คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : [Gensomaden Saiyuki] Alone
Sung by Shimokawa Mikuni
乾いた風が吹く 街は凍えている
いくつの季節が そっと音もなく 過ぎ去ったのだろう
行き交う人は皆 重い荷物背負って
遠くに揺れる かげろうの中に 明日を見つける
この手をこぼれ落ちる 砂のような感情
あの時胸に刺さった 言葉がふいに疼くけど
果てない夜を数えながら
自分の破片(かけら)探していた
失う程にこの思いが 確かになってく
今なら きっと歩いていける どこまでも
どうしてこの空はこんなに広いのだろう
叫んでみても 声にならなくて涙があふれた
自由に風切って 鳥たちは何処へ行くの？
過ごした時間のように同じ場所に戻れない
このまま夢をあきらめても 高鳴る鼓動おさえきれない
いつかはきっと近付きたい あの雲の高さ
もう一度 心に翼広げ 旅立とう
必ずたどりつけるはず
果てない夜を数えながら
自分の破片(かけら)探していた
失う程にこの思いが 確かになってく
今なら きっと歩いていける どこまでも
kawaita kaze ga fuku
machi wa kogoete-iru
ikutsu no kisetsu ga sotto oto mo naku
sugisatta no darou
yukikau hito wa mina
omoi nimotsu seotte
tooku ni yureru kagerou no naka ni
ashita wo mitsukeru
kono te wo koboreochiru
suna no you na kanjou
ano toki mune ni sasatta
kotoba ga fui ni uzuku kedo
hatenai yoru wo kazoe nagara
jibun no kakera sagashite-ita
ushinau hodo ni kono omoi ga
tashika ni natte'ku
ima nara kitto aruite yukeru doko made mo
doushite kono sora wa
konna ni hiroi no darou
sakende mite mo koe ni naranakute
namida ga afureta
jiyuu ni kaze kitte
tori-tachi wa doko e yuku no?
sugoshita jikan no you ni
onaji basho ni modorenai
kono mama yume wo akiramete mo
takanaru kodou osae kirenai
itsuka wa kitto chikadzukitai
ano kumo no takasa
mou ichido kokoro ni tsubasa hiroge tabidatou
kanarazu tadoritsukeru hazu
hatenai yoru wo kazoe nagara
jibun no kakera sagashite-ita
ushinau hodo ni kono omoi ga
tashika ni natte'ku
ima nara kitto aruite yukeru doko made mo
สายลมแห้งผากพัดพา ให้เมืองยะเยือกเหน็บหนาว
ฤดูกาลผันผ่านไปอย่างเงียบงันมานานเท่าไรแล้วนะ
ทุกคนที่ผ่านไปมา ล้วนแบกสัมภาระหนักอึ้งเอาไว้
ซวนเซไปไกล ค้นหาวันพรุ่งนี้ภายในเมฆหมอกอันร้อนเร่า
อารมณ์ความรู้สึกประดุจเม็ดทราย ปลิวกระจายอยู่ในกำมือนี้
คำพูดที่ตำอยู่ภายในใจในตอนนั้น จู่ๆ ก็ทำให้ปวดแปลบขึ้นมา
ระหว่างที่นับค่ำคืนอันไร้ที่สิ้นสุด
ก็มองหาเศษเสี้ยวของตนเองไปด้วย
ยิ่งสูญเสียไปมากเท่าไร ความคิดนี้ก็ยิ่งชัดเจนขึ้นมา
ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะก็ ไม่ว่าจะจนถึงที่ไหน ก็จะสามารถเดินไปได้อย่างแน่นอน
เหตุใดท้องฟ้านี้จึงกว้างใหญ่ถึงเพียงนี้
แม้ว่าจะลองตะโกนออกไปก็ไม่มีเสียงออกมา หยาดน้ำตาก็ไหลริน
ฝูงนกที่บินตัดผ่านสายลมอย่างอิสระเสรีจะบินไปที่ไหนกันนะ
ย้อนกลับไปยังสถานที่แห่งเดิมไม่ได้ เหมือนกับเวลาที่ผ่านพ้นไปแล้ว
แม้จะละทิ้งความฝันทั้งๆ อย่างนี้ แต่ก็ไม่สามารถควบคุมจังหวะหัวใจที่เต้นรัวเร็วได้
สักวันหนึ่งอยากจะเข้าไปใกล้เมฆที่ลอยสูงก้อนนั้นให้ได้
กางปีกในหัวใจ ออกเดินทางไปอีกครั้ง
จะต้องดิ้นรนไปถึงให้ได้อย่างแน่นอน
ระหว่างที่นับค่ำคืนอันไร้ที่สิ้นสุด
ก็มองหาเศษเสี้ยวของตนเองไปด้วย
ยิ่งสูญเสียไปมากเท่าไร ความคิดนี้ก็ยิ่งชัดเจนขึ้นมา
ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะก็ ไม่ว่าจะจนถึงที่ไหน ก็จะสามารถเดินไปได้อย่างแน่นอน
ความคิดเห็น