คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF. HKS'] Bear' Coffee | Part III
-Bear’ Coffee-
Part III
“ พี่ฮั่น!? ”
“ ไง ^^ ”
ยะ...เหยดโด้โคอาล่ามาร์ช! งะ...ไหงลุงรหัสของผมถึงกลายเป็นพี่ฮั่นไปได้วะ!!!!! ก็รู้หรอกนะว่าโลกเรามันกลม แต่แบบนี้มันจะกลมกลิ้งเกินไปหน่อยแล้วมั้ง!
“ ขึ้นมาสิแกง ”
“ อ่ะ...ค...ครับ ” ผมยิ้มเจื่อน ก่อนจะเก้ๆกังๆเข้าไปนั่งในรถข้างคนขับแล้วปิดประตูรถอย่างแรงจนรถสะเทือนด้วยความไม่ตั้งใจ ก่อนที่เขาจะออกรถทันที...เอ่อ จะว่ายังไงดี พอรู้ว่าเป็นพี่ฮั่นแล้วผมกลับรู้สึกแปลกๆขึ้นมา
อยู่ๆแขนขาก็สั่นจนอ่อนแรงไปหมด!
เวรของกรรม นี่มันอะไรกันฟะ! มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่
“ ดูทำหน้าสิ ดีใจที่รู้ว่าพี่เป็นสายรหัสหรอ ^^ ”
“ เอ่อ...ก็ นิดหน่อยฮะ ”
ดีใจกับผีสิครับ (= =) แทบอยากจะหนีลงจากรถสิไม่ว่า...รู้งี้ตอนนั้นแอบเปลี่ยนสลากก็ดีหรอก TT แอบดีใจที่ได้พี่เจนแล้วแท้ๆ แต่ไหงสายรหัสถึงได้กลายเป็นคนที่ผมพยายามหลบหน้าเขาที่สุดไปได้ล่ะ!?
ใช่ครับ บอกตรงๆเลยว่าตั้งแต่ตอนรับน้องคราวนั้น ผมไม่เคยเจอหน้าพี่ฮั่นอีกเลย จะว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะผมตั้งใจก็ใช่อยู่หรอก เพราะเวลามีเหตุจำเป็นที่ต้องไปพบจริงๆ ผมจะหลีกเลี่ยงมาโดยตลอด...เพราะอะไรน่ะหรอ? ก็น่าจะเดาออกนะครับ เพราะผมไม่อยากนึกถึงเรื่องวันนั้นยังไงล่ะ กลัวว่าถ้าเจอหน้าพี่ฮั่นแล้วภาพวันนั้นมันจะย้อนกลับมาทำร้ายผมเอาน่ะสิ...แค่ทุกวันนี้ผมก็โดนอีกระเทยหน้าผีเขม่นจนอยู่ไม่เป็นสุขในทุกๆวันแล้วล่ะ ผมหลอนพอแล้ว อย่าให้ผมต้องประสาทหลอนไปมากกว่านี้เลยนะ (Y_Y)
แต่ตอนนี้...ความฝันที่จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข มันแตกเพล้งดังก้องอยู่ในหัวของผมแล้วล่ะ
“ แกงรู้ป่ะ ตอนพี่โทรไปบอกพี่ฮั่นนะ ว่าพี่ได้แกงเป็นน้องรหัส พี่ฮั่นทำเสียงตื่นเต้นใหญ่เลยน้า >< บอกว่าจะพาไปเลี้ยงเย็นนี้ๆเลย ดีใจที่ได้แกงเป็นหลานรหัสมากเลยน้า ”
“ โหยเจน พูดเวอร์ไปละ ฮ่าๆ ”
“ ก็มันจริงนี่นา ”
เอิ่ม เอาเถอะ...จะดีใจหรือเสียใจ ผมก็ไม่ได้รู้สึกยินดีปรีดาไปกับสถานการณ์ตอนนี้สักเท่าไรอ่ะนะ ให้ตายเถอะ...ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าผมจะตื่นเต้นทำไม ตื่นเต้นจนรู้สึกกระอึกกระอักไม่กล้าพูดอะไรออกไปเลย แถมยังรู้สึกไม่กล้ามองหน้าพี่ฮั่นอีกด้วย...นี่สินะ อาการที่ผมพยายามหลีกเลี่ยงมาโดยตลอดเมื่อคิดว่าหากได้เจอพี่ฮั่น...กะว่าถ้าไม่เจอหน้าเขา ผมอาจจะลืมเรื่องวันนั้นไปแล้ว แต่ทั้งๆที่กำลังจะลืมแท้ๆ ทำไมถึงต้องมาเจอกันด้วยวะ! แถมยังเป็นสายรหัสกันอีก! โธ่เว้ย! พระเจ้าจะกลั่นแกล้งผมเกินไปแล้วนะ!
“ ทำไมเงียบๆล่ะแกง ”
“ อ่า...คือ ผมไม่รู้จะพูดอะไร ”
“ เอ้า เกร็งหรอ? ไม่ต้องเกร็งหรอกน่า คนกันเอง ^^ คุยเล่นกับพวกพี่ได้ ไม่ถือหรอกครับ ”
เอออออออ ใช่สิ เกร็ง..เกร็งมากเลยล่ะ เกร็งจนปวดก้นไปหมดแล้ว (= =) ผมยิ้มเจื่อนพลางหันไปมองนอกกระจกรถตลอดทาง พี่ฮั่นกับพี่เจนก็คุยกันอยู่สองคนนั้นแหละ มีถามผมบ้าง ผมก็ตอบคำสองคำแล้วก็เงียบ ไม่อยากคุยอะไรมาก ก็มันเกร็งนี่นา...แต่ว่า อาการก่อนหน้านี้มันก็ชักหายเป็นปลิดทิ้งแล้วแฮะ หรือว่าเพราะผมพยายามไม่นึกถึงเรื่องวันนั้นกันนะ? อืม...จริงสินะ ถ้าไม่นึกถึงมันก็ไม่มีอะไรหรอก คงจะสามารถพูดคุยกับพี่ฮั่นได้ตามปกตินั่นแหละนะ
เอาเถอะ...ถ้าแค่ไม่นึกถึงแล้วจะไม่เกิดอาการบ้าๆนั่น จะพยายามไม่นึกถึงก็แล้วกัน
“ อ่ะ พี่ให้เป็ดชิ้นนึง >_< ”
“ อ่า ขอบคุณครับ ”
ผมยิ้มให้พี่เจนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพลางคีบเป็ดย่างชิ้นใหญ่มาให้ เอ่อ...ถ้าพี่จะกรุณาให้เป็ดย่างผมตั้งหนึ่งชิ้นน่ะนะ (= =) เอาเถอะ ผมก็ไม่ได้เรื่องมากอะไรขนาดนั้น ก็แค่พี่เจนงุบงิบเป็ดย่างจานใหญ่ไว้กินคนเดียวเท่านั้นแหละ
“ แกงจะกินหรือเปล่า สั่งจานใหญ่มาอีกจานก็ได้นะ ”
“ อ่อ ไม่หรอกครับ ไม่เป็นไร ผมเกรงใจพี่ฮั่น ”
“ ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า สั่งได้เต็มที่เลย...ว่าแต่เจนไม่แบ่งคนอื่นบ้างเลยนะ คนอื่นเขาก็กินเป็นนะเป็ดอ่ะ ”
“ โห่! ก็เจนบอกแล้วนี่ว่าขอจานใหญ่คนเดียวเลย พี่ฮั่นก็อนุญาตแล้วนี่นา! จะมาบ่นเจนไม่ได้นะ ถ้าอยากกินกันก็สั่งมาอีกจานสิ! ”
“ โอเคๆ ยอมแพ้ละ (/=_=)/ (เป็นคนจ่ายแท้ๆ แต่ต้องยอมอีก เฮ้อ~) ”
ผมหัวเราะคนข้างๆที่ยกมือยอมจำนนแต่โดยดี ก่อนที่เขาจะแกล้งทำเป็นกระซิบบอกผมแต่จงใจให้พี่เจนได้ยิน คนตรงข้ามหัวเราะร่วนพลางเอื้อมมือมาตีแขนร่างสูงเบาๆ บรรยากาศในตอนนี้ทำเอาผมถึงกับเปลี่ยนความคิด...ว่าการที่ได้พี่ฮั่นเป็นสายรหัส มันก็ไม่ได้เลวร้ายไปสักเท่าไรแฮะ ตัวจริงๆของพี่เขาออกจะเฟรนลี่นิสัยดี แถมยังหล่อบ้านรวยอีกต่างหาก ก็ถือว่าประทับใจในหลายๆเรื่องแล้วล่ะนะ
ถ้าไม่รวมเรื่องวันรับน้องวันนั้นละก็นะ (- -)
“ ไปเข้าห้องน้ำแปปนะคะ ”
“ จ้ะ ”
เฮ้ๆ เดี๋ยวนะ...พี่เจนขอตัวไปเข้าห้องส้วม งั้นผมกับพี่ฮั่นก็อยู่กันสองต่อสองน่ะสิ!? เฮ่ยๆ ไม่ดีมั้งแบบนี้ ผมขอตัวไปเข้าห้องส้วมกับพี่เจนด้วยดีไหมนะ!?
แต่เอิ่ม...แล้วผมจะรนทำไมฟะ ก็ในเมื่อถ้าไม่คิดถึงเรื่องนั้นขึ้นมา มันก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก...เว้นเสียแต่ว่าถ้าเขาไม่ขุดเรื่องนั้นขึ้นมาพูดอีกละก็นะ
“ เจนมันน่ารักเนอะ ”
เหอ? อะไรกัน..จู่ๆชมพี่เจนขึ้นมาซะงั้น? จะเปิดประเด็นอะไรหรือเปล่าหว่า?
“ ครับ ดูตลกๆร่าเริงตลอดเวลา เฟรนลี่ดี น่าเข้าหา แถมยังน่ารักมากด้วย ^^ ”
“ หืม ชอบหรอเรา? สเป็กหรอ? ”
หะ (= =) ทำไมถามตรงขนาดนั้นฟะ สีหน้าผมบ่งบอกขนาดนั้นเลยหรอว่าผมชอบพี่เขาน่ะ...เอะ หรือว่า...พี่ฮั่นจะชอบพี่เจนด้วยงั้นหรอ!?
“ ก็นิดหน่อยครับ ทำไมหรอฮะ?...หรือว่า...พี่ฮั่นจะ... ”
“ บ้า พี่ไม่ชอบมันหรอก มองมันเป็นน้องคนหนึ่งเท่านั้นแหละ ”
“ อ่อ ผมเองก็...แค่ปลื้มๆเฉยๆน่ะครับ ไม่ได้ชอบถึงขั้นจะจีบ ”
“ งั้นหรอ ”
“ ครับ ” ผมพยักหน้าหงึก แอบฉงนน้อยๆกับคำตอบรับของอีกฝ่าย...แต่ก็ช่างเถอะ เขาคงไม่เอาไปบอกพี่เจนหรอกมั้ง และถึงจะบอกผมก็เฉยๆ เพราะมานึกๆดูแล้วผมไม่จีบพี่เจนจะดีกว่า เป็นพี่ย่อมดีกว่าแฟนอยู่แล้วนี่นะ ก็กลัวว่าถ้าเลิกกันแล้วจะมองหน้ากันไม่ติดนี่สิ
“ เอ้อ พี่จะบอกว่าสายเราไม่มีปู่หรือย่ารหัสหรอกนะ ”
“ อ๊ะ...หรอครับ ”
“ อืม สายขาดน่ะ ”
“ อ่อ ฮะ ”
“ เออ แกงส้ม ”
“ ? ”
“ เรื่องวันนั้นน่ะ...... ”
เอิ่ม เดี๋ยวนะ...เรื่องวันนั้น? เรื่องวันนั้นอะไร? เรื่องอะไรรรรร!!!! เปิดประเด็นแบบนี้มันแปลกๆนะเว้ยเห้ย!
“ พี่ขอโทษนะ...แบบว่า ถึงจะขอโทษไปแล้วแต่ก็ยังรู้สึกผิดอยู่น่ะ ”
เหอะ! ก็ถ้าพี่ไม่ขุดขึ้นมาพูด ไอ้ผมก็คงจะฝังมันลงลึกไปถึงแก่นโลกแล้วล่ะฮะ! นี่จะขุดขึ้นมาพูดทำบ้าอะไรวะห๊า! TT
“ มะ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผม... ”
“ เฟิร์สคิสหรือเปล่า? ”
ผมสะดุดกึกเมื่ออีกฝ่ายเอียงคอมาถามด้วยสีหน้าจริงจังแปลกๆ แถมไอ้สีหน้าและคำถามแบบนี้น่ะ มันทำให้ผมกลับมาใจสั่นอีกแล้ว!! พับผ่าเหอะ! ผมพยายามจะลืมแล้วนะ พยายามจะลืมแล้วแท้ๆ! ให้ตายดิโว้ย! Y_Y
“ อะ เอ่อ...จะ...จะว่าไปก็...ใช่มั้งครับ ”
“ อืม งั้นก็ยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่เลยสิ...แต่จะว่าไป นั่นคงไม่ถือว่าเป็นเฟิร์สคิสหรอกมั้ง? ‘ก็แค่ปากชนปาก’ นี่เนอะ ^^ ”
อ่อ ใช่ครับ ก็แค่ปากชนปาก! ไม่ทราบว่าจะเน้นประโยคนี้ทำไมฟะ! จะเพิ่มเลเวลอัตราการเต้นของหัวใจกะเอาให้ผมเป็นโรคหัวใจกันไปเลยสิท่า...แค่นี้ก็สั่นไปทั้งตัวแล้วนะ T_T ขอร้องล่ะ จบเรื่องนี้เถอะ จบเหอะ อ๊ากกกก~
“ หืม แกงเป็นไร ดูลุกลี้ลุกลนตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว หนาวหรอ? ไม่สบายหรือเปล่า? ”
ฟึ่บ
เฮื๊อกกกก! ทะ...ทำอะไรน่ะ ทำอะไรน่ะ! พี่ทำอะไรของพี่น่ะห๊า!!
มือใหญ่เอื้อมมาแตะที่หน้าผากทำเอาผมสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ แต่เขากลับไม่ทุกข์ไม่ร้อนราวกับดูไม่ออกว่าผมกำลังตกใจอยู่อย่างไรอย่างนั้น...ดะ เดี๋ยวสิ ยิ่งทำแบบนี้...ยิ่งทำแบบนี้น่ะ ผมจะยิ่ง...
“ อุ่นๆแฮะ ”
“ ผมไม่เป็นไรหรอกครับ...ไม่...ไม่ได้เป็นอะไร ”
“ หรอ งั้นก็ดีแล้วล่ะ ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาให้รีบบอกเลยนะ อย่าทำให้พี่เป็นห่วงนะครับ ^^ ”
ผมเหลือบหันไปมองหน้าคมที่ยิ้มอ่อนโยนพลางขยี้หัวผมเบาๆด้วยความรู้สึกที่แปลกไปจากเดิม...ร่างกาย หัวใจ มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว...ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้หรอกว่าอาการนี้มันคืออะไร เพียงแต่ว่าถ้าผมไม่นึกถึงเรื่องวันนั้น มันก็คงเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบที่ผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านไป ถ้าเขาไม่ทำให้อาการผมกำเริบไปมากกว่านี้...ผมคงไม่แพ้เขาราบคาบแบบนี้แน่ๆ
ผมคงไม่แพ้ความใจดีของเขา...อย่างในตอนนี้แน่ๆ
“ ตอนที่เจนโทรมาบอกว่าได้แกงเป็นน้องรหัสน่ะ พี่ดีใจมากเลยนะ...ดีใจสุดๆเลยล่ะ ”
“ พี่น่ะ ชอบเรานะ...โชคดีจังที่ได้เราเป็นน้องเพิ่มมาอีกคน^^ ”
ชั่ววินาทีนั้นผมก็ได้รู้สึกตัวแล้วว่า...ผู้ชายคนนี้เริ่มมีอิทธิพลต่อการใช้ชีวิตประจำวันของผมอย่างแน่นอนแล้วล่ะ
###################################################################################
ตอนที่ 3 มาแล้วค่ะ -A- แต่สั้นไปนิด (ฮา) แต่ก็ดีกว่าไม่มาน่ะเนอะะะะะ
เป็นตอนที่แกงรู้ใจตัวเองนิดๆแล้วค่ะ ^_^
ส่วนตอนหน้าไม่มีกำหนดว่าจะมาตอนไหน . ติดนิยายเรื่องหลักที่ใกล้จะจบค่ะ
เนื้อเรื่องน่ารักใสๆปนดราม่านิดๆ
ขอบคุณที่มีหลายๆคนชอบค่ะ : )
ฝากเนื้อฝากตัวอีกรอบนะคะ (โค้ง) แล้วพบกันตอนที่ 4 ค่ะ ...บ้ายบายค่ะ :D
ความคิดเห็น