คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : My Angel : : CHAPTERS 2
Chapters 2
เซฮุนเดินเข้าไปภายในร้านอาหารกึ่งผับย่านคังนัมแล้วทักทายคนในร้านด้วยความคุ้นเคย เขาเดินไปที่ด้านหลังที่เป็นที่สำหรับพนักงานแล้วเอากีตาร์วางบนเก้าอี้
“เฮ้ย วันนี้มาเร็วจัง ยังไม่ห้าโมงเย็นเลยนะ”
“ว่างน่ะ”เขาตอบสั้นๆตามประสาคนพูดน้อย แต่เพราะวันนี้มีเรื่องประหลาดทำให้คนพูดน้อยอย่างเขาต้องพูดมากกว่าเดิม “อะ แอมเบอร์”
“หืม?”สาวหล่อเพื่อนร่วมงานหยุดชะงักแล้วหันมามองเขา “มีอะไร”
“ธะ เธอเชื่อเรื่องนางฟ้าประจำตัวปะ”
“เชื่อดิ”
“เฮ้ย เอาจริง”เขาถามอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าในโลกนี้มีคนเชื่อเรื่องพวกนี้ด้วย “เชื่อจริงเหรอ”
“เมื่อวานเพิ่งดูการ์ตูนมานะ ก็รออยู่ ว่าเมื่อไหร่จะมีนางฟ้าประจำตัวกับเขาบ้าง”
“...”เซฮุนมองแอมเบอร์นิ่งๆอย่างไม่รู้จะพูดอะไร “อืมๆ ไปเหอะ”
“วันนี้นายมาแปลกนะ”แอมเบอร์พูดแล้วเดินออกไปด้านนอกทิ้งให้เซฮุนอยู่เพียงลำพัง
เซฮุนเป็นนักดนตรีอิสระ แต่ก็มีงานประจำซึ่งก็คือที่ร้านอาหารแห่งนี้ เขาจะมาดีดกีตาร์ที่นี่ทุกวันจันทร์ และวันพฤหัส ตามปกติแล้วเขาจะต้องขึ้นเวทีประมาณทุ่มตรงเลิกงานสองทุ่มครึ่ง และเขาก็จะมาตอนประมาณหกโมงครึ่งเพื่อเตรียมตัว แต่เพราะว่าวันนี้มีเรื่องแปลกประหลาดมากกับเขาทำให้เขาไม่สามารถอยู่ในห้องที่มีนางฟ้าได้
“ฉันจะไปก็ต่อเมื่อนายต้องทำความดีให้ครบ 100 ครั้งก่อนน่ะ”
คำพูดของซอฮยอนวนกลับเข้ามาดังก้องอยู่ในหัวของเขา หมายความว่าถ้าเขาทำความดีครบร้อยครั้ง แม่นางฟ้านั่นก็จะไปใช่ไหม
ดวงตาคมมองกราดไปทั่วห้องแล้วก็พบกับเศษกระดาษตกอยู่ที่พื้น มือเรียวเอื้อมไปหยิบก้อนกระดาษนั้นมาแล้วจัดการโยนลงไปในถังขยะ
“ฉันทำแล้วนะยัยนางฟ้ากระดานโต้คลื่น”
เขานึกแล้วนั่งไขว่ห้างเพื่อรอโอกาสที่จะทำความดี ถ้าทำให้มันครบเร็วๆ เขาจะได้ไม่ต้องอยู่ด้วยความหวาดระแวงแบบนี้
“อ้าวฮุน..”
ร่างสูงสะดุ้งเมื่อเสียงหวานใสดังขึ้นที่หน้าประตู และเมื่อหันไปสบตากับดวงตาหวานคู่นั้นหัวใจที่เต้นไปตามจังหวะก็พลันเต้นผิดจังหวะขึ้นมา “ยะ ยุน”
“วันนี้มาเร็วจัง”
“เอ่อ ว่างน่ะ”เขาพูดแล้วยิ้มเก้อๆ “ยุนก็ มาเร็วเหมือนกันนะ”
“หืม เป็นปกติอยู่แล้ว”หญิงสาวพูดแล้วนั่งลงข้างเขาเพื่อดูเพลงที่จะใช้ร้องในวันนี้
เซฮุนคอยลอบมองหญิงสาวข้างตัวเป็นระยะแล้วแอบยิ้มเขินกับตัวเอง เธอคนนี้ก็คือ อิม ยุนอา นักร้องที่เป็นคู่ของเขา ทั้ง 2 คนรู้จักกันประมาณปีกว่าๆจากการมาทำงานที่ร้านนี้ และอาจเป็นเพราะความบังเอิญ ทั้ง 2 คนเคยเรียนที่โรงเรียนเดียวกัน มากไปกว่านั้นก็คือ การที่อิม ยุนอาคือคนที่เซฮุนแอบชอบมาตั้งแต่มัธยม จนถึงตอนนี้ แม้ว่าเธอจะไม่เคยรับรู้ แต่การแอบรักข้างเดียวแบบนี้มันก็ทำให้หัวใจของหนุ่มอินดี้แบบเขาพองโตได้แทบจะทุกเวลาที่สบตาและพูดคุยกัน
“คืนนี้ตอนเลิกงานฮุนว่าไหมอ่ะ”
“ก็ว่างนะ”เขาพูดแล้วหยิบกีตาร์ขึ้นมาทำเป็นจูนสายเพื่อให้เธอคิดว่าเขาไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่ “มีอะไรเหรอ”
“วันมะรืนเป็นวันเกิดพี่ชายยุนน่ะ แต่ว่าไม่รู้จะซื้ออะไรให้ดี พี่ชายยุนเขาบ่นว่าอยากได้กีตาร์สักตัว ก็เลยอยากให้ฮุนไปช่วยเลือกหน่อย”
“อืม ขอคิดดูก่อนแล้วกันนะ”ถึงปากจะพูดไปแบบนั้นแต่ในใจของชายหนุ่มยอมไปกับเธอตั้งแต่เธอเอ่ยปากถามว่าว่างไหมแล้ว
“จ้ะ ยังไงก็ให้คำตอบตอนเลิกงานนะ”
“อืม”
ยุนอายิ้มแล้วเดินออกไปทิ้งให้เซฮุนมองตามตาละห้อย เมื่อเธอออกไปจนลับสายตาแล้วเขาก็ต้องมานั่งตบปากตัวเองอย่างขัดใจ
“ฮุนเอ๊ย พูดอะไรอย่างที่ใจมันคิดได้ไหมวะเนี่ย”
ทางด้านซอฮยอน เธอเก็บกวาดเช็ดถูห้องของเขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ก็กินเวลาไปมากเพราะสภาพห้องที่ยิ่งกว่ากองขยะของเขา ด้านนอกมืดสนิทกันเลยทีเดียว อันที่จริงเธอเป็นนางฟ้า จะใช้มนต์ก็ได้ แต่เพราะกฎของนางฟ้าประจำตัวฝึกหัดอย่างเธอ เมื่อลงมาอยู่ที่โลกมนุษย์ จะใช้มนต์ได้ก็ต่อเมื่อมีเหตุฉุกเฉินจริงๆ และเมื่อคนในความดูแลขอ
ซอฮยอนบิดตัวอย่างเมื่อยล้า นางฟ้าอย่างเธอสามารถสัมผัสวัตถุทุกอย่างได้ แต่จะไม่มีคนเห็น ถ้าถืออะไรอยู่ เกิดมีคนเข้ามา ของที่เธอถือก็จะเหมือนลอยได้ เธอจะไม่มีความรู้สึกเจ็บ ไม่รับรู้ว่าร้อนหรือหนาวแต่สามารถรับรู้รสชาติได้ มันก็แปลกดีเหมือนกัน
“เมื่อยจัง”
ร่างบางบ่นพึมพำแล้วเอนตัวไปบนที่นอนนุ่มๆ ความเมื่อยล้าและลมเย็นๆที่พัดมาทำให้เปลือกตาเริ่มหนักจนในที่สุดมันก็ปิดลงสนิทอย่างห้ามไม่ได้
“ไอ้ฮุน!!!!”
ประตูห้องถูกผลักเข้ามาอย่างแรงพร้อมกับสายตาที่มองไปรอบห้องด้วยความสงสัย
“ทำไมห้องมันเรียบร้อยจัง”ลีทึกพูดแล้วเดินเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ ตามปกติเซฮุนจะไม่ล็อคห้องอยู่แล้ว ดังนั้นลีทึกมักจะเข้ามาขโมยของ ไม่สิต้องเรียกว่าขอยืมโดยที่เจ้าของไม่รู้เสมอ สายตาเรียวหรี่ตามองไปรอบๆห้องด้วยความแปลกใจไม่หาย ตามปกติน้องชายคนนี้จะไม่ใช่คนเรียบร้อยอะไรนักตามประสาหนุ่มโสด แต่วันนี้ภายในห้องข้าวของกลับถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ดูสะอาดสะอ้านผิดหูผิดตา
“ช่างเหอะ”ลีทึกยักไหล่อย่างไม่อยากจะใส่ใจแล้วมองหาที่โกนหนวด เพราะว่าใบมีดโกนของเขามันเริ่มไม่คมแล้ว ดังนั้นขอยืมไปก่อนเซฮุนคงไม่ว่าอะไร(มั้ง) “หือ?”
ทำไมที่นอนมันถึงยุบๆแบบนี้ล่ะ
เขาคิดแล้วก้มลงไปใกล้ที่นอน
“พี่ลีทึก ทำอะไรน่ะ”
“เฮือก เอ่อ ปะ เปล่า ฉันละเมอ เข้ามาผิดห้อง ปะ ไปก่อนนะ”
เซฮุนมองพี่ชายข้างห้องที่รีบร้อนเดินออกไป แล้วลากสายตากลับมาตรงที่นอน เขารีบกดล็อคประตูแล้วเดินปรี่ไปทันที
ซอฮยอนนอนหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร เมื่อกี้ลีทึกก้มลงไปใกล้จนเกือบจะจูบอยู่แล้ว ถึงจะรู้ว่าลีทึกไม่เห็น แต่ก็อดเคืองไม่ได้
แล้วเคืองทำไม ..นี่คือสิ่งที่เขาไม่เข้าใจตัวเอง
“ยัยกระดานโต้คลื่น”
“zzz”
“เฮ้”
“zzz”
ไม่ว่าจะปลุกยังไงซอฮยอนก็ไม่ยอมตื่น เซฮุนจึงถอนหายใจอย่างยอมแพ้ เขาแค่แวะกลับมาดูเท่านั้นว่าเธอทำข้าวของเขาเสียหายหรือเปล่า แต่เท่าที่ดูมันก็เรียบร้อยดี เรียบร้อยกว่าเดิมเยอะด้วยซ้ำ
“หึ”เซฮุนหัวเราะในลำคอแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ถอดเสื้อตัวที่ใส่อยู่ออกแล้วเปลี่ยนเป็นเสื้อฮู้ดแขนกุดสีดำตัวโปรด เพื่อจะออกไปหาซื้อกีตาร์เป็นเพื่อนยุนอา
เขาหันกลับไปมองตรงที่นอน หลังจากนี้คงต้องล็อคประตูตลอดแล้วสินะ ถ้าเกิดลีทึกเข้ามาอีกล่ะก็ สักวันคงได้ต่อยพี่ชายข้างห้องแน่ๆ โทษฐานที่มารุ่มร่ามใส่นางฟ้าประจำตัวของเขา
“แล้วแกจะโมโหทำไม ตั้งสติหน่อยไอ้ฮุนเอ๊ย”
เห็นทีการมีนางฟ้าประจำตัวจะเพิ่มเรื่องปวดหัวให้กับเขาซะแล้วสิ
ตลาดกลางคืนย่านทงแดมุนคือที่ที่เซฮุนและยุนอามาเดินหาซื้อกีตาร์ เพราะแถวนี้มีร้านขายเครื่องดนตรีมากมาย ยุนอาเดินมองแต่ละร้านอย่างตื่นเต้น ส่วนเซฮุนแค่เดินตามอยู่เงียบๆ
“ฮุน เอ่อ ถ้าเกิดว่าฮุนเบื่อ ยุนขอโทษนะที่ลากฮุนมาแบบนี้”
“ฮะ?เบื่อ มะ ไม่นี่ ไม่ได้เบื่อ”เซฮุนพูดแล้วมองยุนอา “หน้าฉันแสดงออกว่าเบื่อเหรอ”
“มากเลยล่ะ”
“ขอโทษที”
ยุนอาหัวเราะกับท่าทางเก้ๆกังๆของเซฮุนแล้วส่ายหน้า “ไม่เป็นไรหรอก เราวนกลับไปที่ร้านแรกกันเถอะนะ เท่าที่ดูๆมา ยุนว่าร้านแรกมันโอเคสุดแล้ว”
“อ้อ ตามใจ”
เซฮุนพยักหน้าแล้วให้ยุนอาเดินนำ เขาลอบถอนหายใจแล้วมองด้านหลังของยุนอา ..เวลาอยู่กับเธอเหมือนว่าเขาไม่เป็นตัวของตัวเองเลยสักครั้ง มันรู้สึกปากหนักตลอด อยากจะพูดอะไรก็ตรงกันข้ามกับที่ใจคิดเสมอ
ยุนอาเดินเข้าไปในร้านขายเครื่องดนตรีร้านแรกที่ผ่านแล้วมองดูกีตาร์ที่วางเรียงไปเป็นแถวยาวอย่างเลือกไม่ถูก เธอจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนชายที่มาด้วย
“ฮุน แบบไหนดีล่ะ ยุนเลือกไม่เป็นหรอก”
“เอ่อ พี่ชายยุนเป็นคนแบบไหนล่ะ”
“อือ บอกอารมณ์เขาไม่ถูกแฮะ ก็เป็นคนเงียบๆ แล้วก็ขี้หงุดหงิดเป็นบางเวลา อารมณ์ดีเป็นบางครั้ง ไม่รู้แฮะ แหะๆ”
เซฮุนเผลอมองรอยยิ้มไร้เดียงสาของยุนอาราวกับตกอยู่ในภวังค์ จนไม่ได้ฟังที่ยุนอาพูดเลยสักนิด
“เฮ้ ฮุน”ยุนอาเอามือโบกตรงหน้าเซอุนเมื่อเห็นว่าตาเขาเริ่มลอย “ฟังอยู่ปะเนี่ย”
“ตะ ตัวนี้แล้วกัน”เซฮุนสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เขาชี้ไปที่กีตาร์โปร่งสีเทาที่ดูสวยเรียบๆ “ชอบไหม”
“ตอนแรกก็มองตัวนี้อยู่เหมือนกัน ใจเราตรงกันเลย”
เพราะคำพูดที่ไม่ได้คิดอะไรของยุนอา ทำให้ใครอีกคนคิดไปไกล แต่ก็ต้องเรียกสติตัวเองกลับมาอีกครั้ง “ขอลองเสียงหน่อยได้ไหมครับ”
เซฮุนหันไปถามเจ้าของร้าน เมื่อได้รับอนุญาต เขาก็หยิบกีตาร์ขึ้นมาแล้วลองเล่นเพลงที่เขาจำได้ว่ายุนอาชอบ
Baby I love you-Che’nelle
Baby I love you, I love you, I love you
I have found the only one, only one that it meant for me
You’re always on my mind. I’ll go through whatever
Me and you will ride into eternity
(ที่รัก ฉันรักเธอนะ ฉันพบแล้ว เธอเพียงหนึ่งเดียวของฉัน คนที่เกิดมาเพื่อฉัน
เธออยู่ในใจฉันเสมอ ฉันจะฝ่าฟันทุกอุปสรรคไปให้ได้
ฉันและเธอก็ขับเคลื่อนไปบนเส้นทางแห่งความเป็นนิรันดร์)
“โอเค เสียงใช้ได้”
ยุนอามองเซฮุนอย่างอึ้งๆเมื่อได้ยินเขาร้องเพลงโปรดของเธอ “ฮุน รู้ด้วยเหรอว่ายุนชอบเพลงนี้”
“รู้ทุกเรื่องนั่นแหละ”
“ว่าไงนะ”
“เอ่อ เปล่า ตัวนี้แหละยุน รีบซื้อเถอะ ฉันง่วงนอนแล้ว”
“เอ่อ โอเคๆ ขอโทษด้วยนะที่รบกวนซะนานเลย”
“อืม”
ยุนอาหยิบกีตาร์ในมือของเซฮุนแล้วส่งให้กับคนขาย เธอเดินตามคนขายไป ทิ้งให้เซฮุนยืนอยู่คนเดียว เขามองตามเธอไปแล้วตบปากตัวเองอีกหลายครั้ง
เอาอีกแล้ว ทำไมพูดออกไปแบบนั้น
ก็บอกเธอไปว่าทุกเรื่องของเธอ ไม่มีเรื่องไหนที่เขาไม่รู้ แค่นั้นก็จบ แต่ทำไมปากต้องพูดออกไปแบบนั้นด้วยก็ไม่รู้ แย่จริงๆ
“ฮุน”
“หือ”เซฮุนหันไปมองยุนอาที่มีสีหน้าเป็นกังวล “มีอะไรเหรอ”
“กระเป๋าตังค์ กระเป๋าตังค์ไปไหนไม่รู้”
“เวรแล้วไง”เขาพึมพำแล้วล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเอง แบงค์พันวอนห้าใบออกมา นอกจากนั้นก็ไม่มีแล้ว
“ทำไงดี ถ้าเกิดมาซื้อพรุ่งนี้มันอาจจะไม่อยู่แล้วก็ได้”ยุนอาพูดแล้วเขย่าแขนเซฮุน
เขามองมือของเธอที่แตะแขนของเขาอยู่ มองใบหน้าที่ดูหมดหวังของเธอ นั่นทำให้เขาคิดว่าเขาควรจะทำอะไรบางอย่าง
“อย่าลืมทำความดีด้วย แล้วก็ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วย นึกถึงฉันมากๆนะ แล้วฉันจะไปหานาย”
คำพูดของซอฮยอนที่กำชับเขาเอาไว้ดังกลับเข้ามาในโสตประสาท เขามองหน้ายุนอาแล้วดึงมือเธอออก “รอแป็บนะยุน”
เซฮุนเดินออกมาจากร้านแล้วหลบอยู่ข้างๆซอกตึก เขาหลับตาแล้วนึกในใจ
“มาหาฉันทียัยกระดานโต้คลื่น ฉันมีเรื่องจะให้ช่วย”
...
...
รอบตัวเงียบสงบไม่มีอะไรเกิดขึ้น เซฮุนถอนหายใจอย่างหงุดหงิด แต่ยังไม่ทันที่จะทำอะไรต่อ ก็เกิดฝุ่งละอองลอยขึ้นตรงหน้า ชั่ววินาทีเดียวร่างบางของนางฟ้าซอฮยอนก็ปรากฏตัว เธอมองหน้าเขาอย่างตื่นเต้นดีใจ
“ในที่สุดก็เรียกฉันเสียที”
“กว่าจะมาได้นะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันยังใช้มนต์ไม่ค่อยคล่องนัก”
“เฮ้อ แล้วอย่างนี้จะรอดไหมเนี่ย”เซฮุนมองอย่างไม่ค่อยแน่ใจ ว่าเธอจะช่วยเขาได้
“มีอะไร บอกมาเลย พร้อมแล้ว ^o^”ซอฮยอนส่งยิ้มสดใสให้เขาแล้วเอามือมาถูกัน “เร็วสิ ตื่นเต้นจะแย่แล้วเนี่ย”
“บ๊องเอ๊ย”เขาว่าแล้วกอดอก “ฉันไม่มีเงิน”
“ขอเงินเหรอ”
“เอาแค่ให้พอซื้อกีตาร์ได้ก็พอ”เซฮุนพูดแล้วชะเง้อมองไปทางร้านขายเครื่องดนตรี ยุนอาเดินออกมาจากร้านแล้ว “เร็วๆสิ”
“รอแป็บนะ ฉันคงให้นายได้ไม่เยอะหรอก”
“งั้นเอางี้ เธอช่วยเสกให้กระเป๋าตังค์ฉันมันมาอยู่ที่ฉันที ฉันไม่ได้หยิบมาน่ะ”
ซอฮยอนพยักหน้าหงึกๆแล้วหลับตาพริ้ม นึกถึงกระเป๋าเงินของเซฮุน มือบางยกขึ้นตรงหน้า ผ่านไปเกือบนาทีกระเป๋าเงินของเซฮุนก็มาอยู่ในมือ “เยส ฉันทำสำเร็จ”
“ขอบใจ”เขาพูดแค่นั้นแล้วหยิบกระเป๋าเงินก่อนจะวิ่งออกไปทันที
ซอฮยอนมองตามแล้วส่ายหน้าไปมา “เอาเงินไปหาสาว ใช้ไม่ได้จริงๆ ไอ้เด็กโข่งเอ๊ย”
ด้านเซฮุน เขารีบวิ่งมาหายุนอาที่ออกมาตามพอดี “ฮุน ไปไหนมาน่ะ นึกว่าหนีกลับไปแล้วซะอีก”
“โทษทีนะ”เซฮุนพูดนิ่งๆแล้วเดินกลับเข้าไปในร้าน “ทำไมเอากีตาร์วางที่เดิมล่ะ”
“ก็ไม่มีเงินซื้อนี่นา กระเป๋าก็ดันมาหายไปซะได้”ยุนอาพูดอย่างแสนเสียดาย เธอมองกีตาร์ตัวนั้นตาละห้อย
“อ่ะ”เซฮุนยื่นเงินที่พอดีกับค่ากีตาร์ให้กับยุนอา “ยืมฉันก่อนก็ได้”
“เฮ้ย ไหนบอกว่ามีแค่ 5 พันวอนไง”
“คือ..”
“บอกไปสิยะว่ามาจากฉัน”
เซฮุนหันไปมองซอฮยอนที่เดินเข้ามาด้านหลังอย่างตกใจ “เธอเข้ามาได้ไงเนี่ย เอ่อ..” เขาเผลอพูดกับเธอ โดยลืมไปสนิทเลยว่านอกจากเขา ไม่มีใครเห็นซอฮยอน
“หือ?”ยุนอามองเซฮุนอย่างแปลกใจ
“คิคิ”ซอฮยอนหัวเราะอย่างชอบใจ ดี ให้คนมองอีตานี่เป็นคนบ้าไปเลย
“เอ่อ คือ ไม่มีอะไรยุน”
“ฮุน”ยุนอาเรียกเซฮุนเสียงเข้มแล้วมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ
“คือว่า..”เซฮุนเม้มปากแน่น เพราะไม่รู้ว่ายุนอาจะมองว่าเขาเพี้ยนไปหรือยัง “คือ..”
“มีน้องสาวทำไมไม่เห็นเคยบอกยุนเลย”
“หือ?”ทั้งเซฮุนและซอฮยอนร้องออกมาพร้อมกันอย่างตกใจ
“ยุน เธอเห็น..”
“เห็นฉันด้วยเหรอคะ”
ยุนอามองอย่างแปลกใจแล้วพยักหน้างงๆ “กะ ก็เห็นสิคะ ทำไมถึงจะไม่เห็นล่ะ”
“เป็นไปได้ไง”ซอฮยอนพึมพำแล้วมองหน้ายุนอา แต่กลับโดนเซฮุนเอามือมาปิดปากเอาไว้ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร
“ยุน จัดการเรื่องกีตาร์ไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวฉันมา ขอไปคุยธุระแป็บนึง”
“อ่า โอเคจ้ะ”
ซอฮยอนมองเซฮุนอย่างไม่พอใจแต่ก็โดนเขาลากออกมาจากนอกร้านจนได้ เขาดันเธอไปที่ซอกตึกเหมือนเดิมแล้วมองอย่างประหลาดใจ
“ทำไมยุนอาเห็นเธอล่ะ ไหนบอกว่าไม่มีใครเห็นไง”
“ก็ไม่มีน่ะสิ”ซอฮยอนตอบ “ฉันกำลังจะถามอยู่แล้วเชียว ว่าเธอมีนางฟ้าประจำตัวเหมือนกันเหรอ แต่นายก็ดันลากฉันออกมาเนี่ยไอ้เด็กโข่ง”
“ยัยกระดานโต้คลื่นเอ๊ย”เขาว่าแล้วผลักหัวเธอ “ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้นแหละ มันก็คงใช่นั่นแหละ ปล่อยให้ยุนอาเข้าใจว่าเธอเป็นน้องฉันนั่นแหละ”
ซอฮยอนพยักหน้าส่งๆแล้วมองหน้าเขา “นี่”
“อะไร”
“ผู้หญิงคนนั้นน่ะ ..นายชอบเธอใช่ไหมล่ะ”
“ว่าไงนะ!!!”
“ไม่ต้องมาเสียงดังเลย ฉันมองตานายฉันก็รู้ทะลุไปถึงไส้ติ่งแล้ว นายน่ะชอบผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม”
“..รู้แล้วก็เหยียบไว้ซะ ไม่ต้องพูดมาก”เขาพูดแล้วเสหน้าออกไปทางอื่น
“ฉันช่วยนายได้นะ”เธอพูดแล้วยิ้มร่าเริง “ถึงจะไม่สามารถทำให้คนรักกันได้ แต่ฉันก็สามารถสร้างบรรยากาศ หรือเหตุการณ์ที่น่าประทับใจให้นายได้”
“จริงเหรอ”เขาถามอย่างสนใจ แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มแซวๆของซอฮยอนแล้วเขาก็เก๊กขรึมเหมือนเดิม “จะ จะทำยังไงล่ะ”
“ตอนนี้ยังคิดไม่ออกหรอก ถ้านายให้ฉันตามนายไปทุกที่น่ะ ฉันอาจจะคิดออกก็ได้”
“แผนสูงนักนะ”
“แน่น๊อน”เธอยักคิ้วอย่างกวนๆแล้วบุ้ยปาก “เราไปกันได้แล้ว ป่านนี้เธอรอแย่แล้วนะ”
“อือ”
“แล้วก็ ..วันนี้นายทำความดีไปแค่ 2 ครั้งเองนะ ตอนเก็บขยะ กับตอนช่วยพาคุณยายข้ามถนน”
“เธอรู้ได้ยังไงน่ะ”
เธอมองหน้าเขาแล้วชูสมุดเล่มเล็กขึ้นมา “เวลานายทำความดี มันก็มีข้อความปรากฏในสมุดฉันน่ะสิ”
“=[ ]= ไฮเทคเกิ๊น”
“ฮิๆๆๆๆ เพราะฉะนั้น พรุ่งนี้ต้องทำความดีให้ได้ 7 ครั้งนะ”
ซอฮยอนสั่งแล้วเดินหนีไป ทิ้งให้เซฮุนมองตามอย่างเซ็งๆ ..ชีวิตเขาคงยากขึ้นเยอะเลยแฮะ
หลังจากไปส่งยุนอาที่บ้านแล้ว เซฮุนก็กลัยมาที่ห้องพร้อมกับซอฮยอนที่เดินตามมาเงียบๆ แปลกที่เธอไม่คุยเจื้อยแจ้วเหมือนเคย แต่เมื่อหันไปเห็นเธอ เขาก็เข้าใจทันที
“นี่แม่คุณ ถึงห้องแล้วค่อยเข้าไปนอนก็ได้”
ซอฮยอนเงยหน้าจากการพิงเสาแล้วพยักหน้าช้าๆ “ก็ฉันง่วงนี่นา”
“หึ”เขาหัวเราะในลำคอแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนสุด เมื่อขึ้นมาถึง เขากลับพบว่ามีผู้ชายยืนอยู่ที่หน้าห้องของเขา ผู้ชายที่เขาไม่คุ้นเคยนัก
พลั่ก
ซอฮยอนที่เดินงัวเงียตามมาชนหลังของเซฮุนเข้าอย่างจัง เธอคลำหน้าผากตัวเองแล้วตีไหล่เขา “จะหยุดทำไมเล่า ไอ้เด็กโข่ง”
“ชู่ เงียบก่อนยัยกระดานโต้คลื่น”เขาพูดแล้วพยักเพยิดไปที่หน้าประตูห้อง “ใครก็ไม่รู้มายืนหน้าห้องฉันน่ะ”
“ไหนอ่า”ซอฮยอนเดินมายืนข้างเซฮุนแล้วมองไปที่หน้าประตู เมื่อเห็นหน้าของคนที่มาเยือน ดวงตากลมโตก็เบิกขึ้นอย่างตกใจ “เฮือก”
“อะไร ใคร”
“พะ พี่”
ความคิดเห็น