คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [ Why I Love You : II ]
Part II
“ไม่เป็นครับ แต่ต้องโดนลงโทษนะ 5555 ”จุนกอดร่างนั้นแน่น และทั้งสองก็หัวเราะไปพร้อมๆกัน
ร่างบางเจ้าของตาตีบๆ ขาวๆ น่าถนุถนอมเหมือนเต้าหู้เดินมาจ๊ะเอ๋สุดที่รักอย่างน่ารักๆ แน่นอนว่าเขาคนนี้คือหวานใจของคนเถื่อนอย่าง อี ชางซอน 555
“ขอโทดจริงๆนะ จุนนี่ยา วันนี้แทมมี่ไม่สบายเลยต้องทำข้าวเช้ากับเตรียมยาให้น้องก่อนน่ะ”ปากชมพูน่าจุ๊บนั่นพูดขอโทษคนรักอย่างออดอ้อน ทำเอาคนโดนอ้อนยิ้มแก้มแทบปริ เขากอดคนรักอยู่นานและพยักหน้าหงึกๆเล็กน้อยเป็นนัยน์ว่าเข้าใจแล้ว
“เห้ยๆ พอได้แล้วหวานอย่างนี้มดก็บุกร้านกันพอดี เดี๋ยวจะซวยไปตอมทั้งพวกมึงกับขนมกูหมด”เอเลี่ยนเหมือนจะรับไม่ได้กับภาพตรงหน้าทำเอาหนุ่มโสดอิจฉาตาร้อนอดแขวะไม่ได้
“อะไรเล่ามินโฮ นายนั่นแหละไปดูแลแทมมี่หน่อยสิ น้องอยากเจอนายจะตาย” อี จินกิ พูดเสียงใส
“โหว ขืนทำงั้นไอ้เป็ดก็กระโดดถีบขาคู่กูพอดีดิ”มินโฮพูดพลางจัดระเบียบเคาน์เตอร์
“แต่น้องฉันชอบนายนะ ไม่ได้ชอบจงฮยอนซักหน่อยอ่ะ นายนี่มันใจแข็งชะมัด เชอะ ไม่คุยด้วยแล้วอ่ะ”
“เออ มึงนี่มันซื่อบื้อจริงๆเลย” จุนสนับสนุนใหญ่
“เออๆ เข้าข้างกันดีจังนะ กูไปสอนงานน้องชอนดุงละ ”มินโฮเดินเข้าครัวไปโดยที่สองคนที่ยืนคุยกันอย่างสนุกสนานนั้น มีแววตาเจ็บปวดของคนที่เดินออกมาแอบมองดูอยู่...
“เก้าโมงแล้ว เปิดร้านกันนะ ^0^”เด็กน้อยมีร์เดินไปเขียนชอล์กบอร์ดหน้าร้านเพื่อแสดงว่าร้านเปิดบริการแล้ว
“สู้ๆเด็กใหม่ เต็มที่นะน้องอย่าลืมที่สอนมาล่ะ” มินโฮยกกำปั้นให้น้องใหม่มีกำลังใจมากขึ้น
“ขอบคุณครับ มินโฮฮยอง ..เอ่อ แล้วฮยองคนนี้ ...”ชอนดุงมองไปทางพี่ชายอีกคนที่ยิ้มอย่างเป็นมิตร
“อ่า จินกิฮยองนะ เรียก อนยูฮยองก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักน้องชอนดุง จุนนี่บอกพี่แล้วล่ะ ^^”จินกิทักทายอย่างเป็นมิตร
“ครับ อนยูฮยอง^^”รอยยิ้มนั้นทำให้ชอนดุงอดที่จะยิ้มตอบไม่ได้
กริ๊งๆๆๆ.....
“สวัสดีครับร้าน Warm flavor ยินดีต้องรับครับ” สมาชิกทุกคนในร้านพูดข้อความประจำพร้อมกัน ไม่เว้นแม้แต่เด็กใหม่อย่างชอนดุงที่ได้ครูดีอย่างมินโฮฮยอง ทุกคนต่างแยกย้ายกันทำหน้าที่
มันเป็นเรื่องปกติที่ Warm flavor ร้านกาแฟรสชาติอบอุ่นนี้จะเป็นที่นิยม และเมื่อเปิดร้านได้ไม่นานคนก็เต็มร้านซะแล้ว ทำให้มีร์และมินโฮต้องเข้าไปทำเค้กเพิ่ม ชอนดุงและจินกิวิ่งเสิร์ฟและรับออเดอร์ จุนประจำที่เคาน์เตอร์และชงกาแฟ
“อเมริกาโนร้อนโต๊ะ 4 ฮะ”ชอนดุงรับออเดอร์มาที่เคาน์เตอร์ ที่มีคนรอกวนประสาทเขาอยู่
“อืม รอแป๊บ”จุนหันไปเนรมิตกาแฟรสชาติเยี่ยมมาทันที
“เออนี่ นายเข้าไปเอาน้ำตาลในครัวมาหน่อยดิ มันหมดอ่ะเผื่อลูกค้าเขาจะอยากเติม”
“อือ”ชอนดุงเดินเข้าครัวไป และหยิบน้ำตาลกระปุกขนาดเล็กมีช้อนตักคันเล็กมาด้วยเพื่อความสะดวกในการเติมลงในกาแฟ
“เจ้าบ้า นี่มันน้ำตาลทรายขาวเอาไว้เติมขนม เอาน้ำตาลธรรมชาติดิ”จุนโวยนิดๆ
“อ่าว ก็บอกผมดีๆดิไม่เห็นต้องเรียกว่าเจ้าบ้าเลย”ชอนดุงเดินเข้าไปเปลี่ยนน้ำตาลกระปุกใหม่ออกมา
“เออนี่ล่ะ ทีหลังอย่าซื่อบื้อนะเว้ยเจ้าเปี๊ยก เอาไปเสิร์ฟไป๊”จุนผายมือเชิงไล่น้อง
“...พี่นี่มันปากเสียไม่เปลี่ยนเลยนะ”ชอนดุงทำหน้าอึนๆก่อนจะเดินไปเสิร์ฟ
“มึงก็กัดเด็กมันไม่เลิก ยังไงน้องก็ต้องนอนบ้านมึงนะ ญาติดีกันหน่อยจะตายรึไงสัด”มินโฮเดินมาแขวะอีกรอบ
“ไม่รู้เว้ย ไม่ถูกกันมาตั้งแต่เด็กแล้วมาดีกันปุบปับงี้กูคงจะทำไม่ได้ว่ะ ”จุนยกมือเชิงว่าช่วยไม่ได้ ทำให้มินโฮทำได้แค่เดินหนีอย่างหน่ายๆ ก่อนจะเหลือบไปเห็นร่างบางขาวๆที่ทำงานเสิร์ฟด้วยรอยยิ้มอย่างสดใส เพื่อนตัวน้อยฟันกระต่ายของเขานั้นยังคงสดใสชวนมองทุกองศา เขามองมันอยู่พักนึงก่อนจะละสายตาไปมองมีร์ที่กำลังหยอกล้อกับเพื่อนใหม่อย่างชอนดุง
“ย่า ดุงดุง เย็นนี้นายไปเที่ยวรอบโซลกับฉันป่าวว”มีร์ถามก่อนจะเล่นผมเพื่อนรุ่นพี่อย่างกับเด็กซนๆคนหนึ่ง
“อื้อ ไปสิมีร์ แต่ตอนนี้ทำงานก่อนดีมั้ย ? 555”น้องใหม่ที่ดูขยันและสดใส ช่วยทำให้วางใจในพนักงานใหม่คนนี้มากขึ้น
“อู้เหรออ !!!”จุนแกล้งตะคอกใส่ ทำเอาเด็กน้อยทั้งสองสะดุ้งโหยงไปพร้อมๆกันก่อนจะวิ่งแตกตื่นไปทำงานต่ออย่างชุลมุน หยิบผิดหยิบถูกบ้าง ชอนดุงเดินเลี่ยงๆหลังจุนไปเพื่อจะหยิบจานใส่เค้ก ร่างของพี่ชายหัวเราะน้อยๆที่น้องชายตัวบางทำท่าไม่อยากเข้าใกล้เขาตอนเดินผ่าน ชอนดุงเหวี่ยงกับท่าทางนั้นนิดๆและแล้วหัวของเด็กใหม่ที่ยังไม่ชินกับความสูงของชั้นวางของหลังเคาน์เตอร์ก็ชนเข้ากับเหลี่ยมของมันอย่างจัง
โป๊กก !!!
“โอ้ยย”ชอนดุงย่อตัวลงเพราะความมึนแทบจะทันทีที่หัวชนตู้ พี่ชายจอมกวนประสาทถึงกับสะดุ้งเพราะเสียงมันดังมาก จุนก้มลงไปดูน้อง
“เห้ย ไอ้ปลาหมึก เป็นไรมากมั้ย” เขาจับหัวที่ชอนดุงกำลังลูบป้อยๆด้วยความมึน
“โอ้ย ผมมึนหัวอ่ะ” ชอนดุงตาลอยนิดๆ อาจจะเพราะความมึนจากเจ๊ทแลคมาบวกกับแรงกระแทกเมื่อครู่ผลออกมา ... โลกหมุนติ้วว TT
“อ่อนว่ะ .. มาๆลุกไปหลังร้านก่อน นายนี่มันบอบบางเกินไปแล้วนะ”จุนพยุงน้องชายลุกขึ้นมาแต่ก็ยังปาดเสียไม่เลิก = =’
“อ่อนไรเล่า ฮยองลองมาเป็นแบบผมมั้ยล่ะ ปล่อยเลย ผมเดินเองได้”ชอนดุงที่กำลังมึนก็ยังคงเหวี่ยงไม่เลิก แต่ก็ยอมให้พี่ชายร่างหนากว่าพยุงไปนั่งหลังร้าน ... จุนเอาผ้าขาวบางๆห่อน้ำแข็งมาประคบหัวให้เด็ดดื้อที่นั่งอยู่ตรงหน้า และรู้สึกแล้วว่าท่าทางมันจะมึนมากจริงๆ เพราะร่างบางนั้นแทบจะหลับตา หัวก็โนเล็กน้อยพอได้ปูดๆขึ้นมาให้ตกใจเล่น
“นี่ ยังไหวมั้ย ถ้าไม่ไหวก็นั่งอยู่นี่นะ เฮ้” จุนเดินมาจับหน้าเด็กน้อยให้มองมาที่เขา เพราะคิดว่าชอนดุงคงไม่ได้ยินที่เรียก ทันทีที่มือของเขาสัมผัสกับคางนิ่มๆของร่างบาง สายตาที่กำลังล่องลอยก็หันมามองที่เขา ใบหน้าหวานสวยนั้นตกใจเล็กน้อยในการสัมผัสระยะประชิด จุนเผลอสำรวจใบหน้านั้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ จมูกโด่งสวยนั้นไม่เคยเปลี่ยนไปแม้ว่าจะผ่านมาหลายปี ดวงตาเล็กนั่นที่มันดูสดใสสุดๆทุกทีที่ได้มอง แม้ว่าเขาจะไม่ได้เห็นใบหน้านี้ที่คุ้นเคยมาเกือบสิบปี แต่เขามั่นใจ ว่าเจ้าของใบหน้านี้ คือเจ้าปลาหมึกของเขาจริงๆ
“ฮยอง โรคจิตรึไงปล่อยผมนะ” ชอนดุงว่าเตือนสติ
“ใครโรคจิต ถอนคำพูดนะเว้ยไอ้แห้ง”จุนแกล้งโหดกลบเกลื่อนไป ก่อนจะเดินออกไปหน้าร้าน
“... ฮยองบ้า ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ ... ทำไมฮยองชอบมองผมด้วยสายตาแบบนั้น ” ชอนดุงเผลอคิดเล็กๆก่อนจะนอนลงกับโซฟาด้วยความมึน
เวลาล่วงเลยมาจนกระทั่ง 17.00 ร้านก็ได้ปิดลง สมาชิกต่างพากันเหนื่อยล้าจากการเก็บร้านครั้งสุดท้าย แต่แขกที่มาเยือนก็ทำให้บรรยากาศสนุกขึ้น
“เห้ยย จุนนี่ยา มินโฮยา ร้านเป็นไงบ้าง ^[]^”หนุ่มหล่อสองคนปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับทักทายน้องๆอย่างสดใส “อ่า จีโอฮยอง ซึงโฮฮยอง มากันยังไงครับเนี่ย ??” จุนเดินไปต้อนรับพี่ๆ
“ว๊า ไม่ได้เจอกันนานนะ ตั้งแต่งานเรียนจบพวกนายพี่ก็ไม่ค่อยว่างเลย”ซึงโฮบอกกับน้องๆของเขา
“ก็มึงเล่นทำแต่งานจะว่างได้ไงไอ้แพนด้าตามึงอ่ะแทบจะโบ๋เป็นผีอยู่แล้วนะเฟ้ย”บยองฮีแหย่เพื่อนตาดำของเขา
“มึงก็เหมือนกันแหละ เอาแต่เที่ยวสาววันรับปริญญาน้องๆก็มาบอกกูคืนเดียวก่อนงาน กูเกือบกลับโซลไม่ทัน ฟายย” ทั้งสองจ้องหน้ากันอย่างคาดโทษ สร้างความฮาให้กับน้องๆร่วมมหาลัยเก่าได้เป็นอย่างดี
“อ่า พอเถอะครับ 555 .. แล้วนี่พี่ๆมีอะไรรึเปล่าฮะถึงมาเยี่ยมกันปุบปับแบบนี้” มินโฮถามพี่ๆที่เริ่มจะเลิกโวยวายกันแล้ว จินกิยกน้ำเปลามาเสิร์ฟให้พี่ๆ
“อ่า ก็เปล่าหรอกแวะมาทักทายน่ะ พอดีพี่กับไอ้หนวดว่างๆกันเลยแวะมาเยี่ยม ”ซึงโฮพูดด้วยท่าทางใจเย็นก่อนจะหยิบแก้วน้ำมาดื่ม จังหวะนั้นเองที่เด็กใหม่ผู้มาเยือนเดินออกมาจากครัว สร้างความสงสัยให้พี่ใหญ่ทั้งสอง มีร์วิ่งแบบเด็กๆไปหาเพื่อนรัก(?)ก่อนจะกอดคอเดินมาด้วยกัน ร่างบางๆนั้นสวมชุดพนักงานก็จริงแต่ที่ทำให้พวกเขาแปลกใจคือ พวกเขาไม่เคยมีรุ่นน้องหน้าตาอย่างนี้ ???
“อ่า ... นี่ใครล่ะเนี่ย...น่ารักชะมัดเลย”สายตาจีโอฉายแววคาสโนวา เรียกฝ่ามือจากเพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างได้เป็นอย่างดี จีโอหน้าทิ่มและหันไปคาดโทษกับเจ้าของฝ่ามืออรหันต์
“ตบหา Your Father เหรอสัด”สงครามน้ำลายประทุอีกครั้ง
“ไม่ต้องเลยมึง คบกันฮโยรินได้ไม่ถึงอาทิตย์ ไม่ต้องคิดจะดักเด็กเข้าสต๊อกเพิ่มเลยนะมึง กูรู้นะมึงคิดอะไร = =’”ยัง ซึงโฮ ... นี่ล่ะบุรุษผู้มองคนได้ทะลุถึงตับไตไส้ติ่ง ทำเอามนุษย์ขนสะอึกเล็กๆ จุนกับมินโฮมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะขำกับท่าทางกัดกันไม่หยุดกับพี่รหัสทั้งสองของพวกเขา ชอนดุงยิ้มแห้งเพราะไม่เข้าใจว่าวงสนทนานี้พูดเรื่องอะไรกันอยู่ จุนเดินไปหาน้องชายที่ไม่ค่อยจะ ... กินเส้นกันเท่าไหร่ (?)
“หมอนี่น่ะ เป็นน้องใหม่ของที่นี่ครับ เพิ่งมาเริ่มงานวันนี้ และก็เป็นน้องข้างบ้านผมสมัยเด็ก”จุนแนะนำน้องใหม่ให้พี่ๆรู้จัก ชอนดุงโค้งเล็กน้อยก่อนจะยิ้มน่ารักให้พี่ๆ
“สวัสดีครับ อ่า ผมชอนดุงฮะ ฝากตัวด้วยนะครับ ^^”
“อ้อ คนนี้เหรอที่เป็นระ...อุ๊บบบ”จีโอเหมือนจะโพล่งอะไรมาซักอย่างแต่โดนซึงโฮปิดปาดแบบกะทันหัน สีหน้าจุนออกจะตื่นตกใจนิดๆ ก่อนจะยิ้มแห้งๆแบบโล่งอกที่เรื่องที่เขาเคยเล่าให้พี่ชายฟังยังไม่ถูกเปิดเผย ชอนดุงกับมีร์มองหน้ากันงง มีเพียง จินกิ และมินโฮที่เข้าใจเรื่องนี้ดี
“อื้อ ไอ่อึงโอ อูเอ็ม (ไอ่ซึงโฮ กูเค็ม)”จีโอบ่นอู้อี้ๆพลางแกะมือกาวของซึงโฮ
“แหะๆ มันหมายถึง คนที่เป็นน้องที่สนิทกันที่จุนมันเล่าให้ฟังน่ะ เนอะไอ้หนวด”ซึงโฮแกล้งเนียนๆไป แล้วจับหัวจีโอให้ผงกตาม
“อ่า จุนนี่ ฉันกลับก่อนนะจะกลับไปดูแทมมี่น่ะ”จินกิเดินมาโอบคอคนรัก
“อ่อ ครับๆ กลับดีๆนะเต้าหู้ของผม ^^”จุนจับมือนั้นมาหอม เรียกสายตาอิจฉาจากทุกคนในร้านได้ดี
“อ่า พี่ๆผมขอตัวนะฮะ ไปละนะไอ้กบ น้องชอนดุง มีร์ ^^”จินกิโค้งให้ซึงโฮและจีโอ ก่อนจะโบกมือลาเพื่อนและน้องๆ ทุกคนโบกมือให้รอยยิ้มนั้น ก่อนที่จินกิจะเดินออกจากร้านไป
“เอาล่ะงั้นพวกพี่ก็ไม่กวนแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้อาจจะแวะมาอีกนะ”ซึงโฮขอตัวบ้าง ก่อนจะลุกขึ่นพร้อมกับจัดกางเกงให้เข้าที่เข้าทาง จีโอลุกขึ้นตาม
“อ่อครับ โชคดีนะครับฮยอง”มินโฮและจุนลุกขึ้นโค้งให้พี่ๆ ก่อนจะเดินไปส่งถึงประตูร้าน
“เฮ่อ ร้านปิดซัก ไปกลับกันได้แล้ว”จุนเดินไปหยิบเสื้อโค้ทตัวสวยมาสวม เพื่อป้องกันอากาศหนาวเย็นภายนอกร้าน
“เอ่า ยืนเป็นรูปปั้นปลาหมึกอยู่นี่แหละจะกลับมั้ยบ้าน”จุนเดินมาบอกชอนดุงที่ยืนทำอะไรไม่ถูก
“ครับๆ”ชอนดุงสวมเสื้อกันหนาว
“ง่า แล้วเรื่องเที่ยวรอบโซลกันฉันล่ะดุงงี่ TT”มีร์แสดงอาการเสียใจแบบเว่อร์ ทำเอาพี่ๆหมั่นไส้
“ไม่ต้องเลย ให้ชอนดุงพักก่อนเริ่มงานวันแรกท่าทางจะเหนื่อย แกก็กลับได้แล้วอย่าให้รู้นะว่าแอบไปเมาที่ไหนพ่อจะตามไปหักคอถึงที่เลยไอ้มีร์รือ”มินโฮทำเสียงดุๆใส่น้องน้อย ทำเอาเจ้าหมาน้อยมีร์หงอยไปเลย
“มีร์รือ พรุ่งนี้ฉันไปแน่นะๆ ^^”ชอนดุงพูดยิ้มๆ
“อ่า โอเคๆ ดุงดุงงี่น่ารักที่สู้ดดด ฟอดด...”มีร์หอมร่างบางอย่างลืมตัว
“เห้ย ไอ้นี่หนิลวนลามเพื่อนร่วมงาน เดี๋ยวปั๊ด 555”มินโฮทั้งดุทั้งขำ
“เออ ไว้พรุ่งนี้พวกแกค่อยไปเที่ยวกัน วันนี้ฉันต้องพาไอ้แก้มป่องไปขนของก่อน”จุนพูดเรียบๆแล้วดึงแขนชอนดุงที่กำลังโบกมือบ้ายบายมินโฮฮยองและมีร์รือ
“เอ้า ขึ้นรถสิ ฉันจะพาไปเอาของ” ทั้งสองขึ้นรถปิดประตูเรียบร้อย
“วันนี้ฉันจะพาไปซื้อของ แล้วก็ไปเอาของที่ดาร่านูน่าส่งมาให้ ส่วนกระเป๋าที่บ้านมีร์เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้มันเอามาให้ โอเคนะ”
“ฮะ”ชอนดุงตอบสั้นๆ ก่อนจะนั่งเฉยๆ
ความเงียบเข้าครอบงำรถสปอร์ตสำดำคันสวย ต่างฝ่ายต่างไม่พูด มันช่างอึกอัดซะจริงๆ ทำไมกันนะทั้งที่ตอนเด็กๆพวกเขาก็สนิทกันมากกว่านี้แท้ๆ ถึงจะกัดกันบ่อยแต่ก็ไม่เคยเงียบใส่กันแบบนี้ ก่อนอะไรๆมันจะแย่จนหายใจไม่ออก ก็มีคนเปิดประเด็นสนทนา
“นี่ ไอ้ปลาหมึก”จุนเริ่มพูดแทรกความเงียบ ทำเอาเด็กน้อยสะดุ้งโหยง
“ฮะ”
“ไม่คิดจะพูดอะไรเลยรึไง ไม่เจอหน้าฉันเป็นสิบปี”จุนพูดน้ำเสียงเริ่มจะกวนๆ แต่ตามองไปข้างหน้าอย่างเดียว
“โอ้ย นี่จะมาไม้ไหนกันเนี่ยฮยอง คิดจะเปิดใจรึไง”ชอนดุงทำหน้าซึนๆ
“เปล่าซักหน่อย ก็ตอนเด็กนายชอบพูดนี่แถมยังร้องไห้เก่งด้วย แต่มาตอนนี้นายเป็นฝ่ายเงียบใส่ฉันเนี่ยนะ 555”จุนพูดขำๆ
“ก็ผมโตแล้วนี่ฮะ จะให้ผมทำอะไรแบบนั้นล่ะ ??”ชอนดุงยังคงซึน จุนหุบยิ้มลงเล็กน้อยจากคำตอบนั้น
“นี่...ฉันแค่อยากจะพูดดีๆกับนายก็เท่านั้นแหละ ฉันอยากให้เราเป็นพี่น้องที่สนิทกันเหมือนเดิมน่ะ”
“...งั้นเหรอฮะ”ชอนดุงก้มหน้าลงเล็กน้อย
“แปลกจัง ... ผมก็คิดเหมือนฮยองอ่ะ มคิดถึงตอนเราเป็นเด็ก”ชอนดุงเริ่มจะเผยความในใจบ้าง
“นายเหมือนเดิมเลยนะซังฮยอน นายยังเป็นน้องชายของฉันเหมือนเดิม”จุนหันมายิ้มให้
“ฮยองก็ยังเป็นฮยองคนเดิมของผมฮะ”ชอนดุงยิ้มกลับ ก่อนจะปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมอีกครั้งเพียงแต่ครั้งนี้ใบหน้าของทั้งสองถูกเติมด้วยรอยยิ้ม
รถสปอร์ตสีดำคันสวยของจุนมาจอดที่บ้านหลังใหญ่ที่ตกแต่งด้วยสไตล์แคชชวล ดูอบอุ่นแต่แฝงด้วยกลิ่นอายเท่ๆตามแบบหนุ่มวัยรุ่น ร่างหนาเปิดประตูลงมาก่อนจะไปเปิดท้ายรถให้น้องชายขนของลง
“ฮยองคิดจะช่วยผมยกของบ้างมั้ย ? -*-”ชอนดุงยกถุงของชอปปิ้งเต็มสองมือโดยที่จุนเดินหน้าระรื่น
“มาๆ ช่วยก็ได้ แค่นี้บ่น”จุนเดินมาหยิบถุงเสื้อจากมือชอนดุงไปสองถุงและเดินเข้าบ้านด้วยสีหน้าเรียกบาทาสุดๆ ...เพราะถุงพวกนั้นมันเป็นของเขาเอง ที่เหลือปล่อยให้ร่างบางหอบไปคนเดียว !
“ฮยองนี่มันปีศาจชัดๆอ่ะ”ชอนดุงแบกถุงทั้งหมดเข้าบ้านตามไปอย่างทุลักทุเล
“เอ้า ห้องนายอยู่ตรงข้ามห้องฉันนะ สมัยเด็กมันเคยเป็นห้องว่างที่เราชอบไปเล่นกันไง”ชอนดุงมองเข้าไปในห้องที่จุนเปิดประตูให้ เตียงหลังกว้างอยู่กลางห้อง มีหน้าต่างบานใหญ่ที่มองเป็นวิวสวยๆของกรุงโซล ผนังอิฐก่อดิบเคลือบให้ความรู้สึกว่าเป็นห้องที่อบอุ่น เฟอร์นิเจอร์เป็นเซตเท่ๆที่เน้นสีโทนน้ำตาลกับสีพาสเทล
“โห แล้วนี่ทำไมมันกลายเป็นห้องนอนสวยๆได้ล่ะเนี่ย ??” ชอนดุงปล่อยถุงของทั้งหมดและกระโดดขึ้นเตียงหลังงามนั้นเหมือนเด็กๆ ทำเอาจุนขำไปกับเด็กร่างสูง
“ตอนที่พ่อแม่กับพี่สาวย้ายไปอยู่อีกหลัง ฉันเลยจัดไว้น่ะ เผื่อมีแขกมานอน”จุนเดินมานั่งลงบนเตียงข้างๆเด็กน้อยที่นอนขย่มเตียงเล่น
“อ่า ห้องสวยมากเลยผมชอบบบ ><”ชอนดุงมีความสุขอย่างเต็มที่ และด้วยความเหนื่อยล้าเขาทำท่าเหมือนจะหลับไป
“เห้ยๆไปอาบน้ำก่อนสิ ทำงานมาขนาดนี้ไม่อาบน้ำได้ยังไงกัน”จุนเอาเข่าเขี่ยเด็กน้อยที่กำลังจะหลับปุ๋ย
“อื้ออ ไม่อาววจานอน”ชอนดุงเริ่มจะเคลิ้มหลับหันตะแคงไปอีกทาง
“ไม่ได้เว้ย ไปอาบบ”จุนกระโดดขึ้นไปก่อนจะจี้เอวของน้องรัวๆ
“ฮ่าๆๆๆ ฮยองไม่เอาเว้ย จั๊กกาจี๋ 5555”ชอนดุงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“ไปอาบน้ำสิฟระ”จุนยังจี้ไม่เลิกด้วยความสนุกที่เห็นร่างบางนั้นดิ้นพล่านอยู่บนเตียง ชอนดุงใช้แรงที่มีน้อยนิดพลิกตัวลุกขึ้น เพื่อต่อต้านการโดนแกล้ง แต่พลิกไปผิดทางทำให้เสี่ยงต่อการตกเตียงที่ค่อนข้างสูงจุนตกใจดึงตัวชอนดุงกลับมาเป็นเหตุให้ร่างบางขึ้นไปนอนบนตัวของจุน หัวของชอนดุงซบกับอกแกร่งของพี่ชายที่ช่วยดึงเขาขึ้นมา ก่อนจะเงยมองขึ้นมา จุนเองก็ตกใจไม่น้อย แต่ระยะนั้นเองที่ทำให้เหมือนตกในภวังค์ จุนมองลึกเข้าไปในตาของชอนดุงก่อนที่ร่างบางจะพยายามหลบหน้าอย่างไม่มีสาเหตุ จุนมองท่าทางลุกลี้ลุกลนนั้นก่อนจะ
ปึ้ก !
“โอ้ยยอะไรวะเนี่ยย”ชอนดุงร้องโอดโอยที่โดนดีดหน้าผากอย่างแรง ก่อนจะรีบลุกขึ้นจากตัวของอีจุน
“โทษฐานดื้อกับฉัน ทีหลังถ้าดื้อนายเจอแน่ ไอ้ปลาหมึก 5555”จุนเดินออกจากห้องอย่างหน้าระรื่น
“หึ้ยย ไอ้กล้ามปูสมองกลวง!!”ชอนดุงตะโกนไล่หลังพี่ชายตัวแสบ
ร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อยืดแขนยาวสีเทากับกางเกงนอนขายาวลายสก็อต เขามองตัวเองในกระจกบานเต็มตัวข้างประตูห้องน้ำ ก่อนจะพบว่าตัวเองบางอย่างที่เขาว่าจริงๆ แม้มันจะพอมีกล้ามบ้าง แต่ความบางของเอวมันไม่เคยต่างจากตอนเด็กๆเลย หน้าหวานนั้นฉายแววเซ็งนิดๆเพราะการเล่นฟิตเนสหนักๆไม่ได้ช่วยอะไรเลย
“เดี๋ยวกระจกก็แตกหรอก”จุนเดินมาทัก ที่เห็นท่าทางส่องกระจกของชอนดุง ตอนนี้เขาใส่เพียงกางเกงนอนขายาวสีดำกับเสื้อกล้ามเท่านั้น .. ก็ชุดนอนน่ะ จะเอาไรมาก -*- แต่ร่างแกร่งนั้นมันทำให้ชอนดุงอยู่ไม่สุขเล็กน้อย
“มันจะแตกก็ต่อเมื่อพี่ส่องเท่านั้นล่ะ”ชอนดุงแอบกัดคืนแต่ก็ไม่ยอมมองร่างนั้นเลย
“แกนี่มัน... เออๆ ไปนอนไปเหนื่อยนักนี่ ”จุนไล่
“ครับๆๆ จะนอนละ ฮยองอย่านอนดึกล่ะ อย่าแอบดูคลิปโป๊เหมือนตอนเด็กๆนะ 5555” ชอนดุงวิ่งหนีเข้าห้องไปก่อนจะมีหมอนอิงใบเล็กเควี้ยงตามมาใส่ประตูห้องนอนอย่างแรง
“อ่า ไอ้บ้านี่ เดี๋ยวแกจะโดนไม่ใช่น้อย ฝันดีผีกัดตูดนะเว้ย”จุนตะโกนใส่ประตูห้อง
“กัดตูดฮยองนั่นแหละ แบร่ :P”เด็กน้อยซุกซน เปิดประตูมาแลบลิ้นปริ้นตาใส่ก่อนจะปิดอย่างรวดเร็ว
“...ฉันจะทำยังไงกับแกดีเนี่ย”อีจุนส่ายหัวเล้กน้อยก่อนจะเดินลงไปดูทีวีที่ห้องรับแขก
ร่างบางที่นั่งเช็ดผมอยู่บนเตียงมองออกไปที่นอกหน้าต่างกว้าง กรุงโซลยังคงไม่หลับใหล มีไฟจากตึกและบ้านเรือนเต็มไปหมด มันค่อนข้างแตกต่างจากตอนที่เขาเคยอยู่
“ฝันดีนะกรุงโซล”ชอนดุงยิ้มเล็กๆให้กับวิวสวยๆก่อนจะปิดม่านกันแสงเอาไว้ ขายาวก้าวกลับมาที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงนอน แต่ก็ต้องลุกขึ้นเพราะลืมปิดไฟ (?) เหลือเพียงไฟหัวเตียงเท่านั้น สายตาสะดุดอยู่กับรูปที่วางไว้ข้างหัวเตียงมันเป็นรูปพี่ชายจอมกวนของเขานั่นเอง ใบหน้าเปื้อนยิ้มนั้นทำหน้าปัญญาอ่อนถ่ายคู่กับโปโรโร่ เกรียนได้ตอลกเวลานะอีจุน = =’ ชอนดุงอดขำไม่ได้กับท่าแปลกๆที่จุนโพสก่อนจะฝากข้อความให้คนในรูป
“...ฝันดีฮะฮยอง”เขายิ้มน้อยๆก่อนจะปิดไฟหัวเตียงและเข้าสู่ห้วงนิทราด้วยความเหนื่อย
“ฮัดชิ้ววว !!!! โอ้ย ใครนินทาตูฟระ”จุนที่นั่งดูทีวีอยู่จามไม่มีสาเหตุ (55555)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk to me / With 'SOL'
ขอโทษทุกคนที่อัพช้ามากๆนะครับ พอดีเพิ่งสอบและแก้คะแนนเสร็จจากนี้สัญญาว่าจะปั่นให้เร็วขึ้นนะครับบ ><
อย่าเพิ่งเบื่อกันเน่ออ สำหรับแฟนคลับที่เพิ่มมาสองคนก็ขอบคุณมากๆครับ และทุกคอมเม้นท์ด้วย แต่น้อยใจนิดนึงที่ยอดวิวกับยอดเม้นท์ต่างกันมากก (ดราม่า)555 ไม่เป็นไรนะ ไรเตอร์ไม่ซีเรียส แต่อยากขอกำลังใจนิดนึงอะไรอย่างงี้ อิอิ
อ่า และก็ไรเตอร์มีข่าวมาบอกนิดนึง คือว่าอาจจะมีอีกเรื่องกำเนิดขึ้นมา !! จะเป็นแนวไหน โปรด ติด ตาม :)
To my Reader ><
#sazumi คนนี้น่ารักตลอด มีมาทวงด้วย 555 ติตามกันต่อไปนะจ๊ะ ^^
#Demolish อ่า คนนี้สมัครเป็นแฟนคลับด้วย ดีใจๆ อิอิ
#Flava Linn ไรเตอร์ก็ชอบคู่นี้มากเหมือนกัน อ๊ากก เจอผู้ร่วมอุดมการณ์ 555 ติดตามกันต่อไปนะๆ
#ลีดเดอร์ฟันกระต่าย ขอบคุณน๊า ถ้าสนุกก็ติดตามกันต่อไปเน่อ
ความคิดเห็น