ความรักของผม........เกิดจากกระทู้

ลำดับตอนที่ #3 : รักอันสดใส

ความรักของผม...เกิดจากกระทู้ 3



           หลังจากที่ทำอะไรเสร็จแล้ว ก็รีบโทรศัพท์ไปตามเบอร์ที่ น้องดวงบอก แต่ไม่มีสัญญาณอ่ะแล้วนี่จะทำงัยดีวะเนี่ย



พยายามอยู่ประมาณ 4 เที่ยวได้มั้ง ในที่สุดฟ้าดิน ก็เป็นใจกว่าจะติด



                        “ตืด..ตืดด..ไหนบอกครึ่งชั่วโมงงัย ดวงรอพี่ตั้งนาน” ทำเสียงดุด้วยซิ



ผมยังไม่ทันพูดเลยครับ น้องดวงรีบชิงพูดก่อนผมอีก



                         “นั่นงัยยังไม่ทันรัยเลยเริ่มออกอาการ เจ ซะแล้วซิ เริ่มมีวีนด้วยโว้ย” คิดในใจ



                         “พอดีรถติดอ่ะ ไหนจะต้องกลับมาอาบน้ำกินข้าวอีก พี่ขอโทษดวงนะที่ทำให้รอ” ต้องรีบแก้ผ้า..เฮ้ยแก้ตัว



                         “ดวงรอตั้งนาน แต่ยังดีที่ทำโมเดลอยู่กับเพื่อนนะ ถ้าไม่มีงานต้องทำคงนอนไปแล้วล่ะ” ต้องรีบขอโทษอีกรอบ



                         “ขอโทษคร้าบบบบ...ทีหลังจะโทรบอกก่อนถ้ารู้ว่าจะถึงช้านะคร้าบบบ”



                         “ไม่เป็นรัยค่ะ ว่าแต่วันนี้พี่บอลล์ไปไหนมาบ้างค่ะนอกจากไปซักผ้าที่บ้านเพื่อนมา”



                         “ก็ไม่ได้ไปไหนหรอก ไปซักผ้าแล้วก็ดู DVD ที่บ้านเพื่อนน่ะ ดูไปตั้ง 3 เรื่องแน่ะตาแฉะเลย ไม่เชื่อดวงก็ดูที่ตาพี่ซิ”



ผมแกล้งแหย่ น้องดวงเล่นๆ



                         “พี่บอลล์จะบ้าเหรอ ดวงไม่ได้อยู่ใกล้ๆนะดวงจะเห็นได้งัย” ผมคิดว่าเธอต้องอมยิ้มอยู่แน่ๆเลย



                         “แล้วดวงล่ะวันนี้ทำอะไรบ้าง ทานข้าวหรือยัง” ผมถามกลับ



                          “ยังไม่ทานเลยค่ะ กำลังจะทำมาม่า ทานกันค่ะ ตอนนี้อยู่กับเพื่อนหนึ่งโหลพอดีเลยค่ะ มีผู้หญิง10 คน มีแบบไม่แน่ใจว่า



จะหญิงหรือชายอีก 2 คนค่ะ” เสียงที่เข้ามาพร้อมกับเสียงของดวงดังเจี้ยวจ้าวเลยครับ คงอยู่กันหลายคนจริงๆ



                         “นึกถึงตอนที่พี่เรียนมหาลัยเลยอ่ะ ทำกินกันประจำเลย แย่งกันกินสนุกดี ต้องกินในกะทะด้วยนะถึงจะอร่อย”



หัวผมคิดไปถึงภาพในสมัยเรียนเลยครับแล้วก็แอบอมยิ้มไปด้วย ผมว่าพวกคุณก็ต้องเคยทำแบบผมและที่ดวงกับเพื่อนกำลังทำมาม่ากินกัน



อยู่ นั่นแน่ไม่ต้องแอบอมยิ้มเลยนะ ผมว่ามันเป็นความทรงจำที่ดีนะ กลิ่นมาม่าที่ลอยอบอวลอยู่ในห้องพร้อมกับเพื่อนๆที่อยู่รอบๆกะทะไฟฟ้า



คุณว่าไหม



                         “พี่บอลล์ก็เคยทำกินเหรอ” ดวงถามอย่างสนใจ



                         “เคยซิ ออกจะบ่อยตอนสิ้นเดือนเพราะไม่ค่อยมีเงินกันแล้ว มาม่าเนี่ยหรูแล้วแต่ต้องใส่ปลากระป๋องกับไข่ด้วยนะ”



                         “ของดวงใส่ปลาทูน่าค่ะ.... เฮ้ยอย่าใส่พริกลงไปเยอะซิ KU กินเผ็ดไม่ได้นะ”



                         “นั่นแน่อยู่กับเพื่อนมี KU ด้วยโว้ยท่าทางอยู่กับเพื่อนจะห้าวไม่ใช่เล่นเพราะเสียงงี้ ดังกว่าเค้าเลย ตวาดเพื่อนอีกต่างหาก”



ผมคิดในใจ



                          “แหม ดุเพื่อนด้วยนะเสียงดังไม่ใช่ย่อยนะเราน่ะ” ผมพูด



                          “ก็ดวงกินเผ็ดไม่ได้นี่ค่ะ....เออใส่ทูน่าลงไปเลย แล้วก็ตักไปให้พวกที่ห้องโน้นด้วยนะ” เสียงดวงสั่งเพื่อน



                          “เออ..ดวงทำโมเดลไปถึงไหนแล้วล่ะ”



                          “ก็ทำเรื่อยๆค่ะ นี่ก็ยังทำอยู่ เก่งไหมกินไปด้วย คุยไปด้วย สั่งงานเพื่อนไปด้วย” น้ำเสียงประมาณว่าภูมิใจมากอ่ะ



                          “จ้าเก่งจ๊ะ แล้วนี่เพื่อนไม่ว่าเหรอเอาโทรศัพท์มาคุยเนี่ย เกิดมีคนโทรมาหาเพื่อนทำงัยเนี่ย”



                          “ไม่มีคนโทรมาหรอกค่ะ เพื่อนดวงมีมือถืออีกเครื่องน่ะ ดวงบอกเพื่อนแล้ว ไม่ดีเหรอไม่เปลืองค่าโทรศัพท์พี่บอลล์ด้วย”



                          “ดีจ้า...ดี” ท่าทางจะกลัวเราเปลืองตังค์จริงๆด้วยซิเห็นพูดเรื่องนี้หลายทีแล้ว



                          “เดี๋ยวดวงไปอีกห้องก่อนนะ ห้องนี้เสียงดังค่ะ” ได้ยินเสียงเดินประกอบด้วย



                          “อ่ะเงียบแล้ว...วันนี้พี่บอลล์อยากฟังเพลงอะไร เมื่อกี้เพื่อนอยู่เยอะดวงเลยไม่กล้าร้องน่ะ อายเพื่อนค่ะ”



ผมอมยิ้มเลยครับ



                          “เพลงอะไรก็ได้ที่ดวงร้องพี่ชอบหมดแหละ”  เป็นงัยครับเลี่ยนไหมครับ5ดวงร้องเพลง ดาวครับ ของPARADOX ครับ ซึ่ง



เป็นอีกเพลงที่ผมชอบ พอร้องจบ ดวงก็ถามว่า



                          “พี่บอลล์ชอบเพลงอะไรค่ะ”



                          “พี่ชอบเพลง ถนนสายหัวใจ ที่ตองร้องอ่ะ ดวงร้องได้ไหม” เป็นเพลงประกอบละครช่อง ไอทีวี ครับ



                           “ดวงไม่รู้จักค่ะ ร้องไม่เป็นร้องยังงัยค่ะ พี่บอลล์ลองร้องให้ฟังหน่อยซิ”



                           “โห..พี่ร้องไม่ได้อ่ะ”



                           “ว้า..เลยไม่รู้เลยว่าร้องยังงัย อยากรู้จัง”



                           “เออ...ดวงส่งรูปให้พี่หรือยัง” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง



                           “ส่งให้แล้วค่ะ คงจะไปถึงวันศุกร์แล้วก็คงไม่เกินเที่ยงค่ะ”



คุณลองคิดดูซิ น้องเค้าส่งรูปมาให้ผมมาทางจดหมายน่ะ เค้าพยายามขนาดไหน แล้วจะไม่ให้ผมเทใจไปให้น้องเค้าได้ยังงัยใช่ไหมครับ



                            “ขอบใจจ้า..แล้วพี่จะคอยดูนะ” ไม่รู้ว่าหน้าจะหวานเหมือนเสียงหรือป่าว ผมงี้อยากให้จดหมายมาถึงเร็วๆจังเลย



                            “แล้วพี่บอลล์ล่ะส่งมาให้ดวงหรือยัง”



                            “เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพี่ส่งไปทางเมลล์นะ รอดูล่ะกัน ดวงเอาเมลล์มาซิ”



                            “XXXXXXXXXX@HOTMAIL.COM  พี่บอลล์จดทันไหม”



                            “บอกอีกรอบอ่ะกันจดไม่ทัน” บอกเร็วมากเลยใครจะจดทันวะ



                            “XXXXXXXXXX@HOTMAIL.COM ทันหรือยัง”



                            “ทันแล้วจ้า แล้วพรุ่งนี้พี่จะส่งไปให้นะ แล้วเปิดดูล่ะกัน”

                  

                            “ค่ะ”

        

             หลังจากนั้นผมกับดวงก็คุยเรื่องต่างสัพเพเหระ  ไปอีกพักใหญ่ ความรู้สึกของผมที่มีต่อ ดวงก็ดีขึ้นเรื่อยๆ เหมือนน้ำที่ค่อยๆเพิ่มใน



แก้วอ่ะ ผมคิดว่าดวงก็น่าจะรู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน



                            “พี่ว่าวันนี้ก็ดึกมากแล้วนะ พี่ว่าดวงไปนอนพักผ่อนดีกว่าไหม” ทำเสียงแบบห่วงใยมากเลยอ่ะ



                            “ก็ดีค่ะ เพราะเพื่อนดวงปิดไฟนอนกันหมดแล้วค่ะ”



                            “งั้นพรุ่งนี้ค่อยคุยกันแล้วกัน...ดวงนอนหลับฝันดีนะบายจ๊ะ”



              บอกตรงๆครับผมไม่อยากให้ช่วงเวลานี้ผ่านไปเลย ผมอยากให้เวลาที่ผมได้คุยกับน้องเค้าหยุดแค่ตรงนี้ครับ มันช่างมีความสุข



จริงๆ มันเหมือนผมลดอายุลงอีก6-7 ปีครับเหมือนเป็นวัยรุ่นใหม่ๆ มันทำให้เราสดใสอีกครั้งครับ





                                                     .............................................................................