คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 1: เขาผู้มาพร้อมกับคำอธิษฐาน
Chapter 1: เขาผู้มาพร้อมกับคำอธิษฐาน
“ห๊ะ!!!!!!!แม่หนูไม่ตลกนะ หนูอยู่ไทยมาตั้งแต่เกิดแล้วจู่ๆแม่จะให้หนูอยู่ญี่ปุ่นจนกว่าจะเรียนมหาลัยจบเนี่ยนะ!!!!!!!! เดี๋ยวดิแม่คุยกันให้จบก่อน!!ไม่เอาอ่ะหนูจะกลับไปอยู่ไทย แม่ไม่ให้เวลาหนูตัดสินใจเลยหรอ….เฮ้ย!!!แม่ฟังหนูหน่อย อะไรนะ คนดูแล ไม่เอาอ่ะ หนูดูแลตัวเองได้และหนูก็ไม่อยู่ญี่ปุ่นด้วย ไม่เอานะแม่!!!!!แม่จ๋า!!!!!!เฮ้ย” เอ่อ สวัสดีนักอ่านทุกคนอีกรอบล่ะกัน ฉันแบมบี้ เหมือนเดิมนั่นแหละ ไอร่ที่เห็นโวยวายข้างบนน่ะ แม่ฉันน่ะสิ จู่ๆโทรมาบอกให้ฉันอยู่ญี่ปุ่นโดยถาวรจนกว่าจะเรียนมหาลัยจบ โอ๊ยฉันอยากจะบ้าตาย แล้วดูสิ ส่งชิสะ กับ มาอิ กลับไทยตั้งแต่เมื่อคืน โดยไม่มีการบอกฉัน แถมยังส่งเสื้อผ้า หรือ แม้แต่ของใช้ส่วนตัว ของสะสม อะไรต่อมิอะไรอีกมากมายที่เป็นของฉันมาให้ครบ แถมยังส่งแผนที่สำหรับบ้านพักใหม่ที่ต้องอยู่ถาวร และที่ฉันรับไม่ได้มากี่สุด ตลอดเวลาที่อยู่ญี่ปุ่น จะมีคนมาคอยตามดูแลฉัน กร๊าซซซซซซซซซซซซ แบมบี้จิไม่ทน!!!!!!!!! แบมบี้อยากจิครายยยยยยยยย T[]T
พล่ามเยอะก็ไม่ได้ช่วยอะไร ฉันจึงได้แต่ปลงตกแล้วเก็บของเล็กน้อยใส่กระเป๋าเดินทางเตรียมย้ายออกจากโรงแรมที่พัก มุ่งหน้าสู่เมือง นามิโมริ โดยทันที
“ลุงค่ะ ไปเมืองนามิโมริ ซอย 13 ค่ะ =_=”หลังจากที่เช็คเอ้าท์กับทางโรงแรมก็ออกมาหน้าโรงแรมเรียกแท็กซี่ทันที
“โอ้!!! ได้แล้วขึ้นมาสิ”หืม…. อิตาลุงนี่ถ้าท่าแปลกๆนะ ว่าแต่ว่า แท็กซี่ของญี่ปุ่นเป็นสีดำหรอ แถมมีลายแลกๆสลักไว้ด้วย เลขโรมันตัว X เฮ้อ ไม่อยากจะใส่ใจ ฉันขึ้นไปนั่งทันทีปิดประตู คาดเข็มขัด แล้วจัดการหยิบไอพอดขึ้นมาเสียบกับสายเฮดโฟนลาย Exo สุดที่รักแล้วฟังเพลง christmas day ของ Exo ทันที คลอเสียงตามเบาๆ
ผ่านไปประมาณ 10 นาที
ฮ้าววววว ทำไมไม่นานจังอ่ะ ฉันชักง่วงแล้วสิ =_= โอ๊ยรู้สึกเพลียจัง
เอี๊ยด!!!!!!!!!!!
“หืม….ถึงแล้วหรอค่ะลุง”ฉันเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่ารถจอด ก่อนจะหันไปมองหน้าลุงคนขับที่สวมแว่นดำปิดใบหน้าไปกว่าครึ่ง
“เอ่อ…….”ลุงเขาไม่ตอบแต่ชี้ไปข้างหน้า ฉันจึงหันตามไปดู ก็เป็นกลุ่มชายชุดดำยืนขวางทางเอาไว้โดย อะไรกันว่ะเนี่ย -^- แม่ชักยั๊วะ แล้วนะ สงสัยต้องเคลียร์
ปึก!!!
ไวเท่าความคิด ฉันเปิดประตูรถลงไปทันที
“คะ…..”
“ขอประทานโทษนะค่ะ ไม่ทราบว่าจะมายืนขวางทางรถหาง่ามพระแสงจันทร์เพ็ญหรอ ไม่คิดว่าชาวบ้านเขาจะเดือดร้อนกันเลยรึไง”ฉันเอ่ยออกไปด้วยอารมณ์ฉุนเชียว ชายชุดดำพวกนั้นมองฉันด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออกเลยสักนิด
“พวกผมมาพาตัวคุณหนูไปอยู่ที่ๆควรจะอยู่”หนึ่งคนในนั้นพูดด้วยเสียงเข้ม เอ่อ มันสติดีหรือเปล่า แล้วคุณหนูอะไร คือไม่เข้าใจ
“ตลกแล้วลุง คุณหนูบ้าบออะไร แล้วที่ๆฉันจะต้องไปอยู่คือบ้านพักที่นามิโมริ ซอย 13”ฉันเอ่ยเซ็งๆ ส่งสายตาเบื่อๆให้พวกมัน
“ผิดแล้วครับ คุณหนูสมควรไปกับพวกเราที่คริสซานโต้แฟมิลี่ต่างหาก”ชายพวกนั้นพูด อะไรว่ะ ครอบครัวคริสซานโต้ เอิ่ม อิหยังวะค่ะ =_=??? ญาติคริสซานต้า ???
“ไม่ไป ลุงช่วยหลบทางด้วย คือฉันจะไปบ้าน ด่วน!!!!”ฉันเอ่ยเสียงฉุน
“คงไม่ได้ หากคุณหนูปฏิเสธ เราจึงต้องใช้ความรุนแรงบังคับ”มันพูดแล้วพวกมันอีกสองคนก็เดินตรงมาที่ฉัน รู้จักแบมบี้ ศิษย์บัวขาว???น้อยไปซะแล้ว
พลั๊ว!!!!!ผลั๊ก!!!!!
พวกมันสองคนกระเด็นไปคนละทางหลังจากเจอหมัดหนักและลูกเตะของฉัน หึหึหึ พอดีชอบดูมวยกับตาตอนเด็กๆเลยได้ฝึกมามาก
“เฮ้ย!!!กรุณายอมไปกับเราโดยดีเถอะครับ”พวกมันเข้ารุมล้อมทันที กรี๊ดดดดดด ฉันจะโดนรุมโทรมรึเปล่าเนี่ย T^T (=_= เอิ่มนางเอกตู//ไรเตอร์)
หมับ!!!!!!
“ละลุง…….”ฉันเอ่ยร้องเมื่อลุงคนขับมาคว้าฉันไปด้านหลังเขา
“ฮ่ะฮ่าๆ ฉันไม่ใช่ลุงนะ แต่ช่างก่อน เด็กนี่เป็นคนของวองโกเล่ พวกแกไม่สิทธิ์แตะต้องเด็กคนนี้เข้าใจไหม^^”เอ่อ เขาพูดแล้วก็ยิ้ม ซึ่งดูเป็นยิ้มที่น่ากลัวมากในหลายๆความหมาย ว่าแต่ หอยลายอะไร =^=??? (วองโกเล่=หอยลาย)
“คนของวองโกเล่งั้นหรอ หากขัดขวาง พวกเราจัดการ!!”ไอร่พวกนั้นว่าแล้วเข้าจู่โจมพร้อมปืน เฮ้ย O.o จู่ๆลุงเขาก็หยิบดาบไม้ จุดไฟที่แหวน เป็นไฟสีฟ้า เอ๊ แหวนไฟแช็กหรอ =^=?? ดาบไม้นั่นก็กลายเป็นดาบเหล็กมีไฟสีฟ้าครอบคลุม O0O โอ้วอะเมซิ่งเจแปน และไม่นาน พวกมันก็แพ้ราบคาบ -_- ลุงแม่งเจ๋ง =_=b
“อา…….เราไปกันเถอะ แบมบี้จัง^^”O.o
“เดี๋ยวดิ ลุงเอ่อ นายรู้จักฉันได้ไง แล้วนายเป็นใคร ไม่ใช่คนขับแท็กซี่หรอ”ฉันถามด้วยความอยากรู้เต็มที่
“ฮ่ะๆ ฉันชื่อ ยามาโมโตะ ทาเคชิ ไม่ใช่คนขับแท็กซี่หรอก ต่อจากนี้ฉันจะมาเป็นคนตามดูแลเธอตามที่คุณน้า บาโอะ สั่งมา” ห๊ะ!!!
“นายคือ คนที่จะมาดูแลฉัน =[]=” แม่คิดอาร๊ายยยยยยยยยยยย ถ้ามันเกิดหน้ามืดจับลูกสาวแม่ปล้ำจะทำยังง๊ายยยยยยยยยยยยยยย
“^_^ เอาล่ะ ขึ้นรถเถอะ อีกนิดเดยวจะถึงบ้านสึนะแล้ว”ทูน่า???
“คือ….ใครคือทูน่า แล้วเราไม่ได้จะไปบ้านพักฉันหรอ”ฉันถามงงๆ
“สึนะ ไม่ใช่ ทูน่า เขาเป็นเพื่อนพี่ ชื่อ ซาวาดะ สึนะโยชิ” ซาวาดะ???
“ซาวาดะ…..อา ลุงอิเอมิตสึ “ฉันพึมพำ ถึงชื่อของคุณลุงซึ่งเป็น พี่ชายของพ่อฉัน
“นั่นแหละใช่เลย”เขาแล้วยิ้มตาปิด
(--*) ฉัน
(^o^) ยามาโมโตะ
10 นาทีต่อมา
“โย่ว สึนะ” ไอ้โย่งยามาโมโตะเดินลงจากรถแล้วโบกมือทักทาย ผู้ชายตัวเล็กผมสีน้ำตาลชี้โด่เด่
“ไง ยามาโมโตะคุง โอ๊ะ แบมบี้จังสินะ โตขึ้นเยอะเลยนะ”เสียงทุ้มหวานแบบนี้มัน
“สึเคะ!!!!” ฉันเรียกแล้วกระโดดกอดพี่ชายสุดที่รักทันที
“เลิกเรียกชื่อพี่แบบนั้นได้แล้ว น้องสาว”พี่สึเคะตอบกลับ
“อื้ออออ ไม่เห็นพี่ติดต่อมาบ้างเลย คิดถึงพี่นะเนี่ย นึกว่าจะไม่ได้เจอพี่อีกแล้ว ;o;”ฉันผละออกจากกอดพี่ชาย แล้วมองรอบๆบ้านที่ยังเหมือนเดิม
“แบมจัง ^^”
“คุณป้า ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะค่ะ”ฉันยิ้มทักทายแล้วเดินตรงไปกอด ซาวาดะ นานะ ภรรยาของคุณลุงอิเอมิตสึ แม่ของพี่สึเคะ
“ขอบคุณนะ ยามาโมโตะคุงที่วยมารับหน้าที่ดูแลแบมบี้น่ะ แล้วระหว่างทางเกิดอะไรขึ้นมั้ย” เอ๊ะ อะไรอะ…
“ก็นิดหน่อย เจอพวกปลายแถวเข้ามาดักกลางทางแต่ก็ผ่านมาได้โดยดี ฮ่ะฮ่าๆ ยังไงฉันก็รับปากนายไว้แล้วเรื่องดูแล ยัยตัวเล็กนั่นระหว่างที่นายไปอิตาลี่น่ะ”….เดี๋ยวนะ พี่สึเคะจะไปอิตาลี่หรอ…
“สึเคะ จะไปอิตาลี่หรอ ไม่เอา เค๊าเพิ่งเจอพี่เองนะ ;o;”ฉันออดอ้อนเล็กน้อย
“พี่ต้องไปทำงานน่ะ ระหว่างนี้ไปอยู่ที่คฤหาสน์วองโกเล่โดยให้ยามาโมโตะคุงเป็นดูแลล่ะกันนะ” What!!!!!!!!!!!!
“ไม่เอาน่า แบมจัง เราเองก็โตแล้วนะ ซือคุงก็ต้องทำงานของเขา ตอนนี้ก็มาทานข้าวเย็นกับป้าก่อนมา” ข้าวเย็นฝีมือคุณป้าคิดถึงจังเลย!!!
“ก็ได้คร่า!!! ปั่ก!!! โอ้ยยยยยยย”ฉันที่ซุ่มซ่ามไม่ได้มองสะดุดล้มไปกับพื้น เข่าของฉันเลยถลอกจนเลือดซึมออกมาไม่หยุด ยะแย่ล่ะสิ ฉันยิ่งเป็นพวกเลือดจางอยู่ด้วย ;o;
“ว๊ายยยย แบมจัง//แบมบี้!!!”คุณป้านานะกับพี่สึนะรีบเข้ามาดู
“เอ่อ สึนะ คนมารอแล้วนะ เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง” นายโย่งนั่นบอกแล้วเดินมานั่งลงใกล้ๆฉัน วยได้เยอะเลยไอ้บ้า!!!!!!!
“อา…ฝากด้วยนะ ยามาโมโตะคุง” พี่สึเคะ ไอ้พี่ใจร้ายยยยย ว่าแล้วมันก็ขึ้นรถแท๊กซี่ตราหอยลายไปหน้าตาเฉย
“มา ยัยตัวเล็ก เดี๋ยวพี่พาเข้าบ้านเอง…” เดี๋ยวนะ!!!
“ฉันไม่ได้ตัวเล็กนะ!!!!!!!!!!”
“ใจเย็นๆจ้า ป้าว่าตอนนี้เข้าบ้านก่อนเหอะ”คุณป้านานะห้ามทัพ ฮึ้ย!!!บังอาจนัก ฉันไม่ชอบให้ใครมาเรียกว่าตัวเล็กนะ คนที่จะเรียกได้นะ มีแค่….เขาเท่านั้น
“แฮะๆ มาๆเดี๋ยวพี่ช่วย”
“เหวอ!!!ทะทำบ้าอะไรน่ะ O/////O”ฉันถูกอุ้มตัวลอยขึ้นมาอยู่ในอ้อมอกของพี่ยามาโมโตะ พี่เขาแค่ส่งยิ้มขี้เล่นแล้วอุ้มพาฉันเข้าบ้านไปนั่งที่ห้องรับแขก
“เอ้าถึงแล้ว” อะไอ้บ้าน ฉวยโอกาสที่สุดดด
“เดี๋ยวป้าทำแผลให้นะจ๊ะ ^^”ป้านานะเดินมาพร้อมกล่องปฐพยาบาล ทำไปสักพักโดยมี นายโย่งนั่นมองอยู่ใกล้ๆ
“เสร็จแล้วล่ะ ระวังๆหน่อยนะ แบมจัง สุขภาพร่างกายเรายิ่งไปค่อยแข็งแรงอยู่”คุณป้านานะกำชับ
“คร่า….ขอบคุณ”ฉันหันไปขอบคุณนายนั่น
“ยินดี ฮ่ะฮ่าๆ” ยังมีหน้ามาหัวเราะอีกนะ - -*
“เอาล่ะ เดี๋ยวป้าไปเตรียมข้าวเย็นแป๊บนึงนะ…..”
“…………………………”
“……..^_^………………”
“ฉันสงสัยเกี่ยวกับกลุ่มคนพวกนั้นน่ะ นายช่วยอธิบายได้มั้ย” ฉันเงยหน้าถามเขา แต่ที่ฉันสงสัยกว่าเรื่องที่ฉันถามไป….คือทำไม ใจฉันมันเต้นแรงแบบนี้ ป่วยรึเปล่านะเรา
เขาคงไม่ใช่คนที่มาพร้อมกับคำอธิษฐานหรอก…..
Talk with writer
ตั้งแต่ปีใหม่นู้น เพิ่งจะได้มาต่อปีใหม่นี้ ฮ่าๆๆๆๆ ขอโทษจริงๆนะค่ะ HNY คร่า
kuma
ความคิดเห็น