คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : ความรู้สึกของหัวใจ
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก จิ่งหยูวตื่นได้แล้วลูก”
เสียงเคาะประตูและเสียงเรียกของคุณป้าทำให้จิ่งหยูวรู้สึกตัวตื่นจากการนอนหลับ และมันก็ทำให้ฉันตกใจดีดตัวขึ้นพร้อมกับออกอาการรนๆทำอะไรไม่ถูกก็ตอนนี้ฉันนอนอยู่ในห้องของเขาถ้าคุณป้าเข้ามาเห็นเข้าฉันจะทำยังไง
จิ่งหยูวเห็นท่าทางของฉันเขาถึงกับหัวเราะ หึ หึ ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อไปเปิดประตูให้คุณป้า ฉันรีบคว้าแขนของเขาไว้ก่อน จนจิ่งหยูวต้องหันมองหน้าฉันอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรหรอกคุณ
คุณไม่ต้องเป็นกังวลหรอก คุณป้าท่านน่าจะดีใจด้วยซ้ำก็ท่านอยากเห็นคุณกับผมเป็นแฟนกันอยู่แล้ว”
จิ่งหยูวหันมาพูดปลอบฉันแต่ไอ้ที่เขาพูดไม่รู้ว่ามันเรียกว่าปลอบหรือจะทำให้ฉันรู้สึกแย่กว่าเดิมก็ไม่รู้
“คุณแต่” ฉันยังคงทัดทานเขาอีกครั้ง
เขาจึงเอามือกุมมือฉันไว้เบาๆ ก่อนจะพูดปลอบใจฉันอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรนะคุณเชื่อผม”
พูดจบเขาก็ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูให้คุณป้า
และทันทีที่ประตูเปิดคุณป้าออกอาการตกใจนิดหน่อยแต่สักพักท่านก็แอบมีรอยยิ้มบนใบหน้าที่ดูจะพอใจเมื่อเห็นฉันอยู่ในห้องจิ่งหยูว
“รีบลงไปกินข้าวกันนะลูก เดี๋ยวป้ากับลุงจะเข้าไปคุมคนงานในสวน
” คุณป้ารีบเดินหันหลังกลับไปเมื่อท่านเห็นฉันออกอาการอายจนทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งนิ่งทำหน้าเจือนอยู่บนเตียงอยู่อย่างนั้น
ท่านคงรู้ว่าฉันคงอายที่ท่านมาเห็นฉันอยู่ในห้องนอนของจิ่งหยูว
“เห็นไหมผมบอกแล้วว่าไม่มีอะไร
คุณไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”
จิ่งหยูวหันมาบอกกับฉันทันทีที่เห็นคุณป้าเดินลับตาไปแล้ว
ระหว่างเดินเข้าไปในสวนคุณป้าออกอาการดีใจจนหน้าบานเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อารมณ์ดีผิดปกติจนคุณลุงต้องเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย
“มีอะไรหรือเปล่าเดินยิ้มหน้าบานเลย”
“ฉันดีใจที่แม่หนูกับจิ่งหยูวเขาเป็นแฟนกันจริงๆ”
“แล้วรู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นแฟนกันจริงๆ”
“ก็ฉันเห็นแม่หนูฤทัยอยู่ในห้องของจิ่งหยูว”
คำตอบของคุณป้าทำให้คุณลุงพลอยยิ้มตามไปด้วย ก่อนที่พวกท่านจะเดินอารมณ์ดีเข้าสวนไปด้วยกัน
จิ่งหยูวพาฉันออกมานั่งเล่นในสวนดอกไม้หน้าบ้าน
หลังจากกินอาการเช้าที่คุณป้าเตรียมไว้ให้เสร็จเรียบร้อย อากาศในสวนค่อนข้างเย็นสบายมีแสงแดดอ่อนๆส่องลงมากระทบน้ำค้างที่เกาะอยู่ตามใบไม้ใบหญ้าสะท้อนระยิบระยับไปทั่ว
ประกอบกับกลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ที่คุณลุงปลูกไว้ทำให้เช้านี้ดูสดใสกว่าทุกวัน
“คุณชอบที่นี่หรือเปล่า”
จิ่งหยูวเอ่ยถามฉันในขณะที่เขานั่งสบายใจอยู่ข้างๆฉัน
“อืม ฉันชอบอากาศที่นี่ และก็ชอบคุณลุงคุณป้าท่านเป็นคนน่ารักและก็ใจดีด้วย”
“ผมก็ชอบที่นี่เหมือนกัน”
จิ่งหยูวหันมามองหน้าฉันสายตาที่เขามองมาที่ฉันดูอบอุ่นและจริงใจ
มันส่องประกายระยิบระยับเหมือนกำลังจะบอกอะไรกับฉัน
เรามองตากันสักพักเสียงโทรศัพท์มือถือของฉันก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะพอดี
“สวัสดีค่ะพี่ชีวิน มีอะไรหรือเปล่าค่ะ” ทันทีที่เขารู้ว่าใครโทรมาเขาก็ทำหน้ายักษ์ใส่ฉันทันที
“เปล่าครับ
พี่มาหาฤทัยที่โรงแรมแต่พนักงานของโรงแรมบอกว่าฤทัยออกไปกับจิ่งหยูวตั้งแต่เมื่อคืน”
เสียงของพี่ชีวินฟังดูเศร้าๆบ่งบอกถึงความไม่สบายใจ
“เออค่ะ
พอดีจิ่งหยูวเขาอยากจะมาเยี่ยมคุณลุงคุณป้าที่จันทบุรี ฤทัยก็เลยต้องมาด้วย
แล้วพี่ชีวินไปหาฤทัยมีธุระอะไรกับฤทัยหรือเปล่าค่ะ”
“พี่ก็แค่คิดถึงฤทัยเลยแวะมาหาเห็นว่าวันนี้เป็นวันหยุดก็เลยอยากจะมาชวนฤทัยไปทานข้าวด้วยกัน”
“อืมม เอาไว้วันหลังนะค่ะพี่ชีวิน”
แต่ยังไม่ทันที่ฉันกำลังจะพูดต่อจิ่งหยูวก็คว้าโทรศัพท์จากมือฉันไปแล้วกดวางสายทันที
จนทำให้ฉันต้องออกปากต่อว่าเขาด้วยความโกรธ
“คุณไม่มีสิทธิ์จะมาทำแบบนี้
นี่ฉันกำลังคุยอยู่กับพี่ชีวินอยู่นะ”
“ก็เพราะคุณคุยกับไอ้หมอนั่นผมถึงต้องทำแบบนี้ไง”
“เอาโทรศัพท์ฉันคืนมาเดี๋ยวนี้นะ”
ฉันพยายามแย่งโทรศัพท์จากมือเขาแต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมให้ฉันแย่งได้ง่ายๆ เราเลยมะรุมมะตุ้มกันอยู่อย่างนั้น
จนคุณลุงกับคุณป้าเดินมาเห็นเข้าพอดีท่านคงนึกว่าเราหยอกล้อกันอยู่เลยยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กันทั้งคู่
ฉันกับจิ่งหยูวเลยผละออกจากจิ่งหยูวทันทีที่เห็นพวกท่าน
“คุณลุงกับคุณป้าเสร็จงานแล้วเหรอครับ”
จิ่งหยูวรีบถามพวกท่านเพื่อแก้เขิน
“เสร็จแล้วลูก” คุณป้าตอบเสร็จก็สะกิดคุณลุงและชวนพากันเดินเข้าไปในบ้าน
เพราะพวกท่านไม่อยากมาขัดจังหวะอยากให้เราอยู่ด้วยกันต่อ
“เห็นหรือเปล่าคุณลุงกับคุณป้าเข้าใจผิดเลย”
ฉันรีบต่อว่าจิ่งหยูวเมื่อเห็นอาการของคุณลุงคุณป้า
“ผมว่าพวกท่านเข้าใจถูกแล้วมากกว่า”
คำพูดของจิ่งหยูวทำให้ฉันหันไปมองค้อนเขาทันที
“นี่คุณยังมีความผิดอยู่นะ” แต่คนถูกมองค้อนกลับหันมาทำหน้าดุใส่ฉันซะงั้น
ก่อนจะส่งโทรศัพท์คืนให้ฉัน แล้วเดินหนีฉันขึ้นบ้านไปหน้าตาเฉยนี่สรุปว่าฉันเป็นคนผิดไช่ไหมเนี่ย
ความคิดเห็น