เรียกแบคฮยอนดีๆนะครับยอนฮวา"
"ก็ได้ค่ะ" เธอก้มหน้าแล้วเดินออกไปหน้าห้องทำงานที่มีร่างเล็กยืนรออยู่แล้วพร้อมรอยยิ้มแชะทักทายอย่างเจ็บแสบ
"เอ้า ขอโทษผมซะสิป้า"
"ขอโทษ.."
"หืม อะไรนะไม่เห็นได้ยินเลย?" กอดอกแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆพร้อมยิ้มบางๆให้ระหว่างที่อีกคนยืนกำมือจน เล็บสีแดงสดจิกเข้าไปในมือตัวเองเป็นรอย ขบฟันกับปากล่างแล้วอ้าปากพูดโดยเพิ่มระดับเสียงเข้าไปอีก
"ขอ โทษคะ น้อง. แบค. ฮยอน." จงใจเน้นเสียงให้ได้ยินชัดๆจนร่างเล็กพอใจแล้วเดินสวนไปหาพี่ชานยอลในห้องทำ งานพร้อกับกอดเข้าที่แขนแล้วปรายตามองเธอที่ยืนอยู่หน้าห้อง มือสวยจับชายเสื้อสูทแน่นแล้วซุกหน้าระหว่างที่คุณอาลูบหัวไปด้วย
"ส่วนคุณหน่ะ กลับไปได้แล้วครับ เชิญ"
"ก็ได้ค่ะแต่ว่า..!!"
"ไม่ มีแต่ เชิญครับ" ผายมือออกไปทางประตูข้างหนึ่งกล่าวคำขอแกมบังคับให้หญิงสาวออกไปแต่เธอกลับ ยืนนิ่งไม่ขยับ เธอยืนมองเด็กน้อยในอ้อมกอดเขาแช้วกำมือแน่น พอแบคฮยอนหันไปมองก็กอดเอวคุณอาแน่นกว่าเดิม
มารยา..!!
กระทืบเท้าปึงปังเดินออกจากห้องทิ้งไว้เหลือสองคนที่มองด้วยสายตาอ่อนล้าเต็มทน
ชานยอลหน่ะของแบคฮยอนคนเดียวจำไว้นะฮะป้าโบท็อกซ์!!
*เบะปากใส่รัวๆ*
"นี่แบคฮยอน วันนี้คํ่าๆมีงานเลี้ยงนะ ไปปะ?"
"งาน อะไรหรอฮะพี่จงอิน" ผมเอียงคอนั่งฟังพี่จงอินชวนไปงานเลี้ยงระหว่างที่พี่ชานยอลไม่อยู่ ซึ่งผมก็ยังไม่รู้ด้วยซํ้าว่างานนั้นคืองานอะไรแต่ก็พยักหน้ารับไปแล้ว
"งานเลี้ยงบริษัทข้างๆที่เปิดใหม่นั่นไง เขาเชิญให้เราไปด้วย" ว่าพลางพยักเพยิดผินหน้าไปทางบริษัทข้างๆ
"เอ๋ แล้วชวนแบคทำไมละ เอาคนในบริษัทไปอย่างเดียวก็ได้"
"ชานยอลมันบอกว่าไม่อยากปล่อยแบคไว้คนเดียวไงเลยส่งพี่มาชวนก่อน แต่สุดท้ายมันก็ต้องบังคับแบคอยู่ดีอะแหละ"
"ฮ่ะๆ จัดที่ไหนละ?"
"ผับแหละมั้ง"
"แบคอายุ 17 เองนะไปด้วยไม่ได้หรอก" พี่จงอินทำหน้าตกใจ ที่ตกใจเพราะผมอายุน้อยหรือหน้าแก่เกินวัยกันนะ
"17 หรอวะ" ผมพยักหน้ารับก่อนพี่จงอินจะทำท่าทางครุ่นคิด ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดๆจิ้มๆแล้ววางที่เดิม แล้วชวนผมคุยอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ตื่อดึ้ง!!
ตื่อดึ้ง!
ตื่อดึ้ง!
พี่จงอินหยิบโทรศัพท์มาอ่านข้อความโปรแกรมแชทสีเขียวปี๋แล้วยิ้มกว้างระหว่างที่มือก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ผมดู
วันนี้
Kimkai'do
Read 14:18 มึงแบคอายุ 17 เองจะเข้าผับยังไงวะ?
Pcy__bbh
กูก็ทำให้เข้าได้แล้วกัน 14:20
Kimkai'do
Read 14:21 ตอบแบบกำปั้นทุบดินชิบหาย
Pcy__bbh
ทำไงก็ได้อะในแนวกูอะ อายุไม่ถึงยังไง
กูก็จะพาแบคฮยอนเข้า เป็นห่วงน้องเค้าจะตายห่า
ปล่อยไว้คนเดียวคงแย่น่าดู14:22
Kimkai'do
Read 14:23 อี๋ โลกชมพูไปป้ะมึงอะ?
Read 14:23
Pcy__bbh
ชมพูเพราะแบคฮยอนละกันไม่ใช่เพราะมึง 14:25
Kimkai'do
Read 14:26 ระวังได้เมียเด็กนะเพื่อน
Pcy__bbh
กูถึงห้องประชุมละ พอห่า เลิกคุย 14:30
ผมนั่งจ้องโทรศัพท์ในมือนาน มาก โลกชมพูเพราะผมหรอ แง้ แบคฮยอนจะระเบิดตัวเองตายแล้วนะพี่ชานยอลอ่า..ผมขบฟันกับปากล่างไม่ให้ยิ้ม มากเพราะกลัวจะโดนพี่จงอินล้อ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล..เพราะทันทีที่เงยหน้าจากโทรศัพท์ก็โดนพี่จงอินแซว ทันที
"แหมยิ้ม ยิ้ม.. ชอบชานยอลหรอ?" ปากหยักยิ้มเยาะด้วยความเจ้าเล่ห์มองผมที่กำลังส่ายหน้าส่ายมือพัลวันแล้ว หัวเราะออกมาดังๆพลางตบมือชอบใจที่ได้แกล้งผม
"ชอบอะไรเล่า ไม่ชอบซักหน่อย เป็นอาหลานกันนะ!" ก้มหน้าซ่อนอาการเขินอายเอาไว้กระทั่งคางมนชิดอก เม้มปากเป็นเส้นตรง รู้ว่าโกหกมันไม่ดีแต่ทำไงได้ละ ถามมางี้ก็เขินนะ .///.
"เดี๋ยวพี่จะบอกอะไรดีๆให้"
"ห้ะ อะไรหรอ?" พี่จงอินลุกขึ้นยืนตรงแล้ววางมือบนบ่าผมระหว่างมี่ผมเอียงคอรอฟัง
"สถานะ ของนายกับท่านชายชานยอลมันไม่ใช่เรื่องจริง" นํ้าเสียงเรียบนิ่งกล่าวแค่นั้นพร้อมตบบ่าปุๆแล้วเจ้าตัวก็เดินไปรอบๆห้อง พร้อมฮัมเพลงไปด้วยอย่างอารมณ์ดีทิ้งให้ผมงงกับคำพูดของเขา ระหว่างที่ผมกำลังคิดเขาก็พูดขึ้นมาอีก
"ถ้าชอบ.."
"...."
"ก็บอกไป" ผมหันไปมองเขา เขาก็หันมามองผม "ความรักของนายมัน เกินคำว่าอาหลานก็บอกไป"
".....อือ"
"พี่ขอเตือนให้รีบหน่อยนะแบคฮยอน..."
"ถ้ายังไม่อยากเห็นพี่ชานยอลสุดที่รักโดนชะนีคาบไปแดก หึหึJ" มีเลศนัยพร้อมก้าวขายาวๆออกไปจากห้องทำงานเพื่อนสนิทขายาว
สถานะ..ผมกับชานยอล...ไม่ใช่เรื่องจริง..
มันหมายความว่ายังไงกันแน่พี่จงอินพี่ชานยอล..
50%
ตกเย็น..
ร่าง สูงที่ประชุมมาตั้งแต่ช่วงเที่ยงกึ่งเดินกึ่งย่องกลับมาที่ห้องทำงานตัวเอง ที่ย่องก็เพราะเจอจงอินข้างล่างหน่ะสิ บอกว่าแบคฮยอนนอนหลับปุ๋ยอยู่ ไอเราก็ไม่อยากกวนเด็กๆใช้พชังงานเยอะจะตาย
ครืดๆ
"เฮ่อ.." ถอนหายใจยาว ลากเก้าอี้หมุนมีพนักพิงออกมานั่งลงระหว่างถอดสูทออกสายตาก็พลันไปสะดุดกับเด็กน้อยที่นอนกอดตัวเองแถมสั่นงึกๆเพราะเครื่องทำความเย็นเปิดใช้งานนานทำห้อุณหูมิต่ำลงมากแล้วมาบวกกับสภาพอากาศเดือนตุลาที่เริ่มเข้าสู่ฤดูหนาว ส่ายหน้าน้อยๆพร้อมเดินไปใกล้ๆเด็กน้อย
ดวงตาเรียวรีส่อแววขี้เล่นปิดสนิท ปากแดงๆเผยอออกเล็กน้อย คิ้วเรียวสวยกับจมูกได้รูปปลายติดรั้นหน่อยๆรับกับโครงหน้าหวานๆนั่น แก้มแดงผิวละเอียดอมชมพูกลุ่มผมสีเข้มตัดกับผิวกายขาวผ่องไร้ตำหนิ
น่ารักจริงๆ
สองขายาวย่อลงก่อนจะนั่งขัดสมาธิไปกับพื้นห้องทำงานพลางมองใบหน้าน่ารักยามหลับใหลไม่วางตา ..ละสายตาออกยากเหลือเกิน.. มือหนาจับเสื้อสูทของคัวเองห่มให้คนน่ารักแล้วเท้าคางมองกับโซฟาไม่ห่าง ใครมาเห็นเข้าคงคิดว่าเป็นแฟนกัน..
ยื่นมือไปเกลี่ยผมหน้าม้าที่หล่นลงมาปรกใบหน้าน่ารักอย่างนึกเอ็นดู พลางกระชับเสื้อสูทตนเองบนเรือนร่างอีกคน เพราะเนื้อผ้านั้นค่อนข้างลื่นทำให้มันหล่นลงมาจนมือหนาต้องจับห่มไว้ กลายเป็นว่าคุณอาต้องเลื่อนตัวมานั่งบนโซฟาเพื่อจับเสื้อสูทไว้ให้
"น่ารักจังเลยน้าแบคฮยอน.."
บ่นพึมพำกับตัวเองมองดวงหน้าหวานด้วยแววตาอบอุ่นราวกับเป็นคนละคนกับปาร์คชานยอลเมื่อก่อน แล้วโน้มกายลงประทับจูบบางเบาลงบนริมฝีปากบางเฉียบแล้วถอนออกมาอย่างเอาคืนครั้งวันแรกที่เจอหน้ากันเด็กน้อยก็ชิงโขมยจูบเขาไปเสียแล้ว พลางกระซิบชิดใบหูบางว่าหายกันแล้วนะแล้วจุ้บลงบนแก้มใสอีก.อ่า.ผมกลายเป็นคน แก่ขี้โลภกับเรื่องพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
รู้ตัวอีกทีก็..
..ตอนที่แบคฮยอนลืมตาโพล่งขึ้นมานั่นล่ะ
เอือกก!!
"พ..พี่ ชานยอล" เด็กน้อยหน้าแดงกํ่ามองโครงหน้าหล่อที่อยู่ชิดกันกับเขามากกว่าครั้งไหนๆ ท่าทางแบบนี้มันล่อแหลมชัดๆ แขนยาวสองข้างจับเสื้อสูทบนไหล่บางแถมยังโน้มหน้ามาใกล้กระทั่งรู้สึกถึงลม หายใจอุ่นๆที่เป่ารดบนแก้มอีก!!
"ครับ?"
แต่ ดูเหมือนคุณอาคนดีจะไม่ตกใจกับสถาณการณ์เท่าไหร่ซํ้ายังยื่นหน้าจนจมูกชนกัน แล้วนั่นอีก.. นัยน์ตารัตติกาลจ้องมองลึกในดวงตาเอ่อคลอนํ้าน้อยๆ เด็กน้อยหายใจติดขัดและเริ่มดิ้นเบาๆจนคนแก่กว่าปล่อยมือจากเสื้อสูทมาจับ ที่หลังท้ายทอยกับแก้มขาวขึ้นสีระเรื่อแทน
"จะทำ..อะไรฮะ"
หลับ ตาปี๋ ก้อนเนื้อในอกมันเต้นตุบตุบตุบจนแทบกระเด็นออกมา เบนหน้าหนีคนเจ้าเล่ห์ที่ขึ้นมาคร่อมทับตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่มือของชานยอลก็รั้งโครงหน้าหวานให้กลับมาทางเดิม มือเรียวสวยขยำเสื้อสูทอีกครั้งแล้วยอมหันหน้ากลับมา
นาน แล้วที่ปาร์คชานยอลถูกดึงความสนใจจากสิ่งรอบกายมากขนาดนี้ เบียดริมฝีปากอิ่มของตัวเองลงไปกับกลีบปากบาง กดท้ายทอยเล็กให้แนบชิดยิ่งขึ้น รสชาติหวานจจากแบคฮยอนทำให้เลือดคนแก่กว่าไหลเวียนได้ดี คลึงจูบหวานไม่ยอมผละออก หนำซํ้าลิ้นร้อนชื้นยังลากวนไปมาจนปากบางค่อยๆเปิด
ไม่ได้นะ..นี่มันมากเกินไปแล้ว
"อืม มม..อือ" ส่งลิ้นร้อนกวาดไปทั่วโพรงปากนุ่มหวานชวนให้รู้สึกวูบวาบในช่องท้อง และยิ่งเหมือนเด็กน้อยในอ้อมกอดพยายามที่จะดันลิ้นออกมาบ้างยิ่งเหมือนเป็น เครื่องมือพรากสติของคุณอาแสนดีจนหมดสิ้น
มือข้างหนึ่งลากไล้ผ่านจากโครงหน้ามาจนคางมน ลำคอขาว แผ่นอกบาง หน้าท้องแบนเรียบ ทุกสัมผัสมันเหมือนจะทำให้เด็กน้อยละลายไปกับมือ
"จุ้บ.." เสียงน่าอายเริ่มดังขึ้นเมื่อคุณอาละปากออกมาแต่ไม่ลืมที่จะกัดปากล่างน่า หมั่นเขี้ยวออกมาด้วย แล้วประทับจูบใหม่อย่างไม่เบื่อ พร้อมใช้มือหนาไล้ปลายเสื้อยืดลายน่ารักไปจนถึงแผ่นหลังก่อนที่จะสะดุ้งผงะเกือบช้อคตายเมื่อเลขาหนุ่มพุ่งพรวดเข้ามาในห้อง..
"อุ่ย!เหี้ย!"
TBC.
_________________________________________________
ไม่ดราม่าค่ะ เก็บไม้กวาดลงนะคะ อย่าตีเค้าเค้าแต่งดราม่าไม่เป้นนน
สกรีมแท็ก#ฟิครชบ♡
ความคิดเห็น