คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : G A Z E ,, Chapter II
GAZE ,, Chapter II
“อาเทา”
“หืม..”
“เทา”
“หือ..??” หนุ่มน้อยลืมตาขึ้น ท่ามกลางทุกคนที่กำลังหลับ ...ทุกคนหลับ แล้วใครเรียกเขาล่ะ?
“เทา” เสียงดังมาจากทางห้องน้ำนี่? จื่อเทาลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำ พร้อมกับเปิดประตูออก สิ่งที่เขาพบคือ... ผู้ชายคนหนึ่ง รูปร่างสูงใหญ่ หน้าตางดงามราวกับเทพบุตร ผิวขาวนวลเปล่งปลั่ง กำลังส่งยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน
“ใคร? คุณเป็นใครครับ”
“จื่อเทา”
“…”
“เทา”
“…”
“จะตื่นไม่ตื่น! ลุกเดี๋ยวนี้เด็กขี้เกียจ!!!”จากคำพูดเบาๆ เริ่มดังขึ้น จนกลายเป็นตะโกน แรงเขย่าที่แขนทำให้หนุ่มน้อยลืมตาขึ้น ...ฝันงั้นหรอ?
“ฮะ?”
“ถึงแล้ว”
“...อืม...ฮยองอ่า....ถึงแล้วเหรอครับ?”
“ถึงแล้วครับ เด็กขี้เซา” จุนมยอนหัวเราะเบาๆ ให้กับจื่อเทา พร้อมกับทำท่าทางบอกให้ลุกขึ้น
“ถึงแล้ว?”
“ก็ใช่น่ะสิ ทุกคนเค้าตื่นกันหมดแล้วนายไปอดหลับอดนอนที่ไหนมาเด็กบ้า” จุนมยอนพูดพร้อมกับทำเสียงหงุดหงิดดวงตากลมโตจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจนัก เทาเงยหน้ามองทุกคนรอบด้านก็เห็นดวงตาอีกเกือบสิบคู่กำลังจ้องมองเขาอยู่ เด็กหนุ่มอ้าปากพะงาบๆราวกับพูดอะไรไม่ออกก่อนจะเอ่ยขอโทษขึ้นมา
“ขอโทษครับๆ”
“เจ้าบ้า บางทีนายก็หลับลึกไปนะ” ชานยอลเอื้อมมือมาผลักหัวเทา เซฮุนที่นั่งอยู่ด้านหลังสุดจ้องเทานิ่งๆ ก่อนจะมองออกไปข้างนอกตัวเครื่องโดยไม่พูดอะไร แล้วทุกคนก็หันกลับไปหาสัมภาระของตัวเองเตรียมพร้อมกับเครื่องที่กำลังจะลงจอด...
“...” หนุ่มน้อยลุกออกไป พร้อมกับเดินลงจากเครื่องที่จอดสนิทแล้ว
“อ้าว ตื่นแล้วหรอเทา” เสียงร่าเริงของจงอินดังขึ้นทันทีที่จื่อเทาก้าวถึงพื้น
“อย่าล้อผมสิ”
“ไม่ได้ล้อ นั่นเป็นประโยคคำถาม”
“พอได้แล้วๆ ฮยองว่าเราไปเที่ยวกันดีกว่า คนของฮยองเอาของไปไว้ที่พักให้แล้ว เที่ยวได้เลย” จุนมยอนว่า
“เย่!” ทุกคนร้องอย่างพร้อมเพรียง ยกเว้นสามคน จุนมยอน ที่เป็นคนพูดก่อนหน้านี้ เซฮุนเด็กอินดี้ตลอดกาล และจื่อเทา ที่ยังงงๆ อยู่
- Seaside -
จื่อเทาเดินตามหลัง เพื่อนๆ พี่ๆ ที่สนุกสนานกับการเล่นน้ำริมชายหาด ส่วนเช่นเคย อีกคนที่อินดี้ตลอดกาล เซฮุนเดินฟังเพลงนำหน้าก่อนทุกคนไปเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้จะมาเที่ยวทำไม?
“พ่อหนุ่ม” เสียงที่ดังมาจากเต็นท์ข้างทางดังขึ้นเบาๆ
“หืม?” จื่อเทาที่รั้งท้ายหันมองซ้ายขวาหาต้นเสียง
“พ่อหนุ่ม...”
“เห??” จื่อเทาเอียงคอมองลอดเข้าไปในเต็นท์หลังนั้น ที่คาดว่าจะเป็นต้นเสียง ก่อนที่จะหยุดเดินและยืนมองอยู่นาน
“...” จุนมยอนที่รู้สึกตัวว่าไม่มีใครเดินตามาหันมองจื่อเทาด้วยความสงสัย
“…” แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา... จื่อเทาก็เดินเข้าไปในเต็นท์เสียก่อน เห็นท่าไม่ดีเช่นนั้น เขาจึงเดินตามเข้าไป
“พ่อหนุ่มเอ๋ย... มีคนรอเจ้าอยู่” จื่อเทามึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ได้แต่ยืนฟังหญิงชราที่นั่งอยู่ที่พื้น ภายในเต็นท์โล่งๆ นี้ ส่วนจุนมยอน ได้แต่ยืนอยู่ข้างหลังห่างๆ
“ใคร... ใครหรอครับ?”
“พ่อเทพบุตร... คนที่คอยดูแลเจ้าไงล่ะพ่อหนุ่ม” หญิงชรายิ้มโชว์ฟันขาวครบ32ซี่ที่เรียงกันเป็นระเบียบ อย่างกับว่าไม่ใช่คนแก่ หรือไม่... คงจะใส่ฟันปลอม
“เทพบุตร?” จื่อเทาทวนคำพูดที่หญิงชราพูดอย่างงุนงง
“ใช่... เขารอคอยเจ้ามานานมากแล้วนะพ่อหนุ่ม อย่าให้เวลาที่เขารอมันศูนย์เปล่า”
“…”
“เขาอาจจะยังไม่มาหาเจ้าตอนนี้หรอกนะ... แต่รอเขาก่อนนะพ่อหนุ่ม เขาฝากบอกฉันให้มาบอกเจ้าว่ารอเขาก่อน”
“…”
“หาก...”
“ยายพูดอะไรเนี่ย?” จุนมยอนที่ฟังเงียบๆ จากด้านหลังอยู่นานพูดขัดขึ้น ทำให้จื่อเทาหันไปมอง
“ฮยอง...” จื่อเทาหันไปมองที่จุนมยอนอย่างสงสัย... เขาอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่นะ
“อืม... ไปกันเถอะ ยายแก่เพี้ยนๆ แกคงจะหลอกเอาเงินเราแน่เลย ไปกันเถอะ” จุนมยอนจับแขนจื่อเทาเป็นเชิงให้เดินตาม จื่อเทาหันไปมองหญิงชราที่ยิ้มโชว์ฟันขาวอยู่เป็นระยะก่อนที่จะออกมาจากเต็นท์
“ฮยองครับ... มันคาใจ”
“อาเทานาย...” จุนมยอนมองจื่อเทาอย่าเอือมระอา “เชื่อด้วยหรอ?”
“ก็... แค่ติดใจอะไรนิดหน่อยน่ะครับ”
“บอกแล้วนะ... เขารอนายอยู่” เสียงหญิงชราดังลอดออกมาจากเต็นท์
“ช่างมันเถอะ เราไปกันได้แล้ว คนอื่นเขาอยู่กันที่ที่พักแล้วนะ” จุนมยอนลากร่างสูงให้เดินตาม “ปาร์ตี้บาบีคิว!”
“อ่า... ครับๆ” จื่อเทาจำใจเดินตามไป... โดยที่ไม่ได้หันกลับมามองเต็นท์หลังนั้นอีก และไม่รู้เลยว่า เต็นท์หลังนั้นค่อยๆ เลือนหายไปในที่สุด
พวกเขาลืมคิดไปหรือไงว่า... นี่คือเกาะส่วนตัว คนนอกจะมาตั้งเต็นท์หลอกเอาเงินได้อย่างไรกัน?
“หายไปไหนมา!?” ลู่หานถามขึ้นเมื่อจุนมยอนและจื่อเทาเดินเข้ามาในบริเวณบ้านพัก
“อ๋อ ก็เดินเล่นเรื่อยเปื่อยน่ะ ไม่มีอะไรหรอก” จุนมยอนว่า
“ไปสวีทกันก็ว่ามาเหอะ” ชานยอลเอ่ยขึ้น พร้อมทำท่าทางล้อเลียนโดยการโอบแบคฮยอนที่อยู่ข้างๆ
“ย๊า!” แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเสียงดังลั่นพร้อมกับสองมือเล็กทุบลงที่แผงอกกว้างของเขา “ปาร์คชานยอล!”
“ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง” สองคนนั้นก็ทะเลาะกันได้ทั้งวันจริงๆ เลย... จุนมยอนคิด พร้อมกับเดินเข้าไปในตัวบ้าน
“ขออาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวจะลงมาช่วยย่าง”
“อืม” ลู่หานรับคำ “นายไม่ไปอาบด้วยหรอจื่อเทา”
“ไม่ดีกว่าครับ ค่อยอาบก่อนนอน”
“นายสกปรกชะมัดเลยเทา” จงอินเอ่ยลอยๆ
“นายอาบแล้วรึไงกัมจง”
“ก็ยัง...” จงอินตอบ “เห้ย! นายเรียกฉันว่ากัมจงหรอ?!”
“...” จื่อเทาไม่สนใจคำพูดของจงอิน เดินลอยหน้าลอยตาไปนั่งที่ชิงช้าข้างๆ เซฮุน
“นาย...” เซฮุนเอ่ยขึ้นขณะที่ยังหลับตา
“หืม? นึกว่านายหลับไปแล้วซะอีก”
“ไม่หรอก... นั่งฟังเสียงน่ะ”
“เสียง?”
“...” ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างข้างๆ แค่ศีรษะที่ขยับนิดหน่อยเป็นเชิงตอบรับว่า ‘ใช่’
“เสียงอะไร? เสียงพวกฮยองเขาน่ะหรอ”
“เปล่า” เซฮุนลืมตา “เสียงประหลาดจากอะไรซักอย่างต่างหาก”
“เสียงประหลาด?” ใบหน้าจื่อเทาเต็มไปด้วยเครื่องหมายปริศนา “ฉันไม่เห็นจะได้ยิน”
“นายไม่ใช่ฉัน... จะได้ยินได้ไงล่ะ”
“เหอะ? พ่อคนมีเซ็นส์”
“ไม่หรอก... ความรู้สึกฉันตอนนี้คือ...” เซฮุนหันมามองเข้าไปในตาของจื่อเทา “มีคนบอกนายว่า ‘เขากำลังจะมา’ ใช่มั้ย?”
“นาย... นายรู้ได้ไง??”
“ก็ฉันกำลังฟังเสียง... แล้วบังเอิญได้ยิน”
“นายก็อยู่ในเต็นท์นั้นหรอ? แต่ฉันเห็นนายเดินนำมาก่อนแล้วนี่”
“ถูกที่ฉันเดินนำมาก่อน... นายเห็นนี่มั้ย” เซฮุนดึงหูฟังแบบอินเอียร์ออกมาข้างหนึ่ง “ที่ฉันใส่มันตลอดน่ะ เพราะว่ามันทำให้ฉันได้ยินอะไรได้ดีขึ้น แต่ถ้าบางทีฉันรำคาญมันฉันก็จะเปิดเพลง”
“อืม... โอเค ฉันเข้าใจนายแล้วล่ะ” จื่อเทาเอนหลังพิงกับพนักชิงช้า “ดีแล้วล่ะ ฉันเคยคิดว่านายดีจังเลยที่มีเซ็นส์แบบนี้ แต่ฉันว่า... ‘บางที สิ่งที่กำหนดมาให้’ มันดีที่สุดแล้วล่ะ พระเจ้าสร้างสรรค์มันได้สมควรแล้ว”
“ใช่ ทุกสิ่งจะเป็นไปตามทางของมัน ถึงขวนขวายไปสิ่งที่ได้กลับมาก็อาจไม่ใช่สิ่งที่หวังเสมอไป”
“เป็นไปตามทางของมัน...” จื่อเทาพึมพำกับตัวเองแล้วหลับตาลงช้าๆ
“จื่อเทา” แรงเขย่าที่แขนทั้งสองข้างทำให้ผู้ที่ถูกเขย่าลืมตาขึ้นช้าๆ
“…” สายตาของเทากำลังจ้องมองคนตรงหน้า ในขณะที่ปรับสายตาให้เข้าที่เข้าทางนั้น เขากลับเห็นคนตรงหน้าเป็นผู้ชายอีกคนแม้ไม่มั่นใจนักว่าเป็นใครแต่เขามั่นใจว่าเคยเห็นมาก่อนแน่นอน
“เทา?” แบคฮยอน... เมื่อสายตาโฟกัสสิ่งที่อยู่ตรงหน้าชัดเจนแล้ว คนตรงหน้ากลับเปลี่ยนเป็นแบคฮยอนแทนผู้ชายคนนั้น อ่า...สงสัยจะตาพร่าเกินไปไม่ก็นอนมากเกินไปแท้ๆ เทาคิด
“ครับ... ครับฮยอง”
“ไปย่างบาร์บีคิวกัน” ใบหน้ายิ้มแย้มตรงหน้าเคลื่อนห่างออกไป หลังจากที่มือของคนตัวเล็กเอื้อมมาจับที่ข้อมือของจื่อเทา
“อ่า ครับๆ” ร่างสูงลุกตามแบคฮยอน ไม่นานนักพวกเขาก็เดินออกมาบริเวณที่จัดปาร์ตี้บาร์บีคิวเล็กๆ ตอนนี้เป็นเวลาค่อนข้างค่ำแล้ว ท้องฟ้ากำลังจะเปลี่ยนจากสีส้มแดงเป็นสีดำสนิทอันเป็นเอกลักษณ์ของยามราตรี
“ตื่นแล้วหรอเด็กขี้เซา?” คยองซูที่กำลังย่างบาร์บีคิวอยู่หันมาถามแล้วยิ้มให้ ก่อนจะหันกลับไปย่างอย่างตั้งใจ เทาที่โดนแซวยืนเคอะเขินเกาท้ายทอยอย่างพูดอะไรไม่ถูก
“ฮ่าๆ หลับไปตอนไหนนะ”
“คำขอโทษจะสำคัญอะไร~ มาช่วยกันเลยนะ ฮ่าๆ” ชานยอลเดินเข้ามาดึงแขนข้างที่แบคฮยอนจับอยู่ ก่อนจะออกแรงดึงเบาๆ
“นายจะมาแย่งฉันได้ไง ฉันไปปลุกอาเทานะ” แบคฮยอนยื้อข้อมือเอาไว้ก่อนจะดึงกลับบ้าง ชานยอลเห็นอย่างนั้นก็รีบพูดสวน “เขาต้องมาช่วยฉันสิ”
“สาวๆ ก็ไปเตรียมบาร์บีคิวมาย่างสิ เดี๋ยวหนุ่มหล่อๆ จะเตรียมเตาไว้ย่างไงครับ”
“นี่นาย!” สงครามการแย่งชิงตัวจื่อเทาได้เริ่มขึ้น... เขาจะเป็นสาวสวย หรือหนุ่มหล่อกันนะ?
“พอๆๆๆๆ” ลู่หานเดินมาห้ามไว้ “ให้เทามาช่วยเตรียมเตาเถอะแบคฮยอน ที่เตามีชานยอลแค่ทำคนเดียว”
“:)” ชานยอลที่ได้เปรียบยักคิ้วให้แบคฮยอนอย่างกวนประสาท
“เหอะ! เอาไปเลย” คนตัวเล็กทิ้งมือจื่อเทาอย่างกับว่าเป็นสิ่งของ
“ไปกันอาเทาน้อย~”
“ครับๆ” จื่อเทาที่ยืนนิ่งมานานไม่มีคนสนใจ กลั้นหัวเราะจนหน้าแดงหันมาพยักหน้ารับก่อนจะเดินตามแต่โดยดี ชานยอลที่เดินอยู่ข้างๆหันมามองอย่างสงสัย
“นายขำอะไรน่ะอาเทา?” ชานยอลหันมาถามคนข้างๆ
“เปล่านะครับ ไม่ได้ขำ” คนถูกถามยกมืออีกข้างขึ้นปิดปาก
“นายขำฮยองใช่มั้ย” ชานยอลหน้าขึ้นสี... เป็นเพราะอะไรกันนะ? โกรธ? หรือเขินคนตัวเล็กที่อยู่ไม่ไกลอีกคนกันแน่? สายตาเหลือบไปมองที่แบคฮยอนอยู่เป็นระยะ
“ผมไม่ได้ขำนะครับ”
“ฮยองไม่เชื่อนายหรอกอาเทา นายขำฮยองกับแบคฮยอนฮยองใช่มั้ย?!” ชานยอลใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้จับมือเทาแล้วจิ้มเข้าไปที่เอวของเขาทันที
“เปล่านะครับ!!!” คนที่ถูกจิ้มร้องเสียงดัง พร้อมกับเอี้ยวตัวหนีแต่ก็หนีไม่ได้ไกล เพราะข้อมือโดนล็อคไว้แน่น
“ใครเชื่อนายก็บ้าแล้ว เห็นอยู่ชัดๆ ว่านายขำฮยอง”
“รู้แล้วถามทำไมล่ะครับ ฮ่าๆๆๆๆๆ” คนตัวเล็กกว่าถือโอกาสตอนที่ชานยอลเผลอ แกะมือของชานยอลที่จับข้อมือตัวเองออก แล้ววิ่งไปหลบหลังจงอิน
“มานี่นะฮวางจื่อเทา!!” ชานยอลตะโกนเสียงดังและวิ่งตามไป
“ทำตามก็โง่สิครับ ฮ่าๆๆๆ” จื่อเทาเห็นชานยอลวิ่งมาทางที่ตัวเองอยู่ ก็ละจากจงอินมาหลบหลังคยองซูที่กำลังถือถาดวางบาร์บีคิวอยู่
“เดี๋ยวมันหล่นนะจื่อเทา!” ลู่หานตะโกนปนเสียงหัวเราะที่เห็นผู้ชายตัวโตสองคนวิ่งเล่นกันเหมือนเด็กเล็กๆไปทั่วชายหาด
“อาเทา!!!” ชานยอลที่เกาะจงอินอยู่ตะโกนลั่น
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” คนลูกล่าหัวเราะลั่นแล้วก็วิ่งไปนั่งข้างๆ แบคฮยอนที่กำลังเสียบพริกหยวกใส่ไม้อย่างตั้งใจก่อนจะหันมาเลื่อนถาดพริกหยวกให้
“มาๆเทาเทา มาช่วยฮยองทำดีกว่า”
“นายยังไม่ช่วยฮยองตั้งเตาเลยนะเทา!!” ชานยอลที่เริ่มเหนื่อยเดินมาช้าๆ
“ให้จงอินเขาช่วยสิครับ ยืนเต้นแร้งเต้นกาอยู่นั่นน่ะ”
“ไม่เอา! นายต้องมาช่วยฮยองสิ”
“นี่นาย! อาเทาเขาอยากมาช่วยฉัน นายก็ไปหาคนอื่นเอาสิ” แบคฮยอนโต้ขึ้นในขณะที่มือยังเสียบพริกหยวกอยู่ “จงอินเต้นแร้งเต้นกาอยู่ไม่ได้ทำอะไร จุนมยอนฮยองก็อยู่ในบ้าน ก็ไปลากมาซักคนเถอะน่า”
“ก็ผมอยากได้เทาอ่ะ พวกนั้นไม่ได้การได้งานส่วนจุนมยอนฮยองเหนื่อยแล้ว ฮยองเค้าสูงอายุนะ” ชานยอลยืนดิ้นเป็นเด็กอยู่หน้าแบคฮยอนกับจื่อเทาที่นั่งอยู่
“ผมไปช่วยก็ได้ครับ ฮ่าๆๆๆ” จื่อเทาที่นั่งเสียบพริกหยวกไปได้ไม่กี่ไม้ลุกขึ้น
“ไปกันๆ” ชานยอลเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มโชว์ฟันครบทุกซี่ทันที พร้อมกับลากคนข้างๆ ให้เดินตามไปที่เตา
“จริงๆ นะครับพวกฮยองเนี่ย...” จื่อเทาพึมพำเบาๆ
“ปาร์ตี้บาร์บีคิวเริ่มขึ้นแล้ว ณ บัดนี้!”
ผ่านไปไม่นานนักทุกคนก็กินบาร์บีคิวลงท้องกันเรียบร้อย ก่อนจะทยอยเข้าบ้านกันทีละคนสองคน พอเข้าบ้านกันครบทุกคนแล้วจุนมยอนจึงรีบประกาศขึ้น
“ทุกคน! นอนกันเป็นรูมเมทนะ”
“ทำไมอ่ะฮยอง?” แบคฮยอนหันไปถามงงๆ บ้านก็ออกจะหลังใหญ่โต ไม่มีทางที่ห้องไม่พอกับคนแค่แปดคนอยู่แล้วนี่นา...
“ก็ที่นี่นานๆทีจะมีคนมาทำความสะอาด แล้วแม่บ้านก็เพิ่งมาทำไว้แค่สี่ห้องน่ะ ฮยองเลยอยากให้นอนด้วยกันหรือใครอยากจะไปนอนกับฝุ่นก็ตามสบายนะ”
ทุกคนได้ยินอย่างนั้นก็รีบหันไปมองหน้ากัน ชานยอลเดินตรงเข้าไปกอดคอแบคฮยอน
“ผมจะนอนกับแบคฮยอนนะ~”
“ผม.. นอนกับคยองซูฮยอง...” จงอินหันไปมองหน้าคยองซูน้อยๆ ก่อนจะพูดต่อ “ได้ไหม..”
“ตามใจ..” คยองซูตอบโดยที่ไม่ได้มองหน้าอีกคน
“เซฮุนล่ะ?? จะนอนกับลู่หานไหม”
“…” ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างบาง ก่อนที่จะเอื้อมมือมาหยิบกุญแจจากมือคนตัวเล็กตรงหน้า
“…” ทุกคนเงียบมองการกระทำของเซฮุน... อย่างงงๆ
“ขอห้องบน ใครจะมานอนก็มา” สิ้นเสียงคนตัวบาง... จากนั้นก็หายขึ้นไปข้างบนอย่างรวดเร็ว
“งั้นเดี๋ยวฉันไปนอนกับเซฮุน... ก็ได้” ลู่หานพูดขึ้นเบา
“โอเค ตามนั้น”
“แล้วอาเทาล่ะ?” จุนมยอนหันไปมองอีกคนที่ยืนนิ่งมองตามคนตัวบางที่เดินขึ้นไปแม่จะหายไปแล้วก็ตาม จื่อเทากระพริบตาถี่ๆ แล้วมองรอบด้านงงๆ ก่อนจะชี้จุนมยอนที่ยืนอยู่
“นอนกับฮยองไงครับ ก็ฮยองยังไม่มีคู่นี่นา” ประโยคนี้ทิ่มใจของคนตัวเล็กดังฉึก! ใช่สิ! ก็เขาไม่มีคู่นี่นา
“อะ...โอเค เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะ” จุนมยอนเดินนำคนตัวโตไป... ห้องของพวกเขาอยู่ด้านล่าง ต่างจากอีกสามห้องที่อยู่ชั้นบน
“หืม? ฮยองครับ... ทำไมห้องเราอยู่ด้านล่างล่ะครับ”
“อ่อ... คือผมไม่ชอบนอนชั้นสองน่ะ แล้วผมเคยนอนห้องนี้กับอัปป้าออมม่าด้วยน่ะ ตอนเด็กๆ เลยติดห้องนี้”
“อ๋า กลัวความสูงว่างั้น?” เสียงที่ออกมาจากปากอีกคนเหมือนกับเสียงอุทานเข้าใจธรรมดาๆ แต่ทำไมรู้สึกเหมือนว่าเขาแอบล้อจุนมยอนอยู่นะ?
“อะ.. อือ อืมๆ ใช่” ร่างเล็กเกาที่ท้ายทอยตัวเองเบาๆ
“...”
“มะ.. มอง มองอะไร ขะ.. เข้าห้องได้แล้ว”
“อ่าห๊ะ ไปสิครับ”
“นายจะนอนฝั่งไหนอ่า?” จุนมยอนเดินเข้าห้องนอน มุ่งหน้ามาที่เตียงอย่างเห็นได้ชัด... อา เตียงใหญ่จัง คิงส์ไชส์แน่เลย
“แล้วแต่ฮยองครับ... ผมยังไงก็ได้” จื่อเทายักไหล่อย่างไม่สนใจ... เขานอนตรงไหนก็ได้นี่นา เตียงออกจะใหญ่ขนาดนี้ แค่ไม่ได้นอนพื้นก็พอแล้ว
“งั้นฮยองนอนติดผนัง นายไปนอนฝั่งระเบียงนะ”
“ครับ... เอ่อ ว่าแต่ ชั้นหนึ่งนี่ก็มีระเบียงหรอครับ?”
“ใช่” จุนมยอนไม่พูดเปล่า แต่ยังไต่เตียงจากอีกฝั่งไปลงที่ข้างๆ ผ้าม่าน ก่อนจะเปิดออก
“หืม”
“นี่ไงครับ” เผยให้เห็นทะเลที่งดงามเพราะแสงไฟจากตะเกียงของบ้านกระทบไปยังผืนน้ำที่กว้างใหญ่ ส่วนฝั่งขวาเป็นภูเขาลูกไม่ใหญ่มากนัก หากวาดเป็นรูป... คงจะสวยน่าดู
“...” แต่... เป็นไปไม่ได้หรอก ที่จื่อเทาจะเห็นมัน... เขาคงเห็นเพียงแค่ลูกไฟอะไรกระพริบๆ อยู่ท่ามกลางความมืดมิด... ใช่ เขาเป็นโรคมองไม่เห็นในที่มืดนี่นา
“เห็นมั้ยล่ะ ที่ผมชอบห้องนี้เพราะวิวสวยมาก... ไม่แพ้ห้องชั้นสองแน่นอน”
“ครับ”
“นายอยากออกไปนั่งเล่นก็ได้นะ... ถ้าไม่กลัวยุงกัด ฮ่าๆๆๆ”
“อืม... ครับ”
“นายไม่ตื่นเต้นหน่อยหรอ? หรือนายไม่ชอบ” คนตัวเล็กเอียงคอ... เขาไม่รู้ตัวเลยใช่มั้ย ว่าทำแบบนี้มันน่ารักมาก
“ตื่นเต้นสิครับ... มาเที่ยวทั้งที แถมห้องพักมีวิวสวยๆ แบบนี้น่ะ”
“งั้น... ออกไปกันมั้ย? ฮยองว่านายต้องชอบแน่เลย”
“เอางั้นก็ได้ครับ” ร่างสูงยักไหล่แสดงท่าทางสบายๆ
“อื้ม... ออกไปกัน” จุนมยอนไม่ว่าเปล่า ไต่จากที่นอนอีกฝั่งที่ติดระเบียงมาอีกฝั่งที่มีร่างสูงยืนอยู่ ก่อนที่จะจับข้อมือแล้วเดินลงจากเตียง ลากให้ร่างสูงเดินตาม
“ครับๆ ไม่ต้องรีบก็ได้ ฮ่ะๆ” ร่างสูงหัวเราะแห้งๆ แต่ก็ยอมเดินตามไปโดยดี
เสียงน้ำที่ซัดโขดหิน... เสียงแมลงที่กรีดร้องในยามราตรี.. เสียงลมที่ปะทะกับใบมะพร้าว.. แสงไฟเล็กๆ จากประภาคารกลางทะเล.. แสงไฟสลัวจากดวงจันทร์เต็มดวงที่สว่างที่สุดในยามค่ำคืน...
“จื่อเทาอา.. นายว่าบรรยายกาศแบบนี้มันน่านอนจังเลยเนอะ” ร่างเล็กนั่งลงบนหาดทรายอย่างช้าๆ
“อ่า.. ใช่ครับ น่านอนมาก” ร่างสูงกว่าตอบก่อนจะนั่งลง โดยที่สายตาไม่ละไปจากคนข้างๆ
“ดาวสวยจัง...”
“…” จื่อเทาเงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้า.. ก่อนที่จะหันกลับมาพูดกับคนข้างๆ “ครับ.. สวย”
“นายเคยอยากเป็นดาวรึเปล่า...”
“ผมหรอ... ก็ไม่นี่ครับ ทำไมหรอ?”
“ฮยองอยากลองเป็นดาวดูนะ เผื่อจะได้มองคนที่เรารักจากตรงนั้น เผื่อจะได้มองดูเขาอยู่ห่างๆ”
“แล้วทำไมถึงอยากมองเขาอยู่ห่างๆ ล่ะครับ?? ไม่อยากดูแลเขาใกล้ๆ หรอ?”
“ถ้าทำได้คงทำไปแล้ว... ฮยองอยากเป็นดวงดาวที่อยู่ข้างๆ ดวงจันทร์.. มากกว่าการที่เป็นดวงอาทิตย์อยู่อย่างนี้”
“…”
“การเป็นดวงอาทิตย์มันไม่ดีเลยนะ... ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเพราะตัวมันเอง ทั้งๆ ที่มีดวงจันทร์และดวงดาวล้อมรอบ แต่มันก็มองไม่เห็นอะไร... เพราะแสงสว่างของตัวมันเอง”
“เป็นดวงอาทิตย์ดีออกครับ... ส่องแสงสว่างไสว เป็นที่พึ่งให้กับผู้คน”
“นายอยากเป็น?”
“ผมก็อยากเป็นดวงอาทิตย์... เพื่อที่จะได้ส่องสว่างให้กับคนที่เรารักครับ”
“ผิดกับฮยองแฮะ.. ฮ่าๆๆ”
“ฮยองน่ะนะ... เป็นดวงอาทิตย์ที่ดีมากๆ เลยล่ะ เป็นที่พึ่งให้กับเพื่อนๆ และน้องอย่างผมด้วย”
“งั้นหรอ... ฮ่าๆๆ” ร่างเล็กหัวเราะอย่างร่าเริง ก่อนที่จะนอนแผ่ลงบนผืนทรายกว้าง
“ลุกครับลุก” คนข้างๆ สะกิดร่างบางให้ลุกขึ้น “ทรายมันเย็น เดี๋ยวไม่สบายเอานะ”
“แค่นี้เอง... ฮยองแข็งแรงจะตายไป! ฮ่าๆๆ”
“ไม่เลยครับ ฮยองน่ะ.. บอบบางและอ่อนแอ ร่างกายรับไม่ได้หรอกครับ อากาศหนาวๆ แบบนี้น่ะ”
“ไม่เอา! ฮยองอยากนอนดูดาวนี่”
“นั่งดูก็ได้นี่ครับ”
“มัน... มัน มันปวดคอ!!”
“ไม่ต้องเลย! กลับห้องได้แล้วครับ เราออกมานานแล้วนะ”
“ไม่เอา ไม่กลับ” ร่างบางดิ้นไปมาบนผืนทรายจนเอเปื้อนไปหมด
“ไม่ใช่มั้ยครับ!?”
“ไม่!!”
“…” ร่างสูงไม่เอ่ยอะไรออกมาหลังจากนั้น ก่อนที่จะลุกขึ้นและก้มตัวลงมาอุ้มอีกคนพาดบ่า
“เห้ย!! จื่อเทา นายปล่อยฮยองนะ!”
“ฮยองดื้อเองนี่ครับ กลับห้องได้แล้ว” ร่างสูงพูดพลางเดินไปตามแสงไฟริบหรี่... คงจะเดินไปได้อยู่หรอก แสงไฟที่บ้านออกจะสว่าง
“ไม่นะ... จื่อทาวววววววววววว!!” ร่างเล็กร้องเสียงหลงพร้อมกับทุบหลังอีกคนเบาๆ
“…”
“เทา...”
“…”
“… เทาๆ”
“…”
“เทาอ่า... ปล่อยฮยองลงเถอะ จะถึงบ้านแล้วนะ ฮยองอายคนนะ”
“อายทำไมครับ เพื่อนๆ กันทั้งนั้น”
“แต่ฮยองอายนี่นา”
“ผมไม่อาย” จื่อเทาเปิดประตูเข้าบ้านอย่างช้าๆ
“ไปไหนกันมา? 0-0” คยองซูที่นั่งดูทีวีกับจงอินหันมาทำตาโต
“ไปเดินเล่นชายหาดนิดหน่อยครับ”
“แล้วทำไมต้องอุ้มกลับมาด้วย?? จุนมอนฮยองเป็นอะไรหรอ?” จงอินพูดต่อ
“ช้านไม่ได้เป็นอาร๊ายยยยย!! จื่อเทา นายปล่อยฮยองได้แล้วนะ” ร่างที่อยู่บนบ่าดิ้นไปมา
“เข้าห้องก่อนนะ” จื่อเทาพูดหน้านิ่ง ก่อนจะเดินไปที่ห้อง
“คืนนี้มีเฮแน่...” จงอินหันมาพูดกับคยองซู
“นี่! จื่อเทา นายปล่อยฮยองลงได้แล้ว” ร่างเล็กที่อยู่บนบ่าดิ้นพล่าน
“ปล่อยแน่ครับ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
“แล้วเมื่อไหร่นายจะปล่อย”
“ปล่อยแล้วครับ ปล่อยแล้ว” จื่อเทาค่อยๆ วางจุนมยอนลงที่โซฟาปลายเตียงอย่างช้าๆ “ปล่อยแล้วนะครับ อ่า.. แล้วก็ไปอาบน้ำได้แล้วครับ ตัวเลอะทรายหมดแล้ว”
“เข้าใจแล้วน่า” คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินส่ายก้นเข้าห้องน้ำไป
“ระวังลื่นในห้องน้ำนะครับ!! แก่แล้วน่ะ ล้มแล้วตายนะไม่ใช่เด็กล้มแล้วโต” เสียงตะโกนลอดเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับเสียงหัวเราะขำๆ ของจื่อเทา
“ฉันยังไม่แก่นะจื่อเทา!!!!!!!!!!!” แค่ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าโมโหขนาดไหน... ฮ่าๆๆๆๆ
ความคิดเห็น