fic reborn ท่องเวลาสื่อรักวองโกเล่พรีโม่

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2 สู่ยุคของพรีโม่และการมาของฮิบาริ 100%

 

 บทที่ 2 สู่ยุคของพรีโม่และการมาของฮิบาริ

แอ้ด~ปั่ง!!

เสียงเปิดและปิดประตู่ปราสาทของชายหนุ่มผมสีรัติกาลดวงตาคมดุจเหยี่ยวดังไปทั่วห้องโถงใหญ่ของปราสาทวองโกเล่

ตึก ตึก ตึก

ชายหนุ่มคนนั้นเดินขึ้นบันไดไปเพื่อที่จะไปยังห้องทำงานของเขา แต่ก็ต้องหยุดเดินเพราะเสียงเรียกของอัลโกบาเลโน่แห่งอรุณหรือรีบอร์น

“โอ๊ะ ฮิบาริกลับมาพอดีเลย”รีบอร์นพูด

“หืม มีอะไรหรอเจ้าหนู”ฮิบาริถามรีบอร์นทาทักเขา

“ชั้นมีเรื่องให้นายช่วย”รีบอร์นว่าพลางยิ้มเจ้าเล่

“หืม”ฮิบาริเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม

“ก็ชั้นจะให้นายไปช่วยสึนะทำภารกิจบางอย่างอะนะ”รีบอร์นว่า

“แล้วทำไมต้องเป็นชั้น”ฮิบาริถาม

“ก็นายกับมาพอดีคนอื่นก็ไม่อยู่ด้วย อีกอย่างนายไปจะได้คุมสึนะได้”รีบอร์นอธิบาย

“แล้วจะให้ชั้นไปตอนไหน”ฮิบาริถาม

“ตอนนี้เลย”แล้วรีบอร์นก็พาฮิบาริไปห้องทดลองแล้วก็ทำคล้ายๆกับที่ทำกับสึนะ

ยังไม่จบนะค่ะเดี๋ยวจะมาอัพต่อไวๆนี้นะค่ะ(._.)

 มาต่อแล้วค่ะ
=======================================================================
ตัดมาทางด้านสึนะ
ณ ป่าแห่งหนึ่ง
"อะ..อืม ที่นี่ที่ไหนหนะO_O"อยู่ๆสึนะก็ลุกพรวดขึ้นมาแล้วมองซ้ายมองขวาก็พบว่านี่ไม่ใช่ที่ที่ตัวเองอยู่เมื่อก่อนที่เขาจะถูกรีบอร์นเตะเข้าเครื่องอะไรซักอย่างมา
"อะ หรือว่าเราจะย้อนเวลามาจริงๆ"สึนะพึมพัมกับตัวเองแล้วลุกขึ้นยืนแต่ก็ต้องแปลกใจที่ต้นไม้รอบค้างสูงกว่าปกติก่อนจะตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจ
"เฮ้ย!!!ทำไมตัวเราหดลงเหมือนเด็กอย่างนี้ไม่ใช่แค่นั้นเสียงเรายังเหมือนเด็กอีกต่างหาก0_0"เสียงสึนะตะโกนขึ้นดังลั่นทำให้นกที่เกาะอยู่ที่บนต้นไม่ถึงกับล่วงลงมาเพราะเสียงที่สึนะตะโกนไปมันดังเท่ากับเสียงของสคอลโล่เลยทีเดียว(ขนาดเนยยังต้องเอามืออุดหูไว้กันแก้วหูแตก=_=)
แซก แซก
อยู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้สึนะถึงกับสดุ้งตัวโยนเพราะความตกใจแล้วหันไปยังที่มาของเสียงแต่ก็ไม่เจออะไร
'สงสัยลมหละม้าง คิดมากไปได้เรา เฮ้อ~'สึนะคิดแล้วถอนหายใจ
แซก แซก แซก แซก
เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งทำให้สึนะคิดได้ว่าไม่ได้คิดไปเองแล้วหันไปมองหาสิ่งที่สามารถใช้ป้องกันตัวได้แล้วสิ่งที่สึนะก็ไปเห็นท่อนไม่ขนาดกำลังพอดีมือที่อยู่ไม่ไกลจากตัวของสึนะแล้วจึงคว้ามันขึ้นมาตั้งท่าหมายจะตีโฮมรัน เอ๊ย! หมายจะตีสิ่งที่อยู่หลังพุ่มไม้นั้นและสิ่งที่ปรากฏออกมาให้เห็นก็ต้องชะงักค้างราวกับหยุดเวลาเอาเสียดื้อๆเพราะสี่งที่ปรากฏอยู่ในสายตาของสึนะก็คือเด็กชายที่มีผมสีรัติกาล ตวงตาเป็นสีเดียวกับผมที่เผยแววเย็นชาออกมาจากดวงตาที่คมดุจเหยี่ยวเลยก็ไม่ปาน
"นั้นนายกำลังทำอะไรซาวาดะ สึนะโยชิ"เด็กชายที่เป็นเจ้าของทรงผมสีรัติกาลเอ่ยออกมาเรียงเรียบเมื่อเห็นการกระทำของเด็กชายอีกคน
"เอ่อ ป่าวครับผมไม่คิดว่าจะเป็นคุณนี่ครับเลยต้องเตรียมพร้อมไว้ก่อนนะครับ^^a"
"หรอ ว่าแต่ที่นี่มันที่ไหน"
"น่าจะเป็นอิตาลีเมื่อประมาณ 400 ปีที่แล้วนะครับ"
"อืม"
"แล้วคุณมาได้ยังไงหรอครับ??"
"เจ้าหนูบอกว่าให้ชั้นมาช่วยนายทำภารกิจ"
"เอ๋! รีบอร์นหรอครับ"
"อืม"
"หรอครับช่างเถอะ เรามาหาวิธิออกจากที่นี่กันเถอะครับ"
"งั้นก็คงต้องเดินตรงไปเรื่อยๆนั่นแหละ"
"เอางั้นก็ได้ครับงั้นเราไปกันเลยนะครับ"
"อืม"
=======================================================================================

จบแล้วเย้ ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้มาอัพต่อ เม้นด้วยนะคะ