ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การหมั้นหมาย
[ 2 วันถัดมา ]
{ อีกฝั่งหนึ่ง }
ในวันที่ร้อนอบอ้าว เด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งบนม้านั่งในสวนสาธาราณะพลางบ่น
"โอ้ย วันนี้มันจะร้อนไปไหนเนี่ย" ผมสีน้ำเงินเปียกชุ่มเหงื่อและดวงตาน้ำเงินเข้มหลี่ลงเล็กน้อย
"ไปหาอะไรเย็นๆกินดีกว่า" ร่างเล็กๆบ่นและสาวเท้าเดินไปเดินอย่างหมดแรง
[ ร้านไอศรีม ]
"อา~ นี่แหละสวรรค์ หน้าร้อนแบบนี้ก็ต้องไอศครีมนี่แหละนะ~" ร่างบางพูดพลางตักไอศครีมเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
"ขอนั่งด้วยได้มั้ย ที่อื่นเต็มหมดแล้วน่ะ" เสียงๆหนึ่งเรียกร่างบาง และเมื่อร่างบางหงายหน้าขึ้นไปดูก็พบกับชายหนุ่มคนหนึ่ง
ที่น่าจะอายุเท่าๆกัน แต่ร่างบางกลับคิดในใจ
'ตัวเรามันเล็กขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ถ้าวัดกันแล้ว เราสูงแค่ถึงปากของหมอนี่เองนะ T^T'
"ได้เลยครับ เชิญตามสบาย" ร่างบางตอบ
"ขอบคุณนะ ว่าแต่ว่า นายชื่ออะไรเหรอ" ร่างสูงถาม
"เรียกผมว่า คันดะ ยู แล้วกันนะ" ร่างบางพูดพลางยิ้มกว้าง
"เอ๋ ชื่อเหมือนตัวละครในเรื่อง ดี.เกรย์แมน เลยนะ"
"ก็ใช่น่ะสิ ฮะๆๆ" ร่างบางหัวเราะ "แล้วนายล่ะ ชื่อว่าอะไร"
"คิโซโอกะ โคตะ เรียกว่าโคตะก็แล้วกัน ยินดีทีไ่ด้รู้จักนะ" ร่างสูงส่งยิ้มให้
"อืม เช่นกัน" ร่างบางยิ้มตอบ
[ Yu Talk ]
"เค้กไอศครีมกาแฟกับกาแฟคาปูชิโน่ได้แล้วค่ะ" พนักงานเสริฟสาวยกของมาเสิฟและส่งสายตาหวานๆมาให้กับโคตะ
ถึงจะเป็นผู้หญิงก็เถอะ แต่ทำไมรู้สึกว่าอยากจะด่าว่า 'แรด' ซะจริงๆเลยนะ =_=
"ขอบคุณครับ" แต่โคตะก็ยังคงยิ้มตอบ
"เฮ้อ!" ผมถอนหายใจเบาๆ และยัดไอศครีมเข้าปาก
"อย่ามูมมามนักก็ได้น่า ค่อยๆทานเถอะ" โคตะกล่าวยิ้มๆ พลางมองผมทานไอศครีมอย่างมูมมาม
"ก็มันอร่อยนี่นา นายเองก็ลองทานดูสิ" ผมพูด
"นั่นสินะ" ว่าแล้วโคตะก็เอื้อมมือมาปาดไอศครีมที่ปากผมและเลียที่นิ้วของตัวเอง
"อืม อร่อยจริงๆด้วย"
เกร้ง!
ช้อนหล่นจากมือผมทันที หน้าเริ่มร้อนฉ่าแบบแปลกๆด้วย นี่มันอะไรกันเนี่ย!?!?
"อ่ะ...." แข็งสนิทเลยตอนนี้ ผมได้แต่อึ้งกับการกระทำของโคตะ
"ลองชิมเค้กไอศครีมของฉันด้วยสิ อร่อยเหมือนกันนะ" หมอนั่นว่าพลางยิ้ม นี่นายจะมีอารมณ์อื่นที่ไม่ใช่แค่ยิ้มเลยรึยังไงกันฮะ!?
และโคตะก็ตักเค้กไอศครีมขึ้นมาป้อนให้ผม และเป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้ปากผมก็อ้าออกอัตโนมัต
"เป็นยังไงล่ะ อร่อยมั้ย" โคตะถามผม
"อ่ะ...อืม =////="
"อ๊ะ เย็นป่านนี้แล้วเหรอเนี่ย" โคตะว่าพลางมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง "โทษทีนะ ต้องไปแล้วล่ะ"
ผ่านมาตั้ง 2-3 ชั่วโมงตั้งแต่เมื่อไรกันนะ........
"อืม นั่นสินะ เย็นป่านนี้แล้วนี่นา" ผมเองก็คงต้องกลับบ้านแล้วเหมือนกันนี่นะ
"ไปล่ะนะ หวังว่าจะเจอกันอีกนะ" โคตะยิ้มและเดินไปจ่ายเงิน
จะว่าไป เราทั้งคู่ก็นั่งอยู่ในร้านนี้ทั้งวันแล้วนี่นา เวลาผ่านไปเร็วจัง....
"ฉันจ่ายส่วนของนายให้ด้วยนะ ไปล่ะ" โคตะยิ้มให้ผมอีกรอบก่อนจะจากไป
"อืม ขอบใจ" ผมยิ้มตอบนิดๆ
ระหว่างทางเดินกลับบ้าน ผมก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปทั่ว
.......จะว่าไปแล้ว ทำไมมันมีอะไรที่ทำให้เรารู้สึกคุ้นๆกันนะ.........
"ช่างเถอะ กลับบ้านดีกว่า" ผมพึมพำเบาๆ
[ วันต่อมา ]
"อาตี๋ วังนี้จามีแขกมาหาลื้อล้วยน่อ ทังตัวลีลีล่ะน่อ" อากงของผมพูดสำเนียงจีนบอกถึงเลยว่าผมน่ะเชื้อสายจีน =_=
แต่ใครกันนะที่จะมาหาเราน่ะ
"ใครเหรอครับ" ผมถาม
"เดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละนะ" อาม่าของผมเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นและจีนจึงพูดญี่ปุ่นชัดหน่อย แต่ใครกันที่จะมาหาเราเนี่ย!?
"หวัดดีคร้าบ" น้ำเสียงคุ้นหูที่เมื่อวานผมได้ยิน ยังคงชัดเจนในหู และเมื่อผมหันหน้าไปมองก็พบกับ......
"โคตะ!?"
"อ้าว ยูนี่นา" โคตะยิ้มกว้าง
"อ้าว รู้จักกันอย่างงั้นเหรอ" อาม่าถาม
"ก็นิดหน่อยน่ะครับ" ผมตอบ
"ฮะๆๆ งั้นนามสกุลจริงๆของนายก็คือ คุโซกะ สินะ" โคตะยิ้มกว้า้ง
"อืม (- -" ) "
"อื้ม ชื่อจริงๆของนายก็คือ คุโซกะ ยู งั้นสิ"
"ก็ใช่"
"พวกลื้อสองคงรู้จักกังก็ลีแล้วล่ะ เพราะอาโคตะก็คือคู่มั่งของลื้อไงล่ะน้อ อาตี๋" อากงพูด อืม คู่หมั้นของผมเองเหรอ
คู่หมั้น คู่หมั้น คู่หมั้น
...........
.......
....
.
คู่หมั้น!!!!????
"เ่อ่อ ตะกี้อากงพูดว่าอะไรนะครับ (= =") "
"ก็อั๊วบอกว่า อาโคตะน่ะคือคู่มั่งของลื้อไงน่อ" ชัดเจนแล้วล่ะ คู่หมั้นสินะ........
"แต่ผมเป็นผู้ชายนะครับอากง!!!!!!!!!!"
"มันก็ช่วยไม่ได้น่ะนะ ก็พวกเราทั้ง 2 ตละกูลน่ะ ได้หมั้นหมายกันไว้ก่อนที่ก่อนที่ยูยังอยู่ไม่เกิดเลยนะ" อาม่าบอกพลางยิ้มน้อยๆ
"สรุปเราก็คือคู่หมั้นกันนะ" โคตะยิ้มกว้าง
"นี่นายจะไม่คัดค้านเลยรึไงกันน่ะ!!!!??" ผมถามโคตะ
"ก็ไม่ค้านอะไรหรอกน่ะ ^^ "
วันอันแสนโหดร้าย บอกทีว่านี่เป็นความฝันน่ะ!!......
ม่ายยยยยยยยยยเจรงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
*********************************************************************************************
ตอนนี้ก็เสร็จเรียบร้อยซะทีนึง อย่าลืม โหวต+เม้น กันด้วยนะคะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น