คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter2
เสียงเพลงหวานกำลังถูกบรรเลงโดยนิ้วบางที่ไล่พรมนิ้วลงบนเปียโนอย่างชำนาญแต่กลับไร้อารมณ์ ดวงตาเรียวที่ทอดมองอย่างเหม่อลอยไม่ได้สนใจสภาพแวดล้อมรอบด้าน ไม่สนใจผู้คน และไม่สนใจแขกในร้าน เขาบรรเลงเพลงมีจังหวะได้อย่างไร้อารมณ์แต่หลังจากเปลี่ยนมาบรรเลงเพลงช้ากลับให้ความรู้สึกเศร้าออกมาจากใจ บรรยากาศภายในร้านดูเศร้าและหดหู่ลงทันทีเมื่อนักเปียโนหนุ่มเริ่มใส่อินเนอร์ลงไปกับเพลงมากๆ แต่ละตัวโน้ตถูกบรรเลงด้วยความรู้สึกและจังหวะที่เศร้าสุดใจนึก เค้าคิดอะไรอยู่ในใจน่ะหรือ... ก็เรื่องแทคยอนที่มาหาเพื่อนของเขาถึงคนโดน่ะสิ...
มินจุนออกมาทำงาน ในห้องเหลือเพียงนิชคุณคนเดียว แทคยอนไปหาถึงห้อง... ยังไงก็ต้องจบลงด้วยเรื่องอย่างว่าแน่นอน
แทคยอน... นายมีคนรักรอบตัว... นายมันน่าอิจฉาที่สุดเลย แต่นายจะรู้ไหม ว่าหนึ่งในคนที่รักนายมีฉันอยู่... จะมีโอกาสสักครั้งไหม ที่ฉันจะได้แทนที่นิชคุณ...
“มินจุน”
แจบอมเดินมารอเขาข้างเวทีหลังจากมินจุนทำหน้าที่เสร็จ สี่ชั่วโมงผ่านไปเพลงที่มินจุนทำเอาแจบอมน้ำตาไหลแทบจะตลอดเวลา มันทั้งเศร้าทั้งหดหู่ มันสะเทือนอารมณ์เขาสุดๆจนอดจะปล่อยโฮออกมาไม่ได้
“ครับ?”
“ไปนั่งกับฉันหน่อย”
แจบอมเดินนำมาที่โต๊ะที่เขานั่งอยู่ และเชิญให้มินจุนร่วมโต๊ะด้วย
“ผมเพิ่งเห็นพี่นะเนี่ย”
“แหงสิ นายเล่นเอาแต่เหม่อลอย แต่พอบรรเลงเพลงเศร้าก็เรียกน้ำตาจากฉันได้ไม่หยุดเลย”
“พี่เศร้าขนาดนั้นเลยหรอ?”
“อื้ม สะเทือนอารมณ์และจิตใจฉันสุดๆ”
แจบอมว่าก่อนจะหยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่เริ่มจะหยุดไหลแล้ว
“ผมเศร้าอยู่น่ะ”
“เฮอะ มีใครเศร้ากว่าฉันตอนนี้ด้วยหรอ...”
“ทำไมล่ะ?”
“ฉันบอกเลิกแทคยอนแล้ว พอพูดปุ๊บมันก็บอกว่าฉันคงกำลังโมโหอยู่เลยพูดแบบนี้ มันเลยเอาฉันไปส่งห้องแล้วออกไปข้างนอก มันบอกให้ฉันใจเย็นก่อนแล้วจะกลับมาคุยด้วยใหม่”
“อ้าว... แล้วไง?”
“ฉันก็ใช้อารมณ์จริงๆนั่นแหละ ฉันบอกมันว่าแฟนเก่าฉันก็เคยเป็นแบบนี้ แล้วเราก็เลิกกันไปเองจนเลิกกันในที่สุด แต่เอาจริงๆนะ ตอนนี้ฉันยังไม่ได้รู้สึกเลิกรักเลย แต่บอกเลิกมันไปแล้ว ฉันต้องทำไงดีล่ะ”
“ก็แทคบอกว่าเดี๋ยวมันกลับมาคุยกับพี่ใหม่ไม่ใช่เหรอ พี่จะกังวลอะไร พี่ก็แค่รอมันกลับมาแล้วคืนดีซะ”
“กลัวมันไม่กลับมาน่ะสิ นายรู้มั้ยมันไปไหน?”
“ผมพูดไปพี่จะเชื่อหรือไง ที่ผ่านมาผมก็พยายามบอกพี่มาตลอดว่าแทคยอนมันนอกใจพี่ แต่พี่ก็ไม่เชื่อ กว่าจะเชื่อได้ก็เล่นเอาป่านนี้”
“อันนั้นนาย
“ห้องผม”
“ไปนอนเล่นหรอ... ค่อยโล่งใจหน่อย”
“นิชคุณไม่ได้มาทำงาน”
“ว่าไงนะ!!!”
แจบอมตกใจทันทีที่ได้ยินชื่อนี้อีกแล้ว มินจุนพยายามบอกเรื่องเพื่อนตัวเองกับแจบอมมานานแล้วแต่เขาไม่เชื่อ เขารู้ดีว่าทั้งสองคนเป็นรูมเมทกันและสนิทกันมานาน เช่นเดียวกับแทคยอนที่มินจุนก็รู้จักมานานและแจบอมก็ใช้มินจุนนี่แหละหาข้อมูลในการทำให้แทคยอนสนใจตัวเอง แทคยอนชอบคนยังไง นิสัยแบบไหน มินจุนรู้ดีและแจบอมก็ทำตามได้ดีจนแทคยอนสนใจและติดกับ
“พี่... ผมไม่สนับสนุนให้เพื่อนแย่งของคนอื่นนะ พี่ไปลากแทคยอนกลับไปเป็นของพี่ให้เร็วที่สุดเลย พี่ปล่อยออกมาได้ไง”
“นี่ แฟนฉันไม่ใช่หมานะ จะให้ฉันทำยังไงล่ะ ถ้ามันง่ายขนาดนั้นฉันคงไม่ปล่อยให้เค้าสองคนเกินเลยกันจนมาถึงขนาดนี้หรอก”
“ความสงสาร... ถ้าพี่กลายเป็นคนที่ดูน่าสงสารแทคยอนจะเข็ดหลาบและไม่กล้าทำอีก”
“นายนี่รู้จักแทคดีกว่าพี่อีกนะ”
แจบอมว่าพลางกอดอกแล้วมองหน้ามินจุนอย่างพิจารณา
“ผมเป็นเพื่อนมันมาก่อนนะ”
“จริงด้วยเนอะ”
....................................................................
แสงแดดอ่อนๆยามเช้าไม่สามารถทำลายนิทราแสนหวานของทั้งสองคนที่ผ่านบทรักมาอย่างหนักเมื่อคืนได้ ทั้งสองยังคงนอนซบกันอย่างมีความสุขบนเตียงนุ่มที่บันทึกเรื่องราวต่างๆไว้บนนี้อย่างน่าจดจำ อยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้... ขอหยุดเวลาไว้ตรงนี้ได้ไหม...
“แทคยอน!!!”
เสียงเล็กที่ตะโกนออกไปอย่างสั่นเครือทำเอาร่างสูงที่นอนกกนิชคุณอยู่ตื่นได้อย่างไม่ยากเย็น และผุดลุกขึ้นนั่งทันที
ใบหน้าเข้มตกใจมากจนพูดอะไรไม่ออก ดวงตาเล็กที่มีน้ำตาคออยู่เต็มเบ้าและแดงก่ำไปหมดของแจบอมทำเอาแทคยอนหวั่นไหวและรู้สึกผิดอย่างมาก รู้สึกผิด? รู้สึกอีกแล้วหรอ แล้วเมื่อไหร่จะเลิกทำผิด
“นี่น่ะเหรอ ที่บอกจะกลับมาคุยกับฉัน นายมาทำแบบนี้น่ะเหรอ”
แจบอมตรงเข้าไปทุบอกแทคยอนอย่างต่อว่า พอทุบจนพอใจแล้วร่างสูงก็รวบร่างบางเข้ามาโอบกอดไว้อย่างปลอบใจ นิชคุณเองก็ตื่นนานแล้ว แต่จริงๆแล้วไม่อยากจะตื่นเลยด้วยซ้ำ เพราะนี่มันเป็นเหตุการณ์ที่เจ็บปวดสุดๆเลยนะ
แต่ก็จำเป็นต้องลุกขึ้น เพื่อแสดงตัวตนว่าเขายังอยู่ตรงนี้อยู่
แจบอมที่ถูกโอบกอดไว้บนเตียงเดียวกันสบตาเข้ากับนิชคุณเต็มๆ นิชคุณเองก็จ้องตอบอย่างไม่เกรงกลัวจนดูน่าโมโห นี่มันเหตุการณ์บ้าอะไรกันนะ
ร่างเล็กผละออกจากแทคยอนแล้วจ้องหน้านิชคุณเขม็งก่อนจะตบหน้าชู้รักของแทคยอนไปฉาดใหญ่เสียงดังและแทคยอนก็แข็งทื่อจนทำอะไรไม่ถูก
นิชคุณหันกลับมาและคิดจะตบคืนเช่นกัน หากแทคยอนไม่ห้ามเอาไว้ก่อน...
“ขอโทษนะคุณ ขอโทษแทนแจบอมด้วย ขอตัวนะ”
แทคยอนคว้าผ้าคนหนูได้ก็รีบนำมาพันไว้รอบตัวแล้วดันร่างเล็กออกจากห้องนอนนิชคุณอย่างรวดเร็วเพื่อลดเหตุการณ์การปะทะความรุนแรง
“แจบอมนาย...อะ!!”
มือเล็กฟาดลงบนแก้มตอบด้วยน้ำหนักเดียวกับเมื่อครู่ก่อนจะมองหน้าแทคยอนอย่างโมโห นิชคุณที่เพิ่งหาเสื้อคุมใส่ได้ก็ออกมาเห็นเหตุการณ์นี้เช่นกัน และเดินเข้ามามองหน้าแจบอมด้วย นิชคุณทั้งรักทั้งถนอมไม่เคยตบหน้าแทคยอนเลยสักครั้ง แจบอมเป็นใครกันถึงกล้ามาทำแบบนี้
“ไอ้ผู้ชายเฮ็งซวย!!”
เขื่อนน้ำตาขอแจบอมก็ยังคงแตกอย่างไม่สามารถหยุดได้ แทคยอนมองภาพของคนที่ได้ชื่อว่าแฟนอย่างรู้สึกผิดมาก ที่ทำให้เค้าร้องไห้เพราะเรื่องแบบนี้อีกแล้ว พวกเค้ารักกันมาตลอดไม่เคยทำเลาะกันเลยสักครั้ง เข้ากันได้ดีทุกอย่าง แม้แต่การเถียงกันยังแทบจะไม่เคยเกิดขึ้น แต่นี่มันข้ามขั้นมามากแล้ว
“แจบอม... ฉันตัดสินใจแล้วนะ ฉันทำให้นายเสียมากเกินไปแล้ว เราเลิกกันเถอะ”
“ว...ว่าไงนะ...”
นิชคุณทำเพียงยืนอมยิ้มมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างพึงพอใจ ในที่สุดแทคยอนก็เลิกเสียทีสินะ...
แจบอมดูช็อกมากและร้องไห้มากกว่าเดิมปากบางถูกขบเม้มจนแน่นและถูกคมฟันกดไว้จนห้อเลือด เขาอยากจะหยุดร้องไห้เสียทีแต่กลับหยุดไม่ได้ เพราะไอผู้ชายเฮ็งซวยตรงหน้าทำเขาแทบจะยืนไม่ไหวเลยด้วยซ้ำ และที่สุดแจบอมก็ต้องเป็นฝ่ายโถมกอดเข้าใส่แทคยอน แขนเรียวกอดรัดเอวแทคยอนไว้แน่น ใบหน้าเล็กซบลงบนแผ่นอกเปลือยเปล่าของแทคยอนแล้วร้องไห้ฟูมฟายใส่ นิชคุณดูท่าจะไม่พอใจมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ก็ในเมื่อแทคยอนบอกเลิกไปแล้ว เดี๋ยวเรื่องนี้มันคงจะจบไปเองแหละ
“ฉันผิดอะไรน่ะแทคยอน ฉันทำผิดอะไร... ฮึก...ฉันรักนายคนเดียว ฉันเชื่อใจนาย
แทคยอนนิ่งอึ้งและมือหนาก็เคลื่อนไปลูบแผ่นหลังที่กำลังสั่นเทาอย่างอัตโนมัติแบบที่สมองไม่ได้สั่งแต่ใจสั่งมากกว่า เค้ารู้สึกสับสนตัวเองจนสมองเริ่มชา ระหว่างเค้ากับแจบอม... ระหว่างเค้ากับนิชคุณ... นี่มันอะไรกัน ใครกำลังเล่นตลกกับชีวิตเขาอยู่
“แทคยอน... อย่าทิ้งฉันนะ ฮึก... ฉันยินดีจะยกโทษให้ทุกอย่าง ฉันไม่โกรธนาย แต่เริ่มต้นใหม่กับฉันนะ ฮึก... สงสารฉันเถอะแทคยอน ฉันรักและภักดีกับนายมาตลอด นายจะมาทิ้งฉันไปเฉยๆแบบนี้ไม่ได้นะ”
“แทคนาย...”
“แจบอม!! แจบอม!!!”
นิชคุณยังไม่ทันจะอ้าปากพูดอะไรแจบอมก็หมดสติไปซะดื้อๆ ความสนใจจึงตกเป็นของแจบอมแต่เพียงผู้เดียว แทคยอนเห็นท่าไม่ดีเลยรีบใส่เสื้อผ้าแบบลวกๆแล้วอุ้มร่างเล็กไว้เพื่อจะนำไปส่งโรงพยาบาลทันที
“คุณ ขอโทษนะ”
“แทคยอน!! แทค...ยอน ฮึก...”
แม้ตะโกนเรียกจนสุดเสียงแทคยอนก็ไม่หัน เข้าใจว่าห่วงคนคนนึงว่าจะเป็นอะไรไป แต่มันไม่ถึงตายหรอก
คนที่นายควรสนใจบ้างคือฉันนะแทค... ฉันโดนตบนายสนใจฉันไหม... ฉันยืนอยู่ตรงนี้นายสนใจฉันไหม... ฉันกำลังจะขาดใจตาย นายสนใจฉันไหม...
ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่งบนพื้นแล้วพิงร่างไว้กับโซฟาอย่างเหนื่อยล้า น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าล่วงลงบนพรมแล้วก็ซึมหายไปราวกับน้ำตาเค้าไม่มีความหมาย และหายไปจากความสนใจของคนอื่นสินะ แจบอมเจ็บปวดเป็นคนเดียวหรือไงกัน...ฉันก็คนนะ คิดว่าฉันเจ็บน้อยกว่ามันหรือไง ไอผู้ชายเฮ็งซวย!!
เข่าทั้งสองข้างของตนเองที่ตั้งชันขึ้นมากลายเป็นที่ซุกหน้าแล้วร้องไห้ใส่มันได้เป็นอย่างดี แขนทั้งสองข้างกอดเข่าตัวเองไว้แล้วร้องไห้หนักจนตัวสั่นไปหมด ก่อนจะรู้สึกถึงสัมผัสอบอุ่นที่เข้ามาโอบกอดเขาไว้เบาๆ เล่นเอาใจชื้นได้ไม่น้อย เปลี่ยนใจหรือฝากใครเอาแจบอมไปส่งโรงพยาบาลแล้วหรือไงนะถึงได้กลับมาหาเขา
“ผิดหวังหน่อยนะ แต่ฉันเป็นเพื่อนนายนี่นา ขอทำหน้าที่ปลอบนายแทนแล้วกัน”
นิชคุณเงยหน้าขึ้นมาแล้วก็เจอมินจุนที่พูดดักเอาไว้ก่อนอย่างรู้ทันว่านิชคุณจะผิดหวัง เพื่อน... เพื่อนต่างหากที่มิตรภาพและความสัมพันธ์ยั่งยืนที่สุด เพื่อนต่างหากที่คอยสนใจเราที่สุด ไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น
“นายดีกับฉันที่สุดเลยมินจุน ขอบคุณนายมากจริงๆ นอกจากพ่อกับแม่ไม่มีใครดีกับฉันเท่านายอีกแล้ว”
นิชคุณว่าพลางโผเข้ากอดเพื่อนแล้วปล่อยโฮใส่อย่างเต็มที่ มินจุนเองก็กอดปลอบแล้วลูบหลังเพื่อนอย่างอบอุ่น แล้วคอยปลอบตลอดเวลา
“ร้องให้พอนะนิชคุณ ต่อไปนี้ไม่ต้องร้องอีกแล้ว ของที่ควรจะเป็นของนายก็ต้องเป็นของนาย นายจะปล่อยให้คนอื่นแย่งไปได้ยังไงกัน หมดเวลาอ่อนแอและควรจะลุกขึ้นสู้อย่างเข้มแข็งได้แล้ว”
นิชคุณผละออกจากอ้อมกอดแล้วมองหน้าเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ
“หมายความว่าไง”
“นายรู้จักกันมาก่อน นายรู้ใจกันมากกว่า นายรู้จักกันและกันดีกว่าแฟนแทครู้จักแทคเสียอีก ถ้าอยากชนะไม่ใช่เรื่องยากหรอกนะ”
“ไม่เอาแล้วมินจุน ฉันเหนื่อย ฉันเหนื่อยที่จะต้องไล่ตามของที่ไม่ใช่ของฉัน”
“รู้ได้ไงว่าไม่ใช่ของนาย นายยังไม่เคยพยายามเต็มที่เลย”
“แทคยอนไม่ใช่คนน่าคบหรอก มันโลเลและไม่หนักแน่นเลย คบกันไปสักวันแทคยอนก็ต้องใจอ่อนกับไปหาแฟนเค้าอยู่ดี”
“ถ้าพวกเค้าทะเลาะกัน ผิดใจกัน เดี๋ยวเค้าก็เลิกกันเองแหละ”
“ทะเลาะกัน?”
“นายน่ะ ตัวทำพวกเค้าทะเลาะกันเลย ถ้าแจบอมถอนตัวสักคน นายก็จะชนะแล้วไม่ต้องแย่งชิงต่อ ไม่ต้องกลัวว่าเค้าจะกลับมาหากันเพราะแจบอมไม่เอาแทคแล้ว แค่นี้เอง ง่ายๆ”
“นายต้องช่วยฉันนะมินจุน”
นิชคุณกุมมือเพื่อนไว้แล้วทำหน้าอ้อนวอน มินจุนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาและไม่มีใครช่วยเขาได้ดีไปกว่ามินจุนอีกแล้ว
“อื้ม... ฉันเพื่อนนายนะ”
กลีบปากบางคลี่ยิ้มให้เพื่อนด้วยใบหน้าที่ดูจริงใจจนนิชคุณขอกอดเพื่อนอีกสักรอบ แล้วเลิกร้องไห้ไปซะเฉยๆ ราวกับได้รับกำลังใจจากเพื่อนมาเต็มเปลี่ยมและพร้อมจะสู้ต่อแล้ว
“มันไม่เลวไปหน่อยหรอมินจุน? นั่นคนเค้ารักกันอยู่ดีๆเลยนะ”
“นายรักเค้าก่อน นายมาก่อนนะ ไปเอาของนายคืนมา! ฉันเป็นแบคให้”
“ขอบใจนายมากนะ ขอบใจจริงๆ”
“อื้ม เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิ”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิ"....
เรื่องนี้เป็นความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนที่มากกว่าเพื่อน
เพื่อนสนิทที่สนิทกันจนรู้อะไรๆของกันและกันไปซะทุกอย่าง
ใครจะหักหลังใคร หรือเพื่อนจะช่วยกันหักแทคยอนซะเอง
TBC นะจ๊ะ ^^
ความคิดเห็น