ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : realize
[Comparison Krislay Part III]
"ยังไม่นอนอีกหรออ้วน หือ~?" แข่งแกร่งโอบรอบเอวบางของคนข้างๆที่นอนตะแคงหันหลังให้ตนอยู่ ถึงจะไม่เห็นหน้าแต่ฟังจากลมหายใจที่ยังไม่สม่ำเสมอก็เดาได้ไม่ยาก
"อือ" คนตัวเล็กแค่ครางในลำคอตอบ นั่นมำให้ปมคิ้วเข้มขมวดมุ่นไม่น้อย
"เป็นอะไร นอนไม่หลับหรอ" คนตัวสูงแกล้งหยั่ง นิ้วเรียวก็เริ่มขยุกขยิกไปตามแนวบั้นเอวสวยไปด้วย
"มั้ง...นอนเหอะขอโทษที่ทำให้พลอยนอนไม่หลับไปด้วยอีกคน"
"รู้ตัวนิ่ ฮ่าๆ" คริสพูดแบบไม่คิดอะไร พลางกอดเอวบางไว้หลวมๆก่อนจะกลับเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างที่ควรจะเป็น
อี้ชิงปล่อยเวลาให้ผ่านไปจนแน่ใจว่าคนตัวสูงกว่าหลับสนิท จึงค่อยๆแกะมือหนาออก เดินไปหน้าตู้เสื้อผ้าเปลี่ยนจากชุดนอนเป็นชุดลำลองที่หนาขึ้น หันไปมองร่างใหญ่ที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ตีกันไปหมด ก่อนจะกลั้นใจเปิดประตูแล้วเดินออกจากคอนโดหรูไป
.
.
.
แขนยาววาดไปรอบเตียงเพื่อตามหาร่างหอมที่กอดประจำ แต่คิ้วหนาก็ต้องขมวดมุ่นเมื่อสัมผัสได้แต่ความเย็นชืดของพื้นที่ข้างๆ
"หือ...ไปไหนของเค้าวะ" มือหนารีบควานหาโทรศัพท์แล้วกดต่อสายไปยังคนที่หายไปทันที แล้วก็สบายใจไปได้เปราะหนึ่งเมื่อปลายทางมีเสียงตอบรับกลับมา
"อยู่ไหนเนี่ยอ้วน"
"บ้าน" เหมือนหัวใจกระตุกวูบไปเสี้ยววิตอนที่เสียงหวานตอบมาแบบทั้งสั้นทั้งห้วน
"กลับไปทำไมไม่บอก"
"ก็เห็นว่าหลับ โทรมามีอะไร"
"ก็ห่วง ต้องมีอะไรด้วยหรอ" เสียงทุ้มตอบไป เค้าล่ะอยากจะให้ความน้อยใจมันส่งผ่านสายโทรศัพท์ได้จริงๆ
"นี่น้อยใจนะไม่ง้อหรอ?"
"น้อยใจหรออืม..." อี้ชิงไม่ง้อเพียงแต่ทวนคำ...มันแปลก แปลกจนคนที่ออกปากว่างอนรู้สึกได้
"เป็นอะไรวะอ้วน อารมณ์เสียเรื่องอะไรบอกดิ"
"ไม่มีอะไร เซ้าซี้ทำไมวะ" คริสเองก็เริ่มอารมณ์ไม่ดีตะหงิดๆ เค้าก็ว่าเค้าไม่ได้ทำอะไรผิดนะ จากที่น้อยใจคนตัวเล็กที่มาตีรวนใส่ ก็พาลทำให้หงุดหงิดไปหมด
"เออไม่บอกก็ไม่รู้หรอกนะ ทำอย่างนี้มีหลังจะไม่สนใจแล้วแค่นี้แล่ะ!" กระแทกเสียงใส่เป็นการส่งท้ายแล้วก็กดตัดสายไป คริสทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยอารมณ์ครุกกรุ่น จะนอนก็นอนไม่หลับ พลิกไปพลิกมาเหมือนมีคนเอาไฟมาสุมในอก โดยที่เค้าเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้คนที่โดนเค้าตัดสายใส่ ก็ไม่ได้มีสภาพดีไปกว่าเค้า...หรืออาจจะแย่กว่าด้วยซ้ำ
"ฮ..ฮึก นายมันบ้าคริส...นึกจะดีก็หวานใส่ นึกจะเบื่อก็ถีบหัวส่ง แต่ฉันมันบ้ากว่าที่เลิกรักนายไม่ได้ซักที!!"
.
.
.
คริสสะดุ้งตื่นเพราะอาการปวดหัวจากการนอนมากเกินไป เหลือบมองนาฬิกาก็ต้องสบถอย่างหัวเสีย
"ห้าโมงแล้วหรอวะ? จะกินข้าวแต่งตัวไปงานเลี้ยงบริษัททันมั้ยวะเนี่ย" จบประโยคคำถามที่เหมือนเอ่ยกะลมกะอากาศแขนแกร่งก็ดึงผ้านวมผืนหนาออกแล้วออกไปที่ห้องครัวเพื่อหาอะไรมาหย่อนใส่ท้องซะหน่อย ก็เล่นนอนให้กระเพาะย่อยตัวเองมาหลายสิบชั่วโมงเชียว
"ชิบบบบ! ในตู้เย็นมีแต่น้ำเปล่า โอ้ย! ค่อยไปกินที่งานเลี้ยงแล้วกัน" มือหนาผลักประตูตู้เย็นรุ่นที่แพงที่สุดเท่าที่จะหาซื้อได้อย่างแรง โดยไม่สนใจว่ามันจะชำรุดอะไรเลย มันก็ไม่แปลกหรอกที่ตู้เย็นในห้องชุดสุดหรูแห่งนี้จะโล่งโจ้ง เพราะปกติมื้ออาหารที่คริสฝากท้องด้วย คนตัวเล็กผิวขาวจัดเป็นคนหิ้ววัตถุดิบมาแถมยังปรุงให้เสร็จสรรพ
"แล้วจะไปคิดถึงเค้าทำไมวะเนี่ย!? แม่งเอ้ย มึงโกรธอี้ชิงอยู่นะ จำไว้สิวะไอ้คริส!" คริสตัดสินใจไปอาบน้ำเพื่อดับความร้อนในใจลง แต่เหมือนยิ่งอาบก็ยิ่งแย่ เพราะน้ำในอ่างร้อนเกิน ไปพอจะปรับอีกนิด ก็เย็นวาบเสียจนอาบไม่ได้ ใช่...เรื่องนี้ก็ไม่แปลกเพราะคนที่รู้ดีว่าคริสอาบน้ำอุณหภูมิประมาณไหน และรู้ดีกว่าเจ้าตัว มีแค่คนเดียว...คนๆนั้นคือจางอี้ชิง ร้อนแค่กายคงพอทนอาบได้ แต่ไอ้อาการร้อนรนในใจนี่สิลงไปนอนแช่ในถังน้ำแข็งก็คงไม่หาย
.
.
.
และแล้วคริสก็ต้องพบกับอาการหายใจเข้าก็เฮ้อเธอเป็นรอบที่สามของวันในตอนที่เค้าแต่งตัว...
"ทำไมแขนเสื้อมันไม่เท่ากันซักทีวะ!?" ยืนเทียบแขนเสื้อเชิ้ตสีเข้มที่พับตัวฝีมือตัวเองเป็นสิบๆรอบ ก็ดูเหมือนเจ้าสองข้างจะไม่ยอมสามัคคีกันซักครั้ง ถ้าซ้ายสูง ขวาก็หย่อน...ถ้าซ้ายหย่อน ขวาก็สูง... ถ้าเป็นก่อนหน้านี้อี้ชิงคงจะมายืนพับให้ ส่วนเค้าก็คงจะขโมยสูดดมกลิ่นหอมของคนทีก้มหน้าสาละวนอยู่กับเครื่องแต่งกายเป็นแน่
วันนี้ช่างไม่ใช่วันของเค้าเลยให้ตายเหอะ เพราะนายคนเดียวเลยจางอี้ชิง!!
.
.
.
ก้านนิ้วยาวสไลด์สมาร์ทโฟนยี่ห้อผลไม้ฝรั่งเพื่อรับสายคนเป็นแม่
"ครับลูกอยู่หน้าห้องบอลรูมแล้วครับ ครับ? วันนี้ลูกต้องพาน้องเรนนี่ชมงาน? อ๋อได้ครับ ไม่เป็นไรอี้ชิงคงเข้าใจแล่ะครับ ครับสวัสดีครับ" พรูลมหายใจยาวหลังบทสนทนาผ่านสายโทรศัพท์จบลง ก็เข้าใจว่าแม่ต้องการให้เค้าได้ลองพบปะกับคนในสังคม แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมต้องเป็นลูกคุณหนูจากบริษัทดังๆทุกครั้งก็ไม่รู้
"สวัสดีครับ น้องเรนนี่ จาก Taiwan intercom หรือเปล่าครับ?"
"ค่ะแล้วคุณใช่พี่คริสลูกคุณน้าหวางหยวนหรือเปล่าคะ?"
"ครับ เชิญน้องเรนนี่ที่ด้านในดีกว่าครับ" คริสผายมืออย่างสุภาพบุรุษที่ยึดหลัก Lady first หญิงสาวกลั้นยิ้มเขินอายแล้วเดินนำคริสไปแบบกล้าๆเกรงๆ
"โต๊ะของน้องเรนนี่อยู่ด้านนี้ครับ" ชายหนุ่มพาเธอไปยังโต๊ะที่มีป้ายเขียนไว้ว่า VIP
"เอ่อ...คุณพี่คะ รบกวนเปลี่ยนโต๊ะให้น้องหน่อยจะได้มั้ย ตรงนี้สปอตไลท์จ้ามากเลยค่ะเรนนี่เห็นว่าเป็นงานกลางคืนเลยไม่ได้ลงกันแดดมา" หญิงสาวหันมาบอกเค้าโดยมือของสาวเจ้าก็พยายามหาพร็อบที่ติดตัวขึ้นมาบังแสงจากดวงไฟเจ้ากรรม ปิดหน้าแสงก็ต้องแขน บังแขนแสงก็โดนไหล่ ครั้นจะบังไหล่แสงก็ยังจะไปโดนผิวกายส่วนอื่นๆของเธออีก คริสแอบหรี่ตาในขณะที่เธอกำลังแพนิคกับสุขภาพความสวยความงาม ไม่รู้ว่าเค้ากำลังหมั่นไส้หรือรู้สึกดาวน์คอร์สผู้หญิงคนนี้เมื่อคิดไปถึงใครอีกคนนึง
'คริสสส พาไปเดินเล่นหน่อย'
'อะไรเช้าๆแดดแรงแบบนี้เดี๋ยวก็ดำหรอก'
'ฉันจะไปรับวิตามิน D จะได้สูงๆ เวลาคุยกันนายจะได้ไม่ต้องก้มลงมาให้ปวดคอไง~' นึกแล้วก็อดก้มหน้าอมยิ้มกับพื้นไม่ได้ ความคิดอะไรน่าหยิกเป็นบ้า
"คุณพี่คะ..ฟังน้องอยู่หรือเปล่าคะ?"
"อะ เอ่อครับๆ เดี๋ยวพี่จัดการให้นะครับ"
.
.
.
ระหว่างงานมีซีอีโอจากบริษัทยักษ์ใหญ่มากมายแวะเวียนมาพูดคุยกับเค้าที่โต๊ะทั้งหยอกลอทั้งชื่นชมปนกันไป คริสเหลือบไปมองหน้าของหญิงสาวที่นั่งข้างๆยามเธอหัวเราะก็ต้องปิดปาก ยามเธอยิ้มก็ต้องเกร็งหน้าพลางจับผมทัดหู บางทีนี่อาจจะเป็นการกระทำของผู้หญิงที่ทางบ้านจับสอนวิชาเข้าสังคมตั้งแต่เด็ก แต่ไม่รู้ทำไมคริสถึงนึกชอบรอยยิ้มกว้างๆเห็นไปถึงรอยบุ๋มบนแก้มซ้ายที่แสนจริงใจและท่าทีอมยิ้มจนแก้มปริก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาอย่างสดใส ของใครบางคนมากกว่า
"คิดถึงนายจังจางอี้ชิง..."
คุณเรนนี่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ส่วนคริสเองก็ได้มีเวลานั่งพักหายใจหายคอบ้าง หลังจากต้องนั่งเกร็งมานานสองนาน
-ปึ่ก!-
หญิงสาวหน้าตาดีทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างแรงและมีท่าทีฉุนเฉียวอย่างเห็นได้ชัดต่อให้ที่บ้านสอนมาดีแค่ไหนก็ต้องหลุดอาการนี้กันทุกคนสินะ..
"มีใครทำให้น้องเรนนี่ไม่พอใจหรือเปล่าครับ?" หญิงสาวหายใจเข้าลึกพยายามข่มอารมณ์แล้วหันมายิ้มหวานให้คริส
"ฮะๆไม่มีอะไรหรอกค่ะ" เอาอีกแล้วไม่ยอมบอกอีกคนแล้ว...
"บอกพี่มาเถอะครับ คำว่าไม่มีอะไรมันอันตรายมากนะ"
"ก็เพื่อนเก่าของเรนนี่สิคะ เจอหน้ากันในรอบหลายปีแทนที่จะทักทายกันดีๆ ดันทักว่าอ้วนขึ้นหรือเปล่า ผู้หญิงหรือพวกผู้ชายตัวบางๆไม่มีคนไหนชอบหรอกค่ะ" คริสนั่งเงียบรอฟังคำพูดจากหญิงสาวต่อไป
"เรนนี่เคยคบกับแฟนคนนึง ตั้งฉายาให้เรนนี่ไปเรื่อย อ้วนบ้างแล่ะแระบ้างแล่ะ เรนนี่ว่ามันก็น่ารักดีนะคะ"
"แล้วน้องเรนนี่กับเค้ายังคบกันอยู่หรือเปล่าครับ?"
"ไม่แล้วค่ะ เค้าจะแซวเรนนี่ยังไงเรนนี่ไม่เคยโกรธ จนมีครั้งนึงเค้าเอาเรนนี่ไปเปรียบเทียบกับคนอื่น พี่คริสคิดดูนะคะ ว่าอ้วนยังพอทน ว่าทำไมไม่ผอมเหมือนคนนู้นคนนี้ก็พอกันทีค่ะ ไม่ให้เกียรติกันเลย" ชะงัก...สำหรับคริสนี่อาจเป็นคำที่จะพออธิบายร่างกายและจิตใจของเค้าในตอนนี้ได้
'ทำไมแกไม่เห็นอ่อนหวานกับฉันเหมือนน้องยาฆ่าหญ้าเลยวะอี้ชิง'
'จริงๆแล้วฉันมีแฟนแบบยาฆ่าหญ้าได้สิบคนเลยนะเว่ย นับว่าทองหล่นทับแกเลยนะอี้ชิง ฮ่าๆ'
เหมือนภาพเหตุการณ์เก่าๆตีขึ้นมาในหัว แค่นั้นยังไม่พอเค้ายังอยากจะตีหัวตัวเองแรงๆที่ทำอย่างนั้นลงไป ทำไมเค้าไม่คิดถึงจิตใจคนฟังอย่างอี้ชิงเลยนะ คิดได้ดังนั้น คริสกระชับเสื้อสูทก่อนที่ขายาวจะรีบวิ่งออกไปจากโรงแรมหรูทันที
"พี่คริสคะจะไปไหนคะ!? งานยังไม่จบเลยนะคะ!?"
"ใจจะหายอยากได้คืนครับ ขอไปตามง้อก่อน ขอโทษนะครับน้องเรนนี่~" ชายหนุ่มหันมาโบกมือหยอยๆแล้วรีบวิ่งต่อไปที่รถคู่ใจคันหรู
.
.
.
ใช่เวลาเพียงไม่กี่นาทีคริสก็พาตัวเองมายืนอยู่หน้าบ้านเดี่ยวขนาดซัก 200 ตารางวา มองเข้าไปในโรงจอดรถก็พบว่านิสสันเทียน่าของประมุขครอบครัวไม่ได้จอดไว้ก็นับว่าทางสะดวก จึงเสียมารยาทเข้าบ้านไปโดยพละการ
เดินขึ้นไปบนชั้นสองเงียบๆ อาศัยไฟแฟลชจากไอโฟน ตามหาห้องที่คิดว่าเจ้าแก้มบุ๋มของเค้าน่าจะนอนอยู่
เดินมาจนสุดปีกบ้านก็พบห้องๆนึงที่ติดป้ายน่ารักๆเขียนว่า "阿艺" ติดอยู่ที่ประตูห้อง มือหนาบิดลูกกลอนเข้าไปให้เงียบที่สุด
ไฟในห้องปิดหมดแล้ว เห็นแต่ร่างเล็กๆนอนตะแคงหันหลังให้ประตูเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง
แรงยวบทำให้คนตัวขาวจัดสะดุ้งเฮือก กำลังจะหวีดร้องเสียงหลง พลันคริสก็ยื่นหน้าไปข้างหูแล้วเอ่บคำปลอบ จนเสียงนั่นเหลือแค่ลมเบาๆที่สลายไปกับอากาศ
"ชู่ววว คริสเอง"
"ไอ้คนบ้า!! ตกใจหมดเลย!" อี้ชิงพลิกตัวเข้าหาอกกว้างก่อนจะใช้กำปั้นเล็กๆทุบลงไป
"ขอโทษ"
"เฮ้อออ เรื่องเมื่อกี้นะหรอ ช่างเถอะทีหลังจะเข้ามาก็เรียก..."
"ขอโทษสำหรับทุกอย่าง...ขอโทษที่ชอบปากร้ายใส่นาย ขอโทษที่ชอบเอานายไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ขอโทษที่คิดว่านายจะไม่โกรธไม่น้อยใจ วันที่ไม่มีนายทุกอย่างมันดูรวนไปหมดฉันแทบจะใช้ชีวิตไม่ถูกตั้งแต่ลืมตาแล้วไม่เห็นนายนอนอยู่ข้างๆ ออกไปงานเลี้ยงเห็นบรรดาลูกคุณหนูหน้าตาดีเต็มไปหมด แต่มองกี่ทีก็อารมณ์เสีย เพราะหน้านายเอาแต่ลอยไปมาในหัว ฉันไม่เป็นอันทำอะไรเลยรู้มั้ย..." ปากพูดไปแขนก็กอดเอวบางไว้แน่น ส่วนมือก็ลูบหลังคนตัวเล็กที่ตอนนี้ซบหน้าร้องไห้กับแผงอกของเค้าจนเสื้อเชิ้ตเปียกไปหมดแล้ว
"ขอโทษนะอี้ชิงขอโทษจริงๆ ยกโทษให้คริสนะครับ" คริสจับมือบางมาแนบกับแก้ม อี้ชิงสะอื้นตัวโยนไม่พูดอะไรพยักหน้ารัวๆ แขนเล็กกอดตอบคริสแน่น
"ฮึกฮือออ ก็เป็นซะอย่างนี้จะโกรธลงได้ยังไง" คริสลุกขึ้นนั่งแล้วรั้งตัวอี้ชิงขึ้นมานั่งบนตักด้วย แขนแกร่งโอบรอบเอวคอดเอาไว้ คางก็ไปเกยกับบ่าเล็ก พลางจมูกก็เค้าไปคลอเคลียกับพวงแก้มใส
"จะสวยแบมาร์กี้ก็สู้เมียพี่ไม่ได้หรอก" ริมฝีปากที่เมื่อก่อนเอาไว้ปล่อยถ้อยคำร้ายกาจวันนี้กลับหยอดคำหวานเล่นซะอี้ชิงขนลุกซู่ไปหมด คนตัวเล็กหันมาจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากบางแล้วยิ้มทะเล้น
"หล่อแบบบอยปกรณ์ก็สู้แฟนน้องไม่ได้เหมือนกันครับ" คริสยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับความหัวไวของแฟนตัวเล็ก ผลักคนตัวเล็กให้นอนราบกับฟูกแล้วก็ค่อยๆเปิดฉากค่ำคืนหลังจากการปรับเข้าใจกัน และดูจากท่าทีเล่นด้วยของคนตัวเล็กหนังสดม้วนนี้กว่าจะเล่นจบก็คงย่ำรุ่งนู่นล่ะ
ฮ่าาาช็อทฟิคเรื่องนี้กว่าจะมาต่อให้จบได้ก็เว้นระยะจากสองแชปแรกนานพอตัว (นังคนแต่งยังลืมเอง) มานั่งๆนอนๆที่ปักกิ่งอยู่หลายอาทิตย์เลยจัดซะหน่อย อย่างน้อยก็จบสวย 5555 คนที่เคยหมั่นไส้พี่คริสก็เลิกจองเวรนางนะคะ นางทำตัวดีแล้ว ผมเริ่มยาวแล้ว คลอดลูกแล้วด้วย ตอนนี้คงกำลังอยู่ไฟ รอให้น้ำคาวปลาออกหมดก่อนนะคะ นางจะเปลี่ยนมาดจากมังกรท้องกลับไปเป็นนักร้องแล้ว ฮ่าไปแล้วชะแว้ววว
ปล.ติชมโดยคอมเม้นฟิคหรือเมนชั่นมาบอกที่@Guitar_BBty นะคะ #เยิ้บ <3
"ยังไม่นอนอีกหรออ้วน หือ~?" แข่งแกร่งโอบรอบเอวบางของคนข้างๆที่นอนตะแคงหันหลังให้ตนอยู่ ถึงจะไม่เห็นหน้าแต่ฟังจากลมหายใจที่ยังไม่สม่ำเสมอก็เดาได้ไม่ยาก
"อือ" คนตัวเล็กแค่ครางในลำคอตอบ นั่นมำให้ปมคิ้วเข้มขมวดมุ่นไม่น้อย
"เป็นอะไร นอนไม่หลับหรอ" คนตัวสูงแกล้งหยั่ง นิ้วเรียวก็เริ่มขยุกขยิกไปตามแนวบั้นเอวสวยไปด้วย
"มั้ง...นอนเหอะขอโทษที่ทำให้พลอยนอนไม่หลับไปด้วยอีกคน"
"รู้ตัวนิ่ ฮ่าๆ" คริสพูดแบบไม่คิดอะไร พลางกอดเอวบางไว้หลวมๆก่อนจะกลับเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างที่ควรจะเป็น
อี้ชิงปล่อยเวลาให้ผ่านไปจนแน่ใจว่าคนตัวสูงกว่าหลับสนิท จึงค่อยๆแกะมือหนาออก เดินไปหน้าตู้เสื้อผ้าเปลี่ยนจากชุดนอนเป็นชุดลำลองที่หนาขึ้น หันไปมองร่างใหญ่ที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ตีกันไปหมด ก่อนจะกลั้นใจเปิดประตูแล้วเดินออกจากคอนโดหรูไป
.
.
.
แขนยาววาดไปรอบเตียงเพื่อตามหาร่างหอมที่กอดประจำ แต่คิ้วหนาก็ต้องขมวดมุ่นเมื่อสัมผัสได้แต่ความเย็นชืดของพื้นที่ข้างๆ
"หือ...ไปไหนของเค้าวะ" มือหนารีบควานหาโทรศัพท์แล้วกดต่อสายไปยังคนที่หายไปทันที แล้วก็สบายใจไปได้เปราะหนึ่งเมื่อปลายทางมีเสียงตอบรับกลับมา
"อยู่ไหนเนี่ยอ้วน"
"บ้าน" เหมือนหัวใจกระตุกวูบไปเสี้ยววิตอนที่เสียงหวานตอบมาแบบทั้งสั้นทั้งห้วน
"กลับไปทำไมไม่บอก"
"ก็เห็นว่าหลับ โทรมามีอะไร"
"ก็ห่วง ต้องมีอะไรด้วยหรอ" เสียงทุ้มตอบไป เค้าล่ะอยากจะให้ความน้อยใจมันส่งผ่านสายโทรศัพท์ได้จริงๆ
"นี่น้อยใจนะไม่ง้อหรอ?"
"น้อยใจหรออืม..." อี้ชิงไม่ง้อเพียงแต่ทวนคำ...มันแปลก แปลกจนคนที่ออกปากว่างอนรู้สึกได้
"เป็นอะไรวะอ้วน อารมณ์เสียเรื่องอะไรบอกดิ"
"ไม่มีอะไร เซ้าซี้ทำไมวะ" คริสเองก็เริ่มอารมณ์ไม่ดีตะหงิดๆ เค้าก็ว่าเค้าไม่ได้ทำอะไรผิดนะ จากที่น้อยใจคนตัวเล็กที่มาตีรวนใส่ ก็พาลทำให้หงุดหงิดไปหมด
"เออไม่บอกก็ไม่รู้หรอกนะ ทำอย่างนี้มีหลังจะไม่สนใจแล้วแค่นี้แล่ะ!" กระแทกเสียงใส่เป็นการส่งท้ายแล้วก็กดตัดสายไป คริสทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยอารมณ์ครุกกรุ่น จะนอนก็นอนไม่หลับ พลิกไปพลิกมาเหมือนมีคนเอาไฟมาสุมในอก โดยที่เค้าเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้คนที่โดนเค้าตัดสายใส่ ก็ไม่ได้มีสภาพดีไปกว่าเค้า...หรืออาจจะแย่กว่าด้วยซ้ำ
"ฮ..ฮึก นายมันบ้าคริส...นึกจะดีก็หวานใส่ นึกจะเบื่อก็ถีบหัวส่ง แต่ฉันมันบ้ากว่าที่เลิกรักนายไม่ได้ซักที!!"
.
.
.
คริสสะดุ้งตื่นเพราะอาการปวดหัวจากการนอนมากเกินไป เหลือบมองนาฬิกาก็ต้องสบถอย่างหัวเสีย
"ห้าโมงแล้วหรอวะ? จะกินข้าวแต่งตัวไปงานเลี้ยงบริษัททันมั้ยวะเนี่ย" จบประโยคคำถามที่เหมือนเอ่ยกะลมกะอากาศแขนแกร่งก็ดึงผ้านวมผืนหนาออกแล้วออกไปที่ห้องครัวเพื่อหาอะไรมาหย่อนใส่ท้องซะหน่อย ก็เล่นนอนให้กระเพาะย่อยตัวเองมาหลายสิบชั่วโมงเชียว
"ชิบบบบ! ในตู้เย็นมีแต่น้ำเปล่า โอ้ย! ค่อยไปกินที่งานเลี้ยงแล้วกัน" มือหนาผลักประตูตู้เย็นรุ่นที่แพงที่สุดเท่าที่จะหาซื้อได้อย่างแรง โดยไม่สนใจว่ามันจะชำรุดอะไรเลย มันก็ไม่แปลกหรอกที่ตู้เย็นในห้องชุดสุดหรูแห่งนี้จะโล่งโจ้ง เพราะปกติมื้ออาหารที่คริสฝากท้องด้วย คนตัวเล็กผิวขาวจัดเป็นคนหิ้ววัตถุดิบมาแถมยังปรุงให้เสร็จสรรพ
"แล้วจะไปคิดถึงเค้าทำไมวะเนี่ย!? แม่งเอ้ย มึงโกรธอี้ชิงอยู่นะ จำไว้สิวะไอ้คริส!" คริสตัดสินใจไปอาบน้ำเพื่อดับความร้อนในใจลง แต่เหมือนยิ่งอาบก็ยิ่งแย่ เพราะน้ำในอ่างร้อนเกิน ไปพอจะปรับอีกนิด ก็เย็นวาบเสียจนอาบไม่ได้ ใช่...เรื่องนี้ก็ไม่แปลกเพราะคนที่รู้ดีว่าคริสอาบน้ำอุณหภูมิประมาณไหน และรู้ดีกว่าเจ้าตัว มีแค่คนเดียว...คนๆนั้นคือจางอี้ชิง ร้อนแค่กายคงพอทนอาบได้ แต่ไอ้อาการร้อนรนในใจนี่สิลงไปนอนแช่ในถังน้ำแข็งก็คงไม่หาย
.
.
.
และแล้วคริสก็ต้องพบกับอาการหายใจเข้าก็เฮ้อเธอเป็นรอบที่สามของวันในตอนที่เค้าแต่งตัว...
"ทำไมแขนเสื้อมันไม่เท่ากันซักทีวะ!?" ยืนเทียบแขนเสื้อเชิ้ตสีเข้มที่พับตัวฝีมือตัวเองเป็นสิบๆรอบ ก็ดูเหมือนเจ้าสองข้างจะไม่ยอมสามัคคีกันซักครั้ง ถ้าซ้ายสูง ขวาก็หย่อน...ถ้าซ้ายหย่อน ขวาก็สูง... ถ้าเป็นก่อนหน้านี้อี้ชิงคงจะมายืนพับให้ ส่วนเค้าก็คงจะขโมยสูดดมกลิ่นหอมของคนทีก้มหน้าสาละวนอยู่กับเครื่องแต่งกายเป็นแน่
วันนี้ช่างไม่ใช่วันของเค้าเลยให้ตายเหอะ เพราะนายคนเดียวเลยจางอี้ชิง!!
.
.
.
ก้านนิ้วยาวสไลด์สมาร์ทโฟนยี่ห้อผลไม้ฝรั่งเพื่อรับสายคนเป็นแม่
"ครับลูกอยู่หน้าห้องบอลรูมแล้วครับ ครับ? วันนี้ลูกต้องพาน้องเรนนี่ชมงาน? อ๋อได้ครับ ไม่เป็นไรอี้ชิงคงเข้าใจแล่ะครับ ครับสวัสดีครับ" พรูลมหายใจยาวหลังบทสนทนาผ่านสายโทรศัพท์จบลง ก็เข้าใจว่าแม่ต้องการให้เค้าได้ลองพบปะกับคนในสังคม แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมต้องเป็นลูกคุณหนูจากบริษัทดังๆทุกครั้งก็ไม่รู้
"สวัสดีครับ น้องเรนนี่ จาก Taiwan intercom หรือเปล่าครับ?"
"ค่ะแล้วคุณใช่พี่คริสลูกคุณน้าหวางหยวนหรือเปล่าคะ?"
"ครับ เชิญน้องเรนนี่ที่ด้านในดีกว่าครับ" คริสผายมืออย่างสุภาพบุรุษที่ยึดหลัก Lady first หญิงสาวกลั้นยิ้มเขินอายแล้วเดินนำคริสไปแบบกล้าๆเกรงๆ
"โต๊ะของน้องเรนนี่อยู่ด้านนี้ครับ" ชายหนุ่มพาเธอไปยังโต๊ะที่มีป้ายเขียนไว้ว่า VIP
"เอ่อ...คุณพี่คะ รบกวนเปลี่ยนโต๊ะให้น้องหน่อยจะได้มั้ย ตรงนี้สปอตไลท์จ้ามากเลยค่ะเรนนี่เห็นว่าเป็นงานกลางคืนเลยไม่ได้ลงกันแดดมา" หญิงสาวหันมาบอกเค้าโดยมือของสาวเจ้าก็พยายามหาพร็อบที่ติดตัวขึ้นมาบังแสงจากดวงไฟเจ้ากรรม ปิดหน้าแสงก็ต้องแขน บังแขนแสงก็โดนไหล่ ครั้นจะบังไหล่แสงก็ยังจะไปโดนผิวกายส่วนอื่นๆของเธออีก คริสแอบหรี่ตาในขณะที่เธอกำลังแพนิคกับสุขภาพความสวยความงาม ไม่รู้ว่าเค้ากำลังหมั่นไส้หรือรู้สึกดาวน์คอร์สผู้หญิงคนนี้เมื่อคิดไปถึงใครอีกคนนึง
'คริสสส พาไปเดินเล่นหน่อย'
'อะไรเช้าๆแดดแรงแบบนี้เดี๋ยวก็ดำหรอก'
'ฉันจะไปรับวิตามิน D จะได้สูงๆ เวลาคุยกันนายจะได้ไม่ต้องก้มลงมาให้ปวดคอไง~' นึกแล้วก็อดก้มหน้าอมยิ้มกับพื้นไม่ได้ ความคิดอะไรน่าหยิกเป็นบ้า
"คุณพี่คะ..ฟังน้องอยู่หรือเปล่าคะ?"
"อะ เอ่อครับๆ เดี๋ยวพี่จัดการให้นะครับ"
.
.
.
ระหว่างงานมีซีอีโอจากบริษัทยักษ์ใหญ่มากมายแวะเวียนมาพูดคุยกับเค้าที่โต๊ะทั้งหยอกลอทั้งชื่นชมปนกันไป คริสเหลือบไปมองหน้าของหญิงสาวที่นั่งข้างๆยามเธอหัวเราะก็ต้องปิดปาก ยามเธอยิ้มก็ต้องเกร็งหน้าพลางจับผมทัดหู บางทีนี่อาจจะเป็นการกระทำของผู้หญิงที่ทางบ้านจับสอนวิชาเข้าสังคมตั้งแต่เด็ก แต่ไม่รู้ทำไมคริสถึงนึกชอบรอยยิ้มกว้างๆเห็นไปถึงรอยบุ๋มบนแก้มซ้ายที่แสนจริงใจและท่าทีอมยิ้มจนแก้มปริก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาอย่างสดใส ของใครบางคนมากกว่า
"คิดถึงนายจังจางอี้ชิง..."
คุณเรนนี่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ส่วนคริสเองก็ได้มีเวลานั่งพักหายใจหายคอบ้าง หลังจากต้องนั่งเกร็งมานานสองนาน
-ปึ่ก!-
หญิงสาวหน้าตาดีทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างแรงและมีท่าทีฉุนเฉียวอย่างเห็นได้ชัดต่อให้ที่บ้านสอนมาดีแค่ไหนก็ต้องหลุดอาการนี้กันทุกคนสินะ..
"มีใครทำให้น้องเรนนี่ไม่พอใจหรือเปล่าครับ?" หญิงสาวหายใจเข้าลึกพยายามข่มอารมณ์แล้วหันมายิ้มหวานให้คริส
"ฮะๆไม่มีอะไรหรอกค่ะ" เอาอีกแล้วไม่ยอมบอกอีกคนแล้ว...
"บอกพี่มาเถอะครับ คำว่าไม่มีอะไรมันอันตรายมากนะ"
"ก็เพื่อนเก่าของเรนนี่สิคะ เจอหน้ากันในรอบหลายปีแทนที่จะทักทายกันดีๆ ดันทักว่าอ้วนขึ้นหรือเปล่า ผู้หญิงหรือพวกผู้ชายตัวบางๆไม่มีคนไหนชอบหรอกค่ะ" คริสนั่งเงียบรอฟังคำพูดจากหญิงสาวต่อไป
"เรนนี่เคยคบกับแฟนคนนึง ตั้งฉายาให้เรนนี่ไปเรื่อย อ้วนบ้างแล่ะแระบ้างแล่ะ เรนนี่ว่ามันก็น่ารักดีนะคะ"
"แล้วน้องเรนนี่กับเค้ายังคบกันอยู่หรือเปล่าครับ?"
"ไม่แล้วค่ะ เค้าจะแซวเรนนี่ยังไงเรนนี่ไม่เคยโกรธ จนมีครั้งนึงเค้าเอาเรนนี่ไปเปรียบเทียบกับคนอื่น พี่คริสคิดดูนะคะ ว่าอ้วนยังพอทน ว่าทำไมไม่ผอมเหมือนคนนู้นคนนี้ก็พอกันทีค่ะ ไม่ให้เกียรติกันเลย" ชะงัก...สำหรับคริสนี่อาจเป็นคำที่จะพออธิบายร่างกายและจิตใจของเค้าในตอนนี้ได้
'ทำไมแกไม่เห็นอ่อนหวานกับฉันเหมือนน้องยาฆ่าหญ้าเลยวะอี้ชิง'
'จริงๆแล้วฉันมีแฟนแบบยาฆ่าหญ้าได้สิบคนเลยนะเว่ย นับว่าทองหล่นทับแกเลยนะอี้ชิง ฮ่าๆ'
เหมือนภาพเหตุการณ์เก่าๆตีขึ้นมาในหัว แค่นั้นยังไม่พอเค้ายังอยากจะตีหัวตัวเองแรงๆที่ทำอย่างนั้นลงไป ทำไมเค้าไม่คิดถึงจิตใจคนฟังอย่างอี้ชิงเลยนะ คิดได้ดังนั้น คริสกระชับเสื้อสูทก่อนที่ขายาวจะรีบวิ่งออกไปจากโรงแรมหรูทันที
"พี่คริสคะจะไปไหนคะ!? งานยังไม่จบเลยนะคะ!?"
"ใจจะหายอยากได้คืนครับ ขอไปตามง้อก่อน ขอโทษนะครับน้องเรนนี่~" ชายหนุ่มหันมาโบกมือหยอยๆแล้วรีบวิ่งต่อไปที่รถคู่ใจคันหรู
.
.
.
ใช่เวลาเพียงไม่กี่นาทีคริสก็พาตัวเองมายืนอยู่หน้าบ้านเดี่ยวขนาดซัก 200 ตารางวา มองเข้าไปในโรงจอดรถก็พบว่านิสสันเทียน่าของประมุขครอบครัวไม่ได้จอดไว้ก็นับว่าทางสะดวก จึงเสียมารยาทเข้าบ้านไปโดยพละการ
เดินขึ้นไปบนชั้นสองเงียบๆ อาศัยไฟแฟลชจากไอโฟน ตามหาห้องที่คิดว่าเจ้าแก้มบุ๋มของเค้าน่าจะนอนอยู่
เดินมาจนสุดปีกบ้านก็พบห้องๆนึงที่ติดป้ายน่ารักๆเขียนว่า "阿艺" ติดอยู่ที่ประตูห้อง มือหนาบิดลูกกลอนเข้าไปให้เงียบที่สุด
ไฟในห้องปิดหมดแล้ว เห็นแต่ร่างเล็กๆนอนตะแคงหันหลังให้ประตูเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง
แรงยวบทำให้คนตัวขาวจัดสะดุ้งเฮือก กำลังจะหวีดร้องเสียงหลง พลันคริสก็ยื่นหน้าไปข้างหูแล้วเอ่บคำปลอบ จนเสียงนั่นเหลือแค่ลมเบาๆที่สลายไปกับอากาศ
"ชู่ววว คริสเอง"
"ไอ้คนบ้า!! ตกใจหมดเลย!" อี้ชิงพลิกตัวเข้าหาอกกว้างก่อนจะใช้กำปั้นเล็กๆทุบลงไป
"ขอโทษ"
"เฮ้อออ เรื่องเมื่อกี้นะหรอ ช่างเถอะทีหลังจะเข้ามาก็เรียก..."
"ขอโทษสำหรับทุกอย่าง...ขอโทษที่ชอบปากร้ายใส่นาย ขอโทษที่ชอบเอานายไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ขอโทษที่คิดว่านายจะไม่โกรธไม่น้อยใจ วันที่ไม่มีนายทุกอย่างมันดูรวนไปหมดฉันแทบจะใช้ชีวิตไม่ถูกตั้งแต่ลืมตาแล้วไม่เห็นนายนอนอยู่ข้างๆ ออกไปงานเลี้ยงเห็นบรรดาลูกคุณหนูหน้าตาดีเต็มไปหมด แต่มองกี่ทีก็อารมณ์เสีย เพราะหน้านายเอาแต่ลอยไปมาในหัว ฉันไม่เป็นอันทำอะไรเลยรู้มั้ย..." ปากพูดไปแขนก็กอดเอวบางไว้แน่น ส่วนมือก็ลูบหลังคนตัวเล็กที่ตอนนี้ซบหน้าร้องไห้กับแผงอกของเค้าจนเสื้อเชิ้ตเปียกไปหมดแล้ว
"ขอโทษนะอี้ชิงขอโทษจริงๆ ยกโทษให้คริสนะครับ" คริสจับมือบางมาแนบกับแก้ม อี้ชิงสะอื้นตัวโยนไม่พูดอะไรพยักหน้ารัวๆ แขนเล็กกอดตอบคริสแน่น
"ฮึกฮือออ ก็เป็นซะอย่างนี้จะโกรธลงได้ยังไง" คริสลุกขึ้นนั่งแล้วรั้งตัวอี้ชิงขึ้นมานั่งบนตักด้วย แขนแกร่งโอบรอบเอวคอดเอาไว้ คางก็ไปเกยกับบ่าเล็ก พลางจมูกก็เค้าไปคลอเคลียกับพวงแก้มใส
"จะสวยแบมาร์กี้ก็สู้เมียพี่ไม่ได้หรอก" ริมฝีปากที่เมื่อก่อนเอาไว้ปล่อยถ้อยคำร้ายกาจวันนี้กลับหยอดคำหวานเล่นซะอี้ชิงขนลุกซู่ไปหมด คนตัวเล็กหันมาจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากบางแล้วยิ้มทะเล้น
"หล่อแบบบอยปกรณ์ก็สู้แฟนน้องไม่ได้เหมือนกันครับ" คริสยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับความหัวไวของแฟนตัวเล็ก ผลักคนตัวเล็กให้นอนราบกับฟูกแล้วก็ค่อยๆเปิดฉากค่ำคืนหลังจากการปรับเข้าใจกัน และดูจากท่าทีเล่นด้วยของคนตัวเล็กหนังสดม้วนนี้กว่าจะเล่นจบก็คงย่ำรุ่งนู่นล่ะ
END
ปล.ติชมโดยคอมเม้นฟิคหรือเมนชั่นมาบอกที่@Guitar_BBty นะคะ #เยิ้บ <3
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น