[TODAE] Space

ลำดับตอนที่ #4 : [TODAE] Space (4)

 

 

ผมรู้สึกตัวเพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง ควานมือหา รับสายทั้งที่ยังตื่นไม่เต็มตา

 

 

สงสัยเขาจะโทรมาชวนไปกินข้าวด้วยกันมั้ง ...

 

 

เสียงจากปลายสายปลุกให้ผมตื่นขึ้นมาพบความจริง

 

 

 

ว่าไม่ใช่เขา อย่างที่ผมเผลอคิดไป

 

 

 

วันนี้ไม่มีเขาอีกแล้ว

 

 

-------------------

 

 

ผมตอบรับและวางสายจากมักเน่ที่เป็นตัวแทนโทรมาชวนผมไปทานข้าวด้วยกันเย็นนี้

 

 

เดินเข้าไปในห้องน้ำ รู้สึกได้ว่าห้องน้ำแปลกไป

 

 

 

มันกว้างขึ้นในความรู้สึก ...

 

 

 

แปรงสีฟันที่เคยวางอยู่ด้วยกัน ผ้าเช็ดตัวที่เคยพาดอยู่คู่กัน

 

 

มันหายไป

 

 

ผมควรพอใจใช่ไหม เพราะถ้าวันนั้นผมได้มีโอกาสบอกเลิก

 

 

เหตุการณ์ในวันนี้ก็คงไม่แตกต่างไปจากนี้เช่นกัน

 

 

 

เปิดตู้เย็นหวังจะหาอะไรกิน ...

 

 

ของกินที่มีอยู่เต็มตู้เย็นทำให้ผมเผลอคิดถึงเขา

 

 

ของโปรดเขาทั้งนั้น ของที่ผมไม่ได้กินมาหลายปี เพราะมันไม่ดีต่อสุขภาพและร่างกายของผม

 

 

ของกินที่ผมพยายามห้ามเขานักหนาว่าให้ลดเลิกลงบ้าง

 

 

แต่ทุกครั้งที่ผมไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตทีไร ... เมื่อได้นึกถึงใบหน้าคมที่ยิ้มอย่างมีความสุขทุกครั้งที่ได้ทาน

 

 

ผมเป็นต้องซื้อติดมือกลับไปให้เขาอยู่ร่ำไป

 

 

 

และวันนี้ผมก็ได้ทำลายสถิติในรอบหลายปี โดยการหยิบของโปรดทุกอย่างของเขามานั่งกิน

 

 

-------------------------------------

 

 

หลังจากกินอาหารพวกนั้นเข้าไป ผมก็เริ่มรู้สึกผิดกับตัวเอง จึงตัดสินใจเข้าบริษัทเพื่อไปออกกำลังกับซาบูนิม

 

 

ระหว่างกำลังวิ่ง ใจก็นึกไปถึงคนที่ไม่ชอบออกกำลังกายคนนั้น

 

 

ทุกครั้งที่ผมมาวิ่ง เขาเองก็มาด้วยตลอด เพียงแต่เขาจะทำแค่นั่งอ่านหนังสือรอผมอยู่ในฟิตเนส

 

 

ไม่ว่าผมจะชักชวนแกมบังคับให้เขามาวิ่งด้วยกันเท่าไหร่ เขาก็ไม่เคยมาวิ่งพร้อมกันเลยสักครั้ง

 

 

แต่ซาบูนิมมาบอกผมหลายครั้ง ว่าเวลาที่ผมไม่อยู่ หรือไม่ได้เข้าฟิตเนส เขาก็จะมาออกกำลังอยู่เสมอ

 

 

ผมหยุดวิ่ง เดินมาหยุดที่เก้าอี้ตัวประจำของเขา นั่งลง หลับตานึกถึงคนที่เคยนั่ง

 

 

 

พลางคิดในใจว่าเก้าอี้ตัวนี้จะคิดถึงเขา เหมือนกับผมในตอนนี้บ้างไหม ...

 

 

 

ผมเดินผ่านห้องซ้อมเต้น เปิดประตูเข้าไป ภาพในอดีตหลั่งไหลเข้ามาในความคิด

 

 

แดซองทีวี รายการที่ควรมีผมเป็นตัวหลัก กลับกลายว่ามีเขาอยู่ด้วยกันในทุกสถานการณ์

 

 

ผมนั่งขำ นึกถึงช่วงเวลานั้น ผมบอกเขาอย่างจริงจังว่านี่มันมากเกินไปหรือเปล่า

 

 

ถ้าเราจะตัวติดกันขนาดนั้น อาจมีคนระแคะระคายกับเรื่องของเรา

 

 

คำตอบจากเขา เรียกรอยยิ้มเขินบนหน้าผม และทำให้ผมคิดว่า ผมตัดสินใจไม่ผิดจริงๆที่ ... รักผู้ชายคนนี้

 

 

 

"ถ้าพวกเขาจะรู้ความจริง พี่ก็ไม่เห็นว่าเราจะต้องกลัวอะไร"

 

 

 

----------------------------------------

 

 

สำหรับนัดเย็นนี้ เราสี่คนนัดเจอกันที่ตึกวายจี

 

 

เพราะยังไม่ได้ตัดสินใจว่าเราจะกินอะไรกันดี

 

 

หลังจากถกเถียงกันสักพัก ลีดเดอร์กับมักเน่เถียงกันระหว่างอาหารจีนและหมูย่าง

 

 

ถ้าพี่ท็อปอยู่ด้วย ป่านนี้เราคงถึงร้านอาหารแล้ว เพราะเขาจะไม่ปล่อยให้ใครเป็นคนเลือกร้านอาหาร นอกจากตัวเขาเอง

 

 

ผมคิดถึงเขาจัง ...

 

 

แล้วจู่ๆก็กลายเป็นว่าภาระมาตกอยู่ที่ผม เมื่อทั้งสามคนตกลงกัน ให้ผมเป็นคนเลือกร้านอาหาร

 

 

ผมนึกไปถึงหน้าคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้

 

 

ก่อนตัดสินใจได้ว่าเราควรกินอะไรกันดี ...

 

 

-------------------------------

 

 

ซูชิหลากหลายหน้าถูกนำมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ

 

 

ระหว่างที่กิน ผมก็ใจลอยนึกไปถึงคนที่โปรดปรานอาหารญี่ปุ่นประเภทนี้เป็นชีวิตจิตใจ

 

 

ร้านนี้คือร้านโปรดของเขา ร้านที่ผมกับเขาแวะมากินด้วยกันบ่อยๆ

 

 

มีแค่เราสองคนเท่านั้นที่รู้

 

 

ผมคงใจลอยมากเกินไป จนคนที่เหลือสงสัย

 

 

พี่ยองเบถึงได้แซวขึ้นมาว่าผมเหมือนคนอกหัก

 

 

ผมสะดุ้งตกใจ ผมไม่ได้อกหักซะหน่อย

 

 

เพราะผมเองเป็นคนอยากเลิกกับเขาไม่ใช่หรอ ??

 

 

แบบนั้น เรียกว่าผมอกหักไม่ได้หรอก

 

 

 

ผมคงแค่เหงา ... ล่ะมั้ง

 

 

------------------------------

 

 

หลังจากทานอาหารเสร็จ พวกเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

 

 

ผมรู้สึกอ่อนเพลียเกินกว่าจะทำอะไร จึงทำแค่ล้างหน้าแปรงฟัน เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วทิ้งตัวลงนอน

 

 

ผมนอนมองเพดาน ความเงียบรายล้อมอยู่รอบตัว

 

 

มันเงียบ ... เงียบเกินไป

 

 

ปกติเวลานี้ ถ้าเขามาค้างกับผม เราคงกำลังดูหนังสักเรื่อง หรือนั่งต่อเลโก้ด้วยกัน

 

 

แต่ถ้าเขากลับไปนอนที่บ้าน เวลานี้ ผมคงกำลังหัวเราะเพราะมุกตลกที่เขากำลังเล่นให้ผมฟังทางโทรศัพท์

 

 

จะว่าไป ชีวิตผมก็มีแต่เขา และชีวิตเขาเอง ก็มีแต่ผม ...

 

 

ถึงตอนนี้ ผมเริ่มสงสัยตัวเอง

 

 

ทำไมวันนั้น ผมถึงต้องการเลิกกับเขา ??

 

 

 

ผมตะแคงตัวไปทางซ้าย

 

 

... เมื่อได้มองถึงเพิ่งรู้สึก ว่าเตียงที่นอนอยู่ทุกคืน

 

 

มันใหญ่ขนาดเลยหรอ

 

 

ผมยื่นมือไปคว้าหมอนใบข้างๆ เอามากอดไว้แนบอก

 

 

ซุกหน้าลงไป

 

 

รับรู้ได้ถึงกลิ่นเฉพาะตัวจางๆที่ยังติดอยู่ที่หมอน

 

 

ผมคงต้องยอมรับกับตัวเองว่าผมคิดถึงกลิ่นนี้เหลือเกิน

 

 

ถ้าผมสูดลมหายใจเข้าไปมากๆ กลิ่นนี้จะหายไปเหมือนเจ้าของกลิ่นหรือเปล่า

 

 

... ถ้าถึงตอนนั้น ผมควรทำยังไง

 

 

--------------------------

 

 

คืนนี้ผมนอนไม่หลับ เหมือนๆกับคืนสุดท้ายที่เขานอนกอดผมเอาไว้

 

 

แต่สิ่งที่แตกต่างคือ คืนนั้น ผมไม่มีน้ำตา ...

 

 

--------------------------

 

TO BE ...