คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : MARK X JACKSON Feat JB ....4 END
ฝ่าเท้ารีบเร่งเดินไปยังจุดหมาย แจ็คสันยกข้อมือขึ้นมาเพื่อมองหน้าปัดนาฬิกาที่ตอนนี้มันบอกเขาว่าเขามาช้าไปเกือบครึ่งชั่วโมง 19:35 นาที รู้ว่าตัวเองยังไม่หายเหนื่อยจากการซ้อมฟันดาบแต่แจ็คสันไม่อยากจะเสียเวลาไปมากกว่านี้
โรงพยาบาล....
สถานที่แจ็คสันกำลังเดินเข้าไป มาร์คอาการทรุดหนักจนต้องเข้าโรงพยาบาลเพื่อให้อยู่ใกล้หมอ แจ็คสันมองลิฟต์ที่กำลังเคลื่อนตัวไปยังชั้นที่เขาต้องการ แจ็คสันรีบเดินตรงไปยังห้องที่มีร่างที่แจ็คสันคิดถึงมากที่สุด
ร่างที่ตอนนี้ผอมจนเกินไป ใบหน้าหมองเสียจนคล่ำศีรษะที่เคยมีเส้นผมที่นุ่นสลวยตอนนี้ไม่มีเหลือเลยซะเส้นเดียว แจ็คสันรีบเดินไปนั่งข้าง ๆ เตียงทันที ร่างของมาร์คนอนราบไปกับเตียง ที่จมูกมีสายช่วยในการหายใจ มาร์คในตอนนี้ทรมานมาก มากจนบีบหัวใจแจ็คสัน
“ฮยองขอโทษที่ผมมาช้าครึ่งชั่วโมง โค้ชวันนี้โหดมากเลย”
มาร์คยกยิ้มแล้วเอามือที่แสนผอมมาลูบหัวแจ็คสันที่ทำหน้าสำนึกผิดให้เขา แจ็คสันชอบเหลือเกินมือที่ชอบมาลูบหัวเขามาร์คบอกว่าเขาเหมือนหมาน้อย ตอนนั้นแจ็คสันโกธทหาว่าเขาเป็นหมาแต่อันที่จริงแปลว่าเขาน่ารักต่างหากละ
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ดูซิรีบเหงื่อไหลเต็มหน้าเลยนะตัวเล็ก”
แจ็คสันคว้ามือมาร์คมากุมเอาไว้ มาร์คในตอนนี้ตัวเล็กกว่าเขาแล้วต่างหากเล็กมาก เล็กเสียจนจะสลายไปต่อหน้าต่อตาเขา
“ก็เขาไม่อยากเสียเวลาที่มีให้ฮยองเสียเปล่านี่นา”
“เอาน่าตัวเล็ก ตัวเล็กกำลังจะได้ไปแข่งฟันดาบแล้วเสียเวลาหน่อยไม่เห็นจะเป็นไรเลย”
“ก็แค่ฟันดาบระดับระดับมหาลัยเอง”
“แต่มันก็เป็นก้าวแรกเพื่อได้ติดทีมชาติไม่ใช่รึไง ตัวเล็กอย่าทิ้งความฝันของตัวเล็กซิ”
แจ็คสันเม้นปากแน่นก่อนที่จะพยักหน้า
“พรุ่งนี้ตัวเล็กจะไปแข่งขันแล้ว กว่าจะกลับอีกก็มะรืน ฮยองรอตัวเล็กนะ รอดูเหรียญทองของตัวเล็กนะ”
“ฮยองจะรอดูเหรียญทองตัวเล็กนะ”
แจ็คสันคลี่ยิ้มออก มาร์คมองรอยยิ้มที่เหมือนดั่งดวงตะวันที่ส่องแสง รอยยิ้มของแจ็คสันที่ทำให้มาร์คคนนี้อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อเป็นทานตะวันที่มองรอยยิ้มของดวงตะวันดวงนี้ ความเหนื่อยล้าและฤทธิ์ยาเข้าจูโจนเปลือกตาของมาร์คค่อยหลับลงจนเข้าสู่หวงนิทรา
แจ็คสันมองมาร์คที่หลับไปแล้วขยับผ้าห่มให้เข้าที่เพื่อให้มาร์คได้หลับสบาย เครื่องตรวจอัตราการเต้นของหัวใจยังทำงานของมันไปเรื่อยๆ มาร์คจะรู้ไหมว่าแจ็คสันกลัวขนาดไหน แจ็คสันกลัวว่าเครื่องทำงานมันจะแจ้งเตือนเรื่องที่เลวร้ายที่จะสร้างฝันร้ายให้กับแจ็คสัน แม้ว่าจะเหลือเปอร์เซ็นต์ไม่มากแจ็คสันก็หวังว่าจะพบสเต็ปเซลล์ที่เข้ากับมาร์คได้
แต่.......
มันไม่มีเลยในระยะเวลาที่ผ่านมา จิตใจที่เคยมีหวังล้น ตอนนี้มันจะกลายเป็นเตรียมพร้อมไปเสียแล้ว แจ็คสันไม่อยากจะหลับ อยากจะมองมาร์คเอาไว้แบบนี้ มาร์คคือคนที่หล่อที่สุด หล่อมากสำหรับแจ็คสันคนนี้
“แจ็คสัน แจ็คสัน”
แรงเขย่าจากใครบ้างคนปลุกแจ็คสันที่นอนบนโซฟาให้ตื่นจากหวงนิทรา ร่างป้อมงัวเงียตื่นขึ้นเพราะเวลาตีสามไม่ใช่เวลาที่สมควรจะตื่นขึ้นมาเลย
“แจบอมหรอ”
เสียงที่ยังไม่ตื่นเต็มที่เอยถามบุคคลที่เข้ามาปลุกเขา
“ไปอาบน้ำซะ แกต้องไปแข่งฟันดาบนี่เรื่องกระเป๋ากูเตรียมไว้ให้แล้ว มาร์คกูจะดูแลให้”
“ขอบใจแกมากนะแจบอม”
แจ็คสันรู้สึกดีเหลือเกินที่ได้เพื่อนแบบแจบอม ช่วยเหลือเขาทุกอย่างแจ็คสันยอมรับเลยว่าเขาไม่อยากไปแข่งขันแต่น้อย เขาไม่อยากเสียเวลาที่จะได้อยู่กับมาร์คเสียไป แต่ถ้าเขาไม่ไปแข่งมาร์คก็จะไม่สบายใจเพราะการติดทีมชาติคือความฝันที่แจ็คสันชอบเล่าให้คนที่หลับอยู่บนเตียงฟังเสมอ
มาร์คให้สัญญากับเขาแล้วนี่ว่าจะอยู่รอดูเหรียญทองกับเขา
มาร์คเป็นคนสัญญาแล้วไม่เคยผิดสัญญาซะครั้งนี่นา.........
.
.
.
.
.
.
.
.
“ว่าไงนะครับหมอ!”
แจบอมถึงกับทำอะไรไม่ถูกเมื่อหมอเข้ามาตรวจร่างกายของมาร์คเช้านี้ แจบอมถึงกับขยี้หัวตัวเอง ตอนนี้มาร์คก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา
“อย่างที่หมอบอก คนไข้อาจจะอยู่ได้ไม่เกินวันนี้”
“หมอทำไมเป็นแบบนั้นละครับ”
หน้าของหมอดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดเจน อันที่จริงมาร์คอยู่ได้ขนาดนี้ก็เพราะหมอคนนี้ช่วยยืดให้ตลอดแต่ตอนนี้
“หมอพยายามยืดชีวิตคนไข้สุดความสามารถแล้วละครับ ถ้าเรายืดและรั้งเขาไว้อีก เราจะทรมานเขาเปล่าๆ”
แจบอมถึงกับทรุดลงนั่งกับโซฟา ร่างของหมอเดินออกไป แจบอมไม่ได้อะไรกับมาร์คแต่เป็นอีกคนมากกว่าที่ออกเดินทางไปเมื่อเช้าตรู่ถ้ารับรู้ข่าวนี้แจ็คสันไม่มีสมาธิแข่งขันแน่ ๆ แต่ถ้าเขาไม่โทรบอกแจ็คสันจะไม่ได้ลามาร์คแน่
แจบอมตัดสินใจคว้าโทรศัพท์ตัวเองเพื่อโทรไปหาแจ็คสันตอนนี้คงเดินทางได้ไม่เท่าไร แต่แล้วก็มีเสียงแหบของมาร์คดังขึ้นมาขัดเขาก่อน
“อย่าโทรนะ”
แจบอมถึงกับชะงักแล้วรีบเดินไปยังร่างของมาร์คที่นอนอยู่บนเตียง ดวงตาของมาร์คยังลืมขึ้นไม่เต็มที่คงจะเบลอยาอยู่เป็นแน่
“แต่ถ้าฉันไม่โทรพวกนายสองคน”
“อย่าทำลายความฝันแจ็คสันเลยนะ”
“แต่นายกำลังจะ.........”
“ฉันรู้แล้วละ ฉันรู้ตัวเองดีแจบอม ฉันได้ยินที่หมอพูดหมดแล้วละ ฉันไม่เป็นไร”
น้ำเสียงแหบนั้นแจบอมสัมผัสได้ถึงอาการสั่นๆ เจ็บปวดก็บอกซิมาร์คนายเองก็อยากเจอแจ็คสันก่อนที่ตัวเองจะไปไม่ใช่หรอ ทำไมยังมาปากแข็งอีกวะ แจบอมเม้นปากตัวเองแน่นก่อนจะยัดโทรศัพท์ใส่กางเกงของตัวเองอย่างเดิม
.
.
.
“เฮ้ย!!!”
มาร์คที่เดินเข้าห้องมาถึงกับชะงักเมื่ออยู่ๆ ปลายดาบแหลม ๆ จะแทงเข้าหาเขา
“มาร์คฮยอง! เกือบไปแล้ว”
แจ็คสันรีบเอาดาบของตัวเองเก็บทันทีแล้วเดินไปมาร์คที่กำลังปรับขวัญตัวเองอยู่
“แล้วเดินเข้ามาทำไมไม่ส่งเสียง”
มาร์คมองแจ็คสันที่ดุเขาอย่าง งงๆ เขาผิดรึเนี่ย
“ฮยองผิดหรอ”
แจ็คสันพยักหน้าอย่างมั่นใจ เขาผิดรึเนี่ยก็ทุกทีไม่จำเป็นต้องส่งเสียงนี่นาจะมาคอนโดของเจ้าตัวหรือคอนโดตัวเองก็ไม่จำเป็นต้องส่งเสียงอะไรซะครั้ง อันที่จริงแจ็คสันของเขาต่างหากที่ผิดมาหัดฟันดาบอะไรตอนนี้ แล้วเมื่อกี้เกือบจะแทงเขาอยู่
“แล้วทำไมตัวเล็กมาฝึกดาบในบ้านทำไม ที่ชมรมเขาไม่ให้ฝึกหรอ”
แจ็คสันกอดอกทำหน้ามุ่ยแล้วเดินไปนั่งโซฟาอย่างอารมณ์เสีย มาร์คมองแจ็คสันที่ดูอารมณ์จึงเดินเข้าไปยังข้างๆ
“เป็นอะไรอารมณ์เสียอะไรอีกละ”
“ผมไม่ได้อารมณ์เสีย ผมหงุดหงิดตัวเองต่างหาก ฝึกทุกวันแท้ๆ ยังไม่ได้เรื่องเลย ติดทีมชาติหรอ เหอะ ไกลเกินไปแล้วละ”
มาร์คคลี่ยิ้มอย่างนึกเอ็นดู วางมือลงบนหัวทุยอย่างหมั่นเขี้ยว
“จะมาท้อทำไม สู้ซิตัวเล็ก”
“สู้จนหมดพลังงานแล้ว”
คิ้วขมวดเข้าหากันจนเป็นปนจนมาร์คเข้านิ้วจิ้มเข้าตรงกลางหัวคิ้วที่ชนกันนั้นอย่างเต็มแรง
“โอย!! มาร์คฮยองทำอะไร ผมเจ็บนะ”
แจ็คสันพยายามปัดมือมาร์คที่จิ้มหน้าผากเขาก่อนที่ที่แขนยาวของมาร์คจะเปลี่ยนมารอบข้อมือเขาพร้อมกับกอดไปด้วย
“ฮยองเชื่อว่าตัวเล็กของฮยองต้องทำได้”
แจ็คสันมองหน้ามาร์คที่อยู่ห่างจากหน้าเขาเพียงคืบกำลังส่งยิ้มมาให้เขา แจ็คสันที่ตอนแรกหงุดหงิดตอนนี้คลี่ยิ้มบางๆ ดวงตากลมโต ปากชมพูฉ่ำน้ำ เนื้อเนียนลื่นมือ จมูกโด่งรั้นนั้น ทุกอย่างของแจ็คสันอยู่ในสายตาขอมาร์คทั้งหมดมาร์คสัญญากับตัวเองว่าเขาจะขออยู่ดูแลแจ็คสันไปตลอดชีวิต อยู่ดูแลจนกว่าจะตายจากกัน
.
.
.
.
ในโทรทัศน์ฉายร่างหนึ่งกำลังวาดลวดลายการฟันดาบได้อย่างแข็งแกร่ง และคว้าชัยชนนะได้อย่างดีจนได้เข้ารอบชิง แจบอมมองมาร์คที่ตอนนี้ดูเหนื่อยล้าหมอหยุดให้ยาเพราะร่างกายของมาร์ครับไม่ไหวแล้ว อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าแจ็คสันก็กำลังจะเข้ารอบชิงแล้ว
แจบอมรู้สึกถึงแรงสั่นของโทรศัพท์และสายที่เข้ามานั้น
“แจ็คสันใช่ไหม รับแล้วมาวางที่หูให้หน่อยนะ”
แจบอมทำตามที่มาร์คบอกทุกอย่างแล้วไปวางที่หูของมาร์ค
“ว่าไงตัวเล็ก”
“ทำไมเสียงฮยองแหบจัง”
“ก็คนเพิ่งตื่นก็แบบนี้แหละครับ”
“ฮยองผมจะแข่งรอบชิงแล้วนะ พรุ่งนี้ตอนบ่ายๆ แล้วคงได้เจอกันแล้วฮยองรอดูเหรียญทองกับผมนะ”
“ครับฮยองจะรอนะ”
“ฮยอง ผมรักฮยองมากนะครับ”
“ฮยองก็รักตัวเล็กนะ”
มาร์คพยักหน้าเป็นเครื่องหมายว่าแจ็คสันวางสายไปแล้ว ทำไมมาร์คเข้มแข็งแบบนี้ ทำไมมาร์คถึงได้ทำได้ถึงเพียงนี้ แจบอมที่ว่าเข้มแข็งจะอดน้ำตาซึมไม่ได้ มาร์คยอมโกหก ไม่ยอมบอกเรื่องที่ตัวเองไม่อาจจะอยู่ถึงพรุ่งนี้แล้ว แจบอมกลับมายังโซฟาเมื่อเดิม เพื่อให้มาร์คได้มองโทรทัศน์ได้เต็มที
ในจอฉายร่างของแจ็คสันกำลังต่อสู้กับใครอีกคนที่จะเข้ามาขว้างคว้าเหรียญทองเขา
เห็นไหมตัวเล็ก ตัวเล็กทำได้ ตัวเล็กเก่งมากเลยนะ
มาร์คอยากจะพูดกับตัวเล็กแบบนี้ตอนที่กลับมา ภาพที่มาร์คมองตอนนี้กำลังเบลออีกไม่นานแล้วซินะที่เขากำลังจากรอยยิ้มที่สดใส ดวงตาที่งดงามคู่นั้น เขากำลังจะจากเด็กซนของเขาแล้วจริง ๆ
“แจบอม ไม่ว่าจะไงช่วยดูต่อให้จบทีนะ ฉันอาจจะดูมันต่อไม่ได้แล้วละ”
น้ำเสียงของมาร์คเบามาก
“นายไม่ต้องห่วงฉันจะดูต่อให้จบแทนนายเอง”
แจบอมกำลังกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา ภาพในจอฉายทุกกิริยาบทของแจ็คสัน
มาร์คอยากจะอยู่ดูให้จบเหลือเกิน เขาอยากจะเห็นความพยายามที่ตัวเล็กทุมเทมาตลอดระยะเวลาที่คบกัน
ฮยองรอดูเหรียญทองกับผมนะ
มาร์คกำลังจะผิดสัญญากับตัวเล็กของเขา ฮยองขอโทษนะ ขอโทษที่ไม่อาจจะอยู่ดูเหรียญทองกับตัวเล็กได้แล้ว แม้แต่จะดูการแข่งขันของตัวเล็กให้จบฮยองกำลังจะทำมันไม่ได้เลย ขณะที่กำลังหลับตาลงภาพคนตัวเล็กของเขายืนเท้าเอวว่าเขาที่ไม่ยอมง้อ ใบหน้าที่ไม่ยอมรับผิดที่เขาทำผิด ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อเห็นของหวานที่ตัวเองชอบ ใบหน้าที่คอยอ้อนเขา ใบหน้าที่ค่อยอยู่กับเขาเวลาที่เขาท้อแท้ ใบหน้าที่มาร์คอยากจะจำจดไปตลอดชีวิตของเขา
ฮยองขอโทษนะตัวเล็ก..............
น้ำตาหยุดสุดท้ายไหลออกมาก่อนที่ภาพจะดับวูบลงไป
เครื่องตรวจอัตราของหัวใจมันก็ยังทำงานของมันเรื่อยๆ จนกว่ามันจะกลายเป็นเพียงเส้นตรง.............
แต่ในจอโทรทัศน์กำลังส่งเสียงเฮของใครบ้างคนที่ได้ชัยชนะมาครอบครองจนสำเร็จ..................
เพื่อนำเหรียญทองนั้นไปหาคนที่ให้สัญญากับเขาว่าจะรอดู
ตัวเล็กทำสำเร็จแล้วนะฮยอง.....................
รอก่อนนะ ตัวเล็กจะไปหาแล้ว
END
จบไปแล้วนะค่ะ
จากนี้ยิงยาวกว่าจะอัพ #ออลหนูอ๊บ
ตอนต่อไปยังไม่รู้จะเล่นคู่ไหน
◊ SQWEEZ
ความคิดเห็น