คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : หากันจนเจอ
*****ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนที่จากฉันไปไกลแสนไกล
ผู้ชายคนที่ฉันคิดถึงเขาเหลือเกิน และเป็นผู้ชายคนที่ฉันพยายามจะลบเขาออกจากใจ
ฉันมองหน้าจิ่งหยูวและไม่อาจปฏิเสธตัวเองได้เลยว่าไม่เคยลบเขาออกไปจากใจได้แม้จะพยายามสักแค่ไหน
ผู้ชายคนที่ฉันคิดถึงตลอดมา ฉันค่อยๆขยับตัวแล้วแอบตัวหอมแก้มเขาเบาๆ เพราะกลัวว่าเขาจะตื่นแต่คนถูกหอมแก้มกับอมยิ้มด้วยความพอใจพร้อมรวบตัวฉันเข้าไปกอดเอาไว้หน้าตาเฉย
“แอบหอมแก้มผมแบบนี้ รักผมเข้าแล้วใช่ไหม”
คำถามของเขาเล่นเอาฉันหน้าแดงทำอะไรไม่ถูกก็สิ่งที่เขาพูดมันเป็นความจริงที่ฉันไม่อาจปฏิเสธได้
แต่ฉันก็ยังไม่วายปากแข็งเพราะกลัวอีกฝ่ายจะได้ใจ
“เปล่าใครว่าฉันรักคุณ ฉันก็แค่
ก็แค่....”
“แค่อะไรคุณ
เมื่อคืนคุณยังบอกรักผมอยู่เลย คุณจำไม่ได้หรือ” คำพูดของเขามันทำให้ฉันยิ่งอายเข้าไปอีกจนไม่กล้ามองหน้าเขาก็เมื่อคืนฉันเผลอตัวบอกรักเขาจริงๆ
จิ่งหยูวยิ้มกว้างจนเห็นเขียวสองข้างเมื่อเห็นฉันอายจนหน้าแดงกล่ำ
เขาก้มลงหอมแก้มฉันจนฉันต้องเอามือกุมแก้มข้างที่ถูกหอมไว้และค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา
นี่เป็นครั้งแรกที่เรามองตากันด้วยความเข้าใจ ไม่มีอะไรกังวลและติดอยู่ในใจอีกต่อไป
จิ่งหยูวค่อยๆก้มลงจูบฉันเบาๆ
จูบของเขาทำให้ฉันสัมผัสได้ถึงความรักความอ่อนโยนที่เขามอบให้
และมันก็เป็นจูบที่แทนทุกคำว่ารักของเราสองคน
จิ่งหยูวขับรถพาฉันออกมาจากโรงแรม เขาขับรถออกมาไกลจากกรุงเทพทุกที
ฉันพยายามถามเขาหลายครั้งว่าจะพาฉันไปไหนแต่เขาก็ไม่ยอมบอกอะไรเอาแต่ขับรถหน้าตาเฉยอยู่อย่างนั้น
จนเรามาถึงปลายทางเขาเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ชายหายหาดแห่งหนึ่งแถวหัวหิน เขาจอดรถและเดินมาเปิดประตูให้ฉันลงจากรถ
เขาจูงมือฉันเดินไปตามหาดทรายสีขาวที่ถูกประดับประดาไปด้วยโคมไฟ และลูกโป่งสีสันสดใสสวยงามทอดยาวไปตามทางเดินจนฉันแปลกใจนึกว่าที่ชายหาดเขาคงจะจัดงานอะไรสักอย่าง
“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” ฉันมองหน้าเขาด้วยแววตาและสีหน้าที่มีแต่ความสงสัย
แต่เขาก็ยังไม่ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มให้ฉันและจับมือพาเดินไปเรื่อยๆสักพักฉันก็ได้ยินเสียงเพลงเบาๆ
ดังมาไม่ไกลเท่าไรนัก แล้วฉันก็เห็นนักดนตรีกำลังเล่นดนตรีคลาสสิกฟังแล้วเพราะจับใจเพลงที่เขาเล่นเป็นเพลงโปรดของฉัน
“เพลงรักที่ตามหา” ฉันยืนฟังอยู่สักพักแล้วจึงหันไปมองหน้าเขา แต่จิ่หงยูวได้แต่ยิ้มให้ฉันจนฉันแปลกใจ
สักพักเขาก็เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบกล่องสีแดงกำมะหยี่ออกมาแล้วนั่งลงคุกเข่าลงต่อหน้าฉัน
แล้วจึงเปิดกล่องนั้นออกมายื่นให้ฉัน
“แต่งงานกับผมนะ”
ฉันยืนนิ่งพูดอะไรไม่ออกเขากำลังขอฉันแต่งงานพร้อมกับแหวน
น้ำตาของความดีใจมันเริ่มไหลเอ่อออกมาอย่างไม่รู้ตัว
ไม่อยากเชื่อว่านี่เป็นความจริง
“แต่งเลย แต่งเลย”
และยิ่งประหลาดใจไปกว่านั้นนารีกับพี่ชีวิน พี่คชา และเพื่อนๆในออฟฟิศรวมถึงเพื่อนของเขาหลายคนก็เดินออกมาพร้อมส่งเสียงเชียร์ให้ฉันรับแหวนจากจิ่งหยูว
นี่ทุกคนรู้เรื่องหมดยกเว้นฉันคนเดียว ฉันพูดอะไรไม่ออกได้แต่พยักหน้าตอบรับเขา
จิ่งหยูวสวมแหวนใสนิ้วนางของฉัน เพื่อนๆทุกคนจึงสงเสียงเฮแสดงความยินดีกับเราสองคนกันยกใหญ่
จากนั้นบนชายหาดก็เปลี่ยนเป็นปาร์ตี้เต้นรำเล็กๆ จิ่งหยูวพาฉันออกไปเปิดฟลอร์เต้นรำ
แล้วเพื่อนๆของเราก็เข้ามาร่วมเต้นรำกับเราด้วย บรรยากาศในงานอบอวนไปด้วยความอบอุ่นและรอยยิ้มแห่งความสุข
เราเต้นรำกันสักพักก่อนจะแยกตัวออกมาเดินเล่นไปที่ชายหาดปล่อยให้เพื่อนๆสนุกกันต่อ
“ฉันงงไปหมดแล้ว
แล้วนี่นารีกับชีวินและเพื่อนๆ รู้เห็นเป็นใจกับคุณด้วย” ฉันถามเขาขณะที่เรากำลังเดินเล่นไปตามชายหาด
เขาหันมายิ้มก่อนจะบอกกับฉัน
“ผมคุยกับทางบริษัทต้นสังกัดของผมที่เมืองจีนว่าผมจะแต่งงานทางบริษัทก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร”
“แล้วคุณไม่กลัวเรตติ้งคุณตกเหรอ”
ฉันหันมาถามเขาต่อด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล
“คุณ เดี๋ยวนี้มันยุคไหนแล้ว
เพื่อนของผมที่เป็นดาราหลายคนก็เปิดตัวว่ามีแฟนแล้ว
บางคนก็แต่งงานแล้วด้วยซ้ำไม่เห็นเรตติ้งเขาจะตกเลยคุณอย่าคิดมากเลย
ถึงผมจะไม่ได้เป็นดราแล้วแต่ผมก็เลี้ยงคุณได้นะ”
“ฉันกลัวว่าคุณจะเดือดร้อนเพราะฉัน
แล้วฟานฟาน” ฉันถามถึงแฟนเก่าของเขาด้วยความอยากรู้
“ผมบอกกับฟานฟานไปแล้วว่าผมรักคุณ
ตอนแรกฟานฟานก็ดูเหมือนจะไม่ยอมง่ายๆ
แต่เธอเป็นคนสวยและมีความเชื่อมั่นในตัวเองคิดเสมอว่ายังไงคนอย่างเธอก็ต้องมีแต่คนมารุมล้อม
เมื่อเธอรู้สึกว่าผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอแล้ว
เธอก็มีตัวเลือกใหม่รออยู่อยู่แล้ว”
“แล้วจงอวี้รู้หรือเปล่า” ทันทีที่ฉันเอ่ยชื่อของจงอวี้
จิ่งหยูวก็หันควับมาทำตาเขียวใส่ฉัน
“ทำไมคุณกลัวจงอวี้จะรู้ว่าคุณเป็นแฟนผมหรือยังไง”
จิ่งหยูวออกอาการหึงจนพาลอย่างเห็นได้ชัด
“นี่คุณฉันก็แค่ถามเพราะเห็นว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดี”
“ก็ใครจะไปรู้เห็นขอเบอร์โทรศัพท์กันไว้
แต่ถึงจงอวี้จะชอบคุณแค่ไหนก็คงต้องผิดหวังแล้วหละเพราะคุณเป็นของผมแล้ว
และผมก็จองคุณไว้แล้วด้วย” พูดจบเขาก็จับมือซ้ายของฉันขึ้นมาให้ฉันดูแหวนที่สวมอยู่บนนิ้วนางของฉัน
“นี่คุณยังไม่รู้จริงๆหรือไงว่าคนที่ฉันรักและรอมาตลอดคือใคร”
ฉันมองเขาด้วยสายตาเป็นประกายเพื่อจะบอกให้เขารู้ว่าคนคนนั้นก็คือเขา ดูเหมือนจิ่งหยูวก็รับรู้ได้โดยที่ฉันไม่ต้องพูดอะไรเขายิ้มตอบรับ
แล้วเขาก็จับมือฉันเดินต่อไป
เหมือนจะบอกว่าเราจะจับมือกันไว้อย่างนี้ตลอดไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเราจะไม่ปล่อยมือจากกันและฉันก็ไม่ต้องตามหาความรักของฉันอีกต่อไปแล้ว
เพราะฉันหามันเจอแล้ว......
********************** The End ************************
ความคิดเห็น