คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4
Chapter 4
“ฉันเหนื่อยแล้วอ่า แฮ่กๆ” ยูริโบกมือบอกว่าวิ่งต่อไปไม่ไหวก่อนจะนั่งลงที่ใต้ร่มไม้ใหญ่
“แฮ่กๆ ใช่ๆ ฉันไม่ไหวแล้ว” ซอฮยอนพูดก่อนจะมานั่งลงข้างๆยูริแล้วหลับตาลงเพื่อผ่อนคลาย แทยอนวิ่งมาหยุดอยู่ที่ข้างหน้าของทั้งสองก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงใส
“อะไรกันน่ะ เหนื่อยกันเร็วจัง ฉันยังไม่เหนื่อยเลยนะเนี่ย”
“ก็วันนี้อากาศมันร้อนเป็นพิเศษนี่นา ทำไงล่ะ? ฉันยิ่งเหนื่อยง่ายซะด้วย” ซอฮยอนตอบทั้งที่ยังหลับตาอยู่
“งั้นเรากลับบ้านกันดีมั้ย?” ยุนอาเมื่อเห็นว่าเพื่อนทั้งสองดูท่าจะไม่ไหวจึงชวนกลับบ้าน อีกอย่าง นี่ก็ใกล้เวลาเลิกแล้วด้วย
“อื้ม กลับกันเถอะ นี่จะเลิกเรียนแล้วด้วย” แบคฮยอนตอบแทนทุกคนหลังจากก้มดูนาฬิกาเรือนหรูที่อยู่บนข้อมือของตน
“ไปเก็บของกันเถอะ” แทยอนที่ดูจะร่าเริงกว่าใครวิ่งนำไปที่ลิฟต์ทันที
เมื่อมาถึงที่ห้องทั้งห้าคนก็จัดการกวาดทุกอย่างใส่กระเป๋าเตรียมตัวที่จะกลับบ้าน ทว่าเพื่อนตัวเล็กขอตัวไปเข้าห้องน้ำซะก่อนและให้เพื่อนทั้งสี่คนไปรอที่ด้านล่างได้เลย
“แทยอนเข้าห้องน้ำนานจัง” ยุนอาพูดขึ้นก่อนจะชะเง้อคอมองหาเพื่อนตัวเล็กของตน
“นั่นสิ นี่สิบห้านาทีแล้วนะ” ยูริเสริม
“เดี๋ยวฉันลองโทรหาดูดีกว่า” ซอฮยอนเอ่ยก่อนจะหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมากดเบอร์ของเพื่อนตัวเล็กที่ให้ไว้แล้วโทรออกอย่างรวดเร็ว แต่คนปลายสายกลับปิดเครื่องซะงั้น
“แทยอนปิดเครื่องอ่ะ” เอ่ยน้ำเสียงเนือยๆพลางส่ายหัว
“ขึ้นไปตามแทยอนกันเถอะ” แบคฮยอนเอ่ยแล้วเดินนำเพื่อนๆไปยังลิฟต์
และเมื่อมาถึงบนห้องเรียนแล้วก็ไม่มีใครอยู่เลยนอกจากเพื่อนร่วมห้องสามคนที่นั่งทำการบ้านกันอยู่อย่างกระวีกระวาด
“นี่เธอ” ยูริร้องเรียกขึ้น
“หือ? ว่าไงหรอยูริ” เงยหน้าขึ้นมาตอบได้แปปเดียวก็ก้มลงไปเขียนการบ้านต่อ
“เห็นแทยอนบ้างมั้ย?” ยูริถาม แต่คนที่ถูกถามถึงกับชะงัก
“อะ...เอ่อ ไม่เห็นหรอก นี่แทยอนยังไม่กลับอีกหรอ?” ตอบกลับโดยไม่ได้สบตาผู้ถามแต่อย่างใด
“เธอนั่งทำการบ้านอยู่ในนี้ตั้งนานทำไมจะไม่เห็นว่าแทยอนไปไหน?” ไม่ใช่เสียงยูริแต่กลับเป็นเสียงยุนอาเอง
“กะ..ก็พวกฉันจะรู้มั้ยล่ะ? ว่าคริสเขาลากแทยอนไปไหน....!!! อุ๊บส์!!” ตอบกลับอย่างโมโหแล้วยังหลุดความลับออกมาอีกด้วย
“คริสลากแทยอนไปงั้นหรอ?” แบคฮยอนถามเสียงสูงก่อนจะก้าวเข้าไปหาเพื่อนร่วมห้องทั้งสามที่นั่งตัวสั่นอยู่อย่างช้าๆ
“บอกมานะว่ามันลากแทยอนไปไว้ที่ไหน?” ถามอีกครั้งแต่กลับฟังดูน่ากลัวกว่าเดิม
“ก็ฉันบอกว่าไม่รู้ไงล่ะ” ตอบปัดๆก่อนจะหลบตาแบคฮยอน
“หึ มันจ้างเธอเท่าไหร่?” แบคฮยอนกอดอกถามเสียงเย็น
“ขะ...เขาไม่ได้จ้าง” ตอบเสียงตะกุกตะกักเพราะความกลัว
“ฉันถามว่ามันจ้างพวกเธอมาเท่าไหร่?!” ไม่ได้สนใจคำตอบแต่กลับตวาดใส่อย่างน่ากลัว
“สะ...สามพัน” คนที่ถูกถามตอบเสียงแผ่ว
“ฉันให้เธอห้าพัน ตอบมา ว่ามันเอาแทยอนไปไว้ไหน?” หยิบเงินออกมาโชว์คนตรงหน้าพลางกดเสียงต่ำถาม
“ฉะ..ฉัน..” อ้ำๆอึ้งๆจนเพื่อนที่ยืนดูอยู่ทนไม่ไหว
“หรือพวกเธออยากออกไปจากโรงเรียนนี้ล่ะ?” คราวนี้เป็นยูริเดินเข้ามาถามบ้าง
“...” แต่ทั้งสามก็ยังไม่ยอมตอบ
“ฉันให้อีกห้าพัน ตอบมา!!” ยุนอาก็เริ่มทนไม่ไหวตวาดลั่นหลังจากควักเงินออกมาอวดคนตรงหน้า
“ไม่ตอบสินะ” แบคฮยอนเอ่ยเบาๆพลางตวัดหางตามองทีละคน
“หึ! หรือว่าหารไม่ลงตัวล่ะ? เอางี้ ฉันให้อีกห้าพัน คราวนี้ก็ตอบมาได้แล้ว!!” ซอฮยอนที่ยืนดูอยู่นานเอ่ยขึ้นเสียงดัง
“ขะ...เขาไป...” ยังคงอ้ำอึ้งกันอยู่จนยุนอาทนไม่ไหว ฟาดมือลงไปที่หน้าหนึ่งในนั้น
เพียะ!!!!!
เมื่อเพื่อนของคนที่โดนตบเห็นดังนั้นก็รีบมองหน้ากันทันทีอย่างร้อนใจ
“คริสลากแทยอนไปที่บ้านเขาค่ะ!” ทั้งสองคนตะโกนขึ้นพร้อมกันและยังทำให้ทั้งห้าคนตาโตด้วยความตกใจ
“หึ ถ้ามึงทำอะไรเพื่อนกู มึงก็ฝันไปเถอะ!!” แบคฮยอนพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะรีบวิ่งออกไปตามด้วยยูริ
“อ่ะนี่ สำหรับคำตอบ” ซอฮยอนยื่นเงินให้คนที่โดนยุนอาตบแล้ววิ่งออกไป
“หึ รู้ไว้ซะ ว่าอย่ามาลองดีท้าทายฉัน วันนี้แค่ตบวันหลังฉันไม่เอาเธอไว้แน่” ยุนอากล่าวเดือดๆก่อนจะวิ่งตามเพื่อนออกไป
“ยูริ ช่วยบอกทางไปบ้านไอ้คริสด้วยนะ” แบคฮยอนบอกกับยูริระหว่างขึ้นรถ
“ได้” ตอบสั้นๆก่อนจะรัดเข็มขัดนิรภัย
“วันนี้ฉันขอฆ่าคนหน่อยเถอะ” ยุนอากล่าวพลางกำหมัดแน่นในขณะที่รถกำลังเคลื่อนตัวออกไป
ทางด้านคริส
“โอ๊ย! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ” แทยอนตวาดลั่นในขณะที่ร่างสูงลากเธอเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่
“เงียบเหอะน่า” ตอบปัดๆก่อนจะออกแรงดึงคนตัวเล็กอีกครั้ง
“ปล่อยนะไอ้บ้า!!” ด่าก่อนจะทุบ ตีคนที่ลากตนมา
ตุ้บ!
คริสทุ่มแทยอนลงกับโซฟาตัวใหญ่ในห้องรับแขกสุดหรู คนตัวเล็กนิ่วหน้าด้วยความจุกก่อนจะยันตัวเองขึ้นมานั่ง
“นายพาฉันมาทำอะไรที่นี่” ถามก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ
“นี่บ้านของฉันเอง” ‘บ้านฉันเรียกว่าคฤหาสน์ย่ะ’ แทยอนเบ้ปากใส่
“ฉันถามว่าพามาทำไม ไม่ได้ถามว่าที่นี่ที่ไหน” แทยอนตอกกลับพลางส่ายหน้า
“หึ ก็แค่อยากพามา จบนะ” ตอบปัดๆก่อนจะพับแขนเสื้อขึ้น
“นายพาฉันกลับบ้านเถอะนะคริส คือฉันต้องรีบไปทำงานพิเศษนะ ถ้าฉันไม่ได้ไปทำงานวันนี้แล้วพรุ่งนี้ฉันกับแม่เราจะกินอะไรกันล่ะ? ฉะนั้นฉันต้องไปทำงานนะ” ‘โกหกชัดๆเลยยัยบ้า คนจนที่ไหนเขาจะสะพายกระเป๋านักเรียนใบละหลายพัน ใช้มือถือเครื่องละหลายหมื่นกัน? แล้วไหนยังจะค่าเทอมแสนแพงนั่นด้วยและยังไม่รวมกระเป๋าเงินใบหรูนั่นด้วย หึ!’ คริสคิดในใจ
“กระเป๋านักเรียนเธอสวยนะ” พูดก่อนจะชี้ไปที่กระเป๋านักเรียนแบรนด์ Prada ที่คนตัวเล็กสะพายอยู่ติดหลัง
“อะ...เอ่อออ” ทำให้คนตัวเล็กถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“ฉันเห็นกระเป๋าเงินเธอเมื่อเช้าล่ะ สวยมากๆเลย ซื้อที่ไหนหรอ ท่าทางจะแพงน่าดู ลำพังคนที่ทำงานพิเศษหลังเลิกเรียนคงจะไม่มีปัญญาซื้อแน่ๆ” ว่าต่อก่อนจะยักคิ้วอย่างกวนๆ
“คือฉัน...” แทยอนพยายามอธิบาย
“คนที่ใช้ของแบรนด์แนมแทบทั้งตัวขนาดนี้ทำไมจะต้องทำงานพิเศษด้วยล่ะ? ฉะนั้นเลิกโกหกฉัน” แต่ยังไม่ทันที่แทยอนจะได้เอ่ยปากพูดอะไรคริสก็ดักคอไว้เสียก่อน
“แล้วนายลากฉันมาทำไมล่ะ?” สวนกลับทันทีอย่างไม่ยอมแพ้
“ก็บอกแล้วไงว่าแค่อยากพามา” พูดจบก็เดินออกไปจากห้องรับแขกทันทีปล่อยให้คนตัวเล็กที่ตัวเองลากมาอย่างไร้เหตุผลนั่งงงอยู่คนเดียว
“นี่เธอเป็นใครกัน?” จู่ๆก็มีผู้หญิงหน้าตาดีคนนึงเดินเข้ามาถามแทยอน
“ฉะ..ฉันหรอคะ?” ชี้ใส่ตัวเองพลางเลิกคิ้วถาม
“ก็ห้องนี้มีฉันกับเธอแค่สองคน จะให้ฉันถามใครล่ะ?” สวนกลับพร้อมเชิดหน้าใส่
“อะ...อ๋อ ฉันเป็นเพื่อนของคริสค่ะ” คำตอบของแทยอนทำเอาหญิงสาวขมวดคิ้ว
“ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะพาใครมาบ้าน ทำไมวันนี้เขาถึงได้พาเธอมาล่ะ?” เธอกอดอกถาม
“เขาลากฉันมาค่ะ” แทยอนตอบพลางเบนสายตาไปมองบุคคลที่สามที่กำลังเดินลงมาจากบันได
“หึ จะบอกอะไรให้นะ คริสเขาไม่เคยเข้าหาใครก่อนหรอก ฉันว่าเธอต่างหากที่ขอเขามา” เบ้ปากไปพลางตอบไปทำให้แทยอนนึกหมั่นไส้ในใจ
“ฉันไม่ได้ขอเขามานะคะ คุณคงเข้าใจอะไรผิด” คำพูดของแทยอนทำเอาบุคคลที่สามที่กำลังเดินมาชะงักกึก
“ใช่หรอ ไปอ่อยคริสอิท่าไหนล่ะเขาถึงได้ยอมพามาบ้าน” เธอถามกลับเสียงสูง ทำเอาเส้นความอดทนของแทยอนขาดผึง
“นี่คุณ! คุณชักจะดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะ!!” แทยอนลุกขึ้นตะคอกใส่คนที่ดูถูกเธอ
“ใช่ ฉันดูถูกเธอ ถูกมากซะด้วยสิ!” อีกฝ่ายก็ไม่ยอมตอกกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“ถ้าอย่างนั้นมันก็แล้วแต่คุณแล้วล่ะค่ะว่าคุณจะคิดยังไง เพราะฉันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด” ว่าจบก็หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้านทันที แต่ก็ต้องชะงักเพราะมีรถคันหรูมาจอดดักหน้าเธอเสียก่อน
“ขึ้นมาเร็วแทยอน” คนขับลดกระจกลงตะโกนบอกให้เธอขึ้นรถ เมื่อแทยอนเห็นว่าเป็นเพื่อนของเธอเองเธอจึงเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งทันทีก่อนที่แบคฮยอนจะออกรถ
“แทยอน!!!! โธ่เว้ย!!” คริสที่กำลังเดินออกมาจากห้องครัวเมื่อเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งตามแทยอนไปแต่ก็ไม่ทัน
“นี่สิก้าเธอทำอะไรแทยอน” คริสหันหน้ามาถามเพื่อนสนิทของตน
“ฉันจะไปทำอะไรยัยนั่นได้ล่ะ เด็กใหม่นายนี่” กอดอกพูดประชดประชันพร้อมเบ้ปากใส่
“หึ รู้ไว้ก็ดี ถ้าฉันเห็นเธอทำอะไรยัยนั่นอีกล่ะก็..ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่” ว่าจบก็เดินปึงปังออกไปจากตรงนั้นทำให้สิก้านึกหมั่นไส้คนที่คริสหวงนักหวงหนาขึ้นมาทันใด
ทางด้านแบคฮยอน แทยอน ยูริ ซอฮยอน ยุนอา
หลังจากที่แบคฮยอนขับรถออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ของคริสแล้วทุกคนก็เอาแต่ซักไซ้แทยอน
“นี่แท..ไอ้บ้านั่นไม่ทำอะไรเธอใช่มั้ย?” ยูริถามเสียงกระวนกระวาย
“ไม่นี่ เขาไม่ได้ทำอะไรฉัน” ‘แต่แฟนนายนั่นน่ะทำ ทำร้ายฉันด้วยคำพูดไง-.-‘ แทยอนคิด แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป
“แน่ใจนะ ถ้ามันพาไปถึงบ้านขนาดนั้นแล้วมันจะไม่ทำอะไรเธอแน่หรอ?” ซอฮยอนถาม
“ไม่หรอก” แทยอนตอบสั้นๆก่อนจะเสมองไปนอกหน้าต่าง
“เธอคงไม่ได้เจอกับยัยสิก้าหรอกใช่มั้ย?” แบคฮยอนถาม
“ฮะ..?” ‘ยัยผู้หญิงปากเสียคนนั้นน่ะหรอ เจอสิ เจอดีด้วยล่ะ!’ แทยอนคิดก่อนจะพูดต่อ
“ผู้หญิงคนที่สวยๆนั่นน่ะหรอ? ก็เจอนะทำไมหรอ?” แทยอนถามแบคฮยอนกลับ
“ยัยนั่นทำอะไรเธอรึเปล่า?” แบคฮยอนตอบคำถามด้วยคำถามแทน
“กะ..ก็ไม่นี่ ยัยนะ...เอ่อ...เธอไม่ได้ทำอะไรฉัน” แทยอนตอบตะกุกตะกัก
“หึ ไม่ทำอะไรก็ดีแล้ว ต่อไปนี้อย่าไปอยู่ใกล้ไอ้บ้านั่นล่ะ แล้วก็ถ้าเห็นยัยนั่นที่ไหนให้พยายามติดต่อฉันไว้ตลอดเลยล่ะ เพราะต่อไปนี้ชีวิตเธอคงเจออะไรอีกเยอะ” แบคฮยอนว่า พลางเร่งความเร็ว ทำเอาทุกคนในรถอยู่ในโหมดเงียบทันที
..............หึ ยัยซาตาน..ถ้าเธอทำอะไรแทยอน ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่!..................
Duck-
ความคิดเห็น