คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 เมื่อสองเรา...
ปาร์ตี้เล็กๆต้อนรับการกลับมา… ของเพื่อนเราทุกคน
คืนนี้ สองทุ่ม ลานสีเขียว แล้วพบกันนะครับผม
กัน นภัทร :)
กระดาษโน้ตสีฟ้าสดใสแปะอยู่ที่หน้าประตูห้องของเธอ และคงรอคอยให้เธอออกมาพบนานพอสมควร… นี่เป็นเวลาหกโมงเย็น และนทเพิ่งออกจากห้องมา เพราะประสงค์จะเดินไปยังห้องอาหารเพื่อหามื้อเย็นยาไส้หลังจากนอนอุตุมาทั้งวัน…
ความรู้สึกมึนๆเหมือนจะเป็นไข้ พุ่งเข้าโจมตีเธอตอนบ่ายโมงนิดๆ หลังจากที่เธอพยายามเดินฝ่าแดดมองหาใครบางคนทั่วทุกมุมไร่… คอกวัวก็แล้ว คอกม้าก็แล้ว ยังไร้วี่แววคนที่เธอรอคอย… เห็นก็แต่เบาะแสของอาการไข้กินที่แล่นขึ้นมาจับศีรษะเธอจนมันปวดหัวเป็นริ้วๆขึ้นมาทุกที
ก็เลยต้องยอมแพ้… และนอนยาวห้าชั่วโมง เพิ่งมาตื่นเอาเพราะเสียงท้องร้อง ที่ดังประท้วงกันจนเธอต้องยอมแพ้ในนาทีนี้…
“ปาร์ตี้ต้อนรับการกลับมา… ของเพื่อน หึ…”
นทอ่านข้อความในโน้ตแผ่นนั้นแล้วอมยิ้มอย่างนึกขำ… พ่อกันนภัทรนี่ยังคงสำนวนเสี่ยวเชยไว้ได้คงเส้นคงวาเช่นเคย… แต่มันก็ดูน่ารัก จริงใจ และเป็นเอกลักษณ์ของเขาดีนั่นล่ะ
เธอยังจำอารมณ์ฉุนๆตลอดทริปที่แล้วที่เธอมีต่อเขาได้… สองครั้งสองคราเชียวที่เขามาขัดจังหวะ ขโมยซีนเธอ… จนความกล้าที่จะไปพบหน้าและทำความรู้จักกับคุณคนสวยคนนั้นลดน้อยถอยลงไปจนแทบไม่มี แต่ก็โชคดีที่มันพอเหลืออยู่บ้าง…
คิดถึงภาพในตอนนั้น นทก็ยิ้มหวานฉ่ำจนดูน่าเอ็นดูไปหมด… ความคิดที่ว่าจะออกไปหาอะไรลงท้อง ถูกพับเก็บไปทันที เมื่อคิดถึงจุดหมายปลายของหัวใจ…
คืนนี้… ปาร์ตี้ที่เชิญเพื่อนๆให้มาพบกัน…
หวังว่านทจะได้พบคุณนะคะ…
คุณผู้หญิงส๊วยสวยแต่ซุ่มซ่าม อิอิ
.
.
ยี่สิบนาฬิกานิดๆ… เวลาแห่งการปาร์ตี้ที่นทรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ … หญิงสาวตัวเล็กในชุดเดรสตัวเดียวจบ กำลังตรวจเช็คสภาพตัวเองในกระจกขั้นสุดท้าย เพื่อเตรียมความพร้อมหากต้องบังเอิญเดินไปพบคนที่ใจเฝ้ารอจะเจอ…
เรียวเท้าสวมเข้าไปในเกี๊ยะไม้สุดติสท์ และมันดูดีเหลือเกินเมื่อถูกจับวางลงในร่างบอบบางของนท พนายางกูร
ตลอดทางเดินที่สลัวๆไปด้วยแสงเทียนลำน้อยๆ… กำลังเปิดมุมใหม่ให้กับสนามหญ้ากว้างใหญ่อย่างที่ไม่เคยพบมาก่อน เสียงยวบยาบยามเหยียบพื้นหญ้า สร้างความสดชื่นในใจดวงนี้มากมาย ต้นไม้ต้นใหญ่ที่เคยแข็งแรงและมั่นคงในความรู้สึก บัดนี้มันเพิ่มความอบอุ่นลงไปด้วยเพียงเพราะมีผ้าผืนสีขาวประกายมุกผูกประดับอย่างพิถีพิถัน… ความโรแมนติกระดับเก้าจุดห้าก่อตัวขึ้นเงียบๆในใจของนท… และรอยยิ้มบางเบานั่น ก็ค่อยๆเพิ่มมากขึ้นทุกที ทุกก้าวที่เดินไป…
เสียงเพลงเบาๆสบายๆ กำลังขับกล่อมค่ำคืนให้สวยงาม…
และความหวังก็กำลังรุมเร้า ให้นทแทบกระอักกับความคิดถึงที่แน่นหนักอยู่ในหัวใจ
การรอคอยอย่างแท้จริงกำลังเริ่มต้นขึ้น ตั้งแต่วินาทีแรกที่ปลายเท้าของเธอ เหยียบย่างผ่านซุ้มดอกไม้เข้าในงาน…
แสงสีพาสเทลฟุ้งๆและดูอบอุ่น กำลังทำให้ภาพที่เห็นดูคล้ายเทพนิยายเข้าไปทุกที…
และเธอกำลังตามหา… เจ้าหญิงของเธอ ที่รอเพื่อพบเจอกันมาแสนนาน…
“สวัสดีครับ เพื่อนๆของผม… สวัสดีครับ สวัสดีครับ สวัสดีครับ…”
เสียงบนเวทีดังลั่นทุ่งจนสะเทือนถึงบ้านหลังน้อยของใครบางคนที่ปิดเอาไว้… งานเลี้ยงเล็กๆนั่นกำลังเริ่มขึ้นแล้ว และนั่นยิ่งทำให้คนในบ้านต้องรีบหยิบเครื่องประดับร้อยอย่างมาวางบนเนื้อตัวอย่างลนลานมากขึ้นทุกที…
เพราะสายสนทนาของมารดาทำให้เธอแทบไม่เหลือเวลาเตรียมตัว ทั้งที่เธอตั้งอกตั้งใจเอาไว้เสียดิบดีว่าคืนนี้เธอต้องสวยจนใครๆต้องเหลียวหลัง… แต่ในความเป็นจริง พรรณวรทคนนี้ก็ทำได้แค่เพียงคว้าชุดอะไรก็ได้ติดมือมาเท่านั้น… เพราะชั่งน้ำหนักความสำคัญดูแล้วว่า เธอไม่ควรไปสายเพื่อพลาดการพบคุณสุดติสท์คนนั้นแม้สักวินาที…
งานเลี้ยงในคืนนี้ถูกเลื่อนมาแล้วถึงสองครั้งเพราะต้องรอเพื่อนร่วมทัวร์ให้ครบ… เพราะระบบการจัดการที่นี่ไม่เหมือนคนอื่นเขานัก … ไม่ใช่ใครก็มาเที่ยวได้ และก็ไม่ใช่ตลอดเวลา แต่ต้องเป็นการตัดสินใจจอง และในแต่ละครั้งที่เปิดฤดูกาลต้อนรับนักท่องเที่ยวเข้าเยี่ยมชม ก็จะมีจำนวนที่แน่นอนเพื่อการต้อนรับอย่างอบอุ่น…
งานคืนนี้ ก็เพื่อ พานักท่องเที่ยวที่พวกเขาเรียกว่า ‘เพื่อน’ ให้มาพบกัน… และคุณกันนภัทร ก็แอบกระซิบบอกเธอมาว่า นี่คือการเลี้ยงต้อนรับเจ้าของฟาร์มแอนด์รีสอร์ทแห่งนี้ที่เพิ่งกลับจากเท็กซัสพร้อมลูกสาวของเขาอีกด้วย…
แต่เรื่องนั้นน่ะ เธอไม่สนใจหรอกนะ…
การเสริมความสวยขั้นสุดท้าย คือลิปสติกสีชมพูแวววาวที่จะเปล่งประกายเธอมากกว่าครั้งไหนๆ…
แกรนด์เม้มปากเพื่อกระจายลิปสติกให้แบ่งความเปล่งประกายไปจนทั่วริมฝีปากบาง ดวงตาสวยคมพินิจตัวเองในกระจก ไล่มองรายละเอียดบนใบหน้าทีละจุดอย่างจับสังเกต ไม่ว่าจะคิ้วเข้มๆ ดวงตาเฉียบคมระยิบระยับ พวงแก้มสีชมพูอ่อนบาง และริมฝีปากสีชมพูแสนเย้ายวนใจ…
ตบท้ายความสวยด้วยรอยยิ้ม ที่เธอมั่นใจเหลือเกิน… ว่าไม่ว่าใครหน้าไหนเห็น ก็ต้องมีชะงักกันบ้าง…
สวยละ…
เธอพร้อมละนะ
เอาล่ะค่ะ คุณสุดติสท์…
ถ้าคุณเป็นคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างนอกนั่น…
แกรนด์ก็กำลังเดินทางไปหาคุณแล้วนะคะ
พรหมลิขิต… ตลอดชีวิตฉันเชื่อว่ามี
แต่ที่สุดวันนี้ ก็ได้พบสักที เหมือนดังความฝัน
เสียงเพลงหวานซึ้งลอยคลุ้ง… ยิ่งประกอบกับแสงสีสวยหวานยิ่งสั่นหัวใจให้หวั่นไหวจนแทบอยู่ไม่ถูก…
นทยืนนิ่ง จับจ้องอยู่ที่ซุ้มดอกไม้ในทางเข้างานอย่างใจจดใจจ่อ… หลังจากกวาดสายตาไปทั่วงานแล้วไม่พบคนที่หัวใจเฝ้ารอ นั่นก็หมายความว่าการรอคอยของเธอยังคงไม่สิ้นสุดลง
มันยังดำเนินต่อไปอย่างช้าๆ… ทรมานแต่ก็เปี่ยมด้วยความหวังในทุกวินาที…
งานนี้เล็กจริงอย่างที่เจ้าของงานบอก… แต่มันก็อบอุ่น และให้กลิ่นอายคำว่า ‘เพื่อน’ อย่างที่เจ้าของงานจำกัดสรรพคุณของมันเอาไว้ คนหลายสิบ จากทั่วทุกสารทิศ ถูกพามาพบกันในงานปาร์ตี้เล็กท่ามกลางบรรยากาศแสนหวานกลางดึก… อุณหภูมิพอเหมาะกำลังทำให้ความรู้สึกดีดีงอกงาม และเหมาะสมเหลือเกินหากจะหาเพื่อนใหม่สักคน
เช่นที่เธอทำอยู่…
อุณหภูมิที่ลดต่ำลงทุกที กำลังบีบบังคับให้เธอสอดส่ายสายตาหาใครบางคนอยู่…
และความเชื่อของเธอก็มากมายขึ้นทุกที… หากคืนนี้เราไม่ได้พบกัน เธอคงทนรับความผิดหวังนั้นไม่ได้
ทั้งไม่มีอะไรให้มั่นใจว่าเขาจะกลับมา… แต่นทก็มั่นใจในสายตาคู่นั้นที่มองเธออย่างมีความหมาย … และทั้งที่เธอไม่ใช่คนเชื่อคนง่าย แต่แค่ประโยคบางเบาที่เขาส่งมา…
“ถ้าคุณกลับมา… เราก็จะได้พบกันค่ะ”
ก็ยังทำให้เธอปักใจเชื่อ คาดหวัง เฝ้ารอการพบกัน.. ทุกวินาที
รักแท้จริง.. คือคำที่รอมาเนิ่นนาน
ขอบคุณคนบนฟ้า ที่ให้เรามาเจอกัน ให้ฉันมีเธอ…
และการรอคอยลมแล้ง ก็ดูมีทีท่าว่ากำลังจะเป็นจริงแล้ว ในตอนนี้…
หัวใจคนรอเต้นถี่รัวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่… เมื่อสายตาคู่นี้ดันไปพบเข้ากับส้นสูงคู่เก๋ของใครบางคนที่ก้าวเข้ามาในงานอย่างแช่มช้า ทุกจังหวะปลายเท้า ดูนิ่งสงบและสง่า อาจช้า… แต่ก็เป็นไปด้วยจังหวะการเดินที่แสนมั่นคงและน่าหลงใหล
แม้จะไม่อยากเชื่อในทันทีว่าใช่… แต่หัวใจก็รั้งไม่อยู่อีกแล้ว
นทค่อยๆไล่สายตาขึ้นมาช้าๆอย่างระงับอาการ… รองเท้าส้นสูงราวๆสี่นิ้ว ทำให้ปลายเท้าของเธอคนนี้ดูงดงามไร้ที่ติ เรียวขาคู่สวยเรียบเนียน ถูกชายชุดคลุมไปถึงหัวเข่า ด้วยมินิเดรสสีขาวมุกประกายแวววาวที่ซ้อนกันเป็นชั้นๆ… สูงกว่านั้น ทรวดทรงองค์เอวเยี่ยมยอดไร้ที่ติ ส่วนที่ควรเว้าโค้ง ก็งดงามจนเกินจะบรรยายด้วยคำพูดใด…
เรียวขาวที่ขาวผ่อง… และพื้นที่เปิดเปลือยใต้ช่วงคอ ก็กำลังล่อหลอกนทให้หลงใหลในความขาวออร่าชวนแสบตา จนต้องเสหลบเมื่อถึงจังหวะที่ผิวสวยๆนั่นสะท้อนเข้ากับแสงไฟ…
สวย… เหลือเกิน
งดงามเกินจะเอ่ยคำใด
แต่พอเท่านี้ก่อน !
เธอจะตายเอาให้ได้… ไม่มีแรงจะมองต่อแล้ว !!!!!!!
คุณผู้หญิงคนนี้ สวยเกินไป โดยที่เธอไม่กล้าจะมองหน้าแล้วด้วยซ้ำ!!!!!!!!!!!
นทก้มหน้ามองพื้นงุดๆ… เธอมั่นใจเหลือเกินว่าคนสวยคนนี้จะต้องใช่คนเดียวกับคุณผู้หญิงสุดซุ่มซ่ามที่เธอเฝ้าฝันมามาตลอดสามเดือน ภาพความงามกระจ่างตาแจ่มชัดในหัวใจมากขึ้นทุกนาที… แต่เมื่อได้พบกัน สิ่งที่เคยคิดไว้ว่าจะพูดจะทำ ก็กลับถูกลบเลือนไปจากทูดูลิสท์อย่างง่ายดาย…
แค่จะมองหน้า ยังไม่กล้าพอ…
นทผ่อนลมหายใจยาว… พยายามสูดเข้า และปล่อยออก … ช้าๆ เชื่องช้า…
ใจเย็นๆนท เย็นไว้ๆ…
เย็นเข้าไว้…
“งานน่ารักจัง…”
คนสวยยืนพึมพำ บอกตัวเองถึงความน่ารักสุดใจที่ได้รับมา เมื่อหมุนตัวรอบทิศพินิจทั่วงานแล้ว… รอยยิ้มแสนหวานประดับบนใบหน้าน้อยๆอย่างมีความสุขเพียงลำพัง งานนี้ สมราคาคุยคุณนภัทรจริงๆ… มันทั้งอบอุ่น และก็น่าสนุก เหมือนที่เขาโฆษณาชวนเชื่อเอาไว้เลย
เธอประทับใจ ตั้งแต่แสงจากเทียนหอมเล่มน้อยๆ ที่มีแสงริบหรี่คอยส่องจากบ้านทุกหลังมาตลอดทาง…
คนสวยยิ้มกล้องคอมแพคตัวเดิม ขึ้นมาเก็บภาพบรรยากาศรอบๆงานเอาไว้อย่างสุดจะประทับใจ กลิ่นอายของธรรมชาติและความสดชื่น แสงอ่อนๆของไฟหลากสีที่สาดส่องทั่วงาน ดนตรีเพราะๆแผ่วเบาจากเครื่องเสียงในทุกมุมของงาน คือความพอเหมาะพอดีที่ขับกล่อมราตรีให้เป็นคืนที่ดีของเธอ… อีกคืนหนึ่ง
มันสวยงาม พิถีพิถัน และใส่ใจกันมากๆ…
มากจนเธอหลงรักที่นี่ หลงรักบรรยากาศแบบนี้ไปหมดใจเสียแล้ว
แต่ไม่ใช่แค่นี้หรอก… ที่ทำให้เธอกำลังรู้สึกตกหลุมรัก…
ใครบางคนที่ยืนก้มหน้างุดๆอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกันต่างหาก…
ถ้าเธอจำไม่ผิด
ถ้าความทรงจำหัวใจเธอไม่พลาด…
นั่นคุณสุดติสท์…
…ของเธอ
“หึ…”
แกรนด์อมยิ้มกับท่าทางแบบนั้นของสาวน้อยตรงหน้า… เธอเดาเอาและแอบคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยๆ ว่าใครคนนั้นอาจเห็นเธอแล้ว ปฏิกิริยาในตอนนี้ถึงได้ดูทั้งเขินทั้งอายจนคุณสุดติสท์ของเธอน่าเอ็นดูขึ้นทุกที…
แต่นอกจากการแอบมองและแอบยิ้มให้… แกรนด์กำลังรวบรวมความกล้าอยู่ภายในใจ หากเธอต้องรอเขามาพูดคุยกับเธอก่อน หัวใจที่ร้อนดวงนี้อาจทนไม่ไหว…
จากคนสวยที่เคยยืนยิ้มสบาย เลยกลายเป็นหนูติดจั่น… แกรนด์หายใจเข้าหายใจออกอยู่เป็นสิบที… ทั้งเดินไปวนมาเป็นวงกลมเล็กๆ… ทั้งที่สายตาก็ยังจับจ้องอยู่ที่ร่างบอบบางของใครบางคนที่ดูจะน่ากอดขึ้นทุกที
เอาล่ะ… เธอจะกล้าแล้วนะ…
เธอจะกล้า
เมื่อสองเราได้พบกัน…
เพราะไม่มีใครรู้ว่าใครคนนั้นก็รู้ตัวเหมือนกัน… นทที่รวบรวมความกล้าอยู่เนิ่นนาน จึงต้องตัดใจเงยหน้าขึ้นมองคนในหัวใจให้เต็มตา… แม้ว่าในใจจะยังสั่นและหวั่นไหวเช่นเคย
แต่ใครเล่าจะคิด… คนบนฟ้าน่ะหรือที่จงใจขีดจังหวะให้พอดีถึงเพียงนั้น…
ให้เราต้องสบตากัน…
และถ่ายทอดความรู้สึกผ่านสายตาอย่างบังเอิญ
ดวงตาแวววาวที่เต็มไปด้วยมวลความรู้สึกมากมาย กำลังเร่งจังหวะหัวใจคนตรงนี้ให้เต้นรัวมากขึ้นทุกที… ความสวยงามตรงหน้า กำลังฆ่าคนอย่างเธอในตายลงไปช้าๆ… ช้าๆ… ช้าๆ… และอาจตายลงไปตรงนี้
คุณผู้หญิงซุ่มซ่ามในฝัน…
วันนี้เธอสวยเหลือเกิน… และยิ่งงดงามจนบีบหัวใจเธอ กับดวงตาคู่นั้น ที่เฉียบคมราวกับจะสะกดใจเอาไว้ให้รักหลงใหลเพียงเธอคนนี้ คนเดียว…
การสบตากันด้วยความหมาย ยังดำเนินต่อไป… คำพูดมากมายถูกสื่อสารผ่านปฏิสัมพันธ์สั้นๆของคนสองคน เพียงเราเท่านั้นที่เข้าใจ…
นทยิ้มค้าง… ยิ้มอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเห็นคนสวยที่ยืนไม่ไกลจากกัน กำลังส่งยิ้มหวานหยดย้อยให้เธอ… ราวกับรู้ว่าทำแบบนั้นแล้ว… หัวใจเธอจะตกไปในมือน้อยคู่นั้นอย่างง่ายดาย
และง่ายดายเกินกว่าที่คิดจริงๆด้วย…
แกรนด์สูดลมหายใจลึกๆเข้าปอด… พยายามรวบรวมความกล้าอีกครั้งหนึ่ง… เธอจะไม่ยอมอีกแล้ว ไม่ยอมปล่อยให้โอกาสนี้ลอยไป… เธออยากให้เรารู้จักกัน อยากให้คนคนนี้มีตัวตนในชีวิตเธอมากกว่าแค่ฝันลมๆแล้งๆ…
อยากให้เป็นเขา ที่มาออกกำลังกายหัวใจเธอให้เต้นแรงขนาดนี้…
คนสวยยิ้มหวานระเรื่อย… สายตาก็ไม่ยอมเสหลบ ทั้งยังจับจ้องมองอย่างหยาดเยิ้มเป็นทวีคูณ…
ขาสองข้างกำลังนวยนาดพานางฟ้าจำแลงให้เข้าไปไกลคุณสุดติสท์เข้าเรื่อยๆ… และทุกก้าวที่เราเข้าใกล้กัน แกรนด์ก็รู้สึกได้ถึงเสียงในหัวใจที่ดังกังวานขึ้นทุกที
“สวัสดีค่ะ… แกรนด์นะคะ…”
มือข้างขวาถูกยื่นไปตรงหน้า ทั้งที่มันสั่นเต็มที… คนสวยสูดลมหายใจเข้าปอดจนลึก… รอคอยนาทีที่เขาจะยื่นมือมาสัมผัสกัน และเริ่มต้นความสัมพันธ์… ของเรา
เธอเห็นคุณสุดติสท์ของเธอ กำลังยิ้มหวาน แถมใบหน้าขาวใสนั่น ก็แดงเป็นริ้วๆ… ยามที่มือเย็นเฉียบคู่นั้น ยื่นเข้ามาใกล้ๆ
และยามเราสัมผัสกัน…
แกรนด์ก็ได้รู้ ว่าเธอไม่ใช่คนเดียวที่ตื่นเต้นจนระงับอาการไม่อยู่อีกต่อไป
“นทค่ะ… ยินดีที่ได้รู้จัก”
สองมือสัมผัสแผ่วเบา… แต่มันก็ทรงอานุภาพเหลือเกิน ราวกับความอบอุ่นจากมือนั้น กำลังวิ่งตรงเข้าสู่ขั้วหัวใจ…
โดยเฉพาะรอยยิ้มของคุณสุดติสท์… ที่ชื่อนทคนนี้
ที่กำลังอุ่นหัวใจเธอขึ้นทุกที
“ยินดีที่ได้รู้จัก… เช่นกันค่ะ คุณนท…”
หวังว่ามันคงไม่เร็วไป… กับความรู้สึกที่กำลังงอกเงยในหัวใจดวงนี้…
ความรู้สึกที่เธอเรียกว่ารัก…
คุณนท…
คนนี้...
^_____________________^
เมื่อสองเราได้พบกัน
อืดกว่าที่เคยพบ จะจบในกี่ตอนก็ไม่รู้ 5555555
หนูมีความสุขจังเลย พอได้แต่งให้พรรณวรทมีความสุข
หนูมีความสุขจุงเบยยค่ะ ><.
และหวังว่าคุณจะมีความสุขเช่นกัน
ปล อย่างที่พี่ไรท์ก้อยบอกล่ะค่ะ อย่าคิดถึงทีบีซีเลย
เพราะมันยังมาไม่ถึง เพราะหนูยังไม่ได้แต่งต่อ 55555555
หนูไม่สามารถเค้นทีบีซีออกมาได้แล้วจริง มันเฮิร์ตเกินไป
อาจจะเหมือนกับที่พี่ไรท์ดองเพราะรักไงคะ แหะๆ
ปล2 หนูไม่ใช่ใครบางคนที่ดราม่าติดๆๆๆๆๆกันทุกวันติดๆๆๆๆๆกันเป็นสิบตอนน่ะ ชิส์
แล้วพบกันค่ะ :)
ความคิดเห็น