Fic One Piece X Fairy Tail

ลำดับตอนที่ #4 : -บทที่ I- เรื่องที่อยากคุยด้วย (50%)

ต้องขอประทานโทษที่ห่างหายไปนาน ไม่รู้จะมีคนอ่านบ้างไหม

เหตุผลที่ไม่ได้มาอัพก็ไม่ใช่อะไร..

งานเยอะค่ะ! อีกประเดี๋ยวจะถึงงานวันมหกรรมหนังสือระดับชาติแล้วค่าาาาา

วันที่15-26 ตุลาคม 2557 นี้มีใครไปบ้างเอ่ย?

ไรต์ต้องรีบทำงานเก็บเงินไว้ก่อนไม่เช่นนั้น...อาจจะไม่มีตังค์ซื้อหนังสือก็ได้!!!

ไรต์เองเป็นแฟนคลับพูนิก้าอยู่ด้วยสิ^_^

อัพก่อน 50% นะคะ!! ตามสัญญา

_____________________________________________

Fic One Piece X Fairy Tail

Pairing: fairy tail + one piece

Rate: PG 

 

แจ้ง-ฟิคเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่งล้วนๆ ซึ่งไรต์อยากจะให้ทุกๆคนที่เข้ามาอ่านที่นี่ทำใจให้กว้างๆไว้ระหว่างเรื่อแฟรี่เทลกับวันพีชฟิคนี้คือจินตนาการบ้าๆบอๆของไรต์เองที่อยู่ๆก็คิดจะเอาการ์ตูนที่อยู่คนละโลกกันมารวมกันจึงอยากให้ทุกคนทำใจไว้หน่อยค่ะหากใครที่เกิดไม่ชอบด้วยเหตุผลประการใดกรุณากดxออกไปได้เลยค่ะ

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++

บทที่ I เรื่องที่อยากคุยด้วย

       "ลุยเลยลูฟี่!!!!"

       "ซัดมันเลย!!!!"

       "ลูฟี่!!!!"

       "คุณลูฟี่คร๊าบบบ!!!!!"

       เสียงตะโกนโหวกเหวกของคนกลุ่มหนึ่งที่ดังขึ้นมาเรื่อยๆทางกาบเรือด้านซ้ายของเรือที่กำลังแล่นอยู่ท่ามกลางทะเล(มหาสมุทร)เพื่อเป็นกำลังใจให้แก่ชายหนุ่มสวมหมวกฟางที่กำลังต่อกรกับสัตว์ทะเลตัวมหึมาที่อยู่ดีไม่ว่าดีก็ดันโผล่ออกมาจากใต้ทะเลและเข้าจู่โจมเรือที่กำลังแล่นอยู่ในระแวกนั้นพอดีหรือก็คือเรือ'เธาซั่น ซันนี่'ลำนี้นั่นเอง

       "เฮ้ๆ มันจะหนีไปแล้วนะลูฟี่!!" เสียงของชายจมูกยาวพลซุ่มยิ่งประจำเรือที่ตะโกนบอกกับชายสวมหมวกฟางนั้นดูตระหนกเล็กๆด้วยกลัวว่ามันจะหนีไปได้จริง

       "ใช่ๆ ลูฟี่เร็วเข้า! มันกำลังจะดำลงทะเลไปแล้วนะ!!" ตามด้วยเสียงที่ดูจะตระหนกไม่แพ้กันของเจ้ากวางน้อยผู้เป็นหมอประจำเรือของเรือลำนี้

       "คุณลูฟี่คร๊าบบ!" และเสียงของโครงกระดูกมีชีวิตก็ดังขึ้นมาสมทบเข้าอีกคน

       "รู้-แล้ว-น่า---" แต่การตอบรับที่ได้มาจากบุคคลที่ถูกพูดถึงนั้น กลับเป็นเสียงที่เปล่งออกมายานคานอย่างคนไม่มีแรงซะงั้น ซึ่นนั่นก็ทำให้ทั้ง3คน(?)ที่พยายามส่งเสียงให้กำลังใจอยู่จนถึงเมื่อครู่ถึงกับอ้าปากค้าง

       "ลูฟี่!!!!!!" 3 เสียงที่ถูกเปล่งออกมาอย่างพร้อมเพียงพร้อมทั้งท่าทางที่ดูเหมือจะโวยวายให้ได้ของทั้ง3ชีวิตนั้นไม่ได้ทำให้บุคคลที่ถูกเรียกนั้นมีปฏิกริยาตอบกลับมาได้แม้สักนิด

       "ลูฟี่ทำใจดีๆไว้! ถ้าเราจัดการเจ้านั่นไม่ได้ล่ะก็เราจะแย่นะ!!!"

       "ใช่แล้วครับ โยโฮ่ๆๆๆ"

       "นี่ลูฟี่!"

       "คุณลูฟี่ครับ!!"

       "ลูฟี่!!!"

       "ลูฟี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

       "...."

       และก็เป็นดังเดิมคือไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงชายสวมหมวกฟางเองก็ทำเพียงแค่นอนเอาคางเกยพื้นและบ่นพึมพำๆอะไรไม่รู้ ไม่มีท่าทีจสนใจอะไรสักนิด

       "เฮ้อ~ จริงๆเลยนะตาบ้านี่!" จนกระทั่งเสียงของต้นหนสาวที่เดินออกมาจากห้องอาบน้ำเมื่อครู่นี้ดังขึ้นทำให้ทั้ง3คนที่อยู่ก่อนหน้านี้ชะงักกึกและหันมามองทางตน

       "ลูฟี่!! ถ้าปล่อยให้ไอ้ปลายักษ์นั่นหนีไปได้ล่ะก็ฉันจะสั่งงดเนื้อนายให้นายกินแต่ผักเป็นเวลา1อาทิตย์นะจำไว้!!!!!!" คำขาดที่ประกาศก้องให้ได้ยินกันถ้วนหน้าของต้นหนสาวที่ฟังก็รู้ว่าเอาจริงแน่ทำให้ชายที่เห็นเรื่องกินเป็นสำคัญอย่างเขานั้นกระโดดลุกขึ้นมายืนตัวตรงทันที

       "ห๊ะ!!! ไม่นะ เนื้อออ!!!!!!!" และเมื่อสมองนั้นประมวลคำพูดเมื่อครู่นี้จนเข้าใจดีแล้วก็อ้าปากโวยวายขึ้นมาทันทีก่อนจะกระโดดขึ้นฟ้าและจัดการประเคนหมัดหนักๆใส่เจ้าปลาผู้โชคร้ายนั่นไปทันที

ตู้ม!!!!!

       "ยัยบ้านามิ ห้ามมาสั่งงดเนื้อฉันเด็ดขาดนะยัยบ้า!" เสียงเอ็ดจากลูฟี่ที่กระโดดกลับมายืนรวมกลุ่มกับทุกคนเรียบร้อยแล้วดังขึ้นอย่างไม่คิดจะสนใจผู้เคราะห์ร้ายที่โดนตัวเองนั้นซัดไปเมื่อสักครู่เลยสักนิด

       "จ้า จ้า" เสียงพูดอย่างขอไปทีถูกเอ่ยออกมาจากนามิก่อนที่เจ้าตัวจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง ปล่อยที่เหบลือให้คนอื่นๆจัดการกันเอาเอง

       "ซันจิ!! ขอ-ข้าว--" พูดขึ้นเสียงดังก่อนที่จะนึกได้ว่าตั้งแต่เช้ามาตัวเองยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยสักนิดและล้มลงไปกับพื้นเหมือนเดิมทันที

       "เฮ้ย!! ซันจิขอข้าหน่อยเร็ว!! ลูฟี่มันจะตายอยู่แล้วเนี่ย" เสียงของอุซปดังขึ้นทันทีที่เห็นลูฟี่ล้มลงไปนอนกับพื้นอีกแล้ว

       "เออๆ รู้แล้วน่า รอแปบละกัน" กุ๊กหนุ่มที่ยืนอยู่แถวๆนั้นเมื่อได้ยินก็พูดขึ้นอย่างติดจะรำค่ญเล็กน้อยก่อนจะเดินสูบบุหรี่เข้าไปในครัว

       "เฮ้! แฟรงกี้! ช่วยไปลากเจ้านั่นขึ้นมาทีนะ!!" หลังจากที่หายเข้าไปในครัวสักพักซันจิก็เดินออกมาพร้อมกับอาหารที่มีอยู่เต็มทั้ง2มือก่อนจะเอ่ยกับมนุษย์ไซบอกซ์ที่(แทบจะไม่เหลือความป็นมนุษย์)เดินออกมาจากห้อมเก็บของพอดี

       "โอ้!!! ซุปเปอร์ไว้ใจได้เลย!!!!" และก็เดินตรงไปยัง(ซากปลา)เจ้านั่นที่ว่าและเตรียมตัวลากขึ้นมาบนเรือทันที

       "เอ้านี่!! อาหารมาแล้ว ก็เคยเตือนตั้งหลายครั้งแล้วนะว่าอย่าแอบขโมยกินเสบียงตอนกลางคืนน่ะ" เสียงของซันจิดังขึ้นก่อนจะยื่นอาหารที่อยู่ในมือไปให้ลูฟี่ที่เริ่มมีปฏิกริยากับกลิ่นของอาหารแล้วเหมือนกัน

      "เนื้อออ!!!!" แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่สนใจเลยสักนิดกลับหันไปสนใจอาหารในมือของซันจิโดยเฉพาะจานที่มีเนื้อติดกระดูกกองอยู่เป็นภูเขานั่นแล้วจัดการเอื้อมมือออกไปหยิบเนื้อที่อยู่ในจานนั้นออกมาอย่ารวดเร็วและจัดการกิน(เขมือบ)เนื้อในมืออย่างหิวโหย

       "เกิดอะไรขึ้นรึ?" คุณหมอร่างสูงที่พึ่งเดินออกมาจากห้องสมุดของเรือเห็นความวุ่นวายแปลกเกิดขึ้นจึงหันไปถามกับนักโบราณคดีสาวที่นั่งจิบชาอ่านหนังสืออยู่แถวนั้นเช่นกัน

       "...ลูฟี่เขาไปขโมยกินเสบียงจนเกือบหมดน่ะ วันนี้นามิก็สั่งงดข้าวเขาตั้งแต่ตอนเช้าสุดท้ายก็โดนสั่งให้ไปจัดการกับเจ้าทะเลที่เผอิญโผล่ขึ้นมาได้ถูกจังหวะตอนที่เรือกำลังขาดแคลนเสบียงเพราะเจ้าตัวพอดีน่ะ" เสียงราบเรียบปนขำขันถูกเอ่ยออกมาจากปากของนักโบราณคดีสาวพร้อมทั้งรอยยิ้มอ่อนหวานที่เจ้าตัวมักจะทำเสมอไป

       "...." ไม่มีการตอบรับอะไรจากคุณหมอร่างสูงอีก เขาเพียงทำหน้านิ่งๆเหมือนจะชินกับเหตุการณ์แบบนี้แล้วและเดินออกไปหามุมสงบๆ(ที่แทบจะไม่มี)บนเรือลำนี้เพื่อนั่งอ่านหนังสือเงียบๆแต่สายตาก็ไม่วายคอยแอบลอบสังเกตุชายสวมหมวกฟางที่กำลังนั่งกินอาหารท่ามการเสียงคุยและเสียงหัวเราะของคนอื่นๆที่ดังขึ้นเรื่อยๆนั่นเช่นกัน

_______________________________________

       อ่า...50%แล้ว ทำไมมันดูน้อยแปลกๆ แต่ช่างเถอะ(โดนตบ)ยังไงซะเดี๋ยว 100% เมื่อไหร่ก็ยาวเองแหละเนอะ^_^   ทำไมเงียบจังเลยมีคนอ่านแต่ไม่ยอมเม้นท์กันบ้างเลยง่าาาาาT_T ไรต์เสียใจนิยายของไรต์มันไม่น่าสนุกขนาดนั้นเลยหรองับ! TT

       เดี๋ยวว่างไรต์จะมาอัพอีก 50% ให้นะคะ!!