【 FIC NARUTO 】 TRUST ME แล้วคุณจะไม่เสียใจ SHIKATEMA

ลำดับตอนที่ #3 : 【 trust me 】 : Between us . สองเรา

cinna mon

Between us: (

 
 

..... บ่ายของวันเดิม .. 25 ธ.ค. 2555  Christmas day '


 

Temari talk .

 

“ นี่เธอ ... ” ตาชิกามารุขยี้ตาเหลอหลาแล้วมองมาทางชั้น ก็ใช่ชั้นน่ะเส๊ ... คิดว่าใครกันน่ะ คนที่ทำผมแบบชั้นมันไม่มีในโลกหรอกนะยะ‼

“ยัยน่ารำคาญนี่นา .. ? ”

คำที่หลุดออกมาจากปากอีตานี่ ทำเอาชั้นแถบจะเอาส้นตึกฟาด .. คนที่ไม่เจอกันนานเขาพูดกันแบบนี้หรอฟ่ะ ? แล้วนั้นอะไรน่ะ .. บุหรี่

“ อะไรกัน .. ไม่เจอกันนาน หัดสูบบุหรี่ซะแล้วหรอเรา เลิกเป็นตาขี้แยแล้วสินะ ? ”

“ .... อย่ามายุ่งน่า ” หมอนั้นตอบแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

            ... สูงชะมัด ..

“ ดูพึ่งได้แล้วนี่ ? .. แล้วกาอาระจะส่งชั้นมาดูแลทำไมกันนะ ” นั้นสินะ .. ถึงแม้จะเป็นทูต แต่ตอนนี้ก็ไม่มีเรื่องอะไรใหญ่ๆสักหน่อย การสอบจูนินก็ยังไม่มี งานใหญ่ๆก็ไม่เห็นมีให้ทำเลย กาอาระคิดจะทำอะไรกัน .. หรือว่ารำคาญชั้นเลยไล่มาไกลๆ โธ่ น้องบ้า‼

“ เหอะ มั่วแล้วเธอ คนที่จะดูแลชั้นน่ะ ไม่มีหรอก แต่ชั้นน่ะสิ ต้องดูแลเธอ มีเรื่องวุ่นวายเข้ามาอีกแล้วล่ะน่า .. อย่าดื้อแล้วกัน ยัยเซ่อ ” หมอนั้นเดินผ่านชั้นไปหน้าตาเฉย อ่าว .. แล้วจะให้ผู้หญิงบอบบางเดินถือกระเป๋าหนักๆ 2 ใบเลยหรือไงกัน‼ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลยสักนิด !!ไอ้คนแบบนี่น่ะ หาแฟนไม่ได้หรอก‼ เทมาริเอาหัวเป็นประกันค่ะ‼

“ เห้ย !ตาขี้แย มาช่วยชั้นถือกระเป๋าหน่อยเส๊ ” ชั้นบ่น พร้อมกับวิ่งลากกระเป่าอันหนักหน่วงตามร่างสูง(ปรี๊ดด)ของตาชิกามารุไป

ปั่ก  ..

ไอ้บ้าาาาาา  ...  ใครใช้ให้นายหยุดเดินกระทันหันล่ะ(ฟะ!)

“เธอ .. รู้หรือยังว่าจะนอนที่ไหน?” หมอนั้นถามด้วยน้ำเสียงเบื่อๆ แต่ก็ยังยืนนิ่งเฉย เหมือนไม่มีอะไรไปแตะต้องตัวเลย แต่ชั้นน่ะสิ นอนเอ้งเม้งอยู่ที่พื้นแล้ว “ เอ้า .. แค่นี้มาทำปวกเปียกไปได้? .. คนอย่างเธอเนี่ยนะ .. ” ตานั้นเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วฉุดให้ขชั้นลุกขึ้น คนดีเหมือนกันนิ ...

“ เอ่อ .. ขอบใจนะ .. แต่ว่ .. อ่ะ กระเป๋าชั้น ? ” ไม่ทันที่จะขอบคุณเสร็จ หมอนั้นก็ชิงถือกระเป๋าชั้นมั้ง 2 ใบแล้วเดินดุ่มๆไปอย่างกับว่ามันไม่หนักเลย .. ให้ตายสิ นั้นคนหรอฟ่ะ!

            ชั้นเดินตามชิกามารุมาเรื่อยๆ หมอนี่จะพาไปไหนนะ จะพาชั้นไปฆ่าข่มขืนหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่ได้มาโคโนฮะนาน มันก็ลืมเหมือนกันนี่นา ..

“ ถึงแล้ว .. ” หมอนั้นหยุดเดินแล้วกระแทกกระเป๋าชั้นลงกับพื้นอย่างแรง ไอ้บ้า .. ข้างในน่ะ มันมีคุณหมีสุดที่รักของชั้นอยู่ด้วยนะ ถ้าเกิดไส้ปริล่ะก็ ชั้นเรียกนาย 5 เท่าเลยคอยดู

“ TT’ที่นี้ที่ไหน ...  ” ชั้นถามเสียงอ่อนแล้ววิ่งไปกอดกระเป๋าทั้งสอง .. โอ๋ ลูกแม่ .. ไม่เป็นไรนะ

“ บ้านชั้นเอง .. ” ชั้นเงยหน้ามองเข้าไปข้างในประตูไม้ เป็นบ้านทรงญี่ปุ่นแท้ๆกว้างขวาง .. แม่เจ้า .. บ้านหรือปราสาท‼

“ชั้นขอปฏิเสธ ไม่มีทางที่ชั้นจะนอนบ้านนาย เพราะฉะนั้น พาชั้นไปที่โรงแร ... !!”ไม่ทันที่เทมาริคนนี้จะปริปากด่าตาเฉยชานี่ .. หมอนั้นก็เดินมาลากแขนชั้นให้เดินเข้าไปในบ้าน แล้วพลักลงไปกองกับพื้นไม้ .. โอ้ยย .. ให้ตายสิ คนหรือยักษ์เนี่ยย!

“ หยุดบ่น .. แล้วเอาของเธอไปเก็บซ่ะ เดินไปแล้วเลี้ยวซ้าย อาบน้ำให้เรียบร้อย ชั้นจะพาเธอไปหาท่านโฮคาเงะ .. ” ชิกามารุไม่ว่าเปล่า โยนกระเป๋ามากองไว้ที่เท้าของชั้นเป็นที่เรียบร้อย .. โอโห .. พ่อคุณ สวดกันปาวๆแล้วเดินหนี .. ถ้าไม่ติดที่ว่านี่บ้านนาย ชั้นเดินไปเตะแล้วนะเนี่ย ..

            เฮ่ออ ... ชั้นถอนหายใจยาวแล้วลากกระเป๋าเดินตามไปที่อีตานั้นบอก ... มันจะยุ่งยากอะไรกันเนี่ยย .. ให้ชั้นนอนโรงแรมดีไม่ว่าดี โดนโยนมาที่นี้ซะงั้น .. ผู้ชายภาษาอะไรกัน พาผู้หญิงเข้าบ้านหน้าตาเฉย!! พามาบ่อยแล้วล่ะสิ ใช่สิ๊ ... ชั้นเดินกัดฟันเข้าไปในตัวบ้านแล้วจัดแจงเข้าไปอาบน้ำอย่างที่ตานั้นบอก ... ขออาบน้ำแล้วกัน .. เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ..

Shikamaru talk.

            หลังจากที่ยัยพี่สาวคนโตนั้นเดินเข้าไปในตัวบ้านแล้ว .. ผมก็ปลีกตัวออกมานั่งอยู่ในสวนญี่ปุ่น .. เฮ่อ .. ผมทอดมองไปยังกระดานหมากรุกที่ตั้งโดดเดี่ยวอยู่ในห้องแบบญี่ปุ่น อาสึมะ ... ไม่มีคนให้เล่นด้วยแล้วสิ .. พ่อก็เก่งเกินไปซะด้วย ไม่สนุกเลย .. น่าเบื่อชะมัด

            วันนี้หรอ .. วันคริสต์มาส .. พายัยนั้นไปเที่ยวดีมั้ยนะ ... น่ะ .. นี่ผมคิดอะไรเนี่ย! .. ก็ .. ก็แค่บอกว่า ฉลองที่ทูตจากซึนะมาที่นี้ไงล่ะ .. ข้ออ้างมีเยอะแย่ะน่า .. ผมสะบัดให้ไปมา .. ผมเพ้อไปแล้วแน่ๆ ..

            ผ่านไปไม่นาน แม่ขี้วีนก็เดินเข้ามาหาผมอย่างหัวเสีย .. อ่าว ไปทำอะไรมาน่ะ .. หน้าหงิกมาเชียว

“ ทำไมไม่บอกชั้นล่ะ .. ว่านั้นน่ะ มันห้องนาย! ” เธอเดินมาเขย่าคอเสื้อผมอย่างแรง .. แม่คุณ .. จะนอนตรงไหนก็นอนไปเถอะ

“ มีที่ให้นอนก็ดีแค่ไหนแล้วเธอ .. แล้วก็ ระหว่างนี้ บ้านชั้นไม่มีคนอยู่นะ .. พ่อกับแม่ไปทำงานอีก 5 – 6 วันกว่าจะกลับ .. เตรียมใจไว้ให้ดี .. เธอเสร็จชั้นแน่ .. ” ผมหยอกยัยนั้นด้วยคำพูดเกือบจะลามก (?) ของผม ผลที่กลับมาน่ะหรอ ยัยนั้นหน้าแดงไปแปปนึง แล้วก็ปันสีหน้ากลับมาเป็นแบบเดิม

“ ตาบ้า .. คิดได้แต่เรื่องพวกนี้หรือไงกัน ! ไอ้ทะลึ่ง ..  ”  ยัยนั้นเดินหนีออกไปพร้อมกับพัดอันใหญ่ เพิ่งสังเกตุแฮะ พอยัยนี่ไม่ได้ใส่ชุดยูตาตะแบบยาวมิดขาแบบนั้น ดูเป็นคนละคนเลย ..  ผมไม่ได้จะชมว่าสวยหรอกน่า ..! คิดมากไป ชิกามารุ ก็แค่ยัยโหดล่ะนะ ..

ผมเดินตามยัยนั้นไปช้าๆ ดูยัยเบ๊อะนั้นสิ ทำเป็นเก่งเดินนำแบบนี้ เดี๋ยวก็หลง ..

“ รู้หรือไงว่าจะไปไหน ? หือ .. ” ผมเลิกคิ้ว ขณะที่ยัยนั้นหยุดเดิน แล้วหันมาช้าๆพร้อมกับท้าวเอวของเธอ

“ ชั้นรู้หรอกนะ อย่ามาสั่งนะ ไอ้เจ้าขี้แย! ”

“ ยังไม่เลิกล้อชั้นอีกหรือไง .. ไอ้เรื่องนั้นน่ะ บอกให้ลืมๆไปไงเล่า ” ผมนึกฉุนขึ้นมานิดๆ ที่ยัยตัวดีขุดเอาเรื่องในอดีตตอนที่ผมทำภารกิจล้มเหลว ... อา ... นี้ก็ผ่านมาหลายปีแล้วเหมือนกันนะ .. เวลาผ่านไปเร็วจังแฮ่ะ

“ ใครจะเหมือนเธอล่ะ .. ยัยเพอร์เฟ็ค ” ผมตอบแล้วกระตุกยิ้ม .. ไม่มีอารมณ์จะเถียงกับยัยนี้แล้ว ผมเดินนำแล้วตัดสินใจ จับข้อมือเล็กของอีกคนแล้วลากไปยังห้องทำงานโฮคาเงะ นี่ก็เย็นมากแล้ว เดี๋ยวผมก็ต้องไปช่วยพวกนารูโตะจัดของขวัญให้พวกเด็กอีก .. งานเยอะชะมัด

“ เอ๊ะ นี่! อย่ามาแต๊ะอั๋งชั้นนะ ตาบ้า  ” ยัยนั้นดิ้นสุดแรง แต่คนอย่างผมเรอะ จะปล่อยใครไป ไปจัดการธุระน่ารำคาญให้มันเสร็จๆซ่ะที .. จะได้ไปนอน

ผมจัดแจงลากยัยเพอร์เฟ็ค(?)นี่มาหาท่านโฮคาเงะได้ เวลาเธออยู่กับท่านโฮคาเงะ ไหงมันคนละโลกกับตอนอยู่กับชั้นเลยเนี่ย ?  .. พูดคะขาเชียว .. เห็นแล้วแอบหมั่นไส้ยัยนี่นิดๆแล้วสิ ท่านโฮคาเงะก็เหมือนกัน พอมีภารกิจก็ใช้ผมอย่างกับหมูกับหมา .. แต่พอยัยนี่ ก็แค่ให้เอางานไปเซ็นต์แล้วก็ให้เชิญสำรวจหมู่บ้านตามสบาย .. ลำเอียงนี่หว่า ..

ยัยนั้นเดินออกมาหน้าระรื่น .. ยัยน่าหมั่นไส้เอ๊ย ..

“ ชิกามารุ ... ท่านโฮคาเงะบอกว่ามีงานที่หมู่บ้านนี่ ? .. พาไปหน่อยสิ เดี๋ยวชั้นไปช่วย ..  ” ยิ้มหน้าบ้านเชียว ยัยบ้านี่ ..

“ ไม่บอกชั้นก็ต้องไปอยู่แล้ว .. ชั้นมีหน้าที่ดูแลเธอน่ะ ยัยโหด ” ผมเดินนำเข้าไปในตัวเมืองที่นัดเอาไว้กับพวกนารูโตะ .. ท่านซึนาเดะสั่งอะไรไม่สั่ง .. สั่งให้พวกผมไปหาซื้อของขวัญแล้วเอาไปแจกให้เด็กๆในงาน .. เฮ่อ .. ถึงจะวุ่นวาย แต่ก็ต้องทำล่ะนะ ..

“ ว๊าวว .. งานที่หมู่บ้านนายนี่ .. ก็สวยดีเหมือนกันนี้ ” ยัยนั้นตาวาวแล้ววิ่งดี๊ด๊าเป็นเด็กๆ อายุปูนนี้แล้วยังมาทำตัวแอ๊บแบ๊วอีกนะยัยบ้า .. เฮ่ออ ผู้หญิง ..

“ ชั้นไม่มีเวลาพาเธอมาเดินเที่ยวหรอกนะ .. มีงานต้องทำ ... แล้วก็นะ ต้องชั้นทำอย่ามากวนด้วย ... เฮ้ ยัยบ้า! ” ผมกำลังจะสั่งให้เธอไม่วุ่นวายในงาน แต่ยัยนั้นกลับเดินหนีเข้าร้านของกินเฉยเลย ... โอ้ยย .. คุณเธอ หาเรื่องผมเสียตังค์แล้วไง .. เอาตัวรอดเป็นยอดดี ชิกามารุ!

ผมทำเนียนเดินเข้าหาฝูงชนเพื่อหลบยัยบ้านั้น ลากผมไปจ่ายเงิน แต่ไม่ทันซะแล้ว เจ้าตัวเดินดุ่มๆพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้มเข้ามา

“ ชิกามารุจ๋า .. ~ ”ยัยนั้นทำเสียงอดอ้อน .. คิดหรอว่าคนอย่างผมจะใจอ่อน

“ อย่ามาทำเสียงน่าสะอิดสะเอียนแถวนี้ เทมาริ ” ผมถอนหายใจยาวแล้วเดินไปทางข้างหลังเมืองโดยไม่มองยัยนั้น เพราะรู้อยู่แล้ว ยังไงยัยนั้นก็ตามผมมา .. แล้วเธอจะไปไหนได้ล่ะ ?

“ อย่าหนีนะ อีตาบ้า!>’< ”

ผมพาเทมาริมาตรงกลางของเมืองที่ๆนัดไว้กับพวกนารูโตะ ไม่ทันที่ผมจะหันไปหา เสียงของเจ้านั้นก็เจ๊นมาแต่ไกล

“ ชิกามารุ ~~!ทางนี้เฟ้ยยย ” เสียงแจ่มแจ๊ของนารูโตะ พร้อมกับเจ้าตัวที่วิ่งเข้ามาตบหลังผมอย่างสนิทสนม “ สาวสวยที่ไหนฟ่ะ .. ไปกับผมมั้ยพี่สาวว ” เริ่มแล้วไง เจ้าหน้าม่อเอ๊ย ..

“ นารูโตะ!พูดแบบนี้ได้ยังไงกัน คุณเทมาริมาทำอะไรหรอ ? ” ซากุระที่กำลังหยิกหูนารูโตะ ถามถึงเทมาริเข้า .. ต้องอธิบายหรือไงเนี่ย

“ เรื่องมันยาวน่ะ .. แฮะๆ ” เทมาริหัวเราะแหยๆ พร้อมกับเกาหัวไปด้วย

“ เอาล่ะๆ .. ไปจัดการสถานที่ได้แล้วพวกนาย เทมาริเธออยู่นี่กับเจ้าพวกนี้แหล่ะ เดี๋ยวพวกชั้นมานะ ” เท็นเท็นโพลงขึ้นแล้วเดินนำออกไป ไม่วายจะหันมาส่งสายตาจิกให้เทมาริ  ตั้งแต่สอบจูนิน เหมือนว่าสองคนนี้จะไม่ค่อยถูกกันแฮะ  ..  ผู้หญิงนี่คิดเล็กคิดน้อยชะมัด  น่าเบื่อจริง

ผมช่วยนารูโตะตั้งต้นคริสต์มาสไว้ใจกลางเมือง ต้นนี้เองก็ไม่ได้ใหญ่อลังการอะไร แต่ก็เรียกความสนใจจากคนที่นั่งกินไม่ทำอะไรได้

“ งานนี้ น่าสนุกเนอะ .. จัดกันทุกปี ดีจังเลยนา .. ” เทมาริยิ้มเล็กยิ้มน้อยพร้อมกับดูดนมเปรี้ยวไปพลาง ไม่ช่วยอะไรเลยนะยัยบ้า ... แต่ผมก็ไม่อยากใช้แรงผู้หญิงหรอก เดี๋ยวคนอื่นจะบอกว่าผมเห็นแก่ตัวอีก .. เฮ่อออ  ..

หลังจากที่วุ่นวายกับไฟต้นคริสต์มาสเป็นเวลานาน เพราะเจ้าเบอะนารูโตะดันเอาตัวไปพันกับสายไฟจนยุ่งไปหมด .. เสียเวลาเหมือนกัน แต่ก็ทำให้ทุกคนหัวเราะได้

“ พวกนายนี่ฝีมือไม่เลวเลยนะ .. ” เทมาริยิ้มแป้นแล้วเอาน้ำ (ที่ไปซื้อมาตอนไหน ผมก็ไม่รู้) มาให้พวกผมทุกคน

“ เพราะ คุณเทมาริคอยเป็นกำลังใจไงล่ะครับ  ” นารูโตะหันไปม่อเทมาริอีก

“ น้อยๆหน่อยเหอะ นารูโตะ ” เทมาริหลุดขำกับคำพูดของพวกผมสองคน ?  น่าขำตรงไหนกัน

“ ต่อไปก็ ! รอพวกนั้นกลับมาแล้วก็เริ่มจัดกันเลยย ! ” นารูโตะแหกปากลั่น .. จะโหวกแหวกทำไมกัน ก็แค่วันคริสต์มาสล่ะน่า ..

“ ต้องทำอะไรบ้างหรอ ? ” เทมาริหันมาสนใจบทสนทนาของพวกผม ในปากยังเต็มไปด้วยดังโงะ และกองไม้ดังโงะอีกจำนวนมหาศาล ..  

“ แจกของให้เด็กน่ะ .. ” ผมถอนหายใจนิดๆแล้วนั่งลงกับพื้น ผมไม่ชอบเลยเวลาเด็กทั้งหลายแหล่วิ่งมาลุมรอของขวัญจากท่านซึนาดะผู้จิตใจงาม(?) แต่การที่ได้เห็นเด็กๆ ที่อาสึมะบอกไว้ว่าเป็น “ขุน” มีความสุข .. แค่นั้นก็พอแล้วล่ะ

“ ... ชั้นช่วยนะ! ... / อย่าเลย เดี๋ยวเด็กวิ่งหนีหมด” ไม่ทันไรที่ยัยนั้นจะพูดจบ ผมก็แทรกประโยคใหม่เข้าไป .. ก็เรื่องจริงนี่นา ขืนยัยนี่เอาหน้าโหดๆไปมองเด็ก เด็กก็วิ่งกันกระเจิงน่ะสิ

เทมาริได้แต่ส่งสายตาเครียดแค้นใส่ผม “ รอบนี้ชั้นชนะนะ ยัยเทมาริ ” ผมกระตุกยิ้มให้อีกคน แต่เจ้าตัวกลับสะบัดหน้าหนี โธ่ งอนซะแล้ว ขณะเดียวกัน พวกอิโนะก็กลับมาพอดี .. และมาพร้อมกับถุงสีแดงใบใหญ่มากๆ ทั้ง 4 ใบ 

“ ของครบแล้วสินะ งั้นเริ่มภารกิจ ขายของหลอกเด็กได้! ..  /โป๊ก! ” นารูโตะที่พูดเรื่องไม่เป็นเรื่องออกมา โดนอิโนะและซากุระฟาดเปรี้ยงไปคนละหมัด .. เฮอะๆ สมน้ำหน้าว่ะเพื่อน 

ไม่นานนัก พวกเราทั้งหมด 5 คน [ ผม นารูโตะ ซาอิ ลี และ คิบะ ] ก็แปลงโฉมเป็นซานตาคลอส ในทันใด และนั่งรออยู่ใกล้ๆต้นคริสต์มาสต้นใหญ่ โดยมีเสียงแซวจากสาวๆรุ่นป้า ยาย อากง อาม่า มาอย่างล้นเหลือ .. ผมนึกภาพตัวเองตอนนี้ไม่ออกเลยจริงๆ = =’

“ เด็กเริ่มมากันแล้ว ~ ... ”  เทมาริเงยหน้าขึ้นมานิดหน่อยแล้วกลับไปสนใจของกินที่อยู่ตรงหน้าเหมือนเดิม พร้อมกับอิโนะและซากุระ พอๆกันเลยพวกนี้  ใช้อย่างกับหมูกับหมาแล้วตัวเองก็นั่งกินสบายใจเฉิบ  เฮ้ออ ...

“ Merry Christmas ..   ครับ คุณหนู ~ ”  นารูโตะยิ้มหน้าบานแล้วส่งกล่องสีเขียวให้เด็กผู้หญิงคนนึ่ง .. นั้นน้องฮินาตะหรือเปล่าล่ะนั้น  ..

“ อย่าเพิ่งแกะก่อนถึงบ้านนะครับ ~  ^ ^” ซาอิยิ้มหน้าบ้าน ... โธ่  ในนี้มีแต่พวกเป๊ะยิ้มนี้นา .. มันไม่ใช่นิสัยของผมซะหน่อย ..

“ อย่า .. อย่าเดินจนหลงกับพ่อแม่นะครับ ~  ” ผมปันยิ้มเท่านี้จะทำได้แล้วยื่นกล่องใบเล็กสีแดงให้เด็กที่มองไม่ออกว่าชายหรือหญิง .. เด็กพวกนี้ บางมุมก็น่ารักเหมือนกันนะ .. นี่ผมคิดอะไรเนี่ย!  ผมกลายเป็นพวกกินเด็กไปแล้วหรือไงเนี่ย ... โธ่ ชีวิต

“ คิกๆ .. ดูพวกนั้นสิ  แหม่แจกของให้เด็กๆ พวกเราไปเอามั่งดีมั้ยน้า.. ~ ” เสียงพวกคุณป้าที่เดินผ่านไปมาหันมานินทาพวกเราอย่างสนุกปาก ผมก็อายเหมือนกันนะครับ!

“ เอาล่ะๆ พักยกได้ พวกนายไปพักเถอะไป๊ นี้ก็ดึกแล้ว เดี๋ยวพวกชั้นทำต่อเอง ” อิโนะโพล่งขึ้นพร้อมทั้งลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ว่าแต่ ยัยพวกนี้ไปเปลี่ยนชุดเป็นคุณลุงซานต้าอ้วนกลมตอนไหนเนี่ย .. อุ๊ .. ถ้าหลุดขำไปตายแน่เรา

“ มองอะไรห๊ะ ไม่เคยเห็นคนสวย/นางงามใส่ชุดคุณลุงหรือไง! ” ซากุระและอิโนะพูดพร้อมกันเป็นเสียงเดียว  .. แม่คุณเอ๊ยย

ผมถอนหายใจพร้อมกับเดินออกมากับพวกนารูโตะ เพราะนัดกันไว้แล้วว่า หลังจากแจกของเสร็จจะไปหาของฟรีกินพร้อมกัน (?)

“ วันนี้อิจิราคุราเม็งเลี้ยงฟรี ฉลองวันคริสต์มาสค่าา ~  ” ลูกสาวเท่าแก่ร้านราเม็งเจ้าประจำของนารูโตะตะโกนเสียงใส แน่นอนว่าเจ้านารูโตะมันต้อง

“ เฮ้ยย ... คุณลุงคร้าบบบ ~ ผมมาแล้ว  ” ไม่วายที่จะลากพวกผมไปพร้อมกัน ถ้าให้เจ้านารูโตะไป ร้านเฮียแกเจ้งแน่ๆ = =’

“ อ้าวว .. กะแล้วเชียวว่าวันนี้นารูโตะของเราจะมา  พ่อคะ ราเม็ง 5 ชามเลยค่าาา ”  ไม่นานนัก  ราเม็งร้อนๆก็มาวางเรียงกันตรงหน้าทุกคน .. เหวย ผมยังไม่ทันบอกเลยนะว่าจะกิน แล้วแถมวันนี้ไหงให้เยอะเป็นพิเศษฟร่ะ!  ใครมันจะกระเดือกลงไปหมดชามเนี่ย

สู๊ดดด ~

เสียงซดน้ำหมดชามพร้อมกันที่ 4 ถ้วยหมดลงอย่างรวดเร็ว เรื่องแบบนี้นี่ไวกันเชียวนะ

“ คุณนารูโตะเนี่ย มีร้านอร่อยๆแบบนี้ก็ไม่เคยจะแนะนำผมเลยนะครับ ~ ” ซาอิยิ้มตาหยี่

“ ชั้นไม่ยอมให้นายมาแย่งชั้นกินหรอกเฟ้ย! ” นารูโตะพูดพร้อมทั้งเส้นราเม็งที่พูนอยู่เต็มปาก

“ อ่าวว .. พูดแบบนี้ไม่ดีเลยนะครับ ^ ^ ”

“ ไม่ต้องทะเลาะกัน วันนี้ลุงมีให้กินไม่อั้น! ” ลุงถ้วงขึ้นมาก่อนที่ศึกน้ำลายเล็กๆกำลังจะก่อขึ้น

ผมไม่สนใจที่พวกนั้นพูดแล้วก้มหน้าก้มตากินต่อไป ..

สู๊ดดดด .. ~

“ ขอบคุณครับเฮียย  แล้วจะมาใหม่ !!” พวกผมขอบคุณลุงแล้วเดินกลับมายังต้นคริสต์มาสที่สิงสถิตของพวกเราคืนนี้ .. ตอนนี้ก็ล่วงเลยเป็นเวลา 21 : 37 แล้วนี่นา ... พวกนั้นจะแจกของไปถึงไหนกันแล้วนะ ?

“ ซากุระจัง ฮินาตะ .. วิ๊ดวิ๊วว~ ” คิบะและนารูโตะพร้อมใจกันแซวสาวๆที่กำลังยืนแจกของให้เด็ก ทำเอาฮินาตะหน้าแดงเกือบจะเป็นลมไปเลย

“ เบาๆหน่อยได้มั้ยห๊ะ! โหวกเหวกโวยวายชะมัด ” อิโนะพูดหัวฟัดหัวแหว่ง ผมส่ายหน้าเบาๆแล้วมองไปยังเทมาริที่มีเด็กผู้ชายคนนึงเดินไปใกล้ๆ

“ พี่สาวฮะ ... ผมหาพ่อแม่ไม่เจอ .. ฮึก ” เด็กคนนั้นร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้ววิ่งเข้าไปกอดเทมาริ เฮ้ย .. เจ้าหนู เลือกกอดผิดคนละเฟ้ย!

ณ ขณะนั้นทุกคนที่อยู่รอบๆก็ไม่ได้สนใจเทมาริสักเท่าไหร่ ก็ยังเฮฮาปาจิงโกะกันต่อไป เมื่อร่างกายเร็วกว่าความคิดผมเลยไปยืนข้างๆเทมาริ

ทำไมผมต้องทำแบบนี้ด้วยนะ ..

“ นี่ .. แล้วจำได้มั้ยว่าเจอครั้งสุดท้ายที่ไหนน่ะ ” เทมาริยิ้มบางๆแล้วพูดเสียงเบา

ตอนแรกผมนึกว่ายัยนี้จะเป็นโรคเกลียดเด็กซะอีก คงเพราะมีน้องชายตั้งสองคนล่ะมั้ง เลยรู้จักเด็กดี .. เฮ่ออ

“ พาเด็กไปหาพ่อแม่เถอะ ” ผมพูดเสียงอ่อยแล้วมองเด็กผู้ชายและเทมาริสลับไปมา

นี่มัน ... แม่ลูกชัดๆ ...

ผมนึกขำในใจแล้วเดินนำหน้าทั้งคู่ไป เทมาริเดินมาขนาบข้างผมพร้อมทั้งจับมือเด็กคนนั้นไปด้วย

“ อุ้ยยย ! ตายแล้ว พ่อแม่ยังสาวหรือไงนั้น เธอๆๆดูสิ นั้นชิกามารุคุงที่จัดการฮิดันคนเดียวหรือเปล่านั้น หล่อสมที่เขาว่าจริงๆนะเธอ! ” นั้นไง ได้เสียงแซวมาแต่เนิ่นๆ ผมเดินเกาหัวแล้วแหล่มองเทมาริข้างๆ เธอเองก็ไม่ได้สนใจสิ่งที่คนอื่นพูด ไม่สะทกสะท้านหรือไงฟ่ะ   

“ หือ ? ” เสียงของเทมาริดังขึ้นในความเงียบของเราทั้งสาม เมื่อเด็กคนนั้นกระตุกชายกระโปรงเทมาริเบาๆ

“ ผมอยากเล่นไอ้นั้น ... ” นิ้วชี้เล็กเรียงชี้ไปยังซุ้มยิงตุ๊กตา  ...  นั้น .. ไม่วายหาเรื่องยุ่งมาให้อีก

“ ชิกามารุ ... ” เทมาริเรียกผมเบาๆ “ นายน่ะ .. ออกตังนะ! ” เทมาริหันมายิ้มปากแถบจะฉีกแล้วพาเด็กคนนั้นไปที่ซุ้มที่ไม่ค่อยมีคนอยู่เยอะมาก .. เอาวะ .. คิดซะว่าเลี้ยงเด็ก 2 คนแล้วกัน = =;

“ แล้วนี้  หนูชื่ออะไรหรอ ? ” เทมาริส่งปืนอันเล็กที่สุดให้เด็กน้อย

“ ริวฮะ ”

“ งั้น ริว ใครได้ 3 ตัวก่อนชนะนะ! ” เทมาริยิ้มแฉ่งให้เจ้าเด็กนั้นแล้วเตรียมเล็ง “ ชิกามารุ เตรียมหยิบลูกให้พวกช้นสองคนด้วยนะ!  ”  อยู่ดีไม่ว่าดี โดนใช้ซะงั้นเรา

“ รู้แล้ว ๆ .. = = ”

ปุ้ง ปุ้ง ปุ้ง  ...

ลูกปืนมากมายออกมาจากปืน 2 กระบอกของแม่ลูก (?) จอมแสบ .. ทั้งสองดันเล่นไม่สนเงินในกระเป๋าผมเลย อุตส่าเก็บมาทั้งอาทิตย์ อย่าให้เอาคืนได้แล้วกัน ยัยงั่ง!

“ ผมชนะ!! เย้  ” ริวกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ที่นำเทมาริโด่ง ตุ๊กตาตัวใหญ่ 3 ตัว

“ ชิกามารุ T[]T ริวโกงง ...  นายไม่เห็นหรออ .. นายนั้นแหล่ะ ส่งลูกให้ชั้นช้า!! ”  เทมารินั่งซึมอยู่ที่พื้น  แพ้แล้วพาลแฮะยัยนี่

“ ไม่รู้ไม่เห็น ” ผมทำท่าแคะขี้หูแล้วดึงเทมาริขึ้นมา

“ ชั้นโกรธนายอยู่นะ ” เทมาริทำแก้มป่อง ยัยบ้านั้น  คิดว่าทำหน้าแบบนั้นแล้วน่ารักหรือไง ?  “ เน่~ นายหน้าแดงอยู่นะชิกามารุ  เขินอะไรน่ะ  ” เทมาริยิ้มมุมปากแล้วมองหน้าผม ห๊ะ ?  ผมไม่ได้เขินสักหน่อย?

“ เพ้อไปแล้วยัยเซ่อ อากาศมันร้อนน่ะ แล้วก็นะ เมื่อไหร่จะพาเจ้าเด็กนี้ไปส่งสักที ...”

“ ชิกามารู๊ ~~~ ” เสียงอิโนะแทรกบทพูดของผมทันที “ อุ้ยตายแล้ว นายแอบไปมีลูกตอนไหนเนี่ย ทำไมไม่บอกกันห๊ะ! ”อิโนะหยิกแก้มผมจนแดง

“ เจ็บนะเฟ้ย .. ” ผมพูดพร้อมกับทำหน้าเบื่อ ทำไมมันรู้สึกขัดอารมณ์จังแฮะ ..

“ พี่สาวฮะ ... ผมหลงทางกับพ่อฮะ ” เด็กนั้นเปลี่ยนทิศทางจากเทมาริเข้าไปกอดเอวอิโนะทันที

“ อ้าว ? .. แล้วชั้นล่ะ ” เทมาริเอามือชี้ตัวเองแล้วทำหน้าเหวอ

“ พี่สาวคนนี้สวยกว่า ผมไม่ไปกับพี่แล้ว ” ไอ้เจ้าเด็กริวนั้นแลบลิ้นใส่เทมาริแล้วลากแขนอิโนะไปอีกทาง ทิ้งให้เทมาริโวยวายเอาการใหญ่

“ ไอ้เด็กบ้าาาา~ ถ้าเจออีก แม่จะเจื๋อนให้เป็ดกินเลยโว๊ย!!  ” เทมาริขยี้หัวตัวเองจนยุ่งแล้วเดินกระฟัดกระเฟียดออกจากงานไป

แล้วผมน่ะหรอ ? .. ก็ต้องตามไปง้อให้น่ะสิ .. เฮ่อผู้หญิงเนี่ย แค่โดนว่านิดหน่อยก็โกรธเป็นช้างตกมันไปได้

ไม่นานนัก เท้าของเทมาริก็หยุดลงตรงพื้นหญ้ากว้าง ที่พวกเราเจอกันตอนกลางวัน

“ ที่นี้? ” ผมขมวดคิ้ว สงสัยยัยนี้จะไม่มีที่ไปจริงๆแฮะ

“ ทำไมเล่า ไม่ได้ขอให้ตามมาสักหน่อย ชั้นจะมาทั้งดูพลุคนเดียวเฮอะ! ” เทมาริพูดพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่ง

“ จะให้ชั้นปล่อยเธอไว้ได้ไง .. เดี๋ยวหาทางกลับบ้านไม่เจอแล้วร้องไห้ขี้มูกโป้งแล้วชั้นก็ต้องมาปลอบ ไม่มีทางหรอกเหอะ ”

“ ก็เรื่องของชั้นสิ ... ” แหน่ะ ... ยังจำทำเก่งอีกแม่คุณ ..

พลุมากมายถูกจุดขึ้นไปยังท้องฟ้ามืดสนิทสีดำที่มีดวงดาวอยู่แพรวพราย .. ผมมองพลุและก็ยัยผู้หญิงตัวดีข้างๆสลับไปมาช้าๆ ... นี้คงเป็นอีก 2 สิ่งที่คงจะดูได้ไม่เบื่อหรอก... มั้ง

.... มั้งนะ .. !

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Doris! & ::

แหม่ ...  ดองไว้นานเหมือนกันนะเรา ... ขอโทษจริงๆนา งานมันเยอะน่ะ