4 Girls 4 Season ภารกิจแปลงโฉมแก๊งส์เฉิ่มสุดที่รัก

ลำดับตอนที่ #4 : 4

     "สวัสดี เพื่อนใหม่ :)" มอคค่าพูดทักทายลาเต้ หลังจากปิดประตูเข้าห้อง
     "สวัสดีค่ะ! ชื่อลาเต้นะคะ! ฝากตัวด้วยค่ะ!" คุณหนูลาเต้ผู้เรียบร้อย ขี้อายเวลาอยู่กับคนแปลกหน้าก็เอ่ยตอบพร้อมก้มหัว ค้อมหลังจนเป็นมุมเก้าสิบองศาแบบชาวญี่ปุ่นทันที และยังคงค้างอยู่ท่านั้นจนมอคค่าต้องเอ่ยขึ้น
     "เงยหน้าขึ้นได้แล้วมั้ง...เรามอคค่านะ ห้อง 5/7 ครับ"
     "อ๋อ...เอ่อ...ขอโทษค่ะ...เรา ลา...เอ้ะ บอกชื่อไปแล้วนี่...ห้อง 5/1 ค่ะ" ผู้หญิงคนนี้ตลกดีแฮะ ดูเอ๋อๆ ไม่ทันคนดี ฮ่าๆ แต่ถึงว่าสิ ไม่เคยเห็นหน้า ทั้งที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน ชั้นเดียวกันแท้ๆ แต่เพราะอยู่คนละห้องแล้วก็คนละตึกสินะ ถึงทำให้เราไม่เคยเจอกัน... นายมอคค่าคิดในใจ
    ฝ่ายลาเต้ที่เห็นมอคค่าเงีบไปก็กลัวว่านายมอคค่ารังเกียจตน เพราะคิดว่าตัวเองหน้าตาน่าเกลียด มีสิว ตัวอ้วนจึง เอ่ยขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆว่า 
     "เอ่อ...แล้ว...ตะ ต้อง ต้องทำ ทำยังไง ไง ตะ ต่อคะ..." ฮือออออออออ กลัวจังเลยยยย แม่จ๋าช่วยลาเต้ด้วยยย
     "หือ...เงยหน้ามามอง แล้วคุยกันสิ แบบนี้เค้าเรียกว่าไม่มีมารยาทนะ..."
      ลาเต้ตัดสินใจ กลั้นใจหลับตาปี๋ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา ลืมตามองนายมอคค่าอีกครั้ง แล้วต้องตกใจเพราะนายมอคค่าเดินเข้ามาใกล้แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆหน้าของตน จนต้องมุดหน้ากลับลงไปอีกครั้ง แล้วพูดเสียงขมุบขมิบว่า
     "จะเอาหน้าเข้ามาใกล้ทำไมก็ไม่รู้ ฮึ่ย"
     "เธอว่าไงนะ"
     "หา เอ๋อ เปล่าค่ะเปล่าๆๆๆๆ" หนูน้อยลาเต้ตกใจกลัวจนลนลาน จึงส่ายหัวไปมาอย่างบ้าคลั่ง
     "ฮ่าๆๆๆ เธอนี่ตลกจัง ส่ายหัวเหมือนคนบ้าเลย ฮ่าๆๆๆๆ"
     สาวน้อยลาเต้ทนไม่ไหวอีกต่อไป เงยหน้าขึ้นมาแล้วตะโกนใส่หน้านายมอคค่าเสียงดังว่า
     "อะไรกัน! ก็เราถามดีๆ นายก็มาว่าเราว่าไม่มีมารยาท เรากลัวนายนี่ เราคิดว่านายไม่ชอบเรา ดูเราสิ อ้วนก็อ้วน เตี้ยก็เตี้ย สิวก็เยอะ ตัวก็ดำ ข้อศอก เข่าก็ดำอีก ขี้ไคลก็มี ผิวก็แห้ง เห็นมั้ยเนี่ย เห็นมั้ย ฮือออ แล้วนาย...นายก็ยัง ยังมาหัวเราะเรา แล้วบอกว่าเราเหมือนคนบ้าอีก ฮือๆๆๆๆๆ"
     "ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เธอนี่มันบ๊องจริงๆด้วย ฮ่าๆๆๆๆๆ ว่าตัวเองก็เป็น ฮ่าๆๆๆ เราไม่ได้เกลียดหรือกลัวเธอซะหน่อย เราเป็นครูฝึก เป็นเพื่อนเธอนะ เรามาช่วย เราจะกลัว รังเกียจเธอได้ยังไง คิดมากไปแล้วนะเราน่ะ ฮึ้มมมม เลิกร้องไห้กลัวเราได้แล้ว เดี๋ยวก็จับหอมแก้มซะเลยนี่"
     "ฮือออออ หยุดแล้วค่ะ หยุดแล้ว ฮือออ"
     "ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอเคๆ ไม่แกล้งแล้วๆ หยุดร้องนะ โอ๋ๆ" พูดจบ นายมอคค่าก็เดินมาสวมกอดหนูน้อยลาเต้ พร้อมโยกตัวไปมาแล้วร้อง
     "โอ๋เอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะหนูน้อยหมวกแดง โยกเยกเอ๋ย น้ำท่วมเมฆ กระต่ายลอยคอ ลาเต้หน้างอ ขี่มอคค่าโยกเยก"
     "ปล่อยได้แล้วค่ะ หยุดร้องแล้ว"
ลาเต้เงยหน้าขึ้นมามอง แล้วสบตามอคค่าตรงๆทำให้เธอได้สังเกตหน้าของนายมอคค่าได้ชัดเจน โห ผู้ชายอะไรกัน ผิวนี่เนี๊ยนเนียน ไม่มีสิวด้วย ดูสุขภาพดีจัง แต่ผิวไม่ค่อยขาวมากแฮะ สงสัยออกกำลังด้วยมั้ง สูงด้วยดูสิ คางเขาเท่าหัวเราเลยอ่ะ
     "นี่ ลาเต้ ฟังเราอยู่หรือเปล่า เฮ้ มองหน้าเราทำไม มีอะไรติดเหรอ"ยัยหนูน้อยหมวกแดงนี่เป็นอะไร อยู่ดีๆก็เงียบไป จ้องหน้าเราอีก
     "นี่มอคค่า ถ้าฉันลองเปลี่ยนตัวเอง ฉันจะดูดีแบบนายหรือเปล่าคะ"
     "ฮ่าๆ แน่สิ แต่ต้องอดทนและเชื่อฟังเราหน่อยนะ มันเหนื่อยหน่อย แต่ผลตอบแทนที่ได้คุ้มค่าเชียวแหละ"
     "เอ่อ...ค่ะ ตกลงต้องทำอะไรบ้างเหรอ"
     "อืม...นี่คือแบบสอบถามข้อมูลส่วนตัวของเธอนะ กรอกให้ครบด้วย อย่าคิดจะโกงล่ะ เพราะมันมีผลต่อตัวลาเต้เองในอนาคตรู้ไหม"
     "เห ยังไงเหรอ"
     "ก็แบบสอบถามนี้ จะถามข้อมูลประจำวันของลาเต้ไง เราจะได้กำหนดตารางกิจกรรมได้ถูก แล้วก็เอามาเปรียบเทียบผลลัพธ์ด้วยว่า หลังจากทำกิจกรรมที่กำหนดแล้ว ผลลัพธ์มันเป็นยังไง ดีขึ้นไหม เอาเลย ลาเต้กรอกเลยนะ เดี๋ยวเราไปเอาน้ำมาให้"

ห้อง เจ้พิชชี่แอนด์สาวน้อยลาวา
     "น้องลาวาขา เจ้ชื่อพิชชี่นะคะ จำได้อยู่แล้้วล่ะเนอะ ไหนๆ มาให้เจ้ดูตัวหน่อยซิ อืม...คุณน้องดูแล้วก็ไม่ต้องแก้อะไรมากนะคะ มีความน่ารักในตัวอยู่แล้ว ความน่ารักแบบวัยรุ่นทั่วๆไปน่ะค่ะหนูน้อยยย เชื่อใจพี่นะ พี่จะทำให้หนูลาวาเนี่ย ออกมาเลิศ! เรอ เอ๊ย เลอ! เพอร์เฟค จนคุณน้องต้องตะลึงไปเลยทีเดียว ถ้าน้องลาวามีอะไรสงสัย ถามเจ้ได้นะค้าา อิอิ มามะ เจ้กอดที"
     "เอ่อ ค่ะเจ้พิชชี่ ถ้ามีอะไรสงสัยหนูจะปรึกษาเจ้เป็นคนแรกเลยค่ะ"
     "เอ้อ เกือบลืมเลยค่ะคุณน้อง คุณน้องช่วยกรอกแบบสอบถามข้อมูลส่วนตัวให้ครบด้วยนะคะ ติดขัดอะไรยกมือขึ้นแล้วถามเจ้สุดสวยคนนี้ได้เลย...ทำหน้าแบบนี้ สงสัยล่ะสิว่ามันคือใบอะไร มันคือใบที่เจ้จะต้องดูว่า คุณน้องลาวาแสนสวยคนนี้เนี่ย จะต้องปรับอะไรยังไงบ้างน่ะค่ะ เหมือนเป็นข้อมูล โจทย์ที่เจ้ได้รับมอบหมายมาให้แก้น่ะค่ะ หายงงละเนอะ กรอกเลยค่ะคุณน้อง"

ชุวิ้งชุวับ รับสายหน่อยค่าาา ชุวิ้งชุวับ
     "เจ้พิชชี่คะ มีสายเข้าค่ะ"
     "อุ้ย รบกวนคุณน้องช่วยส่งโทรศัพท์ให้เจ้หน่อยค่ะ ขอบคุณมากๆค่า ฮัลโหล มีไรยะ ไรนะ ชั้นไม่ได้ยิน นี่ ฮัลโหลๆ แมกมา! ได้ยินไหมยะ ฮัลโหลๆ...คุณน้องลาวาคะ ขอพี่ออกไปคุยธุระกับน้องชายพี่แปปนึงนะคะ กรอกให้ครบทุกช่องเลยเน้อ เดี๋ยวเจ้สุดสวยกลับมาค่ะ"
     "ได้ค่ะเจ้ รีบไปรีบกลับนะคะ ลาวาคิดถึง ฮ่าๆๆ"
     "แหม น้องลาวานี่ก็ขี้เล่นนะคะเนี่ย เจ้ชอบ ไปละค่ะ เดี๋ยวเจ้กลับมา จุ้บๆ" หลังจากที่เจ้พิชชี่สุดสวยออกจากห้องไป สาวน้อยลาวาก็ต้องยกมือขึ้นกุมขมับทันที เมื่อเห็นความยาวของแบบสอบถามที่เจ้พิชชี่เพิ่งเอามาให้สักครู่...
     "ให้กรอกเยอะขนาดนี้ ออกเป็นข้อสอบโรงเรียนเลยดีไหมเนี่ย เห้อ"

ห้อง เจ้ริชชี่ฝาแฝดเจ้พิชแอนด์น้องโดนัท
     "สวัสดีค่ะเจ้ริชชี่ หนูชื่อโดนัทนะคะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะเจ้"
     "เหมือนกันค่าคุณน้อง เจ้ริชชี่จ่ะ หนูนี่หน้าตาน่ารักนะ เจ้ช้อบชอบ แต่หนูน่ารักได้มากกว่านี้อีก ถ้าหนูเชื่อฟังเจ้"
     "ค่ะ แล้ว...หนูต้องทำอะไรบ้างคะ"
     "นี่เลยค่า กรอกแบบสอบถามให้เสร็จโน๊ะ เอาไว้ดูข้อมูลหนูน่ะค่ะ เจ้จะได้วางแผนถูก"
     "ได้เลยค่ะเจ้ จัดให้ตามคำขอ"
     "หนูโดนัทนี่น่ารักจังเลย"

 ก๊อก ก๊อก

     "นี่ ริชชี่ หล่อนอยู่ในห้องใช่มั้ยยะ เมื่อกี้แมกม่ามันโทรมาบอกว่า วันนี้ให้กลับไปกินข้าวที่บ้านด้วย หม่าม้าโทรตาม"
     "เคๆ แต่แวะซื้อหนังสือก่อนนะหล่อน เล่มใหม่ออกละ"
     "ย่ะ" 

แอด แกร๊ก!

     "กรอกเสร็จหรือยังคะน้องโดนัท มีติดขัดตรงไหนไหม"

     "เจ้ริชชี่คะ...เอ่อ...หนูสงสัยอย่างนึงค่ะ ตรง...เสป็คผู้ชายเนี่ย...ต้องกรอกด้วยเหรอคะ"

     "ฮ่าฮ่าฮ่า ยังไม่ต้องก็ได้จ้า กรอกที่อื่นก่อนก็ได้ ถ้ายังไม่อยากกรอกอ่ะเนอะ"

     "ถ้ายังงั้น หนูกรอกเสร็จหมดละค่ะ"

     "ไหนๆ ให้เจ้าดูหน่อยสิ...ตาเถร! หนูโดนัท นี่หนูกินวันละกี่แคลคะเนี่ย เกินมาตรฐานมาเยอะมาก กินจุบจิบอย่างงี้ไม่ดีนะคะ นี่เล่นกินทุกครึ่งชม.เลย แล้วไม่ออกกำลังกายเลยด้วย ระวังจะอ้วน หุ่นไม่สวยเหมือนเจ้นะ"

     "โถเจ้คะ หนูไม่ชอบออกกำลังกายนี่คะ มันเหนื่อยอ่ะ แล้วยิ่งพอหนูออกกำลังกายเสร็จนะคะ หน้าตาหนูจะยิ่งดูเหมือนผีเลยค่ะ เหงื่อไหลย้อย หน้ามันๆ สิวผุดอย่างกับดอกเห็ด"

     "อืม ปัญหาใหญ่เหมือนกันนะนี่ เอาล่ะๆ อย่าเพิ่งพูดอะไรให้ตัวเองรู้สึกแย่เลยนะคะ เดี๋ยวพี่ช่วยเอง ไม่ต้องห่วงน้า ไม่มีใครคนไหนที่ไม่สวยหรอก ถ้าถึงมือพี่แล้ว โอเคค่ะ น้องโดนัท วันนี้กลับไปบ้านลองทำตามที่พี่บอกน้า ถึงจะทำได้ไม่ครบ แต่ก็พยายามทำนะคะ" หลังจากที่เจ้าริชชี่พูดจบ ก็ได้หยิบสมุดเคล็ดลับความงามยื่นให้กับโดนัททันที

     "เอ๋ ให้หนูจดตามที่บอกเหรอคะ?"

     "ใช่จ้า ต่อไปนี้ นี่ก็เป็นหนังสืออีกเล่มที่หนูต้องดูแลนะ มันจะบอกสิ่งที่ต้องทำ ที่จะช่วยให้หนูดูดีขึ้นมาได้เองจ้ะ"

     "ได้ค่ะ บอกมาเลยค่ะเจ้ หนูต้องทำอะไรบ้าง" โดนัทกล่าวอย่างมุ่งมั่น เจ้ริชชี่เห็นแล้วอดตื่นเต้นตามไม่ได้ จึงเริ่มที่จะให้คำแนะนำแก่เธอ

     "เริ่มจากวันนี้ กลับบ้านไป โละของกินในตู้เย็นออกก่อนเลยนะคะ เอาสิ่งที่หนูคิดว่าไม่ดีต่อสุขภาพน่ะค่ะ ทิ้งไปเลยค่ะ ทิ้งเลยยยย คือ พี่เข้าใจนะคะว่า บางครั้งเราก็เสียดายมัน แต่ ถ้าเราไม่เริ่ม เราก็จะไม่สามารถแก้ไขอะไรได้นะคะ หนูต้องรู้จักตัดใจ ยับยั้งตั้งแต่ตอนนี้นะคะ เข้าใจไหมเอ่ย"

     "ค่ะ!"

ในขณะเดียวกัน ไม่ว่าจะห้องของใครก็ตาม ทุกคนกำลังง่วนที่จะตั้งหน้าตั้งตาให้คำแนะนำและตั้งหน้าตั้งตาเขียนในสิ่งที่รุ่นพี่แต่ละคนบอก ยกเว้น...

     "ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ใช่ๆ เจ้ก็เคย ไม่คิดว่าจะมีคนเป็นเหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

     "ใช่สิคะเจ้ ตอนนั้นนะ หนูนี่อ๊ายอายเลย ใครมันจะไปรู้ล่ะว่านั้นมันเป็นประตูอ่ะ ไอ่เราก็นึกว่ากระจกธรรมดา ยืนแคะฟันอยู่ได้ตั้งนานสองนาน คิดแล้วตลกตัวเองนะคะเจ้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ"

     "เออ เจ้จะเล่าอีกเรื่องให้ฟัง คือหนูลาวารู้ใช่มั้ยว่าเจ้เป็น...อ่ะนะ"

     "ค่ะ น่ารักดีออกเจ้ ไม่ต้องคิดมากนะ ถ้าเป็นแล้วมีความสุข เจ้เป็นไปเหอะ ถ้าสิ่งที่เจ้เป็นมันไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนอ่ะ" ลาวายิ้มกว้างหลังจากพูดจบ

     "ต๊ายยย พูดจาดีเจ้ให้สิบแต้ม! ฮ่าๆๆๆๆๆๆ คืองี้นะ ตอนที่เจ้ยังไม่ได้แบบ...ทำหน้ามากเท่าไหร่อ่ะ คือยังไงมันก็ดูออกใช่ไหมว่าเป็นสาวประเภทสองไรงี้ เจ้นะ มึนมาก เวลาจะเข้าห้องน้ำ นี่เจ้ควรเข้าห้องไหนดี วันแรกๆ เจ้ยืนงึกๆงักๆหน้าห้องน้ำตั้งนานสองนาน จนคนอื่นกลัวอ่ะ แบบนึกว่าจะมาปล้น ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ"

     "เออ ตลกจริง หนูเคยแบบเข้าห้องน้ำผิดแหละ ฮ่าๆๆๆๆ ก็ตอนนั้นหนู..."

ก้อก ก้อก

     "คุยอะไรกันเนี่ยสองคน เสียงหัวเราะดังออกไปข้างนอกเลย งานการไม่ทำนะเจ้พิชชี่ วันนี้เห็นว่ารีบกลับบ้านไม่ใช่เหรอ"

     "โถ่ คุณน้องพลอยขา งานของพี่น่ะ เสร็จแล้วค่าา อีกอย่างนะ เจ้เจอคนถูกอก! ถูกใจ เจ้ก็ต้องเม้ามอยสิค้าาา อิ้อิ้" ขณะที่เจ้พิชพูดคำว่า ถูกอก นั้น นางก็ได้เด้งหน้าอกขึ้นมาเป็นท่าประกอบ ทำให้ผู้ที่เห็นอดจะหัวเราะตามไม่ได้

     "ขนาดนั้นเลยเหรอคะ ถูกอกน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ ค่ะๆ รีบๆเม้ามอยน้า เดี๋ยวอีกสักห้านาที จะต้องกลับบ้านกันแล้ว อย่าปล่อยเลทนะเจ้ เดี๋ยวไปซื้อหนังสือไม่ทันนะ"

     "จ้าๆๆ ไปเลยๆ ชิ้วๆ"

     "ฮ่าๆๆ เอ่อ ว่าแต่ นี่ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมคะเจ้ กรอกใบสมัคร บลาบลาบลา เสร็จเรียบร้อยแล้ว สมุดแนะแนวก็ให้มาแล้วเนอะ"

     "จ้าาา หมดแล้วแหละ วันนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วจ้า มาๆ เม้ามอยต่อ อิ้อิ้ ว่าแต่ สนใจไปกินข้าวกับเจ้ที่บ้านมะๆ ตอนเย็นๆ"

     "โห เจ้ ไม่เอาอ่ะ มีแต่คนในครอบครัวเจ้ทั้งนั้น ไม่เอาหรอก อายเขาเปล่าๆ พาหมูเข้าบ้านอ่ะ"

     "ฮ่าๆๆๆๆ ไม่เห็นน่าอายเลย ตอบมาจะไปไม่ไป"

     "ไม่ ไป"

     "โอเคๆ อดกินของอร่อยนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ หม่าม้าเจ้นะ ทำกับข้าวอร่อยสุดยอดดดดด นี่ไม่ได้อวยนะบ่องตง"

     "โหเจ้ อย่ามายั่วเลย"

     "เจ้! ครบห้านาทีแล้ว ปล่อยน้องเขากลับบ้านได้แล้ว เดี๋ยวน้องต้องอยู่ต่ออีกนานนะ ถ้าเจ้ยังไม่หยุดพูดอ่ะ แมกม่ามันโทรมาเร่งอีกแล้ว เจ้ริชชี่เขาก็ออกมารอแล้วนะ" นะแฟนหนุ่มหล่อของน้าพลอยรีบเดินมาตาม เจ้ๆทั้งหลายทันทีที่หมดเวลา

     "ย่ะ บ่นมากทั้งสามี ทั้งภรรยาเลย แหม่"

     "ปะ น้องลาวา กลับบ้านกัน เดี๋ยวเจ้ไปส่งหน้าร้านน้า กลับบ้านดีๆ ไว้วันหลังเจ้จะพาไปกินข้าวร้านเจ้"

     "หู บ้านเจ้เปิดร้านอาหารเหรอ ได้เลยยย เดี๋ยวลาวาแว้ปไปกินน้า กลับบ้านดีๆค่า"

     "ยัยพิชชี่ แกเป็นคนเร่งชั้นให้รีบกลับบ้านเองนะ แล้วนี่ปล่อยให้สุดสวยรอได้ไงกันยะ"

     "โถ่แก รอนิดรอหน่อยจะเป็นไรไป ไปๆ ไปซื้อหนังสือได้แล้ว ไปละนะค้าาทุกคน กลับบ้านดีๆน้าา"

     "สวัสดีค่าเจ้ๆ" เสียงร่ำลาดังขึ้นพร้อมกันเมื่อทั้งสี่สาวกลับมาพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง

@ ซูเปอร์มาเก็ตแถวหอ

     "เด็กๆ หิวกันยังจ๊ะ ถ้าหิวแล้ว น้ามีร้านมาแนะนำ ร้านเพื่อนน้าเอง อร่อยและดีต่อสุขภาพด้วยนะ สนใจกันไหมจ๊ะ"

     "ไปก็ได้ค่ะน้าพลอย"

     "งั้นตรงไปข้างหน้าเลยจ้ะ ร้านอยู่ทางซ้ายมือเรานี่เอง"

@ ร้านอาหาร คิซูยะ

     "ร้านอาหารญี่ปุ่นเหรอคะ"

     "เปล่าจ้ะ แต่ก็ไม่เชิงนะ อาหารญี่ปุ่นก็มีจ้ะ พอดีว่าเจ้าของร้านอินดี้น่ะ อยากตั้งชื่อว่าอะไรก็ตั้งตามอารมณ์"

     "เข้าเลยค่ะน้าพลอย หนูหิวแล้ว" โดนัทพูดขึ้นหลังจากแอบแวะไปดูเมนูหน้าร้านมา

     "เข้าเลยๆ"

     "อ้าว! ไงพลอย นะไม่มาเหรอ ไม่เจอกันนานนะ สวยขึ้นปะเนี่ย"

     "ไงพอม เดี๋ยวนะตามมา ตอนนี้แวะเอาของไปให้ลูกค้าอยู่น่ะ เดี๋ยวก็มาแล้ว.../เห้ยๆ ไอ้พอม อย่ามาแซะแฟนข้า เดี๋ยวจะโดนไม่น้อย"

     "อะไรวะ แค่ทักแค่นี้ หวงชิบ ว่าแต่นั่นพาเพื่อนมาเหรอ อย่าหวังว่าคราวนี้จะได้ส่วนลดอีกนะเว้ย คราวที่แล้วที่พายัยหมูตอนมา ร้านฉันขาดทุนไปสิบล้าน!"

     "ไอ้พอม ปากเหรอนั่น พูดดีๆสิวะ นี่เด็กมอสี่เว้ย"

     "อ้าวเหรอ โทษทีนะน้อง พี่ไม่ได้ตั้งใจ แค่ทักเล่นๆ พี่ชื่อพอมนะ"

     "ไม่เป็นไรค่ะ..." เสียงสี่สาวไม่สู้ดีนัก อาจเพราะรู้สึกเหมือนโดนดูถูกว่าหน้าแก่ แถมอ้วนเหมือนหมูตอน

        "เรียกมันว่าน้าพอมเถอะ เดี๋ยวมันจะคิดไปเองอีกว่ามันยังวัยรุ่นอยู่" นะพูดแย้งขึ้นมาอย่างกวนๆ

        "ไอ้นะ!"

     "มาๆเด็กๆ นั่งจ้ะ อยากกินอะไรสั่งเลยนะ น้าไม่เลี้ยง" คุณครูสาวเห็นแฟนหนุ่มและเพื่อนรักเริ่มก่อสงคราม จึงรีบพูดตัดบทสนทนาทันที

        "อ้าว" เสียงสี่สาวอุทานออกมาพร้อมกันทันที

        "ฮ่าๆ พูดเล่นจ้ะ"

     "งั้นหนูเอา...ค่ะ"

     "โหน้อง กินอย่างนี้ไงถึงได้อ้วน โอ๊ย! ไอ้บ้านะ เจ็บนะโว้ย!"

     "แล้วแกปากหมาก่อนทำไมล่ะ นี้ลูกค้าข้าเว้ย"

     "เออๆ รู้แล้วน่า"

     "เอ่อ...งั้นหนูเปลี่ยนเป็น...ก็ได้ค่ะ"

     "นั่นก็ไขมันทั้งนั้นเลยนะน้อง เปลี่ยนๆ"

     "..."

     "โว้ะ ไอ้พอมเรื่องมากนัก เอ็งก็จัดมาสี่จานเลย อยากให้น้องกินอะไร แบบไหนตามใจเอ็งเลย"

     "บอกงี้แต่แรกก็จบ"

     "ส่วนข้ากับพลอยเอาเหมือนเดิมนะ"

     "เออๆรู้แล้วมากี่ทีก็กินเหมือนเดิม ไม่เบื่อบ้างรึไงวะ" พอมเดินออกไปพร้อมกับพึมพัมอยู่คนเดียว ทั้งด่าทั้งนินทาเพื่อนสุดกวนอย่างเบาๆ แต่ไม่วายให้เจ้าตัวได้ยินอยู่ดี

     "ไอ้พอม รีบๆไปเลยก่อนที่ข้าจะเอาบาทาไปฟาดหน้าเอ็ง" ทันใดนั้นพอมก็หันมา ก่อนจะพูดแบบไม่ออกเสียงว่า "ขอให้พลอยมีชู้!" เท่านั้นยังไม่พอยังยกมือขึ้นก่อนจะเอ่ยมาเล่นๆว่า เพี้ยง!

     "ไอ้พอมมมม/พอได้แล้วค่ะ สองคนนี้กัดกันไม่เลิกเลยนะคะ"

     "พอจ้ะพอ" ได้ยินแฟนสาวพูดเช่นนั้นนะก็เปลี่ยนเป็นอีกคนทันที ทำให้สี่สาวแอบอมยิ้มกันเงียบๆ

     "เอ้อ เด็กๆจ้ะ เดี๋ยวทานข้าวเสร็จเราจะไปซื้อของกันนะ แต่ละคนต้องซื้ออะไรบ้างก็ดูตามสมุดเลยจ้ะ"

หลังกินข้าวเสร็จ

     "อ่ะๆ เห็นว่าเป็นลูกค้าของไอ้นะนะ เลยลดให้ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ ไว้ว่างๆมากินอีกได้นะน้อง"

     "ขอบคุณมากค่ะ" สี่สาวรีบพูดขึ้นพร้อมมอบรอยยิ้มแทนคำขอบคุณมาให้ด้วยความจริงใจ เมื่อพอมได้เห็นเช่นนั้นก็ตาค้างไปสามวินาทีพร้อมกับดึงตัวเพื่อนสุดที่รักมาคุยด้วยทันที

     "ไปจ้ะเด็กๆ อย่าไปสนใจพวกคนแก่เลย ไปซื้อของดีกว่านะจ้ะ" คุณครูสาวเริ่มก้าวเท้าออกจากร้านก่อน พร้อมเดินนำเด็กๆของตัวเองไปซื้อของตามที่คู่หูของเด็กๆต้องการ

     "ค่ะ ลงไปซูเปอร์ข้างล่างกันเถอะ"

     "แกซื้อเหมือนของเค้าปะลาเต้" โดนัทหันไปถามเพื่อนที่ยืนอ่านสมุดของตัวเองอยู่ข้างๆ     

     "หืม...เอ่อ เหมือนๆ"

     "เป็นไรของแกหา ยิ้มคนเดียว ไปได้แล้วไป" โดนัทพูดขึ้นก่อนจะลากสาวน้อยลาเต้ไปข้างหน้า เมื่อเห็นว่าเพื่อนๆและคุณครูสาวสวยเดินนำไปก่อนแล้ว ลาเต้รีบปิดสมุดของตัวเองทันที ก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ เมื่อนึกถึงลายมือเบี้ยวๆ เอียงๆที่เขียนลงในสมุดว่า "สู้ๆนะลูกหมู ^0^"

@Supermarket

     "เด็กๆ ไหนขอดูหน่อยสิว่าต้องซื้ออะไรบ้าง"

     "นี่ค่ะ อืม...มะเขือเทศ แตงกวา ไข่ไก่ สำลี โยเกิร์ต"

     "แก เค้าว่านะ ของบางอย่างเราก็มีอยูแล้ว อย่างสำลี ไข่ไก่ไรงี้ ไม่ต้องซื้อไหม ประหยัดตังค์"

     "หุบปากไปเลยไอ้นัท จะขี้งกอะไรนักหนาวะ ซื้อๆไปเถอะ"

     "ใช่จ้ะ ราคาก็ไม่แพงมากนะ คิดซะว่าซื้อเพื่อสุขภาพละกันนะ"

     "ไปค่ะน้าพลอย พวกผักผลไม้อยู่ทางโน้น รีบซื้อรีบกลับนะคะ หนูอยากลองเต็มทีแล้ว" ลาเต้รีบเอ่ยขึ้นอย่าง

ตื่นเต้น

     "ไปจ้ะ"

กลับมาที่หอพักสาวๆทั้งสี่...

     "ต้องทำอะไรยังไงบ้างคะน้าพลอย"

     "อืม...ไหนลองดูที่สมุดสิจ้ะ บัดดี้พวกหนูเขียนอะไรไว้บ้าง"

     "อ๋า เจอแล้วๆ เจ้พิชบอกว่า ไข่ที่ซื้อมาอ่ะ ให้เราใช้ไข่ขาวมาทาหน้า แล้วเอาสำลีมาแปะหน้า แล้วทาไข่ขาวทับอีกรอบทิ้งเอาไว้จนแห้ง แล้วค่อยลอกออก อืม ฟังดูง่ายดีแฮะ"

     "แต่น้าว่า พวกหนูไปอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่นก่อนดีไหมจ้ะ แล้วค่อยมาทำ จะได้ล้างสิ่งสกปรกออกจากตัวหนูไปด้วยไง"

     "ก็ดีค่ะน้าพลอย"

ตื้ด ตื้ด ตื้ด

     "เดี๋ยวน้าขอตัวไปรับโทรศัพท์แปปนะจ้ะ ไปอาบน้ำก่อนเลย"

     "ค่ะน้าพลอย ลาเต้ แกอ่ะไปอาบก่อนเลย"

     "เออๆ โอเคๆ"

     "เดี๋ยวพวกเราอ่านคำแนะนำแล้วเตรียมของให้ รีบๆละกัน"

     "ใจมากแก"

     "เด็กๆจ้ะ น้าต้องกลับก่อนนะ นี่มืดมากแล้ว น้าขอโทษนะจ้ะ ถ้ามีอะไรสงสัยก็โทรถามน้าได้เลย ไม่ก็โทรถามบัดดี้ส่วนตัวของพวกหนูเองจะดีกว่า ฮ่าๆ ไปก่อนนะจ้ะ เจอกันวันจันทร์จ้ะ"

     "สวัสดีค่ะน้าพลอย ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ"

     "เห้ออ ตื่นเต้นจัง ไม่เคยลองอะไรแบบนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย" ลาวาเปิดตัวคุยกับเพื่อนก่อนคนแรก

     "นั่นดิ เรื่องแบบนี้ไม่เคยมีอยู่ในสมองอ่ะ ฮ่าๆ"

แอ๊ด...

     "อ่าวแก น้าพลอยไปแล้วเหรอ"

     "อื้ม ไปได้สักพักละแหละ ฉันขออาบต่อนะ เหนียวตัวเกิ้น"

     "รีบๆอาบล่ะยัยลาวา ละครฉันจะมาละ"

     "รู้แล้วน่า ยุ่งจริง"

     "เอาล่ะ อาบเสร็จกันหมดแล้วนะ ทีนี้มาดูกันก่อนนะว่าต้องทำอะไรยังไงบ้าง"

     "แกอ่านดิ้พาย มันเหมือนกันทั้งสี่เล่มอ่ะ" โดนัทหันมาสั่งเพื่อนสนิททันที

     "ก็เอาไข่ขาวดิบมาทาหน้าไง แล้วเอาสำลีมาแปะหน้าใช่ไหม แล้วก็เอาไข่ขาวทาทับอีกทีแค่นั้น" พายรีบก้มอ่านสมุดของตัวเองให้เพื่อนๆฟังทันที

     "โอเค ไปเอาไข่มาเลยย"

     "เดี๋ยวเค้าตอกแล้วแยกไข่ให้ ไอ้เต้ไปหยิบสำลีมาซิ"

     "จ้าๆ ใช้จริงเว้ย"

     "อ่ะ เค้าหยิบมาให้ละ ตอกเลยลาวา อย่าให้แตกนะแก"

แผละ!

     "ไอ้ลาวา!! บอกว่าไม่แตกไงเล่า" ทันทีที่สามสาวเห็นว่าเพื่อนทำไข่แตกก็รีบโวยทันที     

     "เอ้า ก็คนมันไม่เคยทำนี่หว่า พวกแกคนไหนทำเป็นก็มาช่วยเด้" ยัยพวกนี้ไม่ได้ลองจะรู้ได้ยังไงเล่า ฮึ่ย กดดันนะเฟ้ย มาทำเองเลยมา

     "มาๆ ฉันทำเอง...นี่ไง ได้ละ อ่ะลาเต้ แกลองคนแรกเลย"

     "อ่าวเห้ย" สิ้นเสียงประกาศิตของโดนัท เพื่อนๆทุกคนก็รุมลาเต้ทันที

     "นี่ มันต้องทาอย่างนี้"

     "แปะสำลีอย่างนี้ด้วยยย"

     "แล้วก็ทาทับอีกที"

     "โอ้ย พอแล้ว ทำของตัวเองไปสิ หน้าฉันมันเละหมดแล้ว" ลาเต้รีบโวยขึ้นทันที เมื่อเพื่อนๆต่างตั้งใจ(แกล้ง)ละเลงหน้าของเธอเต็มที่

     "เออๆ พวกแกทำให้ฉันมั่งดิ"

     "มั่งๆ"

     "อ่า...แห้งแล้ว ลอกออกเลยปะแก"

     "ใช่ ลอกเลยแล้วไปล้างหน้า"

     "ว่าแต่ทำอย่างงี้ช่วยอะไรได้วะ นัทแกอ่านดิ้"

     "เจ้ริชชี่บอกว่าโปรตีนในไข่ขาวดิบจะช่วยดูดซับความมันและสิ่งสกปรกในรูขุมขน ทำให้สิวเสี้ยนหลุดออหมา ทำให้หน้าเนียนใสขึ้นแล้วก็ลดความมันบนหน้าได้ด้วย"

     "แก...สิวเสี้ยนคือไรอ่ะ" พายถามขึ้นอย่าสงสัย ทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในสถานการณ์เงียบขึ้นมาทันที

     "นั่นดิ คงเป็นสิวอีกอย่างนึงมั้ง แกลองเสริชกูเกิ้ลดิ้"

     "อ่า มาละๆ สิวเสี้ยนคือ...อึ๋ย นี่มันอะไรเนี่ย"

     "ไหนๆ เห้ยย นี่หน้าของเรามีสิวอย่างงี้เหรอเนี่ยย"

     "นั่นไง ฉันบอกผิดที่ไหนกัน มันเกิดจากความผิดปกติของต่อมรูขุมขน มีลักษณะอย่างที่พวกแกเห็นนั่นแหละ คือแบบคล้ายสิวอุดตันหัวดำ มีกระจุกขนเล็กๆหลายเส้นแทรกอยู่ในหัวสิวนั้นด้วย อึ๋ย"

     "นี่ๆ มีลักษณะเป็นจุดดำๆ เล็กๆ ตามใบหน้า หรือมีหนามแหลมๆยื่นออกมาทางรูขุมขนจำนวนมาก มักพบบริเวณปลายจมูก บลาบลาบลา"

     "ช่างเถอะ ไปล้างออกกัน"

     "ไปดิ อยากหน้าใสละ ฮ่าๆๆ"

     "ฮ่า ล้างหน้าละ รู้สึกสบายหน้าจัง"

     "โอ้ย อีนี่เวอร์ มาๆมาต่ออีกอัน แต่นแต๊น มะเขือเทศกับแตงกวา ฟังนะ พวกแกคงเคยเห็นแล้วใช่มะ ที่เอามะเขือเทศมาแปะหน้าแปะตาอ่ะ นั่นแหละ ทำประมาณนั้นเลย แต่ไม่ใช่"

     "มอคค่าเขียนมาในนี้ว่า ให้เอามะเขือเทศกับแตงกวามาปั่นรวมกันแล้วเอามาพอกหน้า 15-20 นาที"

     "ไปหยิบเครื่องปั่นมาดิ้ ไอ้พายแกไปหยิบมะเขือเทศกับแตงกวาด้วย ลาวาแกมาช่วยฉันปั่น" โดนัทรีบสั่งการเพื่อนอีกเช่นเคย

     "มาละๆ"

ครืด ครืด ครืด

     "มา พอกหน้ากันนน"

     "โอ้ยแก เกิดมาในชีวิตนี้ ฉันยังไม่เคยพอกหน้าเลยอะ"

     "งั้นก็เคยซะ!" สิ้นเสียงสามสาวซากมะเขือเทศและแตงกวาก็ถูกละเลงบนหน้าโดนัททันที!

     "กรี๊ด!"

     "ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ"