ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC EXO]「Teenage」วัยวุ่น จุ้นหัวใจ

    ลำดับตอนที่ #4 : :: บทที่ 2 :: บยอน แบคฮยอน

    • อัปเดตล่าสุด 23 ต.ค. 57


    XoXo ★ Cursor

    :: บทที่ 2  :: บยอน แบคฮยอน


    WU YIFAN TALK

    ผมยืนมองสงครามเล็กๆระหว่างชานยอลและเซฮุนอยู่สักพักก็ปลีกตัวออกมาในห้อง ใจนึงก็อยากจะอาบน้ำก่อนแต่อีกใจนึงก็อยากก็รู้ว่าในกล่องนั้นมันจะมีอะไร เพราะหลังจากที่ผมเก็บกล่องเล็กๆกล่องหนึ่งที่ตกอยู่หน้าประตูบ้านของคิมจุนมยอนมาอย่างกล้าๆกลัวๆ แล้วมาคิดไตร่ตรองทีหลังหลังจากที่วิ่งออกมาแล้ว จนผมมั่นใจว่าเป็นของจุนมยอน

    คิดอยู่นานจึงตัดสินใจได้ว่าจะเปิดก่อนไปอาบน้ำ จากนั้นผมจึงเคลื่อนร่างสูง(โย่งๆ)ของตัวเองมาที่โต๊ะเขียนหนังสือ หยิบกล่องสีชมพูเล็กๆออกจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะบรรจงแกะมันอย่างพิถีพิถัน

     

    ว้าว…..

     

    มันเป็นช็อกโกแลตรูปหัวใจเล็กๆแต่มีความหมายมากสำหรับผมมาก ตรงกลางมันสลักตัวอักษรภาษาอังกฤษไว้ ว่า

     

    ....Stay in my heart....

     

     

    ….ผมบอกเลย ผมจะเก็บมันไปจนวันตาย



    END WU YIFAN TALK



     





     

    KIM JOONMYUN TALK

    วันต่อมา / 7.30 .

     

    ผมเดินเข้ามาในห้องเรียนที่แสนจะวุ่นวาย เรื่องเมื่อวานที่หนุ่มป็อปของโรงเรียนนำดอกกุหลาบช่อใหญ่มาให้พวกเราตกเป็นประเด็นข่าวที่ถูกเม้าท์มากที่สุดในตอนนี้ อย่างเช่นเพื่อนผู้หญิงที่กำลังจับกลุ่มซุบซิบนินทาเรื่องของผมและลู่ห่านอยู่หน้าห้องเรียน แถมช็อคโกแลตที่ผมซื้อไว้เมื่อวานก็หายไปอีกอ่ะ T^T

    โอเคนะ สำหรับเรื่องโดนเม้าท์อ่ะจงแดถามผม

    อืม โอเค ผมตอบกลับไปแล้วพาดกระเป๋าไว้กับเก้าอี้

    ปัง!

    เสียงประตูไม้กระทบกับผนังห้องอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง ทำให้นักเรียนทุกคนในห้องหันไปมองที่ตัวต้นเหตุ ก็พบกับชายหนุ่มคนนึง หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักน่าคบหา แต่ก็ติดตรงที่นิสัยของเจ้าตัวที่แรงไปหน่อย ใช่คนๆนั้นคือ บยอน แบคฮยอน

    ใครชื่อเสี่ยว ลู่ห่าน!!!!” เจ้าตัวประกาศลั่นทำให้เพื่อนสาวคนนึงตกใจสุดขีด รีบชี้นิ้วไปที่เพื่อนหน้าหวานที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆผมอย่างกล้าๆกลัวๆ ลู่ห่านที่เห็นว่าคงหนีไม่พ้นจึงต้องจำใจลุกขึ้นแล้วหันหน้าไปทางแบคฮยอน

    นายใช่มั้ยที่มาแย่งเซฮุนของฉัน!!!!” แบคฮยอนพูดเสียงดังทำให้ผมพาลตกใจไปด้วย

    เปล่าครับ เซฮุนฮยองมาหาผมเอง ลู่ห่านตอบกลับไปตามความเป็นจริง

    ฉันไม่เชื่อ!!!”

    ผมพูดจริงๆนะครับฮยอง ลู่ห่านพยายามใช้น้ำเย็นดับความโกรธที่เป็นฟืนเป็นไฟของแบคฮยอน ซึ่งก็เหมือนลูกกวางตัวน้อยที่กำลังยุยงไม่ให้หมาป่าหิวโซมากินตน แต่ดูเหมือนหมาป่าตัวนี้ใช้คำยุยงของลูกกวางมาเป็นเปลวเพลิงที่กำลังลุกโชนอย่างดุเดือดในใจ ยิ่งยุยงมากเท่าไหร่ยิ่งก็ทำให้หมาป่าตัวนี้อยากฉีกเนื้อลูกกวางน้อยตรงหน้ามาขย้ำกินยิ่งขึ้น

    หึ! ฉันไม่เชื่อหรอก นายมาอ่อยเซฮุนของฉันใช่มั้ย!!!” แบคฮยอนพูดพลางวิ่งมาหาลู่ห่าน มือข้างหนึ่งยกสูงเตรียมจะตบหน้าหวานๆของเพื่อนผมให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่…..

    ตุบ!

    ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเอาตัวไปขวางลู่ห่านไว้ก่อน ทำให้มือเรียวตบลงที่ใบหน้าของผมอย่างแรงจนแว่นที่ผมใส่หลุดออกเบ้าตาไปแตกละเอียดอยู่กับพื้น (อิแบคโหดจริงไรจริง =_=” #โดนเมนแบครุม ไรท์)

    วินาทีนั้นหน้าผมชาไปหมด มันเจ็บมากเจ็บจนเข้าไปถึงหัวใจ……ถึงจะหวังมากเท่าไหร่เราก็ได้เป็นแค่หมามองเครื่องบิน….. จนผมรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีเพื่อนผู้ชายคนนึงมาคุมแบคฮยอนเอาไว้แล้วออกไปจากห้อง แต่เจ้าตัวก็ยังฝากฝังเอาไว้ว่า….

    ฉันไม่ปล่อยให้แกมาแย่งเซฮุนของฉันหรอก!!!!”

     





     

    หลังจากที่แบคฮยอนมาป่วนได้ไม่นาน เพื่อนๆก็สังเกตเห็นความไม่ปกติของผมได้ จากนั้นจงแดที่ดูมีสติที่สุดก็พุ่งมาประคองตัวผมที่กำลังเซถลาชนกับโต๊ะเรียน

    ไหวมั้ยอ่ะจุนมยอน จงแดถามผมด้วยความเป็นห่วง

    ขะขอแว่น

    แว่นแกแตกแล้วจุนมยอน ละเอียดเลยด้วย =^=” ผมเห็นรางๆว่าคยองซูนั่งยองๆแล้วเก็บเศษแก้วที่เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ก่อนจะหันมาบอกผมหน้าตาย

    เรื่องนั้นชั่งมันก่อน เอาจุนมยอนไปห้องพยาบาลก่อนเหอะ จงแดที่เห็นผมท่าไม่ดีเลยบอกเพื่อนๆให้ชั่งเรื่องแว่นของผมก่อน ลู่ห่านที่เห็นดังนั้นจึงเข้ามาประคองผมแทนจงแด

    เดี๋ยวฉันไปส่งมันเอง แกสองคนอยู่บอกอาจารย์แล้วกันมันบอกก่อนจะพยุงผมออกจากห้องเรียน


     





     

    แกเจ็บป่ะ ลู่หานถามผมขณะที่เราสองกำลังเดินไปที่ห้องพยาบาลซึ่งอยู่ติดกับสนามฟุตบอล

     เจ็บดิถามได้ ผมตอบกลับไป

    ขอโทษ. มันพูดเสียงเบาหวิวเหมือนคนจะร้องไห้

    เฮ้ย ไม่เป็นไรหรอก อย่าร้องๆ

    นายโอเคนะมันถามผมมาอีกครั้ง

    ก็ไหวๆไม่ได้เลือดออกซะหน่อย

    “….ก็ดีแล้ว….”

    อ้าว! สองคนนั้นมาทำอะไรแถวนี่น่ะ เสียงทุ้มที่แว่วมาจากสนามฟุตบอล เข้าสู่ทุกประสาทระบบของผม…..ทำไมต้องมาเจอเขาที่นี่ ตอนนี้ และเวลานี้ด้วย!!!!

    ดีครับ ฮยอง ลู่ห่านบอกทักทายเสียงร่าเริงเหลือแต่ผมที่ก้มหน้างุดๆไม่ปริปากพูดอะไร

    จะไม่ทักทายฮยองหน่อยหรอจุนมยอน….แล้วทำไมไม่ใส่แว่นต้นเสียงพูดออกมาเหมือนผิดหวังและความสงสัยผสมผสานกันอยู่ ส่วนผมก็ได้แต่ก้มหน้าเงียบๆ….ผมไม่อยากเจอเขาตอนนี้ เพราะถ้าเพื่อนของเขาอยู่ที่นี่เขาก็ต้องอยู่ที่นี่แน่นอน

    จุนมยอนไม่สบายครับ กำลังจะไปห้องพยาบาล ลู่ตอบกลับไปตรงๆ โกหกบ้างก็ได้นะแกเอ้ย(?)

    เป็นไข้หรอ เสียงทุ้มพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง

    เปล่าครับจุนมยอน….โดนตบ

    โดนตบ!!!! ใครตบจุนมยอนเดี๋ยวฮยองจะไปจัดการมัน!!!!” เมื่อคริสฮยองได้ฟังความจริงแล้วถึงกับตะโกนลั่น จนทุกคนที่กำลังทำกิจกรรมของตัวเองอยู่หันมามองอยากไก่ตาแตก

    ฮยอง ใจเย็นๆ ลู่ห่านรีบวิ่งไปดับความโกรธที่เป็นฟืนเป็นไฟของร่างสูง ทำให้ต้องปล่อยมือออกจากผม….อ้าวเฮ้ย! ตรูมองไม่เห็นนะโว้ยยย

    ลู่ห่าน ลู่ห่าน!!!” ผมตะโกนออกไปเสียงดังผมกำลังกลัว กลัวว่าลู่ห่านจะทิ้งผมไปแล้วไม่กลับมาหาผม กลัวที่จะอยู่คนเดียว กลัวว่าจะไม่ได้กลับบ้าน กลัว กลัวไปหมดทุกอย่าง….

     

     







    ไรท์มาอัพแว้ว วู้หู้
    ขอบคุณสำหรับเม้นนะคะ
    ไรท์ปราบปลื้มมาก
    ส่วนตอนนี้อิแบคนางร้ายมาก 555
    ซึ่งนางก็ฝากมาบอกอย่างหนึ่งว่าเป็นนางเอก(?)
    นิยายเรื่องมันต้องมีซัมติง.....





     

     TALK 2

     
    ไรท์มารีไรท์ค่ะ
    เพราะรู้สึกว่าตอนนี้เขียนผิดเยอะมากกกก T^T
    แล้วจะมาอัพต่อนะแจ๊ะ <3


     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×