[Fiction] Football Player Fiction

ลำดับตอนที่ #4 : [OS] Error.... [Calum Chambers X Aaron Ramsey

[Fiction]  Error

……………………………………………………

*Real person but not real story.*

(ชXช) เราอยู่ในโลกจินตนาการ  .....

…………………………………………………
 

Calum Chambers







Aaron Ramsey

.
1621


 

Error

…
 

…

ทุกอย่างมันคือความคิดผิดพลาด   ผิดพลาดตั้งแต่เขาเมาหัวทิ่มในงานเลี้ยงฉลองแชมป์ FA cup ปีนี้  โอเค..ก็แชมป์ไง จะฉลองสุดเหวี่ยงมันก็ไม่แปลกเขาน่าจะมีสติมากกว่านี้   แต่เขากลับไม่ทำมัน  ปล่อยให้แอลกฮอล์ปั่นหัวเขาจนลืมเลือนทุกอย่าง  ลืมแม้กระทั้งว่าเขาลากใครกลับมาบ้านด้วย  แล้วใครก็คนนั้นก็นอนเปลือยท่อนบนอยู่ข้างๆเขา  ถ้าเอาเท่าที่เขามองเห็นอะนะ  เพราะท่อนล่างใครจะบ้าไปเปิดดูเล่า!

 

อารอนเอามือลูบหน้าตัวเองไปมาพลางมองคนที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียง  เสี้ยวหน้าหล่อนั้นแทบทำเขาเป็นบ้า

จริงๆอารอนก็ไม่ใช่หนุ่มซิง ไม่ใช่ว่าไม่เคยผ่านความสัมพันธ์ทำนองนี้มาก่อน  เขาจะไม่เครียดเลยถ้าคนๆนี้ไม่ใช่ไอ้เด็กหนุ่มหน้าละอ่อน  ไอ้เด็กที่มองเขาด้วยสายตาปลาบปลื้มประหนึ่งเขาเป็นไอดอลของมัน  เป็นไอดอลมันก็โอเค  แต่เป็นแบบนี้มันไม่โอเคเว้ยยยยยย

 

“โอ้ย!”  แค่ขยับนิดนึงอารอนก็ร้องขึ้นด้วยความเจ็บแปล๊บที่บริเวณบั้นท้าย  ก่อนรีบเอามือปิดปากไว้เพราะกลัวไอ้เด็กบนเตียงตื่น      นี่เป็นพลาดที่สองของเขาอีกแล้ว ไม่บอกก็รู้ว่าใครอยู่ข้างล่างบ้าชิบ  แต่ก็นั่นแหละใช่ว่าจะไม่เคย  และเขาเองก็เป็นผู้ชายแค่นี้เล็กน้อยมาก   

อารอนจึงกัดฟันพาตัวเองไปเข้าห้องน้ำโดยไม่ลืมที่จะคว้าเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำด้วย   ก่อนสำรวจร่างกายตัวเอง เจ็บขนาดนี้แต่เลือดไม่ออกถือว่าดีมากแล้ว   พอนึกถึงสิ่งที่ตัวเองคิดอารอนก็ถึงกับขนลุก  นี่เขาเมามากขนาดไหนจนจำอะไรไม่ได้  จำไม่ได้แม้กระทั่งเซ็กส์ที่รุนแรงขนาดนี้    มีใครใส่ยาในเหล้าปะวะ  หวังว่าจะไม่มีนะ  โอ้ยยยย รู้สึกบ้าชะมัด ต่อไปนี้อารอนสาบานเลยว่าจะไม่เมามากขนาดนี้อีก  เข็ดแล้วจริงๆ

 

 

“พี่อารอนฮะ ใช้ห้องน้ำเสร็จยังผมปวดฉี่”  อารอนที่กำลังใส่กางเกงหันไปมองที่ประตูห้องน้ำอย่างตกใจจนร้อนรนใส่กางเกงจะไม่ได้  โถ่เว้ยไอ้บ้าอย่าตกใจดิวะ

 

“พี่อารอน  พี่เป็นอะไรหรือเปล่า” อารอนที่มัวแต่ใส่กางเกงผิดๆถูกๆไม่ตอบกลับไป  คนข้างนอกก็ตะโกนถามเข้ามาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง 

 

“ไม่มีไรๆ  ใกล้เสร็จละ”  ตะโกนกลับไปทั้งๆที่ใส่กางเกงไม่เข้า    มันจะยากไรนักหนาวะนี่ก็กางเกงขายาวธรรมดา ใจเย็นๆสิวะอารอน  ...  อารอนที่เริ่มตั้งสติสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนพ่นออกมา  แล้วพาตัวเองไปนั่งที่ชักโครกก่อนตั้งใจใส่กางเกงใหม่จนสำเร็จ  หลงดีใจกับความสำเร็จบ้าบอก่อนกลับมาเครียด ....  อารอนหันไปมองกระจกก่อนพยายามทำหน้าให้ดีที่สุดกับการเผชิญหน้ากับความผิดพลาดข้างนอก  แล้วต้องทำหน้าแบบไหนดีวะเนี่ย  เครียด......
 

 

ทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำอารอนต้องเผชิญกับความผิดพลาดที่ยิ้มหวานใส่เขา และจู่โจมใส่จนอารอนตั้งตัวไม่ทัน

“เดี๋ยวผมออกมานะ” ไม่พูดอย่างเดียว ไอ้เด็กบ้านั่นจูบหน้าผากอารอนที่ยืนบื้ออยู่ ก่อนเข้าห้องน้ำไป คนอายุมากกว่ามาได้สติตอนที่อีกคนปิดประตูห้องน้ำนั่นแหละ  เดี๋ยวๆฉากเมื่อกี้คืออะไร?  เฮ้ยย มันไม่ควรเป็นแบบนี้ดิ เดี๋ยวนะ!

 

  

อารอนที่เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างมึนงง มองไปยังเตียงนอนของเขาก่อนขนลุกซู่ขึ้น เลยเลือกที่จะไปนั่งที่โซฟาแทน  เขานั่งนิ่งที่โซฟาเหมือนลืมพกสมองมา ความคิดต่างๆมันตื้อตันไปหมด ตื้อชนิดที่เมามากขนาดนี้ควรมีอาการแฮงค์แต่ไม่เลย....  อาการทางกายภาพที่ควรเป็นไม่เกิดขึ้น มีแต่จิตใจนี่แหละที่สับสนวุ่นวายจนตีกันไปหมด

 

 

“พี่อารอน.  ผม....” ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะพูดอะไร  อารอนแรมซีย์ก็ยกมือขึ้นห้าม  จนอีกฝ่ายทำหน้างง

 

“ลืมมันซะคาลัม   ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนชั้นจำไม่ได้ ดังนั้นนายก็ควรลืม” คาลัมแชมเบอร์ทำหน้าไม่เข้าใจทันทีที่อารอนพูดจบ   เขาไม่ได้ต้องการคำปฏิเสธใดๆ   ตอนนี้เขาอยากได้ผ้าเช็ดตัว  ขออาบน้ำเรื่องอื่นค่อยกลับมาคุยกัน...
 

 

“ผมอยากอาบน้ำ   ขอยืมผ้าเช็ดตัวจะได้มั้ย” คาลัมไม่ตอบคำถาม  แต่มีสายตาเจ็บปวดเล็กๆส่งไปหาอารอนจนคนอายุมากกว่าต้องเป็นฝ่ายหลบตา

 

“อืม...โอเค  นายจะเอาเสื้อผ้าด้วยมั้ยละ  เออ...มีบ็อกเซอร์ที่ซื้อมายังไม่ได้ใส่ด้วย  คิดว่านายคงใส่ได้”

 

“แน่นอนผมใส่ได้  พี่ก็รู้” เป็นคาลัมที่ตอบกลับมาจนอารอนหยุดชะงัก  ก่อนร้อนรนหยิบเสื้อผ้าออกมาวางไว้บนเตียง

 

“ก็แน่ละ นายกับชั้นตัวพอๆกันนิ่”  คาลัมไม่ตอบแต่เดินเข้าไปหาอีกฝ่ายที่ยังสาละวนกับเสื้อผ้าในตู้   ทันทีที่อีกฝ่ายยืนขึ้น คาลัมก็ยืนใกล้จนอารอนสะดุ้งด้วยความตกใจ

 

“ตัวพอๆกันจริงๆด้วย”  พูดจบก็ยิ้มให้ ก่อนหยิบเอาข้าวของที่อีกฝ่ายวางไว้ให้ก่อนเดินไป    ไม่มีครั้งไหนที่อารอนรู้สึกว่าโดนลวนลามขนาดนี้  ไอ้เด็กบ้าเอ้ยย จะหยิบก็หยิบดีๆดิวะ  มายื่นแขนผ่านเขาประหนึ่งจะกอดอยู่แล้ว  นี่แหละทำให้เขาเกลียดเด็ก เล่ห์เหลี่ยมเยอะชะมัด  โดนเฉพาะไอ้เด็กบ้านี่ ใครที่คิดว่าใสซื่อนี่โดนหน้าตาหลอกเข้าเต็มๆ  เด็กนี่มันร้ายจะตาย  

 

 

อารอนที่ไม่รอให้ตัวเองเสียเปรียบมากไปกว่านี้เลยออกมานั่งหาอะไรกินที่ห้องครัว   จะว่าหาอะไรกินเขาก็กินไม่ลงนอกจากน้ำเปล่า  จะออกไปหาไรกินข้างนอกร่างกายก็ยังไม่อำนวยเท่าไหร่  ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายที่เขาจำอะไรไม่ได้เลย โชคดีคือหาข้ออ้างที่จะไม่ต้องยุ่งกับอีกฝ่ายอีกและไม่รับรู้ว่าตัวเองทำอะไรน่าอายไว้    แต่โชคร้ายน่ะเหรอ...  ไม่มีหรอกมั้ง นอกเสียจากเจ็บขนาดนี้มันต้องมีอะไรดีๆเกินขึ้นบ้างละนะ  แค่คิดเขาก็กลัวตัวเองแล้ว

..

.

.

 

อารอนนั่งจิ้มมือถือไปเรื่อย กดดูนั่นนี่จนเพลิน  จนลืมไปว่ามีคนอื่นอยู่ในบ้านอีกคน   

 

“พี่ดูอะไร”  
 

 

“ก็ดูรูปฉลองแชมป์FA cupเมื่อวานดิ”  อารอนที่ยังไม่รู้ตัวตอบอีกฝ่ายอย่างสบายๆ  ก่อนจะฉุกคิดได้จึงหันมามองคนที่ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆตัวแล้ว
 

 

“คาลัม...  ทำไมนายไม่กลับบ้าน”  
 

 

“ก็ผมไม่ได้เอารถมา” คาลัมแชมเบอร์ตอบความจริง  ก็เมื่อคืนอีกคนลากเขาขึ้นแท็กซี่ด้วยกัน  ตอนแรกเขาก็ว่าจะพากลับบ้านตัวเอง แต่คนอายุเยอะกว่าดันพูดว่ากลับบ้านๆ เลยต้องพามาบ้านคนนี้แทน
 

 

“แล้วนายมายังไง” อารอนที่ไม่รู้ว่าตัวเองได้เปิดประเด็นที่คาลัมอยากจะตอบเหลือเกินแล้ว   

 

“ก็พี่กอดแขนผมตลอดแล้วบอกว่ากลับบ้านๆ  จนผมพาพี่ขึ้นแท็กซี่กลับมาบ้านพี่ด้วยกันนี่แหละ  แล้วพี่จะให้ผมเล่าต่อมั้ยละว่าเกิดอะไรขึ้นต่อ”  คาลัมยิ้มน้อยๆให้  แต่อารอนกลับรู้สึกเสียวสันหลังอย่างช่วยไม่ได้

 

“ไม่ต้องเล่า     ชั้นจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง  ดังนั้นนายก็ลืมมันซะ”

 

“ผมเสียใจนะที่พี่จำอะไรไม่ได้ทั้งที่เมื่อคืนมันเป็นอะไรที่เยี่ยมมาก    และผมลืมมันไม่ได้” คาลัมตั้งใจจ้องหน้าคนอายุมากกว่า จนอารอนต้องหลบตา  ปกติอารอนก็ไม่ค่อยกล้าสบตาใครอยู่แล้ว ยิ่งมาเจอแบบนี้เขายิ่งรู้สึกทำตัวไม่ถูก
 

 

“โอเค  นายจะไม่ลืมมันก็ได้แต่บอกเลยว่าชั้นจำมันไม่ได้  แต่ชั้นก็ยอมรับว่าเซ็กส์ระหว่างเราเกิดขึ้นจริง มันก็แค่เซ็กส์คลายเครียด   นายก็น่าจะรู้ว่ามันก็เกิดขึ้นได้  แต่สุดท้ายมันก็จะเป็นแค่เรื่องที่เราไม่ได้จริงจังและใส่ใจกับมัน”

อารอนพูดถูกคาลัมยอมรับ   ถึงมันจะยอดเยี่ยมขนาดไหนสุดท้ายก็ไม่มีใครเป็นของกันและกัน  ไม่มีใครเป็นเจ้าของใคร ไม่มีสิทธิ์หึงหวง  แต่.....  ถ้าเขาอยากจะใส่ใจกับมันละ คนที่อยู่ตรงหน้าเขาจะรับไว้มั้ย?

 

“พี่พูดเหมือนไม่แคร์” 

 

“จะว่างั้นก็ได้   เพราะที่ผ่านมาก็ไม่มีใครแคร์” อารอนยักไหล่เมื่อพูดจบ    เขาผ่านความสัมพันธ์ทำนองนี้มากับหลายคน คลายเครียดสนุกๆแล้วก็กลับไปเป็นทีมเดียวกัน  เตะบอลด้วยกัน....  ไม่มีใครขุดเรื่องพวกนี้มาพูดอีก  เพราะสุดท้ายทุกคนก็ต้องกลับไปทำหน้าที่สามีและพ่อที่แสนดีแทน

 

 

“แต่ถ้าผมแคร์ละ”  อารอนได้ยินก็ส่ายหน้าช้าๆ ก่อนพูด
 

 

“นายมันยังเด็กคาลัม  ท้ายที่สุดนายจะลืมมันเชื่อสิ  นี่มันก็แค่ความท้าทายใหม่ที่นายพึ่งเคยเจอ” อารอนมองเด็กหนุ่มในวัยที่เขาเคยผ่านมา   เขาที่เคยจริงจังจนสุดท้ายก็พบว่ามันเป็นความว่างเปล่า   จนตอนนี้เขาไม่ได้คาดหวังอะไรกับความสัมพันธ์ฉาบฉวยแบบนี้  สนุกๆแล้วลืมมันไปและกลับไปใช้ชีวิตจริงๆ
 

 

“ผมโตแล้ว   ผม21แล้ว” คาลัมยื่นมือไปจับมืออารอน   มือพี่ชายคนนี้ไม่ได้นุ่มนิ่มแต่เขากลับชอบสัมผัสแบบนี้  ลูบไล้จนถึงท่อนแขนแล้วกลับมากุมมือไว้    อารอนที่ยังสับสนมองอย่างตกใจเล็กน้อยแต่ไม่ทันที่จะชักมือหนีก็โดนอีกฝ่ายกุมมือซะแล้ว  

 

“ให้โอกาสผมสิ  แล้วพี่จะรู้ว่าผมใส่ใจกับมันจริง”  ไม่แค่พูดคาลัมยกมือของอารอนขึ้นมาจูบเบาๆ  จนอารอนตกใจชักมือกลับแล้วยืนขึ้น  

 

“นายมันบ้า   นายมันเป็นเด็ก  นี่แหละทำไมชั้นถึงไม่ชอบเด็ก”  อารอนแรมซีย์พูดไปส่ายหน้าไป  เขาไม่เชื่อลมปากใครอีกแล้ว ไร้สาระ  โดยเฉพาะกับเด็กแบบนี้

 

อารอนผลักอกคาลัมให้พ้นตัว พยายามจะเดินหนีอีกฝ่ายแต่ไม่ทันที่จะเดินถึงประตูก็โดนกอดรวบไว้ทั้งตัวจากด้านหลัง  ตอนนี้เขารู้แล้ว่าเขาไม่ได้ตัวพอๆกับอีกฝ่ายเหมือนที่ตอนย้ายมาใหม่  ไอ้เด็กนี่ตัวโตขึ้นมาก  โตจนกอดเขาไว้แน่นทั้งตัวได้

 

“ปล่อย......  อย่าทำให้โกรธมากกว่าไปนี้นะ”  อารอนขู่อีกฝ่าย  แต่ดูท่าคนอายุน้อยกว่าจะไม่สนคำขู่กลับซุกหน้าลงที่ซอกคอเขา

 

“อะไรที่พี่ลืมไปก็ช่างมัน  แต่ผมจะทำให้พี่จำใหม่ และมันจะดีกว่าเดิม ยอดเยี่ยมกว่าเดิมเชื่อผมนะ” เสียงกระซิบเบาๆข้างหู แล้วจูบเบาๆตรงซอกคอทำอารอนขยับตัวไม่ได้    พลาดที่สามของเขา คือเขาไม่รู้ว่าไอ้เด็กนี่รู้ได้ยังไงว่านี่เป็นจุดอ่อนของเขา  และมันทำให้เขาต้องยอมพลาดครั้งที่สี่เพื่อรื้อฟื้นและจดจำเหตุการณ์อันยอดเยี่ยมแบบเมื่อคืนใหม่อีกครั้ง................

....

.

.

 

.
 

END  

 

*มีเวลาเอามาแปะในนี้แล้วว  อ่านละขอให้บันเทิงกันนะค่าาาา  เมนต์ได้นะจ๊ะที่รัก จุ๊บๆ