คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : { Just Belive. 3 }
JUST BELIVE 3
_____
“มึงสิเปรต!!”
“กล้าหยาบใส่กูหรอวะ!!”
“เออ!!! ทำไมล่ะ!!!”
“เจลโล่.. พอได้แล้ว… ฮึก” ร่างเล็กบีบเบาๆที่แขนทั้งสองข้างของเจลโล่ บ่งบอกประมาณว่าให้หยุดเถียงกับแดฮยอนได้แล้ว ร่างสูงก้มมองอย่างไม่เข้าใจ ทำไมต้องว่าเค้า? ทั้งๆที่แดฮยอนเป็นคนเริ่มศึกก่อนแท้ๆ
“พี่จงออบ มันแกล้งพี่! พี่ทำตามมันทำไม!!!?”
“ฮึกก.. กะ..”
“ก็จงออบมันรักกูไง กูไม่ผิดนะ มันอยากทำเอง จะว่าจะด่าก็ไปด่ามันนู่น” แดฮยอนพูดแทรกขึ้นมาพลางทำสีหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างเจลโล่ได้เป็นอย่างดี
“ไอแดฮยอน!! ไอ้เหี้ย!!”
“เจลโล่!!!! ฮึก! ฉันบอกให้พอไง!!!”
เพี้ยะ!!
ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบฉาดใหญ่ของร่างเล็ก แดฮยอนมองอึ้งๆอยู่พักนึงแล้วก็ทำเป็นยักไหล่ไม่สนใจเดินกลับไปนั่งกับผองเพื่อนต่อ
…..แดฮยอนคิดว่าเรื่องต่อไปนี้คงไม่เกี่ยวกับเค้าแล้วล่ะ
“พี่ตบผม..”
“ใช่!! นายมันดื้อเจลโล่!! ทำไมไม่ฟังฉัน!!”
“เออ!! ผมมันไม่เหมือนไอแดฮยอนนั่นไง!! มันทำไรก็ถูกส่วนผมผิดทุกอย่าง!! เป็นห่วงพี่ผมก็ผิด!!” ร่างสูงตะคอกใส่เป็นชุดแล้ววิ่งออกไปปล่อยให้ร่างเล็กยืนก้มหน้าเงียบอยู่คนเดียว
เป็นห่วง..
จงออบมีอะไรดี เค้าเป็นห่วงจงออบทำไม เค้าสนใจจงออบด้วยหรอ จงออบก้มหน้าคิดพร้อมกับกำมือแน่น..
“เจลโล่!! นายอยู่ที่ไหน!!!” ร่างเล็กวิ่งหาเจ้าของชื่ออยู่รอบๆแถวนี้ไปทั่ว
แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ ซ่าาาาาา...
“หึ้ย.. ฝนตกแล้วอ่ะ” ร่มก็ไม่มีอะไรก็ไม่มี ร่างเล็กแก้ปัญหาด้วยการยกมือขึ้นบังฝนไว้ ถึงมันเหมือนจะไม่ค่อยช่วยกันฝนได้ดีเท่าไหร่ก็เถอะ
ร่างเล็กวิ่งตามหาจนเกือบจะทั่วแต่ก็หาไม่เจอ เสื้อนักเรียนสีขาวที่ดูจะบางอยู่แล้ว เมื่อโดนฝนเข้าไปยิ่งทำให้บางจนเห็นเนื้อตัวข้างในเข้าไปอีก จงออบคิดว่าถ้าให้ตากฝนแบบนี้ต่อไปคงไม่ไหว ไหนจะรู้สึกหนาวจนตัวจะแข็ง ไหนจะการแต่งกายที่ดูล่อแหลมนั่นอีก..
รู้ว่าไม่มีใครเอาแต่ก็ยังหวงตัวนะ
“ไปนั่งในศาลาก่อนดีกว่า..หนาวๆๆ” เมื่อมองเห็นศาลาใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างสนามบอล จงออบรีบวิ่งปรี่เข้าไปหลบฝนข้างในโดยไม่มองว่ามีใครนั่งอยู่ในนั้น
“หนาวๆๆ จะเป็นหวัดม่ะ.. จ..เจลโล่…” เงยหน้าขึ้นมาก็พบกับคนที่กำลังตามหา ไม่รู้จะดีใจแล้วร้องเฮดังๆซักทีดีมั้ย เพราะสีหน้าของคนตรงหน้าดูไม่มีสีสันเอาซะเลย จงออบขอเก็บอาการดีใจไว้ดีกว่า
“ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก ไปยืนโง่ให้ไอแดฮยอนดูต่อหรอ?”
“ก็…”
“นี่ผมต้องขอบคุณฝนดีมั้ย ถ้าฝนไม่ตกพี่คงไม่วิ่งออกมาสินะ”
“ฉันตามหานาย ฉันจะมาขอโทษ…”
“ขอโทษผม? เรื่องอะไรล่ะครับ”
“ตบหน้า..” เจลโล่จ้องหน้าถามจงออบเหมือนพูดในเชิงประชด มันยิ่งทำให้จงออบรู้สึกผิดจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาเผชิญต่อหน้าเจลโล่
“ไม่เห็นต้องขอโทษเลยพี่จงออบ ผมผิดหนิ”
“ฮึก.. นายไม่ผิด.. ฉันขอโทษ ฮืออ…” เจลโล่ไม่พูดอะไร แค่มองร่างเล็กนิ่งๆแล้วดึงเข้ามากอดแน่น ลำตัวที่สั่นระริกอยู่เรื่อยๆกับเนื้อตัวที่เย็นจัดทำให้รู้ว่าร่างเล็กคงหนาวมากแน่ๆ
“ว่าแต่ผมดื้อ พี่ก็ดื้อ.. ตากฝนทำไม” น้ำเสียงเจลโล่เปลี่ยนไปเป็นการพูดแบบอ่อนโยนแทน
“ฉันตามหานาย.. ฮือออ.. ฉันจะมาขอโทษ ”
“ฝนหยุดตกไปบ้านผมนะ” ร่างเล็กตอบกลับแค่พยักหน้าเบาๆแล้วซักพักก็สลบคาอ้อมกอด..
“พี่จงออบๆ เช้าแล้วนะ ตื่นเถอะ” ร่างสูงจับแขนคนตัวเล็กเขย่าเบาๆเพื่อให้ตื่น ตารีเล็กที่หลับพริ้มอยู่ค่อยๆหรี่ตามองไปทั่วห้องที่ไม่คุ้นตา
“ที่นี่ที่ไหน..”
“บ้านผมเองพี่จงออบ บ้านเจลโล่ไง”
“ห้ะ!!! นี่ฉันมาอยู่บ้านนายได้ไงเนี่ย!!!!!” ดีดตัวลุกขึ้นมาให้เจลโล่ตกใจยังไม่พอ ยังมาตะคอกใส่หน้าเขาปาวๆ ทั้งๆที่เค้าช่วยไว้แท้ๆ
“พี่ลืมไปแล้วหรอพี่จงออบ พี่บอกพี่จะมาบ้านผมตอนฝนหยุดเมื่อวานอ่ะ แล้วพี่ก็สลบเฉย”
“นั่นสิ…”
“โห่ แล้วมาว่าผมอ่ะ” เจลโล่หน้างอทำเป็นหันหน้าหนีจงออบ ร่างเล็กเอื้อมมือสะกิดที่ไหล่เจลโล่เบาๆ แล้วพูดประโยคที่ทำให้ใบหน้าหล่อของเจลโล่ขึ้นสีแดงไม่รู้ตัว
“ขอบคุณที่ช่วยฉันนะเจลโล่ นายน่ารักที่สุดเลย อย่างอนสิ”
ยิ่งรอยยิ้มตาหยีของจงออบ เจลโล่ยิ่งเขินเข้าไปใหญ่
Zelo part
ให้ตายเถอะ.. ไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างพี่จงออบจะทำให้ผมหวั่นไหวเมื่ออยู่ใกล้ได้ขนาดนี้ ยิ่งไอรอยยิ้มนั่นอ่ะ ทำให้ผมแทบอยากจะละลายตายกองไปกับพื้น..
ผมเพิ่งเคยเห็นพี่เค้ายิ้มแบบนี้ไง..
“ทำไมหน้าแดง นายโกรธฉันหรอ..” เฮ้อ.. บางทีพี่เค้าก็ซื่อเกิ๊น แต่ก็ดี อย่าให้รู้เลยดีกว่าว่าผมกำลังเขินพี่เค้าอยู่ -//-
“พี่ไม่ต้องถามผมหรอก พี่ไปอาบน้ำเถอะผมหิวข้าวแล้ว” ผมลุกขึ้นดึงแขนพี่จงออบให้ลุกออกจากเตียงไปอาบน้ำ แต่สงสัยผมคงดึงแรงไปหน่อยแล้วพี่จงออบยิ่งตัวเล็กๆ มันเลยทำให้พี่เค้าพุ่งตัวขึ้นมาชิดผมโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว
และตอนนี้หน้าพี่จงออบอยู่ห่างจากหน้าของผมไม่ถึงคืบ…
พี่เค้าจ้องตาผมไม่กระพริบเลย
“เอ่อ…”
“…” พี่จงออบไม่พูดอะไร แต่แค่หลบสายตาผมแล้วเบียดตัวรีบเดินเข้าห้องน้ำอย่างไวจนขาแทบจะพันกัน
เขินผมล่ะสิ..
“พี่จงออบ!! แปรงอันใหม่อ่ะเปิดดูในตู้ข้างในเลยนะพี่!!”
“รู้แล้ว!! ฉันไม่ใช้อันเดียวกับนายหรอก!!”
แต่จะใช้ด้วยกันก็ไม่เป็นไรนะครับผมไม่ว่า ฮ่าฮ่า…
เอ๊ะ… นี่ผมคิดอะไรกับพี่เค้าอยู่เนี่ย
“พี่จงออบ พี่กินอันนี้ดิ” ผมตักผักซักอย่างใส่ในจานพี่เค้า ก็เห็นตัวเล็กๆ กินอะไรแบบนี้เยอะๆเผื่อตัวจะโต
“เอาคืนไปเลยนะ!! ฉันไม่ชอบกินผัก” ผมอุตส่าห์หวังดีพี่เค้าน่าจะขอบคุณผมนะ ไม่ขอบคุณแถมยังว่าผมเสียงดังอีก- -
“ทำไมไม่กิน ผักอ่ะดีจะตาย”
“มันขมอ่ะ แหวะ”
“จะกินไม่กิน?”
“สั่งหรอ ก็ไม่กินอ่ะทำไมล่ะ?” อา.. ต่อปากต่อคำกับผมเหลือเกินนะพี่จงออบ แต่ผมเป็นคนที่จริงจังกับเรื่องสุขภาพ ยิ่งเป็นพี่จงออบที่ผอมบางร่างเล็ก เมื่อวานแค่ตากฝนนิดหน่อยก็เป็นลม เห็นงี้ผมยิ่งเป็นห่วงเรื่องสุขภาพของพี่เค้าเลย
“อยากให้ป้อนแบบเม้าทูเม้าใช่มั้ยถึงจะกิน?”
“!!!”
“หืม? ว่าไงครับ” ผมแกล้งใช้ตะเกียบคีบหน่อไม้ฝรั่งมางับค้างไว้ แล้วยื่นหน้าใกล้กับหน้าของพี่จงออบเรื่อยๆ
“เออๆๆๆ พอเลยๆ!! กินก็ได้ ชิ้นเดียวพอนะ!!” ผมพยักหน้าพร้อมกับยักคิ้วกวน แล้วสุดท้ายพี่จงออบเค้าก็คีบผักไปกินจนได้
ความจริงมันก็ไม่ได้ขมอะไรมากมายนักหรอก แต่ดูพี่เค้าแสดงสีหน้าดิ.. แสดงซะอย่างกะผมบังคับให้กินมะระอะไรทำนองนั้น
แล้วผมกับพี่เค้าก็ทานข้าวกันไปเรื่อยๆจนหมดทานกันอิ่มทั้งคู่ ผมเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้พลางยกมือลูบท้องไปด้วย แต่พี่จงออบกลับทำสีหน้าเหมือน..
“พี่ปวดขี้หรอ?”
“ไอเด็กบ้า!!!” พี่เค้าว่าผมเสียงดังแล้วเขวี้ยงช้อนใส่ผมแต่ผมเก่งไง เลยหลบทัน..
“แล้วพี่เป็นไรอ่ะ ทำไมต้องทำหน้ากลุ้มขนาดนั้นด้วย”
“คือ…”
“….” ผมจ้องหน้าตาไม่กระพริบเพื่อรอคำตอบจากปากพี่เค้า ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
“ฉันย้ายมาอยู่กับนายได้มั้ย..”
ความคิดเห็น