คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Lost Memories...3
.....ทางบ้านคริส....
"ม๊าครับ คิดถึงจังเลย อยากกอดม๊าจังเลย" ความมาดแมนของศิลปินหนุ่มหายไปทันทีที่เขาอยู่กับผู้เป็นแม่
"อ้าว! ฟาน ฟาน ทำไมมาไม่บอกม๊าหื้ม ม๊าจะได้ทำกับข้าวไว้รอ" ผู้เป็นแม่กอดลูกชายตัวสูง พรางยิ้มให้กับลูกอ้อน แต่ลูกชายไม่ได้ตอบอะไร เขายังกอดผู้เป็นแม่อย่างออดอ้อน แล้วทิ้งความเหนื่อยล้าและช่วยบรรเทาความเศร้าภายในใจของเขา แต่ผู้เป็นแม่ก็ชอบที่จะถามถึงบุคคลที่มักจะทำให้เขานึกถึงเรื่องราวเหล่านั้นซ้ำๆ แค่ทุกวันนี้แค่เขาเห็นหน้าเธอ เขาก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงเรื่องนั้น รู้สึกน้อยใจและโกรธเจ้าสาวตัวน้อยของเขา รวมไปถึงคนตัวเล็กที่ชื่อ คิม มินวู
"อ้อ ฟาน ฟาน แล้วหนูมินวูล่ะ เป็นยังไงบ้าง เธอสบายดีใช่มั้ย หื้ม?
"ม๊าครับ นี่ผมเป็นลูกชายสุดหล่อของม๊านะ ทำไมไม่ถามผมล่ะ เชอะ!!" -_-'
"อ่าา รู้มั้ยหน้าตางอนจนแก้มป่องตอนนี้ มันช่างไม่เข้ากับลูกเลยซักนิด ฮิ ฮิ"
"ม๊าาาาาาาา" >:(
"โอ๋ๆๆ อย่างอนนร้า ม๊ารู้ว่าหนูมินวูทำให้ลูกคิดถึงเจ้าสาวตัวน้อยของลูก แต่เธอเองก็เป็นผู้หญิงนะ การที่เด็กผู้หญิงจะต้องเข้าไปร่วมอยู่กับกลุ่มเด็กผู้ชายตั้ง 12 คน และไหนยังจะต้องคอยดูแลตารางานของพวกลูกๆอีก เธอคงจะต้องเหนื่อยมากแน่ๆ หนูมินวูเธอก็น่ารักดี ยิ้มแย้ม ร่าเริง เฮ้อ!! ถ้าหนูมินวู คือเจ้าสาวตัวน้อยของลูกก็คงจะดีสินะ" ^_^ ผู้เป็นแม่พูดด้วยท่าทางใจดี
"ร่ายซะยาวเลยนะม๊า ม๊าไม่ต้องห่วงหรอกยัยต๊องนั่นน่ะ เข้ากับพวกเรา เฮ้! ไม่ใช่สิ เข้ากับทุกคน ยกเว้นผม ได้ดีเลยล่ะ และยัยนั่นอ่ะนะไม่เหมือนผู้หญิงเลยซักนิด อย่างกะเด็กผู้ชาย ทั้งดื้อ แล้วก็ซนอย่างกะลิงแหน่ะม๊า ยังไม่พอยังเรียกผม ซิ่วหมิน แล้วก็ลู่ฮานว่าฮยองอีก"
"555+ ขนาดนั้นเลย ที่หอคงคึกคักกันน่าดูเลยล่ะสิ แหน่ะ แล้วดูเรียกน้องเข้า"
และหลังจากนั้นสองแม่ลูกก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกันและกินข้าวกันตามประสาแม่ลูกและจนถึงเวลาที่คริสจะต้องกลับไปที่หอพัก แล้วระหว่างทางที่เข้ากำลังขับรถกลับแล้วพลางฟังเพลงอะไรไปเรื่อยเปื่อย และเขาก็คิดว่าจะไปในที่ๆเขาชอบไปซะหน่อย "แม่น้ำฮัน" สายตาก็ไปสะดุดกับร่างของผู้หญิงที่เค้าคุ้นเคยเป็นอย่างดี แน่สิ! เพราะเข้าเห็นเธอทุกวันนี่นา "คิม มินวู"
"นี่เธอ มาทำอะไรที่นี่ดึกๆ ดื่นๆคนเดียวน่ะ เป็นผู้หญิงมาคนเดียวมันอันตรายนะรู้มั้ย"
"อ๊ะ! ฮึก คริสฮยอง อ๊ะ แฮ่ๆ"
"หืม นี่เธอร้องไห้หรอ ปะ...เป็นอะไร เธอร้องไห้ทำไม?" คริสไม่เคยเห็นคนตัวเล็กร้องไห้เลย รวมถึงทุกคน น้ำตาที่ถึงแม้จะโดนคนตัวเล็กเช็ดไปอย่างลวกๆ แต่มันทำให้เขาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก และมันยังทำให้เขาอยากที่จะเข้าไปกอดเธอ
"อื้มๆๆๆ" คนตัวเล็กเม้นริมฝีปากแน่น และส่ายหน้าไปมา แทนคำตอบว่าเธอไม่ได้ร้องไห้
"ยังจะเถียงอีก เป็นอะไร ทำไมเธอถึงร้องไห้ล่ะ บอกฮยองได้นะ อะ......" หลังจากที่คริสพูดจบ คนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าก็โผลเข้าไปกอดโดยที่เขาไม่ได้ตั้งตัว แล้วปล่อยโฮออกมา จากที่รู้สึกว่าได้รับการปลอบโยน ความเข้มแข็ง และความร่าเริงของคนตัวเล็กถูกปล่อยทิ้งออกไปเพราะคนตรงหน้า
"ฮึกๆ ฮยอง ฮือๆๆ ฮึก" คริสถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลย กับร่างบางที่สั่นไปกับเสียงสะอื้นของคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา ณ ตอนนี้ น้ำตาของคนตัวเล็กทำให้เขารู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก น้ำตามันไม่ได้เหมาะกับคนตัวเล็กเลยซักนิด
"ว่าไง ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ บอกฮยองได้มั้ย หื้ม?"
"ฮึก เค้าเหงา เหงามากๆเลย เค้าคิดถึงโอป้า กับหม่าม๊า ฮึก และก็เหงาที่จะต้องอยู่คนเดียวด้วย"
"เหงาที่ต้องจากบ้านมาสินะ หืม! เหงาที่จะต้องอยู่คนเดียว หมายความว่าไง" คริสพลางคลายอ้อมกอดและค่อยๆดันร่างบางออกเล็กน้อย พร้อมกับรอคำตอบ
คนตัวเล็กรีบเช็ดน้ำตา ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นตอบ
"อ่า ก็เค้ารู้สึกเหงาทุกครั้งที่อยู่คนเดียวนี่นา แฮ่ๆ"
คริสมองหน้าของคนตัวเล็ก อย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่เธอพูด
"รู้สึกเหงาที่อยู่คนเดียว แล้วออกมาข้างนอกทำไม มันทั้งอันตราย แล้วมันยังทำให้เหงาด้วยไม่ใช่รึไง?"
"อื้ออออ แต่ก็นะ มินวูชอบมาที่นี่ เลยออกมาคนเดียว ไม่กล้าชวนทุกคน เพราะอยากให้ทุกคนพักผ่อนน่ะ" ^^
"ย่ะ.... อย่าบอกนะว่าเธอมาที่นี่ประจำ"
"อื้มๆๆๆ" คนตัวเล็กพยักหน้าหงึกๆๆ ให้กับคริส จนทำให้เขารู้สึกขำกับอาการของคนข้างหน้า
"เค้าอ่ะนะจะชอบที่จะออกมาที่นี่ทุกวันเลยล่ะ ถ้าพวกเราทุกคนอยู่ที่เกาหลีนะ เค้าชอบมานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยที่นี่ มันทำให้รู้สึกสดชื่นมากๆเลยล่ะ คริสฮยองว่างั้นมั้ย ฮิ ฮิ"
"นั่นสินะ ได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองในช่วงเวลาสั้นๆ" ^_^ คริสเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
"นี่ๆๆ คริสฮยองมานั่งนี่เร็วๆสิ เร็วๆๆๆ ฮิ ฮิ เร็วๆสิ อื้ออออ ตัวหนักชะมัดเลย" คนตัวเล็กยู่หน้า พร้อมกับดึงแขนของคนตัวสูงที่กำลังยืนงง แต่ก็ยอมเดินตามไปกับแรงฉุดเล็กๆ
"ทะ...ทำอะไรเนี้ย มินวู"
"ฮิ ฮิ ก็นั่งไง ถามได้ฮยองเนี้ย ยืนนานๆ มันเมื่อขาจะตาย ฮ่าๆ" -_-' เมื่อกี้เธอยังร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่เลยนะนะ กวนประสาทชั้ลซะแล้ว แต่ก่อนที่คริสจะได้คิดอะไรอีก
"นี่ฮยอง ยกมือขึ้นสองข้างสิ แล้วก็ยื่นออกไปข้างหน้านะ แล้วดูมือทั้งสองข้างสิ มันน่ารักมากเลยล่ะ ฮยองว่ามั้ย ฮิ ฮิ" ^^
"หืม?? O_o?"
"ฮยองรู้มั้ย ว่าเค้าน่ะนะ รักมือคู่นี้ที่สุดเลยล่ะ มือคู่นี้นะคอยอยู่อยู่กับมินวูตลอดเลย เวลาที่มินวูร้องไห้มือคู่นี้ก็จะคอยเช็ดน้ำตาให้ เวลาหิว ก็คอยหยิมขนมให้กินล่ะ แล้วก็นะ เวลาที่มินวูเหงาจนรู้สึกหนาวมือคู่นี้ก็จะคอยกอดมินวูด้วยนะ" ^^
"หืม? กอดนั้นไม่ได้หมายถึงแขนหรอ?"
"อ๊ะ จิงด้วยแฮะ แฮ่ๆ แต่ก็มีมือนะที่กอดเราน่ะ บรู่ๆๆ" :P
"ยัยต๊องเอ้ย เธอนี่มันต๊องจริงๆ ฮ่าๆ" แต่คำพูดของมินวูเมื่อกี้ทำให้เขาได้เห็นอีกมุมนึง และมันทำให้คริสอยากที่จะดูแลคนตัวเล็กข้างๆเขาเหลือเกิน
"อ๊ะ! คริสฮยองคุยกับเค้าแล้วหนิ คริสฮยองคุยกับมินวูแล้ววว ฮะ ฮะ" ^__^
"อะ....เอ่อ" 5 เดือนที่พวกเขาไม่เคยได้คุยกันนานขนาดนี้ ^^
"ฮ่าๆๆ ดีจังเลยเนอะ อ่ะ เค้าแบ่งช็อคโกแลตให้นะ" ^^ ว่าแล้วมือเล็กก็ล่วงเข้าไปให้กระเป๋าเสื้อเพื่อเอาช็อคโกแลตที่ว่ามาแบ่งให้คริส (เธอพกช็อคโกแลตติดตัวด้วย?? -_-')
"นี่ๆ ฮยอง โอป้าของมินวู เคยบอกว่ามือคู่นี้ของมินวูเคยแต่งงานด้วยล่ะ ฮิๆ" ^^
"อะไรนะ แต่งงานหรอ"
"อื้มๆๆ โอป้าบอกว่า ตอนเด็กๆมินวูกเคยแต่งงานกับเด็กผู้ชายคนนึง แถมยังเอาแหวนลูกอมของโอป้ามาด้วยนะ ฮะ ฮะ มินวูเอาแหวนของตัวเองสวมให้กับเด็กผู้ชายคนนั้น แล้วมินวูก็เอาแหวนที่เอามาจากโอป้าให้กับเจ้าบ่าวของมินวู แล้วเขาก็สวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายให้มินวู แล้วโอป้าก็ยังบอกอีกนะ ว่ามินวู่น่ะพูดว่า เด็กผู้ชายคนนั้นจะต้องเป็นเจ้าบ่าวของ
มินวูคนเดียว ฮ่าๆ น่าอายจังเลย คึ คึ"
คริสเผลอยิ้มตามคนข้างๆโดยไม่รู้ตัว เขาจำเหตุการณ์ที่คนตัวเล็กเล่าได้ดี แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าที่คนตัวเล็กพูดนั้นไม่ได้ได้ทำให้เขารู้สึกดีใจเลย เพียงเพราะว่าเป็นคำบอกเล่าจากพี่ชายของเธอ
"เอ่อออ แล้วเธอพอจะบอกได้มั้ย ว่าฮยองของเธอชื่ออะไร?"
"อ้าา บอกได้สิ โอป้าของมินวูชื่อจีฮุค..... คิม จีฮุค" ^_^
จีฮุค เป็นชื่อที่คริสยังคงจำได้ดี ชื่อที่เหมือนกับพี่ชายของเจ้าสาวตัวเล็กของเขา [แม่ครับ คิม มินวู คือเจ้าสาวตัวเล็กของผม เหมือนอย่างกับที่แม่อยากให้เป็นไงครับ แล้วผมควรจะดีใจดีมั้ย ที่ผมได้เจอเธอแล้วจริงๆ]
"อ่าาา แต่มินวูเสียใจนะ ที่มินวูจำเจ้าบ่าวของมินวูไม่ได้ พยามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก" :(
"อืม เจ้าบ่าวคนนั้นคงจะไม่สำคัญพอให้เธอจำได้หรอก อย่าเสียเวลาเลย คิม มินวู" คริสรู้สึกเสียใจ เสียใจมากๆ เขาคงไม่สำคัญพอที่จะให้คนตัวเล็กจำเขาได้ คนที่เขารอมาตลอด คนที่เขาหวังว่าได้เจอกันอีกครั้ง และความหวังของเขาก็เป็นจริง แต่....คนที่เขารอ กลับจำเขาไม่ได้เลย เขาคงไม่สำคัญจริงๆ
"อ๊ะ! ไม่นะ! ฮยองอย่ามาพูดแบบนี้นะ มินวูเชื่อว่าเจ้าบ่าวของมินวูสำคัญ แล้วก็สำคัญมากด้วย ไม่งั้นมินวูคงจะไม่พยายามที่จะนึกให้ออกว่าเจ้าบ่าวของมินวูเป็นใคร!" >:(
"หึ สำคัญงั้นหรอ แล้วทำไมเธอถึงจำเขาไม่ได้ล่ะ คิม มินวู" คริสตะคอกกลับไปด้วยความโกรธและน้อยใจที่คนตรงหน้าจำเขาไม่ได้
"อ่าา มินวูก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่าทำไมถึงจำเจ้าบ่าวของมินวูไม่ได้ แต่.. แต่ทำไมฮยองต้องตะคอกใส่มินวูด้วย โมโหมินวูทำไม?!!!" >:(
"ก็เพราะฉันเป็นเจ้า..."
"เอ๋? ฮยองเป็นอะไร เมื่อกี้ฮยองบอกว่าฮยองเป็นอะไร?"
"ป่าว กลับหอได้แล้ว นี่มันดึกมากแล้ว เดี๋ยวทุกคนจะเป็นห่วง"
"ไม่! มินวูไม่กลับ จนกว่าฮยองจะบอก ว่าฮยองเป็นอะไร เมื่อกี้ฮยองพูดอะไร!!!"
"คิม มินวู" เสียงตะคอกของคริส ทำให้คนตัวเล็กตกใจอยู่ไม่น้อย
"คริสฮยองปล่อยนะ มินวูไม่กลับกับฮยองงงงง" สูญเปล่าเมื่อแรงฉุดกระชากของคริสที่มีมากพอที่จะทำให้คนตัวเล็กต้นได้ และบรรยกาศภายในรถที่เงียบจากการที่ไม่มีการสนทนาเหมือนก่อนหน้าของทั้งคู่จนถึงหอพัก
หอพัก exo.......
ปังง!!! เสียงประตูที่ถูกเปิดออกเสียงดังโดยฝีมือของคนตัวเล็ก สร้าความตกใจให้คนภายในห้องให้หันไปมองที่ต้นเสียงทันที และก็ตามมาด้วยร่างสูงของคริสที่เดินตามเข้ามา
"อ่าว มินฮยองไปไหนมาอ่ะครับ ดึกป่านนี้แล้วนะ อ๊ะ! คริสฮยองก็มาด้วย กลับมาด้วยกันหรอ" ชานยอลเอ่ยถามขึ้นคนแรกเมื่อเห็นทั้งคู่กลับมาพร้อมกัน
"ชานยอลนา!! เค้าโกรธคริสฮยองแล้ว ฮึ่ม!! ฮุนนี่เอาขนมมา ง่ำๆๆ" -_-'
"อ้าาา ฮยองเอาขนมของผมไป ไค! เอาขนมมา ง่ำๆๆๆ" เซฮุนหันไปเอาขนมของไคแทนของตัวเองที่โดนฉกไป
"อ่าว ซะงั้นอ่ะ เทาาาา เอาขนมมา ง่ำๆๆๆ"
"อือออ แล้วขนมผมล่ะ แบ็คฮยอง อ๊ะ....."
"หยุดเลยเทา ชั้ลไม่ยอมให้นายฉกขนมของชั้ลไปหรอก ง่ำๆๆ" >o<
"อ่าาาา แล้วขนมของผมล่ะ" โอ๋ๆ เทาเทาผู้น่าจ๋งจ๋านน
"หึ เธอโกระชั้ลได้คนเดียวหรอ คิม มินวู คนที่จะต้องโกรธมันควรจะเป็นชั้ลมากกว่านะ เธอรู้บ้างมั้ยว่าชั้ลทั้งโกรธ น้อยใจ แล้วก็เสียใจแค่ไหน ที่เธอจำชั้ลไม่ได้ ชั้ลรอเธอมาตลอด ตั้งแต่วันนั้น อยากจะหายไป เธอก็ไป แล้วอยู่ๆ เธอก็กลับมา หึ เธอยังร่าเริงเหมือนเดิม ช่างพูดช่างคุย แต่เธอ....... เธอกลับลืมชั้ล มันอาจจะเป็นแค่ความคิดเด็กๆที่เธอพูดมาในตอนนั้น ใช่! ชั้ลควรจะลืมมันไปก็ได้ แต่ชั้ลกลับทำมันไม่ได้ ต่างจากเธอที่ลืมมันไปอย่างง่ายดาย" คริสพูดกับตัวเองภายในห้องนอน ตั้งแต่เขากลับมาเขาก็เดินเข้ามาในห้องนอนตัวเองทันที แต่เขาก็ยังได้ยินคำพูดที่คนตัวเล็กพูดทุกคำ คำพูดที่บอกว่าคนตัวเล็กกำลังโกรธเขา
///////// ♥ ///////// ♥ ///////// ♥ /////////
ช่วง Writer บ่น:
อ่าาา เฮียคริสเค้าจำฝังใจจริงๆเนอะ ตอนนี้ได้เห็นทั้งมุดอ่อนโยน แล้วก็โหดของเฮียเลยล่ะ
แต่มินวูก็ยอมซะที่ไหนล่ะ คึ คึ อ๊ะ! แล้วเพราะอะไรมินวูถึงจำเฮียคริสไม่ได้ล่ะ
ฟิคหนุก ไม่หนุก ก็บอกๆไรท์นร้าาาาาา จุ๊ฟ จุ๊ฟลีดทุกคนเล้ยยยยย <3
ความคิดเห็น