severe pain เจ็บ... [KRISTAO]

ลำดับตอนที่ #4 : เจ็บ...04

“เซฮุนมึงไปไหนมาทำไมเมื่อคืนไม่กลับห้อง” จื่อเทาถามเซฮุนออกไปด้วยความเป็นห่วงเมื่อเซฮุนเปิดประตูห้องเข้ามา เซฮุนทำเพียงเดินเลยผ่านจื่อเทาไปโดยไม่สนใจจื่อเทาเลย จื่อเทาจึงจับข้อมือของอีกฝ่ายเอาไว้ไม่ให้เดินหนีเขา

“ปล่อยกู กูง่วงอยากนอน” เซฮุนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ก่อนจะหันหน้ามาเผชิญกับจื่อเทา

“บอกกูก่อนสิว่ามึงไปไหนมา” จื่อเทาก็ยังคงไม่เลิกถามว่าอีกฝ่ายหายไปไหนมา ปล่อยให้เขารอจนแทบไม่ได้นอนเหมือนกัน แต่ยังไม่ได้รับคำตอบสายตาของจื่อเทาก็ไปมองเห็นรอยแดง ๆ ที่ซอกคอขาว

“ไปหาแฟนมา เลยนอนค้างบ้านแฟน” จื่อเทาถึงกับจุกกับคำพูดของเซฮุน แฟนอะไรกันก็ไหนพึ่งบอกไปว่าโดนแฟนบอกเลิก

“แฟน... มึงเลิกกันแล้วไม่ใช่หรอ” จื่อเทาถามออกไปก่อนจะกำข้อมือของเซฮุนแน่น

“แฟนใหม่” แค่คำพูดสั้น ๆ จากปากของเซฮุนมันก็ทำให้จื่อเทาเจ็บลึกลงไปที่หัวใจ แฟนใหม่ จื่อเทาค่อย ๆ ปล่อยข้อมือของเซฮุนก่อนหันหลังให้อีกฝ่ายพร้อมปล่อยน้ำตาออกมา เพราะคำว่าเพื่อนหรือเปล่าจื่อเทาถึงไม่มีคุณสมบัติพอที่จะให้เป็นแฟน หรือเพราะคำว่าไม่ได้รัก

“วันนี้กูไปเรียนสายนะพวกมึงไปกันก่อนเลย” เซฮุนพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป

สุดท้ายจื่อเทาก็ไม่เคยสำคัญในสายตาของเซฮุน

“มึงไปไหนมาเนี่ย มึงรู้ไหมว่าจื่อเทามันรอมึงจนแทบไม่ได้นอน!” พอเซฮุนเข้ามาในห้องนอนก็เจอจงอินขึ้นเสียงใส่ หึก็แบบนี้ล่ะนิสัยของคิมจงอิน

“จะให้กูกลับมาทำไมในเมื่อพวกมึงกำลังมีความสุขอยู่ไม่ใช่หรอ” จงอินถึงกับนิ่งเงียบไปกับคำพูดของเซฮุน ก่อนจะดึงตัวเซฮุนให้เข้ามาใกล้ตัวก่อนจะกระซิบถาม

“มึงรู้อะไร” เซฮุนยกยิ้มขึ้นเลกน้อยกับคำถามของจงอิน คิดว่าเขาโง่มากขนาดนั้นเลยหรอ คิดว่าทำอะไรกันแล้วคนอื่นเขาจะไม่รู้เลยใช่ไหม

“กี่ครั้งแล้วล่ะ ได้กับมันมากี่ครั้งแล้วล่ะ!!!” เซฮุนตะโกนใส่หน้าจงอินก่อนจะผลักตัวของอีกฝ่ายให้ห่างออกไป เซฮุนเหมือนคนโดนทรยศจื่อเทารู้ว่าเขารักจงอิน จงอินก็รู้ว่าเขารักมันมากแค่ไหนแต่ดูสิ่งที่พวกมันทำ หักหลังกันได้ลง

“เซฮุนกูกับมันไม่ได้มีอะไรกัน!” จื่อเทาที่เข้ามาในห้องพอดีถึงกับเบิกตากว้างเมื่อได้ยินในสิ่งที่เซฮุนพูดออกมา ก่อนจะพยายามแก้ตัวเรื่องแบบนี้มันไม่ควรรู้

“อ้าวงั้นหรอ แล้วไอ้เสียงครางเมื่อคืนในห้องนอนมันของหมาตัวไหนกันว่ะ หึพอกูไม่อยู่ก็เอากันจนลืมไปเลยหรือไงว่านี่มันไม่ใช่ห้องของพวกมึงแค่สองคน คิดหรอว่ากูจะไม่รู้ ลับตากูพวกมึงมีความสุขจังนะวันหลังก็เอากันตอนกูอยู่ก็ได้เพื่อกูอยากร่วมแจมอยู่” เซฮุนพูดจบก็เดินเข้าห้องนอนไป ปล่อยให้จื่อเทามองตามด้วยความเจ็บปวด ทำไมสุดท้ายเขาคนนี้ถึงเจ็บปวดที่สุด

“เหี้ยเอ๊ย!!!” จื่อเทาสบทออกมาเสียงดังก่อนจะหันหน้าไปมองจงอิน ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายพร้อมใช้มือกระชากคอเสื้อของจงอินอย่างแรง

“กูต้องทำไงวะ จงอินมึงบอกกูที” จื่อเทาปล่อยมือจากคอเสื้อของจงอินก่อนจะซบหน้าลงกับแผ่นอกกว้างของจงอินพร้อมกับปล่อยน้ำตาออกมาอย่างเจ็บปวด

“กูควรหยุดสิ่งที่ผิดนี้ยังไง” ต่อให้ร้องไห้มากกว่านี้สิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้วก็ไม่สามารถแก้ไขมันได้ สิ่งที่ผิดไปแล้วก็ไม่สามารถถูกได้

นับวันความเป็นเพื่อนสนิทกันค่อย ๆ หายลงไป ค่อย ๆ ก้าวถอยห่างกันทีละนิด ๆ จนห่างไกล ถ้าเขารู้ว่าสิ่งตอบแทนของการคิดเกินเลยกับเพื่อนมันเป็นแบบนี้เขาจะไม่คิดแบบนั้นกับเพื่อนของตัวเองเลย มีแต่เจ็บกับเจ็บ ต่อให้อยากเหมือนเดิมมากแค่ไหนสุดท้ายมันก็ไม่เหมือนเดิม

“เซฮุนมันจะย้ายห้องไปอยู่กับแฟนมัน” จงอินพูดขึ้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูของตัวเองขึ้นมากดเล่น ทั้ง ๆ ที่จิตใจตอนนี้เขาไม่ได้อยากเล่นอะไรในโทรศัพท์เครื่องนี้เลยด้วยซ้ำ ตอนนี้จิตใจของเขากังวลจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว ไม่ใช่เรื่องของเซฮุนหรอกที่ทำให้เขากังวลแต่เป็นเรื่องของจื่อเทาต่างหาก

“อืมกูรู้แล้ว” จื่อเทาตอบออกมาก่อนจะยกยิ้มขึ้นน้อย ๆ “มันคงเกลียดกูมากสินะ” รอยยิ้มยังคงแต้มขึ้นอยู่บนใบหน้าแต่กลับเป็นรอยยิ้มที่ไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย รอยยิ้มแห่งความเจ็บปวด

“แล้วมึง...” จงอินละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะหันมามองหน้าของจื่อเทาเขาไม่กล้าถามในสิ่งที่ใจของตัวของเขากลัว เขากลัวเขาตอบที่จะได้ยิน

“กูจะย้ายคอนโด” ถึงจงอินจะถามไม่จบแต่จื่อเทาก็รู้คำถามนั้นดี คำถามที่จงอินไม่อยากจะถาม

“มึงไม่ย้ายได้ไหม อยู่กับกูไม่ได้หรอ” จงอินพูดพร้อมเอามือหนาของตัวเองเข้าไปจับกับมือบางของจื่อเทาเอาไว้ กลัวเหลือเกินกลัวที่จะไม่มีจื่อเทาเคียงข้างกาย คิมจงอินคนนี้กลัวเหลือเกิน

“หึพอเถอะจงอิน กูยอมมึงมาหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้กูขอเถอะอย่าให้กูเสียเพื่อนแบบมึงไปอีกคนเลย” จื่อเทาดึงมือบางของตัวเองออกจากมือหนาของจงอินก่อนจะมองหน้าจงอินอย่างขอร้อง

“แค่นี้กูก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว”

“กูก็เจ็บเหมือนกัน มึงจะไปแคร์มันทำไมว่ะในเมื่อกูคนนี้พร้อมที่จะอยู่เคียงข้างมึงไปตลอด คิมจงอินคนนี้ที่รักมึง ไม่ใช่โฮเซฮุน” พูดไปก็เท่านั้น แค่สายลมที่พัดผ่านเป็นเพียงอากาศที่ไร้ตัวตน คนที่ไม่ใช่มันก็ไม่ใช่อยู่ดี

“คนที่กูต้องการให้เคียงข้างกายคือโอเซฮุน ไม่ใช่คิมจงอิน มึงกับกูมันก็ไม่ต่างกันหรอกนะ รักคนที่เขาไม่ได้รักเรา”

“แล้วทำไมมึงไม่รักคนที่เขารักมึงบ้าง”

“งั้นมึงลองถามตัวเองบางสิ ว่าทำไมมึงไม่รักคนที่เขารักมึง” จบคำพูดของจื่อเทาจงอินถึงกับเงียบ ไม่มีอะไรให้พูดต่อ คำพูดของจื่อเทามันชัดเจน

“ขอบคุณพี่มากนะที่ให้ผมมาอยู่ด้วย” เซฮุนพูดขอบคุณรุ่นพี่ที่ให้เขามาอาศัยอยู่ที่คอนโดด้วย จะให้เขาทนอยู่ที่ห้องนั้นก็คงไม่ไหวมันน่าขยะแขยงเกินไป สกปรก

“ก็เราเป็นแฟนพี่นี่จะขอบคุณทำไม” คริสพูดก่อนจะดึงเอวบางของเซฮุนให้เข้ามาใกล้ตัวของเขาก่อนจะกดจมูกโด่งลงไปบนซอกคอขาวเบา ๆ ที่จริงอย่าเรียกแฟนเลยเรียกว่าคู่นอนยังดูดีกว่าเพราะคริสกับเซฮุนพึ่งเจอกันได้ไม่นานแต่กลับมีความสัมพันธ์ทางกายตั้งแต่คืนแรกที่เจอกัน

“แฟนเลยหรอครับ” เซฮุนพูดพร้อมหัวเราะเล็กน้อย เขารู้ดีว่าคริสไม่ใช่คนดีอะไรนักก็แค่ผู้ชายชอบเที่ยวกลางคืนกินทิ้งขว้างไปทั่ว แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่มีข้อดีข้อดีของคริสคือการเอาใจเก่งดูแลดีและลีลาเด็ด เซฮุนถึงติดใจ

“คิดว่าพี่ไม่จริงจังกับเราหรอ เราคนแรกเลยนะที่พี่ยอมให้เข้ามาอยู่ในห้องนี้” คริสพูดพร้อมใช้มือหนาลูบเส้นผมนุ่มของเซฮุนเล่นอย่างนึกหมั่นเขี้ยว เซฮุนภายนอกอาจดูเป็นคนแข็ง ๆ แต่จริง ๆ แล้วแต่เซฮุนเป็นคนอ่อนแอ วันแรกที่เขาเจอเซฮุนในผับเซฮุนกำลังร้องไห้และนั้นมันทำให้เขาเข้าไปคุยกับอีกฝ่าย เพราะเซฮุนเมาหนักเลยเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟัง และมันก็น่าสนใจ

ทำให้คนอื่นเจ็บปวดเล่น งานถนัดของคริสเลยล่ะ