คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : : ROOM | 003
“ ออเวรแล้วเหรอแบฮยอน ? ”
“ อื้อ ่วะมัเลยอ่ะ ”
“ ลับไปนอนพั ไปๆ ”
โอเฮุนวามือลบนหัวลมๆแบฮยอน่อนะโยไปมาให้เพื่อนัวเล็มีสิ่อนะถึหอ ร่าสูหยิบเสื้อฟอร์มอโรพยาบาลในู้ล็อเอร์มาสวมเพื่อเรียมัวทำานและเินออไป แบฮยอนถอเสื้อสีน้ำเินอัวเอออแวนไว้ในู้เหล็ าเรียวเล็ะหลับไม่หลับแหล่อยู่แล้ว
แบฮยอนเินาปิออไปาห้อ สวนับร่าสูอู่ัที่ไม่อบี้หน้า อนนี้แบฮยอนไม่สนใอะไรทั้นั้นแหละ เาเพลียมาๆ านยอลส่ายหัวับารระทำเ็ๆอนัวเล็ ถ้าอนนี้แบฮยอนมีสิรบถ้วนไ้มีปะทะฝีปาัน่อนลับบ้านแน่ๆ
านยอลเลิสนใแบฮยอน ..
เาาหวัในัวบยอนแบฮยอนมาเินไป
หลัาานยอลเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็เา็เินออมาที่ลานอรถโรพยาบาล โรพยาบาลแห่นี้ั้อยู่ในบริเวมหาวิทยาลัยแพทย์ ทำให้พวแพทย์ฝึหัสามารถเ่าหอเพื่อไม่้อเินทาลับบ้านหาอยู่ไลาที่นี่ นั่นถือว่าเป็นทาเลือที่ีสำหรับปาร์านยอล
วามริแล้วานยอลใ้ีวิอยู่ับพี่สาวที่อายุห่าาเา 4 ปีแ่หลัาที่พ่อับแม่าไปเพราะอุบัิเหุอนานยอลอยู่มัธยมปลาย เา็ออมาใ้ีวิอยู่หอเพียนเียว และไม่่อยไ้ิ่อับพี่สาวเท่าไหร่นั
านยอลไม่อยาลับบ้าน .. สถานทีที่เป็นวามทรำที่ีที่สุ
านยอลเินวุแรถนถึรถยน์ที่เยเป็นอพ่อมา่อน หอพัไม่ไ้อยู่ไลาโรพยาบาลมาเท่าไหร่นั แ่หาะเินลับ็ไม่ใ่เรื่อ านยอลเห็นร่าเล็ๆที่เินอยู่บนฟุบาท เาไม่มั่นใมานัว่าแบฮยอนเินหลับาหรือว่าาอแบฮยอนเล็อยู่แล้วันแน่ ไม่รอ้าานยอลบีบแรัลั่นนแบฮยอนสะุ้ัวแล้วหันมาหรี่ามอนที่อยู่ในรถ ฟิล์มทึบนานี้แบฮยอนะเห็นไ้ยัไัน
ร่าสูับรถไปเทียบร่าเล็ ่อนะลระ้านนนั่ล แบฮยอนัว้มเล็น้อยมอนับ่อนะเบือนหน้าหนีแล้วถอนหายใออมา
“ ไปไหน เี๋ยวไปส่ ” านยอลยื่นน้ำใเล็ๆน้อยๆให้เพื่อนร่วมาน แบฮยอนแอบใ ไม่ิว่านอย่าปาร์านยอละให้เาิรถไป้วย
“ ไม่เป็นไร อบใ ”
“ ่วะายอยู่แล้วไม่ใ่หรือไ อย่าเล่นัวนั ” แบฮยอนหันมาทำาวาใส่ ทำไมเาลายมาเป็นนที่โนุทั้ที่วามริแล้วานยอลเป็นนวนเาเอไม่ใ่หรือไ
“ ันลับเอไ้ ”
“ ันไมไ้มีเวลามา้อใรนัหรอนะ ” พูบ็เินลมาารถแล้วเินรไปหาแบฮยอนที่ยื่นทำหน้าเอ๋อใส่เา ร่าสูยึ้อมือบามาับไว้่อนะลาึ้นรถ
ไม่่อยเ้าใัวเอสัเท่าไหร่ ทั้ที่บอะเลิสนใแบฮยอนแท้ๆ
“ นี่! ปาร์านยอล ปล่อยนะ! ” ูเหมือนแบฮยอนะเริ่มื่นัวแล้ว เาพยายามิ้นให้หลุานัวสูที่อยู่ีๆ็มาทำัวแปลๆใส่
“ อย่าลีลา ึ้นรถ! ”
ปริ๊น!
เสียบีบแรารถันหลัทำเอาทัู้่้อหันไปมอ ้วยวามที่ถนนเส้นนี้มีแ่สอเลนเท่านั้น ทำให้ไม่สามารถให้รถที่ามหลัมาแไ้ แบฮยอนทำหน้าเลิลั่ ทำอะไรไม่ถู ไ้แ่ปล่อยให้ัวเอถูลาึ้นรถไปโยไม่เ็มใ ใบหน้าหวานุ้มอ้วยวามหุหิ
“ นายเป็นบ้าอะไรอนายเนี่ย ? ”
“ หุบปาแล้วนั่เยๆ ” เสียทุ้มอบลับ แบฮยอนปิปาเียบไม่พูอะไร่อ แอบมอนับรถที่ทำหน้านิ่ “ พัแถวไหน ะส่ไป ”
“ หอพัสามนัศึษาแพทย์ ”
ไม่มีใรพูอะไร่อ นอาเสียวิทยุที่เปิเพลลาสสิในยามเ้า แอร์เย็นๆและวามเหนื่อยล้าาารทำานทำให้แบฮยอนเ้าสู่ห้วนิทราไ้โย่าย หัวลมๆพิับระรถ มีบาทีที่ถนนเป็นหลุมเป็นบ่อทำให้ศีรษะอแบฮยอนระแทับระ แู่ท่าเ้าัวะไม่ื่น่ายๆ
รอยยิ้มเล็ๆปราึ้นที่มุมปาอานยอล ..
สุท้าย รถยน์ันเ่อานยอล็มาอหน้าหอ านยอลเหลือบมอแบฮยอนอีรั้ เาลารถและทิ้ให้นัวเล็นอนอยู่ในรถสัรู่แล้วเินลับมา ้อใบหน้าาวละเอียออีฝ่ายผ่านระใส ่อนะเปิประูรถอออย่ารวเร็วนนที่ำลัหลับสบายแทบะร่วลมาาเบาะ
“ อะไรอนายเนี่ย! ปลุีๆไม่ไ้หรือไ!? ” แบฮยอนใหายวูบ รู้สึเหมือนัวเอำลัะเอาหน้าูบพื้นอย่าไรอย่านั้น านยอลรอาไปมานน่าหมั่นไส้
“ ลมาไ้แล้ว ”
“ รู้แล้วน่า! ”
แบฮยอนลมาารถ อารม์โมโหเล็ๆยัมีอยู่ไม่หาย็เลยไปลที่ารปิประูรถอานยอลอย่าแรนเ้าอหันมามอาวา แบฮยอนเบะปาใส่่อนะเินไปโยไม่ลืมอบุ
“ อบใ ”
“ เี๋ยว! ” านยอลเรียพร้อมว้ามือแบฮยอนอีรั้ ร่าเล็หันลับไป่อนะถามประมาว่าอะไร “ เอานี่ไป ” แบฮยอน้มมอ่ำ ในมืออานยอลมีถุพลาสิสีำ
“ อะไรน่ะ ? ”
“ เอาไป อย่าลีลา ” านยอลยัถุในมือนั้นใส่มืออแบฮยอนที่เาับไว้ ร่าเล็ทำหน้า่อนะโนผลัเบาๆให้เินเ้าไปในหอ แล้วไม่ไ้ถามอะไรอี
แบฮยอนหยิบีย์าร์ออมาแะับประู ทัทายพี่ยามหน้าหอโยารส่ยิ้มไปให้ มือเล็ยึ้นมาเาหัวอย่าๆ อยู่ีๆปาร์านยอล็ทำมาัวแปลๆใส่ มัน็น่าแปลริๆนั่นแหละ ปิเาเยพูีๆับไอ้หมอโยาที่ไหนัน ร่าเล็หยุที่หน้าลิฟท์ ไอร้อนอุ่นๆที่ลอยึ้นมาาถุพลาสิสีำพร้อมส่ลิ่นหอมๆมา้วยทำให้แบฮยอนไม่รอ้าที่ะเปิูว่ามีอะไรอยู่ในนั้น
แบฮยอนมวิ้ว ..
ปาร์านยอลรู้ไ้ยัไว่าเาอบินโทส์ไ่อนเ้า
แบฮยอน้มหน้าไปสูลิ่นหอมอโทส์ไ่ที่ไ้มาฟรีๆาู่อริ ่อนะยยิ้มบาๆ
็แ่เรื่อบัเอิเท่านั้นแหละ J
“ หน้าาไม่่อยีเลย เป็นอะไรหรือเปล่ารับอิน ? ” บุรุษพยาบาลหน้าหวานเอ่ยถามุหมอฝึหัผิวเ้ม หลัาที่เฝ้าสัเอยู่นาน
“ ผมนอนไม่่อยหลับรับ ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนันแหะ ” อินยมือึ้นลูบหน้า ่อนะทิ้ัวลบนเ้าอี้ที่โ๊ะทำานอัวเอ
“ ไปหาหมอไหม ? ”
“ ฮ่าๆ ผม็เป็นหมอนะพี่ลู่หาน ” อินหัวเราะเบาๆในวามน่าเอ็นูอรุ่นพี่ที่ทำาน
“ พี่หมายถึ หมอเพาะ้านน่ะ หัวเราะอะไรเล่า! ”
“ อบุมารับพี่ลู่หาน ผมไม่เป็นไรมาหรอ ”
อินอัวไปทำาน่อ เาหยิบแฟ้มอาารอนไ้ล่าสุที่อินไู้แล นไ้รายนี้เป็นผู้หิ อายุ 35 ปี ถูสามีอเธอทำร้ายร่าาย อาารอนนี้ที่ไม่เป็นอะไรมา แ่ทว่าอาารทีู่ะน่าเป็นห่วะเป็นที่ิใ เพราะเธอไม่ยอมทำารรัษาั้มูที่ถูสามี่อยนหัและบิเบี้ยวไม่ไ้รูป
อินถอนหายใออมา .. อาารนี้เรียว่าโรเลียัวเอ
เป็นเสแรที่อินไ้ศึษาั้แ่มาเป็นแพทย์ฝึหัที่นี่
ร่าสูลุึ้นาเ้าอี้อย่ารวเร็ว ทำให้ผลที่ามมาืออาารหน้ามื อินยมือึ้นมานวที่มับเบาๆ ่วนี้เานอนไม่่อยหลับริๆนั่นแหละ อาะเป็นเพราะเรื่อทาบ้านที่ันเามาว่าเิม พยาบาลนหนึ่ในห้อ ถามอาารเาอย่าเป็นห่วแบบพี่ลู่หาน แ่็เาอบลับไปว่าไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่ว
อินเินออมาาห้อ เอเฮุนที่ำลัยืนุยับหมอมินอ นอินเินเ้าไปใล้ๆ ร่าสูทัทายุหมอัวเล็่อนทีุ่หมอะอัวไปทำาน เฮุนหันมามอู่แ่
“ ไ ”
“ วันนี้เป็นเวรแพทย์ประำรถาวเหรอวะ ? ” อินถาม ถึะเพิ่รู้ัันไม่นาน แ่เฮุนับเา็ถูับู่ให้เป็นพาร์ทเนอร์ทำานร่วมัน และนิสัยอพวเาทัู้่็ไป้วยันไ้ ทำให้ทั้อินและเฮุนสนิทันอย่าไม่้อสสัย
“ อืม .. หน้าานายูไม่ี ไม่สบายเปล่าวะ ? ”
“ ันนอนไม่่อยหลับ ”
“ เอ่อ .. อโทษนะะ ”
ทัู้่หันไปามเสียทัอหิสาวหน้าาีนหนึ่ วาลมโและรอยยิ้มสใส ผมสีำสนิทสั้นลอเลียลำอาว ้วยวามที่ทั้อินและเฮุนเอ็ไม่ใ่ผู้ายที่ีนั พอเห็นผู้หิสวย็้อทำัวเ้าู้เป็นธรรมา อินส่ยิ้มอย่ามั่นใไปให้
“ มีอะไรให้่วยหรือเปล่ารับ ? ” เฮุนเป็นฝ่ายถาม
“ พอะรู้ั .. ปาร์านยอลหรือเปล่าะ ? ” สิ้นเสีย รอยยิ้มและอาารเ้าู้อทัู้่็เลือนหายไปทันที วามริพวเาสอน็ไม่่อยอบปาร์านยอลเท่าไหร่นั
“ รับ .. พวเรารู้ั มีอะไรหรือเปล่า ” อินเป็นนถามบ้าและีหน้ารึมเหมือนเิม
“ านยอลยุ่หรือเปล่าะ พอีว่าันมีธุระับเา ”
“ ผมไม่แน่ใว่าเาอยู่หรือเปล่า แปบนึนะรับ ” พลันสายาอเฮุนเหลือบไปเห็นแบฮยอนที่เพิ่เินเ้ามา“ เฮ้! แบฮยอน เห็นปาร์านยอลไหม ? ” เฮุนะโนถามเพื่อนสนิท พอีับสายาอหิสาวหันไปมอามเฮุน
“ แบฮยอนั้นเหรอ .. ” เสียหวานอหิสาวพึมพัมเบาๆ
เธอไม่อยาะเื่อสายาัวเอ .. เ็ผู้ายัวเล็ที่สูว่าเธอเพียเล็น้อยนนี้ือแบฮยอน
“ บยอนแบฮยอน .. เหรอ ? ” แบฮยอนไ้ยินเสียผู้หิที่ยืนอยู่ับอินและเฮุนเรียเา แบฮยอนหันไปมอ่อนะทำหน้าสสัย
“ รู้ัผม้วยเหรอรับ ? ” นิ้วเรียวี้เาหาัวเอ ่อนะหันไปพูับเฮุน “ ันเพิ่มาถึโรพยาบาลน่ะ เี๋ยวหมอนั่น็มา มีอะไรเหรอ ? ”
เฮุนระิบบอแบฮยอน “ ผู้หินนี้มาหาานยอล ” ร่าเล็พยัหน้า่อนะมอผู้หินนี้อีรั้ ะว่าไปเหมือนเยเห็นที่ไหน เพราะไม่ไ้รู้สึไปเอว่าุ้นเยับใบหน้านี้
“ แบฮยอน .. ำพี่ไม่ไ้เหรอ ? ”
“ พี่ ? ” แบฮยอนมวิ้ว ถึะุ้นหน้า แ่็ำไม่ไ้ว่าเยรู้ั
“ พี่ยูรา!! ”
สุท้ายนที่ามหา็ปราัว แบฮยอนไม่เยเห็นหน้าานยอลโรธแบบนี้มา่อน เาเือนมาลาหิสาวนนี้ให้เินออไปารนี้อย่ารวเร็ว วาลมเหลือบมอทั้สามนที่ยืนไม่่าัน แบฮยอนเห็นท่าไม่ีึรีบวิ่ไปวา
“ นายะทำอะไรน่ะ ? ”
“ อย่ามายุ่ ”
แ่ประโยเียวับสายาราวับะ่านไ้อปาร์านยอลน่ะ
แบฮยอน็ไม่ล้าพูอะไร่อแล้ว ..
“ พี่มาที่นี่ทำไม ? ”
“ มาหานาย ”
“ แล้วพี่พูอะไรับแบฮยอน ? ”
“ เ็นนั้น .. ำพวเราไม่ไ้ั้นเหรอ ? ”
“ ่าเถอะ .. พี่มีเรื่ออะไรถึมาที่นี่ ? ”
ปาร์านยอลยิำถามใส่พี่สาวัวเอ ปาร์ยูรา รอบรัวเพียนเียวที่เหลืออยู่อเา านยอล้อใบหน้าาวีอเธออย่าสำรว พี่ยูราผอมล ไม่่อยสใสเหมือนเมื่อ่อน านยอล็ำไม่ไ้ว่าเาับพี่ไม่ไ้พบหน้าันมานานเท่าไหร่แล้ว
“ เือนหน้าพี่ะไปอัฤษ แล้วะไม่ลับมาที่นี่อี ”
“ พี่มาที่นี่ เพื่อะบอผมแ่นี้ ? ”
“ แล้วพี่ .. ็อยาเอานยอล่อนะไป แ่อยาะรู้ .. ว่าน้ออพี่มีวามสุีหรือเปล่า ” ยูรายิ้ม เป็นรอยยิ้มที่แสนเศร้าเท่าที่านยอลเยเห็น พี่สาวอเาไม่เยเรียร้อให้านยอลลับไปอยู่้วยัน ไม่เยถามเหุผล และปล่อยให้านยอลใ้ีวิเท่าที่ัวเอ้อาร
“ พี่ไม่้อเป็นห่วผม .. แล้วพี่ล่ะรับ เป็นยัไบ้า ? ” เป็นรั้แรที่านยอลเอ่ยถามถึวามเป็นไปอพี่สาวัวเอ
“ พี่สบายี อบในะานยอล .. ”
“ แ่สีหน้าพีู่ไม่ีเท่าไหร่ ”
“ พี่สบายีริๆ ” ยูรายิ้มอีรั้ เธอไม่อยาให้านยอลมารับรู้วามริและเหุผลว่าทำไมเธอถึ้อไปาที่นี่
“ ูแลัวเอีๆ ”
“ านยอล็เหมือนัน .. แล้ว็ เ็นนั้นน่ะ นายไ้เอับเาอีรั้ ูแลเาีๆนะ ”
“ พี่็รู้ว่าทำไม ผมถึ้อออห่าาเามา ”
“ พี่รู้ .. แ่มัน็นานมาแล้ว น้อายพี่โแล้วนะ ูแลนอื่นไ้แล้ว ”
านยอลำมือแน่น พยายาม่มอารม์เอาไว้ ไม่ริหรอ เาไม่สามารถูแลใรไ้ ั้แ่เป็นเ็แล้วานยอลมัะถูเรียว่าเป็นัววย ไม่ว่าะอยู่ับใรหรือทำอะไรับใร นเหล่านั้นมัะเ็บัวเสมอ รวมถึเหุผลที่ทำให้พ่อแม่้อาย านยอล็โทษัวเอว่าเป็นเพราะเาเอ
“ ทุอย่ามันือเหุผลว่าทำไมผมถึไม่อยาให้พี่อยู่ับผม ”
“ พี่เ้าใ .. แ่เลิโทษัวเอไ้แล้วนะานยอล ”
“ … ”
“ ไม่ว่ายัไพี่็รัานยอลเสมอ .. ”
ปาร์ยูราเินเ้ามาอน้อายนเียวที่เธอรัที่สุ น้อายอเธอเป็นแบบนี้ ไม่ว่าเรื่อพ่อแม่ับะผ่านมานานแ่ไหน็าม านยอล็ะเป็นเ็ผู้ายที่แบรับวามเสียใและวามผิที่ัวเอไม่เยทำ เธอรู้ รู้ีเลยล่ะว่าทำไมานยอลถึไม่ิ่อไปหาเธอบ้า
านยอลึมับวามรู้สึทั้หมอพี่สาวเอาไว้ วามเหา เป็นห่ว โหยหา านยอลอยาะอโทษที่ไม่เยทำหน้าที่น้อายที่ีให้เธอไ้เลย
“ พี่ยูรา .. ” านยอลรู้สึไ้ว่าพี่สาวอเาเียบไป “ พี่ยูรา!! ” ร่าสูผละร่าออมาาร่าบอบบาอหิสาว ใบหน้ามายะลึัน เป็นรั้แรที่เาทำอะไรไม่ถูและสูเสียวามเป็นัวเอไป
ร่าอปาร์ยูรานิ่สนิท ไม่อบสนอใๆเมื่อเาเรีย เปลือาบาปิสนิท ใบหน้าที่ีาวอยู่แล้วยิ่ีไปให่ ไม่รอ้า านยอลอุ้มร่าอพี่สาวไว้ในอ้อมแน่อนะรีบพาเ้าห้อุเินทันที
ปาร์านยอลัววย!
นายะทำให้พี่อนาย้อายอีน!!
ลับมาแล้ว่ะ U_U
้าเรื่อนี้ไว้นานพอสมวร เปิมาูเฟบทีไรใทุทีเลย
อบุมาๆเลย่ะ อนนี้ำลัมีไฟ ะมา่อให้เรื่อยๆนะะ
ความคิดเห็น