คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
Chapter 2
หลังจากที่เราทั้งสองคนต่างอึ้งเมื่อเจอหน้ากัน เราแทบจะทะเลาะกันด้วยซ้ำ แต่พ่อฉันก็เข้ามาห้ามทัพไว้และถามฉันว่า เกิดอะไรขึ้น ฉันเลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทุกคนฟัง ถึงวันนั้นเขาจะใส่แว่นตากันแดด แต่ฉันก็รู้ทันทีแหละว่าเป็นเขา
“ยังไงก็ผิดทั้งคู่นั่นแหละ”
พ่อฉันดุฉันเบาๆ
“แต่พ่อค่ะ..”
“ไม่มีแต่นะแอมเบอร์ลีย์ ขอโทษลูซะ”
ฉันทำเบ้ปากเล็กน้อย แต่ก็ยอมขอโทษโดยดี
“ขอโทษ”
ฉันพูดอย่างไม่เต็มใจ
“ขอโทษเหมือนกัน”
ลูอิสพูดอย่างหน่ายๆ ฉันแลบลิ้นให้เขาเมื่อพ่อฉันหันหน้าไปทางอื่น
“ช่วงนี้เป็นไงบ้างลูก”
เดี๋ยวๆๆ นี่เขาคือ ลูอิส ทอมลินสันไม่ใช่หรอ แล้วทำไมทรอยถึงเรียกเขาว่า ลูก หละ
“ทำไม...”
ฉันพึมพำเบาๆและหันหน้าไปทางโจแอนนาห์
โจแอนนาห์เลยเล่าให้ฉันฟังว่า พอเธอหย่ากับทรอย ทรอยก็ย้ายตามที่ทำงานไปเมืองอื่น และพอหลายเดือนต่อมา เธอก็แต่งงานใหม่ เธอเลยเปลี่ยนชื่อกลางและนามสกุลให้ลูอิสไปเลย
“อ่อ เข้าใจแล้วค่ะ”
ฉันหันไปมองหน้าลูอิส หน้าตาเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากตอนเด็กเท่าไหร่ แค่เซ็ทผมใหม่และสูงขึ้นมากเท่านั้นเอง
“ช่วงนี้ก็ดีครับ เดินสายทัวร์อยู่บ่อยๆ แต่เพิ่งได้ช่วงพักและต้องกลับไปทำอัลบัมใหม่”
ท่าทางห่างเหินของลูอิสทำให้ทรอยดูเศร้าลง ฉันจับมือทรอยอีกครั้งและลูบให้กำลังใจ
เขาไม่แม้แต่จะถามถึงอาการพ่อของเขาเลย
มันเกิดอะไรขึ้นกับลูอิสของฉัน
“ผมขอตัวก่อนนะครับ ต้องเข้าบริษัท”
ลูอิสพูดขึ้นมาและก็เดินออกไป
“งั้นหนูกลับก่อนนะค่ะทุกคน เดี๋ยวหนูมาเยี่ยมใหม่นะค่ะ”
ฉันรีบบอกลาและคว้าของอย่างรวดเร็ว
“นี่! นายลูอิส”
ฉันตะโกนตามเขาไปและวิ่งตาม
“นายลูอิส ทอมลินสัน!”
เขาหยุดกึก และหันมาหาฉันช้าๆ
“มีอะไร แอมเบอร์ลีย์ กรีนส์”
ท่าทางที่เย็นชาของเขาทำให้หัวใจฉันร้าวขึ้นมา
“ทำไมนายถึงทำแบบนั้น”
“ฉันทำอะไร”
“ท่าทางเย็นชาแบบนั้นกับทรอย”
“เธอจะให้ฉันเข้าไปถามเขาด้วยความเป็นห่วงงั้นหรอ เขาทิ้งฉันนะฟ้า”
ฉันสะอึกขึ้นมาเมื่อเขาเรียกชื่อไทยของฉัน
“...”
ฉันเงียบ มองหน้าเขาอยู่อย่างนั้น เขาไม่เคยมองฉันด้วยสายตาเย็นชามาก่อนเลยนะ
“เธอจะให้ฉันยังทำดีกับคนที่ไม่เคยมาหาฉันมาตลอด 10 กว่าปีอยู่หรอ เธอไม่ใช่ฉันเธอไม่รู้หรอก”
ฉันรู้สึกได้ถึงความห่างเหินที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับเขา ลูอิสของฉันไม่ใช่คนแบบนี้
“ใช่ ฉันไม่รู้”
“เฮอะ คนอย่างเธอมันไม่รู้อะไรหรอกฟ้า”
“อย่ามาเรียกชื่อนั้นกับฉันนะลูอิส ทอมลินสัน นายไม่ใช่ลูอิส ออสตินอีกต่อไปแล้ว”
“...”
เขาอึ้งและเงียบ ก่อนจะหันหลังและเดินออกไป
“ยังไงเขาก็เป็นพ่อนายนะลูอิส!”
ฉันตะโกนตามหลังเขาไป
เขาไม่แม้แต่จะหันมา
Louis’s part
ผมรู้สึกว่าหัวใจของผมหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม และแทนที่ด้วยความรู้สึกที่เรียกว่า เศร้า เมื่อฟ้าพูดแบบนั้นกับผม เหมือนเราไม่รู้จักกันอีกต่อไปแล้ว
ทำไมผมไม่รู้สึกว่า ผมเลิกรักฟ้าเลยนะ ถึงผมจะมีแอลแล้ว แต่พอฟ้าโผล่มา ผมก็ไม่รู้สึกว่ารักเธอน้อยลงเลย รู้สึกยังไงก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนเดิม
รักแรกของผม ก็คือ ฟ้า
และไม่มีใครจะมาเปลี่ยนความจริงเรื่องนี้ได้ ผมหลงรักนัยน์ตาสีขุ่นๆที่มาพร้อมกับความสดใสของเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอบนต้นไม้ในวันนั้น
“ลู! นายจะเหม่ออีกนานมั๊ย ไนออลกับอีฟจะกินสปาเก็ตตี้ของนายหมดแล้วนะ”
เสียงแฮร์รี่ทำให้ผมหลุดจากภวังค์ของตัวเองออกมา ผมทำหน้าเลิกลั่กเล็กน้อย และก็ก้มมองจานสปาเก็ตตี้ของตัวเอง
“เฮ้ยยยยยย มันหายไปไหนหมดเนี่ยยยยยยยย”
ผมโวยวายขึ้นมาเมื่อเห็นว่าสปาเก็ตตี้ในจานตัวเองเหลือน้อยลงกว่าเดิม
“ฮ่าๆๆๆๆ นายพลาดแล้วลู”
เวนดี้หัวเราะและพูดกับผม
“นี่หมูอ้วนไนออล นายกินไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
ผมทำท่าจะบีบคอไนออล แต่มันก็ไปหลบหลังรอนนี่ได้ทัน
“ว้ากกกกกก อย่านะๆๆๆ เดี๋ยวฉันทำให้ใหม่ก็ได้”
ไนออลเงยหน้าข้ามไหล่รอนนี่มาพูดกับผม
“ฉันไม่กินฝีมือนายเว้ยยยยยย”
“อ่ะๆๆ เดี๋ยวฉันทำให้ใหม่ก็ได้”
รอนนี่แก้ต่างแทนไนออล
“เอาไว้โอกาสหน้าหละกันนะ วันนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยมากเลย”
ไม่ใช่ว่าฝีมือรอนนี่ไม่อร่อยนะ แต่ผมรู้สึกเริ่มกินอะไรไม่ลงแล้วจริงๆ
“เอ้า แล้วนายจะโวยวายทำไมเนี่ย”
ไนออลพูดขึ้น ผมทำท่าจะบีบคอแต่มันก็หลบได้ทัน
“ฉันขอตัวนะ ฉันอยากนอน ฮ้าวววววว”
ผมแกล้งหาวแล้วเอามือปิดปาก เพื่อให้เพื่อนๆทุกคนสบายใจว่าผมง่วงแล้วจริงๆ ก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนไปยังห้องตัวเอง
ผมปิดประตูตามหลังเมื่อเดินเข้าห้องมาเรียบร้อยแล้ว ล้มตัวนอนบนเตียงและก็หลับตา
ความคิดเห็น