คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : กระเป๋ารถเมล์
:+:…สิ่ที่้อเอบนรถเมล์…:+:
“ระเป๋ารถเมล์”
ยืนมอรถวิ่ิว ๆ บนถนน ผมรู้สึโล่ใที่วันนี้รถไม่ิ เวลาประมาี 5 ว่า เหมาะแ่ารึ้นรถไปทำานอผมมา เพราะนไม่่อยมีรถเลยที่นั่ว่า
...หรือเปล่า...
“่อยๆลนะรับ ระวัรถ้าน้า้วยนะรับ”
ในรถมืมาะนผมมอไม่เห็นอะไรเลย ทั้ที่ปิเวลานี้นไม่น่าะึ้นเยอะแบบนี้ ทำไมัน..
ร่าสูราว 180 ว่า ยืนส่ผู้โยสาร้วยใบหน้ายิ้มแย้มแ่มใส ูาโรร่าบวับหน้าาเ้าั้นที่ะเป็นาราไ้ มันทำให้ผมิว่าเาไม่เหมาะับุพนัานเ็บ่าโยสารเอาะเลย
…้นเหุที่ทำให้รถเ็มือผู้ายนนี้สินะ..
“พรุ่นี้อย่าลืมแวะมารับนะะ”
เ็ม.ปลายที่เินลมาส่เสียออไป ลุ่มเพื่อนเธอ็ทำท่าระี๊ระ๊าันให่
“พรุ่นี้ไม่ว่า เอาไว้อาทิย์หน้านะรับ”
ระเป๋ารถเมล์บอแล้วเ๊หล่อามเิม
“ม่อ..”
ผมบ่นอุบ เ้าัวเหมือนะไ้ยินเาเหลือบมอมาทาผม ผมรีบเินึ้นรถแทรไปอยู่้าหลัรถทันที
ผ่านไปหลายป้ายผม็ไ้ที่นั่เพราะนเริ่มโล่ ลอบมอระเป๋ารถเมล์นนั้นที่ยืนุยับนัเรียนม.้นอยู่ หมอนี่็ูมนุษย์สัมพันธ์ี ะียัไ็่า ็ผม....ผมเลียนหล่อ!
“พี่ะมานั่้าหนูสิ”
เ็ผู้หิม.้น ถุเท้าโหลบเบาะที่ว่า้าเธอ เ็ผู้หิสมัยนี้มันเป็นอะไรัน ป้อผู้าย่อนหรอเนี่ย ถ้าเป็นหลานผมนะผมะับมาีะเลย!
“อบในะ ไม่ีว่า ฮ่าๆ”
“ใร้าย~”
แ๊์ปาแโอรว ผมเลิิ้วหน่อย ๆ เหยื่ออ่อยถึปาแล้วไม่ับอี
“ลืมเ็บ่าโยสารเลยรับ”
หมอนั่นนั่ล้าผม เอ่ยปาบอ ผมลอาเล็น้อยยื่นเินให้ไป
“นั่เนียนเียวนะรับ”
พูพลาหัวเราะ แ่ผมไม่ำ รู้สึไม่อบเอาะเลย
“ผมโ่าโยสารหรอ” ผมบอระแทเล็น้อย
“ผมหยอเล่นเอรับ อย่าีเรียสสิรับ”
รอยยิ้มระาใปราบนใบหน้าใส โทษทีไอ้หน้าหล่อ วามหล่ออแไม่มีผลับัน และอนนี้ันโรเหม็นหน้าแเลย!
ผมเิหน้ามอออไปนอรถไม่สนใ
หยาฝนเริ่มโปรยลมาาท้อฟ้า ผมรีบลุปิหน้า่า ้วยสภาพรถที่....น่าะหลุมาาสมัยสรามโลรั้ที่ 2 ไอ้ัวให้หน้า่าเลื่อนมันเลยฝื
..ไม่ใ่...
นี่มันไม่ลเลย่าหา
วบ!
ลำแนโผล่มาา้านหลัึมือออ ผมเอนัวมอไปยัพนัานนนั้นที่โน้มัวมาิแผ่นหลัผม
“นั่เถอะรับ เี๋ยวมือะเปรอะเอา”
ผมนั่ลามำสั่ เอียัวไปให้ิับ้ารถเพราะหมอนี่โน้มัวมาใล้มา มานสัมผัสไ้ถึไอร้อนาร่าาย แน็สัเป็นำแพล้อมผมไว้อี
“ผมะเอาลแล้วเอาหัวเ้ามา้าในสิรับ”
เอาเ้ามาหัวผมมัน็นแผอเาน่ะสิ ผมเม้มปาเอนหัวเ้ามาพยายามไม่นอ
วื~
รถเ้าโ้อย่าเร็ว ผู้ายที่ันเ่าปิหน้า่าหายลไม่อับพื้น ผมที่ำลัเอนมาันเ้าทิศที่ะโ้ แถมหมอนี่็ใเลยระาผมลไปนอนอ้วย
“หื้ม!”
ผมหน้าแเถือ ร้ออย่าไม่พอใ พยายามันัวึ้นาแผอว้า น้าล่ารู้ว่าผมไม่พอใอะไร(มั้)มือให่ที่ยุ้ม้นผม็เลื่อนึ้นมาระับเอวผมเบาๆ ่อนะเอ่ยถามอาารอผม
“ไม่เป็นไรนะรับ อาารย์”
“เ็บสิ!”
ผมแอบยุมมือิไปที่แผอหนาแรๆ หมั่นไส้นมีล้ามเว้ย!
อาารย์? เาเป็นนัศึษาที่ผมสอนหรอ ผมเบิาหน่อย ๆ รู้สึไมุ่้นเลย
“อาารย์...”
เาทำหน้าหอย หู ในหัวผมมันไ้ยินเสียหิๆอเา้วย วาสีาายแววสำนึผิ แ่ผม็ไม่รู้สึัาับท่าทีเหมือนหมาอเ็ผู้ายัวให่นนี้เลย
...น่าเอาปลออมาใส่ริๆ...
เาแทบะเอาพานมา้อนผมึ้นนั่บนเ้าอี้ ัวเาเอ็ันเ่านั่ับพื้นรอผมเอาเือมาผูอ
“เรียนับันหรอ” ผมเปลี่ยนศัพท์นามเรียัวเอทันที
“รับ เรียนวิทย์ออาารย์ไรับ”
“ะอะไร” ผมสอนรวมะ้วย
“อ่า... ะศิลปศาสร์รับ สาาวิทย์เพื่อารสื่อสารสาลรับ”
มันมีื่อสาาแบบนี้้วยหรอ ผมหรี่า้อเม็ ใะวนใ่ไหม
“ั้นหรอ ถ้าเรียนวิทย์เพื่อารสื่อสาร ั้นันะออ้อสอบแบบเียวับวิศวะเลยแล้วันนะ”
“ไม่เอาๆรับารย์!”
หมาัวให่ส่ายหัวิ ๆ ิ! น่ารัายล่ะ ับล่ามะีไหม!
“เรียนวิทย์็้อเอาแบบฝึไปเยอะๆ”
“แ่นี้ผม็ะายแล้วรับเนี่ย ไม่มีเวลาระิัวไปไหนเลย้อ่วยานที่บ้านอี”
ทำาน่วยที่บ้านหรอ เป็นระเป๋ารถเมล์? ะมีเิน่ายไหวหรอ มหา’ลัยนี้าเทอมแพะาย
“ที่เป็นระเป๋ารถเมล์นี่่วยทาบ้านสินะ”
“รับ”
น่าสสารเินไปแล้ว ถ้าเาเป็นหมาล่ะ็ผมอุ้มลับไปเลี้ยบ้าน ถ้าเป็นน็่วยอะไรไม่ไ้มานอา...
“ถ้ามีปัหาเรื่อเินเรียน่อ็ปรึษาันไ้นะ”
“หา? อ่า รับๆ”
หมอนั่นทำหน้า ๆ
“เอ่อ...พูแบบนี้ เหมือนอาารย์ำลัะเลี้ย้อยผมเลย”
“ื่ออะไร!” ผมถาม
“เมส์..”
“ื่อริ”
“ิิภูมิ วันอุมสวัสิ์รับ”
“อืม เอา F ไปิน!”
“อะไรันรับอาารย์~”
“หมั่นไส้”
“มีี้้วยหรอ ใร้ายเินไปแล้วนะรับ นน่ารัมัใร้ายสินะรับ”
“ว่าไนะ?”
“ผมบอว่าอาารย์น่ารั”
เ็ที่ื่อเมส์ยิ้มาหยี เอียอระิหาไปมา
“แหม ถ้าะมันนานี้ล่ะ็...” ผมยับยิ้มมุมปา
“Aเลยใ่ไหมรับ”
“เอา Z! ไปเลย!”
“โห้! ารย์! ไล่ผมออเลยเถอะ!”
ให้ายสิ ผู้ายัวให่มาทำท่าเหมือนลูหมาแบบนี้มันปลุสัาาวามเอสในัวผมึ้นมาไ้ไัน วาเรียวยาว้อมอผม เายื่นาหน้ามาึมือผมไป ่อนะเอ่ยเรียผม
“อาารย์รับ...อย่าให้Fผมเลยนะรับ”
อย่ามาทำเสียหิๆสิเฟ้ย! ไม่ ๆ ถึผมะอบหมาแ่ผมไม่อบนหล่อ
“ปล่อย”
“นะ อาารย์...นะรับ”
แววาสีาายแววใสปิ๊ ผมพยายามึมือออ ไม่้อมาอ้อน ผมเลียนหล่อ!
“ไหนเห่าิ..”
เฮ้ย! ูพูอะไรออไป!!
“ฮะ...โฮ่!”
“เอาAไปเลย!”
“โฮ่!”
เ้าหมายิ้มแ่เห่าออมา้วยวามยินี น่ารั ะเอาลับบ้าน! ผมะเอาหมาัวนี้ลับบ้าน!
เี๋ยว่อน เ็บอาารไว้ ๆ ให้ายสิผมหัวใผมมันำลัร่ำร้อให้หาปลออมาล้อเ้าเ็นี่ไว้ ผมทนไม่ไหวอยาะเอาแส้เี่ยนริๆ!
ผมรีบหยุวามิบ้า ๆ อัวเอโยารรีบวิ่ลรถเมล์โยเร็ว ถ้าผมอยู่นานว่านี้ล่ะ็รับรอว่านบนรถ้อไ้เห็นผมเล่นบทSMับเ้าหมานั่นแน่ๆ!
“อาารย์รับ! อย่าลืมมาใ้บริารใหม่นะรับ!”
ผมะัเท้าเผลอมอลับไป เ้าหมาหน้าใส็ยืนโบมือส่ผมพร้อมทำปาร้อว่า “โฮ่”
“ะ...เ้าหมา”
แล้วผมะไปเินหมายิ้มทำไมนะ!!
บอน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เินทาเ้าสู่ารสอบ.... ฮือ
ความคิดเห็น