คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Block B A P] Sound Good #COLO ;Zico & Zelo
Sound Good
ฟังดูดีนะ...
ชเว จุนฮง หรือ เจลโล่ เป็นลูกหลายของตระกูลชเวที่โด่งดัง และรวยมหาศาล ที่ใคร ๆ ก็ต่างรู้จัก.. จุนฮงถูกเลี้ยงมาอย่างคุณหนุที่แสนเอาแต่ใจ แต่เพราะเอาแต่ใจมากเกินไป จึงถูกส่งให้มาอยู่กับ บัง ยงกุก ตั้งแต่เด็กเพื่อฝึก และดัดนิสัย แต่กลับกลายเป็นว่า เด็กน้อยติดพี่ หรือ ป๊ายงกุกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...
จนโตและกลายมาเป็นเด็กที่มีระเบียบมากกว่าเพื่อนก็มาขออยู่กับป๊ายงกุกต่อไปแบบไม่มีกำหนดกลับ....
ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าที่อารัมภบทมาทั้งหมดนั้นทำเพื่ออะไร แต่ตอนนี้เด็กน้อย ชเว จุนฮง กำลังหลับอยู่ในห้องส่วนตัวของตัวเองในบ้านของบังยงกุก...
ใช่แล้ว ห้องส่วนตัว ยงกุกรักจุนฮงถึงขนาดสร้างห้องส่วนตัวให้เด็กน้อยคนนี้หลังจากที่แต่งงานกับฮิมชาน ไม่รู้ว่าเพื่อป้องกันไม่ให้เด็กน้อยเข้ามายุ่งระหว่างที่เขากับฮิมชานระหว่างที่มีความสุขกัน หรือเพื่อเอาใจไม่ให้จุนฮงหนีกลับบ้านกันแน่ ?
แต่ตอนนี้ จุนฮงก็มีความสุขดีในห้องนอนของเขาที่เต็มไปด้วยตุ๊กตากบน้อยน่ารักสีเขียวเต็มห้อง ที่ต้องได้ตุ๊กตากบมา ก็เพราะป้องกันไม่ให้ลูกชายสุดที่รักแอบเอากบมาเลี้ยงในห้องน่ะสิ !
แต่ใครจะรู้เล่าว่า จากห้องที่เต็มไปด้วยกบเคโระ และเคโรโระ กำลังจะมีคิตตี้โผล่เข้ามาด้วย...
“ฮื่อ...” จุนฮงขยับตัวบนที่นอนเล็กน้อยมือควานหาตุ๊กตาเคโระตัวใหญ่ที่ควรจะอยู่ข้างตัวเขาเพื่อเอามากอดและนอนต่อ แต่กลับไปเจออะไรบางอย่างที่นอนอยู่ใกล้ ๆ เขา จุนฮงกอดเจ้าสิ่งนั้นก่อนจะซุกหน้าเข้าไปกับมันแต่เมื่อผ่านไปได้ซํกพัก จุนฮงก็รู้แล้วล่ะว่าสิ่งที่อยู่บนเตียงเขาไม่ใช่ตุ๊กตากบตัวโปรด แต่เป็นอะไรที่ใหญ่กว่านั้น...
จับ ๆ คลำ ๆ ไปเรื่อย ๆ ก็รู้สึกว่ามันน่าจะเป็นสิ่งทีชีวิต....
ที่เรียกว่า มนุษย์ ?
“เฮ้ย !!!”
ตุ๊บ !!
“โอ๊ะ.. โอ้ย...”
“ใครอ่ะ !!!” จุนฮงร้องถามลั่น พลางยืนมองคนที่ตนเพิ่งถีบตกเตียงไปเมื่อครู่
“อรุณสวัสดิ์ จุนฮง”คนแปลกหน้ายิ้มอย่างเป็นมิตร รอยยิ้มกว้าง ๆ ปนกวนประสามทำให้จุนฮงเขินนิดหน่อย
แต่มันใช่เวลาไหมล่ะ !!! นี่คนแปลกหน้ากำลังอยู่ในห้องเขาและกำลังส่งยิ้มอะไรก็ไม่รู้ให้อยู่นะ !!
“ป๊ายง....! อุ๊บ อื้อ ๆๆๆๆๆ อี้อง อื้อๆๆๆ” เสียงของจุนฮงหายไปทันทีท่พยายามจะเรียกป๊ายงกุกที่อยู่ตรงข้ามห้องเพราะคนแปลกหน้ากำลังปิดปากเขาอยู่
“ชู่วววว เงียบ ๆ หน่อยสิจุนฮง อย่าไปขัดพี่ยงกุกกับพี่ฮิมชานนะ !”
“อื้อ ๆๆๆ อื่ออออ”
“ขอโทษที่ทำให้ตกใจ แต่จุนฮงงง หยุดดิ้นก่อนสิ”
“อื้ออออออออออออ” จุนฮงยังดิ้นไปหยุดจากการเกาะกุม ทั้ง ๆ ที่ตัวเองมั่นใจในส่วนสูงแล้วนะ แต่คน ๆ นี้สูงพอ ๆ กับเขาเลยล่ะ แถมยังมีกำลังเยอะมากด้วย เขาควรจะดิ้นออกท่าไหนดีนะ ?
“ฟู่วววววววววววว” ลมที่ถูกเป่ามาข้าง ๆ หูทำให้จุนฮงนิ่งสนิท จากที่พยายามดิ้น กลับกลายเป็นควบคุมตัวเองไม่อยู่ และสงบลงในที่สุด
“เห้อ นิ่งซักที เงียบแล้วฟังพี่ก่อนแป๊บนึง...”
“ป๊า !!!! …………. อื้ออออออออ”
“ชู่ววว ไม่เงียบจะจูบนะ”
คราวนี้จุนฮงนิ่งสนิท อะไรกัน !!! ทำไมคนแปลกหน้าเข้าในห้องแถมยังมาขู่ว่าจะจูบเขาอีก ไม่ยุติธรรมเลย !!!!
“แฮ่ ! โทษที พี่ชื่อ อู จีโฮ หรืออีกชื่อเรียก Z I C O เซี๊ยะโค่ (?) ยินดีที่รู้จัก พอดีพี่ยงกุกเขาให้พี่มาช่วยงาน เพราะจะมีนักร้องในค่ายของพี่ยงกุกเดบิวใหม่ ขอโทษที่ทำให้จกใจ หวังว่าจุนฮงจะไม่เป็นไร อีกอย่างพี่ยงกุกเขาอนุญาตให้พี่เข้ามานอนในห้องจุนฮงแล้ว แต่เห็นจุนฮงหลับสบายอยู่เลยไม่อยากปลุก ตอนแรกก็จะนอนข้างล่างแต่มันมีแต่ตุ๊กตาเลยขออนุญาตมานอนข้างบนด้วย ขอโทษแล้วกัน ยังไงก็รอพี่ยงกุกเสร็จก่อนแล้วค่อยเรียกว่าคุยอีกที อีกอย่างพี่ไม่ใช่ขโมยแน่ ๆ โอเคนะ ?”
หงึก... หงึก...
จีโฮใส่เต็มจนจุนฮงที่เพิ่งตื่นนอนตาลาย และเผลอพยักหน้าเข้าใจไป ม้ว่าจะจับได้ความแค่ว่า มาช่วยพี่ยงกุกนอนในห้องจุนฮง ? ไม่สิ? อะไรนะ มาช่วยงานพี่ยงกุก อ่อ.... แค่นั้นแหละ
ตอนนี้จุนฮงกำลังนั่งอมช้อนโกโก้อยู่ในห้องครัวกับคนแปลกหน้าเพียงสองต่อสอง เขาไม่ดื่มกาแฟ และเขาก็หิวข้าวมาก ก็เลยต้องนั่งกินโกโก้ไปก่อน แต่เพราะชงไม่เป็นนี่แหละ !!!! ก็เลยต้องมานั่งอมช้อนรอคนแปลกหน้าที่บอกว่าชื่อ อู จีโฮและมาช่วยงานป๊าของเขาทำให้กินนี่แหละ
“อ่ะ ได้แล้ว” จุนฮงรับโกโก้ร้อน ๆ มาแล้วดึงช้อนในปากมาคน ๆ โกโก้ ก่อนจะเงยหน้ามองคนที่กำลังมองเขาพร้อมกับดื่มกาแฟในมือตัวเองอยู่
“พี่ไม่ใส่ยาพิษลงไปหรอกน่า”
เพิ่งเจอกันครั้งแรก ใครจะไปไว้ใจล่ะ...
“เชื่อใจได้แน่หรอ”
“หน้าพี่ดูเหมือนคนไว้ใจไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรอ ?”
“.....” ใช่ !!!!!! แต่ไม่กล้าพูด
“เชื่อใจพี่หน่อยน่า อร่อยน้า” พูดพลางทำหน้าออดอ้อน จนจุนองต้องเบือนหน้าหนีกับภาพตรงหน้าพร้อมกับหยิบโกโก้ขึ้นมาจิบเพราะเขิน...
“.....”
ให้ตายเถอะ เผลอกินของที่คนแปลกหน้าให้ไปแล้ว...
“อร่อยอ่ะ..”
แล้วทำไมไม่คิดในใจเล่าจุนฮง !!!!!
“เป็นไง อร่อยล่ะสิ”
ก็บอกไปแล้วนี่ !!
พยักหน้าหงึก ๆ แทนคำตอบก่อนจะเป่าโกโก้แล้วยกขึ้นดื่มอีกรอบ พร้อมกันกับที่ป๊ายงกุกของจุนฮงเดินออกมาจากห้องพร้อมกับกางเกงวอร์มตัวเดียวกับหัวยุ่ง ๆ
“ป๊ายงกุก อรุณสวัสดิ์ครับ !!”
“อ่าว จีโฮ ตื่นแล้วหรอ หลับสบายมั้ย ?”
ทำไมจุนฮงถึงโดนเมินเล่า !!!!!
“ก็สบายดีครับ ถ้าไม่รวมเรื่อวโดนจุนฮงถีบตกเตียงเมื่อเช้า ฮ่า ๆๆๆ”
“หือ อ้าว จุนฮงตื่นแล้วหรอ ตื่นเช้านะวันนี้แล้วไปถีบพี่เขาทำไมล่ะ” ยงกุกเดินมาขยี้หัวจุนฮงรับวันใหม่
“ก็... เขามาแย่งที่นอนผมนี่...”
“ฮ่า ๆๆ โทษทีที่ไม่ได้บอกก่อนนะ เดี๋ยวเขาจะมาทำงานที่บ้านซักระยะนึง แบ่งที่นอนให้พี่จีโฮซักพักนะจุนฮง” จุนฮงอ้าปากค้างเพราะคำพูดของยงกุก แต่ก็ไม่เถียงอะไร เพราะเขาเถียงอะไรยงกุกไม่ได้อยู่แล้ว.. ถึงยงกุกจะใจดีกับเขาแค่ไหน แต่ถ้าจุนฮงทำตัวง้องแง้งเมื่อไหร่ จะโดนดุทันที....
พี่ยงกุกใจร้าย...
“จุนฮงหิวอ่ะ...”
“รอม๊า ม๊านอนอยู่”
“แต่จุนฮงหิว TT”
“ต้มรามยอนกินไปก่อน” จบ... จุนฮงเลยได้แต่ก้มหน้าฟุบลงกับโต๊ะแล้วรอคอยเวลามาม๊าตื่นเท่านั้น เพราะขนาดต้มรามยอนจุนฮงก็ทำไม่เป็น....
“เห้อ.... จีโฮ ทำเป็นป่ะ ทำให้น้องมันกินหน่อยดิ”
“พอได้ครับ” จุนฮงชะเง้อหน้ามองตามจีโฮที่ง่วนอยู่กับการทำรามยอลด้วยความสนใจ...
“ทำไมคนแปลกหน้าต้องมาทำอะไรในบ้านเราด้วยล่ะครับ”
“พี่เขาไม่ใช่คนแปลกหน้านะจุนฮง..”
โดนดุแค่นี้จุนฮงก็เชื่อแล้ว ทำไมต้องกดเสียงต่ำขนาดนั้นด้วย จุนฮงกลัวนะครับ T________T
“ครับ..”
ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาในบ้านของบังยงกุก ซึ่งมีแม่บ้านเป็นคิม ฮิมชาน และลูกชายคนเล็กอย่าง ชเว จุนฮง ที่มี ผู้อาศัยอย่างอู จีโฮมาอยู่ด้วย ทำให้บ้านมีสีสันขึ้นนิดหน่อย อย่างน้อยจุนฮงก็มีเพื่อนกินข้าวเป็นจีโฮเวลาที่ฮิมชานกับยงกุกไม่อยู่
“จุนฮง!” เสียงจีโฮดังเข้ามาในหูหลังจากที่จุนฮงเดินออกมาจากรั้วประตู “วันนี้พี่ยงกุกไม่ว่างมารับน่ะ” จุนฮงพยักหน้าเข้าใจก่อนจะโดนคนพูดกอดคอพาเดินไปที่รถอย่างสนิทสนม...
ก็... สนิทกันขึ้นมานิดหน่อย แต่บางครั้ง จุนฮงก็แอบเขินบ้างนิดหน่อย...
ก็แค่นิดเดียวเท่านั้นแหละ !
“ทำไมวันนี้ถึงเป็นรถคันนี้อ่ะ....” จุนฮงมองรถมอเตอร์ไซด์ที่จอดอยู่ก่อนจะหันมองคนที่กำลังใส่หมวกกันน๊อคและไม่ลืมที่จะยื่นอีกอันให้จุนฮง
“เอาไปซ่อมน่ะ” พูดพลางขึ้นคล่อมรถคู่ใจของตัวเอง “นี่คันโปรดพี่เลยนะ ความจริงน่ะ!!!” จุนฮงพยักหน้าเข้าใจ เพราะเขาเคยแต่นั่งรถยนต์สบาย ๆ ไปค่อยได้นั่งรถแบบนี้เท่าไหร่..
“ปลอดภัยใช่ป่ะ?”
“เชื่อใจพี่สิครับ...” น้ำเสียงอ้อน ๆ ถูกส่งมาหาจุนฮง จนจุนฮงหน้าแดงและขึ้นรถตามมา
ทำไมต้องทำหน้าอ้อน ๆแบบนี้ใส่ทุกทีเลยนะ รู้มั้ยว่าคนตรงนี้แอบใจเต้นน่ะ..พี่จีโฮนิสัยไม่ดี....
“เกาะแน่น ๆ นะ”
“หืม... เหวอออออออออออออ” จุนฮงรีบเกาะเอวจีโฮอย่างรวดเร็วทันทีที่รถออกตัว สองมือของ ชเว จุนฮงกอดเอวของจีโฮแน่นอย่างลืมตัว
“ฮื่ออออ เบา ๆๆ หน่อย !”
“ห๊ะ อะไรนะ !?”
“ช้า ๆๆๆ ช้าหน่อยสิ !”
“เอาใหม่สิ..”
“ฮื่อ... ช้า... ช้าหน่อย เสียวนะ.. ฮื่อ ...”
“ฮ่า ๆๆ อ้อนดี ๆ สิ..”
“ฮื่อ...”
“...”
“พี่... พี่จีโฮ ช้า ๆ หน่อย... น้องจุนฮงกลัว...”
ยานพาหนะสองล้อของจีโฮลดความเร็วลงเล็กน้อย แต่ก็ไม่เร็วมากเหมือนเมื่อครู่ แต่จุนฮงก็ไม่ยอมปล่อยมือ จากเอวจีโฮ...
เพราะกลัวพี่จีโฮจะบิดเร็วอีกรอบหรอก ไม่ใช่เพราะอยากกอดซะหน่อย !!!
“พี่ฮิมชานกับพี่ยงกุกไม่อยู่” จีโฮบอกจุนฮงทันทีที่เข้ามาในบ้าน
“อ่าว......”
“อืม ไม่มีอะไรในห้องครัวเลยแฮะ”
“หิว...”
“ออกไปหาอะไรกินข้างนอกกัน” พูดจบก็จูงมือจุนฮงออกจากบ้านทันที
“กินอะไรอ่ะ...”
“ไม่รู้สิ หมวกกันน๊อคไม่ต้องหรอกเกะกะ”
“หา ??” ทำหน้าไม่เข้าใจแต่ตัวเองก็นั่งซ้อนท้ายอีกคนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว....
สาบานว่าความจริงแล้วไม่ได้อยากไปเลย จุนฮงแค่หิว......
ปรื้น...
“ฮื่อ ! ขับช้า ๆ หน่อยสิ!” จุนฮงร้องท้วงพลางกอดเอวอีกคนแน่น เพราะไม่มีหมวกกันน๊อคมากันจุนฮงเลยได้แต่เอาหน้าซบหลังของคนขับไว้... แค่กลัวหรอกน่า ไม่ได้อยากกอดซักหน่อย.... จริง ๆ นะ...
ตลอดเย็นนอกจากจีโฮจะพาจุนฮงไปกินข้าวแล้ว ยังพาขับรถเล่นจนจากที่คุณหนูอย่างจุนฮงกลัวรถจักรยานยนต์กลายเป็นชอบซะงั้น..
เอ๊ะ... หรือว่าชอบคนขับกันแน่นะ?
“สามทุ่มแล้ว.. กลับกัน” จุนฮงกระตุกชายเสื้อจีโฮเพื่อเตือนเวลาที่ล่วงเลยมาไกล ตอนนี้ทั้งคู่เดินเล่นอยู่ริมแม่น้ำฮัน คิดแล้วจุนฮงก็เผลอหน้าแดงขึ้นมาซะงั้น ... เหมือนมาเดทยังไงก็ไม่รู้แฮะ
“โอเค กลับก็กลับ” มือขวาคว้ามือของจุนฮงให้เดินตามไปที่รถ ส่วนมือซ้ายก็หยิบกุญแจรถมาหมุนเล่น ไม่ได้สนใจคนที่แทบจะระเบิดตัวตายเพราะโดนจับมืออยู่แม้แต่น้อย
“เกาะแน่น ๆ นะ” ไม่ต้องบอก จุนฮงก็เกาะอยู่แล้วน่า !!!!
ไม่สิ.. จุนฮง... กอด ต่างหาก..
“ฮัดชิ่ว !!!!” เสียงจามของจุนฮงดังขึ้นทันทีที่เท้าแตะถึงบ้าน
“เป็นหวัดหรอ”
“ไม่รู้สิ...” ตอบพลางเช็ดน้ำมูกแล้วเดินนำเข้าบ้านไป
“อ่าว แอบหายไปไหนมา ทำไมไม่รับโทรศัพท์ฮะจุนฮง !” จุนฮงรีบโดดไปหลบหลังจีโฮอย่างลืมตัวเพราะตอนนี้ป๊ายงกุกกำลังทำท่าโมโหอยู่...
อ่า.. ว่าแต่ป๊ายงกุกโทรมาตอนไหนนะ... แล้วโทรศัพท์จุนฮงอยู่ไหน..... อ่อ... อยู่ในกระเป๋านักเรียนนี่นา
“ลืมเอาไปน่ะครับ....”
“แล้วไปไหนมา ทำไมกลับดึก..” กดเสียงต่ำจนจุนฮงอยากร้องไห้ ป๊ายงกุกดุอีกแล้ว
“ผมพาน้องไปกินข้าวมาน่ะครับ แล้วพาไปเอ้อระเหยมานิดหน่อย ขอโทษนะครับ..”
“อือ.. ช่างเถอะ วันหลังก็ให้จุนฮงเอาโทรศัพท์ไปด้วย... เข้าใจมั้ย ?”
“ครับ..” จุนฮงพยักหน้าหงึก ๆ ไม่กล้ามองยงกุกตรง ๆ ได้แต่แอบอยู่หลังจีโฮโดยไม่รู้ตัว
“ฮัดชิ่ว !”
“เป็นหวัดหรอจุนฮง ?” เป็นฮิมชานที่เดินมาดูจุนฮงใกล้ ๆ “ไหงถึงเป็นไข้ได้นิ..”
“ไม่รู้สิครับ.. ฟืด.... งื่อ...”
“มาเอาผ้าปิดปากไปก่อน.. ไปอาบน้ำแล้วมากินยาด้วย”
“ครับ” จุนฮงมักจะว่าง่ายกับฮิมชานเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร... เพราะเป็น มาม๊าล่ะมั้ง ?
“จีโฮ มาดูตรงนี้ แป็บนึงสิ..”
“ครับ...”
จุนฮงเดินเช็ดหัวออกมาจากห้องน้ำก็เห็นสภาพของปายงกุกของเขากับพี่จีโฮกำลังนั่งทำงานกันอยู่ที่โต๊ะคอม ส่วนฮิมชานก็นั่งดูทีวีอยู่หน้าโซฟา ก่อนจะหันมาดูจุนฮง
“กินยาแล้วไปนอนซะ.. เช็ดหัวให้แห้งด้วย เข้าใจมั้ย”
“ครับ” พยักหน้ารับแล้วหยิบยาและผ้าปิดปากสีชมพูจากฮิมชานมากินยาก่อนจะไปนั่งดูพี่จีโฮทำงาน... แอบปฏิเศษไม่ได้จริง ๆ ว่าตอนที่พี่จีโฮจริงจัง.. มันมีเสน่ห์มากเลยนะ -///////////////////-
“อ่า... เสร็จแล้ว...” ยงกุกยิ้มอย่างภูมิใจก่อนจะมองจีโฮเก็บข้อมูลทั้งหมดลงไปในแฟลชไดรฟ์ และในตัวเครื่อง
“อย่าให้หายหรือหลุดแล้วกัน”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ.. อ่า.. งั้นพรุ่งนี้ผมก็ต้องกลับแล้วสิ” จุนฮงเงยหน้ามองจีโฮที่พูดกับป๊ายงกุกของเขา
พี่จีโฮจะกลับแล้วหรอ....
ก็ดีแล้วนิ.. จะได้ไม่มีคนแย่งที่นอน.................
ที่ไหนล่ะ ไม่อยากให้กลับเลยต่างหาก...
“อ่าว... จุนฮง ยังไม่นอนอีกหรอ ? ไปนอนได้แล้ว ไม่สบายนี่” จีโฮพูด ส่วนยงกุกก็ปลายตามองเล็กน้อยก่อนจะทำหน้าที่ปิดคอมแทน
“เช็ดหัวก่อน... แค่ก...”
“อ่าว ไอซะแล้ว...” เป็นเสียงยงกุกทำเอาจุนฮงสะดุ้ง
“สงสัยผมพาไปเล่นมากไปแน่เลย ขอโทษนะครับ”
“ช่างมันเถอะ จุนฮงน่ะ ฮ่า ๆๆๆ รีบไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวเป็นหนักหรอก”
“เช็ดหัวก่อน ยังไม่แห้งเลย !”
“รีบเช็ด จะได้รีบนอน ไปเอาไดร์มาเป่าก็ได้จะได้แห้งเร็ว ๆ ฮิมชานมีป่ะ?”
“ไม่มี เช็ดไปเถอะ” ฮิมชานตอบยงกุก
“....” จุนฮงเลยได้แต่ก้มหน้าเช็ดหัวอย่างรวดเร็วจนกลัวว่าหนังหัวจะลอกออกมาจากหัว.. (?)
“จุนฮงแป๊บนึง” เงยหน้ามองจีโฮที่มองตัวเองอยู่.....
มองใกล้มากไปแล้วนะ /////////////////
“ครับ ?”
จีโฮยกมือขึ้นจับหน้าของจุนฮงให้อยู่นิ่งๆ ด้วยมือข้างเดียว แค่นั่นก็ทำให้จุนฮงนิ่งสนิทเหมือนโดนสาปแล้วล่ะ
หน้าของจีโฮใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนจุนฮงตกใจ ก่อนที่มือของจีโฮจะยกขึ้นมาพร้อมกับปากกาสีชมพูที่เขียนอะไรยิก ๆ ลงไปที่ผ้าปิดปากของจุนฮง...
“ฮ่า ๆๆ น่ารักเลย...” เขียนเสร็จก็หัวเราะใส่จุนฮง... อะไรเนี่ย !!
แต่พอหันไปมองกระจก.. ก็เห็นคิตตี้ตัวน้อยอยู่ที่มุมผ้าปาดปากสีชมพูดที่เขาใส่อยู่.... ทำไมต้องคิตตี้นะ....
“นอนกันเหอะ.. พี่ง่วงแล้ว..”
“อื่อ...”
“อย่าทำอะไรลูกพี่นะ จีโฮ...” ยงกุกพูดอย่างล้อ ๆ หลังจากที่แอบดูจุนฮงกับจีโฮมาสักพักหนึ่ง..
“ก็อยู่ที่ว่า พี่จะไม่ให้ผมทำอะไรแล้วล่ะครับ ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ”
จุนฮงหน้าแดง... แล้วไอ้ ‘ทำ’ ที่ว่ามันอะไรล่ะ !
หลังจากที่ผมของจุนฮงแห้ง ก็ปิดไฟแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วกอดเคโระตัวโปรดแน่นพร้อมกับหันหลังให้จีโฮที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกันอย่างเป็นปกติ...
เป็นปกติที่จะหันหลังให้ แต่วันนี้.. ดูท่าว่าจะไม่ปกติ... เพราะจุนฮงกำลังหันหน้ามาหาจีโฮ.... และดูเหมือนจีโฮจะรู้ใจเลยนอนหันหน้ามาอยู่แล้ว....
บ้าจริง...
จุนฮงกำลังจะคลั่งตาย...
“ฮยอง.....”
“หือ...” จีโฮลืมตาขึ้นมาช้า ๆ เห็นจุนฮงหันหน้ามาหาภายใต้ความมืด และยิ่งมีผ้าปิดปากสีชมพูลายคิตตี้(?) บังอยู่ คงไม่เห็นแก้มแดง ๆ ของจุนฮงหรอก... มั้ง ?
“พรุ่งนี้... ฮยองจะกลับแล้วหรอ?”
“ดูก่อน.. ถ้าจุนฮงไม่ให้กลับ ฮยองก็ไม่กลับ...”
“..............”
“ทำไมล่ะ”
“ปะ.. เปล่า...”
“...”
“จุนฮงอยากให้ฮยองกลับมั้ยล่ะครับ...”
ส่ายหน้าเบาๆ ... เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้...
จีโฮยิ้มกว้างก่อนจะดึงจุนฮงเข้ามาใกล้ ๆ
“ทำไมล่ะครับ...”
“...........................................................” ไม่ตอบแต่แก้มที่แดงอยู่แล้วกำลังแดงขึ้นเรื่อย ๆ และลามขึ้นเรื่อย ๆ... ไม่ใช่เพราะไข้ซะหน่อย...
“ทำไมล่ะ..” ถามย้ำอีกรอบ..
“ก... ก็...”
“...”
“จุนฮง ชอบพี่จีโฮนี่นา....” พูดจบก็ยกเคโระตัวโตะขึ้นมาปิดหน้าอย่างเขินอายทำให้จีโฮที่นอมองอยู่ยิ้มจนแก้มปริแล้วดึงจุนฮงให้เข้ามาใกล้กว่าเดิม... ดึงเคโระออกจากหน้าจุนฮงก่อนจะกดจูบลงบนหน้าผากของจุนฮง
“พี่ก็ชอบจุนฮง...”
“อื้อ.................................................. จริงง่ะ...”
“จริง...”
“เขินนะ...”
“อื้อ...”
“ฮือ......//////////////////////////////////////////////////////////////” จุนฮงก้มหน้าลงพร้อมกับที่จีโฮ กอดจุนฮงเอาไว้
“หมั่นเขี้ยว..”
“แล้วสรุปพรุ่งนี้พี่จะกลับมั้ย”
“กลับ....”
“อ่าว...”
“กลับไปเอาเงินมาขอจุนฮงจากพี่ยงกุกไง...”
“บ้า...”
“หึหึหึ...”
“ฮื่อ... ////////////////////////////////////////”
ด้วยความหมั่นเขียว จึงก้มหน้าลงไปจุ๊บเบา ๆ ที่ข้างแก้มของจุนฮง
“จุ๊บ... ฝันดีนะ...”
“อื้อ... ฝันดีครับ...”
หลังจากนั้น ห้องนอนรก ๆ ที่มี เคโระ กับเคโรโระสีเขียว ๆ ก็เริ่มจะมีคิตตี้สีชมพูดเข้ามาเติมเต็มในห้อง พร้อมกับใครบางคน ที่เข้ามานอนกอดจุนฮง และบอกฝันดีทุกคืน...
แบบนี้ก็... ฟังดูดีนะ...
-Talk with me
ฝันดีนะคะรีดเดอร์ที่น่ารัก #ปาดน้ำหมากเอ้ยน้ำตา .___.
ฮือออ หายไปนานเลย ทำไมน่ะหรอ? ก็ไปต่างจังหวัดมาครับ ไปนานมากก
คือเพิ่งกลับ ฮอลลลลลลลลลลลล
ในที่สุดก็ได้มาแต่งและลง Y vvY
คือ ฟินคู่นี้มากสุดไรสุด...
คือแบบ... ไปเจอแฟนอาร์ทมารูปนึง เลยเอามาแต่งฟิค คือน่ารักมากกกกก
cr:Na-ruu
จบเถอะค่ะ T v T ขอบคุณบ้าน @BAPFanart_TH ที่ไปเจอแล้วเอามาฝากนะคะ ; v ;
สุดท้าย รักพี่โค่อย่าลืมรักน้องโล่นะคะ -//////////////////////////-
ความคิดเห็น