คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [ SF ] >> OkaRyu ll Bang! Bang!!! ll Part 2
Okamoto Keito x Morimoto Ryutaro
[ SF ] >> OkaRyu ll Bang! Bang!!! ll Part 2
“ ไอ่พี่เม่น!!!!! “
…
..
.
“ ครับผม “
“ ไม่จริงอ่ะ ไอ่พี่เม่นที่ผมรู้จักมันต้องอ้วนๆ ตาตี่ๆ ผมฟูๆ ดิ “ ใช่แล้วๆพี่เม่นที่ผมรู้จักมันต้องแบบที่ผมบอกไป แต่คนตรงหน้านี้ทั้งหล่อ เท่ ดูดี แถมหุ่นก็น่ามีแต่มัดกล้าม ไม่ใช่ไอ่พี่เม่นที่มีแต่ไขมันของผม? แน่ๆ
“ ริวจังก็ เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยนได้นะ “ เปลี่ยนไปเยอะเกินโว๊ย!!!!! ริวทาโร่ขมวดคิ้วมองคนที่บอกว่าตัวเองคือพี่เม่น ที่เป็นพี่ชายข้างบ้านเมื่อ 7 ปีก่อน ก่อนจะนึกถึงเด็กตัวอ้วนๆที่มีแต่ไขมัน ถ้าลองนึกสภาพว่าตอนนั้นแล้วหันมามองตอนนี้ก็....แอบคล้ายวะ- -
“ รึริวจังไม่เชื่อพี่ ดูสิแผลเป็นยังมีอยู่เลยนะ “ พูดเสร็จก็ถลกเสื้อขึ้นเปิดให้เห็นแผลเป็นที่เหมือนลอยกรีดยาวแถวช่วงหน้าท้องที่ตอนนี้มีแต่มัดกล้าม>…<
“ .... “ ริวทาโร่ค่อยๆยืนมือเข้าไปแตะแผลเป็นนั้นเบาๆ แผลเป็นที่เกิดจากปกป้องตัวเขาคราวนั้น
“ เชื่อพี่รึยังละ “
“ ชะ.. เชื่อก็ได้ “ ริวทาโร่พูดตะกุตะกะก่อนจะนึกได้อีกเรื่อง เรื่องสำคัญที่สุด เรื่องที่ทำให้เค้าเกือบตาย! เกือบลืมแล้วไหมละ!
“ เป็นอะไร “ ไอ่พี่เม่นถามขณะที่ผมขยับตัวหนีอีกรอบ
“ ผมเกือบตายเพราะพี่!! “ ตะโกนออกมาเสียงดังทำให้คนถูกกล่าวถามสะดุ้งไหวตัวเล็กน้อย
“ มันเป็นอุบัติเหตุนะริวทาโร่ “
อุบัติเหตุบ้านพี่ดิ นี้มันตั้งใจชัดๆ !
“ เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ปล่อยมันผ่านไปดีกว่านะริวจัง
“
“ ผ่านอะไรละพี่ ผมเจ็บจะตายอยู่แล้วนะ “ พูดเสร็จก็เอามือลูบสำรวจ บริเวรแผลที่โดนยิงซึ่งตอนนี้ได้ถูกรักษาอย่างดีแล้ว
“ เอาน่าพี่รับผิดชอบริวจังเอง ....
...
..
.
ทั้งตัวและหัวใจ “
คนตัวสูงแอบพูดออกมาทดลองดูปฏิกิริยาอีกคน ซึ่งได้ผลเพราะคนฟังหน้าแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“ พะ..พูดบ้าอะไรของพี่ หัวใจของผม ผมดูแลเองได้ “
“ หรอ “ เคย์โตะหัวเราะเบาๆกับปฏิกิริยาคนต้องหน้า ก่อนจะลงมือเก็บถ้วยชามที่ใส่อาหารมาให้ริวทาโร่ซึ่งแน่นอนว่าตอนนี้ถูกกินหมดไปแล้ว
“ นอนพักผ่อนซะ เดียวพรุ่งนี้พี่พากลับบ้าน “ พูดบอกคนที่ตอนนี้กำลังนอนเอาผ้าห่มคลุมโปรงอยู่บนเตียงโพล่ออกมาให้เห็นแค่หน้าที่มีดวงตาแบ๊วๆโตๆนั้นอยู่
“ อือ “
“ ริวจัง “
“ หือ? “
“ พี่คิดถึงริวจังนะ “ เคย์โตะพูดออกมาเบาๆ ความเงียบเข้าปกคลุมห้องที่ทั้ง 2 คนอยู่ ดวงตาทั้ง 2 คนจ้องมองเข้าหาอีกฝ่าย ไม่มีใครพูดอะไร จนริวทาโร่ต้องขยับตัวแล้วพลิกตัวหันหลังให้อีกคน ก่อนเอ่ยเบาๆให้คนฟังยิ้มกว้างทั้นที
.....
..
.
“ ผมก็คิดถึงพี่ “
ณ บ้านโมริโมโตะ
“ กลับมาแล้วคร้าบบบบบบบบ “
“ อ่ะ พี่ริวกลับมาแล้ว “ ชินทาโร่น้องชายของริวทาโร่วิ่งออกมาหน้าบ้านเมื่อได้ยินเสียงตะโกนอันดังลั่นของพี่ชายตัวเอง
“ ไหนอ่ะพี่ริวของฝาก ไปเที่ยวทะเลมาไม่ใช่รึไง “
“ เอ๋?? “ คนถูกทวงของฝากเลิกคิวอย่างงงๆ ก่อนจะห้นไปมองร่างสูงที่ยืนข้างตัวเองเป็นเชิงถาม เที่ยวทะเล?? ตอนไหนฟระ??
“ ของฝากอยู่ในรถนะชินทาโร่ เดียวพี่ให้คนของพี่ยกมาให้ “ เคย์โตะตอบแทนคนข้างๆก่อนจะหันไปบอกกับลูกน้องตนเองให้ยกของเข้าไป ชินทาโร่เมื่อเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มกว้างรีบวิ่งเข้าบ้านไปทันที
“ เนียนจังเลยนะ “ ริวทาโร่พูดจิกกัดคนที่สร้างเรื่องโกหกไว้
“ แน่นอน “ หันมายิ้มอย่างหน้าหมันไส้จนริวทาโร่ต้องฟาดแขนลงไปบนหลังแกร่งนั้นสักที
เพี๊ยยยยยย
“ เจ็บนะริวจัง “
“ สมน้ำหน้า!!! “ พูดแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าบ้านไปทันที
บนโต๊ะอาหารที่ตอนนี้มีอาหารมากมายตั้งอยู่ วันนี้ครอบครัวโมริโมโตะมีคนเพิ่มมาอีก 1 คน ริวทาโร่แอบมองคนข้างๆตัวเอง ที่คุยกับครอบครัวตนเองได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยทำเหมือนกับรู้จักกันมาเป็นชาติอย่างไงอย่างนั้น
“ แล้วนื้เคย์โตะกลับมาจากอังกฤษตั้งแต่ตอนไหนละจ๊ะ “
“ อ่อ อาทิตย์ที่แล้วครับ “
“ แล้วริวจังไปไงมาไงถึงไปอยู่ทะเลกับเคย์โตะได้ละ “
คำถามถูกส่งออกมาตรงๆ ทำให้ริวทาโร่ต้องหยุดกิจกรรมตรงหน้ามองไปทางแม่ตัวเองแล้วเลื่อนสายตามาสบตากับเคย์โตะที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างขอความช่วยเหลือ พูดง่ายๆก็คือช่วยสร้างเรื่องโกหกให้หน่อยสิ ไหนๆก็เป็นคนเริ่มเรื่องเองนิ
“ อ่า...พอดีผมไปเจอริวจังหน้าโรงเรียนพอดีนะครับ ก็เลยชวนขึ้นรถกะจะพามาส่งแต่ริวจังบ่นว่าอยากกินอาหารทะ ผมเลยพาริวจังไปทะเลซะเลย แหะๆๆ “ โกหกส่งๆไปตบท้ายตัวหัวเราะแหย่ๆหวังว่าจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองพูดออกไป
“ ตายแล้ว รบกวนเคย์โตะคุงแย่เลย ริวจังก็อยากกินแล้วทำไมไม่บอกแม่ละไม่เห็นต้องไปถึงทะเลเลย “
“ กะ ก็มันได้บรรยากาศด้วยนี้ครับ “ ตอบออกไปก่อนก้มหน้าลงมือทานอาหารต่อ ให้ตายเถอะไอ่พี่เม่นคิดเรื่องโกหกให้ดีกว่านี้ไม่ได้รึไง- -
“ เอาแต่ใจตัวเองจริงนะลูกคนนี้ “ คนถูกด่าทำหน้ามุ่ยก่อนจะลงมือกินข่าวต่อปล่อยให้คนตัวสูงข้างๆพูดคุยกับครอบครัวของตัวเองไปอย่างเมามันส์
...............
.......
...
“ งั้นพี่กลับก่อนละ พรุ่งนี้เช้าจะมารับไปโรงเรียน อย่าลืมกินยาแก้ปวดด้วยนะริวจัง “หันไปพูดกับคนข้างๆที่ตัวเองถือวิสาสะจับมือเดินลากออกมาจากตัวบ้านแต่ในเมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กไม่มีท่าทีขัดขืนอะไร ก็ได้แต่อมยิ้มน้อยๆอย่างพอใจ
“ กลับไปได้แล้วน่า “ เอ่ยปากไล่เมื่อเห็นคนที่บอกจะกลับยังยืนจับมือจ้องหน้าตัวเองอยู่
“ แหม..ริวจังก็ ขอมองหน้าต่ออีกหน่อยสิ ไม่ได้เจอตั้งนาน “ พูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆให้คนฟังได้เขินเล่นแต่มันคงใช่ไม่ได้กับริวทาโร่ตอนนี้ คนถูกอ้อนหัวเราะเหอะๆ ก่อนจะเอ่ยปากไล่อีกรอบพร้อมกับดันคนตรงหน้าให้ไปขึ้นรถ
“ ไปได้แล้วแล้วไอ่พี่เม่น เดียวพรุ่งนี้ก็ได้เจอแล้ว ไปไป๊!!! “ นี้ท่าไม่ติดว่าตัวเองมีแผลอยู่ละก็คงได้กระโดดเตะไปแล้ว
“ ครับๆ ไม่เห็นต้องดุเลย งั้นไปแล้วนะ ฝันดีครับ ฝันถึงพี่ด้วยละ “
..
จุ๊ฟฟฟฟ
...
..
“ เฮ้ย! “ ร้องออกมาอย่างตกใจพร้อมกับแก้มที่กำลังแดงขึ้นเรื่อยๆเมื่อจู่ๆ ร่างสูงก็ก้มลงมาจูบหน้าผากตัวเองเบาๆ กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็เมื่อเสียงรถค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปจากบ้านซะแล้ว
...
..
.
“ พี่ริวเป็นอะไรอ่ะพี่ มายืนหน้าแดงทำไมหน้าบ้าน พี่เคย์โตะไปตั้งนานแล้วนะ แค่โดนจุ๊ฟแค่นี้ไปไม่ถูกเลยหรอพี่ อ่อนอ่ะ ”
“ ไอ่ชิน!!!!!!!!!!!!!! “
“ 555555 ”
............................................................................................................................
.
ความคิดเห็น