คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER :: 1
rhythm
::Lampo::
“ไม่มีเธอแล้ว อ้อนวอนแค่หน๊ายยยยย~”
“=_=;”
“ทำไมเธอถึงทิ้งฉันปายยย~”
“=_=;;”
“เหลียวมองไปรอบกายไม่วายจะหวาดกลั๊ววว~~”
“=_=;;;”
“กลับมาเถิดที่ร้ากกกกกกกก~~~”
“ว้อยยยยยยยยยยยยยย!!!! พอแล้ว เธอจะแหกปากอีกนานมั้ยห๊ะ!!”
ผมเอ่ยขึ้นอย่างเหลืออดหลังฟังยัยอิจิโระแหกปากร้องเพลงเพี้ยนๆด้วยเสียงสูงปรี๊ดเหมือนแมวกำลังจะคลอดลูก(?)มาร่วมสามสิบห้านาที หลังจากเมื่อวานที่ยัยเพี้ยนนี่ถูกเจ้าอิโนะอุเอเอะมันสลัดรักเอา อาการพร่ำเพ้อพร่ำคร่ำครวญของยัยนี่ที่กำเริบทุกทีที่คำสาปอาภัพรักตลอดกาล(?)แสดงผลอีกครั้ง และครั้งนี้ก็ดูยาวนานกว่าครั้งก่อนๆด้วย (ที่จริงก็น่าจะชินแล้วนะ ข่าวว่ารายที่สิบของเอนแล้วนี่ที่ทิ้งยัยนั่นไปน่ะ)
สำหรับผมคนเดียวก็ยังพอทนหรอก (เพราะทนมาตั้งแต่ม.ต้นยันม.ปลาย) แต่นี่เราอยู่ที่โรงอาหารกันนะ! ผมกับจีอ๊อตโต้(ที่ดันซวยต้องมานั่งฟังยัยนี่เพ้อมานานสองนาน)นี่แทบจะเอาปี๊บคลุมหัวกันอยู่แล้ว เพราะคนทั้งโรงอาหารน่ะหันมามองพวกเราเป็นตาเดียวกันหมดแล้ว แถมสายตาที่มองมาน่ะมันใช่สายตาปกติซะที่ไหนกัน บางคนหัวเราะซะด้วยซ้ำ..
“เมื่อกี้ได้ข่าวว่าฉันแค่มาเยี่ยมและพูดคุยกับไอ้คนที่มันหายหัวมาเรียนต่อที่ญี่ปุ่นก่อนใครเพื่อนเฉยๆนะ ไหงต้องมาฟังสาวน้อยคนนี้..เอ่อ..เปิคอนเสิร์ตสดด้วยล่ะเนี่ย” รุ่นพี่ว่าพลางกอดอกมองและส่ายหน้าเบาๆประมาณว่า ‘เอือมสุดๆ!’
“ขอโทษทีที่รุ่นพี่ดันมาตอนที่ยัยบ้านี่กำลังจะคลั่งตายน่ะ” ผมตอบกลับไปตามนิสัยปกติที่ใครหลายคนมักบอกว่ามันวอนเท้ากระตุก..ซึ่งอันนี้ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร???
“ไม่คิดจะจัดการอะไรกับสาวน้อยคนนี้เลยงั้นเหรอ?”
“ก็กำลังจะทำล่ะนะ” ผมหันไปมองหน้าจีอ็อตโตแบบขอความช่วยเหลือ หมอนั่นมองผมก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ (ผมกับพี่ท่านสื่อสารกันทางโทรจิตได้ตอนไหนฟะ?) ก่อนที่พวกเราจะสามัคคีกันหิ้วปีกยัยอิจิโระคนละข้างแล้วทำการลากออกไปจากโรงอาหารให้เร็วที่สุด
“นี่แหละเหงาาา~ มันคือเหงา~~ ฮือออออ ปล่อยช้านนนนน~~!!!!”
ส่วนยัยบ้านี่ก็ยังเพ้อไม่เสร็จ...
ระหว่างทางที่ผมกับจีอ็อตโต้ต้องช่วยกันฉุดกระชากลากถูอิจิโระไปเก็บที่ห้องเรียน ผมก็เจอกับใครคนหนึ่งจนได้ หนุ่มหน้าคมติดหวานออกแนวไปทางหนุ่มน่ารัก ดวงตาใสซื่อใต้กรอบแว่นที่เอาไว้หลอกใครต่อใครกำลังจับจ้องมาทางพวกผม มุมปากของหมอนั่นถูกยกขึ้นมานิดหน่อยก่อนจะเดินผ่านพวกผมไป อะไรน่ะ..รอยยิ้มแบบนั้น..
“ยิ้มบ้าอะไรแบบนั้น น่าหมั้นไส้แปลกๆแฮะ” จีอ็อตโต้พูดราวกับอ่านความคิดผมออก รอยยิ้มนั่นมันน่าหมั่นไส้จริงๆนั่นแหละ แถมไม่น่าไว้ใจด้วย
“นั่นแหละสาเหตุของอาการบ้าของยัยนี่” ผมว่าพลางชี้ยัยอิจิระที่ตอนนี้น้ำตาท่วมจอไปอีกรอบแล้ว
“ช่างมันเหอะ เอาล่ะ ถึงห้องเรียนศิลป์สาวน้อยคนนี้แล้วสินะ ถ้างั้นพวกเราก็ไปกันบ้างแล้ว” พูดจบจีอ็อตโตก็ลากคอผมกลับไปแผนกวิทย์ทันที (ได้ข่าวอยู่คนละปีไม่ใช่เรอะ จะลากผมทำม้ายยย!?)
หลังเลิกเรียน...
ผมเดินไปตามทางเชื่อมของอาคารเรียนอย่างเร่งรีบ วันนี้ผมโดนอาจารย์ล็อคตัวไว้ให้ช่วยงานจนเย็น ที่ผมรีบไม่ใช่อะไรหรอก ทุกวันผมกับยัยอิจิโระเนกลับบ้าน้วยกันตลอด วันไหนผมช้าเธอก็บ่นจนหูผมชา นี่แหละคือเหตุผลที่ผมรีบ ไม่ได้กลัวเธอจะรอเลยแม้แต่น้อยนะ!!!
“อิจจี้..กลับมาคบกันอีกครั้งนะครับ”
กึก..
เสียงของคนคนหนึ่งที่ผมคุ้นหูดังขึ้นเบื้องหน้า ภาพที่ปรากฏตรงหน้าที่อิจิโระกำลังถูกเจ้าอิโนะอุเอะกุมมืออยู่ทำให้ผมต้องชะงักฝ่าเท้าไป อะไร? เพิ่งทิ้งไปเมื่อวานแต่วันนี้กลับมาขอคบใหม่งั้นเหรอ มันจะบ้าไปหน่อยล่ะมั้ง อย่างยัยอิจิโระน่ะไม่มีทาง..
“ได้สิ”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ความคิดที่ว่ายัยอิจิโระจะตอบปฏิเสธของผมถูกเบรกเอี๊ยดด้วยคำว่าตกลงของยัยนั่น ทีงี้ล่ะทำไมใจง่ายนักฟะ!!
ขณะที่ผมกำลังบ่นอยู่ในใจยัยนั่นก็หันมาเจอและโบกไม้โบกมือให้ผม ยัยนั่นยิ้มร่าผิกับเมเอเช้าลิบลับ ส่วนมืออีกข้างก็จับมือกับเจ้าอินะอุเอะนั่นอีก
ผมยอมรับว่าชอบยัยนั่น.. แต่ก็แค่ความรู้สึกชื่นชม ไม่ใช่ความรัก ทำไมผมต้องไปหงุดหงิดเพียงเพราะยัยนั่นกลับไปคบกับอินะอุเอะ เพียงเพราะยัยนั่นจับมือกับเขา
ทำไมกันนะ..
ก็แค่ชอบเองไม่ใช่รึไง...
บทที่ 1 เข็นมาส่งแล้วค่ะ ดองนานไม่พอแถมยังสั้นจนไม่น่าให้อภัยจริงๆค่ะ
ไรเตอร์ขอโทษษษ TT/\TT แต่เวลาว่างน้อยจริงๆ ขอโทษพี่สาวเจ้าของเซ็ต้วยจริงๆค่ะ
แต่จากนี้ไปคงดองอีกนานค่ะ... //โดนตบสั่งลา
ความคิดเห็น