คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 เรื่องราวในค.ศ.2567
บทที่ 1 เรื่องราวในค.ศ.2567
ในค.ศ.2567 ตอนนั้นฉันอายุ 7 ขวบ เกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ขึ้น จนทำให้แผ่นดินเกิดแยกตัว รวมทั้งมีแผ่นดินใหม่เกิดขึ้น ในตอนนั้นฉันเองก็เกือบจะไม่รอด แต่เหมือนปาฏิหารย์ที่ฉันรอดมาได้ ครอบครัวฉันรอดมาได้ไม่หมด พ่อของฉันเสียชีวิต ส่วนแม่ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส เข้ารักษาในโรงพยาบาลหลายเดือนและในตอนนั้นแม่ก็ได้รู้ว่าตัวเองท้องได้สองเดือนแล้ว เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้มีคนตายไปราวๆ 3,500 ล้านคน…
“แม่ขา แม่” ฉันยืนตัวสั่นด้วยความกลัวท่ามกลางบ้านเรือนและอาคารที่เสียหาย น้ำตาปริมอยู่ที่หางตาฉัน ฉันพยายามกลั่นมันไว้ แต่สุดท้ายฉันก็กลั่นมันไม่ไหว ฉันยืนร้องไห้และตะโกนเรียกแม่จนเสียงแหบ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าแม่จะตอบรับ ฉันทรุดตัวลงนั่งกับพื้นและปล่อยโฮออกมา
“นี่แม่หนู” เสียงของใครบ้างคนเรียกฉัน ฉันเงยหน้าจากฝ่ามือและหันไปมอง คุณลุงคนหนึ่งกำลังยืนยิ้มให้ฉันอยู่ มันเป็นรอยยิ้มที่ดูใจดีมาก คุณลุงยืนมือมาปาดน้ำตาให้ฉัน
“แม่หนูร้องไห้ทำไม บอกลุงได้ไหม”
ฉันไม่ตอบ เพียงพยักหน้าให้คุณลุงเบาๆ สูดหายใจ ก่อนจะเริ่มพูด
“หนูหาแม่ไม่เจอ ฮือๆ”
“โอ้ๆ ไม่ร้องนะ เดี๋ยวลุงจะช่วยหนูตามหาแม่นะ” คุณลุงดึงฉันเข้าไปกอด ไออุ่นของคุณลุงมันทำให้ฉันรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันถูหน้าไปมากับเสื้อคุณลุงเพื่อเช็ดน้ำตา คุณลุงไม่ว่าอะไรฉัน เหมือนจะจะขำที่ฉันทำด้วยซ้ำ
“ว่าแต่หนูชื่ออะไรละ”
“นาตาลี…” ฉันตอบเสียงเบาจนแทบจะเหมือนเสียงกระซิบ แต่ก็ดังพอที่คุณลุงตรงหน้าจะได้ยิน
“เอาละ นาตาลี ไปหาแม่หนูกัน” คุณลุงยื่นมือมาให้ฉันจับ ฉันมองมัน ก่อนจะตัดสินใจจับมัน ฉันกับคุณลุงเดินไปเรื่อยๆและฉันก็นึกได้ว่าฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณลุงเลย
“เอ่อ…คุณลุงค่ะ”
“มีอะไรจ๊ะ”
“คือ…หนูยังไม่รู้ชื่อคุณลุงเลย คุณลุงชื่ออะไรคะ”
“ฮ่าๆ” คุณลุงขำ “ลุงชื่อเฮนรี่”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณลุงเฮนรี่”
นั้นเป็นเรื่องราวอย่างหนึ่งที่ทำให้ฉันยิ้มออกในตอนนั้น คุณลุงเฮนรี่เป็นคนที่ใจดีและน่ารักมากๆ คุณลุงช่วยฉันตามหาแม่จนเจอ แต่หลังจากนั้น 4 ปี คุณลุงก็เสียชีวิตลงด้วยโรคระบาด ตอนนั้นฉันจำได้ว่าฉันร้องไห้หนักมาก ทั้งๆที่คุณลุงขอไว้ก่อนตายแท้ๆว่าไม่อยากเห็นฉันร้องไห้ แต่ฉันก็ทำไม่ได้…ลุงเฮนรี่เสียชีวิตด้วยวัยสี่สิบสองปีเศษ
“คุณแม่ขา!!” ฉันโผเข้ากอดแม่ที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความดีใจสุดขีด
“เบาๆสิจ้ะนาตาลี”
“โอ๊ะ! หนูขอโทษค่ะ ลืมไปว่าแม่ยังเจ็บอยู่” ฉันขอโทษแม่และมองอาการของแม่ แม่ฉันแขนหัก มีแผลถูกเย็บตรงต้นขาและแผลตรงหน้าที่ดูเหมือนจะเป็นแผลเป็น “แม่เจ็บมากไหมค่ะ”
“ไม่หรอกจ้ะ แค่ได้เห็นหน้าลูก แม่ก็หายเจ็บแล้ว” แม่ยื่นมือข้างที่ไม่เจ็บมาหยิกแก้มฉันเบาๆและยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน “นี่แม่มีอะไรจะเซอไพร์ลูกด้วยนะ”
“อะไรค่ะ”
“ลูกกำลังจะมีน้องละ”
“ว้าว! จริงเหรอค่ะ ดีใจจังเลย” ฉันกระโดดโลดเต้นไปทั่วห้อง ก็นึกขึ้นได้ว่าฉันยังไม่ได้แนะนำคุณลุงเฮนรี่ให้แม่รู้จักเลย คุณลุงเฮนรี่ยังยืนอยู่ที่เดิมตรงประตู คุณลุงยิ้มอย่างมีความสุข
ฉันเดินไปหาคุณลุงและจับมือคุณลุงเดินมาหาแม่ “นี่คุณลุงเฮนรี่ค่ะ เขาเป็นคนที่ช่วยหนูไว้ แล้วก็ช่วยหนูตามหาแม่ด้วย”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันบรอนนี่ ขอบคุณที่ช่วยลูกฉันไว้นะค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจช่วย”
“พอแม่หายแล้ว เราให้คุณลุงไปอยู่กับเราได้ไหมไหมค่ะ”
“มันจะเป็นการรบกวนคุณเฮนรี่เขาเปล่าๆนะลูก”
ฉันทำหน้าบึ้ง “แม่ไม่อยากให้คุณลุงไปอยู่ด้วยใช่ไหมละ”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะจ๊ะ แต่…” ฉันพูดขัดแม่ก่อนที่แม่จะพูดจบ
“งั้นก็ให้คุณลุงไปอยู่กับเราสิค่ะ”
“ก็ได้จ๊ะ เอ่อ…คุณเฮนรี่ค่ะ จะสะดวกไหมค่ะ ถ้าจะมาอยู่กับเรา”
“ได้ครับ ครอบครัวผมก็เสียชีวิตกันหมดแล้ว แต่ถ้าเป็นการรบกวนคุณบรอนนี่ก็ไม่เป็นไรนะครับ”
“ไม่รบกวนหรอกค่ะ แต่ตอนนี้ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะไปอยู่ที่ไหน บ้ายก็พังไปพร้อมแผ่นดินไหวแล้ว สามีดิฉันก็ตาย ฮึก ฮือ” แม่ฉันร้องไห้ออกมา แม่ฉันปาดน้ำตาออกและยิ้มให้ ซึ่งมันดูเป็นรอยยิ้มที่ฝืนสุดๆ “ขอโทษนะจ๊ะที่แม่ร้องไห้ แม่น่าจะเข้มแข็งกว่านี้แท้ๆ”
“ไม่หรอกค่ะ ถ้าแม่อยากร้องก็ร้องมาเถอะ” ฉันพูดและยิ้มให้แม่ แม่ลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู
หลังจากนั้นสองสัปดาห์คุณหมอก็อนุญาติให้แม่ออกจากโรงพยาบาลได้ เราสามคนกับอีกหนึ่งชีวิตในท้องแม่ก็เดินทางไปเรื่อย เพื่อหาที่อยู่ที่ชัดเจน เราเดินทางมาเรื่อยๆจนมาถึงประเทศที่ถูกก่อตั้งใหม่ ‘สหพันธรัฐกราเดี้ยน’ เมืองแห่งนี้ถูกพัฒนาให้ดีขึ้นหลังจากแผ่นดินไหว ผู้คนเริ่มมาสร้างที่อยู่กัน ซึ่งพวกเราสามคนเองก็ตัดสินใจจะอาศัยอยู่ที่นี่ แต่ดูเหมือนมันจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดที่สุดในชีวิต…ผู้ปกครองสหพันธรัฐการ์เดี้ยนจัดตั้งกองทหารที่คอยคุ้มครองประชาชน(ที่รวย)และข่มเหงคนจนอย่างพวกเรา ทำเหมือนพวกเราไม่ใช้คน ทั้งใช้งานสารพัดเพื่อแลกกับการมีชีวิตและอาหารเพียงน้อยนิด…
ILLUSION
7 กรกฎาคม 2556 เวลา 0.14
*แก้คำผิด 7 กรกฎาคม 2556 เวลา 10.38
ความคิดเห็น