คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : : The Sun 3 :
The Sun 3
เรียนรู้กันและกัน
" นารุโตะน้องข้า.. นั่นเจ้ากำลังจะไปไหนน่ะ " ดอิดาระที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในสวนเห็นน้องชายเดินผ่านอดสงสัยไม่ได้เพราะในมือนิ่มนั้นถือถาดอาหารเช้าเข้าไปในสวน
" พอดีข้ากำลังจะทานอาหารเช้าน่ะพี่ข้า "
" หืม.. แล้วทำไมต้องถือเข้าไปในสวน ? "
" เอ่อ.. พอดี ซาสึเกะวิ่งเข้าไปในนั้นตั้งแต่เช้าแล้ว " คำตอบที่ดูเหมือนจะไม่ตรงกับทำถามทำเอาใบหน้าสวยของผู้เป็นพี่ขมวดคิ้วมุ่น แล้วซาสึเกะคือใคร... องครักษ์เหรอ ?
" เจ้าหมายถึงองครักษ์ของเจ้าวิ่งเข้าไปในป่า เจ้าเลยจะนำอาหารพวกนั้นไปให้เขาทานอย่างนั้นใช่มั้ย? " ลองทำความเข้าใจแล้วถามน้องชายตัวเองให้แน่ใจ นารูโตะพยักหน้าหงึกหงักเรียกรอยยิ้มสวยจากผู้เป็นพี่ได้อย่างดีเพราะความน่ารักของน้องตัวเอง นี่ตกลงใครต้องดูแลใครกันนะ ...
" องครักษ์ของข้าทานอาหารพวกนี้ได้ใช่ล่ะเปล่า ? " คำถามที่เหมือนกับเด็กน้อยผู้ใสซื่อทำให้มุมปากหยักยกยิ้มขึ้นในทันที
" ได้สิ.. เขาก็เป็นคนเหมือนกับพวกเรานะ " นารูโตะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินคำตอบของพี่ชายตัวเอง
" ข้านึกว่าเขาจะทานของแบบ.. "
" แบบ.. พวกเนื้อหรือว่าเลือดน่ะเหรอ ? "
" อื่อ "
" ตอนเป็นมนุษย์เขาไม่ค่อยทานอะไรแบบนั้นหรอกนอกจากเขาจะอยากเอง แต่ถ้าเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวงเมื่อไหร่เจ้าต้องระวังตัวและควบคุมพลังของเจ้าสะกดเขาไว้ให้ดี ตราบใดที่เขายังควบคุมตัวเองไม่ได้เขาจะกลายร่างเป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งหมาป่าหรืออาจจะเป็นหมาป่าเต็มตัวและเมื่อนั้นแหละเขาจะออกล่าเลือดเนื้อจากมนุษย์หรือเราชาวโลกเวทย์มนต์ได้เป็นอย่างดี "
" อื่อ ข้าเจ้าใจแล้ว "
" เดี๋ยวน้องข้า " เรียกน้องตัวเองไว้ก่อนที่ขายาวจะเก้าเท้าเดินออกไป
" เมื่อเช้าข้าได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังออกมาจากห้องของเจ้า พวกเจ้าโอเคกันใช่มั้ย ? "
" อ่า.. พอดีองครักษ์ของข้าดูจะไม่ค่อยเชื่อฟังข้าเท่าไหร่นะ " ตอบออกมาพร้อมกับย่นคิ้วไปด้วย
" หึ.. เหรอ ลองทำความเข้าใจกันสิบางทีเขาอาจจะค่อยๆเปิดใจให้เจ้านะ " เดอิดาระรู้ดีเพราะตอนแรกองครักษ์ของเขาก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน แต่พอเขาเริ่มทำความรู้จักทำความเข้าใจกับองครักษ์ผลตอนนี้ก็.. ดีอย่างที่คาดไว้เลยล่ะ
" แล้วข้าต้องทำยังไงบ้าง ? "
" อันนี้ข้าว่าเจ้าต้องช่วยเหลือตัวเองแล้วล่ะ " คำตอบของผู้เป็นพี่ชายทำให้ใบหน้าหวานยู่หดลงเหลือสองนิ้ว เขาจะทำความเข้าใจกับองครักษ์เขาได้ยังไงล่ะแค่คุยกันดีดีองครักษ์เขายังไม่อยากคุยเลยแถมยังไม่ค่อยสนใจเขาอีกด้วย
" อย่าทำหน้างอง่ำแบบนั้นสิ ของแบบนี้มันจะเป็นไปตามความรู้สึกเอง ยิ่งเจ้ากับเขามีใจที่เชื่อมโยงกันระหว่างผู้เป็นนายกับคนคอยดูแลอย่างองครักษ์ ยังไงเขาก็ต้องยอมโอนอ่อนให้เจ้าอยู่ดี "
" ไว้ข้าจะทำตามที่ท่านบอกนะพี่ข้า "
" อืม.. "
หลังจากได้คำแนะนำดีดีจากผู้เป็นพี่ขายาวจึงเดินถือถาดอาหารที่มีชามข้าวของเขาแล้วก็ของร่างสูงเข้าไปในสวน แดดอ่อนๆยามเช้ารับกับลมเย็นๆที่พัดเอื่อยมาเรื่อยๆเรียกรอยยิ้มจากนารุโตะได้เป็นอย่างดีเพราะเขาชอบอากาศอบอุ่นแบบนี้ที่สุด เดินเข้ามาในสวนสักพักดวงตากลมก็เริ่มสอดส่ายสายตาหาองครักษ์ของตัวเองไปทั่ว แต่มันคงยากสำหรับเขาที่จะหาคนเพียงคนเดียวในสวนกว้างแบบนี้ให้เจอได้ในอึดใจ
" ซาสึเกะ.. "
เรียกองครักษ์ตัวเองเพื่อหวังว่าจะได้ยินเสียงตอบรับแต่กลับมีเพียงความเงียบกับเสียงของธรรมชาติเท่านั้นที่คนตัวเล็กได้ยิน ขายาวก้าวเดินไปข้างหน้าต่อไปเรื่อยๆปากก็พร่ำเรียกองครักษ์ตัวเองไปด้วยแต่ไม่ว่าจะเรียกยังไงก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับกลับมาเหมือนเดิมนอกจากเสียงรองเท้าที่มันเสียดสีกับพื้นหญ้าเวลาเท้าก้าวเดินเพียงแค่นั้น
" ซาสึ.. "
" เจ้าจะเรียกข้าอีกนานมั้ย รู้มั้ยว่าเสียงของเจ้าที่มันดังเข้ามาในหูข้ามันน่ารำคาญ " จู่ๆเสียงที่อยากให้ขานรับกลับพูดออกมาเป็นประโยคยาวในระยะประชิด นารูโตะที่หันหลังไปตามเสียงจนถาดในมือเผลอชนเข้ากับลำตัวหแกร่งทำเอาข้าวที่อยู่ในชามเกือบหก
" อ๊ะ.. " ดวงตากลมสบมองเข้ากับดวงตาคมที่กำลังมองเขานิ่งติดรำคาญเล็กน้อยแล้วนึกขึ้นได้ว่าที่เขาต้องเดินเข้ามาในสวนนี้เพราะอะไร
" ข้าเอาข้าวเช้ามาให้ " ซาสึเกะก้มมองข้าวต้มสีเขียวในชามตรงหน้านิ่งๆบ่งบอกให้เห็นชัดๆว่าเขาไม่อยากกิน แต่ดวงตากลมที่เอาแต่มองเขาอยู่แบบนั้นเหมือนจะไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรถึงขนาดทำหน้าไม่อยากกินออกไปแบบนั้นก็ไม่เห็นทีท่าว่าจะถอยออกห่างเลยสักนิด
" ข้าไม่อยากกิน "
" ไม่ได้ต้องกิน "
" ไม่กิน "
" ต้องกินนะ "
" ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงข้าบอกว่าข้าไม่กิน.. " จากน้ำเสียงราบเรียบเริ่มใส่อารมณ์ขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อคนตรงหน้าขัดใจบังคับให้กินของจืดชืดที่ถืออยู่ในมือไม่หยุด
" ไม่ได้ๆ ต้องกินไม่อย่างนั้นแผลบนตัวเจ้าก็ไม่หายสักที " ถึงขนาดใส่อารมณ์ไม่พอใจแบบนั้นแล้วคนตัวเล็กกว่าก็ยังคงบังคับให้ร่างสูงกินท่าเดียว ทำให้คนที่ไม่อยากกินอยากจะขย้ำคอคนตรงหน้าซะให้รู้แล้วรู้รอดแต่เป็นเพราะดวงตากลมใสที่มันหมองลงทำให้เขาไม่กล้าลงมือต้องเก็บความคิดนั้นไว้ในสมองตามเดิม
ดวงตาคมมองใบหน้าหวานไม่ได้ดั่งใจพลันสมองก็นึกอะไรสนุกๆเข้ามาในหัว มุมปากเรียวกดยิ้มต่ำก่อนจะค่อยๆยื่นหน้าตัวเองเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานจนคนจมูกไวอย่างเขาเผลอสูดกลิ่นหอมอ่อนๆไร้สารปรุงแต่งของร่างตรงหน้าอย่างเคลิบเคลิ้ม อดยอมรับไม่ได้ว่ากลิ่นนี้มันทำให้เขาเขวไปได้หน่อยนึงแต่มันก็ไม่สามารถทำให้เขาหยุดความคิดในหัวได้ ยิ่งคนตัวเล็กให้ความร่วมมือไม่ขยับหนีเขาไปไหนแบบนี้ยิ่งชอบใจ
" มีอะไรเหรอซาสึเกะ.. " ถามออกมาอย่างใสซื้อกระพริบตาปริบๆหารู้ไม่ว่าตัวเองกำลังจะโดนหมาป่าเจ้าเล่ห์เล่นงานเข้าให้
" เจ้าบอกให้ข้าทานมื้อเช้า "
" อื่อ.. "
" แล้วเจ้ารู้เหรอว่าข้ากินอะไร ? "
" ก็นี่ไง.. พี่ข้าบอกว่าเจ้าทานอาหารพวกนี้ได้ " ยืนถาดอาหารในมือไปให้ร่างสูงอีกรอบ
" หึ.. พี่เจ้ายังไม่รู้จักข้าดี มนุษย์หมาป่าตอนที่ตัวเองอยู่ในคราบมนุษย์ก็กินอาหารพวกนี้แหละ เว้นเพียงแต่ว่าข้าน่ะอยากกิน.. "
" ... "
" เนื้อและเลือดของมนุษย์ " คำพูดประโยคนี้ที่กระซิบเข้าที่หูนารูโตะทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่ง ลมเย็นๆพัดผ่านไม่ได้ทำให้ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจรู้สึกตัว ปฏิกิริยาของคนตัวเล็กตรงหน้าทำให้ซาสึเกะยกยิ้มออกมาด้วยความพอใจ อยากจะรู้นักว่าคนตรงหน้าที่คอยคะยั้นคะยอให้เขาทานมือเช้าจะไปล่าเลือดเนื้อสดๆมาให้เข้ากินจริงล่ะเปล่า
" ไง.. ข้าจะยอมกินมื้อเช้าตามที่เจ้าบอกก็ได้นะเพียงแต่มันต้องเป็นสิ่งที่ข้าอยากกินเท่านั้น "
คำพูดของซาสึเกะเรียกสติของผู้เป็นนายกลับมา คราวนี้คนตัวเล็กขบคิดหนักเพราะเขาต้องการให้ร่างหนาตรงหน้าทานมือเช้าจะได้ทานยาสมุนไพรแต่องครักษ์ของเขากลับอยากกินเลือดกับเนื้อของมนุษย์ ที่สำคัญเขาจะเอามันมาได้ยังไงต้องไปฆ่าเหรอถึงจะได้มา ทำแบบนั้นเขาไม่เอาด้วยหรอก
จริงๆถ้าใช้เวทย์บังคับหรือออกคำสั่งให้ทำยังไงซะซาสึเกะก็เลี่ยงไม่ได้อยู่แล้วเพียงแต่เขาไม่อยากให้คนตรงหน้ารู้สึกแย่กับเขาไปมากกว่านี้ ทำยังไงดีล่ะ..
ฟึบ..
ซาสึเกะยืนงงเลิกขมวดคิ้วใส่นารุโตะเล็กน้อย ดวงตากลมที่เคยจ้องร่างสูงเพราะอยากให้ทานมื้อเช้ากำลังหลับตาปี๋พร้อมกับยื่นแขนข้างนึงมาตรงหน้าเรียว
" เจ้าทำอะไรของเจ้า.. "
" ก็เจ้าบอกอยากกินเลือดกินเนื้อข้าไม่รู้ว่าจะเอามาให้เจ้าจากไหน ข้าเลยจะเสียสละให้เจ้ากินเลือดจากแขนข้าไปพลางๆก่อน เจ้ากัดเลย.. เต็มที่เลยตามที่เจ้าต้องการ แต่..แต่เบาๆนะข้ากลัวแขนข้าเหวอะ " ไม่พูดเปล่ายังยื่นแขนหงึกๆมาให้ร่างสูงกินแบบเต็มใจอีกต่างหาก
ซาสึเกะมองคนตัวเล็กยืนหลับตาปี๋แต่กริยากลับตรงกันข้ามเรียกเสียงหัวเราะในลำคอได้เป็นอย่างดี จะให้เขากัดแขนเพื่อกินเลือดไปพรางๆอย่างนั้นน่ะเหรอ เขาไม่ใช่พวกเผ่าผีดูดเลือดน่าขยะแขยงนั่นที่จะต้องมาโลมเลียเหยื่อแล้วค่อยลงมือแบบนั้นน่ะมันใช่ซะที่ไหน ผู้ล่าอย่างเขาถ้าจะกินก็ต้องล่าและใช้กรงเล็บนี่ตะปบเหยื่อแล่เนื้อออกมาเป็นชิ้นๆให้สมกับเป็นผู้ล่าต่างหาก..
แต่ในเมื่อคะยั้นคะยอยื่นแขนมาให้เขาแบบนี้แล้ว เล่นด้วยสักหน่อยคงไม่เสียหาย หึ...
ความคิดนึกสนุกอยากแกล้งคนตรงหน้าอีกครั้งทำให้มือหนายื่นออกไปจับแขนเล็กเบาๆ แต่เพียงแค่ร่างสูงจับเฉยๆนารุโตะก็สะดุ้งแล้วแล้วไหนจะมืออีกข้างที่กำถาดจนแน่นอีก ใบหน้าเรียวมองเจ้านายตัวเองนิ่งก่อนจะค่อยๆก้มหน้าลงเข้ากับแขนเล็ก
ปลายจมูกโด่งค่อยๆไล่ดมกลิ่นหอมๆตั้งแต่มือนุ่มไปจนถึงข้อพับแขนเหมือนเป็นการดมกลิ่นเหยื่อตามสัญชาตญาณจนทำให้ขนอ่อนๆของนารูโตะลุกตั้งด้วยความหวาดเสียวแขนสั่นไปหมด ลิ้นอุ่นชื้นบรรจงเลียลงไปบนผิวเนียนเพื่อลองรสชาติจนเผลอกลืนน้ำลายลงไปอึกห้ามที่จะอดใจไหวเพราะกลิ่นหวานหอมที่เขาสัมผัสได้
ดวงตาสีรัตติกาลค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิง ฟันขาวที่เรียงตัวสวยในตอนแรกกลายเป็นมีเขี้ยวใหญ่งอกพร้อมกับลมหายใจที่พ่นออกมาแรงๆอย่างหิวกระหายหมายจะกัดลงไปบนแขนเนียนเพื่อลิ้มลองรสชาติอย่างคนไม่ได้สติตามสัญชาตญาณของนักล่า
" อึก.. "
ความเจ็บปวดบนอกด้านซ้ายเรียกสติของซาสึเกะกลับมา ดวงตาคมสีแดงเพลิงกระพริบถี่จนมันกลายเป็นสีรัตติกาลดังเดิมก่อนจะส่ายใบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติให้เต็มร้อยจนเขี้ยวขาวค่อยๆหดกลับเหมือนมนุษย์ธรรมดาๆ
เกือบไปแล้ว..
เพราะกลิ่นหอมที่ยั่วยวนใจร่างสูงของคนตัวเล็กตรงหน้าทำให้ซาสึเกะเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้จากที่อยากจะแค่แกล้งเล่นๆกลับเป็นตัวเองที่เกือบจะแย่ ถ้าเมื่อวานร่างสูงได้ล่าเหยื่อสักคนสองคนก็คงไม่เป็นแบบนี้
.. อย่าคิดว่าข้าจะยอมปล่อยไปง่ายๆแบบนี้ทั้งๆที่กลิ่นของเจ้าออกจะยั่วน้ำลายซะขนาดนี้ ฝันไปเถอะข้าก็แค่ไม่อยากทนรับความเจ็บด้วยสภาพร่างกายที่ยังไม่เต็มร้อยก็เท่านั้น สักวันข้าจะกลืนกินคนอย่างเจ้าทั้งตัวเลยคอยดู... หึ
" ไม่กินแล้วเหรอ ? " นารูโตะอดถามออกมาไม่ได้เพราะไม่เห็นว่าร่างสูงตรงหน้าจะลงมือกัดเขาสักที
" ข้าเปลี่ยนใจ.. ข้าจะยอมกินอาหารพวกนั้นก็ได้ " คำตอบขององครักษ์เรียกรอยยิ้มหวานออกมาง่ายดายจนร่างสูงใจแกว่ง (แค่นิดเดียวเท่านั้นแหละ!) รีบทำสายตานิ่งๆกลบเกลื่อนแต่ร่างบางตรงหน้ากลับไม่สะทกสะท้านเอาแต่ยิ้มอยู่อย่างนั้น
" งั้น.. "
" แต่เจ้าต้องตามใจข้า " รีบบอกขัดออกไปก่อนที่อีกคนจะพูดจบ
" ตามใจ ? "
" ใช่ตามใจ.. ถ้าข้ายอมกินอาหารนั้นเจ้าจะต้องตามใจข้า "
" ตามใจเรื่องอะไรเหรอ ? "
" ตามใจก็คือตามใจต้องระบุด้วยรึไง "
" อ่า.. ได้ข้าจะตามใจเจ้า " ตอบออกมาอย่างคนไม่คิดอะไรเพราะแค่อยากให้องครักษ์ตัวเองยอมทานข้าวเพียงเท่านั้นแต่หารู้ไม่ว่าหมาป่าเจ้าเล่ห์ของตัวเองนั้นกำลังยิ้มมุมปากอย่างถูกใจกับคำที่เจ้านายตัวเองรับปาก
คนตัวเล็กจับเข้าที่แขนแกร่งให้เดินตามซึ่งซาสึเกะก็ให้ความร่วมมืออย่างดีจนมาถึงบริเวณที่มีดอกไม้หลากสีหลายพันธ์เต็มไปหมด นารูโตะจัดการนั่งลงบนพื้นหญ้าใกล้ๆดอกไม้ดึงแขนให้คนข้างกายนั่งลงตามไปด้วย
" ทำไมเจ้าต้องพาข้ามาที่นี่ " ซาสึเกะถามเพราะเขาไม่ชอบกลิ่นดอกไม้พวกนี้เอาซะเลย มันฉุนจมูกมากสำหรับคนจมูกไวแบบเขา
" ข้าอยากให้เจ้าผ่อนคลายแล้วก็หายไวไว ดอกไม้พวกนี้เป็นสมุนไพรที่พวกข้าเอามาทำยาทั้งนั้นเลยนะ "
" แต่ข้าไม่ชอบ "
" กินได้แล้ว.. "
ไม่สนใจคำพูดของร่างสูงตักข้าวป้อนเข้าปากเรียวอย่างถือสิทธิ์จนคนถูกป้อนเริ่มอารมณ์เสียปรายตามองคนข้างๆนิ่ง ไหนบอกจะตามใจเขาแล้วนี่อะไรมาให้ดมดอกไม้ฉุนๆพวกนี้ไม่พอยังเอาข้าวตักใส่ปากเขาหน้าตาเฉยจนอยากจะดุเข้าให้ แต่คงจะเป็นเพราะรสชาติแปลกๆของอาหารมื้อนี้ทำให้ซาสึเกะไม่ได้โวยวายนารูโตะยอมตักข้าวขึ้นมากินเองอีกรอบ
" เจ้าชอบอาหารที่ข้าทำมั้ย ? " หันมาถามพร้อมกับตักกินของตัวเองไปด้วย
" เจ้าทำเอง ? "
" อื่อ ข้าใส่ของที่มีประโยชน์กับเจ้าทั้งนั้นเลยนะ ถึงสีมันจะเขียวๆดูไม่น่ากินแต่ข้าก็ตั้งใจทำให้เจ้า " ดวงตากลมหันมามองทำเอาร่างสูงทำตัวไม่ถูกก้มกินอาหารตรงหน้าต่อ
" งั้นๆ "
" ซาสึเกะ.. "
" อะไร ? "
" เจ้ายังโกรธข้าอยู่เหรอ ? "
" ใช่ "
" ข้าขอโทษนะ แต่ข้าดีใจที่ได้เจ้ามาเป็นองครักษ์ข้า " ดวงตาคมหันไปมองใบหน้าหวานแปปนึงแล้วเปลี่ยนไปมองดอกไม้สมุนไพรตรงหน้า
" ข้าถูกฝึกเวทย์มาตั้งแต่เด็กตั้งแต่เวทย์ขั้นพื้นฐานไปจนถึงเวทย์ขั้นสูงเพราะทุกคนกังวลเรื่องข้า ที่ว่าเมื่อข้าอายุครบสิบแปดปีเต็มข้าจะต้องออกไปล่าพวกเจ้ามาเป็นองครักษ์แล้ววันนั้นเป็นวันที่พระจันทร์เต็มดวงพอดี เพราะเหตุนี้ข้าถึงไม่เคยมีเพื่อนเลยสักคนตั้งแต่เกิดมาข้าไม่ได้ไปโรงเรียนเหมือนที่คนอื่นๆเขาไปกัน ชีวิตข้าได้แต่ฝึกเวทย์ ฝึกฝึกฝึกแล้วก็ฝึก จะมีก็แค่พี่ชายตัวเองที่เป็นเพื่อนคลายเหงากับตำราเท่านั้น ข้าพยายามอ่านพยายามฝึกมาสิบกว่าปีเพื่อที่พอข้าสิบแปดปีข้าจะได้พวกเจ้ามาเป็นองครักษ์แล้วข้าจะได้มีเพื่อนอยู่กับข้าไปตลอด ข้าเสียใจที่เกือบทำเจ้าตายแต่ข้าก็ดีใจที่ข้าได้มีองครักษ์เหมือนกับคนอื่นๆในบ้านถึงแม้ว่าจะเจ้าไม่มีความเต็มใจเลยสักนิด ข้าไม่เสียใจที่เจ้าคิดแบบนั้นหรอก.. "
" ... "
" เพราะข้าเชื่อว่าข้าสามารถทำให้เจ้าชอบข้าได้.. และยอมรับในตัวข้า "
คำพูดของคนตัวเล็กทำให้ดวงตาคมที่กำลังมองดอกไม้สั่นระริกพร้อมกับหัวใจที่มันสั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนแต่กริยาแบบนี้ใช่ว่าเขาจะยอมปล่อยให้คนข้างๆเห็น รีบก้มหน้าก้มตากินข้าวกลบเกลื่อนพยายามทำหน้านิ่งไม่ให้นารูโตะดูออกว่าเขาแอบอ่อนไหวไปกับคำพูดนั่น
" ซาสึเกะ.. "
" อะไร.. "
" เจ้าเป็นมนุษย์หมาป่าตั้งแต่เกิดล่ะเปล่า ? "
" ใช่ .. "
" เจ้ามีเพื่อนละเปล่า ? "
" เคยมี "
" เคยมีงั้นเหรอ.. ? " คำตอบของซาสึเกะทำให้นารูโตะสับสนเล็กน้อย
งั้นตอนนี้ก็ไม่มีน่ะสิ ?
" ทำไม.. "
" เจ้าอย่าถามมากจะได้มั้ย " น้ำเสียงนิ่งๆพูดอย่างรำคาญตัดประโยคของผู้เป็นนายจนคนตัวเล็กหน้าง่ำ ก็เขากำลังพยายามเรียนรู้กันและกันอย่างที่พี่เขาบอกอยู่นี่นา
" ทำไมเจ้าชอบดุข้าจังเลยซาสึเกะ" พูดอย่างคนน้อยใจใบหน้าหวานสลดอย่างเห็นได้ชัด
" ก็ข้าเป็นของข้าแบบนี้แล้วข้าก็ยังโกรธเจ้าอยู่ "
" แต่ข้า.. "
" ... "
" พยายามทำให้เจ้าเปิดใจยอมรับข้านะอยู่นะ "
“ ... “
ดวงตากลมสบเข้าที่ดวงตาคมอย่างออดอ้อน ใบหน้าหวานที่หันมาทางองครักษ์ตัวเองอย่างคนน่าสงสารทำให้ร่างสูงมองไปทางอื่นทำเป็นไม่สนใจ เพราะถ้าหากเขายังจ้องดวงตากลมใสตรงหน้าอยู่อย่างนี้ต่อไปมีหวังใจอ่อนแน่ ซึ่ง.. เขาไม่ชอบให้ตัวเองเป็นแบบนั้นแค่เผลอใจแกว่งกับคำพูดนั่นกับเคลิ้มไปกับกลิ่นหอมอ่อนๆก็เกินพอแล้ว
" ซาสึเกะ "
ฟุบ..
จู่ๆ คนที่ถูกเรียกชื่อกลับล้มตัวลงนอนบนตักนิ่มอย่างถือวิสาสะทั้งๆที่คนตัวเล็กยังทานมื้อเช้าไม่หมด ทำให้ต้องรีบวางชามข้าวในมือบนหญ้าข้างๆตัวเองเหมือนคนรู้หน้าที่ อนุญาตให้ร่างสูงทำได้ตามใจชอบอย่างไม่มีข้อกังหา
" ข้าจะนอน.. "
" อื่อ "
" บางทีถ้าเจ้าตามใจข้าแบบนี้บ่อยๆข้าอาจจะยอมเปิดใจให้เจ้า " พูดจบก็หลับตาลงปิดสนิท
นารูโตะอมยิ้มกับองครักษ์เอาแต่ใจตาก็สำรวจใบหน้าหล่อของคนตรงหน้าไปด้วย หัวใจดวงน้อยๆที่เคยแกว่งเวลาเห็นร่างแกร่งเป็นประกายสวยตามต้องแสงจันทร์ในตอนนี้กลับสั่นรัวเพราะใบหน้าหล่อในระยะใกล้ สัตว์อสูรพออยู่ในคราบมนุษย์แล้วดูดีแบบนี้ทุกคนละเปล่านะ..
นิ้วเรียวเกลี่ยเส้นผมปรกหน้าของร่างสูงออกเบาๆเพราะกลัวคนที่หลับอยู่จะตื่นขึ้นมา ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบยาสมุนไพรในถาดมาทาบาดแผลให้ตามตัวตามแขน หลับแบบนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้ทำอะไรได้สะดวกไม่ต้องมาโวยวายหรือว่าทำหน้านิ่งส่สงสายตาเย็นชาใส่เขาอีก
นารุโตะกำลังนั่งอ่านหนังสือไปเรื่อยโดยที่ตักอุ่นยังทำหน้าทีเป็นหมอนหนุนให้กับร่างสูงอย่างดี ขาที่ชาแล้วชาอีกทำให้คนตัวเล็กกระดิกเท้าเพียงนิดพอให้เลือดได้ไหลเวียนบ้าง นี่มันก็บ่ายกว่าๆแล้วแต่ซาสึเกะก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น
" มาอยู่นี่เอง.. "
คนถูกทักเงยหน้าขึ้นไปมองบุคคลมาใหม่ที่มายืนอยู่ข้างๆเขาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง รอยยิ้มหวานระบายออกมาให้กับชายหนุ่มหน้าตาดีอย่างเป็นกันเองเพราะความสนิทสนมที่มีอยู่พอตัว
" ตามหาข้าเหรอ ? "
" ใช่.. พี่ชายเจ้าเรียกหาเจ้าตั้งนานแต่เจ้าก็ไม่โผล่ออกมาข้าเลยออกมาตามแทน "
" แล้วเจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าอยู่นี่ "
" หึ.. ไม่เห็นยาก ข้าก็ตามกลิ่นเจ้ามาน่ะสิที่สำคัญกลิ่นของเขาน่ะข้ารับรู้ได้ดีอยู่แล้ว แล้วข้าก็พอจะเดาถูกว่าเขาอยู่กับเจ้า “ ร่างสูงปรายตามองไปที่คนหลับสนิทก่อนจะหันกลับมาพูดกับนารูโตะต่อ
“ ดูท่าเขาคงจะเจ็บน่าดู “
“ เจ้ารู้.. ? “
“ รู้สิ.. ทั้งเรื่องลวดลายบนตัวเขา บาดแผลตามตัวหรือแม้กระทั่งเสียงเห่าหอนของเขาเมื่อคืน จริงๆข้าอยากจะออกไปช่วยเขานะแต่ข้าถูกตราประทับสะกดไว้ เดอิดาระไม่ยอมปล่อยข้าออกไปข้างนอกทั้งๆที่ข้าก็ควบคุมมันได้แล้ว “
“ เห่าหอนเหรอ เสียงหอนเมื่อคืนคือเสียงของซาสึเกะอย่างนั้นหรอ ? “
“ อ่าฮะ.. มันเป็นสัญญาณเรียกฝูงของตัวเองน่ะเมื่อวานเขาคงจะโดนใครสักคนทำร้าย “
“ อ่า.. ข้าเห็นลอยกรงเล็บบนตัวเขาด้วย “
“ แล้วเจ้าก็ใช้เวทย์รักษาแผลให้เขาด้วยใช่มั้ย ? “
“ แปลกเหรอที่ข้าแค่ไม่อยากให้เขาตาย.. “
“ เปล่าหรอก ข้าไม่แปลกใจว่าทำไมเขาถึงตัวติดอยู่กับเจ้าถึงแม้ว่าเขาอาจจะยังไม่ยอมรับในตัวเจ้าก็เถอะ ทั้งๆที่หมาป่าแบบเราๆต้องการความอิสระไม่ยึดติดอยู่กับใคร แต่ยังไงคนที่ขึ้นชื่อว่าเจ้านายคอยดูแลรักษาประคบประหงมดีแบบนี้มีสุนัขตัวไหนบ้างละที่อยากจะห่างเจ้านายตัวเอง “
“ คำพูดของเจ้ามันทำให้ข้ารู้สึกดีนะ แต่ข้าว่าไม่หรอกเขาน่ะไม่สนใจข้าทำตัวนิ่งๆใสแล้วก็ทำท่าทางรำคาญใส่ข้าตลอดเลย.. “
“ นารูโตะเจ้าอยากรู้อะไรในสิ่งที่เจ้าไม่รู้แต่ข้ารู้มั้ย ? “
“ อะไรเหรอ ? “
“ ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกชายของหัวหน้าเผ่าแวร์วูฟล์ นิสัยเอาแต่ใจตัวเองเหมือนคนถูกตามใจน่ะที่หนึ่งเลยนะ “
!!!!!!!!!!
“ เจ้าควรปลุกเขาเร็วๆดีกว่าเดอิดาระอยากเจอพวกเจ้าแล้ว ข้ายังไม่อยากโดนอดอาหารว่างของข้านะ“ รอยยิ้มองครักษ์ของผู้เป็นพี่ไม่ได้ทำให้ความตกใจของร่างบางหายไปเลยสักนิด
ไม่แปลกล่ะที่จะตกใจ ก็เขาดันไปจับลูกชายของหัวหน้าเผ่ามนุษย์หมาป่าซะนี้ นารูโตะ.. เล่นของสูงเข้าให้แล้ว แล้วนี่จะยกฝูงมาตะปบกินเนื้อเขาละเปล่าเนี่ย
T A K E
ลูกชายแห่งโลกเวทย์มนต์เล่นของสูงไปล่าลูกชายหัวหน้าเผ่าแวร์วูฟล์มาซะงั้นน่ะ
ไม่หรอก.. น้องโตะออกจะน่ารักตามใจขนาดนี้ คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ยอมรับลูกสะใภ้ เอ๊ย!!
ยอมรับให้เป็นเจ้านายได้อยู่แล้วเน๊อะ! ว่าแต่.. คุณองครักษ์ของท่านพี่เดอิดาระจะเป็นใครกันน้า อิอิ
เจอกันตอนหน้าจ้ะ J
ความคิดเห็น