คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน
เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน
“เรดอายเเบคดราก้อน!”
“เช้ดเด้! แบคฮยอนนายแม่งเซียนไพ่ยูกิชัดๆ O0O”
“แน่นอน ไม่มีใครเทียบฝีมือไพ่ยูกิของเทพแบคคุงคนนี้ได้หรอ โฮ่ะๆ ^3^//”
แบคฮยอนหัวเราะอย่างบ้าคลั่งหลังจากที่เขาเล่นไพ่ยูกิชนะคยองซูเป็นรอบที่สิบสามรวด ถึงเรื่องเรียนแบคจะไม่ได้เทพเยี่ยงระดับไอน์สไตน์ แต่ถ้าเรื่องไพ่ยูกิต่อให้เทพไคบะคุงมาประลอง เขาก็ไม่กลัวหรอก ฮิฮิโฮ่ะโฮ่ะฮ่าฮ่า.. (เริ่มออกนอกโลกไปล่ะ =___=)
“แบคฮยอน..”
“อย่ามาขัดเซ่ ฉันกำลังดูเอลอยู่!” เสียงเรียกขัดจังหวะจากข้างหลังทำให้แบคฮยอนที่กำลังจดจ่อกับแต้มเอลในไพ่ยูกิตวาดออกไปโดยไม่ได้มองอีกคน
“อ...เอ่อ แบคฮยอน O_O” คยองซูใช้นิ้วสะกิดเรียกคนตรงหน้า
“สะกิดฉันทำไมวะคยองซู ขัดสมาธิฉันหมด -O-“
“อ..เอ่อ..โน้นๆ ข้างหลังนายอ่ะ” คยองซูบอกพร้อมส่งสายตาไปยังทางด้านหลังของแบคฮยอน
“อะไรของแกวะ คยองซู....” ร่างเล็กไม่เข้าใจกับสิ่งที่เพื่อนสื่อจึงหันหลังไปมอง “เฮือกกก...ช..ชานยอล! O[]O;” แบคฮยอนแทบอยากมุดหัวลงไปใต้โต๊ะอีกครั้งเมื่อเห็นร่างโปร่งยืนค้ำหัวของเขาอยู่ ยิ่งสายตาและท่าทางนิ่งๆของชานยอลทำให้เขาใจหายแว๊บทันที
“แบคฮยอน...” ชานยอลเรียกชื่อของเพื่อนตัวเล็กอีกครั้ง
“อ...เอ่อ...” ร่างเล็กรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วถอยออกจากรัศมีของชานยอลไปสองก้าว ทำไมน้ำเสียงของชานยอลมันช่างน่ากลัวจัง..
นายตายแน่แบคคุง นายต้องโดนชานยอลแอคแทคใส่แน่ TOT
“..........” ชานยอลมองแบคฮยอนเงียบสักพัก ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาทีละนิด
ย..ยิ้มแบบนี้หมายความว่าไงอ่ะ =[]=;
“..........”
“แบคฮย๊อน! ฉันมีเรื่องดีใจที่สุดในรอบสัปดาห์ให้แกฟังนะ รู้ไหมว่าฉันดีใจแค่ไหนที่อาจารย์คยูฮยอนให้ฉันไปทำความสะอาดสนามบาสทุกวันหลังเลิกเรียน แบบนี้ก็หมายความว่าฉันจะได้เจอพี่คริสแบบใกล้ชิดทุกวันใช่ไหมล่ะ ฉันล่ะอยากกรี๊ดแล้ววิ่งรอบสนามชะมัดเลยล่ะแกกกกกก๊…!!!”
“O[]O///”
“อ้อ แล้วมีอีกเรื่องด้วย ฉันอยากให้แกช่วยฉันเรื่องนึงนะ พอดีฉันดันไปท้ากับพี่คริสว่าฉันจะทำให้พี่เขามาชอบฉันให้ได้อ่ะ ฉันซีเรียสมากเลยแบค ฉันดันโง่ไปท้าพี่แกเอง แกต้องช่วยฉันนะ ตัวเล็กของฉัน T^T”
“=____________=;”
“นายอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ฉันก็แค่เผลอทำไปตามอารมณ์เท่านั้นเอง -O-” ชานยอลบอกอย่างหงุดๆตามประสาคนที่ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร...คือฉันไม่ได้เอือมระอาแกหรอกชานยอล
แต่เอือมระอาตัวเองที่อุตส่าห์กลัวคนอย่างปาร์ค ชานยอลตั้งนาน -_-^
“แล้วพี่คริสเขาได้ว่าอะไรบ้างป่ะ?” ไหนๆมันก็ลืมเรื่องนั้นล่ะ เนียนไหลตามมันไปเลยล่ะกัน
“ก็ไม่เห็นพี่คริสจะปฏิเสธอะไรนี่ ตอนที่ฉันบอกว่าฉันจะทำให้พี่เขาชอบฉัน ฉันก็เห็นเขาเดินออกไปอย่างเงียบๆ..ก็เท่านั้น”
“อ้อ แล้วเรื่องที่แกโดนทำความสะอาดสนามบาสนี่ มันดีใจตรงไหนวะชานยอล -_-*” แบคฮยอนถามเพื่อนตัวสูงที่ความคิดยังไม่สูงตามขนาดตัว
“ก็ต้องดีใจสิ พี่คริสเขาต้องไปสนามบาสทุกวัน เพราะพี่แกอยู่ชมรมบาสนี่ คราวนี้ฉันก็จะได้อยู่กับพี่คริสอย่างใกล้ชิดแล้วล่ะ ^3^” ชานยอลอธิบายไปก็เพ้อนึกถึงหน้าหล่อๆของคริสตาม
“แน่ใจขนาดนั้นเลยหรือ =_=^”
“อื้ม ^O^”
“แต่ว่าวันนี้ฉันคงยังช่วยแกเรื่องพี่คริสไม่ได้หรอก เพราะฉันต้องรีบกลับบ้านไปทำธุระกับหม่อมแม่”
“งื้อออออ..แบคฮยอนอ่า T^T”
“เพราะงั้นนายก็หาวิธีใกล้ชิดกับพี่คริสเองไปก่อน ไว้ถ้ามีอะไรพรุ่งนี้ฉันก็จะหาวิธีเสริมช่วยล่ะกัน”
“อ่า...แบคฮยอน”
“หืม?”
“ฉันรักนายที่สุดเลย ตัวเล็กของฉัน >O<///” ชานยอลตะโกนลั่นบอกพร้อมกระโดดกอดคนตัวเล็กแน่นแล้วเหวี่ยงไปมาด้วยความดีใจ
“แว้กกกกกก!!! ไอ้หยอย!!อย่าเหวี่ยงโว้ยยยย..กูกลัวความสูง!!!=[]=;;”
………………..
“อีเครียสสสสสสสสสสส!” เสียงเจื้อยแจ้วดังลั่นทั่วห้องสมุดของชายหนุ่มหน้าหวานชาวจีนเรียกเพื่อนหน้าหล่อตัวสูงที่กำลังนั่งเล่นเกมส์แองกี้เบิร์ดเวอร์ชั่นล่าสุดในไอแพดตามลำพัง ส่งผลให้ประชาชนในห้องสมุดหันมามองคนไร้มารยาทคนนี้เป็นตาเดียว =_=^
“อะไร?” คริสถามแต่สายตายังจดจ่อที่นกสีแดงที่กำลังจะพุ่งยิงไปทำลายฐานของหมูเขียว
“หายหัวไปไหนมา รู้ไหมว่าฉันเดินหาตัวแกไปทั่วโรงเรียนแล้วก็ไม่เจอ โรงเรียนเราก็ไม่ได้เล็กเท่าเซเว่นนะเว้ยฉันเดินหาแกตั้งแต่ตึกหนึ่งไปตึกเก้าหอบแทบแดก แล้วโทรศัพท์ทำไมไม่รับมีไว้ประดับกระเป๋ากางเกงอย่างเดียวรึไง &%#@$!+)=_^!!!” เสียงบ่นชายหนุ่มหน้าหวานร่ายแร๊ฟยาวแต่ก็ไม่ได้เข้าหูคนตัวสูงเลยสักนิด
“ไอ้คริส แกฟังฉันบ้างไหมเนี่ย!!” ลู่ฮาน ย้ำถามอีกครั้ง
“นี่ๆ นักเรียนชายคนนั้นนะ เงียบหน่อยๆ นี่มันห้องสมุดนะ หัดมีมารยาทบ้างสิ” เสียงบรรณารักษ์ประจำห้องสมุดดังขึ้น พร้อมชี้มาที่ลู่ฮาน ร่างบางโค้งขอโทษให้เล็กน้อยแล้วหันกลับมาเคลียร์กับเพื่อนหน้าหล่อจอมเก๊กคนนี้ต่อ
“นี่จะเอาแต่เล่นเกมส์อย่างเดียวใช่ไหมห้ะ” ลู่ฮานว่าพร้อมดึงไอแพดออกจากมือของคริส
“มีอะไรก็ว่ามาสิ” คริสหัวเสียเล็กน้อยที่ถูกแย่งเกมส์ออกไปแบบนี้ แต่ก็ยอมเงยหน้าขึ้นมาถามเพื่อนหน้าหวานตรงหน้า
“อาจารย์คยูฮยอนให้มาตาม เห็นว่าจะเรียกประชุมเรื่องแข่งบาสในอาทิตย์หน้า”
“ก็แค่นั้น จะบ่นให้มากมายทำไมไม่รู้..” คริสว่าแล้วแย่งไอแพดจากมือลู่ฮานกลับแล้วมาเล่นต่ออย่างไม่สนใจร่างบางเลยสักนิด ลู่ฮานยู่ปากอย่างเสียอารมณ์ก่อนจะเดินออกไปจากห้องสมุดทันที
ไอ้บ้านี่หน้าตาก็ดีนะ แต่แม่งชอบทำตัวให้คนอื่นเขาหมั่นไส้
แต่ทำไมเราถึงยังชอบเขามาได้นานขนาดนี้กันนะ...ลู่ฮาน
.........................
“อ้าวคริส มาพอดีเลย คราวนี้ก็ครบหมดทุกคนแล้วใช่ไหม” คยูฮยอนพูดขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงของกัปตันทีมบาสรุ่นใหญ่ของโรงเรียนอย่างคริสเดินเข้ามาภายในสนามบาสในโรงยิม
“ที่ฉันเรียกมาเนี่ย ก็จะมากำชับให้นักกีฬาทุกคนหมั่นฝึกซ้อมเพื่อเตรียมการแข่งขันบาสที่จะจัดขึ้นในสัปดาห์หน้า คู่แข่งที่จะสู้กับโรงเรียนเราก็เป็นเด็กนักเรียนจากชอนจูที่มีฝีมือการแข่งบาสที่น่ากลัวอยู่พอสมควร...” คยูฮยอนอธิบายไปพลางเดินรอบๆนักเรียนที่ยืนเรียงแถวหน้ากระดานก่อนจะมาหยุดตรงกลางของแถว
“เพราะฉะนั้น! ตั้งแต่วันนี้ทุกคนต้องฝึกซ้อมตั้งแต่เลิกเรียนไปถึงหนึ่งทุ่มเป็นต้นไป ห้ามลา ห้ามขาด ห้ามป่วย ห้ามตายเด็ดขาด!”
เสียงฮือฮาของเหล่าสมาชิกทีมบาสดังระงมเมื่ออาจารย์ดูแลประจำทีมบาสพูดจบ เพราะนโยบายของการฝึกซ้อมของอาจารย์มันช่างโหดเหลือเกิน ปกติก็ซ้อมๆโดดๆไปได้ แต่ไม่คาดคิดว่าครั้งนี้อาจารย์จะเอาจริงกว่าครั้งก่อนๆ
“คริส!” คยูฮยอนเรียกชื่อของร่างสูงที่อยู่ปลายแถว
“เนื่องจากเธอเป็นกัปตันใหญ่ของทีม เธอต้องดูแลคอยฝึกซ้อมสมาชิกทุกคนอย่างเข้มงวดตลอดสัปดาห์นี้ด้วย ถ้ามีใครโดดหรือง้องแง้งในขณะซ้อม ฉันอนุญาตให้นายจัดการยังไงก็ได้ตามใจของนาย”
“ครับ”
“เอาล่ะ ไปเริ่มซ้อมกันได้” แล้วนักเรียนแต่ละคนก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองทันที
“ขออนุญาตครับ!” เสียงห้าวทุ้มที่ขัดกับหน้าตาหวานๆดังขึ้นจากประตูทางเข้าของสนามบาสในโรงยิม ทำให้ทุกคนหันไปมองต้นเสียงเป็นตาเดียวอย่างพร้อมเพียง
“เฮ้ย นั่นใครวะ น่ารักจัง ♥___♥”
“รู้สึกจะเป็นรุ่นน้องม.5 ชื่ออะไรยอลๆนี่แหละ >3<”
“เสียงแมนไปหน่อยแต่หน้าตาโคตรน่ารักน่ากดมากเลยอ่ะ กึ๋ยๆ >.,<”
เสียงซุบซิบของเหล่าสมาชิกนักบาสดังระงมเป็นเนื่องๆ เมื่อเห็นบุคคลใหม่ที่เพิ่งเข้ามา คริสที่ได้ยินเสียงพูดของสมาชิกในทีมก็อดไม่ได้ที่จะไปมองบุคคลนั้นบ้าง
นั่นมันไอ้เด็กน้ำมันพรายบ้าบออะไรนั่นนี่!
แล้วมันมาที่นี่ทำไมวะ =_=*
“มาเร็วเหมือนกันนะชานยอล แต่ก็ดีล่ะ รู้จักหน้าที่ของตัวเองดี” คยูฮยอนบอกกับร่างโปร่งที่บัดนี้ได้เดินฉายรัศมีเข้ามาภายในสนามบาสเรียบร้อยแล้ว
“แน่นอนครับอาจารย์ ^O^” ชานยอลตอบพร้อมยิ้มโชว์ฟันสวยๆ พลางมองซ้ายมองขวาหาเป้าหมายที่เขามาที่นี่...
อ่า นั่นไงพี่คริส กำลังยืนหน้าหล่อคุมลูกทีมอยู่นี่เอง > <//
“เออนี่ ไหนๆเธอก็มาช่วยดูแลความสะอาดของที่นี่แล้ว ฉันอยากให้เธอช่วยดูแลบริการสมาชิกทีมบาสอีกด้วยจะได้ไหม”
“โห ได้ครับอาจารย์ สบายมากเลย” ชานยอลตอบรับคำขอของอาจารย์ทันที ถึงจะเหนื่อยมากขึ้นแต่ก็คุ้มที่จะได้ใกล้พี่คริสเข้าไปอีก >_<
“ดีมาก เดี๋ยวเทอมนี้ฉันจะเพิ่มเกรดเธอ 0.5 ให้ตอบแทนล่ะกันชานยอล”
“ฮ่าๆ ครับอาจารย์ ^O^”
……………………….
เวลาผ่านไปจนหนึ่งทุ่มชานยอลเดินเก็บลูกบาสและขยะที่กองเกลื่อนก่านตามพื้นเพียงลำพัง หลังจากที่นักกีฬาแยกย้ายกันกลับบ้านไปแล้ว ทั้งๆที่คิดว่าจะได้ใกล้ชิดกับพี่คริส แต่ก็ไม่เลยสักนิด เพราะโอกาสไม่อำนวยเอาซะเลย แถมตอนนี้พี่เขาคงกลับบ้านไปแล้วสินะ T^T
เราต้องรีบทำความสะอาดจะได้รีบกลับสักที บรรยากาศก็น่ากลัวไปนะ ฮือออ..พวกนักบาสนี่มันก็สกปรกจริงๆ ถังขยะก็มีตั้งลูกเบอเร่อมก็ไม่ใช้กันให้คุ้มค่า เจอแบบนี้น้องยอลรักโลกจะไม่ทน -___-+
“อะอ้าวน้องคนสวย มาเดินเก็บขยะแบบนี้ไม่เหนื่อยหรอจ๊ะ -3-” เสียงแซวจากพวกสมาชิกในทีมบาสคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ชานยอลพร้อมเพื่อนอีกสองคน
“ไม่หรอกครับ แห้ะๆ ^^;”
“ให้พี่ช่วยไหมจ๊ะ หื้ม?” ชายหัวฟูคนหนึ่งถามพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จนชานยอลต้องเอียงหน้าหลบ.. ไอ้พวกนี้หน้าไม่หล่อแล้วยังปากเหม็นอีก แหวะ =__=^
“ไม่ต้องหรอกครับ มันเป็นหน้าที่ของผมคนเดียว” ร่างโปร่งตอบแล้วทำท่าจะเดินหนีแต่ก็ถูกเพื่อนของชายหัวฟูจับยึดแขนเรียวไว้ซะก่อน จนทำให้ร่างของชานยอลปลิวติดกลับมาด้วย
“แต่พี่อยากช่วยไงจ๊ะ”
“ถ้างั้นก็ช่วยไปที่อื่นได้ไหมครับ” ชานยอลตอบปัดๆอย่างรำคาญ ซึ่งไม่ได้รู้เลยว่ามันจะเป็นจุดชนวนให้คนพวกนี้ตามรังควาญเขามากยิ่งขึ้น
“ปากดีนักนะ ต้องให้จูบสั่งสอนหน่อยดีไหมหืม” ว่าพลางก็ยู่ปากแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของร่างโปร่ง
พลั่กก !
“ออกไปนะ!!” ชานยอลผลักอีกคนออกอย่างเต็มแรงพร้อมตวาดลั่นอย่างทนไม่ไหว ชายพวกนั้นไม่ได้กลัวเลยสักนิดกลับหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งอีกต่างหาก
“ฮ่าๆๆ กลัวหรอจ๊ะสุดสวย ไม่ต้องกลัวหรอก พี่ไม่ทำร้ายน้องหรอกแม่ยอดยาหยี” ชายหัวฟูว่าพร้อมทำหน้าหวานหยาดเยิ้มใส่ แต่กับชานยอลมันคือหน้าหื่นๆของมันชัดๆ
“ผมขอร้องเถอะครับ ช่วยออกไปเถอะ ผมอยากกลับบ้านแล้ว”ชานยอลเปลี่ยนเป็นทำท่าขอร้องอย่างน่าสงสารแทน
“จะรีบทำไม เดี๋ยวพี่ไปส่งก็ได้”
“แต่ผมอยากกลับตอนนี้”
“คงไม่ได้หรอกเพราะพี่ต้องการน้องตอนนี้เหลือเกิน”
“พวกแกหมายความว่าไง” ชานยอลเปลี่ยนสรรพนามทันทีเพราะเขาทนไม่ไหวกับไอ้พวกหื่นกามพวกนี้แล้ว
“พี่ไม่ขออธิบายให้เสียเวลาแต่ขอกระทำเลยล่ะกัน...พวกเราจับมันไว้แน่นๆ!” ชายหัวฟูออกคำสั่งแล้วชายอีกสองคนก็จับแขนทั้งสองข้างของชานยอลแน่น
“ปล่อยฉันนะ!!! ปล๊อยยย!!...ช่วยด้วยยย!!” ชานยอลกรีดร้องออกมาดังลั่น แต่ในเวลามืดในโรงเรียนนี้คงไม่มีใครได้ยินนักหรอก
“ไม่มีใครได้ยินหรอก เก็บเสียงหวานๆไว้ดีกว่านะน้อง หึๆ” พูดเสร็จชายหัวฟูก็เดินเข้าไปใกล้แล้วซุกไซร้หน้าลงสูดหอมตามซอกคอขาวของชานยอล
“หยุดนะ!! อย่าทำฉัน!!...ฮืออออ!!” ชานยอลแหกปากร้องห้ามการกระทำของคนพวกนี้ทั้งทุบทั้งตีคนตรงหน้าแต่ก็แรงเดียวก็สู้แรงสามคนไม่ได้หรอก ความชื้นเริ่มก่อตัวที่ขอบตาก่อนจะไหลลงมาตามแก้มเพราะความกลัว
ถ้าเป็นในละครทั่วไปมันต้องมีพระเอกมาช่วยสิ
แต่ทำไมมันไร้วี่แววเหลือเกิน...
“หยุดให้โง่สิ หึๆ” ชายผู้นั้นหัวเราะในลำคอแล้วจัดการปลดกระดุมเสื้อของชานยอลไปสองสามเม็ดเผยให้เห็นแผ่นอกขาวผ่องที่น่าลิ้มลอง เขาแลบเลียริมฝีปากตัวเองอย่างหื่นกระหายพร้อมทำท่าซุกลงไปบนแผ่นอกขาวนั่น
ปั่กกก! ! ตุ้บบ !
ชานยอลใช้ขาเรียวยาวเตะเข้าที่ตรงกลางของชายหัวฟู ทำให้เขาจุกจนล้มลงไปร้องครวญครางบนพื้น ชายที่จับแขนเรียวชานยอลไว้ทั้งสองก็ปล่อยออกแล้วไปช่วยเพื่อนชายหัวฟู ชานยอลเห็นดังนั้นก็ได้โอกาสวิ่งหนีออกไป
“เฮ้ย มันหนีไปแล้ว ไปตามจับตัวมันมาให้ได้!!!” ชายสองคนวิ่งออกไปทันทีเมื่อได้ยินคำสั่ง
“ฮึก..ฮึก...” ร่างโปร่งวิ่งออกมาอย่างรวดเร็วจากโรงยิม ขายาววิ่งก้าวไปเรื่อยๆอย่างไม่หยุดเพราะชายพวกนั้นยังคงวิ่งตามเขามา วันนี้เป็นวันที่โชคร้ายที่สุดในชีวิต เขาไม่คิดมาก่อนว่าจะต้องเจอเรื่องแบบนี้ทั้งๆที่ตัวเองเป็นผู้ชาย ในตอนนี้เขาภาวนาว่าให้ใครก็ได้ออกมาช่วยเขาสักคนก็ยังดี
พลั่กกก!
ร่างบางที่วิ่งโดยไม่สนใจโดยรอบ วิ่งชนร่างสูงๆของใครบางคน เขาจับเอวของชานยอลไว้เพื่อยึดไม่ให้ล้ม พร้อมใบหน้าของชานยอลซุกลงที่แผงอกของคนๆนั้นพอดี
“น...นาย” เสียงเรียกเบาๆทำให้ชานยอลเงยหน้ามองเจ้าของร่างคนนี้แล้วก็ต้องเบิกตาออกมา
“ฮึก..พ...พี่คริส!” ชานยอลโผกอดใส่ร่างสูงทันที น้ำตาไหลอาบแก้มมากกว่าเดิมเพราะความดีใจ
“ร้องไห้ทำไม” เสียงทุ้มของคริสถามด้วยความแปลกใจ ร่างโปร่งสะอื้นพลางใช้นิ้วชี้ไปด้านหลัง ก็เห็นชายสองคนที่กำลังวิ่งมาพอดี คริสพอเข้าใจสถานการณ์จึงลูบหัวปลอบขวัญอีกคนเบาๆ
ชานยอลกอดคริสแน่นกว่าเดิมเพราะความกลัวที่ครอบงำ
ต้องขอบคุณพระเจ้าจริงๆที่ส่งผู้ชายคนนี้มาได้ทันเวลาเสียก่อน....
TBC.
เม้าท์มอยท้ายบท♥หลังจากที่หายไปสองวัน เลยอัพตอนที่สองครบ 100%
ไปซะเลย ในเรื่องนี้เราจะมีตัวมารความรักคริสยอลขึ้นมา
พอให้หมั่นไส้เป็นพักๆ ซึ่งจะเป็นใครก็ต้องติดตามกันไป
รู้สึกจะชอบพล็อตเรื่องนี้ยังไงก็ไม่รู้ แบบมันง่าย
และเข้ากับชีวิตจริงเราดีอ่ะ ช่วงนี้อาจจะอัพถี่หน่อย
แต่พอเข้าเดือนหน้าอาจจะล่าช้าเพราะเป็นช่วงเตรียมสอบ
อยากรู้จังว่ามีคนติดตามฟิคเรื่องนี้มากน้อยแค่ไหน
อย่าลืมเม้นให้ด้วยล่ะกันนะ คอมเม้นตอนนี้ครบ 10 เมื่อไหร่
จะอัพตอนที่ 3 ให้ทันที
^____________^
ความคิดเห็น