[Fic] Enemy Soul [Seosic & Chomi ]

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 เพื่อนใหม่คนเก่า

Chapter 3 เพื่อนใหม่คนเก่า

 

                   หน้ามหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งประจำกรุงโซล ปาร์คโชรงยืนส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจระคนเอ็นดูให้กับหญิงสาวร่างเล็กที่ยืนตีหน้ามุ่ยทำท่าฮึดฮัดไม่พอใจทั้งๆที่เขาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลเท่าไร...เท่าที่เขารู้มันก็แค่คณะแพทย์ที่เขากำลังจะเข้าเรียนในอีกไม่กี่สิบนาทีนี้ขึ้นชื่อเรื่องหน้าตาของนิสิต ระดับความฮอตก็แค่มีแมวมองมาทาบทามไปเป็นดาราหลายคนแล้วก็เท่านั้นเอง

 

     " พี่จะเข้าที่นี่จริงๆหรอ ถ้ามีสาวมาติดจะทำยังไงละพี่โชรงของโบมยิ่งหล่อๆอยู่ " บ่นไปพลางสองมือเรียวก็ยกขึ้นตบแก้มคนตรงหน้าเบาๆไปพลาง แน่นอนละว่ายุนโบมีคัดค้านเขาตั้งแต่เขานั่งกรอกใบสมัครแต่ก็อย่างว่าละนะคนหัวดีแถมน่ารัก มีจิตเมตตาตามฉบับของนักบวชไม่มีคณะไหนเหมาะกับเขาเท่าแพทย์อีกแล้ว

 

     " เอาน่า ไม่ต้องห่วงหรอกนอกจากเวลาเรียนพี่ก็อยู่กับโบมตลอดไงคะไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย " โชรงกล่าวยิ้มๆก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวคนอายุน้อยกว่าเบาๆ แหงละต่อให้มีคนมาติดเขามากแค่ไหนก็ไม่อาจช่วงชิงหัวใจของเขาไปจากยุนโบมีได้หรอก

 

     " งั้นโบมไปนะ " ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ได้ในทันทีว่าคนพูดไม่ค่อยเต็มใจจะพูดเท่าไร โชรงพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มก่อนจะโบกมือลาและยืนมองคนตรงหน้าหันหลังเดินไปทางคณะของตัวเอง...เมื่อแน่ใจว่าแผ่นหลังบางลับสายตาไปแล้วสีหน้าอ่อนโยนของเขาก็แปรเปลี่ยนไปจริงจังและดูมาดนิ่งเย็นชาทันที รังสีเย็นยะเยือกแผ่ซ่านตามอารมณ์ของเขาที่เปลี่ยนไป

 

     " ฉันรู้ว่าแกอยู่ตรงนั้น " เขากล่าวเสียงเย็น ดวงตาตวัดไปมองยังมุมตึกของคณะแพทย์..ระหว่างที่ยืนคุยกับโบมี เขาก็ได้กลิ่นมาสักพักแล้ว 'กลิ่นของปีศาจ'

 

     " ฉันบอกให้ออกมา! " 

 

     ....ตึก ตึก ตึก ดวงตาคู่สวยจังจ้องไปที่ร่างเล็กๆซึ่งเขาแน่ใจว่าเป็นคนเดียวกับที่เขาเพิ่งตวาดไปเมื่อครู่ ร่างนั้นอยู่ในชุดนักศึกษาของที่นี่ซ้ำยังมีเข็มกลัดบ่งบอกว่าอยู่คณะเดียวกับเขาอีกด้วย แม้ดวงตาจะดูหวาดหวั่นเล็กน้อยแต่โชรงยอมรับในความใจกล้าที่เจ้าตัวยกยิ้มทั้งๆที่ตัวสั่นระริก

 

     " แกมาแอบมองฉันทำไม " โชรงถามเสียงเย็น

 

     " ....ไม่นึก ว่าพวกเทวทูตลดตัวลงมาเรียนมหาวิทยาลัย " ร่างเล็กหยุดยืนทิ้งระยะห่างจากโชรงเมตรกว่าๆก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างพยายามบังคับเสียงของตัวเองไม่ให้สั่น

 

     " แปลกตรงไหน ปีศาจอย่างพวกแกยังมาอยู่ที่นี่กันให้ยั้วเยี้ย " โชรงถามกลับ

 

     " ปีศาจประสงค์จะใช้ชีวิตอย่างมนุษย์มีอยู่ถมเถ...แต่ไอ้พวกเทวทูตมันก็ดีแต่คิดว่าตัวเองสูงส่ง แค่หายใจร่วมกับมนุษย์พวกมันก็ขยะแขยง "

 

     " หึ ฉันไม่สนว่าเทวทูตพวกนั้นมันเป็นยังไง " โชรงกล่าวก่อนจะหันหลังทำท่าจะเดินเข้าไปในตึก

 

     " เทวทูตอย่างพวกแกมีธุระอะไรที่นี่กัน! " เสียงตะโกนถามขึ้นทำให้โชรงชะงักก่อนจะหันกลับมาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ...

 

     " ไม่ใช่เรื่องของแก "

 

 

 

           

                   " ซอ จูฮยอน! นี่เธอคิดจะให้ฉันไปมหาวิทยาลัยด้วยสภาพแบบนี้นะหรอ! " คนตัวสูงเจ้าของชื่อหันไปเลิกคิ้วใส่คุณหนูร่างเล็กที่ยืนทำหน้าเหวี่ยงด้านหลัง ซอจูฮยอนยืนหมุนกุญแจรถสปอตคันงามในมือเล่นขณะกวาดสายตามองคูณหนูเอาแต่ใจตั้งแต่หัวจรดเท้า...ก็แค่ตื่นสายโดยไม่ได้แต่งหน้า ไม่ได้ทำให้ความสวยลดลงไปสักนิด

 

     " ไม่เอาน่าพี่สิก้า นี่มันสายมากแล้วนะคะขืนรอพี่แต่งหน้าให้เสร็จเราคงไม่ต้องเข้าเรียนวิชาแรกแล้วละ " เจสสิก้าจิกตาอย่างหัวเสียกับคำตอบของคนอายุน้อยกว่าแต่ก็จำยอมเดินตามอีกคนไปแต่โดยดีเพราะเถียงไปก็คงไม่ชนะหรอก

 

     " อย่างน้อยให้รองพื้นก็ยังดี " ร่างบางพึมพำก่อนจะล้วงเอาเครื่องสำอางค์ออกมาจากกระเป๋าถือ ก้แหมหน้าสดไปมหาวิทยาลัยเสียชื่อดาวคณะแพทย์ที่สวยที่สุดในประวัติศาสตร์หมด

 

     " ว่าแต่วันนี้มีรับน้องหรอคะ " ซอฮยอนเลิกคิ้วถามขณะเสียบกุญแจสตาร์ทรถ

 

     " อืมใช่ ก็ว่าจะแวะไปดูสายรหัสอยู่เหมือนกันคณะซอเองก็มีรับน้องใช่ไหม " เจสสิก้าหันไปเลิกคิ้วถาม ซอฮยอนพยักหน้าทั้งๆที่ตายังคงมองถนนอยู่

 

     " ได้ยินว่านิสิตปีนี้หน้าตาดีกันเยอะนะคะ สงสัยจะตำแหน่งดาวคณะที่สวยที่สุดในประวัติศาสตร์ของพี่จะสั่นคลอนแล้วละคะ " ซอฮยอนกล่าวหยอกล้ออีกคนด้วยรอยยิ้ม แต่มีหรือที่คนมั่นใจอย่างเจสสิก้าจะยอมมือเรียวบางตีเข้าไปที่แขนของอีกคนอย่างแรง

 

     " อะ โอ๊ย! เจ็บนะคะ..โธ่ พี่เนี่ย " ซอฮยอนบ่นอุบ แหงละว่าเธอไม่ใช่แวมไพร์สักหน่อยที่จะไม่เจ็บไม่คันกับการโดนทำร้ายน่ะ

 

     " ระดับฉันแล้วไม่มีใครโค่นตำแหน่งได้หรอกย่ะ " คนตัวสูงหลุดหัวเราะเบาๆกับประโยคนั้น ยอมรับเลยจริงๆกับเธอ

 

     " แหม อุตส่าห์คิดว่าจะไปนั่งเหล่สาวที่ใต้ตึกคณะแพทย์สักหน่อย " เจสสิก้าหันขวับพลางมองบอดี้การ์ดตัวสูงด้วยแววตาเย็นยะเยือก ทำเอาคนพูดสำนึกผิดแทบไม่ทัน

 

     " อะ เอ่อ.... "

 

     " อย่าให้รู้ถึงหูเชียวนะ ว่าไปนั่งเหล่สาวที่ไหนน่ะ " ซอฮยอนได้แต่หัวเราะแหะๆและรู้สึกว่าพลาดไปเสียแล้วที่ยั่วโมโหรุ่นพี่ควบตำแหน่งเจ้านายสาวแบบนั้น

 

     " นะ นอกจากยุนอาแล้วซอไม่คิดว่าจะมีใครสวยเทียบพี่สิก้าได้หรอก " รีบหยอดคำหวานแก้ตัวทันที เจสสิก้าพยักหน้ารับ...แม้จะมีชื่อน้องรหัสสุดรักที่ดีกรีความสวยไม่แพ้กันพ่วงมาด้วยแต่ก็ยังถือว่ายอมรับได้ละนะ

 

     " อ๊ะ! ส่งฉันลงตรงนี้ละ วันนี้คนเยอะ " เจสสิก้าเอ่ยปากสั่งซึ่งก็ทำให้ซอฮยอนเหยีบเบรคทันทีโดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายสั่งซ้ำ รถสปอร์ตคันหรูจอดเทียบลงหน้าตึกคณะแพทย์ศาสตร์อย่างแม่นยำ วันนี้ซอฮยอนคงไม่ได้ลงไปส่งเจสสิก้าถึงหน้าห้องเรียนเช่นทุกครั้งเพราะตัวเองก็มีเรียนตอนเช้าเช่นกัน ร่างสูงส่งยิ้มให้กับคนตัวเล็กที่ก้าวลงจากรถและหันกลับมายิ้มให้ตัวเองน้อยๆก่อนจะขับรถจากไป

 

 

 

 

                    วันแรกของการเรียนที่มหาวิทยาลัยเป็นไปอย่างน่าเบื่อสำหรับใครหลายๆคน แต่ที่ตั้งตารอกำลังจะมาถึงคือกิจกรรมรับน้องที่หลายๆคณะเริ่มจัดกันแล้ว คณะแพทย์ศาสตร์เองก็เช่นกันที่ลานหน้าตึกคณะที่เป็นพื้นที่โล่งๆถูกจับจองโดยเหล่ารุ่นพี่ปีสองปีสามและรุ่นน้องปีหนึ่งรวมตัวกันนั่งหน้าสลอนลุ้นๆกันว่าตนจะได้พี่รหัสเป็นใคร

 

     " ว้าว! แกดูสิ! นั่นรุ่นพี่เจสสิก้าล่ะ! "

 

     " ไหนๆ ที่เขาว่าสวยที่สุดในมหา'ลัยอ่ะนะ "

 

     " ว้าว! ไม่น่าเชื่อยังไม่มีแฟน น่ารักชะมัดเลย "

 

     " สวยด้วยอ่ะ แกดูผิวพี่เขาดิ ขาวสุดๆเห็นละอยากกัดให้เป็นรอยจริงๆ " ปาร์คโชรงถอนหายใจขณะที่นั่งฟังเจ้าพวกเพื่อนผู้ชายนั่งซุบซิบกันถึงความสวยของรุ่นพี่หน้าโหดที่ยืนแผ่รังสีความเย็นไม่เกรงใจใครข้างหลัง..สวยจริงไม่เถียง แต่บรรยากาศรอบตัวน่ากลัวเป็นบ้า

 

     " ไม่นึกว่าจะอยู่ปีหนึ่งเหมือนกัน " เขาพึมพำเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นคนตัวเล็กที่ได้พบเมื่อเช้านั่งอยู่ถัดไปอีกสองแถวพอจะเดาได้ว่าอยู่ชั้นปีเดียวกัน

 

     " เอาละ! น้องๆทุกคนช่วยเงียบเสียงกันหน่อยพวกพี่รู้ว่าดาวคณะพี่สวยแต่ถ้ายังซุบซิบไม่มีหยุดแบบนี้คงต้องลงโทษกันบ้างละนะ " ทั้งหมดเงียบกริบในบัดดลเมื่อได้ยินคำว่า ลงโทษ ด้วยน้ำเสียงเย็นๆของรุ่นพี่ตัวสูงร่างบางที่ยืนถือโทรโข่งป่าวประกาศอยู่

 

     " อื้ม! ดีมาก...เอาล่ะ ก่อนอื่นพี่ขอแนะนำตัวเลยนะพี่ชื่ออิม ยุนอา เป็นประธานชั้นปีที่สองของคณะแพทย์ศาสตร์แห่งนี้ มีปัญหาอะไรก็มาปรึกษาพี่ได้นะหรือไม่ถ้าพบพี่คนไหนก็ทักกันได้ " กล่าวจบก็ส่งยิ้มโปรยเสน่ห์ไปทั่ว แต่โชรงก็ยอมรับละนะว่ารุ่นพี่ยุนอาคนนั้นสวยไม่แพ้กันจริงๆนั่นละ พวกผู้ชายที่เคยนั่งซุบซิบกันเบนความสนใจไปอ้าปากค้างใส่รุ่นพี่ยุนอาเป็นแถบๆ

 

     " เอาละนะครับน้องๆทุกคน ตอนนี้น้องๆคงจะมีแคปซูลที่พวกพี่แจกไว้ก่อนหน้าอยู่ในมือกันแล้วรักษามันไว้ดีๆนะครับเพราะในนั้นคือคำใบที่จะทำให้น้องๆรู้ถึงตัวพี่รหัส ตอนนี้ก็ลองเปิดดูกันได้เลยครับ " รุ่นพี่ผู้ชายอีกคนพูดขึ้น โชรงก้มมองแคปซูลในมือก่อนจะค่อยๆบิดมันออกละหยิบกระดาษาแผ่นเล็กข้างในออกมา.....' พี่สวย ' - -" 

 

     ....สาบานได้เลยว่าปาร์คโชรงแทบเขวี้ยงกระดาษคำใบ้ทิ้ง....ให้มันได้อย่างนี้สิ โชรงเงยหน้ามองรุ่นพี่แต่ละคนด้วยแววตาที่อธิบายความรู้สึกไม่ได้ จะไปรู้ไหมว่าคนไหนกัน

 

     " แหม เห็นสีหน้าน้องๆแต่ละคนคำใบ้คงยากไปใช่ไหมครับ " รุ่นพี่คนเดิมเอ่ยถามยิ้มๆ แน่นอนว่ารุ่นน้องแทบทุกคนพยักหน้าตอบ...มันก็คงม่ต่างจากของฉันเท่าไรนักหรอก

 

     " ถ้าอย่างนี้นพวกพี่จะให้เวลาพวกน้องถึงวันศุกร์นี้...พยายามทำความรู้จักกับรุ่นพี่ทุกคนให้มากที่สุดและหาพี่รหัสของตัวเองให้เร็วก่อนจะหมดเวลานะ เอาละวันนี้ก็หมดเท่านี้ละเชิญพวกน้องกลับไปพักผ่อนกันได้พรุ่งนี้เจอกันใหม่นะ " รุ่นพี่ยุนอาเอ่ยก่อนจะส่งโทรโข่งให้เพื่อนที่อยู่ใกล้ๆเก็บ

 

     " เฮ้อ! " โชรงถอนหายใจออกมาเบาๆขณะที่คนอื่นๆพากันลุกออกไปกันบ้างแล้ว แอบสังเกตว่ามีรุ่นพี่หลายคนเหมือนกันที่มองมาทางเธอด้วยแววตาหวานๆบ้างก็ดูหื่นกระหายราวกับจะจับเธอกินเสียตรงนี้ บางทีคงต้องฟังยัยเด็กโบมหน่อยแล้วละ

 

     " สวัสดีครับน้องสาว ไม่ทราบว่าได้คำใบ้อะไรหรอครับบางทีพวกพี่อาจจะเป็นพี่รหัสน้องก็ได้นะ " รุ่นพี่ชายหน้าตาหล่อเหล่าสองตรงเข้ามาหาเธอก่อนจะเอ่ยถามเสียงหวานด้วยรอยยิ้ม

 

     " พี่รหัสฉันไม่ใช่พวกนายหรอก ขอโทษด้วยนะแต่ช่วยหลีกไปหน่อยได้ไหม " โชรงตอบเสียงเย็น

 

     " แหมๆ อย่าเย็นชาใส่พวกพี่แบบนี้สิครับ..ว่าแต่ น้องชื่ออะไรหรอ ไม่ใช่พวกพี่แต่บางทีพวกพี่อาจจะช่วยได้ก็ได้นะ " เขาก็ยังคงว่าแต่

 

     " ไม่เป็นไร " บอกตามตรงว่าโชรงเริ่มหงุดหงิดที่หมอนี่ยังตามเกาะแกะไม่เลิก

 

     " โฮย่า! ถ้าคิดจะหม้อเด็กตอนนี้หยุดความคิดของนายเลยนะ! " เสียงของรุ่นพี่อีกคนดังแทรกเข้ามาทำให้รุ่นพี่ที่คาดว่าจะเป็นเข้าของชื่อจิ๊ปากน้อยๆก่อนจะหันไปทำหน้าตากวนประสาทใส่อีกคน

 

     " อะไรๆ ทะเลาะกับรุ่นพี่ซองกยูมาก้อย่ามาลงที่พวกฉันสิฮยอนอู " เจ้าของชื่อ โฮย่า ตอบกลับ

 

     " ไม่เกี่ยวสักหน่อย! นายไม่รู้หรือไงว่าเด็กคนนี้น้องรหัสของใคร นายด้วยซองยอลถ้ายังตามเกาะแกะอีกฉันจะฟ้องแอล! " ก็เป็นอันว่ารุ่นพี่สองคนรีบถอยกรูดกลับถิ่นแทบไม่ทัน โชรงก็ไม่รู้หรอกนะว่าทั้งสามคุยเรื่องอะไรกันแต่ก็ไม่ใช่เรื่องของเธอสักหน่อย

 

     " ขอบคุณมากนะคะรุ่นพี่  " โชรงโค้งตอบ เขาพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มน้อยๆก่อนจะเดินจากไปดูน่าเชื่อถือขึ้นมาหน่อยถึงจะแอบติดใจกับประโยคนั้นก็เถอะ...' นายไม่รู้หือไงว่าเด็กคนนี้นน้องรหัสใคร '

 

     " เฮ้อ! ช่างมันเถอะ...พี่รหัสที่ให้คำใบ้ปัญญาอ่อนแบบนี้ไม่อยากเจอสักหน่อย " โชรงพึมพำขณะเดินไปตามทางลัดเปลี่ยวไร้ผู้คนที่ไม่ค่อยมีคนผ่านซึ่งจะพาเขาตรงไปตึกคณะมนุษย์ศาสตร์ที่นัดกับโบมีไว้ได้ทันที...แน่นอนว่าเธอต้องไม่กลัวอะไรอยู่แล้วแม้ว่าจะไม่มีคนเดินผ่านเลยก็ตาม

 

     พลั่ก! ตุบ! เสียงเหมือนเนื้อกระทบกันดังขึ้นเรียกความสนใจของโชรง เหลียวมองรอบกายก็ไม่มีใครอื่น

 

     พลั่ก! " เฮ้ย! แค่นี้ก็ร่วงแล้วหรอว่ะ " คราวนี้โชรงมั่นใจว่าเสียงนั้นดังมาจากหลังพุ่มไม้ใหญ่ที่กั้นระหว่างทางเดินกับห้องเก็บของของตึกไว้ ด้วยสามัญสำนึกดีตามประสานักบวชที่ศึกษาพระคัมภีร์มาทั้งชีวิตทำให้เขาตัดสินใจเดินแทรกกายเข้าไปตามพุ่มไม้

 

     " ลุกขึ้นมา! ทีเมื่อกี้ทำเป็นเก่งนี่หว่า! " พริบตาที่หมัดสุ่นๆจะพุ่งตรงปะทะเข้ากับใบหน้าของหญิงสาวตัวเล้กในกำมือของชายร่างกำยำโชรงไม่ลังเลเลยที่จะพุ่งเข้าขวางเอาไว้..

 

     พลั่ก! ตุบบบ! " อะโอ๊ย! " โดยการถีบเข้าที่สีข้างของชายคนั้นอย่างจัง โชรงเพิ่งสังเกตว่านอกจากชายคนนี้ยังมีอีกสามคนที่อยู่ในชุดนักศึกษาเช่นกันยืนล้อมอยู่ ร่างเล็กๆที่เคยถูกระชากคือเสื้อลอยสูงจากพื้นหล่นลงกระแทกพื้นทันทีที่ชายคนนั้นล้มลง

 

     " ใครว่ะ! " 

 

     พลั่ก! ก่อนที่ชายคู่กรณีจะทันโวยวายโชรงก็ปล่อยอีกหมัดใส่ใบหน้าของชายคนนั้นอย่างไม่ลังเล

 

     " เฮ้ย! พวกมึงไปช่วยมันดิว่ะ! " หนึ่งในชายสามคนหันไปบอกเพื่อนทำให้อีกสองคนปรีเข้ามาล็อคตัวโชรงทันที

 

     " อะโอ๊ย " โชรงอุทานเบาๆก่อนจะเอาหัวแข็งๆของตัวเองกระแทกเข้ากับหัวของหนึ่งในนั้นอย่างแรง

 

      พลั่ก! ตามด้วยอีกหมัดทันทีที่แขนเป็นอิสระ

 

      ตุบบ! และอีกลูกถีบใส่ชายที่ยืนคุมอยู่

 

     " หน่อย! นังนี่! "

 

     " หยุดน่ะ! พวกนายจะทำอะไรรุ่นน้องของพวกฉัน! " โชรงหันไปมองตามเสียงสวรรค์ที่มาช่วยเอาไว้...เป็นร่างสามร่างของรุ่นพี่ในชุดนักศึกษาแพทย์ปีสองเมื่อครู่ที่วิ่งตามมาช่วย

 

     " เฮ้ยมึง! รุ่นพี่ยุนอากับรุ่นพี่มินโฮ หนีก่อนเหอะ! " โชรงไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรว่าทำไมทั้งหมดจะต้องกลัวรุ่นพี่สองคนที่เอ่ยชื่อไปด้วยแต่นั่นก็ทำให้ทั้งหมดรีบพยุงเพื่อนวิ่งหลบฉากไปอย่างเอาเป็นเอาตาย

 

     " พวกเธอสองคนเป็นอะไรไหม " ยุนอาเอ่ยถามพลางจับไหล่ของโชรงเบาๆ

 

     " มะ ไม่เป็นอะไรคะ " โชรงตอบกลับ

 

     " ไปห้องพยาบาลกันเหอะ ดูเหมือนเพื่อนน้องจะโดนหนักอยู่นะ " รุ่นพี่ชายอีกคนหันไปเอ่ยถามโชรง คราวนี้โชรงได้มีโอกาสเห็นหน้าของผู้ถูกทำร้ายชัดๆก็ถึงกับต้องขมวดคิ้ว....ไอ้คนตัวเล็กกวนประสาทที่เจอเอาเมื่อกี้!!! เป็นถึงปีศาจแต่กลับยอมให้คนธรรมดากระทืบเอาเนี่ยนะ!

 

     " แต่มินโฮ เรามีประชุมกับพวกนิเทศน์นะ " รุ่นพี่หน้าหวานอีกคนเอ่ย

 

     " ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราไปห้องพยาบาลเองได้ " โชรงตัดสินใจหันไปเอ่ยกับยุนอา

 

     " เอาไงดีคีย์ " 

 

     " คงต้องเป็นแบบนั้นแล้วละ พวกเรากำลังรีบด้วยสิ " คีย์หันไปตอบ

 

     " ถ้างั้น...ไปกันดีๆนะ พวกพี่ต้องไปแล้วละคราวหลังระวังตัวด้วยอย่าไปมีเรื่องกันอีกเป็นถึงนิสิตแพทย์ " สุดท้ายยุนอาก็ตัดสินใจทิ้งรุ่นน้องทั้งสองคนไว้และรีบเดินจากไป...เหลือไว้เพียงความเงียบระหว่างหนึ่งเทวทูตและหนึ่งปีศาจ

 

     โชรงมองหน้ากับปีศาจตัวเล็กหน้ากวนตรงหน้าเงียบๆโดยที่อีกคนก็เช่นกัน...

 

     " ..... "

 

     " ..... "

 

     " ..... "

 

     " .... "

 

      " .....แกมีอะไรก็พูดมา มองหน้าแบบนี้ฉันอึดอัด " สุดท้ายก็เป็นคนตัวเล็กที่เอ่ยขึ้นมา

 

      " เป็นถึงปีศาจ ยอมให้มนุษย์กระทืบเอาเนี่ยนะ หึ! " โชรงพึมพำ ปีศาจตรงหน้ากระตุกยิ้มก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

 

     " ฉันไม่ชอบรังแกคนอ่อนแอกว่า...ถ้าไม่จำเป็น ฉันไม่อยากใช้พลัง " 

 

     " หึ! ทำเป็นพูดจาสวยหรู ปีศาจแบบแกเนี่ยนะไม่อยากใช้พลัง "

 

     " ..... " โชรงเลิกคิ้วเมื่อคนตรงหน้าเงียบไปครู่หนึ่งพลางก้มหน้าลง

 

     " ....อะไรของแก "

 

     " ฉัน...อยากเป็นมนุษย์ " 

 

     " ห๊ะ! " -*- โชรงขมวดคิ้ว

 

     " ชีวิตที่เบ่งบานและร่วงโรยไปตามกาลเวลา...บอบบางแต่มันก็งดงาม " คนตัวเล็กกล่าวด้วยรอยยิ้มน้อยๆ แต่คำตอบนั้นดูจะค่อนข้างถูกใจโชรง

 

     " แกดูไม่เหมือนปีศาจตัวอื่นๆเลยนะ "

 

     " แกเองก็ไม่เหมือนเทวทูต "

 

     " แกะดำมันมีอยู่ทุกฝูงนั่นละ " โชรงตอบกลับพลางเงยหน้ามองฟ้า...

 

     " ....แกชื่ออะไร " 

 

     " ถามไปทำไม " โชรงถามกลับ

 

     " ฉันอยากเป็นเพื่อนกับแก " คำตอบของคนตัวเล็กทำให้โชรงตวัดสายตากลับไปมองอีกคน สีหน้าจริงจังเกินกว่าจะล้อเล่น

 

     " ...แก รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา "

 

     " ฉัน อยากเป็นเพื่อนกับแก " โชรงขมวดคิ้ว ความทรงจำในวันทีโหดร้ายวันนั้นเล่นเข้ามาในหัว....' โชรง...เราน่ะ เป็นเพื่อนกันได้รึเปล่า '

 

     " เราน่ะ เป็นเพื่อนกันได้รึเปล่า " ประโยคที่เคยทำร้ายจิตใจเขาถูกเอ่ยถามออกได้ด้วยปากของเขาเอง  คนตัวเล็กตรงหน้านิ่งไปสักพักก่อนจะยิ้ม

 

     " ฉัน จะเป็นเพื่อนกับแก " คำตอบที่หนักแน่นทำให้โชรงเริ่มสนใจ เขากระตุกยิ้มน้อยๆก่อนจะปล่อยหมัดลุ่นๆใส่คนตรงหน้าให้อีกคนหงายหลังคว่ำลงไป

 

     พลั่ก! " นะ นี่แก! "

 

     " เรียกฉันว่า พี่ ซะ! ฉันอายุมากกว่าแกไม่รู้กี่สิบปี! " คนตัวเล็กกัดฟันกรอดพลางยกมือขึ้นกุมแก้มที่ปรากฏรอยหมัดของโชรง

 

     " หน่อย! ชอบใช้ความรุนแรงจังนะ " 

 

     " หึ "

 

     " ..... " โชรงเลิกคิ้วเมื่อเห็นว่าอีกคนจ้องมองหน้าเขานิ่ง....

 

     " แก ไม่สิ!...พี่ จะไม่บอกชื่อฉันจริงๆหรอ " โชรงเลิกคิ้วกวนประสาทกลับ

 

     " อะไรนะ "

 

     " ปาร์ค โชรง "...โชรงยิ้มน้อยๆก่อนจะเอ่ยตอบไป เรียกรอยยิ้มของคนตรงหน้าเช่นกัน

 

     " ฉัน...จอง อึนจี ยินดีที่ได้รู้จักนะ " เจ้าของชื่ออึนจีตอบ ยื่นมือปให้โชรงจับก่อนจะเขย่าเบาๆด้วยรอยยิ้ม

 

          เหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาของร่างสูงบนต้นไม้ทั้งหมด แววตาดูหม่นเศร้าเล็กๆน้อยที่ได้เห็นผู้หญิงตัวเล้ๆคนหนึ่งกล้าหาญพอจะขออตีดเพื่อนของเขาเป็นเพื่อนโดยไม่สนชาติกำเนิด ไม่สนสายเลือดหรืออะไรทั้งสิ้น

 

     " พวกปีศาจชั้นต่ำนี่ ดีจังนะ " ซอ จูฮยอนพึมพำเบาๆ

 

     " อิจฉางั้นหรอ " ร่างสูงตวัดมองผู้มาใหม่ที่ปรากฏกายนั่งข้างๆอย่างไม่ให้ซุ่มให้เสียง

 

     " พี่ฟานี "

 

     " ก็เขา ไม่มีพันธะไม่ต้องกังวลเรื่องที่ตัวเองเป็นปีศาจนี่นะ...เขาน่ะ ไม่ใช่ซาตาน " ทิฟฟานีกล่าวตอกย้ำให้ซอฮยอนได้จดจำ

 

     " จนถึงตอนนี้ ไม่มีประโยชน์ที่จะอยากได้ของที่เคยทิ้งไปแล้วละคะ " ซอ จูฮยอนตอบกลับเบาๆก่อนจะลุกขึ้น...หางตาเหลือบมองร่างของอดีตเพื่อนสนิทด้านล่างซึ่งกำลังมองขึ้นมาเช่นกันเล็กน้อยก่อนจะกระตุกยิ้มเย็นๆพร้อมกัน

 

     ' แอบดูกันแบบนี้ไม่ยุติธรรมเลยนะ...ซอ จูฮยอน '

 

     ' หึ! '

-----------------------------------------------------

หลังจากห่างหายไปนานเพราะทางบ้านยุ่งๆนิดหน่อยก็ได้กลับมาต่อ ยังไม่หายสาปสูญไปไหน 555 อ่านกันให้สนุกนะครับ