ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Monster:SPY 2
SPY 2
ร่างบางของแบคฮยอนรีบวิ่งออกมาจากสถานะการณ์แสนโกละหลที่จบเพราะทั้งตัวร่างบางและร่างสูงของชานยอลเองที่เป็นคนวิสามันคนร้ายเองกับมือ
เขารู้สึกดีใจอยู่ลึกๆนะที่ร่างสูงของชานยอลวิ่งมากอดเขาเพื่อให้หลบกระสุนที่พุ่งมารู้สึกเหมือนถูกปกป้องจากคนรักอย่างนั้นหล่ะ
นี้เราคิดอะไรอยู่เนี่ย!!!!
ร่างบางสะบัดหัวเล็กให้เลิกคิดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้และเรียกสติที่มีอันน้อยนิดของตัวเองกับมา
ตอนนี้ร่างบางพึ่งรู้แล้วหล่ะว่าทางกลับไปที่ร้านที่มีเพื่อนๆเหล่าสายลับอยู่นั้นอยู่ตรงส่วนไหนของห้าง
อาจจะเพราะเหตุการณ์เมื่อกี้ก็ได้ที่ทำให้แบคฮยอนคนเดิมกลับมาเข้าร่างสายลับสุดโหด
คิดอะไรไปเรื่อยเปลื่อยสุดท้ายก็เดินมาถึงร้านจนได้ดูเหมือนว่าตากลมๆของคยองซูจะมองมาเห็นร่าบางก่อนจะหันไปสะกิดลู่หานที่มีท่าทางลุกลี้ลุกลน
แจ่ร่างบางก็ไม่คิดอะไรมากกะว่าจะเข้าไปบอกว่าเขาไปหาเป้าหมายมา
หรือว่าพวกมันรู้แล้ว?
"อีแบคแกเป็นยังไงบ้าง ถูกยิงรึเปล่า"ลู่หานรัวคำถามไม่ยั้ง
"แบคนายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"คยองซูจับตัวหมุน
"ไม่ๆฉันไม่เป็นไร แล้วนี้พวกไปรู้อะไรมา"
"เป้าหมายโดนลอบยิงอยู่ที่ลานจอดรถ แล้วGPSจากสร้อยนายก็บอกว่านายอยู่ที่นั้นด้วย"
"อืม ฉันไม่ได้เป็นอะไรหน่ะ"
เป้าหมายเขาช่วยฉันเอาไว้…
"เอ้ะ นายก็อยู่กับพวกเราหนิGPS ของสร้อยมัน"
"อะไร…"
"ทำไมสัญญาณจากสร้อยมันมุ่งหน้าไปที่สนามบินละ"
ห้!! อะไรนะไปสนามบิน.
เขารู้สึกดีใจอยู่ลึกๆนะที่ร่างสูงของชานยอลวิ่งมากอดเขาเพื่อให้หลบกระสุนที่พุ่งมารู้สึกเหมือนถูกปกป้องจากคนรักอย่างนั้นหล่ะ
นี้เราคิดอะไรอยู่เนี่ย!!!!
ร่างบางสะบัดหัวเล็กให้เลิกคิดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้และเรียกสติที่มีอันน้อยนิดของตัวเองกับมา
ตอนนี้ร่างบางพึ่งรู้แล้วหล่ะว่าทางกลับไปที่ร้านที่มีเพื่อนๆเหล่าสายลับอยู่นั้นอยู่ตรงส่วนไหนของห้าง
อาจจะเพราะเหตุการณ์เมื่อกี้ก็ได้ที่ทำให้แบคฮยอนคนเดิมกลับมาเข้าร่างสายลับสุดโหด
คิดอะไรไปเรื่อยเปลื่อยสุดท้ายก็เดินมาถึงร้านจนได้ดูเหมือนว่าตากลมๆของคยองซูจะมองมาเห็นร่าบางก่อนจะหันไปสะกิดลู่หานที่มีท่าทางลุกลี้ลุกลน
แจ่ร่างบางก็ไม่คิดอะไรมากกะว่าจะเข้าไปบอกว่าเขาไปหาเป้าหมายมา
หรือว่าพวกมันรู้แล้ว?
"อีแบคแกเป็นยังไงบ้าง ถูกยิงรึเปล่า"ลู่หานรัวคำถามไม่ยั้ง
"แบคนายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"คยองซูจับตัวหมุน
"ไม่ๆฉันไม่เป็นไร แล้วนี้พวกไปรู้อะไรมา"
"เป้าหมายโดนลอบยิงอยู่ที่ลานจอดรถ แล้วGPSจากสร้อยนายก็บอกว่านายอยู่ที่นั้นด้วย"
"อืม ฉันไม่ได้เป็นอะไรหน่ะ"
เป้าหมายเขาช่วยฉันเอาไว้…
"เอ้ะ นายก็อยู่กับพวกเราหนิGPS ของสร้อยมัน"
"อะไร…"
"ทำไมสัญญาณจากสร้อยมันมุ่งหน้าไปที่สนามบินละ"
ห้!! อะไรนะไปสนามบิน.
20%
"ไปสนามบินเนี่ยนะแกจะบ้ารึเปล่าคยอง"
"จริงๆนะอาลู่ไม่เชื่อมาดูเลย"
ระหว่างที่เพื่อนรักทั้งสองกำลังดูพิกัดในสมาร์ทโฟนสุดหรูของคยองซู ร่างบางแบคฮยอนเองก็ยังคงงงอยู่ว่าสร้อยประจำตัวจะหายไปได้อย่างไร
ว่าแล้วมือเรียวสวยก็วาดว่างบนลำคอระหงของตนเองที่ปกติจะมีสร้อยประจำตัวอยู่
แต่ว่า......
มันหายไปแล้ว!!!!!!!!
หรือว่าจะเป็นตอนนั้น?
ปาร์คชานยอล???
"คยองฉันวานแกอย่างได้มั้ย"
"วาน? เรื่องอะไรหรอ"
"แกช่วยดูพิกัดสร้อยไปอีกสักสองสามชั่วโมงได้มั้ย"
"อาาาา ได้นะแต่ตกลงสร้อยไม่ได้อยู่กับแบคใช่ปะ"
ป๊าบ!!!!
"แหม่ .คงไม่หายหรอกม่างโง่จริงเลยแกเนี่ย"
"ลู่อะทำไมต้องตบหัวด้วยเล่าเจ็บนะ:3"
"โอ๊ะ แบคแล้วแกจำได้ปะว่าใครเก็บสร้อยแกไปรึเปล่า"
"ก็คงต้องดูพิกัดไปเรื่อยๆอะถ้าใช่อย่างที่ฉันคิดไว้แสดงว่าต้องถูกตัวแน่นอน"
"ถูกตัว? ใครอะ"
"คุณชานยอล ปาร์คชานยอล"
"อ่อ ชานยอล อืมๆ เอ๊ะ?เดี่ยวนะแกใครนะ"
"อาลู่ แบคเขาบอกว่าชานยอลหูนี้เริ่มไม่ดีแล้วนะ"
"ชานยอล ใช่ปาร์คชานยอลเป้าหมายเรารึเปล่า"
"อืม"
"พระ...พระเจ้าช่วยห่วยลูกแม่กล้วยบะแหกทอก!!!!!!!!! แบค แก..แก สร้อยแกไปอยู่กับนายนั้น"
"อืม น่าจะใช่อะนะ"
"อ้ายยยยยยยย .ลู่ปลื้มพหรมลิขิตจริงๆ"
"พหรมลิขิตบ้านแกสิลู่ ฉันจะโดนยิงอยู่แล้วถ้าเขาไม่......"
"หือ อะไรอีแบคไม่อะไร"
"อะ..เอ่อ ชั่งมันเถอะน่าไปดูพิกัดให้ฉันเลยไป"
อะไรเนี่ยคิดถึงตอนนั้นอีกและ ฉันนี้น่าจะอาการหนักนะเนี่ยคิดอยู่ได้เนี่ยไอวินาทีเฉียดตายตอนนั้น
ถ้าไม่ได้เขาไว้เราคงแย่ แต่อันที่จริงเขาไม่ต้องปกป้องเราก็ได้นะนั้น
อาา อะไรเนี่ยคิดถึงเขาอีกแล้วหรอแบคฮยอน???
40%
ร่างสูงสง่าของปาร์คชานยอลก้าวเท้าออกมาจากรถยนต์คันสูงนั้นเป็นภาพที่น่าจับตามองน่าดู แต่คงน้อยคนนักที่จะได้เห็นนอกจากเหล่าลูกน้องและบอดี้การ์ดคู่ใจอย่างฮันโซล เพราะที่นี้คือ
คฤหาสตระกูลปาร์ค ณ เมืองคยองกีโด
พื้นที่กว่า หลายไร่นั้นรวมๆแล้วเป็นของร่างสูงทั้งหมดจึงทำให้พื้นที่นี้เป็นพื้นที่ส่วนตัวสุดๆ
ถึงเขาจะมีพี่น้องร่วมๆทั้งหมดแล้ว 4 คนแต่ก็นะเกิดจากพ่อเดียวกันแต่คนละแม่
ก็ทำให้การแบ่งอำนาจของแต่ละคนไม่ค่อยจะคัดแย้งซักเท่าไหร่
พี่คนโตอย่างอี้ฟานก็อยู่ที่จีนตามบ้านเกิดแม่
น้องคนกลางอย่างจงอินก็อยู่ปูซานตามบ้านเกิดแม่เหมือนกัน
น้องคนเล็กอย่างเซฮุนก็อยู่โซลตามประสาคนเพิ่งเบญจเพศ
ส่วนชานยอลเองที่อยู่คยองกีโดเพราะมันสงบที่สุด
แต่ถึงจะอยู่คนละทีพวกเขาก็รักกันมากอาจจะเพราะโตมาด้วยกันเลยก็ได้
"คุณชานยอลกลับมาแล้วหรอฮะ"
ร่างบางของคนรับใช้คนสนิทเดินออกมาต้อนรับตามหน้าที่ ใบหน้าหวานๆนั้นยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับเจ้านายผู้ที่รับใช้อยู่นั้น
"เตนท์ เดี่ยวนายเอากระเป๋าฉันไปเก็บไว้ที่ห้องทำงานอย่างเดิมนะ"
"ได้ฮะ"
ร่างสูงเดินขึ้นไปบนชั้นที่สองของบ้านก่อนจะหายเข้าไปในห้องนอนของตนเอง
นั้นทำให้คนรับใช้ร่างบางรีบคว้าเอากระเป๋าเจ้านายสุดหล่อจากบอดี้การ์ดคนสนิทมาแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อบอดี้การ์ดหนุ่มไม่ยอมปล่อยมือซะนี่
"อะไรฮะ"
"เปล่านิ"
"งั้นปล่อยด้วยฮะ จะได้เอาไปเก็บให้คุณท่าน"
"ก็ไปสิ"
"............"
"ว่าไง เด็กไทยไร้บ้าน"
"นี้นาย ที่ยื้อไว้เพราะต้องการจะพูดอย่างนี้ใช่ปะ ทำมะเด็กไทยแล้วงะก็คนเหมือนกันปะ"
"แล้วไง"
"ฮึ้ย งั้นเอาไปเก็บให้คุณท่านเองเลยไป๊"
ร่างบางสะบัดมือออกจากกระเป๋าของเจ้านายสุดที่รักก่อนจะสะบัดหน้าเดินกระทืบเท้าเข้าไปในห้องครัวอย่างอารมณ์เสีย
เป็นคนไทยแล้วไงว่ะ ก็เป็นคนธรรมดาเหมือนกันปะถึงจะคนละเชื่อชาติก็เหอะ
อ่อ ใช่สิ นายนี้มันไม่ธรรทดาตรงที่
"นายมันไอบอดี้การ์ดขี้เก๊ก ไอคนผีเจาะปากมาพูด ไอหน้าแหลมด้านยิ่งกว่า
หินแกรนิตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต"
"ด่าอะไรอีกหล่ะ เตนท์เสียงดังเชียว"
เมื่อได้ยินเสียงคุณบอดี้การ์ดตะโกนถามมาก็ฉุนขึ้นหน้าซะดื้อๆก่อนจะตะโกนตอบกลับไป
"ด่าหมาบางตัวโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
คฤหาสตระกูลปาร์ค ณ เมืองคยองกีโด
พื้นที่กว่า หลายไร่นั้นรวมๆแล้วเป็นของร่างสูงทั้งหมดจึงทำให้พื้นที่นี้เป็นพื้นที่ส่วนตัวสุดๆ
ถึงเขาจะมีพี่น้องร่วมๆทั้งหมดแล้ว 4 คนแต่ก็นะเกิดจากพ่อเดียวกันแต่คนละแม่
ก็ทำให้การแบ่งอำนาจของแต่ละคนไม่ค่อยจะคัดแย้งซักเท่าไหร่
พี่คนโตอย่างอี้ฟานก็อยู่ที่จีนตามบ้านเกิดแม่
น้องคนกลางอย่างจงอินก็อยู่ปูซานตามบ้านเกิดแม่เหมือนกัน
น้องคนเล็กอย่างเซฮุนก็อยู่โซลตามประสาคนเพิ่งเบญจเพศ
ส่วนชานยอลเองที่อยู่คยองกีโดเพราะมันสงบที่สุด
แต่ถึงจะอยู่คนละทีพวกเขาก็รักกันมากอาจจะเพราะโตมาด้วยกันเลยก็ได้
"คุณชานยอลกลับมาแล้วหรอฮะ"
ร่างบางของคนรับใช้คนสนิทเดินออกมาต้อนรับตามหน้าที่ ใบหน้าหวานๆนั้นยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับเจ้านายผู้ที่รับใช้อยู่นั้น
"เตนท์ เดี่ยวนายเอากระเป๋าฉันไปเก็บไว้ที่ห้องทำงานอย่างเดิมนะ"
"ได้ฮะ"
ร่างสูงเดินขึ้นไปบนชั้นที่สองของบ้านก่อนจะหายเข้าไปในห้องนอนของตนเอง
นั้นทำให้คนรับใช้ร่างบางรีบคว้าเอากระเป๋าเจ้านายสุดหล่อจากบอดี้การ์ดคนสนิทมาแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อบอดี้การ์ดหนุ่มไม่ยอมปล่อยมือซะนี่
"อะไรฮะ"
"เปล่านิ"
"งั้นปล่อยด้วยฮะ จะได้เอาไปเก็บให้คุณท่าน"
"ก็ไปสิ"
"............"
"ว่าไง เด็กไทยไร้บ้าน"
"นี้นาย ที่ยื้อไว้เพราะต้องการจะพูดอย่างนี้ใช่ปะ ทำมะเด็กไทยแล้วงะก็คนเหมือนกันปะ"
"แล้วไง"
"ฮึ้ย งั้นเอาไปเก็บให้คุณท่านเองเลยไป๊"
ร่างบางสะบัดมือออกจากกระเป๋าของเจ้านายสุดที่รักก่อนจะสะบัดหน้าเดินกระทืบเท้าเข้าไปในห้องครัวอย่างอารมณ์เสีย
เป็นคนไทยแล้วไงว่ะ ก็เป็นคนธรรมดาเหมือนกันปะถึงจะคนละเชื่อชาติก็เหอะ
อ่อ ใช่สิ นายนี้มันไม่ธรรทดาตรงที่
"นายมันไอบอดี้การ์ดขี้เก๊ก ไอคนผีเจาะปากมาพูด ไอหน้าแหลมด้านยิ่งกว่า
หินแกรนิตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต"
"ด่าอะไรอีกหล่ะ เตนท์เสียงดังเชียว"
เมื่อได้ยินเสียงคุณบอดี้การ์ดตะโกนถามมาก็ฉุนขึ้นหน้าซะดื้อๆก่อนจะตะโกนตอบกลับไป
"ด่าหมาบางตัวโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
ทางด้านหนุ่มมาเฟียรูปหล่อก็รีบเดินจำอ้าวขึ้นมาบนห้องอย่างไม่ค่อยจะสนใจนักกับการทะเลาะวิวาทของคนทั้งคู่ด้วยเสียงด่าทอที่ส่วนใหญ่จะเป็นของ คนรับใช้ร่างบางมากกว่า
อย่างว่าแหละทะเลาะกันได้ทุกวันจนชินกันไปแล้ว
ร่างสูงส่ายหัวน้อยๆอย่างนึกขัน ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปสู่ห้องนอนส่วนตัวของเขา จะเรียกได้ว่าเป็นห้องต้องห้ามของคฤหาสถ์หลังนี้เลยก็ได้
เพราะชานยอลค่อยข้างจะมีโลกความเป็นส่วนตัวสูง คนรับใช้เลยไม่ได้รับอนุญาติให้เข้ามา นอกจากเขาหรือฮันโซลที่จะทำความสะอาดเอง
ร่างสูงถอดสูทตัวนอกออก ทำท่าจะโยนใส่ตะกร้า
แต่ทว่ากลับหยุดชะงัก ร่างสูงกดจมูกคมสันลงไปดมกลิ่นจมกเสื้อสูทของตัวเองเมื่อรู้สึกได้ว่ามันไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมของเขาแต่กลับเป็น
กลิ่นหอมจากร่างบางเมื่อตอนเที่ยง
ร่างสูงโยนสูทลงตะกร้าไปเรียบร้อยจากนั้นก็จัดการถอดเน็คไทตัวสวยออก ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสองเม็ดบนก่อนจะทิ้งตัวนั่งบนเตียงนอนคิ้งไซต์
ร่างสูงนั่งอยู่ได้สักพัก ก็หยิบเอาสร้อยเส้นบางที่มีจี้รูปดอกเดซี่ออกมาดูเล่นๆ ยิ่งทำให้นึกถึงร่างกายบอบบางของเจ้าของสร้อยนั้น ไหนจะกลิ่นหอมอ่อนๆที่ติดจมูกนั้นอีก
ร่างสูงยกยิ้มน้อยๆ ค่อยๆเอนตัวลงนอนบนฟูกและยกจี้ของสร้อยคอนั้นขึ้นมาจูบเบาๆ
หวังว่าเขาจะได้เจอเจ้าของสร้อยเส้นนี้อีก
แต่ใครจะล่วงรู้.....
อย่างว่าแหละทะเลาะกันได้ทุกวันจนชินกันไปแล้ว
ร่างสูงส่ายหัวน้อยๆอย่างนึกขัน ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปสู่ห้องนอนส่วนตัวของเขา จะเรียกได้ว่าเป็นห้องต้องห้ามของคฤหาสถ์หลังนี้เลยก็ได้
เพราะชานยอลค่อยข้างจะมีโลกความเป็นส่วนตัวสูง คนรับใช้เลยไม่ได้รับอนุญาติให้เข้ามา นอกจากเขาหรือฮันโซลที่จะทำความสะอาดเอง
ร่างสูงถอดสูทตัวนอกออก ทำท่าจะโยนใส่ตะกร้า
แต่ทว่ากลับหยุดชะงัก ร่างสูงกดจมูกคมสันลงไปดมกลิ่นจมกเสื้อสูทของตัวเองเมื่อรู้สึกได้ว่ามันไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมของเขาแต่กลับเป็น
กลิ่นหอมจากร่างบางเมื่อตอนเที่ยง
ร่างสูงโยนสูทลงตะกร้าไปเรียบร้อยจากนั้นก็จัดการถอดเน็คไทตัวสวยออก ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสองเม็ดบนก่อนจะทิ้งตัวนั่งบนเตียงนอนคิ้งไซต์
ร่างสูงนั่งอยู่ได้สักพัก ก็หยิบเอาสร้อยเส้นบางที่มีจี้รูปดอกเดซี่ออกมาดูเล่นๆ ยิ่งทำให้นึกถึงร่างกายบอบบางของเจ้าของสร้อยนั้น ไหนจะกลิ่นหอมอ่อนๆที่ติดจมูกนั้นอีก
ร่างสูงยกยิ้มน้อยๆ ค่อยๆเอนตัวลงนอนบนฟูกและยกจี้ของสร้อยคอนั้นขึ้นมาจูบเบาๆ
หวังว่าเขาจะได้เจอเจ้าของสร้อยเส้นนี้อีก
แต่ใครจะล่วงรู้.....
ว่าร่างสูงไม่ต้องหวังใดๆเลย
เพราะโชคชะตาล้วนกำหนดมาอยู่แล้ว
ให้ชานยอลต้องเจอกับแบคฮยอน
อีกยาวนาน..........
.
.
.
ร่างบางเดินมาหยุดอยู่หน้าคฤหาสถ์อันใหญ่โต
ของพ่อมาเฟียปาร์ค
ยกยิ้มน้อยๆเมื่อแผนที่ตนคิดมาไว้ไม่ผิดเพี้ยนจริงๆ
ร่างบางเดินเข้าไปหน้าประตูบานใหญ่และก็ได้เจอกับบอดี้การ์ดรักษาความปลอดภัย
"มาทำอะไร"
"ผมต้องการพบคุณชานยอล"
"เรื่องอะไร"
"มาสมัครเป็นคนใช้"
"ชื่ออะไร"บอดี้การ์สำรวจร่างบางน้อยๆก่อนจะเอ่ย
"ผมชื่อ บยอน แบคฮยอน"
.
.
ร่างบางเดินมาหยุดอยู่หน้าคฤหาสถ์อันใหญ่โต
ของพ่อมาเฟียปาร์ค
ยกยิ้มน้อยๆเมื่อแผนที่ตนคิดมาไว้ไม่ผิดเพี้ยนจริงๆ
ร่างบางเดินเข้าไปหน้าประตูบานใหญ่และก็ได้เจอกับบอดี้การ์ดรักษาความปลอดภัย
"มาทำอะไร"
"ผมต้องการพบคุณชานยอล"
"เรื่องอะไร"
"มาสมัครเป็นคนใช้"
"ชื่ออะไร"บอดี้การ์สำรวจร่างบางน้อยๆก่อนจะเอ่ย
"ผมชื่อ บยอน แบคฮยอน"
100%
เย้ คอมซ่อมเสร็จแล้วได้เวลาการกลับมาของสายลับบยอนและที่สำตัญสอบเสร็จแว้ววววว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น