คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [TVXQ/Yunjae]Killer
Status : Short Fic
Author : Redblood15
Pairing : Yunho x Jaejoong
ใช่แล้ว ชองยุนโฮ ไม่กลัวที่จะต้องเป็นเหยื่อหรอก กลับกัน คนอื่นต่างหากที่ต้องกลัว ว่าเขาจะเป็นคนก่อคดีขึ้นรึเปล่า นั่นก็เป็นเพราะว่าเขาเป็น 1 ในตัวอันตรายยังไงล่ะ
แต่ไม่ต้องกลัวขนาดนั้น ปกติชองยุนโฮจะไม่ออกมาเดินเพ่นพ่านหรอก ก็แต่วันนี้มันไม่ปกติ เพราะเขาต้องออกมา ‘ทำงาน’
ก็เป็นแค่งานง่ายๆที่เสร็จในไม่กี่วินาที เงินก้อนโตแลกกับหนึ่งชีวิตคน ใช่ งานของชองยุนโฮก็คือ ‘ฆ่าคน’ มันก็เหมือนเดิม ได้รับคำสั่งมา เขาก็ไปทำ หลายคนคงคิดว่าเขาคงไร้หัวใจไปแล้ว...ซึ่งมันก็จริง
ยุนโฮกลับมาถึงบ้านในเวลาเกือบตี2ของอีกวัน แทบจะทันทีที่ปิดประตูบ้าน ‘ปาร์คยูชอน’เพื่อนร่วมสายอาชีพของเขาก็เปิดประตูบ้านเข้ามา
“ยุนโฮฮฮฮ ไอ้ยุนนนนนน!!”
“มีอะไร”
“เฮ้ย สนใจกันหน่อยสิ อย่าเย็นชากันมากได้มั๊ย T_T”
“พูดมาก”
“ใจร้าย T^T”
“-_-^ ตกลงมีอะไร”
“ข้อมูลลับขององค์กร อยากรู้ป่าว อยากรู้ป่าว^o^”
“ปัญญาอ่อน-_-“
“T.T”
“มีอะไรก็พูดมา”
“...”
ไม่น่าเชื่อว่ายูชอนจะหาข้อมูลขององค์กรมาได้ องค์กรของเขาเป็นองค์กรนักฆ่าแท้ๆ เงินดีและเหยื่อทุกรายก็เป็นพวกที่ประวัติไม่ดี ไม่สมควรอยู่บนพื้นดินนี้อีก นี่คือสิ่งที่เขารู้ นอกจากนี้เขาก็ไม่รู้อะไรอีกเลยทั้ง สมาชิกในองค์กรคนอื่นๆ จำนวนคนในองค์กร คลังอาวุธที่องค์กรมี และความลับสำคัญที่สุดขององค์กรก็คือ...บอสหรือก็คือคนที่มอบหมายงานให้พวกเขา
วันต่อมา
ก๊อก ก๊อก
“ชองยุนโฮ นี่เป็นงานใหม่ของนาย”
“อะไร”
ประตูถูกเคาะและเปิดออกโดยฝีมือของ‘ชิมชางมิน’ คนที่เรียกได้ว่าเป็นคนเดียวที่รู้จักและเห็นหน้าของบอส เป็นเหมือนมือขวาของบอส โดยที่ชางมินจะเป็นตัวกลางในการรับคำสั่งจากบอสมาส่งให้กับนักฆ่าทั้งหลายและยังเป็นคน‘เก็บกวาด’เรื่องที่เกิดขึ้นจากงานของนักฆ่าด้วย
“บอสต้องการให้นายฝึกเด็กคนนี้” พอชางมินพูดจบ เด็กผู้ชายที่ดูแล้วอายุน่าจะน้อยกว่ายุนโฮเล็กน้อยก็เดินออกมาจากข้างหลังของชางมิน
“ส...สวัสดี...ครับ ผ...ผม ‘คิมแจจุง’ ครับ” คิมแจจุงคือเด็กใหม่ที่ยุนโฮต้องฝึกในปีนี้
การฝึกคนคนนึงให้กลายเป็นนักฆ่าก็ต้องฝึกโดยนักฆ่า เรียนรู้ชีวิตและการใช้อาวุธ เขาเองก็เคยถูกฝึกมาอย่างนี้ในตอนแรกและก็เคยฝึกมาอีกหลายคนในทุกๆปี ซึ่งปาร์คยูชอนก็เป็นหนึ่งในนั้น โดยปกติผู้ฝึกกับผู้ถูกฝึกจะกลายเป็นคนไม่รู้จักกันหลังจากการฝึกเสร็จสิ้น แต่ที่ไม่ปกติคือยูชอนที่กลายมาสนิทกับเขาจนเป็นรุ่นเดียวกัน
“นายก็ฝึกแจจุงไปนะ ช่วงนี้ก็เหมือนเดิม ยังไม่ป้อนงานให้นายสักระยะนึง”
“อืม”
“โอเค งั้นก็แค่นี้แหละ ฝากด้วยนะ”
“อืม”
“นาย...”
“จ...แจจุงฮะ”
“อืม แจจุง นายเป็นอะไรของนาย?”
“งือ~ ผ...ผมกลัว ToT”
“กลัวอะไร”
“ท...ทุกอย่างเลยครับ”
“แล้วมาเป็นนักฆ่าทำไม?”
“ม...ไม่มีเงินค...ครับ ToT”
“...”
“T.T”
“ยิงปืนเป็นมั๊ย”
“ม...ไม่เป็น ค...ครับ”
“งั้นนายทำอะไรเป็นบ้าง”
“ท...ทำอาหาร ก...กับทำความสะอาด”
“....ฆ่าคนเป็นมั๊ย”
“อึก! ผ...ผมกลัวเลือด ToT”
“เฮ้อ งั้นค่อยเริ่มฝึกกันพรุ่งนี้ นายเอาของไปเก็บข้างบนนะ”
“จ...จะให้ผมนอน ท...ที่ไหนครับ”
“ห้องเดียวกับชั้นนั่นแหละ”
“ค...ครับ-///-“
“แจจุง ทำอาหารเป็นใช่มั๊ย ทำอะไรให้หน่อยสิ”
“ด...ได้ครับ”
“ข...ขอโทษนะครับ ข...ขวดนี้คืออะไรครับ”
“เฮ้ย! อย่ายุ่ง นั่นมันยาพิษ”
“ย...ยาพิษ!”
เพล้ง!
ด้วยความตกใจ ทำให้แจจุงเผลอปล่อยมือจากขวด ทำให้ขวดยาพิษขวดนั้นตกลงมาแตกกระจายบนพื้น แต่โชคดีที่แจจุงหลบทั้งยาพิษและเศษแก้วได้ทัน
“อย่าเก็บนะ!”
“อ๊ะ!”
“หลบออกไป เดี๋ยวชั้นเก็บเอง ถ้าเป็นแผลแล้วพิษเข้าไป นายจะไม่รอด”
“ค...ครับ”
ยุนโฮร้องเตือนแจจุงที่กำลังจะก้มลงเก็บเศษแก้วนั้นแล้วไล่ให้ออกไป เพื่อที่ตนเองจะได้เก็บกวาดเอง จากนั้นจึงค่อยให้แจจุงไปทำอาหาร
“จ...จัดโต๊ะเสร็จแล้วครับ”
“อืม”
แม้อาหารมื้อแรกของยุนโฮและแจจุงจะเป็นแค่ข้าวเปล่ากับกิมจิชิเกธรรมดา แต่ยุนโฮก็ยอมรับเลยว่า...มันอร่อยมากจริงๆ
“แจจุง”
“ค...ครับ!”
“เมื่อไหร่นายจะเลิกกลัวซักที”
“ก...ก็ อาวุธเต็มบ้านเลยนี่ครับ ผ...ผมกลัว”
มันก็คงจะเป็นเรื่องที่ทำใจลำบากสำหรับเด็กผู้ชายตัวเล็กๆอย่างแจจุงที่ต้องมาเห็นอาวุธมากมายขนาดนี้ในบ้าน ทั้งปืน มีด ยาพิษ และอาวุธมากมายที่วางให้เห็นอยู่ในบ้าน ไม่ใช่แค่นั้น ยังมีปืนสั้นที่เหน็บอยู่ที่เอวของยุนโฮตลอดเวลานั่นอีก
“ชั้นไม่ฆ่านายหรอก . . . เลิกพูดครับได้แล้ว แล้วก็ ชั้นชื่อยุนโฮ”
“ฮะ...ยุนโฮ”
วันต่อมา
“แจจุง จัดการธุระส่วนตัวของนายให้เสร็จซะ แล้วตามมาที่ห้องฝึกด้วย”
“ฮะ”
แจจุงเดินไปที่กำแพงริมห้องน้ำ ยุนโฮบอกไว้ว่าตรงนี้เป็นห้องลับ สำหรับฝึกอาวุธโดยเฉพาะ แจจุงลองแตะๆไปที่กำแพงเพื่อหาประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องนั้น
ห้องฝึกนี้เป็นเหมือนห้องที่รวมอาวุธและอุปกรณ์ต่างๆไว้ ห้องมีขนาดใหญ่พิเศษ แต่พอดูจากข้างนอกจะไม่รู้เลยว่ามีห้องนี้อยู่ด้วย ส่วนผนังจะมีความหนาและแข็งขนาดกระสุนปืนยิงไม่เข้า และยังเก็บเสียงทั้งจากข้างนอกเข้าไปและจากข้างในออกมา
“นี่เป็นปืนลมแต่เหมือนกับปืนจริงทุกประการ เข้าใจนะ แล้วนั่นก็กระสุนพลาสติก ส่วนนู่นเป้ายิง”
แจจุงมองทุกอย่างตามที่ยุนโฮอธิบาย ปืนลมที่มือขวาของยุนโฮ กระสุนพลาสติกในกล่องบนโต๊ะ และเป้ายิงรูปคนครึ่งตัวที่มีจุดสำคัญต่างๆของร่างกาย ทั้งหัวใจ ใบหน้า สมอง ขนาดเท่าของจริง
“ชั้นจะยิงให้ดูก่อนนะ”
ยุนโฮจัดการใส่ลูกกระสุนเข้าไปในแม็ค ยกมือขึ้นให้ตรงเป้า หลับตาลงข้างนึงเพื่อเล็ง แล้วลั่นไก
ปัง!
ลูกปืนทะลุกระดาษตรงตำแหน่งหัวใจพอดี
“ว้าว! ยุนโฮเก่งจังเลย*o*”
“นายเองก็ลองบ้าง”
ยุนโฮโยนปืนไปให้แจจุง แล้วเดินเข้ามาใกล้เพื่อสอนวิธีการใช้ปืน ทั้งส่วนประกอบ การยิง การปลดเซฟตี้ และอีกหลายๆอย่างเพื่อให้แจจุงใช้ปืนให้เป็นมากที่สุด โดยที่เจ้าตัวยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าตอนที่ตัวเองอธิบายนั้นได้แอบมองหน้าใสๆของอีกคนไปไม่รู้กี่ครั้ง
“อ๋า ผมเข้าใจแล้วฮะ เดี๋ยวจะลองยิง อ๊ะ...” ทันทีที่แจจุงเงยหน้าละความสนใจจากปืนเพื่อจะพูดกับยุนโฮ ก็ต้องปะทะกับใบหน้าหล่อที่อยู่ใกล้กับหน้าตัวเองด้วยระยะห่างไม่ถึงคืบ!!!
“o_o”
“O///O เอ่อ...”
“น...นายไปลองยิง ไป”
“ฮ...ฮะ”
ยุนโฮเองก็ตกใจไม่ใช่น้อยที่ใบหน้าใสของอีกคนอยู่ใกล้ขนาดนี้ แต่ยุนโฮก็ต้องเรียกสติตนเอง จึงสั่งให้แจจุงไปลองยิง ก่อนจะชี้ไปที่กล่องกระสุนบนโต๊ะเป็นเชิงให้ใส่ลูกกระสุน
ว่าแต่ คิมแจจุงจะต้องทำยังไงต่อล่ะ เมื่อกี้ก็เหมือนจะจำได้และเข้าใจแล้ว แต่ดันเกิดเหตุให้สติกระเจิงซะก่อน -///- อ่า เหมือนจะเริ่มนึกออก ต้องใส่กระสุนสินะ แล้ว แล้ว อ่อ ยก เล็ง ยิง!
กึก กึก
ไม่ออก ลูกกระสุนไม่ออก แถมไกปืนยังกดไม่ลงอีก คิมแจจุงกำลังงง เกิดอะไรขึ้น?
“นายลืมปลดเซฟตี้”
เอ้อ! นั่นสิ เซฟตี้มันล็อกอยู่ สงสัยมือของเขาจะเผลอไปล็อกมัน
เอาใหม่ๆ ยกปืนขึ้น เล็ง แล้วก็ยิง!
ปัง!
แจจุงรีบวิ่งไปดูที่เป้ายิงทันที เพื่อค้นหารอยกระสุนของตัวเอง แต่สายตาอย่างยุนโฮมองดูแค่นั้นก็รู้แล้ว ว่าที่แจจุงยิงออกไปมันไม่เฉียดเป้าเลยซักนิด!
“ยุนโฮ ผมยิงไม่ถูกเป้าอ่า Y_Y”
“มานี่ จะสอนเล็งให้” ไม่รู้ทำไมแต่ยุนโฮทนเห็นน้ำใสๆที่คลออยู่ที่ดวงตาของอีกคนไม่ได้ ก็เลยต้องเรียกอีกคนมาเพื่อสอน
ยุนโฮให้แจจุงเรียนใหม่อีกครั้งนึง ตั้งแต่วิธีจับปืน แต่ครั้งนี้ยุนโฮไม่ได้แค่พูด ยุนโฮกลับจับมือของแจจุงให้จับปืนไว้
“อ๊ะ -///-“
“เวลาจะจับปืนน่ะ ต้องจับอย่างนี้ จับแน่นๆด้วย” ยุนโฮพูดและกุมมือของแจจุงแน่นขึ้นไปอีก
‘มือนุ่มกว่าที่คิด’ ยุนโฮคิดออกมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อได้จับมือเล็กนั่นเต็มๆ
“อ่า...เข้าใจแล้วฮะ-///-“
“ทีนี้มานี่”
“...”
“ยืนให้ตรงกับเป้า แล้วก็เล็ง...”
คราวนี้ยุนโฮก็ไม่ได้แค่พูดเช่นเคย เขาเดินเข้าไปซ้อนข้างหลังแจจุง แล้วเอื้อมมือทั้ง2ข้างมาจับมือของแจจุงให้ยกขึ้นเล็ง แต่ท่านี้กลับทำให้ความใกล้ชิดของทั้ง2คนมีมากขึ้น หลังเล็กของคนนึงสัมผัสแนบชิดไปกับแผ่นอกกว้างของอีกคน
“>///<” เขิน คิมแจจุงกำลังเขินมากเกินไป มากเกินไปแล้ว!!!
“ฟังอยู่รึเปล่าเนี่ย?”
“อ๊ะ o///o ฮะ”
“ทีนี้ก็...ยิง”
ปัง!
เข้าแล้ว! คิมแจจุงยิงปืนเข้าเป้าแล้ว! แม้มันจะแค่เข้าตรงไหล่ก็เถอะ
“ยุนโฮ ผมยิงเข้าแล้ว^o^ ผมยิงเข้า....-///-“ แจจุงหันหน้ามาหายุนโฮเพื่อแสดงความดีใจแต่เพราะความใกล้ชิดที่มากเกินไป ทำให้จมูกของยุนโฮไปฝังอยู่ที่แก้มของแจจุง
“>///<”
“o///o”
ตึก ตึก
ทั้ง2คนคงจะไม่รู้ว่าตอนนี้หัวใจของทั้งคู่...มันเต้นดังออกมาเป็นจังหวะเดียวกัน
“นายไปอาบน้ำก่อนได้เลย อยู่ทางนู้น”
หลังจากที่แจจุงได้ฝึกฝนการใช้ปืนมาทั้งวัน โดยที่ยุนโฮเป็นคนสอน ทั้งคู่ก็เหน็ดเหนื่อยกันมามาก ถึงเวลาพักผ่อนซักที ยุนโฮจึงให้แจจุงเข้าไปอาบน้ำก่อน
แอ๊ด
“ขอโทษฮะ...ผมลืมเอาชุดเข้ามา...”
“อ่ะ...อืม -///-“
วันนี้แจจุงคงจะเหนื่อยเกินไปทำให้ลืมเอาชุดนอนเข้าไปในห้องน้ำด้วย ในเมื่อมันช่วยไม่ได้แจจุงก็เลยต้องเดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่พันอยู่ที่เอว
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...หน้าใสๆกับแผงอกขาวๆ ยังไม่นับรวมกลิ่นหอมๆที่ลอยมาแตะจมูก แค่นั้น แค่นั้นเอง ก็ทำให้ชองยุนโฮหน้าแดงได้แล้ว
จนยุนโฮต้องรีบหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปสงบสติอารมณ์โดยด่วน!
แอ๊ด
ยุนโฮออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้ว ก็ได้เจอภาพของอีกคนที่อาศัยอยู่ด้วยกันกับเขาหลับสนิทด้วยความเหนื่อยอยู่บนเตียง
เขาเดินไปนั่งอยู่บนเตียง ตัดสินใจปัดปรอยผมที่บดบังใบหน้าใสนั่นออกเพื่อที่จะมองหน้าได้ถนัด
เขายอมรับจริงๆว่าผู้ชายคนนี้สวยมาก สวยอย่างที่เขาไม่เคยเห็นใครสวยได้มากขนาดนี้ แถมยังมีสเน่ห์ดึงดูดอย่างน่าประหลาดอีก
ตากลมโตที่พร้อมกับขนตายาวเป็นแพ จมูกโด่งสวย ริมฝีปากรูปกระจับสีแดงสวย ทั้งหมดนี้ปรากฏอยู่บนใบหน้าเรียวสวยที่ล้อมกรอบด้วยเส้นผมเส้นเล็กละเอียดสีดำทียาวประบ่า
เรียกได้ว่าเป็นความลงตัวอย่างสมบูรณ์แบบ
ความคิดที่ทำให้ชองยุนโฮระบายยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว...ทั้งๆที่เจ้าตัวคิดว่าชาตินี้จะไม่รู้จักมันอีกแล้ว
หลายวันผ่านไป
ในตอนนี้แจจุงฝึกการใช้ต่างๆได้อย่างคล่องแคล่วแล้ว ใกล้จะได้เป็นนักฆ่าเต็มตัว เหลือแค่ออกไปปฏิบัติจริงกับเขาครั้งนึง แล้วหลังจากนั้น...เราก็จะไม่รู้จักกัน
ทั้งที่ปกติมันก็เป็นแบบนั้น แต่ไม่รู้ทำไมกับแจจุง...เขาถึงได้ใจหายอย่างนี้
เขาไม่เคยรู้สึกผูกพันกับใคร
แต่เขาไม่เข้าใจ เขาไม่อยากจะแยกกับแจจุง
ขอให้ชางมินยังไม่เอางานมาให้เขาทำในเร็วๆนี้
“ยุนโฮ~”
“มีอะไร”
“ไปเที่ยวกันเหอะ แจจุงเบื่อ~”
“ไม่ได้”
“ทำไมล่ะ~”
“นายยังต้องฝึกอยู่”
“แจจุงฝึกมาทุกวันแล้วอ่า แค่วันเดียวเองนะ”
“แต่เราจะไม่ปรากฏตัวตอนกลางวัน”
“ไม่มีใครรู้หรอก ว่าเราเป็นอะไร น้า น้า~ *_*”
“...ก็ได้ แป๊บเดียวนะ”
“^o^”
ยุนโฮพาแจจุงออกมากินไอศกรีมที่ร้านใกล้บ้านตามคำขอของอีกคน
“ขอบคุณนะฮะยุนโฮที่พามา^^”
“อืม”
“ปกติยุนโฮเคยพาใครออกมารึเปล่าฮะ?”
“ก็บอกแล้วไง ว่าเราไม่ปรากฏตัวตอนกลางวัน”
“เป็นกฏหรอฮะ?”
“ก็ไม่เชิง เราแค่ต้องการให้มีคนเห็นหน้าและจำเราได้น้อยที่สุด”
“อ๋อ แต่วันนี้ยุนโฮก็ยอมพาผมออกมา?”
“...พิเศษ”
“?”
“...สำหรับนาย เป็นกรณีพิเศษ”
“-///-“
“...”
“ยุนโฮ...”
“...”
“ไม่กินหรอฮะ? เอาแต่มองหน้าผม”
“ปากนายเปื้อน”
“ฮะ? ตรงไหนฮะ?” แจจุงพยายามจะเช็ดคราบไอศกรีมตามที่ยุนโฮบอกว่าเปื้อน แต่ด้วยความที่แจจุงไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน มันทำให้หน้าของแจจุงเลอะไปกว่าเดิม
“ออกยังฮะ?”
“ไม่”
“อ๊า ทำไมยังไม่ออกล่ะ?”
“ยื่นหน้ามา”
“?”
“ยื่นหน้ามา” ถึงจะยังงงอยู่ แต่แจจุงก็ยอมชะโงกหน้าข้ามโต๊ะมาหายุนโฮ
ยุนโฮหยืบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาแล้วค่อยๆบรรจงเช็ดที่คราบไอศกรีมบนใบหน้าหวานเบาๆ โดยเฉพาะบริเวณใกล้ริมฝีปาก
“-///- เอ่อ...ขอบคุณฮ.OxO” แจจุงรู้สึกเขินเล็กน้อยที่อีกคนทำอะไรอย่างนี้ให้ และยิ่งหน้าร้อนขึ้นไปอีกเมื่อนิ้วมือของอีกคนเฉียดอยู่ที่บริเวณริมฝีปากของตนเอง
แต่แจจุงก็ต้องเปลี่ยนอารมณ์เป็นตกใจเมื่อยังไม่ทันกล่าวขอบคุณจบดี อีกคนก็ประกบปากลงมาในตำแหน่งเดียวกัน!
ยุนโฮก็ไม่เข้าใจตัวเองที่ทำอย่างนี้ เขาก็แค่เห็นและได้สัมผัส(นิดหน่อย)ริมฝีปาแดงๆนั่น เขาก็รู้สึกว่า...อยากจูบ และก็ห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่อยู่
“เอ่อ...กลับเลยมั๊ย”
“ฮ...ฮะ-///-“
วันนั้นทั้งวัน แจจุงและยุนโฮก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลย เพราะทั้งคู่กำลังจมกับความคิดของตนเองเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
หลายวันถัดมา
แอ๊ด
“ไง~ยุนโฮ”
“มาทำไม”
“นายใจร้ายมากอ่า ชองยุนโฮTT”
“ปัญญาอ่อน-_-”
“T^T”
“แล้วนั่นใครน่ะ?” ยุนโฮเอ่ยทักคนตัวเล็กอีกคนที่เดินตามหลังยูชอนมา
“สวัสดีฮะ ผม‘คิมจุนซู’ฮะ ^_^”
“แฟนชั้นเอง ^o^~”
“ไม่ใช่โว่ย! เงียบไปเลยไอ้ปาร์ค!!!”
“เมียดุY.Y”
ป้าบ!
“เงียบไปเลย ปาร์คยูชอน ใครเมียแก!!!”
บางทีชองยุนโฮก็ไม่เข้าใจ ทั้งๆที่เขาเป็นคนฝึกปาร์คยูชอนขึ้นมากับมือแต่ทำไมช่างต่างกับเขาเหลือเกิน ไม่ใช่ว่ายูชอนไม่เก่งเหมือนเขา ยูชอนเก่ง เก่งมาก พอๆกับเขาก็ว่าได้ แต่ที่ต่างกันคือยูชอนจะเป็นคนอารมณ์ดีที่ออกแนวกวนๆหน่อย ซึ่งต่างจากเขาที่ดูจะไม่มีอารมณ์ใดๆ เย็นชา เงียบๆ แล้วก็แสดงสีหน้าไม่เป็น นี่ล่ะมั้งที่ทำให้ยูชอนมีเครือข่ายเยอะ...และได้ข่าวเยอะ
“จุนซู!!!”
“พี่แจจุง!!!” ทันที่ที่แจจุงเดินออกมาจากห้องครัว ก็ร้องเรียกอีกคนและเมื่อได้รับเสียงร้องเรียกกลับ ทั้งคู่ก็วิ่งหาแลโผเขากอดกันตอนนี้ทั้งยุนโฮและยูชอนกำลังงง งงว่าทั้งคู่รู้จักกันได้ยังไง แถมยังงงอีกว่าอีกคนเป็นใคร เกี่ยวข้องอะไรกับเพื่อนของตนเอง
“นายฝึกอยู่นี่เองหรอ เป็นไงบ้างสบายดีมั๊ย พี่คิดถึงนายนะ”
“ผมสบายดีฮะ พี่แจจุง พี่ฝึกอยู่ที่นี่เองหรอ ผมก็คิดถึงพี่มากเลยนะ”
“ยุนโฮฮะ ผมขอพาจุนซูไปลองซ้อมเล่นที่ห้องฝึกนะฮะ”
“อืม”
เมื่อแจจุงกับจุนซูเดินเข้าไปในห้องฝึกแล้ว ยุนโฮจึงหันกลับมาคุยกับยูชอนอย่างจริงจัง
“ตกลงมีอะไร”
“ตอนแรกก็ว่าไม่มี แต่ตอนนี้ชักจะมี”
“มีอะไร”
“คนนั้นใครอ่ะ ชื่อแจจุงใช่ป่ะ สวยดีนะ”
“ถ้ามีเรื่องพูดแค่นี้ก็กลับไปเหอะ”
“โหย ล้อเล่นหรอกน่า คนนี้ของนายใช่ป่ะล่ะ กิ้ว กิ้ว^o^”
“...”
“เฮ้ยๆ อย่าพึ่งลุกไปดิ”
“...”
“โอเคๆ จะพูดแล้ว ชั้นไม่รู้ว่านายจะรู้สึกกับแจจุงอย่างนั้นรึเปล่านะ แต่ชั้น...ชั้นชอบจุนซู แต่...”
“กฎ?”
“อืม นักฆ่าห้ามมีความรัก ชั้นไม่รู้ว่าจะทำยังไง”
“เฮ้อ~นั่นสิ บางที...ชั้นอาจจะเหมือนกัน”
“แต่เราก็ทำ’ไรไม่ได้”
“...”
“เฮ้อ~ ช่างเหอะ ไว้ค่อยคิด ว่าแต่นายว่า2คนนั้นเป็นอะไรกัน”
“น่าจะ...พี่น้อง?”
“งั้นก็น่าสงสัย...”
“...”
และแล้ววันนี้คนที่ไม่ได้มาหายุนโฮมาซักพักแล้ว ก็มาปรากฏตัวอยู่หน้าบ้านเขาแล้ว ชิมชางมินมายืนอยู่หน้าบ้านเขาแล้ว
ตอนแรกที่เขาเห็นหน้าชางมินที่เอางานมาให้เขา เขาก็รู้สึกใจหาย ใจหายที่ต้องแยกจากจากแจจุง แต่สิ่งที่ทำให้เขาชาวาบ นั่นก็คือชื่อที่อยู่บนใบสั่งตาย...ชื่อของแจจุง!
เป็นคิมแจจุงไม่ผิดแน่ ทั้งชื่อ ทั้งรูป ถูกต้องทุกอย่าง!
แล้วเขาจะต้องทำยังไง?
ระยะเวลางาน1อาทิตย์ของเขา มันน้อยเกินไป เขาไม่เคยคิดว่าระยะเวลา1อาทิตย์มันจะน้อยขนาดนี้ ปกติเขาทำงานแค่2-3วันก็เสร็จ...โดยที่ไม่รู้สึกอะไร
วันนี้ยูชอนก็อยู่ที่บ้านเขา ยูชอนก็ได้งานเช่นกัน และเหมือนกัน งานของยูชอนคือจุนซู
“ชั้นฆ่าจุนซูไม่ลงว่ะ ยุนโฮ”
“อืม” เขาก็ไม่ต่างกัน
ก๊อก ก๊อก
ชางมินเดินเข้ามาในบ้านยุนโฮ เนื่องจากระยะเวลางานจะหมดแล้ว แต่เขายังไม่ได้รับการแจ้งว่างานสำเร็จแล้วเลย ซึ่งมันผิดวิสัยยุนโฮ นั่นทำให้ชางมินต้องมาถึงที่นี่
แต่ชางมินก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นยูชอนอยู่ที่นี่ด้วย และยิ่งประหลาดใจขึ้นไปอีกเมื่อยังเห็นคิมแจจุงและคิมจุนซูยังเดินอยู่ในบ้านนี้อยู่!
“ยุนโฮ ยูชอน งานไม่เสร็จ?”
“...”
“พวกนายก็รู้ไม่ใช่หรอว่าถ้าทำงานไม่สำเร็จจะเป็นยังไง”
กึก
กึก
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ...ยุนโฮ”
“ไอ้ห้อย! นายทำอะไรเนี่ย!”
ทันทีที่ชางมินพูดจบ ทั้งยุนโฮและยูชอนก็ยกปืนเล็งที่หัวของแจจุงและจุนซู ซึ่งนั่นสร้างความหวาดกลัวให้แก่ทั้ง2คนมาก
เพราะอย่างนั้นแหละ ถ้าเขาไม่ฆ่า เขาก็โดนฆ่า ยุนโฮและยูชอนรู้ดี ใครที่ทำงานไม่สำเร็จก็จะโดนตามเก็บทีหลัง แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็เจ็บหัวใจเกินไป ที่จะฆ่า2คนนี้
ยูชอนคงหยุดนิสัยเล่นไปวันๆแล้วมาหยุดที่จุนซูแล้ว
ยุนโฮก็คงมีหัวใจแล้ว หัวใจที่เขาได้มอบให้แจจุงแล้วด้วย
“ชั้นทำไม่ได้/ชั้นทำไม่ได้” ยุนโฮและยูชอนพูดขึ้นพร้อมกัน เขาทั้งคู่ยอมที่จะตาย มากกว่าที่จะต้องฆ่าคนที่รัก
“อย่างนั้นหรอ...งั้นนายก็ต้องตายล่ะนะ” เสียงนี้ไม่ได้ดังมาจากชางมิน แต่มาจาก...แจจุง!
ปึก
แจจุงและจุนซูใช่ทักษะร่างกายของตนเองแย่งปืนมาจากยุนโฮและยูชอนมาได้ในพริบตา
ยุนโฮและยูชอนได้แต่ตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็ต้องตะลึงมากขึ้นไปอีก
“อ้าว บอสจะจัดการเองหรอ”
“อืม”
บอส!!!
บอส...คนที่ชางมินพูดถึง...แจจุง? จุนซู?
“ชั้นเองแหละคิมแจจุง บอสของนาย”
“ชั้นรู้สึกแย่นะยูชอน ยุนโฮ ที่จะต้องเสียพวกนายไป แต่ว่าพวกนายรู้เรื่องเรามากเกินไป”
“เดี๋ยวสิจุนซู ชั้น...ชั้น”
“ปาร์คยูชอน ขอบคุณนะที่นายมารักชั้น แต่ชั้นบอกแล้วไง...ว่านักฆ่าน่ะ...มีความรักไม่ได้...เพราะฉะนั้น”
“...”
“ลาก่อน...ปาร์คยูชอน”
ปัง!
กระสุนเจาะทะลุร่างของยูชอนในตำแหน่งหัวใจพอดี เลือดสาดกระเซ็นเข้ามาที่จุนซูและแจจุง
แต่คนหลังกลับไม่มีท่าทีกลัวเลือดอย่างที่เคยพูดเลยซักนิด สำหรับยุนโฮแล้ว แจจุงที่ยืนอยู่ทั้งที่มีเลือดอาบและสีหน้าเย็นชานั้น...มันไม่ใช่แจจุงที่เขารู้จักเลยซักนิด
“นายโกหกชั้นงั้นหรอแจจุง?”
“ใช่”
“ทั้งหมด?”
“ไม่ จุนซูเป็นน้องชั้นจริงๆ แค่นี้แหละความจริง”
‘ทำไมนายถึงกลัวเลือดล่ะ’
‘พ่อกับแม่ของผมตายตอนที่ผมยังเด็ก ผมกลับบ้านไปจ...เจอพ่อกับแม่น...นอนจมกองเลือด ผ...ผมกลัว ฮือ ฮือ’
‘นายรู้ได้ไงว่าชั้นชอบกิมจิชิเก?’
‘ก็ผมรู้ใจยุนโฮที่สุดนี่ฮะ^^’
‘ยุนโฮฮะ ไอ้นี้เรียกว่าอะไรฮะ?’
‘ปืนไรเฟิล’
‘โห ยาวจัง แล้วอันนั้นล่ะฮะ?’
‘มีดสปาต้า’
‘นายจับมีดให้ถูกสิ จะไปฆ่าคนนะ’
‘ขอโทษฮะ ><’
‘กลัวอะไร’
‘ท...ทุกอย่างเลยครับ’
‘แล้วมาเป็นนักฆ่าทำไม?’
‘ม...ไม่มีเงินค...ครับ ToT’
โกหก!!!
แจจุงโกหกเขามาตลอด โกหกเขามาทุกอย่าง
‘ชั้นไม่ฆ่านายหรอก’
คำพูดของเขา
คำนี้เขาไม่โกหก เขาพูดจริงๆ
แม้ในวินาทีนี้ แจจุงกำลังจะฆ่าเขา แต่เขาก็ไม่มีทางฆ่าแจจุง
.
เขาไม่โกหก
“นายมีความผิด3ประการ ชองยุนโฮ หนึ่ง.นายรู้ความลับของชั้น สอง.นายทำงานพลาด และสาม.นายมีความรัก นักฆ่าห้ามมีความรัก!”
“...”
“ชั้นที่เป็น‘บอส’จึงละเลยนายไม่ได้”
“....”
“เพราะฉะนั้น...”
“...”
“ลาก่อน...ชองยุนโฮ”
ปัง!
END
Flashback
‘ยุนโฮฮฮฮ ไอ้ยุนนนนนน!!’
‘มีอะไร’
‘เฮ้ย สนใจกันหน่อยสิ อย่าเย็นชากันมากได้มั๊ย T_T’
‘พูดมาก’
‘ใจร้าย T^T’
‘-_-^ ตกลงมีอะไร’
‘ข้อมูลลับขององค์กร อยากรู้ป่าว อยากรู้ป่าว^o^’
‘ปัญญาอ่อน-_-‘
‘T.T’
‘มีอะไรก็พูดมา’
‘ข้อมูลของ ‘บอส’ ความลับสุดยอดเลยนะเว่ย!’
‘...’
‘บอส...เป็นคนสกุล‘คิม’’
‘เฮ้อ~ ช่างเหอะ ไว้ค่อยคิด ว่าแต่นายว่า2คนนั้นเป็นอะไรกัน’
‘น่าจะ...พี่น้อง?’
‘งั้นก็น่าสงสัย...’
‘ทำไม’
‘สายข่าวชั้นบอกมาว่า...บอสของเรา...คือพี่น้องตระกูลคิม’
ไรเตอร์หายไปนานเนอะ มันก็เพราะ เปิดเทอมแล้วค่า^^ เลยไม่ค่อยมีเวลาแต่ง แถมยังต้องไปต่างจังหวัดอีกด้วย ก็เลยหายๆไป อาจจะเป็นอย่างนี้อีกซักพักTT มันเปิดเทอมแล้วอ่ะนะ+กีฬาสีด้วย ช่วยติดตามเรื่องต่อไปกันด้วยนะคะ ขอบคุณค่า^^
ความคิดเห็น