คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Your life ไม่อยากได้ฉันขอนะ :: Chapter 3
Chapter 3
เมื่อมาถึงห้องเขาก็จับผมเหวี่ยงลงพื้นอย่างไม่ออมแรง จุกจนร้องไม่ออก แถมตอนที่ล้มถึงพื้นผมดันใช้มือข้างที่เป็นแผลยันไว้อีก เจ็บจนไม่รู้จะอธิบายยังไง เขาเดินหายเข้าไปในห้อง สักพักก็กลับออกมาพร้อมโซ่เส้นใหญ่ในมือ
..ข เขามีของแบบนั้นอยู่ในห้อง?
มือหนากระชากขาผมโดยไม่ทันตั้งตัวแล้วลากไปยังเสาตรงมุมห้อง เหล็กเส้นใหญ่ถูกคล้องไว้เสา ผมเห็นดังนั้นจึงรีบคลานหนีทันที ช่างความเจ็บเถอะการเอาตัวรอดสำคัญกว่า แต่ดูเหมือนสังขารจะไม่เอื้ออำนวย เขาตามมาลากขาผมไปอีกครั้งจนหน้าเกือบฟาดพื้น เพียงแค่รู้สึกถึงความเย็นของเหล็กผมก็รู้แล้วล่ะว่าผมคงไม่รอด..
“คุณไม่มีสิทธิ์มาล่ามผมนะ!”
“ฉันเอานายมาให้เลี้ยงแบมแบมในห้องนี้ไม่ใช่มาฆ่าตัวตายหรือหนี”
“…………………………..”
“แต่นายกลับทำนอกเหนือคำสั่งฉันเอง” เขามองผมด้วยสายตาเรียบนิ่งแต่แฟงไปด้วยความดุดดัน ส่วนผมก็จ้องกลับเขาไปอย่างไม่ยอมแพ้ ยอมรับเลยว่าโกรธมากที่เขามาทำกับผมแบบนี้ นี่มันชีวิตผม ผมยังไม่ได้ยกให้เขาเลย แต่เขาโมเมเองว่าเป็นของเขา เหอะ!
“แบมแบมรู้ตัวใช่มั๊ยว่าตัวเองพลาด” เป็นเขาที่ละสายตาออกไปก่อน แล้วหันไปพูดเสียงเย็นที่ยืนกุมมือก้มหน้าอยู่ด้านหลัง
“รู้ครับมาร์ค”
“จะให้ฉันทำไง”
“ตีหนูแบก็ได้” ไม้ที่ไม่รู้ว่าเด็กน้อยไปเอามาตอนไหนถูกส่งไปให้ชายร่าสูงตรงหน้า ก่อนที่แบมแบมจะมายืนอยู่ตรงหน้าผมโดยหันหลังให้เขา
เด็กน้อยมีแววตาหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็ไม่ร้องขอความเห็นใจแต่อย่างใด ปากเล็กเม้มแน่นอย่างเตรียมใจ
ฟึ้บบบ!!
ร่าเล็กเด้งไปตามแรงไม้ น้ำตาที่คลอหน่วยในดวงตาถูกกระพริบถี่ๆเพื่อไม่ให้ไหลออกมา มันทำให้ผมสงสารเขา แต่ผมเข้าไปช่วยไม่ได้เพราะโซ่มันสั้นเกินไป
ฟึ้บบบ!!
ฟึ้บบบ!!
“อึก พอแล้วคุณ ฮึก ย อย่าทำแบมแบม พอได้แล้ว” เขาไม่ฟังยังคงลงมือต่อไป ผมพยายามเอื้อมมือไปคว้าแบมแบมไว้แต่ก็ไม่ถึง โซ่ที่คล้องเท้าผมมันขูดจนเจ็บแสบไปหมด แต่ช่างมันเถอะ เด็กน้อยตรงหน้าสำคัญกว่า
“ค คุณพอ ฮือออ แบมแบมเดินมา ฮึก เดินมา” เด็กน้อยหลับตาข่มความเจ็บ ไม่ยอมเดินมาตามคำสั่งผม ทำไมต้องยอมด้วย ส่วนเขาก็ใจร้ายมาก ใจร้ายมากจริงๆ
เพี้ยะ!!
“โอ้ยยยย ฮึก” ในที่สุดผมก็ดึงชายเสื้อของเด็กน้อยเอาไว้ได้จนเจ้าตัวถลาเข้ามาในอ้อมกอดผม ส่งผลให้ไม้พลาดโดนไหลผมเต็ม มันแรงจนผมอยากจะลงไปชักดิ้นชักงอบนพื้นเพื่อระบายความเจ็บ แบมแบมทนไปได้ยังไง
“คุณ ฮึก ใจร้ายที่สุด” ผมกอดร่างเล็กไว้แน่น ซึ่งแบมๆก็กอดตอบผมเช่นกัน
“โดนตีแค่นี้มันไม่ตายหรอก”
“คุณมันโรคจิต”
“ไม่รู้อะไรอย่ามาพูด คนอ่อนแอเท่านั้นแหละที่อยู่ไม่รอด” เขาเหวี่ยงไม้ในมือทิ้งก่อนจะเดินออกไป
เหอะ! ไปได้ก็ดี ไปไกลๆเลย ไม่ต้องกลับมาเลยยิ่งดี คนใจร้าย
“เจ็บมั๊ยแบมแบม” ผมถาม ซึ่งได้รับการส่ายหน้าตอบกลับมาเท่านั้น แต่เพราะความเปียกชื้นบริเวณหัวไหล่ทำให้รู้ว่าเด็กน้อยกำลังร้องไห้ ร้องเงียบๆโดยไม่มีเสียงสะอื้นเลยสักนิด
“ทำไมต้องรับไม้แทหนูแบด้วย หนูแบโดนตีตรงแพมเพ่อเอง” พูดเสียงอู้อี้ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา สงสัยอายล่ะมั้ง
“ตีแรงขนาดนั้นมีแพมเพิสมันก็ต้องเจ็บบ้างแหละ ใครเห็นใครจะทนดูได้ล่ะ มีแต่คนใจร้ายเท่านั้นแหละ”
“อย่าว่ามาร์ค มาร์คใจดี”
“ถ้าใจดีจะมาล่ามผมไว้ทำไม แถมยังตีแบมแบมอีก” เด็กน้อยผละกอดออก ตากลมโตที่ยังมีคราบน้ำตาติดอยู่จ้องมองผมด้วยสายตาจริงจัง
“นายทำมาร์คโกรธเองนะนายเลยโดนล่าไง สั่วหนูแบทำผิดปล่อยให้นายหนีไปหนูแบก็ต้องถูกตี”
“แบมแบมมานี่” ทันทีที่เด็กน้อยพูดจบ คนที่ผมคิดว่าเขาจะไปแล้วก็กลับมาอีกครั้งพร้อมหลอดยาในมือ แบมแบมลุกไปหาเขาแต่โดยดี “นอนคว่ำ”
เด็กน้อยทำตามคำสั่งนอนคว่ำลง เขาจึงถกกางเกงและแพมเพิสออกทำให้รอยแดงปรากฎแก่สายตามันทำให้รู้ว่าสิ่งที่เด็กน้อยพูดน่ะโกหก จริงๆแล้วแบมแบมเจ็บ
“เอาไปให้เขาด้วย ฉันจะไปทำงานต่อในห้อง” เขาเดินกลับไปอีกครั้งเหลือเพียงผมและเด็กน้อยสองคนอย่างเดิม
“เจ็บตรงไหนหนูแบทายาให้”
“ผมทาเองดีกว่า” ผมเอื้อมมือไปหวังจะหยิบหลอดยา แต่เด็กน้อยเบี่ยงตัวหลบซะก่อน
“ไม่เอาจะทาให้”
“………ก็ได้” ผมแหวกคอเสื้อออกเปิดไปถึงด้านหลัง ก็ไม่รู้หรอกว่าโดนตรงไหนมันชาไปหมดทั่วไหล่ลามไปถึงหลัง
ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเด็กน้อยแตะไปที่แผล แบมแบมลูบยาไปสักพักก็ผละออกแล้วย้ายตัวมาที่ปลายเท้าแทน ผมเพิ่งสังเกตว่ามันเป็นรอยแดงห้อเลือดสงสัยคงเป็นตอนที่พยายามเอื้อมมือไปหาแบมแบมล่ะมั้ง
“เสะแล้ว เดี๋ยวหนูแบไปหามาร์คก่อนนะ”
“อืม” มือเล็กโบกให้ผมหยอยๆก่อนไป ทำให้ผมอดที่จะยิ้มไม่ได้ ทุกการกระทำของแบมแบมมันดูน่ารักไปหมด แม้ว่าบางทีชอบพูดให้ผมหมันไส้ก็เถอะ ไม่เหมือนไอคนใจร้ายนั้นหรอก นิสัยไม่ดีที่สุดในโลก!
เคร้ง!!!!
เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นที่ข้างหูพร้อมกับแรงเขย่าตัวทำให้ผมสะดุ้งตื่น ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไร เมื่อเหลือบไปมองคนที่มาปลุก ผมสะดุ้งและรีบถอยหลังหนีตามสัญชาตญาณ
“ข้าวมื้อเย็นของนาย” พูดจบเขาก็หันหลังกลับไป แต่ก็ต้องหันมาอีกครั้งเมื่อผมเรียกไว้
จะไม่ให้เรียกได้ไงนี่มันข้าวหมาชัดๆ ในจานมีข้าวอยู่ประมาณสองช้อนคลุกกับก้างปลาทู แถมมีกระดูกอีกสองชิ้น อะไรกันเนี่ย!
“คุณเห็นผมเป็นหมาหรอให้กินแบบนี้”
“แล้วแต่จะคิด”
“อ อ ไอบ้า!! ผมเป็นคนนะเว้ย”
“แล้วฉันไปบอกตอนไหนว่านายไม่ใช่คน”
“กวนตีน” แอบสบถเบาๆหวังว่าเขาคงไม่ได้ยินนะ
“นายพูดว่าไงนะ” เขาถามกลับเสียงเย็น
“ป เปล่า บอกว่าอยากกินหนมจีนเฉยๆ”
“อย่ามาหยาบคายใส่ฉัน ถ้านายพูดอีกทีเตรียมไว้อาลัยฟันหน้าไว้เลย”
“ขอโทษแล้วกัน” ….ไอโหด
แล้วผมจะกินมันยังไงไอข้าวตรงหน้าเนี่ย ท้องร้องแล้วด้วย ส่วนตนใจร้ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจผม พอผมไม่ได้รั้งไว้เขาก็เดินไป ไอบ้า ใจร้าย นิสัยไม่ดี หิวววว
“นี่ๆกินนมกะหนูแบเปล่า” เด็กน้อยเดินมาพร้อมจ่อขวดนมขวดเล็กที่ปากผม
“หิวข้าว”
“เดี๋ยวไปบอกมาร์คให้” เมื่อแบมแบมทำท่าจะเดินไปผมจึงรั้งเสื้อเขาไว้ ไปบอกก็เท่านั้นเขาไม่ใจดีทำอาหารคนให้ผมกินหรอก
“ช่างเหอะ อย่าไปกวนเขาเลย”
“ก็ด้ะ” แบมแบมนั่งลงตรงหน้าผมก่อนจะค่อยๆเลื้อยตัวขึ้นมานอนบนตัก นิ้วเล็กเขี่ยเล่นไปมาบนเสื้อผมอย่างเพลินมือ บ้างก็หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวตามประสาเด็ก
แปะ!
อะไรบางอย่าถูกเขวี้ยงมากระทบหัวผมก่อนจะหล่นไปนอนแอ้งแม้งบนพื้น …ขนมปังหนิ
“เหลืออยู่แค่นี้ฉันยังไม่ได้ซื้อของสด” เขายืนพิงอยู่กรอบประตูแล้วบอกผม ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไป
ที่จริงเขาก็ไม่ได้ใจร้ายมากหนิ
“เดี๋ยวคุณ”
“อะไร” หันกลับมาอย่างเซ็งๆ
“ขอบคุณนะสำหรับขนมปัง”
“ขอบคุณอะไรฉันให้เอาไปป้อนแบมๆ” เพล้ง! หน้าแตก
“อ อะไรนะ”
“หูตึงหรอ”
“…..เปล่า”
“ก็ดี งั้นฉันไปล่ะ” เขาหันหลังกลับไปอีกครั้ง โว้ยยยย หิว!
“แบมแบมอ้าปาก!” เด็กน้อยเอาจุกนมออกจากปากแล้วอ้าปากตามคำสั่ง ผมบิขนมปังยัดเข้าปากเล็กอย่างแรงตามอารมณ์ตอนนี้ แบมแบมไม่ได้บ่นอะไร เคี้ยวขนมปังตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อยจนหน้าหมันไส้
อย่าให้หลุดจากโซ่บ้าๆนี้นะ!
ปึก!
“ยื่นแขนมา” ร่างสูงกลับมาอีกครั้งพร้อมกล่องปฐมพยาบาล ..จะกลับมาอีกทำไม
“จะทำไร!”
“อย่ามาขึ้นเสียง ฉันบอกให้ยื่นแขนมา” ตาคมแข็งกร้าวขึ้นทำให้ผมยื่นแขนข้างที่เป็นแผลไปให้เขาแต่โดยดี เขาแกะผ้าก๊อตออกทำให้ผมเห็นรอยกรีดบนข้อมือแผลยังไม่สมานกันเลย คิดแล้วน่าสมเพชสิ้นดี จะตายก็ไม่ได้ตาย
“คุณ”
“………………………” เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาตามเสียงเรียก ยังคงทำแผลให้ผมอย่างตั้งใจ
“หิว”
“ฉันก็เอามาให้กินแล้วไง”
“ไม่เอา นี่มันข้าวหมา”
“มีให้กินก็บุญแล้ว ..ไหนๆก็อยากตายอยู่แล้วหนิก็อดข้าวตายไปเลยสิ” ตลกและ อดข้าวตายก็ทรมานแย่
“คุณมันใจร้าย”
“แล้วฉันเคยบอกหรอว่าฉันใจดี” คราวนี้เขาหันหน้าขึ้นมาสบตากับผมตรงๆ เอาสิ จ้องมาก็จ้องกลับ!
“จ้อกันให้ท้อเลยมั๊ยล่ะ” เสียงเล็กของเด็กน้อยที่หายไปจากบทสนทนานานเกินพูดแทรกท่ามกลางประสาทสายตา เราสองคนจึงหยุดจ้องกัน
“หึ!” ส่งสียงในลำคอก่อนจะเก็บกล่องยาแล้วลุกออกไป
ไปได้ก็ดี เห็นหน้าแล้วหงุดหงิด ไอคนใจร้าย หิวโว้ยยยยย!!!
ความคิดเห็น