คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 2 : I'm your wife..
2
Sulli’s part
“พ่อซอลว่าพ่อควรจะเลือกดื่มได้แล้วนะ ดื่มเข้าไปมันก็ทำให้พ่อมีแต่แย่ลงๆ ซอลไม่มีเงินมากพอที่จะให้พ่อเอาไปซื้อของพวกนี้อีกแล้วนะ”
ฉันพยายามดึงขวดบรั่นดีออกมาจากมือของพ่ออย่างยากลำบาก ตั้งแต่ที่แม่ฉันเสียไปพ่อก็เอาแต่โทษว่านั้นเป็นความผิดของฉัน เพราะฉันที่เกิดมานั้นเลยเป็นสาเหตุที่ทำให้แม่เสียชีวิต จากธุรกิจของพ่อที่เคยยิ่งใหญ่ก็มาถึงจุดหายนะ พ่อเอาแต่กินเหล้าเมายาด้วยความเสียใจ ไม่ยอมบริหารงาน..บริษัทของพ่อก็เลยมีหนี้สินมากมายจนต้องปิดตัวลง..
“แกอย่ามายุ่งกับฉัน! นังลูกเฮงซวย! ถ้าแกไม่เกิดมาแม่แกคงคงไม่ตายหรอก! ไปให้พ้น! แกจะไปตายที่ไหนก็ไป!”
“เฮ้อ..พ่อ ซอลจะกลับมาตอนที่พ่อสร่างเมาก็แล้วกัน คุยกันตอนนี้ซอลว่าเราคงคุยกันไม่รู้เรื่องหรอก..ซอลไปเรียนก่อนนะพ่อ”
ฉันรู้สึกว่าการที่พ่อโขกสับ ด่าทอฉันสารพัดสิ่ง มันเป็นสิ่งที่ฉันรู้สึกคุ้นเคยเสียแล้ว ฉันได้ยินคำด่าทอพวกนี้มาตั้งแต่เกิด แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ฉันโกรธเกลียดพ่อแม้แต่น้อย...ฉันยังถือว่าท่านเป็นคนที่แม่รัก..และท่านก็เป็นคนที่ฉันรัก...เพราะถ้าไม่มีพ่อฉันคงก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว
นั้นคงเป็นความผิดของฉันเอง..ฉันผิดตรงที่ฉันเกิดมาบนโลกใบนี้
“คริสตัล..เธอเป็นอะไรหรือเปล่า? วันนี้ทั้งวันฉันเห็นเธอนั่งเหม่อตลอดเลย..ไม่สบายรึเปล่า?” ฉันพูดขึ้นหลังจากที่เห็นคริสตัลนั่งเหม่อลอยมาทั้งวัน เกิดอะไรขึ้นกับคริสตัลอย่างนั้นเหรอ? ปกติคริสตัลก็ออกจะเป็นคนที่ร่าเริงและสดใสมาก แต่วันนี้กลับดูแปลกๆ ไป..
“เปล่าหรอกน่ะ แค่เมื่อคืนนี้ฉันนอนน้อยน่ะเลยรู้สึกเพลียๆ”
“อะไรทำให้คนอย่างเธอนอนน้อยเล่า? ทั้งๆ ที่ปกติเธอออกจะเข้านอนเร็ว บอกฉันมาเลยนะคริสตัลว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่? อย่าบอกฉันนะว่าเธออ่านหนังสือมากไปอีกแล้ว”
“เอ่อ..ฉันแค่ฝันร้ายเองน่ะ...ก็เลยนอนไม่ค่อยหลับเมื่อคืน ไม่มีอะไรมากหรอกนะซอลลี ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
“คงจะเป็นเพราะที่เธออ่านพวกหนังสือนิยายหลุดโลกของเธอมากไปแน่ เพลาๆ ลงหน่อยนะเรื่องการอ่านหนังสือไอ้พวกเรื่องแบบนั้นของเธอน่ะ แล้วก็รีบเข้านอนเร็วๆ เข้าใจไหม? เดี๋ยวจะเครียดแล้วก็เพลียแบบวันนี้”
คริสตัลเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือประเภทพวกเรื่องลึกลับ ฆาตรกรรมสยองขวัญมาก และเธอก็ชอบจะเก็บเอาไปฝันร้ายเอง ฉันเองก็ได้แต่คอยบอกให้คริสตัลเพลาๆ ลงในเรื่องการอ่านนิยายประเภทนี้ แต่เธอก็ไม่เคยฟังฉันสักครั้งแถมยังอ่านเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก...
“อืม..ขอบคุณนะที่เป็นห่วงนะ ว่าแต่วันนี้เธอคงต้องรีบกลับบ้านอีกใช่ไหม? รีบกลับบ้านเถอะเดี๋ยวเธอจะโดนคุณพ่อเธอดุเอานะ”
“อืม งั้นฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะ บายจ้ะ”
เอี๊ยด..
ฉันเปิดประตูสภาพครึ่งเก่าครึ่งใหม่ของบ้านฉันออกด้วยความระมัดระวัง ตอนที่เปิดประตูเข้าไปเจอสภาพบ้านแล้วฉันแทบช็อค! ข้าวของที่กระจัดกระจายกลาดเกลื่อนไปทั่วบ้าน แถมยังมีเสียงดังโหวกเหวกโวยวายของพ่อดังเล็ดลอดออกมาจากข้างในบ้านด้วย
“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมบ้านถึงรกแบบนี้? เมื่อเช้าเราเพิ่งจัดไปหนิ”
ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนจะค่อยๆ ก้าวเดินเข้าไปภายในส่วนของห้องรับแขกที่มีเสียงโหวกเหวกแว่วเข้ามาในหู จะใช่พวกเจ้าหนี้หน้าเลือดที่เคยมาทวงเงินเมื่อคราวก่อนรึเปล่านะ? ฉันเห็นเพียงแค่หลังไวๆ ของผู้ชายชุดดำประมาณสี่ห้าคนที่ยืนอยู่ และมีเพียงหนึ่งเดียวที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวตรงข้ามกับพ่อ..
“ฉันไม่เบี้ยวหรอกน่า! ยังไงนังลูกสาวของฉันมันก็ต้องกลับมา! ในเมื่อฉันขายมันให้คุณแล้วไม่มีทางที่มันจะหนีไปไหนได้หรอก!”
คำพูดของพ่อทำให้ฉันช็อค! กำลังสอง พ่อบอกว่าขายฉันให้คนอื่นแล้ว...หัวสมองของฉันว่างเปล่า...ฉันช็อคแทบไม่รู้จะทำยังไง ทำไมพ่อถึงได้ทำแบบนี้กับฉันได้...ฉันกำมือแน่นพร้อมกับน้ำตาแห่งความเสียใจที่ไหลออกมาอาบแก้มของฉัน..
และฉันก็รู้ว่า..พ่อขายฉันใช้หนี้!
“พ่อ...พ่อจะขายหนูให้คนอื่นจริงๆ เหรอ?..”
“กลับมาแล้วเหรอนังตัวดี? แกรู้แล้วก็ดี..รีบไปเก็บเสื้อผ้าของแกไป ฉันขายแกให้เขาแล้วต่อไปนี้แกต้องไปอยู่กับเขา ทำตัวดีๆ ล่ะ ฉันจะได้หมดภาระสักที!”
“ไม่หนูไม่ไป! หนูหาเงินเองเพื่อที่จะได้เรียนมหาวิทยาลัย! หนูไม่เคยแบมือขอเงินพ่อตั้งแต่หนูอยู่ประถมแล้วนะ หนูทำงานหาเงินเองเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด..หนูไม่เคยทำตัวให้เป็นภาระพ่อเลยนะ..ฮึก..หนูไม่ไป..หนูจะอยู่ที่นี้..” หยดน้ำตาที่พรั่งพรูไหลออกมาจากตาทั้งสองข้าง เป็นเพราะความรู้สึกผิดหวัง ฉันไม่เคยคิดว่าพ่อจะทำแบบนี้กับฉันเลยจริงๆ
“ถ้าแกไม่ไปแกก็ไม่ต้องอยู่ที่นี้! ฉันไม่อยากเห็นหน้าตัวอัปมงคลอย่างแก! ออกไปให้พ้นซะ! นังเด็กเฮงซวย!” ฉันวิ่งไปเกาะขาพ่อที่กำลังจะเดินออกไป...พ่อไม่เคยรักฉันเลย แล้วทำไมพ่อถึงยังให้ลืมตาขึ้นมาดูโลกล่ะ? ทำไมไม่ให้ฉันตายๆ ไปตั้งแต่ตอนนั้นซะเลยล่ะ!
“พ่อ..ฮึก..ทำไมพ่อทำแบบนี้ล่ะ? ฮึก พ่อเกลียดหนูจริงๆ เหรอ..ฮึก..ให้หนูอยู่ที่นี้ต่อไปเถอนะ ฮึก..อย่าให้หนูไปจากที่นี้เลยนะ..” ฉันพูดปนสะเอื้อนฟังแทบไม่ได้ศัพท์ราวกับคนบ้าที่กำลังบ่นพึมพำอยู่คนเดียว..
“ปล่อยขาฉันนะ! จากนี้ไปแกต้องไปอยู่กับคุณเขา! อย่ามายุ่งกับฉันปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!”
พ่อพยายามสะบัดฉันให้พ้น ฉันพยายามเกาะกุมขาของพ่อไว้แน่น แต่ด้วยความที่พ่อแรงเยอะกว่าฉันมาก พ่อก็หลุดออกจากการเกาะกุมของฉันทันที ร่างของฉันผละออก..
..ขมับข้างขวาของฉันไปกระแทกกับขอบโต๊ะอย่างแรง..
“โอ้ยยย!” โลหิตสีแดงหลั่งออกมาจากปากแผลทันที..หลังจากที่ขมับข้างขวาของฉันกระแทกกับขอบโต๊ะ..ความเจ็บปวดโลดแล่นเข้ามาในโสตประสาทของฉัน มันช่างทรมานเหลือเกิน..
“ฮึ่ย! น่ารำคาญจริง! นังลูกเวร! คุณจะจัดการกับนังเด็กคนนี้ต่อยังไงก็ตามใจ ถือว่าฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนังเด็กนี้แล้ว!”
ฉันมองตามพ่อที่หันหลังและเดินจากฉันออกไปไกลเรื่อยๆ ภาพทุกอย่างพร่ามัวไปหมดเพราะหยาดน้ำตาที่ไหลริน...ฉันอยากให้เหตุการณ์ทั้งหมดเป็นเพียงแค่ความฝันเสียจริง..
“ฮึก..พ่อ..ฮึก..ทำไมทำแบบนี้..กับหนู”
มือหนึ่งที่ยื่นเข้ามาหาฉันนั้นทำให้ฉันแปลกใจ...ฉันไม่สามารถมองเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าได้ชัดเจนนัก ทุกอย่างพร่ามัวไปหมด ฉันเจ็บกายจากบาดแผล..และจิตใจของฉันก็เจ็บปวดเช่นกัน
“ยินดีที่ได้รู้จัก..ชเวซอลลี ฉันคือเจ้าของเธอจากนี้ไป...พร้อมไปกับฉันไหม?”
ฉันลังเลใจที่จะตอบรับ ฉันมองเห็นหน้าเขาไม่ชัด...ฉันไม่รู้ว่าเขาคือใคร? แล้วทำไมเขาถึงซื้อตัวฉัน? ฉันไม่ได้มีค่าขนาดนั้น..ฉันมันก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง
“....”
แต่ยังไงถึงฉันอยู่ที่นี้ต่อไป พ่อก็คงไล่ฉันไปอยู่ที่อื่นเหมือนเดิม พ่อเกลียดฉัน..ฉันรู้ และฉันก็จะไปให้พ้นๆ สายตาท่านสักที ตามที่ท่านต้องการ..และนี้จะถือว่าเป็นการทดแทนบุณคุณของท่านเป็นครั้งสุดท้าย ฉันจะยอมทำตามสักครั้งหนึ่ง..
..ฉันยื่นมือออกไปช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ วางมือของฉันลงบนมือที่อบอุ่นนั้น..
..ก่อนที่ความมืดมิดจะเข้ามาคลอบคลุมและสติของฉันก็ดับวูบไป..
...................................................
ปัง!
“พ่ออย่าทำแบบนั้นนะ! เฮือก..”
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับความกระหืดหอบ ในความฝันฉันเห็นพ่อกำลังใช้ปืนกระบอกสีดำวาวจ่อที่ขมับของตัวเอง..และพ่อก็จากฉันไป มันเป็นฝันที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่ฉันเคยฝันมา ฉันเกลียดความฝันนี้เป็นที่สุด!
“ตื่นแล้วเหรอค่ะ? คุณผู้หญิง”
เสียงของผู้หญิงที่ฟังดูมีอายุดังขึ้นข้างๆ หูของฉัน ฉันหันไปมองรอบๆ ก็แทบตกใจเมื่อพบว่าเตียงที่ฉันนอนอยู่ไม่ใช่เตียงของฉัน ห้องนี้ก็กว้างกว่าห้องของฉันเป็นสองเท่าตัว แถมความหรูหราเรียกได้ว่าห้องนอนของฉันเทียบไม่ติดฝุ่น แล้วที่นี้คือที่ไหน? ฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงกัน?
“เอ่อ...ฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงค่ะ? แล้วคุณคือใครค่ะ? แล้วคุณมาเรียกฉันว่าคุณผู้หญิงทำไมค่ะ? ฉันไม่ใช่คุณผู้หญิงของคุณหรอกนะค่ะ” ฉันมองคุณป้าคนหนึ่งที่ใส่ชุดแม่บ้านและยืนก้มหน้าให้ฉันอย่างสำรวมอยู่ ไม่ต้องสำรวมขนาดนั้นกับฉันก็ได้..
“ดิฉันจำไม่ผิดหรอกค่ะ คุณคือคุณผู้หญิงของตระกูลฮวางจริงๆ ค่ะ คุณฮวางซอลลีภรรยาเพียงคนเดียวของคุณฮวางจื่อเทา”
“ภะ..ภรรยา? ปะ..เป็นไปไม่ได้หรอกนะค่ะ ฉันไม่เคยแต่งงานหรอกค่ะอายุฉันก็แค่นี้เอง แล้วก็ไม่เคยไม่รู้จักคนที่ชื่อฮวางจื่อเทาด้วย ฉันจะไปเป็นภรรยาของเขาได้ยังไงกันค่ะ?”
ฉันแทบอึ้ง ภรรยาอย่างงั้นเหรอ? เป็นไปไม่ได้หรอกทุกอย่างเป็นเรื่องล้อเล่นใช่ไหม? แล้วฮวางจื่อเทาคือใคร? ทำไมฉันไม่เคยได้ยินชื่อเขามาก่อนล่ะ? ตอนนี้ในหัวของฉันมีแต่คำถามมากมายที่ประเดประดังเข้ามา
“เอ่อ...”
“ให้ฉันจัดการเองเถอะ..” ร่างสูงที่ปรากฎเข้ามาภายในห้องยิ่งทำให้ความสงสัยของฉันเพิ่มมากขึ้น ใบหน้าคมได้รูป ดวงตาที่คมประดุจเหยี่ยว น่าเกรงขาม ริมฝีปากหยักบางน่าเอ็นดูขนาดผู้หญิงยังอิจฉา บวกกับร่างกายที่ดูกำยำและคล้ามแดดนิดๆ ดูแข็งแรง เลยทำให้เขาดูเพอร์เฟ็คและเซ็กซี่เหลือล้ำ ว่าแต่..เขาคนนี้คือใครกัน?
“ค่ะ ท่าน” คุณป้าก้มหัวรับก่อนจะรีบเดินดุ่มๆ ออกไปทันที
“คุณคือใครกัน? ตอนนี้พวกคุณกำลังทำให้ฉันสับสน..อ่า ปวดหัวจัง” ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย ก่อนจะใช้มือกุมขมับเพื่อคลายความเครียด ไม่รู้ว่าจะมีใครที่ฉันไม่เคยได้รู้จักโผล่มาอีกรึเปล่า..น่าปวดหัวจริงๆ เรื่องทุกอย่างมันวุ่นวายไปหมด
“เธอจำฉันไม่ได้แล้วเหรอ? ชเวซอลลี ไม่สิ..ฮวางซอลลี ฉันคือสามีของเธอ ฮวางจื่อเทายังไงล่ะ...ฉันคือคนที่จะมอบชีวิตใหม่ให้เธอ”
เขาไม่พูดเปล่าแถมยังยื่นใบหน้าคมเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ จนฉันได้ยินเสียงลมหายใจของเขา..หน้าของเราทั้งคู่ห่างกันเพียงไม่กี่เซนติเมตรของไม้บรรทัด
ตึกตัก ตึกตัก
ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวเหมือนกับคนที่ไข้ขึ้นสูง แต่ไม่ใช่เลยเป็นเพราะความเขิน สายตาของเขาที่จ้องมองฉันมันช่างเป็นอะไรที่น่ากลัวจริงๆ สายตาที่คมประดุจดั่งเหยียวของเขานั้น มีทั้งความน่าหลงใหล น่าค้นหา แต่มันก็ยังแฝงไปด้วยความน่ากลัว ความน่าเกรงขาม ฉันไม่กล้าที่จะสบสายตาของเขาเลย
“แก้มแดงจังเลยนะซอลลี..บอกฉันมาสิว่าอะไรที่ทำให้เธอน่ารักขนาดนี้ ฮืม..บอกฉันมาสิว่าเธอน่ารักแบบนี้ตั้งแต่อายุเท่าไหร่?”
คำพูดหวานเลี่ยนที่ออกมาจากปากของเขา ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงอีกแล้ว ทำไมฉันต้องหวั่นไหวกับคำพูดหวานๆ ของเขาเพียงไม่กี่คำด้วย? มันเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบน่าซอลลี..ฉันพูดเตือนตัวเองในใจ
“เอ่อ..ฉันไม่ทราบค่ะ คะ..คุณคือเจ้าของมือนั้นเหรอค่ะ?” มือที่ฉันหมายถึงคือมือของคนที่ฉันยื่นเข้ามาช่วยฉันเมื่อตอนที่อยู่ที่บ้าน ตอนนั้นฉันมองเห็นหน้าของได้ไม่ชัดเจนนัก..
“ใช่..มือนั้นคือฉันเอง และต่อจากนี้ไปที่นี้คือบ้านของเธอ เธอคือนายหญิงของบ้านหลังนี้ เธอมีอำนาจภายในบ้านหลังนี้เทียบเท่ากับฉัน เธอมีสิทธิ์ขาดสั่งการทุกอย่างภายในบ้านหลังนี้ และนั้นก็เพราะเธอคือภรรยาของฉัน”
“ภะ..ภรรยาหรือคะ? คือ..ฉันยังไม่ทันได้จดทะเบียนสมรสกับคุณเลยนะค่ะ แล้วฉันจะไปเป็นภรรยากับคุณได้ยังไงค่ะ ที่สำคัญ..เราเพิ่งรู้จักกันนะค่ะ เอ่อคือ..แล้วเรื่องสิทธิ์ขาดในการสั่งการในบ้านมันก็มากเกินไปค่ะ..ฉันรับมันไว้ไม่ได้หรอกนะค่ะ”
“เธอต้องการเห็นทะเบียนสมรสใช่ไหม? ทุกอย่างอยู่ในซองสีน้ำตาลที่วางอยู่ข้างเตียงตรงนั้นแล้ว..” ฉันหันไปมองที่ข้างเตียงก็พบซองสีน้ำตาลตามที่เขาว่าจริงๆ ฉันเอื้อมมือไปหยิบซองนั้นมาก่อนจะเปิดมันออกทันที
“ชื่อของเธอในทะเบียนถูกใช้เป็นลายนิ้วมือแทนการเซ็น หวังว่าเธอคงจะไม่ติดขัดอะไรนะ ฮวางซอลลี” เขาพูดพร้อมกับยิ้มกรุ่มกริ่ม แต่กลับเป็นฉันที่มีสีหน้าไม่ดีนัก ลายนิ้วมือนั้นคงจะเป็นของฉันจริงๆ เพราะหมึกแดงที่เปื้อนอยู่ที่นิ้วโป้งข้างขวาของฉันมันบอกทุกอย่าง
“ทะ..ทำไมคุณถึงแต่งงานกับฉันล่ะค่ะ? เราเพิ่งรู้จักกันเองนะค่ะ มันจะไม่เร็วไปหน่อยหรือค่ะ? ที่สำคัญฉันเรียนยังไม่ทันจบเลย...”
“เรื่องบางเรื่องเธอก็ไม่จำเป็นต้องรู้...รู้แค่ว่าฉันคือเจ้าของเธอ ฉันคือสามีของเธอก็และเธอก็คือภรรยาของฉันก็พอแล้ว ลืมอดีตแล้วเริ่มต้นใหม่ซะ ไม่มีอะไรที่เธอต้องกลัวเมื่อเธออยู่กับฉัน ฉันจะปกป้องเธอเอง..จำไว้ว่าเธอคือผู้หญิงของฉัน”
ตึกตัก ตึกตัก
อีกครั้ง..หัวใจของฉันเต้นแรงอีกครั้ง เพราะเขาคนนี้อีกแล้ว ตลอดชีวิตยี่สิบเอ็ดปีที่ฉันเคยมีมายังไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับฉันมาก่อน นั้นอาจจะเป็นสิ่งแปลกใหม่ที่เคยได้ยินเลยทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงก็เป็นได้
“แต่...ฉันเป็นคนไม่มีค่า..ฉันคงไม่คู่ควรกับคนอย่างคุณหรอกค่ะ”
“ฉันซื้อเธอมาด้วยเงินจำนวนห้าสิบล้าน...และเธอรู้ไหมว่าตัวเธอน่ะมีค่ายิ่งกว่าเงินห้าสิบล้านนั้นร้อยเท่าพันเท่าจนแทบนับไม่ได้ เธอมีค่ามากกว่าจำนวนดวงดาวที่อยู่ในจักรวาลซะอีก เพราะฉะนั้นเธอห้ามว่าตัวเองแบบนี้เด็ดขาด ฉันไม่ชอบ..”
“ห้าสิบล้าน..ฮึก มันมากเกินไป..ฉันไม่รู้จะใช้คืนคุณยังไงจริงๆ ค่ะ ฮึก”
เงินจำนวนมากขนาดนี้ต่อให้ฉันทำงานเก็บเงินถึงร้อยปีก็ไม่มีวันใช้คืนหมด ฉันคงจะต้องยอมเป็นภรรยาของเขาสินะ..ยังไงศักดิ์ศรีของฉันมันก็ไม่มีเหลือแล้วตั้งแต่ที่ฉันยอมมาที่นี้กับเขาแล้ว ต่อจากนี้ไป..เขาคือเจ้าของชีวิตฉันสินะ
..ฉันคงทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตัวให้เป็นสัตว์เลี้ยงที่เชื่องๆ ตัวหนึ่งของฮวางจื่อเทา..
“อย่าร้องไห้ให้ฉันเห็นอีก..ฉันไม่อยากเห็นภรรยาของตัวเองร้องไห้ เข้าใจไหม?”
เขาพูดพลางยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของฉันด้วยความอ่อนโยน ฉันกับเขาพูดคุยกันอย่างลืมตัวโดยที่หน้าแทบจะติดกันมาตลอด..ฉันหลุบตามองลงต่ำด้วยความเขิน
“ค่ะ คุณจื่อเทา..”
“คุณจื่อเทาอะไรกัน? มันฟังดูห่างเหินมากเลยนะรู้ไหม? เรียกฉันว่าพี่เทาสิ..แล้วเธอก็เรียกตัวเองว่าซอลด้วย”
“เอ่อ..มันจะดีเหรอค่ะ? ฉันว่า..มันจะไม่..” ทำไมเขาถึงทำดีกับฉันแบบนี้ล่ะ? เขามีจุดประสงค์หรือมีอะไรแอบแฝงกันแน่? อยู่ดีๆ ฉันก็ได้มาเป็นภรรยาของเขาแบบไม่ทันตั้งตัว เหมือนทุกอย่างกำลังจะเริ่มต้นขึ้น..
“ซอลลี..” เสียงทุ่มต่ำของเขาดังขึ้นข้างๆ หูของฉัน เขามองฉันด้วยสายตาไม่พอใจนัก
“ค่ะ..ซอลเข้าใจแล้วค่ะพี่เทา ซอลจะเป็นภรรยาที่ดีของพี่ค่ะ”
End Sulli’s part
คู่ที่ถูกกำหนดมาชัดเจนที่สุดในนิยายเรื่องนี้ก็คือคู่เทากับซอลลีค่ะ ใบตองไม่ต้องการให้เครียดกับการลุ้นว่าคู่ของคริสตัลคือใครมากเกินไปก็เลยเอาคู่นี้ไว้คลายเครียดค่ะ มีหนักก็ต้องมีเบามีแผ่วบ้างคะ เครียดตลอดเรื่องมันก็คงไม่สนุกเห็นด้วยใช่ไหมคะ? ชิลล์ๆ อย่าเครียดค่ะชีวิตยังอีกยาวไกล #เกี่ยว? - - 555
BlackForest
ความคิดเห็น