ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2 ผอ.กับโต๊ะกินข้าว
บทที่2 ผอ.กับโต๊ะกินข้าว
ลัลทริมายืนนิ่งอยู่หน้าประตูสีดำใหญ่โตมโหฬารที่ดูยังไงก็เหมือนกำแพงวังชัดๆ
เพียงแต่ข้างในเป็นวังขนาดย่อมหรือจะเรียกคฤหาสน์ที่ใหญ่โตกว่าปกติก็ได้
เธอไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่าบ้านการินเป็นยังไง แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะบ้านจะใหญ่ขนาดนี้
ลัลทริมากลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ ในใจคิดวิตก หากถ้าเธอกดออดไป แล้วอะไรจะเกิดขึ้นล่ะ!?
ลัลทริมาหลับตาปี๋ข่มความกลัวในใจ กลัวก็กลัว แต่เธอมาถึงขนาดนี้แล้ว จะทำไงได้
มือน้อยๆเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ข่มใจว่ายังไงก็ต้องเข้าไปให้ได้
"อ้าว หนูลัลมาทำอะไรตรงนี้ล่ะ"เสียงชายหนุ่มวัยกลางคนทำให้ลัลทริมาหน้าซีดเผือด
"ผอ.!?"
ลัลทริมาถูกลากเข้ามาในคฤหาสน์ที่เธออาจคิดจินตนาการว่าตัวเองเป็นพจมานอยู่ก็เป็นได้(ฟู:อ้ากกกกก ยัยลัลฉันอิจฉาเธอ!) นรินทร์ยิ้มน้อยๆให้กับเด็กสาวตรงหน้าก่อนยกมือเป็นนัยว่าให้นั่งลง
ลัลทริมายอมนั่งอย่างว่าง่าย ก่อนจะเปิดประเด็นเข้าเรื่อง
"คือ...หนู หนูมาหาการินนะคะ เรื่องงานโรงเรียน"ลัลทริมาพูดตะกุกตะกัก ทำให้นรินทร์ถึงบางอ้อ
"ขอโทษทีนะหนูลัล แต่ไอ้เจ้าการินมันยังไม่กลับบ้านเลย เอาไว้ว่าครูจะบอกมันให้ละกัน"
"งั้นหรอค่ะ" ลัลทริมาตอบเสียงแผ่ว สรุปคือเธอมาเก้อสินะ!
"ไหนๆก็มาแล้ว อยู่ทานข้าวกับครูก่อนก็แล้วกันนะหนูลัล"
"ค่ะ?"
โต๊ะกินข้าวขนาดใหญ่ในห้องครัวบ้านจินตเมธร แต่กลับมีคนนั่งอยู่เพียง2คนเท่านั้น
ลัลทริมารู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่ค่อยจะถูกกับการทานข้าวกับผู้ใหญ่โดยเฉพาะ'ผู้อำนวยการ'อย่างนรินทร์ซะด้วย
"คือว่า ผอ.ค่ะหนูกลับก่อนดีกว่าค่ะ" ลัลทริมาพูดเสียงสั่นอย่างเกรงใจ
"ไม่เป็นไรหรอก ครูเองก็มีหลายเรื่องที่อยากถามหนูลัลดหมือนกัน" นรินทร์เปิดบทสนทนาเขาเริ่มถามเรื่องทั่วไปในโรงเรียนทั้งการเรียนการสอน ในอีกหลายๆเรื่อง และความคิดเห็นต่องานโรงเรียนครั้งนี้
ซึ่งลัลทริมาเองก็เห็นด้วยในเกือบทุกๆอย่าง นรินทร์ยิ้มอย่างใจดีพลางพิจารณาเด็กสาวตรงหน้าเขา
...เหมาะกับเจ้าการินจริงๆน้า...
เสียงความคิดของนรินทร์ทำให้ลัลทริมาถึงกับชะงัก
หน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ จนนรินทรืรู้สึกแปลกใจ
"เอ่อ...คือหนู" ลัลทริมาเตรียมลากลับ แต่กลับถูกขัดไว้ก่อน
"อย่าเพิ่งกลับนะหนูลัล ครูยังมีเรื่องที่อยากถามหนูอยู่อีกเรื่อง"นรินทร์พูดเสียงเรียบ
"หนูหนะ คิดยังไงกับเจ้าการินมัน" คำถามของนรินทร์ทำใหลัลทริมาถึงกับสำลักอาหารที่พึ่งทานเข้าไป
"ผอ.คะ~!"
ลัลทริมายืนนิ่งอยู่หน้าประตูสีดำใหญ่โตมโหฬารที่ดูยังไงก็เหมือนกำแพงวังชัดๆ
เพียงแต่ข้างในเป็นวังขนาดย่อมหรือจะเรียกคฤหาสน์ที่ใหญ่โตกว่าปกติก็ได้
เธอไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่าบ้านการินเป็นยังไง แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะบ้านจะใหญ่ขนาดนี้
ลัลทริมากลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ ในใจคิดวิตก หากถ้าเธอกดออดไป แล้วอะไรจะเกิดขึ้นล่ะ!?
ลัลทริมาหลับตาปี๋ข่มความกลัวในใจ กลัวก็กลัว แต่เธอมาถึงขนาดนี้แล้ว จะทำไงได้
มือน้อยๆเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ข่มใจว่ายังไงก็ต้องเข้าไปให้ได้
"อ้าว หนูลัลมาทำอะไรตรงนี้ล่ะ"เสียงชายหนุ่มวัยกลางคนทำให้ลัลทริมาหน้าซีดเผือด
"ผอ.!?"
ลัลทริมาถูกลากเข้ามาในคฤหาสน์ที่เธออาจคิดจินตนาการว่าตัวเองเป็นพจมานอยู่ก็เป็นได้(ฟู:อ้ากกกกก ยัยลัลฉันอิจฉาเธอ!) นรินทร์ยิ้มน้อยๆให้กับเด็กสาวตรงหน้าก่อนยกมือเป็นนัยว่าให้นั่งลง
ลัลทริมายอมนั่งอย่างว่าง่าย ก่อนจะเปิดประเด็นเข้าเรื่อง
"คือ...หนู หนูมาหาการินนะคะ เรื่องงานโรงเรียน"ลัลทริมาพูดตะกุกตะกัก ทำให้นรินทร์ถึงบางอ้อ
"ขอโทษทีนะหนูลัล แต่ไอ้เจ้าการินมันยังไม่กลับบ้านเลย เอาไว้ว่าครูจะบอกมันให้ละกัน"
"งั้นหรอค่ะ" ลัลทริมาตอบเสียงแผ่ว สรุปคือเธอมาเก้อสินะ!
"ไหนๆก็มาแล้ว อยู่ทานข้าวกับครูก่อนก็แล้วกันนะหนูลัล"
"ค่ะ?"
โต๊ะกินข้าวขนาดใหญ่ในห้องครัวบ้านจินตเมธร แต่กลับมีคนนั่งอยู่เพียง2คนเท่านั้น
ลัลทริมารู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่ค่อยจะถูกกับการทานข้าวกับผู้ใหญ่โดยเฉพาะ'ผู้อำนวยการ'อย่างนรินทร์ซะด้วย
"คือว่า ผอ.ค่ะหนูกลับก่อนดีกว่าค่ะ" ลัลทริมาพูดเสียงสั่นอย่างเกรงใจ
"ไม่เป็นไรหรอก ครูเองก็มีหลายเรื่องที่อยากถามหนูลัลดหมือนกัน" นรินทร์เปิดบทสนทนาเขาเริ่มถามเรื่องทั่วไปในโรงเรียนทั้งการเรียนการสอน ในอีกหลายๆเรื่อง และความคิดเห็นต่องานโรงเรียนครั้งนี้
ซึ่งลัลทริมาเองก็เห็นด้วยในเกือบทุกๆอย่าง นรินทร์ยิ้มอย่างใจดีพลางพิจารณาเด็กสาวตรงหน้าเขา
...เหมาะกับเจ้าการินจริงๆน้า...
เสียงความคิดของนรินทร์ทำให้ลัลทริมาถึงกับชะงัก
หน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ จนนรินทรืรู้สึกแปลกใจ
"เอ่อ...คือหนู" ลัลทริมาเตรียมลากลับ แต่กลับถูกขัดไว้ก่อน
"อย่าเพิ่งกลับนะหนูลัล ครูยังมีเรื่องที่อยากถามหนูอยู่อีกเรื่อง"นรินทร์พูดเสียงเรียบ
"หนูหนะ คิดยังไงกับเจ้าการินมัน" คำถามของนรินทร์ทำใหลัลทริมาถึงกับสำลักอาหารที่พึ่งทานเข้าไป
"ผอ.คะ~!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น