คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF]_B.A.P. - Who in your heart ? 3 loup
ผม...จองแดฮยอน ผู้ชายหน้าหล่อที่ใครๆ ก็เรียกไอ้ดำๆ ผมแค่มีสีผิวน้ำผึ้งเยอะไปหน่อย(?)น่ะ... จากตอนที่แล้วก็รู้กันหมดแล้วสินะว่าผมน่ะ.. ผมคิดว่าผมรักคนๆ นึงที่เป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง....
ตอนนี้ก็มืดแล้วคงซักทุ่มสองทุ่มแล้วมั้ง ผมอยู่ที่หน้าห้องพักของเรา..ผมกับยองแจน่ะ อ่า..ผมไม่กล้าเข้าไปเลย ไม่รู้ว่ายองแจจะอยู่ในห้องรึป่าว? หรือว่าจะโกรธผมจนไม่อยากกลับมาที่นี่แล้วนะ เฮ้อออ ~ ผมตัดสินใจเข้ามาในห้อง ดูเหมือนว่ายองแจจะยังไม่กลับ คงโกรธมากจริงๆ สินะ.. ไฟในห้องยังปิดอยู่ ยองแจไม่ได้เข้ามาเลยรึไงนะ ป่านนี้จะกินข้าวรึยังก็ไม่รู้ ชอบทำให้ห่วงอยู่เรื่อยเลย
“เฮ้ออ ยูยองแจ..”ผมถอนหายใจและพูดชื่อยองแจเบาๆ ก็ในหัวผมมีแต่ยูยองแจเต็มไปหมดนี่...ถึงผมจะกังวลอยู่มาก แต่ผมก็ยังมีความสุข และรู้สึกดีเสมอเวลาที่คิดถึงยองแจ บางทีผมคงรักยองแจอย่างที่จุนฮงกับจงออบพูดจริงๆ ก็ได้ แต่ว่า..ผมเองก็ไม่อยากเชื่อตัวเองเลย รู้ตัวอีกที ผมก็รู้สึกว่ามียองแจอยู่แล้วทั้งใจของผมเลยล่ะ J ...
รักเธอตั้งแต่เมื่อไร ฉันหวั่นไหวตอนไหนกัน ?
End of Daehyun part.
ไฟในห้องสว่างขึ้นเมื่อแดฮยอนเปิดสวิตซ์ไฟทันทีที่เข้ามาในห้อง ร่างสูงล้มตัวลงนอนแผ่บนเตียง วันนี้ทำเอาเขาอิดโรยหน่อยๆ เพราะทั้งกังวลเป็นห่วงคนตัวเล็กที่คิดว่าคงยังไม่กลับ กับหัวใจตัวเองที่เหมือนจะเพิ่งจะถูกขุดมาสำรวจความจริง ว่าคิดยังไงกับคนตัวเล็กกันแน่ ถึงจุนฮงและจงออบจะบอกอย่างนั้น แต่เขาเองก็ยังอดที่จะลังเลไม่ได้ในคำตอบนั้น ก็เพราะว่าเขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำนี่สิ
แดฮยอนอาบน้ำเสร็จแล้วเดินมาที่หน้าจอทีวี ที่ที่ทุกคืนจะต้องมานั่งดูทีวีกับยองแจก่อนจะต้องอุ้มคนตัวเล็กไปส่งที่เตียงทุกคืน
“อ้าว! มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย - -?”แดฮยอนพูดขึ้นเบาๆ กับตัวเองอย่างสงสัย ก็ตอนที่เข้ามา ไฟในห้องไม่เปิดนี่ แสดงว่ายองแจน่าจะเพิ่งเข้ามา..แต่ทำไมเขาไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย แล้วมาถึงก็นอนหน้าทีวีแบบนี้น่ะนะ ? เฮ้ออ ~
“ยองแจอ่า... ยองแจ”นิ้วเรียวจิ้มลงที่แก้มนิ่มเพื่อปลุกคนที่หลับอยู่ ขนาดหลับยังน่ารักเลย แก้มเนียนๆ นิ่มๆ ปากหยักอวบอิ่มนั่น ยูยองแจ นายมันน่าฟัดจริงๆ นะ มันน่า...หึ่ม!
แต่ขอบตาดูแดงๆ และบวมนิดๆ ตรงมุมขอบตามีคราบนิดๆ ถ้าไม่มองดีๆ คงไม่เห็นแต่ว่านั่น.... น้ำตาหรอ ? แดฮยอนจับข้อมือเล็กขึ้นเบาๆ แขนเสื้อตรงข้อมือที่ชุ่มหน่อยๆ ทำให้แดฮยอนแน่ใจแล้วว่ายองแจของเขาร้องไห้จนหลับไป ทำไมยองแจถึงร้องไห้ล่ะ ? เพราะเขารึป่าวนะ ?... มือหนายังคงเกลี่ยแก้มเนียนอยู่ เขาคงทำแบบนี้ได้แค่ตอนที่ยองแจหลับเท่านั้น...
“แก้มฉันถลอกหมดแล้วไอ้บ้า..”ยองแจพูดแล้วลืมตาขึ้น ทั้งคู่สบตากันได้บังเอิญ ทั้งแดฮยอนชะงักเล็กน้อย ก่อนจะทำท่าทีให้เป็นปกติ ยองแจเองก็ยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”แดฮยอนถามแล้วนั่งลงข้างๆ อีกคน
“ตั้งแต่ออกมาจากร้านไอติมตอนนั้นแหละ”ยองแจตอบ ท่าทางตอนนี้คงแปลกๆ ไม่น้อย
“ห๊ะ!? ทำไมฉันไม่เห็น ไฟในห้องก็ไม่เปิด กินข้าวรึยังเนี่ย? ฉันก็นึกว่าโกรธฉันจนหนีไปไหนแล้วซะอีก มาตั้งนานก็ไม่บอกล่ะ -*- ”แดฮยอนรัวทั้งคำถามทั้งคำบ่น ก็ทำให้เค้าห่วงนี่.. ยองแจหลุดยิ้มออกมาอย่างเสียไม่ได้ ถึงแม้ปกติแดฮยอนจะห่วงเขาอยู่แล้ว แต่ตั้งแต่เกิดเรื่องในร้านไอติมเมื่อตอนกลางวัน เขาเองก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนกันเวลาอยู่กันแดฮยอน และท่าทีของแดอยอนที่ห่วงเขานักหนาแบบนี้ -/-
“อะไรเล่า ช้าๆ บ้างน่า ฉันแค่หลับไป เลยไม่ได้เปิดไฟ ตอนที่กลับมามันยังไม่มืดเท่าไหร่นี่ - - ฉันยังไม่กินข้าวเลย”ว่าแล้วท้องร้องตาม
“ฮ่าๆ หิวล่ะสิท่า ไปทำอะไรกินกัน ฉันก็ยังไม่กินเลย หิวแล้วด้วย”แดฮยอนลุกขึ้นคว้ามืออีกคนเข้าครัวทันที
“มองอะไร กินไปสิ”ยองแจจิกตาใส่แดฮยอนที่จ้องเขาได้ซักพักแล้ว เมื่ออีกคนรู้ตัวก็ทำเป็นเนียนกินข้าวต่อ
“ยองแจ ร้องไห้เหรอ ?”แดฮยอนถามโดยไม่มองยองแจ เขาตั้งใจจะถามตั้งนานแล้ว
“มั้ง..?”คนตัวเล็กนิ่งไปนิดก่อนจะตอบโดยไม่มองอีกคนเหมือนกัน
“ร้องไห้ทำไม...”
“ยุ่งน่า”
“เพราะเมื่อกลางวันหรอ ? โกรธฉันเหรอ ?”แดฮยอนถามอีกจนยองแจต้องเงยมามองคนถาม สายตาขอเขาตอนนี้ช่างน่าสงสารจริงๆ ในสายตายองแจ
“ฉันไม่ชอบ...นายทำให้ฉันสับสน”ใช่ การกระทำของแดฮยอนเมื่อกลางวันและคำพูดของจุนฮงทำให้เขาสับสน สงสัย...
“ยังไง ? จริงๆ ฉันก็ยังสับสนเหมือนกัน”แดฮยอนลังเลตัวเองเหมือนกัน แต่สิ่งที่เขาคิดคือ สับสนในแบบเดียวกันรึป่าว?
“ฉันคิดว่าฉันชอบจุนฮงแต่สิ่งที่นายทำ คำพูดของจุนฮงที่พูดกับนายทำให้ฉันสับสน ฉันคิดว่าฉันลังเล...”ยองแจตอบแล้วเม้มปากเข้า
สายตาที่ดูสับสนและไม่แน่ใจนั่น แม้แต่ตอนที่เครียดแบบนี้ แดฮยอนก็ยังอดคิดไม่ได้ว่ายองแจดูดีและน่ารักแค่ไหน แต่ความคิดเหล่านั้นถูกกลืนไปเพราะคำพูดของคนตัวเล็กที่ว่า เขาชอบจุนฮง ถึงมันจะแค่คิด แต่ยองแจก็รู้ว่าตัวเองชอบจุนฮง ... ความรู้สึกเจ็บแปลบจี๊ดขึ้นมาในใจ ความผิดหวัง ความรู้สึกจุกแน่นในอกในคอทำกำลังเกิดขึ้นกับแดฮยอน
“ทำไมต้องชอบไอ้เด็กนั่นด้วยล่ะ... อย่าชอบมันนะ”เสียงแผ่วๆ ของแดฮยอนมันแทบจะไม่มีเสียงออกมาด้วยซ้ำ เขาพยามกลั้นความรู้สึกเจ็บแปลบๆ นั้นไว้
“ฉันแค่คิด อีกอย่างจุนฮงก็นิสัยดี ใครๆ ก็ชอบจุนฮงทั้งนั้นแหละ ”ยองแจไม่ชอบใจเท่าไหร่ที่แดฮยอนพูดถึงรุ่นน้องแบบนั้น
“ไม่ให้ชอบ!! ก็แค่นิสัยดีแล้วไงอะ!!”แดฮยอนตะคอกเสียงดังอย่าโมโหและทุบโต๊ะลงแรง ทำให้ยองแจถึงกับสะดุ้งตกใจ
“อะไรเล่า!! แล้วทำไมนายต้องมาตะคอกฉันด้วยล่ะ!! ฉันบอกว่าแค่คิดว่าชอบเฉยๆ นี่ แค่คิดอะแค่คิด!! เข้าใจมั้ยห๊าไอ้ดำบ้า!!!”ร่างเล็กลุกขึ้นตะคอกกลับอย่างโมโห ก่อนจะเดินออกจากโต๊ะอาหาร
จู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาเฉยๆ ไม่เข้าใจเลย ทำไมคนตรงหน้าตรงโมโหตะคอกใส่เขาแบบนี้ ทั้งที่ไม่ว่าแดฮยอนคนนี้จะโมโหแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยเห็นด้านนี้เลย เข้าไม่เคยตะคอกใส่ยองแจแบบนี้ แดฮยอนไม่ใช่คนใจร้ายขนาดที่จะมาตะคอกไร้เหตุผลและน่ากลัวแบบนี้
“กับมันนายก็แค่คิดว่าชอบ แต่ฉันขนาดชอบแล้ว รักแล้วนะเว้ย!! ฉันรักนายแล้วนะยูยองแจ!!”มือหนารีบลุกขึ้นคว้าข้อมือเล็กอีกคนไว้ทำให้ร่างเล็กเซเล็กน้อยตามแรงแรงกระชาก
“ฉันรักนาย ฉันขอโทษ ฉันขาดนายไม่ได้จริงๆ นะยองแจ มันมากกว่าที่นายคิดกับจุนฮงเป็นล้านเท่า นายช่วยมองฉันบ้างสิ”แดฮยอนจ้องลึกเข้าไปในดวงที่กำลังสั่นระริกและเอ่อไปด้วยน้ำตา เหมือนกับจะสะกดให้อีกคนหลงใหลคล้อยตามความรู้สึกของเขาอย่างวิงวอน
“แดฮยอน...”เหมือนจะได้ผลไม่น้อย ยองแจเอ่ยชื่อเขาแผ่วเบา และหลบสายตาคมที่จ้องมองตัวเองนิ่ง
“ที่ฉันบอกว่าสับสน...ฉันหมายถึงฉันสับสนว่าฉันชอบจุนฮงจริงๆ หรือแค่ปลื้มเหมือนคนอื่นทั่วไป แล้วกับนาย ฉันกำลังสงสัยว่าคิดยังไงกันแน่...”คำพูดของยองแจทำให้แดฮยอนเหมือนจะมีความหวังเล็กๆ ขึ้นมาบ้างแล้ว
“ฉันขอเวลาหน่อย ให้ฉันคิดก่อน ให้ฉันแน่ใจ ฉันไม่อยากผิดหวัง..”ยองแจบอก แดฮยอนเหมือนจะอ่อนลงมากแล้ว ก็คงจริงอย่างที่ยองแจบอกนั่นแหละ เขาคงทำให้ยองแจอึดอัดเกินไป แต่ต่อจากนี้ไป เขาจะแสดงให้ยองแจเห็นถึงความรักของเขาแล้วล่ะ!!
เป็นอีกคืนที่แดฮยอนจะต้องอุ้มร่างเล็กของยองแจเข้าไปส่งที่เตียง แต่มันจะไม่ใช่เตียงของจ้าตัวอีกแล้ว แต่จะเป็นเตียงของเขาเองต่างหาก ต่อไปถ้าหลับหน้าทีวีแบบนี้อีก เขาจะอุ้มยองแจไปนอนกอดในห้องของเขาทุกคืนเลย J
ก็ไม่รู้ว่ารักเธอสักเท่าไร แต่ที่รู้ตัวหมดทั้งหัวใจฉันให้เธอ ~ <3
...
หลังจากที่แยกกับแดฮยอนเมื่อตอนเย็นจุนฮงก็พาจงออบไปทานข้าวที่ร้านอาหารเล็กๆ ใกล้ๆ มหาลัย ก่อนพาคนตัวเล็กไปส่งที่พักอยู่ซึ่งก็อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยเท่าไหร่
มือหนาของจุนฮงจับมือเล็กๆ ของจงออบไว้ตลอดทาง ถึงแม้ทั้งคู่จะไม่ได้คุยอะไรกันตอนที่เดินกันอยู่ แต่ก็มีความรู้สึกดีๆ อบอุ่นๆ ล้อมลอบตัวไว้ตลอดเสมอ เขาแค่อยากจะจับมือคนข้างๆ ตอนนี้ไปตลอดไม่อยากจะปลอยวางซักวินาทีเดียว... พวกเขาเพียงแค่เดินจับมือและยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กัน บางทีคำพูดที่มากมายก็ไม่จำเป็นอะไรเท่าไหร่นักสำหรับจุนฮง
แต่สำหรับจงออบล่ะ ? ถึงมันจะดีไม่น้อยที่ได้เดินข้างๆ กันแบบนี้ สิ่งที่จุนฮงทำกับเขาไม่ต่างอะไรเลยจากคนรักกระทำต่อกัน ไหนจะคำพูดของจุนฮงเมื่อตอนที่พูดกับแดฮยอนตอนนั้น สายตาตอนนั้นที่มอง มันบ่งบอกอย่างชัดเจนว่า จุนฮงกำลังบอกรักเขาอยู่ชัดๆ !! ถึงเขาจะดูซื่อๆ ไม่พูดไม่จาอะไร ทำหน้ามึนๆ แต่ใช่ว่าจะดูคนไม่ออกซะ
แล้วมันก็ไม่มีทางไหนเลยที่จะทำให้จงออบอดคิดไม่ได้ว่าจุนฮงคนนี้.... กำลังมีใจให้ตัวเองอยู่ ถึงมันอาจจะดูหลงและเข้าข้างตัวเองไปไหนก็เถอะ อีกอย่างตอนนี้จงออบเองก็เริ่มมั่นใจว่าตัวเองคิดกับจุนฮงไม่ใช่รุ่นพี่รุ่นน้องแล้วแน่ๆ ....
แต่เรื่องที่เขาเห็นเมื่อกลางวัน จุนฮงกับพี่ยงกุก... บางทีจงออบเองก็อดคิดไม่ได้หรอกว่าคนที่จุนฮงชอบอยู่อาจจะไม่ใช่ตัวเองก็ได้ การเข้าข้างและหลงตัวเองแบบนี้มันก็ยังไงๆ อยู่นะ... ถึงแม้จุนฮงจะดูเหมือนชอบ แต่มันก็.. เฮ้อ! - ^ -
“ส่งแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ ดึกมากแล้วนายรีบกลับเถอะมันอันตราย”ร่างเล็กปล่อยมือที่ถูกจับมาตลอดทางและหันมาบอกอีกคนเมื่อถึงหน้าบ้านของตัวเอง
“เอ่อ..คือผมขอเข้าห้องน้ำหน่อยสิฮะ”จุนฮงพูดขึ้น เขายังไม่อยากกลับนี่นา...อีกอย่างจงออบดูหน้างอๆ นะ
“นะครับ … *^* ”จงออบเข่าแทบทรุดกับท่าทีอ้อนๆ ของคนตัวสูง ใจมันสั่นอะ ต้องยอม... -/-
“อะ อื้ม เข้ามาสิ”ร่างเล็กเดินนำคนตัวสูงเข้ามาให้บ้าน
“ไม่มีใครอยู่บ้านเลยหรอฮะเนี่ย?” ดีจังเลย J จุนฮงมองไปรอบๆ บ้านหลังเล็กหลังจากที่เจ้าของบ้านเปิดไฟในบ้าน
“ไม่มีหรอก พ่อแม่ไม่ค่อยอยู่บ้านหรอกต้องทำงานต่างจังหวัดบ่อยๆ ห้องน้ำอยู่ทางซ้ายนะ”จงออบตอบ ก่อนจะยกแก้วน้ำมาวางที่โต๊ะให้แขก
จุนฮงยิ้มให้น้อยๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปตามที่จงออบบอก เขาไม่ได้อยากเข้าหรอก แต่ก็ต้องเข้าเพื่อความเนียนน่ะ - -; เลยต้องเข้าไปยิ้มให้ตัวหน้ากระจกแล้วกดชักโครกก่อนจะล้างมือแล้วออกมาจากห้องน้ำ แต่พออกมากลับไม่เห็นว่าคนตัวเล็กอยู่ที่ห้องรับแขก
จุนฮงเดินขึ้นมาที่ชั้นพร้อมความรู้สึกแปลกใหม่ บ้านหลังเล็กๆ ดูอบอุ่นนี้ไม่ได้ดูคับแคบนัก ถึงบ้านของเขาจะใหญ่กว่าหลายเท่า แต่เขารู้สึกอยากจะอยู่บ้านหลังนี้มากกว่าเป็นไหนๆ J
ร่างสูงเดินมาหยุดที่ประตูห้องๆ นึง จากรูปที่ติดหน้าห้องแล้วจุนฮงก็รู้แล้วว่าคงเป็นห้องของรุ่นพี่ตัวเล็กของเขา มือเรียวจับที่ลูกบิดประตูอย่างลังเล เข้าไปแบบพลักการแบบนี้จะดีมั้ยนะ ? แต่โอกาสดีๆ แบบนี้จะมีอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ยิ่งเสียงน้ำที่ไหลข้างในห้องทำให้ยิ่งอยากเข้าไปใหญ่ จงออบต้องอาบน้ำอยู่แน่ๆ อาบน้ำ..อาบน้ำหรอ !!?? =[]=!!
แกร๊ก
จุนฮงปิดประตูลงอย่างเบามือ ทั้งที่ใจเขาตอนนี้กำลังเต้นโครมคราม อย่างตื่นเต้นสุดๆ แม้จะพยายามบอกใจตัวเองว่าให้เย็นไว้หน่อย เย็นไว้ๆ แต่มันแทบจะไม่ได้ผล ร่างสูงเม้นปากแน่น ทั้งกลัวว่าจงออบจะโกรธรึป่าวที่เข้ามาแบบนี้ เขากระพริบตาถี่ๆ แบบที่ทำบ่อยๆ เพื่อไล่ความตื่นเต้นนั่นออกไป
สายตาเหลือบไปเห็นรูปที่อยู่ข้างๆ เตียงนอนของเจ้าของห้อง เขาจำได้ว่านั่นเป็นรูปที่ถ่ายด้วยกันตอนที่จงออบจบม.ปลาย เขาเป็นคนขอถ่ายด้วยเองแหละ แต่คนตัวเล็กยังคงเก็บมันไว้อยู่ แบบนี้ก็อดที่จะดีใจกว่าเดิมไม่ได้ นั่นอาจจะหมายความว่า...จงออบก็ชอบเขาด้วยเหมือนกัน !!
จุนฮงเห็นประตูห้องน้ำดูเหมือนปิดไม่สนิทจึงเลือกที่เดินเข้าไปใกล้ๆ เสียงน้ำยังคงไหลอยู่เรื่อยๆ ...
อย่านะเว้ย ไม่ดีเลยนะ!!
ซักหน่อยเหอะ เข้ามาขนาดนี้แล้วนะ -.,-
ถ้าฮยองโกรธล่ะก็ คงจะเกลียดไปด้วยเลยก็ได้นะ ):
คิดดูสิ หลังประตูบานนี้มีอะไรดีๆ นะ นายอย่าฝืนตัวเองหน่อยเลยน่า... J
หึ ฮยองจะไม่มีวันอภัยให้นายตลอดชีวิตเลยนะเว้ย !!
ปากหยักน่าจูบเวลาโดนน้ำคงเซ็กซี่ไม่น้อย ซอกคอขาวๆ แผ่นอกเนียนๆ กล้ามท้องแกร่งๆ ที่หยดน้ำเกาะอยู่...
ความคิดหนอความคิด!! คนตัวสูงตรงนี้ตบะแตกกระจายซะแล้ว มือหนาผลักบานประตูที่แง้มนิดๆ เพราะร่างเล็กดันปิดประตูไม่สนิท แต่เหมือนเสียงน้ำที่ไหลซ่าๆ อยู่จะทำให้ร่างเล็กเปลือยเปล่าไม่รุ้ตัวว่ากำลังถูกจ้องมองนอกกระจก
จุนฮงเลื่อนบานกระจกมัวช้าๆ ผิดกับหัวใจของเขาที่กำลังจะระเบิดออกมาอยู่รอมร่อ ร่างกายเปลือยเปล่าแม้เพียงด้านหลังของคนตัวเล็กก็ฆ่าเขาให้ตายได้ไม่ต่างจากรอยยิ้มสดใสที่มักจะส่งมาให้เขาเสมอ จุนฮงกำลังรู้สึกเหมือนต้องมนต์
“อ๊ะ!”ร่างสูงเข้าสวมกอดอีกคนจากด้านหลังแล้วซุกหน้าลงกับซอกคอขาวเนียน ทำให้คนที่กำลังอาบน้ำอยู่สะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ ร่างเล็กในอ้อมกอดนิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูก
“เอ่อ..จะ จุนฮง..”แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่เขาจะนิ่ง จงออบเอ่ยชื่อจุนฮงเบาๆ เรียกสติอีกคน แค่คนที่กอดอยู่ดูจะไม่ปล่อยเขาสักนิด ใบหน้าขาวเจือไปด้วยสีแดงก่ำเลือดฝาดไปถึงใบหู ทั้งเขินทั้งอายไปหมด
จุนฮงพลิกให้จงออบหันมาเข้าหาตัวเอง เสื้อผ้าที่โดนน้ำจากฝักบัวกำลังเปียกโชกไปทั่วทั้งตัว ร่างเล็กเอาแต่ก้มหน้าเม้นปากแน่น ใช้มือขึ้นปกปิดร่างกายเปลือเปล่าของตัวเองเพราะอายเกินกว่าจะมองคนตรงหน้าได้ เสียเปรียบเห็นๆ เขาโป๊แบบนี้ในขณะที่อีกคนยังใส่เสื้อผ้าครบ ถึงแม้เสื้อเชิร์ตสีขาวบางของอีกคนจะทำให้ดูล่อแหลมบ้างก็เถอะ...
คนตัวสูงก้มลงประกบริมฝีปากร่างเล็กตรงหน้าและกดจูบลงช้าๆ บดขยี้ริมฝีปากเล็กเรื่อยๆ จงออบตกใจไม่น้อยกับการกระทำของจุนฮง
มือเล็กยกขึ้นทุบหน้าอกร่างสูงแต่ก็ไม่เป็นผลอะไรสักนิด แต่กลับยิ่งกดจูบลงแน่นกว่าเก่าและดูดดันปากอิ่มทวีความร้อนแรงขึ้นไปเรื่อยๆ น้ำที่เปิดไหลอยู่ตอนนี้ไม่ได้ทำให้ทั้งคู่รู้สึกเย็นไปกับมันแม้แต่น้อย จุนฮงผละริมฝีปากออกเล็กน้อยสบตาจงออบ และประกบจูบเข้าอีกครั้ง
ร่างสูงดันตัวคนให้อ้อมกอดให้ชิดกับผนังเย็นเชียบช้าๆ ทั้งที่ปากทั้งคู่ยังคงประกบกันแน่นเหมือนคนตัวเล็กจะไม่ขัดเขาแล้วและยังคงจูบตอบเสียอีก
มือหนาเลื่อนลงนวดคลึงสะโพกมนของร่างเล็ก อีกข้างกำลังประคองลำคอเนียนขาว ลิ้นหนาแทรกเข้าในโพรงปากอีกคน กวัดกวาดเอาความหวานไปทุกซอกมุม และดูดดุนลิ้นเล็กอย่างกระหาย เสียงครางเบาๆ ในลำคอของร่างเล็กและแขนที่วาดขึ้นโอบรั้งคอของร่างสูงยิ่งเพิ่มทวีความรู้สึกที่มีตอนนี้ ความรู้สึกต่างๆ กระเจิงไปทั่ว ตอนนี้ไม่มีอะไรจะหยุดทั้งคู่ได้อีกแล้ว...
http://whiyrhrtbc20.blogspot.com/2013/05/who-in-your-heart-loup-20.html โล่ออบ 20+
รู้นะว่าค้าง -..- อิอิ
เดี๋ยวเอาฉากรักวู้ฮู้วในเดอะซิมส์มาฝาก ตอนบ่ายนะ
ตอนนี้ไรต์มาปั่นและอัพตอนตีสามครึ่ง
จะบอกว่าง่วง เม้นน้อยเลยปล่อยให้ค้างกันเล่น ฮ่าๆๆๆๆ
ไปละ รอฉากรักมากฝากนะจ๊ะ
อ่าน อ่าน อ่าน เม้น เม้น เม้น บาย อิอิ
ความคิดเห็น