ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : =) Your smile is in rainny day
=) Your smile is in rainny day
"ถ้านายไม่พาฉันไป ฉันจะโกรธนายไปสิบชาติ!"
เสียงเล็กดังลั่นบ้าน =___=!!
"เออ ๆ ว่างเมื่อไหร่ก็มาหาละกัน"
อีกฝ่ายตกลงยอมรับแบบขอไปที ไม่งั้นคนตัวเล็กจะโวยวายเอาพระแสงของ้าวให้ได้
นี่เขาอยู่ร่วมกับเพื่อนหรือลูกเนี่ย....
ว่าแล้วก็....ว่างเมื่อนี้เลยล่ะ!!
"ชานยอล เห็นคริสไหม?"
"วิ้ดวิ้ววววว วันนี้ฝนตกจริงจังจริง ๆ ด้วย คุณนายมาตามคนขับรถถึงนี่เลย"
"พูดงี้ต่อยไหม??"
เลย์หน้าบู้ เมื่อเพื่อนสนิทของคริสเอ่ยแซวตนเสียงดังที่หน้าคณะ
"ไอ้หล่อมันขึ้นโมเดลอยู่ในสตูโน่น เดี๋ยวฉันไปตามให้"
"อืม" เลย์พยักหน้า ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงที่โต๊ะม้าหิน
แล้วก็ต้องตกใจ!
ถ้ารู้ว่าคนที่นั่งสเก็ตช์รูปเงียบ ๆ อยู่นั่นคือ....ใคร
เขาก็จะไม่เดินไปนั่งร่วมโต๊ะด้วยหรอก
บรรยากาศตึงเครียด เลย์นั่งตัวแข็งทื่อหลังจากคนตรงข้ามเงยหน้ามามอง
ทั้ง ๆ ที่ยิ้มให้อย่างน่ารักแล้วนะ แต่คนที่มองช่างไม่มีมารยาทแม้แต่จะทักทายกลับเลย
ไคยังคงก้มหน้าก้มตาวาดรูปลงสมุดสเก็ตช์ อย่างที่ไม่ได้สนใจเลยว่าเลย์จะนั่งเกร็งสักแค่ไหน =____=
สักพักชานยอลวิ่งหน้าตั้งมาบอกว่าให้เลย์รออีกสีก 10-15 นาที เจ้าคนหล่อมันกำลังรีบทำงานอยู่แถมบ่น
ฝากมาด้วยว่าจะมาหาทำไมไม่บอกกล่าว
"เฮ้ สวยนี่ แสดงว่านายได้โปรเจคแล้วสิ"
เลย์หันไปมองชานยอลที่ยืนค้ำหัวไคอยู่
"ไม่รู้เขาจะยอมหรือเปล่า?" เสียงไคเอ่ยเข้มแล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองคนนั่งอยู่ตรงข้าม นั่นก็ทำให้เลย์ต้อง
ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
"แกต้องไปถามไอ้คริสมันก่อนเว้ย ว่ามันจะอนุญาตหรือเปล่า??"
"หืม? มีอะไรกันอ่ะ?"
ร่างเล็กงง ยิ่งโดนชานยอลพูดแบบนี้ ทำหน้าตาล้อเลียนทะเล้นอย่างนี้ ยิ่งพอจะเข้าใจว่าคน ๆ นั้นหมายถึงเขา
"ก็ไอ้ไคมันกำลังหานายแบบหล่อ ๆ มาเป็นแบบในงานของมันไง อะไรนะเมิง อ่อ มันคิดโปรเจคดีไซน์แกลอรี่อ่ะ เห็นบนว่าอยากได้นายแบบมาถ่ายรูป และก็เป็นมาสคอตอะไรเนี่ยแหละ"
ชานยอลร่ายยาว ใช่ว่าเลย์จะเข้าใจในทันทีหรอกนะ คือเขาก็ค่อย ๆ พยายามคิดตามไปในแต่ละประโยค
สรุปง่าย ๆ คือ เขาต้องทำงานกับไค?????
"หา...? เอ่อ....."
"ถ้าไม่สะดวกก็ไม่ต้อง"
เลย์ทำหน้าไม่ถูก เขาแค่อยากจะถามออกไปว่าต้องทำอะไรบ้าง แต่ดวงตากร้าวและดุนั่นทำให้เขาพูดอะไรไม่ออก ทำให้อีกฝ่ายตัดบทไปซะอย่างนั้น
"ไม่ใช่อย่างนั้น...."
เลย์พูดเสียงอ่อย
"เอาน่า ก็รบกวนเลย์เค้าไปดิ ฉันเห็นนายเลือกมากมาหลายคนแล้ว ไอ้คนต่อคิวอยากจะมาช่วยงานนายก็ถมถืด แต่ฉันว่าเลย์นี่แหละ เหมาะกับสไตล์งานนายสุด ๆ นะไค"
เจ้าของงานมองหน้าเลย์เรียบ ๆ ไม่แม้กระทั่งจะพยักหน้ารับคำของชานยอล หรือไม่ก็เอ่ยชวนด้วยตัวเอง
"จะทำแบบนี้"
ไคยื่นสมุดสเก็ตช์ตรงหน้าให้เลย์พร้อมหมุนให้ดูลายเส้นที่ร่างไว้คร่าว ๆ เลย์เหลือบมองก็เห็นว่าไคร่างรูปใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงเขา จัดวางตามดีไซน์ที่คิดแบบคร่าว ๆ
ที่นั่งเงียบ ๆ และที่รู้สึกว่ามีใครคอยลอบมองอยู่บ่อย ๆ นี่คือนั่งร่างใบหน้าเขาอยู่หรือ...?
ลายเส้นของไคสวยมากและมองชัดว่าเป็นตัวเขาเอง
เลย์หน้าขึ้นสีอย่างช่วยไม่ได้จริง ๆ
"อืม ก็...เอาสิ"
"ฮั่นแน่ ไม่ขออนุญาตนายหล่อก่อนรึไง??"
"ฉันกับเขาไม่ได้ตัวติดกันนี่"
"ไม่ได้ตัวติดกันแต่มาตามติดกันรัว ๆ ใช่มั้ยล่า~~ฮ่า ๆ ๆ"
เลย์ค้อนควับฝ่าเสียงหัวเราะของชานยอล
ในขณะที่อีกคนที่นั่งอยู่ไม่ได้สนใจคำสนทนามากนัก เพราะดึงสมุดสเก็ตช์คู่ใจกลับมาแล้วนั่งขีด ๆ เขียน ๆ อะไรต่อ
"รอนานไหม"
เลย์หันไปตามเสียงคุ้น ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหา
"ไปเลยเหอะ ฉันมีรายงานต้องรีบกลับไปทำด้วย"
"ว้าว ๆ ๆ ๆ ๆ จะไปเดทกันแถวไหนครับ ผมจะตามไปสโตล์ค"
"เด๊ดพ่อง"
เสียงอู๋อี้ฝานผู้สูงศักดิ์เอ่ยแบบไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปาก
แต่เพื่อนหยอยของเขาก็หาได้สะเทือนไม่
"เดทว้อย เดทกะแฟน ให้บุพการีนอนอยู่บ้านไปเถอะค้าบบบบ คิกคิก"
"งานในห้องเมิงช่วยดูให้ด้วยละกัน กุพาเลย์ไปห้างก่อน"
"ดูหนัง?"
"ซื้อของ"
"ซื้อของ? เออ จริง ลืมไปว่าพวกเมิงใช้ชีวิตร่วมกัน"
ป้าบ!
คริสเตะเข้าให้ที่ก้นงอน ๆ ของชานยอล ไอ้นี่ปากมากเสียจริง!! แต่พวกเขาก็ชินกับความปากไวของเพื่อนคนนี้แล้วล่ะ
"พวกฉันจะไปซื้อร่ม ช่วงนี้ฝนตกบ่อย"
"ไม่มีสักคันหรือไงในบ้านน่ะ"
"ฉันเอาฟาดหลังคริสจนพังไปแล้ว"
"เฮ้ย ไอ้หล่อ เมิงบุกไปปล้ำเขาเหรอ เขาถึงได้สู้เมิงอ่ะ"
อันนี้ชานยอลกระซิบถามเป็นการส่วนตัว ก่อนจะร้องโวยวายเพราะโดนฝ่าตีนหนัก ๆ ประทับเข้าที่เบื้องล่างของตัวเอง
"โอ๊ยยย เชี่ยย เจ็บ"
"ไปเหอะ ไร้สาระ" คริสดันหลังเลย์ให้รีบออกไปให้พ้นไอ้เพื่อนจอมปากหมาคนนี้
"เลย์"
"หืม?"
"ก้านร่มมันไม่ชอบ มันชอบแส้" พูดจบขายาว ๆ ก็พยายามวิ่งไล่เตะตูดเพื่อนจนสะใจแล้วจึงรีบเดินตามเลย์ออกมา
แผนกเครื่องใช้จิปาถะภายในห้างใกล้ ๆ มหาลัย
"อันนี้ป่าว? หรืออันนี้อ่ะ??"
ร่างเล็กยืนเลือกร่มในมือซ้ายขวาไปมา หยิบอันนั้นวางอันนี้ แล้วก็หันไปถามคนที่เดินตามมาด้วยเป็นระยะ ๆ
"อือ อันไหนก็เลือกเอาเหอะ"
"เลือกสักอันสิ" เลย์บอก หากแต่ร่างสูงส่ายหน้าในทุกครั้งที่คนตัวเล็กถาม
"โหหห แล้วให้ฉันเลือกอยู่นั่นแหละ"
สุดท้ายก็ไม่เคยมีอันไหนถูกใจคริสสักอัน ตั้งใจว่าจะซื้อให้ซะหน่อย
จนต้องหน้าบู้ใส่คริส --3-- แต่ใช่ว่าจะสนใจหรอกนะ
"นายชอบอันไหนก็ซื้ออันนั้น"
"ฉันเลือกแล้ว อันลายสีม่วงฉันชอบ"
"อือ ก็เอาอันนี้แหละ"
ว่าแล้วก็ลากให้เลย์เดินตามเพื่อจะจ่ายตังค์ เลย์แข็งขืนเล็กน้อย แต่ก็สู้แรงร่างสูงไม่ไหวหรอก ได้แต่บ่นอุบ
"ฉันยังเลือกให้นายไม่ได้เลยอ่า...."
"ก็ใช้อันนี้แหละ อย่าวุ่นวายเลย"
=___= อุตส่าห์ตั้งใจซื้อให้ยังมาว่า ๆ วุ่นวายอีก เฮอะ!! ปล่อยให้เปียกโชกไปก็แล้วกัน คอยดู!!!
แปะ แปะ
"ขับเร็ว ๆ สิ"
เสียงท้วงดังมาจากคนที่นั่งซ้อนหลังเขาอยู่
เขาก็พยายามเร่งเต็มที่แล้วล่ะ แต่รถในยามนี้ราวกับสมรภูมิ ไม่สามารถซอกแซกไปทางไหนได้เลย
ฝนเริ่มก่อตัวเปาะแปะลงมา และเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ไอ้ตัวเขาที่ครบเครื่องด้วยเสื้อหนากับถุงมือ และหมวกกันน็อค ไม่แคร์กับฝนที่ตกลงมาเท่าไหร่นักหรอก
แต่คนข้างหลังเขาน่ะสิ....
คริสหยุดรถหลบฝนที่กำลังจะเทลงมาเรื่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่อีกนิดก็ใกล้จะถึงบ้านของพวกเขาแล้ว
"ทำไมไม่รีบไปล่ะ อาจจะทันนะ"
ถึงจะบอกว่าอีกนิดแต่จะทันฝนที่พร้อมจะเทหนักลงมาหรือไม่นั้น ก็ไม่มีใครคาดเดาได้
"เอาร่มมากาง"
"หืม?"
"ร่มที่ซื้อมา กางเอาไว้"
"อ่อ อือ ๆ"
เลย์ดึงร่มที่เพิ่งซื้อออกมากาง แล้วจัดท่าจัดทางให้กระชับ
สองมือไม่ได้กอดที่เอวของคนขับเพราะต้องถือร่ม
"ไม่จับ เดี๋ยวก็หล่นหรอก"
คริสหันมาร้องบอก คนซ้อนอยากจะเถียงออกไปว่า ก็จะเอามือที่ไหนไปกอดเอวเล่า!
รถวิ่งเร็วอย่างนี้เดี๋ยวร่มก็ปลิวพอดี
สุดท้ายเลย์ก็ต้องยอมทำตามที่ว่า เพราะคนขับชะลอรถเพื่อไม่ให้หยาดฝนสาดกระทบคนด้านหลัง ด้วยแรงโต้ของความเร็วรถ
เพื่อให้คนที่ซ้อนได้กอดเอวเขาข้างหนึ่งเอาไว้ไม่ให้ตก
ทุก ๆ อย่างก็เพื่อคนที่ซ้อนท้ายนั่นแหละ
"...................."
คริสตกใจเล็กน้อย เมื่อคนซ้อนแนบเข้ากับแผ่นหลังของเขา มือข้างที่สอดจากทางด้านหลังก็กระชับซะจนเขาเกร็ง
คริสมองเหลือบขึ้นด้านบน เมื่อปีกร่มบางส่วนเหลื่อมขึ้นมาทางด้านหน้า
.....ปกติร่มคันเดียว มันก็กันฝนได้สองคนอยู่แล้ว
ซู่!!
"อะไรเนี่ยยยย!!!"
ร่างเล็กบ่น เมื่อจู่ ๆ ฝนก็เทลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
"เอาร่มไหม?" เพื่อนรักเปิดกระเป๋าหยิบร่มขึ้นมาส่งให้
"แล้ว...." ยังไม่ทันถาม ลู่หานก็หยิบอีกคันนึงขึ้นมาโชว์
"เห็นบ่นว่าไม่มีใช้ ฉันเลยหยิบมาเผื่อน่ะ"
"ขอบใจ ฉันซื้อใหม่แล้วอ่ะ"
"อ้าว เหรอ อือ ๆ ไม่เป็นไร ฉันใช้ทั้งสองอันอยู่แล้ว อืม แล้วนี่จะกลับยังไงอ่ะ" เพื่อนกวางน้อยตั้งท่ากางร่มจะเดินออกจากคณะ
"...................." ไม่ทันตอบอะไร เลย์ก็มองเห็นร่างสูงยืนหลบอยู่ไกล ๆ แสดงว่าวันนี้ตั้งใจจะมารับสินะ
"นั่นไง"
"แต่ทำไงดี ฉันต้องรอรายงานของอาจารย์ก่อนอ่ะ"
เลย์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กะว่าจะโทรไปบอกให้คริสไปรอที่โรงอาหารก่อน แต่คริสก็ไม่ยอมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ
"อ้าว เฮ้ย"
เลย์มองเห็นว่าร่างสูงตั้งท่ากำลังจะเดินมาหา คงรู้ว่าเขาโทรไป เลยคิดว่าเขาเรียกเลยจะวิ่งมาน่ะสิ
"ลู่หาน ไปรับคริสให้หน่อย บอกด้วยว่ารอฉันที่โรงอาหารนะ เดี๋ยวฉันไปเอารายงานคืนก่อน"
"อ้อ นายอย่าเพิ่งกลับนะ รอฉันด้วย"
เลย์พูดแล้วก็หันหลังรีบวิ่งไป ทำให้ลู่หานที่กำลังลังเลรีบเดินกางร่มออกไปหาคริสที่กำลังจะเดินฝ่าฝนเข้ามา
ร่างบางที่เดินขึ้นไปบนตึก หันลงมามองเพื่อนรักสองคนของเขา
เพื่อนตัวเล็กยื่นร่มอีกคันให้คริสกางออกเพื่อบังฝน ก่อนทั้งคู่จะเดินเคียงคู่กันไปทางโรงอาหาร
เลย์ลอบยิ้ม อย่างน้อยอาจจะเป็นโอกาสที่ดีของลู่หานก็ได้นะ....
เลย์เดินกางร่มคันใหม่ไปที่โรงอาหาร พบเพื่อนทั้งสองกำลังคุยกันอยู่อย่างยิ้มแย้ม เขาเดินเข้าไปแล้วก็หาอะไรทานเล่น สักพักพวกเขาจึงขอตัวแยกย้ายกันกลับบ้าน
"จะกลับยังไงอ่ะ"
ฝนเริ่มซาแล้วนิดนึง แต่กางร่มแล้วก็ยังสาดอยู่ดีแหละ
"ไม่ต้องห่วงน่า เดี๋ยวฉันออกทางคณะวิศวะละกัน"
"เดินดี ๆ นะเสี่ยวลู่ อย่าให้หนุ่มสอยไปล่ะ"
"เออ ยุ่งน่า" ลู่หานขำ ๆ กับคำแซวของเพื่อน ก่อนจะยื่นร่มอีกคันให้คนตัวสูง
"นายเอาไปก่อนก็ได้นะ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมต้องขับมอเตอร์ไซค์ ขอบใจนะ"
"อ่า อืม ๆ งั้นฉันไปก่อนนะ พรุ่งนี้เรียนเช้านะจ๊ะ"
ลู่หานโบกมืออย่างน่ารักให้ทั้งคู่ ก่อนจะผละออกไป
"ไม่ยืมร่มลู่หานมาก่อนล่ะ เดี๋ยวก็เปียกกันพอดี" เลย์เปรย
"ไม่ต้องหรอก"
"อะไร ซื้อให้ก็ไม่เอา บนเปลือง ยืมคนอื่นไม่เปลืองก็ไม่เอา" เรื่องมากจริง ๆ เลย์บ่นอุบในใจ
"เมื่อก่อนยังใช้ด้วยกันได้ จะบ่นอะไร"
"ไม่เหมือนกันน่า....."
:
:
"พี่ดื้อ~~ รอด้วย"
"ฝนตกวิ่งมาทำไม??"
เสียงเด็กชายอีกคนบ่นว่าที่คนตัวเล็กวิ่งฝ่าฝนมาหาเขา
"ไปเล่นด้วย" เสียงเล็กเอ่ย ก่อนที่คนตัวสูงกว่าจะส่งร่มให้คนตัวเล็กถือ
"มาอยู่ในร่มด้วยกันสิ"
"คันเดียวจะอยู่ยังไงตั้งสองคน นายกางไปเถอะ"
เด็กชายเดินนำหน้าฝ่าฝนปรอย ๆ ไป
"เดี๋ยวก่อน พี่ดื้อ!"
คนตัวเล็กกว่าร่ม = = วิ่งโร่ตามไปดักหน้าเอาไว้
"อ่ะ"
อู๋อี้ฝานทำหน้างงที่คนตัวเล็กยื่นร่มมาคืนให้เขา
"เอาไปเถอะน่า แล้วก้มลง"
เด็กชายตัวสูงทำตามนั้น แล้วเจ้าขี้แยตัวเล็กก็วิ่งไปด้านหลัง พร้อมกับกดหลังให้อี้ฝานย่อตัวลงไปอีก
"อ่ะ คราวนี้เอามาได้แล้ว" ร่างเล็กดึงร่มจากมือมาถือไว้กับตัว
"..............................."
"คราวนี้ไม่เปียกล่ะ"
อี้ฝานหัวเราะเบา ๆ กับความเจ้าปัญญา
แล้วเขาก็เดินไปข้างหน้า โดยที่สองแขนกระชับขาเรียวที่เกี่ยวเขาอยู่
เพื่อกันไม่ให้คนที่อยู่บนหลังตกลงมา.....
:
:
ฟึ่บ!
เสียงร่มกางออก คริสใช้มือซ้ายถือร่มก่อนจะหันไปมองคนข้าง ๆ
ต้องขี่หลังไหมล่ะคราวนี้?
เลย์ยิ้ม....
"ไป"
".................."
กลุ่มนักศึกษาสาวที่นั่งหลบฝนอยู่ตามทางระหว่างคณะกับโรงอาหาร
ลอบมองแล้วก็หันไปซุบซิบกับเพื่อนที่นั่งอมยิ้มมองภาพที่ผ่านไปด้วยกัน
.....เมื่อครู่ กับคนที่ต่างคนต่างถือร่มมา ก็ว่าน่ารักแล้วนะ
แต่ขากลับ ชายหนุ่มร่างสูงกระชับแนบชิดอีกคนเข้าหาตัว
มือซ้ายถือร่มเอนกันฝนให้
มือซ้ายถือร่มเอนกันฝนให้
เพื่อระวังไม่ให้คนที่อยู่ฝั่งขวาเปียก
มันฟินยิ่งกว่า..... >/////<
.....ก็ปกติแล้ว ร่มคันเดียว...มันก็กางได้สองคนนั่นแหละ ^__^
-จบตอน-
ฟิกเรื่องนี้กลายเป็นฟิกรื้อฟื้นความหลังตอนเด็กหรือเปล่าเนี่ย =____=
ช่วงนี้ฝนตก ระวังเป็นหวัดนะคะ ^_____^
ส่วนอิฉิง ไม่ต้องเป็นห่วงมันนัก เดี๋ยวมันก็ฉอเลาะพี่คริสรัว ๆ เองแหละ 555555555555555
วศ. #แอนตี้สไตล์ล่ะค่า~~~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น