ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ ๓ : เธอมาบ้านผม
ทั้ืนผมนอนไม่หลับเพรามั่วแ่ิถึเรื่ออ(ื่อุ) ประสาทแทบินเพราะมั่วแ่ิว่าทำยัไให้เธออบผม ผมว่าผม่อน้าแน่ใว่า ผมอบเธอเ้าแล้วริๆแน่
"ี่โมแล้วเนี้ย" ผมพูันัวเอ เ้าโมเ้า อื้มมมมม ผมไม่อยาื่นเลยสันิเพราะเมื่อืนแทบะไม่ไ้นอน
ายริผมพึ่นึออว่สลืมอเบอร์เธอเอาไว้ ผมนี้มันาทึ่มริๆ ผมรีบแหี้าอาบน้ำแล้ว็เินลไป้าล้า
"แ่ัวหล่อเียวนะแฮ" แมม่าแวผม
"ะไปรับเธอหรอลู" แม่ผมเินอมยิ้มมาหาผม
"รับ เรานัันไว้ที่โรเรียน" ผมบอ่อนะหยิบล้วยมาปลอ ผมอบล้วยนะ อร่อยี
"ัอยาเห็นหน้าเธอแล้วละสิ" แมม่าอมยิ้ม ผมไม่ไ้อบเพราะมันไม่ใ่ประโยำถาม
ผมมอนาฬิาอนนี้เ้าโมรึ่ไปรอเธอีว่า
"ไปแล้วนะฮะแม่" ผมบอ
"้ะ เอ่อ...แฮร์รี่วนเธอิน้าวเย็น้วยนะ" แม่ยิบาให้ผม
"รับ" ผมพยัหน้า ผมระหว่าทาที่ผมับรถ ผมมั่วแ่ิว่าเธอะแ่ัวยัไ เธอะมาถึรึยั หรือเธออาะยันอนไม่ื่น
แล้วโฮสอเธอเป็นใร ผู้ายหรือผู้หิ ผมอหวั่นใไม่ไ้ ลัวว่าโฮสอเธอะเป็นผู้าย
เห้ออออ ผมับรถมาถึหน้าโรเรียนเมื่อไหร่ไม่รู้ ผมเลยออมายืนรอเธอหน้ารถ ไม่เินสิบนาทีเธอ็เินลมาารถ ผมว่าหน้าะเป็นรถอโฮส
มีผู้หินั่อยู่สอน นนึแ่ว่าเธออายุน่าะประมาน35-40 ส่วนอีนอายุเท่าๆับเธอ น่าะอ่อนว่าผมนิประมาน15 เธอมอมาที่ผมแล้วยิ้มอย่าเป็นมิร ผมยิ้มลับ
(ื่อุ)เินเ้ามาหาผม เอาอีแล้ว เหมือนผมโนสะอีแล้ว เธอแ่ัวธรรมาแ่ลับูีมาๆ ผิับผมแ่ยัไ็ยัเป็นาทึ่มอยู่ีละ
เธอใส่เสื้อเิ้สั้นๆเ้าับาเาสั้นสีสีับเ็มัสีำ รอเท้าบู๊้อสูแบบที่วัยรุ่นอบใส่ัน เธอสะพายระเป๋าใบเล็ๆสีัับาเาสั้นอเธอมันเ้าันอย่าประหลา
"มาร์เลลล!!" ผมสะุเธอีนิ้วแล้ว็ะโนเรียื่อผม ผมว่าเธอเรียผมมานานแล้วละแ่ผมมั่วแ่มวามามอเธออยู่มั่ พูแล้ว็เิน ทำอะไรอีแล้วละเนี้ย
"สวยั" ผมเผลอพูออไป
"เอ่อ..อบใ" เธอบอ ่อนะ้มหน้าผมแอบเห็นเธอหน้าแ
"ทะ..โทษที ันนั่ิอะไรอยุ่นะ" ผมปิเสธไม่ไ้ว่าผมไม่ไ้้อเธอ ผมละสายาออาเธอไม่ไ้เลย
"อ่าห้ะ หน้าันมีอะไริหรอ" เธอถามเอามือถูๆแ้มัวเอ อีแล้วน่ารัอีแล้ว ใผมเ้นไม่เป็นัหวะ แทบะออมาเ้นแท็ปอยู่แล้ว
"ปะ....เปล่าหนิ" ผมสายหัว
"แล้วไปันไ้ยัอะ" เธอถาม
"ไป" ผมพยัหน้าเบา
ผมระหว่าทาที่เราอยู่บนรถ เราไม่ไุ้ยอะไรันสัเท่าไหร่ ผมถามเธอว่าโฮสเป็นไบ้า เธออบว่า เราเ้าันไ้ีเลยละ
แล้วผมยัไ้ฟั่าวีอีว่า ลูโฮสเป็นผู้หิ!! ผู้หิทั้บ้านยเว้นพ่อโฮส ผมแทบอยาะระโอเธอแ่ทำไม่ไ้ เพราะผมับรถอยู่ ยัไถึผมไม่ไ้ับรถผม็ไม่ล้าอยู่ีละ
แล้วผม็บอเธอว่าแม่ผมอยาให้เธออยู่ิน้าวเย็น้วย เธอยิ้มแล้ว็อบผมว่า เอาสิ ันอบอฟรี เราหัวเราะออมาพร้อมัน ผมว่าเธอลนี้นะ
"นี้บ้านนายหรอ" เธอถามพอรถมาอหน้าบ้าน
"เปล่านี้บ้านใรไม่รู้" ผมอบหน้าาเย
"แล้วไหนบ้านนายอะ" เธอเอียอถาม ผมอยาับเธอมาูบริๆ แ่ทำไม่ไ้
"ฮ่าๆ ันล้อเล่นนี้ละบ้านัน" เธอเบะปา
"หน้าอยู่ั" เธอบอมอเ้าไปในบ้าน
"หน้าอยู่็มาอยู่ิ" ผมพูเบาๆ
"ห้ะ ?" เธอหันลับมาหาผม
"ปะ..เปล่า" ผม้มหน้า เ้าไปในบ้านันเถอะ แล้วผม็เปลี่ยนเรื่อ
"อ่าวมาแล้วหรอ" แม่ผมยิ้ม้อนรับเธอ
"สวัสีะ" เธอยิ้ม
"นี้แมม่า" ผมแนะนำ แมม่าเยหน้ายิ้มให้เธอ
"สวัสี้ะ (ื่อุ) "
"ะ" เธออบ แมม่าลุึ้นมาอเธอ แม่็เินมาอเธอเหมือนัน เธอออบ
"เรียแม่ว่าแม่นะ" แม่ผมระิบ ผม้มหน้า
"ะ แม่" เธอเรียแม่ผมว่าแม่แล้วทั้สอน็อัน แม่หัวเราิั แม่เหลมอผมนิหน่อย แมม่ายิบาให้ผม ผมรอา ทำไม้อทำให้ผมเิน้วย
"ไปเถอะ(ื่อุ)" ผมเรียเธอ เธอพยัหน้าเินึ้นมาบนั้นสอ
เราสอนนั่ิว่าะเล่นเพลอะไรี เธอบอผมว่าเธออยาเล่นเพล The Only Exception อParamore
ผมล เพราะมันเล่น่ายี เรา้อมันสัพั เธอ็บอว่าเหนื่อยแล้ว เสียเธอีมาเพอร์เฟ็ไปสะทุอย่า ผมว่าผมอบเธอ(ริๆ)แล้วละสิ
"มาร์เล อนเ็นายเรียนไ้เรสี่ลอเลยหรอ"
"่ายยยย" ผมพยัหน้า นั่ลบนเีย
"นาย่วยสอนเมีันหน่อยิ" เธอิ้มๆแนผม
"มาิ" ผมบอหันไปมอเธอ เธอำลัยิ้มอยู่ รอยยิ้มเธอมันทำให้ผมแทบ.......ละลาย
"นายใีั" เธอยิ้ม เธอยิ้มเ่มาผมอบผู้หิยิ้มเ่
"เรียันว่าแฮร์รี่" ผมบอ
"นั้นื่อนายหรอ" เธอถาม
"ใ่ันื่อ แฮร์รี่ เอ็เวิร์ สไส์" ผมบอ
"อ่าว แล้วทำไมเ้าถึเรียนายว่ามาร์เลละ" เธอเินไปหยิบรอบรูปที่ั้อยู่บนโ๊ะเียนหนัสืออผมึ้นมาู มันเป็นรูปผมับลูอนเ็ๆ
"เรื่อมันยาวนะ" ผมบอ
"แฮร์รี่" เธอเรียผม หัวใผมเ้นไม่เป็นัหวะเวลาเธอเรียื่อผม ผมหมายถึื่อผมริๆนะ ผมยัไม่ทันะอบเธอ เธอ็ฟาหมอนเ้าหน้าผมเ็มๆ ผมแทบหน้าหาย เล่นี้เลยรอ ผมอึ้
"ฮ่าๆ ูหน้านายสิ" เธอเลียนแบบ เธอพยายามทำให้เหมือนผม แ่ผมว่าเธอน่ารัว่าเยอะ
"เธอ.........ผวัวะ" ผมพูไม่บประโยเธอ็ฟาหมอนมาอีที แ่ร่าวนี้ผมว้าหมอนไว้ทัน ฟาลับไปบ้า เธอหัวเราะิั พวเราเล่นันอย่าสนุสนาน
เธอระโึ้นไปบนเียฟาหมอนใส่ผมไม่หยั่ ผมหลบแล้ว็ฟาลับ เธอล้มแล้วเธอ็ึาผมไป้วย ผมล้มทับเธอ
แว่นผมระเ็นหายไปไหน้ไม่รู้ผมมอแทบไม่เห็น แ่ผมลับมอเห็นเธอัแ๋ว
"นั้นนายหรอ" เธอระิบ
"ใ่สิ ผมหัวเราะ ถามอะไรแปลๆ" ผมลุเธอลุาม หน้าเราอยู่ใล้ันมา
"นายหล่อั" เธออบ ผมรู้สึเหมือนหน้าแ
"ันเนี้ยนะ?" ผมมอาเธอ
"ันอบอนนายถอแว่น" เธอบอผม
"หรอ" ผม่อยๆยับเ้าไปหาเธอ อนนี้หน้าเราใล้ันมา มูอเรานัน อีนิเียว... ผมิ
"แฮ" ลูอี้เปิประูห้อเ้ามา (ื่อุ)สะุลุึ้นยืน
"หวัี ลูอี้" เธอทั
"เอ่อ ันมาััหวะใ่มั้ย โทษทีๆ" ลูอี้เาหัว เสมอไปทาอื่น
ผมมอหาแว่นัวเอมันอยู่บนพื้น ผมรีบหยิบมันึ้นมาใส่ ทุอย่าลับมาัเหมือนเิม
"เอ่อ..เราำลัะลไป้าล้านะ" เธอหันมาส่สายาประมาว่า บอเ้าไปสิแฮร์รี่
"ะ...ใ่ๆ เราำลัะลไป้าล้า" ผมมอลูอย่าอาา
"ั้นันลไป่อนนะ" เธอบอ หูเธอแมามันบอให้รู้ว่าเธอเินอยู่ ผมยิ้ม ผมทำเธอเินหรอเนี้ย
พอเธอเินลไป ลู็ยิำถามใส่ผม ผมแ่พยัหน้า แล้ว็เินหนีลูลมา้าล้า ลูเลยบอผมว่าะลับมาใหม่แ่อไปหาแฟน่อน เ้าว่าื่ออะไรเอลๆ เอลลาเน่มั้ หรืออะไรสัอย่าที่ลท้าย้วยเนอร์เนี้ยละ
(ื่อุ)ำลั่วยแม่ทำอาหารอยู่ในรัว ผมเลยมานั่รอที่โฟา
"เสร็แล้ว้ะ แฮร์รี่มาินเร็ว แล้วลูละ" แม่ผมถาม
"ลูไปหาใรไม่รู้ฮะ รู้สึว่าน่าะเป็นแฟน ื่ออะไรเนอร์ๆสัอย่า" ผมเลื่อนเ้าอี้ให้แม่นั่ แล้ว็เินไปนั่้าๆแม่
"(ื่อุ)นั่ฝั่ร้ามับผม้าเียวับแมม่า" พวเราิน้าวันอย่ามีวามสุ (ื่อุ)หัวเราะ อนที่แม่เล่าว่าอนเ็ผมทั้นทั้เ้าู้ แล้วไหโมาเป็นเ็เรียนไปไ้
แม่ไม่ไ้เล่าว่าผมอยู่โรเรียนายล้วนมา่อนหรืออนที่ผมูบับลูอี้ เพราะมันอาะทำให้แม่เสียลูสะใภ้ไปไ้
เรานัุ่ยันนึผมเลยอาสาไปส่เธอที่บ้าน อนแรเธอบอว่าไม่เป็นไร แ่แม่ผมบอว่ามันอันรายเธอเลยยอมให้ผมมาส่
"อบุนะแฮร์รี่ วันนี้สนุมาเลย" เธอ
"ไม่เป็นไร อย่าเอาวามลับอันบอับใรละ" ผม
"้ะ พ่อนเ้าู้" เธอบีบมูผม
"ู๊ไนท์" ผมบอ
"ู๊ไนท์ วันันทร์เอันนะ" เธอบอ
"ร้าบบบบ เ้าบ้านไ้แล้ว อาาศเย็นเียวเป็นหวั" ผมบอเป็นห่วเธอ
"้าาาาา เ้าแล้ววววววว" เธอล้อเลียนเสียผม
ผมรอนเธอเินเ้าบ้านไป ผมถึับรถลับบ้าน บ้านเธอับบ้านผมไม่ไลันเท่าไหร่ เลยับรถแปปเียว
ผมิถึหน้าเธอลอเวลาละ แล้ว็ประโยที่เธอบอผมว่า ันอบนายอนถอแว่นมาว่า.......
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น