คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : -3-
-3-
“แอะ แอะ” เมื่อกลับเข้ามาในบ้านหนูน้อยจีโบก็ส่งเสียงขึ้นมา ปากเล็กอมชมพูเริ่มเบะออก
ตากลมโตเริ่มคลอด้วยน้ำตาเงยมองหน้ายองแจ
“หิวนมแล้วเหรอไอ่หมู”
“แอะๆ อึ่ก แง๊!!”
เพียงแค่ได้ยินเสียงพูดของคนคุ้ยเคยแม่หนูน้อยก็เริ่มบรรเลงเพลงทันที
“อะไรน่ะ เจ้าก้อนเป็นอะไร”เสียงทุ้มที่มาก่อนตัวดังขึ้นจากข้างหลัง
แจ็คสันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ายองแจก้มมองหนูน้อยจีโบที่งอแงอยู่ในกอด
“นมหมดน่ะที่ชงมาเผื่อก็หมดไปแล้ว”
“อ่า แล้วจะทำยังไงให้หยุดร้อง” แจ็คสันเอ่ยถาม ตาก็ยังมองไปที่ก้อนกลมที่กำลังโดนกล่อมให้หยุดร้อง ถึงแม้จะมีท่าทีที่ตกใจกับอาการของทารกน้อยไปบ้างแต่เขาพอจะมองออกว่าคุณแม่จำเป็นพยายามที่จะเลี้ยงเจ้าก้อนมากแค่ไหน
“งั้นเดี๋ยวชั้นพาไปซื้อนมแล้วกัน
เจ้าก้อนจะได้ไม่งอแง”
“ห๊ะ!อะไรของคุณ เดี๋ยวผมก็กลับแล้วไม่ต้องรบกวนคุณขนาดนั้นหรอก” คนอุ้มเจ้าก้อนมีท่าทีปฏิเสธขึ้นมาทันทีเมื่อฟังจบ
“นายจะให้เจ้าก้อนร้องไห้แบบนี้ไปตลอดหรือไงนายต้องอยู่บ้านชั้นอีกพักใหญ่ๆแล้วชั้นก็เป็นคนทำให้นายต้องอยู่ฉะนั้นชั้นได้ช่วยอะไรบ้างมันไม่ได้แปลกอะไรหนิ”
เมื่อร่ายจนอีกคนเถียงไม่ออก แจ็คสันก็เดินไปหยิบกุญแจรถและเดินนำออกไปคล้ายแกมบังคับให้ยองแจเดินตามไปอย่างช่วยไม่ได้
“เลือกเลยเดี๋ยวชั้นจ่ายเอง”
เมื่อแจ็คสันบอกออกไปยองแจก็มีท่าทีลังเลเล็กน้อยเพราะคนอาสาจะออกค่านมไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเขาและจีโบแม้แต่น้อย
“เลือกเลยสิ” แจ็คสันจ้องหน้ายองแจพร้อมพยักเพยิดไปทางที่ชั้นวางของนมสำหรับเด็กทารกหลายยี่ห้อ
“จิ๊!” เสียงจิ๊ปากดังเบาๆมาจากคนข้างๆตัว แจ็คสันไม่ได้สนใจถึงจะได้ยินมันชัดแต่เขาแอบขำกับใบหน้ามุ่ยของอีกคนมากกว่า
ยองแจเลือกเดินดูไปเรื่อยๆพลางตบตูดหนูน้อยที่ยังงอแงขัดใจไม่หายจนต้องใช้เหงือกชมพูงับมือตัวเองเล่น
แจ็คสันก็เข็นรถตามทั้งคู่ไปอย่างไม่เร่งรีบ ร่างหนาพอจะจับได้ว่าผู้คนรอบข้างมีบ้างที่แอบมองพวกเขาทั้งสามคนแต่เขาไม่ได้คิดอะไรมากจะมองแบบไหนมันก็เรื่องของคนอื่นอยู่แล้ว
“ได้แล้วครับ”
“กล่องเล็กนี่อ่ะนะ
ทำไมไม่หยิบกล่องขนาดใหญ่สุดมาเลยล่ะ” แจ็คสันก้มมองในตะกร้าล้อเข็นที่มีกล่องนมผงสำหรับเด็กทารกอายุสี่ถึงห้าเดือนยี่ห้อหนึ่งขนาดเล็กสุดนอนอยู่เพียงกล่องเดียว
“มันแพงครับผมไม่มีปัญญาจะหยิบแล้วซื้อไม่คิดหน้าคิดหลังหรอก”
ที่ยองแจบอกไปมันคือความจริงเพราะเขาไม่ได้รวยเหมือนกับอีกคนที่ไม่ต้องมาคิดอะไรกับพวกนี้มากนักเขายังมีรายจ่ายของหนูน้อยอีกมากที่ต้องจัดการแบ่งสัดส่วนไว้
“บอกแล้วไงว่าชั้นเป็นคนจ่าย.......ขอโทษนะครับที่นี้มีนมสำหรับทารกอายุสี่ถึงห้าเดือนยี่ห้อไหนที่ดีที่สุดมั้ยครับเอามาให้ผมทีแบบใหญ่สุดนะครับ
ขอบคุณ” แจ็คสันเอ่ยเสียงติดหงุดหงิดที่อีกคนมีท่าทีเกรงใจเขาและเดินออกไปไม่กี่ก้าวเพื่อไปบอกกับพนักงานของแผนกที่ยืนถัดไปไม่ไกล
“เอ่อ คือ” ยองแจทำท่าจะเอ่ยอะไรบางอย่างแต่ก้ต้องเงียบลงเพราะแจ็คสันจ้องทำท่าจะดุเขา
“เพิ่งเก้าโมง หาอะไรรองท้องก่อนแล้วกันแล้วค่อยกลับ” แจ็คสันก้มมองนาฬิกาข้อมือของตนพร้อมเอ่ยบอกคนที่เดินข้างๆ หลังจากที่พวกเขารอนมผงจากพนักงาน
“ผมว่าแฟนคุณเค้าไม่ตามผมหรอก
ไม่ต้องครับ….พอถึงบ้านคุณผมก็จะกลับเลยผมมีงานต้องทำอีก อ๊ะ!”
“แอะๆ”
“ร้านนี้แล้วกันนะ” แจ็คสันไม่ได้สนใจเสียงปฏิเสธ
พร้อมคว้ามือคนเก่งปฏิเสธให้เดินเข้าร้านอาหารไป
แจ็คสันพายองแจและจีโบกลับหลังจากทานอาหารเช้าในช่วงสายเสร็จ เขาบอกให้อีกคนอยู่ที่บ้านของตนก่อน ในระหว่างนั้นเขาก็เล่นกับเจ้าก้อนและมีบ้างที่แกล้งแหย่จนโดนมี๊ของเจ้าก้อนด่า ถึงช่วงบ่ายแจ็คสันก็อาสาพาคนทั้งคู่ไปส่งที่ทำงานจึงได้รู้ว่ายองแจทำงานที่ร้านของแจบอมเพื่อนสนิทตนอาจจะเพราะเขาไม่เคยมาที่นี้สักครั้งตั้งแต่ที่เพื่อนเขาร่วมหุ้นเปิดร้านนี้กับจูเนียร์แฟนของมันเอง
รถหรูจอดเทียบทางฟุทบาทฝั่งตรงข้ามเยื้องกับหน้าร้าน
แต่แจ็คสันยังติดเครื่องไว้อยู่หันมองไปที่นั่งข้างคนขับที่มียองแจอุ้มเจ้าก้อนกำลังหลับพริ้มพิงไหล่ทั้งที่จุกนมยังคาที่ปากน้อยๆนั่นอยู่
“นายลงตรงนี้นะเดี๋ยวชั้นพาจีโบตามไป
ขอหาที่จอดรถก่อน”
“คุณจะเสียเวลาทำไมล่ะผมพาจีโบไปเองได้ครับ” ยองแจมองหน้าอีกคนอย่างไม่เข้าใจ
มือก็พยายามติดกระเป๋าช่วยอุ้มที่แกะออกอย่างลวกๆในตอนที่หนูน้อยจีโบนั่งรถมา
“แดดมันแรงนายไม่เห็นหรือไง ไม่ต้องกลัวเจ้าก้อนจะโดนลักพาตัวหรอก ชั้นแค่จะเข้าไปหาเพื่อนด้วยก็แค่นั้น”
“อะไร?” แจ็คสันเอ่ยถาม เมื่ออีกคนยื่นที่ช่วยอุ้มมาให้
“กระเป๋าช่วยอุ้มครับ
คุณต้องใส่มันแล้วก็ประคองจีโบเข้าไป”
“ชั้นไม่ใส่ได้มั้ย
คือกลัวทำเจ้าก้อนตื่นชั้นอุ้มได้ไม่เป็นไร” ยองแจไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแค่พยักหน้าและประคองหนูน้อยจีโบแล้วเอี้ยวตัวไปที่ด้านเบาะหลังจัดท่าให้นอนพร้อมกับเอาผ้าอ้อมที่พาดไหล่ของตัวเองคลุมไว้ที่อกเล็กๆนั่น ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถแต่โดนคนในรถคว้ามือไว้ก่อน
“ครับ?”
“นายรู้ชื่อชั้นแล้วแต่ชั้นยังไม่รู้ชื่อนายเลยนะ”
“ผมยองแจครับ ขอโทษด้วยที่เสียมารยาทแล้วก็ขอบคุณคุณที่ซื้อนมให้จีโบด้วยครับ” แจ็คสันพยักหน้ารับรู้
ภายในร้าน
"สวัสดีจินยอง" แจ็คสันเอ่ยทักทายคนหน้าหวานที่กำลังจัดดอกไม้ข้างเคาน์เตอร์เรียกเสียงนิ่งจากใครอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ห่างออกไป
"อะไรคือการทักทายแฟนผมก่อนผมวะ คุณแจ็คสัน หวัง" อิม แจบอม เพื่อนสนิทของแจ็คสันเอง
"ฮ่าๆ ก็จินยองหน้ารับแขกกว่ามึงไง" แจบอมทำเพียงแค่ส่ายหน้า และจินยองก็ยิ้มกลับมาทักทายเขา
"แอ๊ะ!!"
"แล้วนั่นตุ๊กตาที่ไหน หรือว่ามึง.." ยังไม่สิ้นประโยคของแจบอมที่ทำหน้าเหมือนเจอระเบิด แจ็คสันก็เอ่ยขัดขึ้น
"เดี๋ยวๆหยุดความคิดดำมืดของมึงไปเลยนะ นี่เจ้าก้อนลูกของยองแจ"
"ห้ะ!!" เสียงทั้งสองของเจ้าของร้านประสานดังขึ้นพร้อมกันทันทีที่ร่างหนาพูดจบ
"เอ่อ... สวัสดีครับพี่ๆ คือผม..." คนที่ตกเป็นประเด็นพูดทักทายผู้เป็นเจ้านายหลังจากที่เงียบมาตั้งแต่เดินตามแจ็คสันเข้าร้าน
"พี่ว่าน่าจะยาว.....งั้นอย่าเพิ่งเปิดร้านเลยนะพี่ครับ" คนหน้าหวานเอ่ยบอกคนรัก แจบอมพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินไปพลิกป้ายปิดร้าน
.............หลังจากที่ยองแจอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด.............
"แล้วนายจะดูแลเจ้าตัวเล็กคนเดียวเหรอ" แจบอมเอ่ยถาม
"ครับ ผมไม่อยากให้เจ้าก้อนคลาดสายตาแล้ว ถึงใครจะมองผมเป็นยังไงก็ตาม" ยองแจหันไปมองเจ้าก้อนที่ตอนนี้โดนพี่จินยองพาเดินไปทั่วร้านแถมอุ้มไม่ยอมปล่อยสงสัยวันนี้จีโบน้อยต้องโดนฟัดทั้งวัน พี่จินยองคงจะหลงอำนาจก้อนน้อยๆไปเสียแล้ว
"มันก็ดีนะ แต่เราจะไหวเหรอเด็กทารกเลยนะถึงจะเริ่มรู้เรื่องบ้างแล้ว"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูช่วยดูให้" แจ็คสันเอ่ยขึ้นทันทีที่เพื่อนเขาพูดจบ จนแจบอมและยองแจหันขวับอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
"มึงกินอะไรผิดมาหรือเปล่าวะ ไอ่หวัง"
"กูพูดจริง อะไรของมึง" คนพูดหน้านิ่งแม้ในใจจะแอบยิ้มเพราะเหตุผลอะไรก็บอกตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
"มึงรู้จักยองแจหรือไง"
"ก็รู้จักแล้วนี่ไง เพราะงั้นก็ช่วยดูแลเจ้าก้อนได้"แจ็คสันพูดเสียงเรียบและโยกตัวยกกาแฟขึ้นจิบ
"อะไรของคุณเนี้ย พี่แจบอมก็ถามอยู่ว่าคุณรู้จักผมหรือไง"
"นายชื่อยองแจ มีลูกชื่อเจ้าก้อน ก็แค่เนี้ยไม่ต้องถามมากชั้นบอกจะช่วยดูก็จะช่วยไม่ได้หวังบุญคุณอะไรแต่ถ้าอยากจะตอบแทนก็มาทำงานบ้านให้ชั้น" บ้าป่ะ ลูกเขาชื่อจีโบโว้ยย เจ้าก้อนบ้าไรล่ะ ห้ะ.....อะไรนะ
"จะ จะให้ผมไปทำความสะอาดบ้านคุณเนี้ยนะ" แจ็คสันพยักหน้ารับแทนคำตอบ แจบอมเองก็คงวาปไปไหนสักที่แล้วเพราะหน้าคมออกอาการช็อคจนเห็นได้ชัดกับคำพูดน่าเหลือเชื่อของเพื่อนตัวเอง
"แอะ มัมๆ มั๊ม " เสียงอ้อแอ้ดังเรียกความสนใจให้ยองแจลุกขึ้นเดินไปหา เห็นมือป้อมๆคว้าอากาศพยายามตะกายออกมาจากอ้อมกอดของจินยอง
"อ่า สงสัยรู้สึกตัวละว่าไม่ได้อยู่กับมัมมี๊ ฮ่าๆ" จินยองหัวเราะเบาๆกับท่าทีของเจ้าก้อนรู้มากที่เมื่อเล่นจนเหนื่อยก็หาคนกล่อมทันที
"มาๆ ไอ่หมูหิวล่ะสิ" ยองแจรับจีโบจากจินยอง หอมแก้มยุ้ยไปหนึ่งฟอดเรียกเสียงหัวเราะเอิ้กอ้ากจนเห็นเหงือกของเจ้าก้อน
"เอ่อ คุณคือนมของจีโบ"
"จริงสิ แปปนะ เดี๋ยวชั้นชงให้" แจ็คสันลุกพรึ่บทันทีที่ยองแจถามถึงนมของเจ้าก้อนพร้อมกับอาสาชงให้โดยที่....
"มึงชงเป็นหรือไง หวัง"
"นั่นสิครับ แจ็คสันชงเป็นเหรอ" จินยองมองร่างที่วุ่นอยู่กับกองของใช้เด็ก อย่างสงสัย
"ไม่เป็น ก็ดูวิธีที่ข้างกล่องเอาสิจินยอง" คนวุ่นวายกับการหาวิธีชงนมตอบจินยองทั้งยังพยายามแกะกล่องนมผง
"แปลก แปลกมาก อะไรของมัน" แจบอมพึมพำ มองเพื่อนและลูกน้องตัวเองสลับกันไปมา จะว่าไปก็เหมือนพ่อแม่ลูกเลยนะ ไอ่หวังเหมือนนพ่อลูกอ่อนเห่อลูก ยองแจก็เหมือนเอ่อ...แม่ ปะหลาดแต่บรรยากาศดีๆตอนนี้มันคืออะไรกัน
ทุกคนนน ไรท์กลับมาแล้วว ฮือออ
หลังจาดปัญหาล้านแปดในชีวิตกลับม่แล้วนะคะแต่ไม่รู้จะยังมีคนตามอยู่มั้ยแต่ไรท์ก็จะกลับมาอัพเหมือนเดิมแล้วนะคะ
หวังว่าฟิคเรื่องนี้จะทำให้คนที่เข้ามาอ่านยิ้มได้นะคะ ❤????
ความคิดเห็น