คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : I'm Alive Chapter Two: "ฉันจะกินนายแล้วนะ"
-2-
[Volume]
คาลีนทำท่าตกใจ แต่ผมก็ตกใจไม่แพ้เธอเหมือนกัน ก็ใครจะไปคิดล่ะ ว่าประตูสุดซอยตันบานนั้น มันจะพามาดินแดนมหัศจรรย์ =__=;;;;; แล้วนั่น...คาลีน...เธอจะทำตาวิ้งๆเป็นประกายทำไมน่ะ มันทำให้ผมรู้สึกขนลุกยังไงก็ไม่รู้ ก็ไม่รู้ว่าทำไมนะ เวลาผมอยู่กับเธอคนนี้แบบระยะประชิดทีไร แทนที่มันจะเขิน หรือ ตื่นเต้น ผมกลับรู้สึกกลัวแล้วก็ขนลุกขนพองไปทั้งตัวซะอย่างงั้น -___-;;;; ถ้าเธอรู้ผมจะโดนฆ่าไหมนะ
“อา...ในที่สุด การผจญภัยของฉันก็เริ่มขึ้น”
จู่ๆคาลีนก็พูดอะไรขึ้นมา มันทำให้ผมแอบงงเล็กๆ และคิดน้อยๆ ว่าทำไมเธอถึงคิดอย่างงั้น ทั้งๆที่คนส่วนใหญ่มักจะกังวลแท้ๆ แต่เธอกลับต่างจากคนพวกนั้นโดยสิ้นเชิง อืมๆ เพราะอะไรกันนะ
[Kaleen]
อ๊ากกกก นี่ฉันมาอยู่ใน Wonderland แล้วอย่างงั้นเหรอ มันเป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ ไม่น่าเชื่อ แต่ว่านะ ในเมื่อกระต่ายน้อย ไทม์แร็บบิทเป็นคนบอกเอง ฉันก็ควรที่จะเชื่อนะ
“อา...ในที่สุด การผจญภัยของฉันก็เริ่มขึ้น” ฉันพูดพร้อมกับทำตาเป็นประกายวิ้งๆ แล้วก็มองไปรอบๆและหมุนตัว เสร็จ ฉันจึงถามไทม์น้อย
“ถ้าที่นี่คือ Wonderland ฉันก็เป็นอลิซน่ะสิ”
“ไม่ใช่ครับ”
“อ้าว!” คุณหลอกดาว!!! =[]=!!
“ตอนนี้ที่นี่ไม่ต้องการอลิซแล้วครับ”
“ทำไมล่ะ!”
“ก็เพราะว่า....อ๊ะ!!...สายแล้ว! สายแล้ว! ไว้ผมจะบอกพวกคุณทีหลัง เพราะงั้น ก็ไปที่ปราสาทพร้อมกับผมก่อนนะ และบางทีกษัตริย์ขาวและกษัตริย์แดงอาจช่วยพวกคุณหาประตูกลับบ้านเจอก็ได้”
อะ...เอ๋? ห้ะ...อยู่ Wonderland ที่นี่ก็ต้องมีราชินีสิ!!! ทำไมถึงกลายเป็นกษัตริย์ไปได้ ดินแดน ฟุโจชิ เรอะ!?!?!
-ผ่านมาสักพัก-
ในที่สุดฉันก็มาถึงปราสาทพร้อมกับไทม์และโวลุ่มจนได้ อ้าว!แล้วนั่นใครยืนอยู่หน้าปราสาท เป็นแมวซะด้วย เอ...แมวตัวนี้ชื่ออะไรนะ เชฟเชอร์ อะไรนี่แหละ แล้วไทม์แร็บบิทก็วิ่งไปหาแมวตัวนั้น พร้อมกับขอโทษขอโพยเป็นพัลวัน ประดุจว่า ถ้าไม่รีบขอโทษ หมอนั่นจะกริ้วอย่างสูงแล้วทุบนาฬิกาเวลาสุดที่รักทิ้ง แล้วแมวนั่นก็อุ้มไทม์ไป แล้วทั้งสองก็หายลับไปกับตา~ ปล่อยให้ฉันและโชตะยืนงงเต๊กอยู่หน้าปราสาท ประหนึ่งว่า พากูมาทำไม??? แล้วฉันก็เดินเข้าไปในปราสาท
แอ๊ดดดดด...~
เสียงประตูที่ฉันเปิดทำลายความเงียบ ทันทีที่ฉันก้าวเท้าเข้าไปในปราสาท จู่ๆก็มีเสียงคนทะเลาะกันดังขึ้นมา ฉันพบว่าในปราสาทมีกษัตริย์ถึงสองคนอยู่ด้วยกัน หนำซ้ำในตอนนี้ทั้งสองยังทะเลาะกันอย่างดุเดือด ไม่มีใครยอมใคร ต่างคนต่างเถียงกันอย่างไม่หยุดพักหายใจ จนกระทั่งมีพี่น้องฝาแฝดสี่คนมาห้ามปราม ทั้งสองคนจึงหยุดทะเลาะกัน ฉันแอบเห็นว่ากษัตริย์แดง หน้าแดงเหมือนกำลังจะร้องไห้ด้วย ฉันว่านะ ฉันรีบพาโวลุ่มหนีจากเหตุการณ์นี้ก่อนดีกว่า ก่อนที่จะต้องมานั่งฟังพวกเขาเริ่มศึกกันอีกครั้ง...
[King White x King Red]
กษัตริย์องค์หนึ่ง นาม ไวท์ ฉายา เมะหน้านิ่ง กำลังขอโทษกษัตริย์อีกองค์หน่ง นาม เรด ฉายา เคะน่ากด
“ขอโทษนะ เรด”
“ทำไมต้องว่าฉันแรงขนาดนั้นด้วย!!!”
เรดตวาดไวท์กลับด้วยความโกรธ แต่ในใจลึกๆกษัตริย์องค์นี้ก็แอบงอนอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
“ฉันขอโทษ”
“ไวท์ ใจร้าย!! นิสัยเสีย!! ฉันเกลียดนาย!!!!! ไม่ยุ่งด้วยแล้ว!!! โกรธร้อยปี อย่ามาดีร้อยชาติ!!”
เขาพูดด้วยคำพูดที่ใครๆฟังก็รู้ว่าเขางอน ต่อให้เขาพยายามที่จะพูดเสียงดังหรือตวาดเหมือนคนโกรธยังไงก็ตาม
“เรด!!! .....นี่ นาย...งอน...ฉันเหรอ...-___-;;;”
กษัตริย์ขาวพูดด้วยความกังวล เหนื่อยใจ แถมหน้าก็ยังนิ่งเหมือนเดิมอีกต่างหาก
[Kaleen]
ฉันเดินออกมาจากปราสาทเพื่อหนีความอึดอัดพร้อมกับโวลุ่ม ฉันเดินมาได้สักพักก็เจอแมวที่อุ้มไทม์คุงไปกำลังยืนพิงต้นไม้อยู่ แล้วจู่ๆแมวตัวนั้นก็พูดขึ้นมา
“พวกเธอน่ะ อยากกลับบ้านไม่ใช่เหรอ ถ้างั้นก็ไปงานน้ำชาสิ กระต่ายมีนาคมอยู่ทางนั้น”
แมวตัวนั้นพูด พร้อมกับชี้นิ้วไปยังทิศทางที่เราต้องไป ฉันและโวลุ่มหันไปตามทางที่เขาชี้ พอหันกลับมา แมวนั่นก็หายไปแล้ว อ๊ะ!! นั่นใบอะไรน่ะ ฉันเห็นกระดาษเล็กๆใบหนึ่งติดอยู่ตรงต้นไม้ที่เขายืนเมื่อกี้ ฉันเดินเข้าไปอ่านมันและพบว่า มันคือ...นามบัตร....
‘Chescher’ (เชสเชอร์)
อะ...เขาชื่อเชสเชอร์เหรอเนี่ย ฉันก็หลงเรียกเชฟอะไรนั่นมาตลอด >[]<;;;; หวายยย~ จะโดนหลอกไปฆ่ามั้ยเนี่ยฉัน กลัวนะ!! =___=;;;;;;;;;
ฉันเดินมาตามทางที่นิ้วผู้ชี้นำบอก แล้วในที่สุดฉันก็เจอโต๊ะน้ำชา และฉันก็เห็น....งาน...น้ำชา...รึเปล่า??? ทำไมถึงเป็นงานน้ำชาที่มืดมนและเงียบคนอย่างนี้นะ มีผู้ร่วมงานทั้งหมด...สอง...คน...ซึ่งเป็นผู้จัดงาน...ฉันเดินเข้าไปใกล้และฉันก็ได้เห็นในสิ่งที่สาวกวายควรเห็น แต่โวลุ่มไม่ควรเห็น!!! ฉันเห็นว่ากระต่ายมีนาคมกำลังดึงหูของหนูหริ่งเล่น อย่างสนุกสนาน แถมยังงับหูอีกต่างหาก!!!!
“ฉันจะกินนายแล้วนะ” กระต่ายมีนาคมพูดขึ้นเบาๆ ข้างๆหูของหนูหริ่งที่กำลังหลับอยู่(รึเปล่า?)
“อืออออ.....ทำไมล่ะ”
“ก็เพราะงานน้ำชานี้มันไม่มีใครมาร่วมด้วยเลย พอไม่มีคนฉันก็เลยเบื่อ เพราะงั้นก็ทำอะไรกับนายไปก่อนเป็นการดีที่สุด” (ถูกต้องค่า!!!!!! //เชียร์ #ผิด)
“กินยังไง...”
“ก็กินแบบ XXX ไง”
“อืม โอเค งั้นฉันตื่นละ เดี๋ยวหาผู้ร่วมงานให้ อ้าว!! นั่นไง มีคนมาพอดี”
“ไหนๆ นั่นใครน่ะ อลิซเหรอ??”
“งั้นฉันหลับต่อนะ”
“อืม ได้”
“เชิญเข้ามาสิ มานั่งดื่มชาด้วยกัน”
กระต่ายมีนาคมเชิญฉันและโวลุ่มให้ร่วมงาน อืม...ก็ไม่แปลกหรอก งานนี้ออกจะเงียบคนซะขนาดนี้ ในเมื่อมีคนมา ถ้าเขาไม่เชิญชวนไว้ซะก่อน งานนี้ก็ชวนมิกุด่าโหย๋ว มาร่วมซะเถอะ มันจะได้ม่ปลอดคนเกินไป
“ยินดีต้อนรับสู่งานน้ำชา”
กระต่ายมีนาคมพูด พร้อมกับหยิบถาดขนมคุกกี้อันน่ากิน มาวางไว้หน้าฉันและโวลุ่ม แล้วจู่ๆ กระต่ายมีนาคมก็เปิดบทสนทนากับฉัน
“เธอรู้ใช่มั้ย ว่าที่นี่คือที่ไหน” กระต่ายมีนาคมพูด
“รู้สิ ที่นี่ก็คือ วันเดอร์แลนด์ ดินแดนมหัศจรรย์ ไง” ฉันตอบ
“ใช่ และที่นี่ก็ไม่ต้องการอลิซอีกแล้ว แล้วเธอมาที่นี่ได้ยังไง ในเมื่อไทม์ก็ไม่ได้ออกไปไหน ประตูมิติก็ปิดไว้อย่างดี”
“ฉันหลงเข้ามาโดยบังเอิญ”
“เหอะ!! ตลกน่ะ อย่ามาพูดให้ขำเลย เธอจะหลงเข้ามาได้ยังไง ประตูของวันเดอร์แลนด์ในปัจจุบันนี้น่ะ ไม่เปิดให้ใครเข้ามาๆได้ง่ายๆเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ”
“ฉันไม่รู้!! ประตูมิติจะเปิดง่ายหรือไม่ง่ายก็ช่างมันสิ ฉันอยากรู้แค่ว่า ฉันกับเขาจะกลับบ้านได้ยังไง และ!@#$%^&*(!@#$%^&*)(*&^%$#@!!@#$%^&^%&%^@%&%*#^!@$%@!@#$%^”
ฉันโวยวายเสียงดังสุดโลกหล้า ป่าวประกาศให้รู้ไปเลยว่าฉันจะกลับบ้านพร้อมผู้ชาย!!!!!!!!!!!(ใจเด็ดไปละเจ๊...) หลังจากการโวยวายปานจะประกาศโลกแตกของฉันจบลง ฉันจึงเล่าเรื่องที่ว่า ทำไมฉันและโวลุ่มถึงหลงเข้ามาในนี้ได้ ให้กระต่ายมีนานุช...เอ้ย!! มีนาคมฟัง
“อืม...อย่างงี้นี่เอง เข้าใจแล้ว”
“อือ นี่ แล้วนายรู้มั้ยว่าประตูมิติมันอยู่ที่ไหน”
“ไม่รู้”
“เอ๋! อะไรเนี่ย ได้ยังไงกัน นายเป็นคนของดินแดนแห่งนี้แท้ๆ แต่ทำไมถึงไม่...”
“หยุดพูด! ถ้าเธออยากกลับบ้านก็ต้องฟังสิ่งที่ฉันจะพูดต่อไปนี้ให้ดีๆ”
“(‘ ‘)”
“ถ้าเธออยากที่จะกลับบ้าน เธอและเด็กผู้ชายคนนั้น จะต้องกลับไปที่ปราสาท และทำทุกอย่างตามที่กษัตริย์ทั้งสองคนสั่ง แล้วพวกท่านจะช่วยให้เธอกลับได้”
“เฮ้ย!!! นี่ไม่ได้แกล้งฉันเล่นใช่มั้ย แล้วงานที่ต้องทำมันมีกี่อย่างกันล่ะ” ฉันจะได้เตรียมใจไว้
“เรื่องนั้น ถ้าเธอไปที่ปราสาทเดี๋ยวเธอก็จะรู้เอง เพราะกษัตริย์ทั้งสองเป็นคนกำหนดคำสั่งเอง เพราะฉะนั้นฉันบอกเธอได้แค่นี้ เรื่องอื่น ฉันไม่รู้”
“ได้ยังไงกัน!! กษัตริย์ทั้งคู่เขาทะเลาะกันปานโลกจะแตกขนาดนั้น นายยังจะให้ฉันกลับไปที่นั่นอีกเหรอ แล้วอีกอย่างนะ ที่นี่ก็ไกลจากปราสาทเป็นสิบชาติเลยด้วย ฉันไม่ได้มีปีกหรือเหาะได้นะ จะได้ไปถึงที่นั่นในตอนนี้น่ะ แล้วยังจะ...”
ฉันยังพูดไม่ทันจบ กระต่ายมีน(เรียกสั้นๆ) ก็พูดอะไรขึ้นมาพร้อมกับดีดนิ้ว และจู่ๆก็มีแสงสว่างวาบขึ้นที่เท้าของฉันและโวลุ่ม
“วาบ ไอ ลูท~” กระต่ายมีนพูด
เป๊าะ!
และฉันกับโวลุ่มก็มาอยู่ที่หน้าปราสาทแทน!!!!
[King White x King Red]
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“เรด ฉันมาง้อนายแล้ว เปิดประตูสิ”
ชายหนุ่มหน้านิ่ง ยอมลงทุนซื้อทุกอย่างที่ชายหนุ่มอีกคนนึงชอบมาให้เพื่อง้อเขาโดยเฉพาะ แต่ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งกลับไม่ยอมเปิดประตูให้ชายหนุ่มหน้านิ่งเข้าไป
“นี่ อย่างอนฉันนานนักเลยนะ ฉันขอร้อง”
เขายอมลงทุนพูดคำว่าขอร้องออกมา ถึงแม้ว่าหน้าของเขาจะยังคงนิ่งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเลยก็ตาม
แอ๊ดดดด~
ในที่สุดประตูตรงหน้าชายหนุ่มหน้านิ่งก็เปิดขึ้น พร้อมกับคนที่เขารอคอย
“หายงอนก็ได้”
ทั้งคู่กอดกันและเดินเข้าไปในห้องด้วยกัน
[กระต่ายมีนาคม x หนูหริ่ง]
“นี่ พวกนั้นไปแล้ว มากินกันเถอะ”
“ไม่เอา...จะนอน”
“งั้นก็กินกันมันบนโต๊ะน้ำชาอันปลอดคนนี่เลยละกัน”
พรวด!!
หนูหริ่งเงยหน้าพรวดขึ้นทันที แต่...ไม่ทันแล้ว ตอนนี้กระต่ายมีนาคมได้อุ้มเขาขึ้นมาวางนอนบนโต๊ะน้ำชาเสียแล้ว
“เฮ้ย!! เดี๋ยวสิ!! เมื่อวานก็เพิ่งXXXไป ไม่ใช่เหรอ ฉันเพลียแล้วนะ อุ๊บ!...”
แล้วโต๊ะน้ำชา ก็เริ่มสั่นคลอนขึ้นเรื่อยๆ...(!!)
[Kaleen]
ฉันกลั้นใจเดินเข้าไปในปราสาทที่ตอนแรก อย่างกับสงครามกรีก แต่ตอนนี้อย่างกับนั่งปฏิบัติธรรม เงียบซะไม่มีอ่ะ แถมกษัตริย์ทั้งสองยังจ้องเขม็งมาที่ฉันและโวลุ่มอีกต่างหาก นี่จะจับพวกฉันไปฆ่ารึไงกัน!!!!! =[]=;;;;; แล้วจู่ๆ กษัตริย์ทั้งสองก็พูดขึ้นมาพร้อมกันว่า
“ข้าขอสั่งภารกิจแรกที่เจ้าจะต้องไปทำ”
กรี๊ดดดดดดด ภารกิจแรกงั้นเหรอ จะโหดขนาดเนี่ย แล้วฉันจะต้องเจออะไรอีกล่ะเนี่ย!!!!!!!!!!!
“ภารกิจแรกก็คือ....!!!!”
ความคิดเห็น