คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ::cute boy 3:: 100%
3
“คยองซู ทำไมไม่ทำข้าวกล่องไปด้วยล่ะ”
เสียงแม่ของผมที่อยู่ในครัวดังขึ้น วันนี้เป็นวันที่ผมกับเซฮุนต้องไปสวนสนุกกัน แล้วด้วยความที่ว่าเทามันปากมากครับ มันเลยไปบอกแม่ว่าผมมีเดท แถมกับผู้ชายอีกด้วย ตอนแรกผมจะดีใจสักหน่อยคิดว่าแม่จะรับไม่ได้ แต่ที่ไหนได้...แม่ดันเห็นด้วยซะงั้นครับ
“ร้านข้าวแถวนั้นก็มีขายครับแม่ ไม่ต้องทำหรอก”
“ไม่ได้! การเดทครั้งแรกมันเป็นอะไรที่สำคัญมากเลยนะลูก ยังไงลูกก็ต้องมาทำข้าวกล่องเดี๋ยวนี้เลย” แล้วผมก็ต้องไปทำข้าวกล่องตามท่านแม่สั่งครับ ขัดไม่ได้ครับ เดี๋ยวบ้านบึ้มผมขี้เกียจมาเก็บกวาดเศษแก้ว อาหารที่ผมจะทำไปคือ ‘สปาเกตตี้’ เพราะผมคิดว่ามันเป็นอาหารที่ผมทำได้ดีที่สุดแล้ว หลังจากที่ผมเตรียมอาหารใส่กล่องเรียบร้อย ผมก็หยิบร่มมาใส่กระเป๋าแล้วเตรียมตัวออกไป
“ผมไปแล้วนะแม่ สวัสดีครับ”
“ไปดีมาดีนะลูก เอ้อ! แม่ลืมถามไป หนูเซฮุนเขาหล่อมั้ยลูก”
“ก็ฮอตอยู่นะครับ ทำไมเหรอครับ”
“อุ๊ย! จริงเหรอ แม่ดีใจจัง แม่จะได้ลูกเขยหล่อๆแล้ว!”
เอ่อ...แม่ครับ แม่ไม่ค่อยเลยนะ - -
วันนี้ผมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขาสั้นสีฟ้า ความจริงผมอยากจะใส่สีดำมาอ่ะแหละ แต่โดนแม่บังคับให้ใส่ เขาสั่งอะไรก็ต้องทำครับ เพราะแม่คือ เพชรฌฆาตแห่งบ้านผมนั่นเอง...
ณ สวนสนุก Never Land
ไม่นานผมก็มาถึงสวนสนุก ที่นี่เป็นสวนสนุกที่พึ่งเปิดใหม่ได้ไม่กี่เดือนนี่เอง ผมมองหาคนที่นัดผมมาในวันนี้ แต่ก็กลับไม่เจอ ผมเลยยืนรออยู่ตรงหน้าสวนสนุก
“ฮืออออออ! ลูกโป่งของป๋มมม!” ห่างจากผมไปไม่มาก มีเด็กผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งกำลังร้องไห้ เนื่องจากว่าลูกโป่งของเขา ไปติดอยู่ตรงต้นไม้ ผมที่กำลังเดินเข้าไปช่วยก็หยุดอยู่ชะงักลง เมื่อเห็นผู้ชายที่หน้าตาคุ้นเคยเดินเข้ามาหาเด็ก
“เป็นอะไรครับเด็กน้อย”
“ลูกโป่งของผม มันติดอยู่บนนั้น ฮือออ”
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่ชายจะไปเอามาให้เอง”
เซฮุนเดินไปที่ต้นไม้แล้วยื่นมือไปเอาลูกโป่งที่อยู่บนต้นไม้ ก่อนจะกลับมาพร้อมกับยื่นมันเคยให้กับเด็ก
แล้วลูบหัวเบาๆ
“เป็นเด็กดีนะ ^^”
“ขอบคุณฮับ!” แล้วเด็กน้อยคนนั้นก็วิ่งไปจากไป เซฮุนที่พอเห็นผมก็ยิ้มให้
“อ้าว รุ่นพี่”
เซฮุนยิ้ม...อย่างอ่อนโยน ซึ่งมันเป็นยิ้มที่ผมไม่เคยเห็น เวลาที่เขายิ้ม วันนี้เขาดูอบอุ่นผิดจากเมื่อก่อน
“สวัสดี”
“ครับ สวัสดี พี่รอนานหรือยัง”
“ไม่หรอก นายแหละรอนานมั้ย”
“ไม่หรอกครับ เพื่อพี่มันไม่นานเลย” ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมรู้สึก ว่าเซฮุนเปลี่ยนไปมาก
เซฮุน ไม่ใช่คนเดิม...
“ทำไมน้ำเสียงนายถึงดูเศร้าขนาดนั้น ย่าห์! เอาเซฮุนคนเดิมกลับมาเดี๋ยวนี้นะ!” ผมต่อยที่ไหล่ของเซฮุน แล้วก็จับหน้าเขายืดหดไปมา เซฮุนยิ้มแต่ตอนนี้ไม่ใช่ยิ้มอ่อนโยน มันคือยิ้ม...
แบบขี้เล่น -////-
“อยากให้เซฮุนคนเดิมกลับมาจริงๆเหรอ”
“ก็จริงน่ะสิ นายเป็นแบบนี้ฉันอึดอัดนะ”
“หอมแก้มผมก่อนสิ เซฮุนคนเก่าบอกว่าถ้าไม่หอมแก้มเขาจะไม่กลับมาน้า~”
“ไม่เอา”
“รุ่นพี่ครับ” แล้วเซฮุนก็มาในหมวดขรึมอีกแล้ว...
ผมล่ะเกลียดอีท่าทางแบบนี้จริงๆ
ทำก็ได้...
จุ๊บ!
“พอใจยัง”
“รุ่นพี่น่ารักที่สุดเลย!” แล้วเซฮุนก็มาจุ๊บแก้มผมอีก เอ่อ เดี๋ยวนะ นี่มันวันที่เราต้องดูใจกันไม่ใช่เหรอ
แล้วทำไมผมรู้สึกว่าตอนนี้ เราสองคนหวานแหวนกันจัง
ไม่จริงงงงงงง!
.......................................................................................................50...............................................................................................................
.ไรท์มาอัพแล้วน้า ขอโทดที่อาทิตที่แล้วไม่ได้อัพนะคะ ช่วงนั้นเตรียมสอบอยู่ เดี๋ยวพน.ไรท์ มาอัพร้อยเปอร์ให้น้า ขอบคุณที่ติดตามกันค่ะ 1 เม้น 1 กำลังใจ งุงิ
ลงรูปหน่อย อิอิ
รูปนี้ทำเอาไรท์ฟินข้ามวันข้ามคืนค่ะท่าน น่ารักมากกก
ต่อละน้าา
“เล่นอะไรดีครับ” หลังจากที่พวกผมคุยกันเสร็จก็เดินเข้ามาภายในโซนของเครื่องเล่น สวนสนุกแห่งนี้เต็มไปด้วยเครื่องเล่นมากมาย ไม่ว่าจะเป็นไวกิ้ง ม้าหมุน เฮอร์ริเคน
“บ้านผีสิง” ผมที่ชอบเข้าบ้านผีสิงมาตั้งแต่เด็กๆ บอกกับเซฮุน แล้วเซฮุนก็น่าซีดไปนิดนึง
ฮันแน่…กลัวผีล่ะซี่~
“พี่แน่ใจนะ ว่าจะไปบ้านผีสิงอ่ะ ไม่กลัวเหรอ”
“ไม่หนิ หรือว่านายกลัว” ผมจ้องตาไปหาเซฮุน แล้วก็ทำท่าน่ากลัวใส่
“อยากโดนจูบก่อนเข้าหรือไง”
พอผมได้ยินดังนั้นผมก็เก็บมือแล้วเปลี่ยนสีหน้าไปเป็นเหมือนเดิม ใครอยากจะโดนไอ้เด็กนี่จูบกันล่ะ แค่เมื่อตอนเช้าก็อายจะแย่ละ แล้วเราก็เดินไปบ้านผีสิงด้วยกัน โดยที่ระหว่างทางไม่ได้พูดอะไรกันเลยสักคำ หลังจากที่เซฮุนซื้อตั๋วเสร็จแล้ว เราก็เข้าไปในบ้านผีสิง และผมรู้สึกว่า...มีใครมาจับแขนผม
“นี่ เซฮุนนายจะมาจับแขนฉันทำไมฮะ”
“ก็ผมกลัวนี่ พี่รีบๆเดินเลย”
เซฮุนที่ตอนแรกๆเดินนำผม กลายมาเป็นเกาะผมแทนซะงั้น เฮ้อออ~ เด็กหนอเด็ก ตลอดทางที่เดินมาก็มีผีโผล่ออกมา ผมที่เอาแต่สวัสดีพวกเขาจนลืมดูคนข้างหลัง ซึ่งตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้...
เซฮุนหายไป!
“เซฮุน เฮ้! นายอยู่ไหน ได้ยินพี่มั้ยย!”
“….”
ได้แต่ความเงียบสงับกลับมาหาผม เขาหายไปไหนแล้วนะ ตอนแรกๆยังอยู่ข้างหลังผมเลยนี่นา ผมเดินหาเซอุนและตะโกนเรียกเขาไปเรื่อยๆ แต่ไม่เคยได้ยินเสียงที่คุ้นหูนั้นตอบกลับมาเลยสักครั้ง
“เซฮุน! นายอยู่ไหน!”
เสียงของผมเริ่มสั่น ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมน้ำตาของผมถึงไหลออกมา
เซฮุน...นายทิ้งฉันเหรอ?
“เซฮุน นายอยู่ไหน ออกมาเดี๋ยวนี้นะ คนบ้า!”
“ฮึก นายกล้าทิ้งฉันเหรอ ไอ้เด็กบ้า...”
หมับ
อยู่ดีๆก็มีคนเข้ามากอดผมจากด้านหลัง ผมไม่รู้ว่าเป็นใครเพราะว่ามันมืดมากๆ แล้วเขาก็หันตัวผมมาเผชิญหน้าแล้ว ประกบริมฝีปากผมอย่างแผ่วเบา และเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ คนตรงหน้ากำลังตักตวงความหวานจากปากของผม ผมที่ตอนนี้ทุบเอาของคนตรงหน้าเนื่องจากเริ่มหายใจไม่ออก และแล้วน้ำตาผมก็ไหลมากขึ้นกว่าเดิม เซฮุนหายไป แล้วยังมาโดนใครก็ไม่รู้มาจูบอีก
ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ
“คยองซู...”
เมื่อได้ยินเสียงเรียกจากร่างสูงที่ได้จูบผมไปเมื่อกี้ทำให้ผมได้รู้ว่าเขาคือ เซฮุน
“เซฮุน เด็กบ้า! ใครให้นายมาจูบฉัน”
“ผมขอโทษ…”
“นายหายไปไหนมา รู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วงแทบแย่ ฉันคิดว่านายทิ้งฉันไปแล้วซะอีก!”
“ผมไม่ทิ้งพี่หรอก ต่อให้ตายผมก็ไม่ทิ้ง”
“แล้วนายจูบฉันทำไม”
“ผมขอโทษ”
“นายรู้มั้ยว่าฉันคิดว่าจะโดนผู้ชายลวนลามซะอีก นายก็รู้ว่าฉันจูบใครไม่ได้นอกจากนาย!”
“ฮะ...เมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรนะ!”
ความคิดเห็น