ฉันรู้แค่รักเธอหมดใจ (นทแอป)

ลำดับตอนที่ #3 : Part 3 -- ปัญหาของพ่อบ้าน

“ช้าจังเลยหญิงอิษฏิ์อาณิกกก!!! มาๆๆๆๆ เดี๋ยวพี่อ่านเองว่าใคร!!” �เรืองฤทธิ์หยิบแฟ้มเอกสารในมือน้องสาวมาถือไว้พร้อมเปิดอ่านให้ทุกคนได้ฟังอย่างทั่วถึง

�

.

�

.

�

.

�

.

..

..

�

.

“นายอิสริยะ!!!”

�

�

“อิสริยะ อิสริยะไหน?? เดี๋ยวนะ!!! อิสริยะ ภัทรมานพ ก็คือ ..พี่ฮั่น!! เฮ้ยยย!! พี่แอปปป!!!! พี่ฮั่นเป็นองครักษ์พี่แอปปป!!! โอ้ยยย! สวรรค์บัญชาจริงๆเล้ยย!~”� โสรญาเปิดฉากล้อพี่สาวตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตายทันที

�

“โอ้ยยๆๆๆ ระวังนะครับองค์หญิง... ไม่ต้องกลัวนะครับเดี๋ยวองครักษ์สุดหล่ออย่างพี่ฮั่นจะดูแลองค์หญิงเองง!~” เรืองฤทธิ์ทำท่าเข้าไปประคองน้องสาวตัวสูงของเขาอย่างล้อๆทันที 555555

�

“พอเถอะทุกคนนน แอปขอละ!!” �องค์หญิงแอปเปิ้ลหยิบหมอนขึ้นมาปิดหน้ากลบความเขินอายทันที...

�

�

“พี่ฮั่นๆๆๆๆๆ!!!! 55555” อีกสี่คนที่เหลือออกปากล้ออย่างไม่สนใจโลกและคนโดนล้อที่หน้าแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

�

“พอๆๆๆ!! ไปๆๆ ทานข้าวได้แล้ววว! ได้เวลาเสวยแล้วค่ะ!!!!!”� อิษฏิ์อาณิกเบี่ยงประเด็นโดยการเดินออกไปทางห้องอาหารทันทีอย่างรวดเร็วจนคนที่เหลือต้องหัวเราะกันท้องคับท้องแข็งกับความเขินเกินลิมิตขององค์หญิงแอปเปิ้ลแช่เย็น

�

�

�

�

�

�

�

�

�

�

“หัวหน้าองครักษ์รุ่นที่ 66 ใช่ไหมครับ??” หนุ่มร่างสูงในชุดของทหารฝึกหัดเดินเข้ามาหาบริเวณที่รถจอดรอหน้าประตูวัง

�

“ใช่แล้ว.. พวกผมเนี่ยแหละหัวหน้าองครักษ์” ภาคินตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ

�

�

“ถ้าอย่างนั้นก็เชิญนำรถไปจอดที่โรงรถราชองครักษ์ก่อนเลยนะครับ แล้วจะมีทหารฝึกหัดมานำสำภาระไปเก็บไว้ให้ ผมจะไปรอที่บ้านพักนะครับ...”�� พูดเสร็จทหารฝึกหัดคนนั้นก็เดินไปขึ้นจักรยานฟิกเกียร์คันเก่งปั่นออกไปทันที

�

�

�

“ไปกันเหอะพี่โน่ เริ่มค่ำแล้วเนี่ย นทหิวข้าวอ่า...”� �สาวน้อยคนเดียวของรถอ้อนพี่ชายออกมาเบาๆเพื่อให้นำรถไปจอดเสียที

�

�

“จ้ะๆ”

�

�

�

�

�

�

“โหยยย!! �ผมพึ่งรู้นะเนี่ยว่าวังหลวงชั้นในเนี่ยตกแต่งสวยอย่างกับรีสอร์ทแน่ะ!” ��สิงโตพูดขึ้นเบาๆเมื่อทั้งหกกำลังเดินตามทางเดินไปทางหมู่บ้านเล็กๆของเหล่าราชองครักษ์

�

�

�

“แล้วหลังไหนของพวกเราอ่ะ??”� นภัทรยืนเกาหัวแกรกๆอยู่เมื่อมองไปทางหมู่บ้านเล็กๆที่บ้านแต่ละหลังหันหน้าบ้านไปทางตึกกระจกโล่งๆตรงกลาง

�

�

“นั่นไงๆ ทหารฝึกหัดคนนั้นยืนอยู่นั่นน่ะ..”� อิสริยะชี้ไปทางที่หนุ่มน้อยร่างสูงยืนรออยู่หน้าบ้านที่ดูจะใหญ่กว่าเพื่อนไม่น้อย

�

�

“สวัสดีครับท่านหัวหน้าองครักษ์ทั้งหก� ผมชื่อเนสนะครับ ชื่อจริงชื่อ ยุทธนา� นามสกุล กานิล เป็นพ่อบ้านของบ้านหลังนี้ครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ!!” �เนสค้อมหัวน้อยๆ �ก่อนจะผายมือเชิญชวนคนที่เหลือให้เข้าไปในบ้าน

�

�

“อ๋ออออ... นาย ยุทธนา!!” นท อิสริยะ เน้นที่ละคำอย่าจงใจแกล้งหนุ่มตี๋ร่างเล็กที่ชื่อของพ่อบ้านดันไปคล้ายกับของใครบางคนเข้าให้จนทำให้หน้าแดงขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

�

“ไอ้บ้า!! ไปๆนายเนส ไหนๆนำชมบ้านแล้วหน่อยดิ๊!!” จูเนียร์เดินนำเข้าไปในบ้านอย่างไม่รอใคร ตามมาด้วยพ่อบ้านที่อาสาจะพาชมและคนที่เหลือ

�

�

“นี่เป็นห้องสมุดนะครับ หนังสือเยอะมากกก!! ผมอยู่ที่นี่มาตั้งแต่9ขวบผมยังอ่านไม่หมดเลยครับ 5555” �ยุทธนาแนะนำห้องแรกทางซ้ายมือก่อนที่จะเดินไปแนะนำห้องต่อๆไปจนถึงชั้นสอง

�

“นี่มันห้องเอนเตอร์เทนใช่ป่าวเนี่ยย!!? ��โฮมเธียเตอร์ คาราโอเกะ เกม แผ่นหนัง!! โอ๊ยเจ๋งงงง!!! ชอบโคตรเลย!” นภัทรกับสิงหรัตน์วิ่งเข้าไปคนละทาง แต่ภาคินกลับเปิดเข้าไปอีกห้องนึงที่เป็นห้องฟิตเนส

�

“ว้าวๆๆๆๆ!! ไอ้ฮั่นนน! ของเล่นเป็นตันเลยว่ะเพื่อน !!!! 55555” อิสริยะเดินตามเข้าไปพร้อมยกยิ้มน้อยๆด้วยความพอใจ

�

“มาดูห้องนอนกันดีกว่าครับคุณนท คุณจูเนียร์..” เนสผายมือออกไปอีกทางก่อนที่อีกสองคนจะเดินตามเข้าไป

�

�

“เนสอายุเท่าไหร่หรอคะ??”

�

“23ครับ”

�

“นทกะเนียร์อายุ 19ค่ะ ขอเรียกว่าพี่เนสแล้วกันเนอะ!”

�

“ได้เลยครับน้องนท 555 นี่ห้องนอนของน้องนทนะครับแล้วนี่ก็ห้องนอนของจูเนียร์ครับผม”

�

“ฉันไปนอนก่อนนะเว้ยไอ้นท.. ไหนจะจัดของอีกกินเสบียงที่ขนมาอีก ไปก่อนล่ะ... ฝันดีนะครับพี่เนสแล้วก็ไอ้นท”

�

�

�

“อืมๆ.. งั้นนทเข้าไปจัดของบ้างดีกว่าเนอะ รบกวนพี่เนสมาสักพักแล้วแหะๆ”

�

�

�

“เดี๋ยวครับน้องนท.. คือว่าในห้องน่ะครับ ข้างๆตู้เสื้อผ้าจะมีบันได้ให้ปีนขึ้นไปได้อยู่ ข้างบนเป็นโดมกระจกเล็กๆไว้ดูดาวน่ะครับ มีส่วนตัวเฉพาะห้องนี้ห้องเดียว ตามสบายเลยนะครับ...”� เนสยิ้มเบาๆให้สาวน้อยแล้วเดินลงไปที่ที่ชั้นล่างเพื่อทำความสะอาดเล็กๆน้อยๆก่อนจะเข้านอนบ้าง

�

�

“ว่าไงเนส.. ดูแล้วนายน่าจะชอบอ่านหนังสือนะ� ทางเดียวกับเราเลย...” �นภัทรเดินตามมาตบบ่าพ่อบ้านที่ดูจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันเบาๆเมื่อเห็นหนังสือวิชาการเล่มไม่ใหญ่ไม่เล็กในมือก่อนจะเดินลงไปข้างล่างพร้อมกันเพราะเขาก็จะไปดูหนังสือมาอ่านแล้วก็หาอะไรทานก่อนนอนเสียหน่อย

�

�

“เหมือนกันเลยหรอครับ... ดีจัง นานๆทีจะเจอคนคอเดียวกันสักที 5555” เนสตอบอีกคนอย่างเป็นมิตร

�

“5555 อื้มๆ แล้วนายทำไมถึงมาเป็นทหารฝึกหัดล่ะ อายุเราก็พอๆกันนี่นา.. ถ้าเป็นทหารจริงๆก็คงต้องเป็นนายทหารไปแล้วสิแล้วนี่ทำไมถึง??”

�

�

“คือว่าจริงๆผมเรียนอยู่ที่โรงเรียนมหาดเล็กหลวงน่ะครับ แต่ว่าผมโดนทำโทษตอนเข้าห้องสอบภาคสุดท้ายว่าผมโกงข้อสอบ ผมก็เลยโดนไล่ออกมาให้มาอยู่ที่หน่วยทหารฝึกหัดแล้วก็โดนสั่งให้มาดูแลบ้านนี้นี่แหละครับ...”� พ่อบ้านจำเป็นเล่าออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

�

�

“อ้าวว!? ทำไมอย่างนั้นล่ะเนส!!??” ���นภัทรทำท่างงๆ เพราะพ่อบ้านคนนี้เป็นถึงนักเรียนโรงเรียนมหาดเล็ก� เขาที่ว่าเก่งแล้วยังคะแนนฝั่งวิชาการของเขายังแทบจะไม่พอที่จะเข้าเลย

�

“แล้วนายพอจะรู้ป่ะว่าใครจงใจที่จะแกล้งนายอ่ะ??”� ��ภาคินยื่นหน้าลงมาจากบนบันได� �ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเรื่องของชาวบ้านเล็กๆ

�

�

“ผมก็ไม่แน่ใจครับ... แต่บางทีผมว่าอาจจะเป็นนายนั่น เอ่ออ ช่างมันเถอะครับ.. ตอนนี้มันคงสายไปแล้วแหละ”� ยุทธนาหลบตาเหล่าหัวหน้าราชองครักษ์เอาเสียดื้อๆก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างคนมีเรื่องกลุ้มใจมาสักสิบชาติ

�

“นายยุทธนา... แล้วตอนเรียนเนี่ย นายสอบได้ที่เท่าไหร่ของสายชั้นล่ะ??”� สิงหรัตน์ที่เดินตามลงมาถามขึ้นบ้าง

�

�

�

“ที่หนึ่งครับ...”� ยุทธนาอ้อมแอ้มออกมาเบาๆ

�

�

�

“ห๊า!!!?? ได้ที่หนึ่งของสายชั้นโรงเรียนมหาดเล็กหลวง!? พระเจ้า!!!”� ภาคินแหว180เดซิเบลออกมาด้วยความตื่นเต้นเกินลิมิต� เพราะโรงเรียนมหาดเล็กหลวงนี่ด้านวิชาการเข้มยิ่งกว่าโรงเรียนทหารอย่างพวกเขาหลายสิบเท่า� คนที่คะแนนถึงและมีสิทธิจะเรียนโรงเรียนนั้นก็มีแค่สิงหรัตน์กับนภัทรเท่านั้นแหละ…

�

“พี่โน่เสียงดังว่ะ! �แล้วใครคือที่สองล่ะ??” สิงหรัตน์หันมาบ่นต้นเสียงที่ทำท่าจะโวยวายต่อ ก่อนจะหันมาถามเบาะแสจากคนตรงหน้าอีกครั้ง

�

�

�

“นายยุทธนา ครับ เอ่อ.. ไม่ใช่ผมๆๆ ยุทธนา เปื้องกลาง น่ะ พวกคุณคงไม่รู้จักหรอก” เนสพูดออกมาด้วยน้ำเสียงคล้ายคนหมดแรงจนนภัทรที่กำลังจะดื่มน้ำต้องส่งแก้วไปให้เป็นการปลอบใจ

�

�

�

“ไม่รู้จักบ้าอะไรล่ะเนส... นายตูมตามงั้นหรอ?? อาจจะเป็นนายนั่นที่แกล้งนายก็ได้ แต่ไอ้เจ้านั่นมันก็เป็นถึงราชนิกูลชั้นสูงอยู่เหมือนกันนี่นา ไม่เห็นมีความจำเป็นอะไรที่จะต้องมาแกล้งนายนี่เลย...” �อิสริยะวิเคราะห์ออกมาบ้าง

�

�

“ผมขอลองคิดดูก่อนนะเนส� ที่หนึ่งของปีจะได้เป็นราชเลขา ที่สองถึงสี่คือผู้ที่จะได้เป็นผู้ช่วยกองราชเลขา....”

�

“เป็นไปได้ป่ะที่คนที่จะแกล้งเนสคือพวกที่อยู่อันดับที่สี่อะไรประมาณนี้อ่ะ??” นภัทรเอ่ยอย่างครุ่นคิด

�

�

“คิดได้เนอะไอ้กัน! โลกสวยไปแล้วเอ็งอ่ะ!!” �ฮั่นเดินมากดหัวคนตัวเล็กกว่าเสียเต็มมือด้วยความหมันไส้อยู่ไม่น้อย

�

�

“สองสิงห์ยุทธนาที่เลื่องชื่อของโรงเรียนมหาดเล็กหลวง... อีกยุทธนานึงที่คือพี่เนสใช่มั้ยเนี่ย!?� แล้วกลายมาเป็นพ่อบ้านของพวกเราเนี่ยนะ?!”� กรวิชญ์ที่แอบฟังอยู่ด้านบนพูดขึ้นมา จนคนข้างๆอดแซวไม่ได้ในความรู้ดีเกินขนาดเกี่ยวกับโรงเรียนมหาดเล็กหลวง อะไรเกี่ยวกับโรงเรียนมหาดเล็กหลวง มันรู้หมด!!

�

“รู้ดีจังนะคะคุณกรวิชญ์..”

�

�

“แล้วนี่แกไม่รู้จริงๆหรอวะนท?? เอ้อ! ฉันก็ลืม น่าจะถามถึงเรื่องโรงเรียนข้าหลวงฝ่ายใน แกน่าจะรู้ดีที่หนึ่งเหมือนกันแหละ!! 55555”�� หนุ่มร่างเล็กออกปากแซวไอ้เพื่อนรักขึ้นมาบ้าง แต่ด้วยระดับเสียงที่ดังเกินไปเลยทำให้...

�

“ไอ้นท ไอ้เนียร์!! ลงมานี่เลยมา!!!!” �นภัทรตะโกนขึ้นมาเรียกพวกเขาสองคนลงไปด้วยอย่างขำๆ ไหนว่ามันไปนอนแล้วไง...

�

�

�

“แอบฟังอยู่ได้ เสียมารยาทนะพวกแกเนี่ย!! ถ้าอยากยุ่งมากก็มาช่วยกันคิดเลยดีกว่ามา!!!” �ฮั่นเดินไปหิ้วตัวสองแสบตัวเล็กมานั่งแปะบนโซฟากลางบ้านเพื่อฟังรายละเอียดเพิ่มเติม

�

�

�

“แล้วเราจะช่วยพี่เนสยังไงได้ล่ะ... นทคิดว่ามันต้องมีอะไรที่แปลกๆสักอย่าง”

�

�

“ยังไงวะนท?” ���สิงหรัตน์ถามออกมางงๆ� ตอนนี้ข้อมูลในสมองเขายังปนกันงงๆอยู่เลย

�

�

“หลังจากที่พี่เนสโดนใส่ร้ายว่าโกงข้อสอบ พี่ถูกตัดสินให้โดนไล่ออกกี่วันหลังจากนั้น?” นทถามต่อ

�

�

“ประมาณสามสี่วันวันครับน้องนท.. ทำไมหรอครับ!? พี่ว่าไม่เห็นจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับการจะหาคนที่ใส่ร้ายพี่ตรงไหนเลยนี่ครับ”

�

�

“สามสี่วันเองหรอ?? ไม่น่าเป็นไปได้ เร็วเกินไป..” ภาคินพูดขึ้นมาบ้าง

�

“ผมก็ว่าอย่างนั้นนะพี่โน่ การที่จะตัดสินความผิดขั้นร้ายแรงถึงขนาดนี้ โรงเรียนมหาดเล็กหลวงก็ต้องส่งขึ้นไปที่กรมมหาดเล็ก หรือกรมศึกษาหลวงนี่นา... อย่างต่ำๆผมก็ว่าอาทิตย์นึงแหละ” กรวิชญ์ใช้ความรู้ดีของตัวเองวิเคราะห์ออกมาบ้าง

�

�

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องแสดงว่า มันต้องมีการล็อบบี้กันมาบ้างแล้วน่ะสิ เรื่องถึงได้เดินเร็วขนาดนั้นน่ะ!” นทเอ่ยออกมาด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่เล็กๆ

�

�

�

�

“อย่าเพิ่งขึ้นดิไอ้เหม่ง!!!� ใจเย็นๆน่า พี่ว่าน่าจะมีเรื่องให้แกขึ้นมากกว่านี้อีกเยอะ...” นภัทรปรามน้องสาวเบาๆเพราะรู้ว่าถึงไอ้น้องสาวของเขาคนนี้ดูจะน่ารักซนๆ แต่พอมันขึ้นแล้วก็โหดขึ้นมาได้ไม่แพ้ภาคินกับอิสริยะเหมือนกัน บางทียังดูน่ากลัวกว่าภาคินด้วยซ้ำ

�

�

�

�

“ถ้านายตูมตามนั่นทำจริงๆ คนที่อยู่เบื้องหลังก็อาจจะต้องเป็นพ่อของเขา...� แต่ว่าจริงๆเขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมาสอบด้วยซ้ำ ถึงเขาจะเป็นที่สุดท้ายของการสอบเขาก็ยังมีสิทธิที่จะเป็นราชเลขาอยู่ดีนะ”� อิสริยะพูดขึ้นมาบ้าง

�

�

“แต่เขาก็คือหนึ่งในสองสิงห์ยุทธนาแห่งโรงเรียนนะพี่ฮั่น... ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่เขาจะได้ที่หนึ่ง อันดับของนายสองคนก็สลับกันที่หนึ่งที่สองอยู่แล้วนี่นา ถ้าเค้าตั้งใจกว่านายอีกนิดหน่อยเขาก็คงชนะนายได้ไม่ยาก...” ��จูเนียร์อธิบายออกมา

�

�

�

�

“แต่ถ้าเขาไม่ได้ตั้งใจในช่วงเวลานั้นจนคิดว่าเขาต้องแพ้เนสแน่ๆล่ะ!?” �หนุ่มผิวเข้มตั้งข้อสงสัยขึ้นมาบ้าง

�

�

“ใช่แล้วกัน ถ้าเขารู้อยู่แล้วล่ะว่าไม่มีทางที่จะชนะผมได้จนต้องใช้เส้นสายของพ่อเขา..”� เจ้าทุกข์หน้าหล่อแสดงความเห็นออกมาเบาๆก่อนที่จะลุกออกไปที่หน้าต่าง

�

�

�

“นายรู้อะไรมาล่ะเนส!? บอกมาเถอะน่า.. เราจะได้ช่วยกันทวงความยุติธรรมคืนมาให้นายไง”� โตโน่เดินไปตบบ่าคนกำลังเครียดอย่างหวังจะให้กำลังใจ

�

�

“ก็ช่วงที่ใกล้สอบไอ้ตามมันขาดเรียนบ่อยมาก.. ผมก็ไม่รู้ว่ามันไปไหนเหมือนกัน รู้แค่ว่ามันไม่ได้อยู่แค่ในประเทศนี้แน่ๆ...”

�

�

“มันชักจะมีอะไรไม่ชอบมาพากลซะแล้วสิ...” ฮั่นเอ่ยออกมาเบาก่อนจะเดินขึ้นบันไดเพื่อไปข้างบน

�

�

“ฉันก็ว่างั้นแหละไอ้ฮั่น! แต่คืนนี้นอนได้แล้วเด็กๆ เรื่องแบบนี้เราต้องหาหลักฐานกันด้วยนะ.. วิเคราะห์อย่างเดียวมันไม่ได้ผลหรอก พรุ่งนี้เราก็ได้เข้าไปเขตวังชั้นในแล้ว ถึงเวลานั้นเราก็ค่อยเข้าไปสืบก็ได้นี่..”� โตโน่พูดออกมาบ้างก่อนจะเดินตบบ่ายุทธนาอีกครั้งแล้วเดินขึ้นห้องไปบ้าง

�

�

�

“อย่าเครียดเลยนะเนส พวกเราสัญญาเลยว่าจะต้องทวงความยุติธรรมคืนมาให้นายให้ได้� เชื่อใจพวกเราเถอะ!” สิงหรัตน์ก็เข้ามาบีบไหล่เจ้าทุกข์ของคดีนี้อีกคน

�

�

�

“ฝันดีนะครับพี่เนส พวกผมไปก่อนนะครับ!” จูเนียร์กับนทก็ตามขึ้นไปข้างบนอีกคน

�

�

“อย่าเครียดไปเลยเนส... มาๆๆ มาช่วยเราดูหนังสือก่อนดีกว่า นายว่าเล่มไหนสนุกสุดอ่ะ???”� นภัทรทำลายความเงียบและบรรยากาศหดหู่นั่นขึ้นมาเพราะเป็นคนเดียวที่ยังไม่เดินขึ้นไปนอน

�

�

“โหกัน!!! นี่นายแบกมากี่เล่มเนี่ย เดี๋ยวเอ็นก็ฉีกพอดีหรอก!! 5555” ยุทธนาแซวก่อนที่จะเดินไปช่วยแบกหนังสือกองโตจากนภัทรมาเพื่อที่จะมาเลือกหนังสือและคุยกันอย่างคนที่คุยกันถูกคอจนใกล้จะหมดคืน



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อ๋าาาา~ มีแต่คนทายว่าจะเป็นพี่นทๆ 5555555 #คดีพลิกก!!
ฮั่นแอป ก็เก๋ๆนะ อิอิ :P
พี่ตูมตามมาร้ายอีกแล้วอ่ะ อย่าว่าเค้าเลยนะ... 555
.... ขอบพระคุณที่ติดตามรับชมนะคะ ^ ^